The Stargate Conspiracy II – Μαγεία του Stargate.

Oι Προφητείες του Edgar Cayce.

Ένα στοιχείο μπορεί να βρίσκεται στις προφητείες του “κοιμώμενου προφήτη” της Αμερικής, του μέντιουμ Edgar Cayce (1877-1945). Τόσο ο Bauval όσο και ο Hancock κάνουν φαινομενικά τυχαίες αναφορές σ’ αυτόν χωρίς να υποστηρίζουν στην πραγματικότητα τις ψυχικές του πληροφορίες.

Σύμφωνα με την καθιερωμένη ιστορία -η οποία, όπως θα δούμε, μόνο κατά προσέγγιση ανταποκρίνεται στην πλήρη αλήθεια- ο Edgar Cayce ήταν ένας συνηθισμένος, θεοσεβούμενος πολίτης από το Κεντάκι, που ήθελε να γίνει ιερέας, αλλά δεν έδειξε την απαιτούμενη κλίση για την εκμάθηση βιβλίων. Έγινε πωλητής χαρτικών, αλλά η δημόσια φήμη του αυξήθηκε από το ταλέντο του να πέφτει σε έκσταση -να κοιμάται- κι ενώ βρισκόταν σ’ αυτήν την αλλοιωμένη κατάσταση να διαγιγνώσκει ασθένειες και να συμβουλεύει για την θεραπεία.

[πριν συνεχίσεις διάβασε το I μέρος του άρθρου: The Stargate Conspiracy Ι)

Αυτό επεκτάθηκε αργότερα στο να δίνει “αναγνώσεις ζωής”, είτε για μεμονωμένα άτομα, είτε σε έναν κύκλο οπαδών, όπου προέβλεπε το μέλλον και έδινε πληροφορίες για το παρελθόν. Ενδιαφέρον είναι ότι, όταν βρισκόταν σε κανονική συνείδηση, οι απόψεις του ήταν αυτές ενός συνηθισμένου χριστιανού, αλλά όταν ήταν συνεπαρμένος μιλούσε συχνά για προηγούμενες ζωές (μετενσάρκωση) και ισχυριζόταν ότι κάποτε ήταν ο ίδιος ένας υψηλόβαθμος ιερέας της αρχαίας Αιγύπτου, κάποιος Ra Ta.

Σύμφωνα με τον Cayce, ο πολιτισμός της Ατλαντίδας άκμασε για περίπου 200.000 χρόνια και τελικά έφτασε στο τέλος του γύρω στο 10.500 π.κ.ε. Ισχυρίστηκε ότι ορισμένοι από τους επιζώντες ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, όπου έχτισαν την Σφίγγα και την Μεγάλη Πυραμίδα μεταξύ 10.490 και 10.390 π.κ.ε. Αυτό συνδέθηκε επίσης με μια έξοδο από τα βουνά του Καυκάσου προς την Αίγυπτο, με επικεφαλής την προηγούμενη ενσάρκωση του Cayce, τον Ra Ta, εκτοπίζοντας τους αρχικούς, κιτρινόμαυρους ιθαγενείς της χώρας αυτής. Οι Ατλάντιοι έφτασαν στην Αίγυπτο λίγο αργότερα.

Η επιρροή του Cayce στους ‘Νέους Αιγυπτιολόγους’ εκτείνεται πολύ πέρα από τις πρόχειρες λεπτομέρειες μιας υποτιθέμενης προηγούμενης ζωής. Ήταν υπεύθυνος για την εισαγωγή του μοναδικού πιο συναισθηματικού θέματος που διατρέχει πολλά από τα πιο πρόσφατα βιβλία υψηλού προφίλ για την Αίγυπτο: την ιδέα της Αίθουσας των Αρχείων, ενός κρυμμένου θαλάμου κάπου στην Αίγυπτο, που περιέχει αρχαία αρχεία της ανθρωπότητας, ίσως και τα μυστικά της Ατλαντίδας.

Σύμφωνα με τον Cayce, οι πρόσφυγες Ατλάντιοι έφτασαν στην Αίγυπτο μετά την βύθιση του νησιού το 10.700 π.κ.ε. φέρνοντας μαζί τους τα αρχεία του πολιτισμού τους. Το 10.500 π.κ.ε. αυτά κατατέθηκαν στην “Αίθουσα των Αρχείων”, που ονομάζεται επίσης “Πυραμίδα των Αρχείων” – μια υπόγεια πυραμίδα. Αυτά περιέχουν “τα αρχεία του λαού του Ενός Θεού από την αρχή της εισόδου του ανθρώπου στην γη”.  Η Αίθουσα των αρχείων, κλεισμένη στην υπόγεια πυραμίδα, βρίσκεται μεταξύ της Σφίγγας και του Νείλου και συνδέεται με ένα πέρασμα που ξεκινά από το δεξί μπροστινό πόδι της Σφίγγας, σύμφωνα με τον Cayce.

Στη σημερινή εποχή του Τέλους του Αιώνα, η υστερία για την “Hall of Records” αυξάνεται και καλλιεργείται προσεκτικά από τα βιβλία, τα βίντεο και την μηχανή ψιθύρων του διαδικτύου. Πού βρίσκεται αυτό το μυθικό μέρος; Τι περιέχει; Ποιος θα το βρει -και τι θα συμβεί όταν το βρει; Ήδη αυτό έχει γίνει, με κάθε δυνατή έννοια, η σύγχρονη αναζήτηση του ‘Αγίου Δισκοπότηρου’: το αρχαίο, άπιαστο αντικείμενο του πόθου της καρδιάς βρίσκεται κάπου και περιμένει να βρεθεί από τους λίγους και εκλεκτούς, όπως οι μυθικοί ιππότες του Δισκοπότηρου, που θα υποφέρουν και θα πολεμήσουν για να το βρουν και να ξεκλειδώσουν τα μυστικά του.

Κάποιοι αναμφίβολα θα πεθάνουν στην προσπάθειά τους, αλλά οι ‘Εκλεκτοί’ θα νικήσουν τελικά, και όταν η αίθουσα του ‘Δισκοπότηρου’ αποκαλυφθεί, με κάποιο μαγικό τρόπο ολόκληρος ο πολιτισμός μας θα μεταμορφωθεί. Θα κατανοήσουμε το παρελθόν μας και ακόμη και το μέλλον μας. Θα δούμε ξαφνικά την ανθρωπότητα όπως είναι και θα μάθουμε την αλήθεια για τους Θεούς. Πόσο θα χαιρόμαστε και θα είμαστε ευγνώμονες στους ιππότες της ‘Αίθουσας του Δισκοπότηρου’ που μας φέρνουν αυτά τα μυστικά! Και επειδή αυτοί είναι ‘Εκλεκτοί’, ενώ εμείς όχι, θα τους δούμε στο νέο φως των ίδιων των θεών.

Η βάση αυτού προέρχεται από τον Cayce. Συνέδεσε την εύρεση της αίθουσας των αρχείων με την ενεργοποίηση παγκόσμιων αλλαγών: “Μετά το τέλος του κύκλου [το 1998], πρόκειται να υπάρξει άλλη μια αλλαγή στην θέση της γης, με την επιστροφή του Μεγάλου Μύστη για την κορύφωση των προφητειών”. Είπε επίσης ότι το 1998 σηματοδοτεί την έναρξη του “χρόνου προετοιμασίας για την έλευση του Διδασκάλου του Κόσμου”.

Πολλοί έχουν συνδέσει αυτή την δήλωση με την Δευτέρα Παρουσία του Ιησού, αν και ίσως είναι περίεργο ότι ο Cayce, από όλους τους ανθρώπους, δεν το είπε ρητά ο ίδιος. Στην πραγματικότητα, πίστευε επίσης ότι αναφερόταν στην εμφάνιση μιας νέας φυλής ανθρώπινων όντων. Σύμφωνα με τον Κοιμώμενο Προφήτη το τελικό αποτέλεσμα θα είναι: Με τις αλλαγές που θα επέλθουν, ο αληθινός αμερικανισμός, η παγκόσμια σκέψη που εκφράζεται και εκδηλώνεται στην αδελφοσύνη των ανθρώπων, όπως στο μασονικό τάγμα, θα είναι ο τελικός κανόνας στην διευθέτηση των υποθέσεων στον κόσμο.

Ο Cayce μπορεί να είχε δίκιο και κάθε άτομο που ρίχνεται γενναία πίσω από τις προφητείες μπορεί να έχει την σωστή ιδέα. Σίγουρα, κανένας από εμάς δεν έχει καμία, καταρχήν, αντίρρηση στην ιδέα της ακριβούς ψυχικής πρόβλεψης ή του θαυματουργού, ούτε στην ιδέα ότι πληροφορίες από το πολύ μακρινό παρελθόν μας, μπορεί να επηρεάσουν με κάποιο πραγματικό και ακόμη και αποκαλυπτικό τρόπο την δική μας εποχή. Αν ο Cayce είχε δίκιο, τότε όλα τα μάτια θα πρέπει να στραφούν στις διάφορες αποστολές που, φανερά και κρυφά, προσπαθούν τώρα να εντοπίσουν το ‘Hall of Records’. Αλλά αυτό εξαρτάται από το αν ο Cayce ήταν σωστός …

Από όλες τις “αναγνώσεις” του, που συλλέχθηκαν από το 1909 και μετά, 14.249 έχουν διασωθεί για τις επόμενες γενιές, αλλά παρά τους ισχυρισμούς των οπαδών του ότι οι προβλέψεις του είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ακριβείς -κοντά στο 100%- είναι πραγματικά δύσκολο να βρει κανείς μία που να είναι! Ο Cayce πρέπει να ‘χει ένα από τα πιο θλιβερά ιστορικά στοιχεία οποιουδήποτε υποτιθέμενου προφήτη.

Για παράδειγμα, τον Φεβρουάριο του 1932 του ζητήθηκε να δώσει προβλέψεις για τα σημαντικότερα γεγονότα των επόμενων πενήντα ετών. Ο Cayce προέβλεψε την “διάλυση πολλών δυνάμεων” το 1936. Όταν του ζητήθηκε να γίνει πιο συγκεκριμένος σχετικά με το ποιες δυνάμεις, ανέφερε την Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Παραδόξως, οι υποστηρικτές του Cayce το θεωρούν αυτό ως επιτυχία, υποστηρίζοντας ότι προβλέπει με ακρίβεια την έναρξη των γεγονότων που θα οδηγούσαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο βιβλίο του ‘Edgar Cayce on Prophecy’, που εκδόθηκε από την Association for Research and Enlightenment (ARE), την οργάνωση των οπαδών του Cayce, η Mary Ellen Carter επισημαίνει ότι τα ακόλουθα γεγονότα συνέβησαν το 1936: η κρίση παραίτησης στην Βρετανία, η έναρξη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, η πρώτη από τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του Στάλιν στην Ρωσία και ο σχηματισμός της γερμανοϊταλικής φασιστικής συμμαχίας.

Μόνο δύο από αυτά τα γεγονότα συνέβησαν σε χώρες που ξεχώρισε ο Cayce, και είναι σίγουρα αμφισβητήσιμο αν η βρετανική κρίση παραίτησης συνιστά “διάλυση” του έθνους. Τα σημαντικότερα γεγονότα που αφορούσαν την επικείμενη παγκόσμια σύγκρουση ήταν εκείνα στην Ισπανία και στην γερμανοϊταλική συμμαχία -αλλά ο Cayce δεν είχε αναφέρει καμία από αυτές τις χώρες. Ακόμα και τότε, τίποτα από αυτά δεν συνιστά ένα μεγάλο “σπάσιμο των δυνάμεων” το 1936. Και τι συνέβη με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ο Cayce απλώς δεν προέβλεψε την επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση.

Αν οι “αναγνώσεις” που επισημαίνονται από τους οπαδούς του Edgar Cayce για την εκπληκτική τους ακρίβεια φαίνονται αμφίβολες όταν τίθενται υπό εξέταση, σε άλλες περιπτώσεις, είναι ακόμη πιο ασαφείς. Όταν ρωτήθηκε το 1932 σχετικά με την έκβαση της εκστρατείας του Γκάντι για την ανεξαρτησία της Ινδίας, απάντησε ότι “εξαρτάται από τα άτομα”. Και κατά την διάρκεια του Β’ Π. Π. κάποιος τον ρώτησε “Ποιο είναι το πεπρωμένο του Χίτλερ;” κι ο ‘μεγάλος προφήτης’ απάντησε “Θάνατος!”

Τουλάχιστον εδώ είχε όλες τις πιθανότητες να είναι “κοντά στο 100%” ακριβής. Αλλά, παραδόξως, θεωρήθηκε ως άλλη μια από τις επιτυχίες του. Το 1943, ο Cayce προέβλεψε ότι μέσα σε είκοσι πέντε χρόνια -δηλαδή μέχρι το 1968- η Κίνα όχι μόνο θα γινόταν πιο δημοκρατική, αλλά και χριστιανική. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό δημοσιεύτηκε σε ένα βιβλίο της ARE το 1968, το οποίο εμμέσως υποστηρίζει ότι αυτό που πραγματικά εννοούσε ο Cayce ήταν ότι η Κίνα θα εξαγνιζόταν από τον μαοϊσμό και τον εμφύλιο πόλεμο, ώστε να μπορέσουν να ριζώσουν η δημοκρατία και ο χριστιανισμός. Ίσως ήρθε η ώρα να διαγράψουμε επίσης κι αυτή την προφητεία από την λίστα επιτυχιών του.

Μια άλλη πολυδιαφημισμένη πρόβλεψη αφορά την επανεμφάνιση της βυθισμένης Ατλαντίδας. Στις 28 Ιουνίου 1940, ο Cayce έκανε μια από τις πιο διάσημες δηλώσεις του: “Η Ποσειδωνία [ένας από τους όρους του για την Ατλαντίδα] θα αναδυθεί ξανά. Να το περιμένετε το ’68 ή το ’69. Όχι τόσο μακριά!” Αυτή η πρόβλεψη, όπως ισχυρίστηκε, εκπληρώθηκε όταν ένα αινιγματικό πέτρινο στοιχείο που έμοιαζε με δρόμο, το οποίο θα μπορούσε να είναι ανθρώπινο, ανακαλύφθηκε κάτω από το νερό στα ανοικτά των ακτών του νησιού Μπίμινι στις Μπαχάμες το 1969.

Ο Edgar Cayce πίστευε ότι η ικανότητά του ήταν ένα δώρο του Θεού που του δόθηκε για να “κάνει φανερή την αγάπη του Θεού και του ανθρώπου”. Η παραπάνω φωτογραφία χωρίς ημερομηνία δείχνει τον Edgar Cayce και την σύζυγό του, Gertrude.

Είχε η ανακάλυψη του “δρόμου του Μπίμινι” κάνει την πρόβλεψη του Cayce πραγματικότητα; Ίσως. Όμως, σύμφωνα με τους Andrew Collins και Simon Cox, αρκετά από τα βασικά πρόσωπα που ανακάλυψαν τον δρόμο του Μπίμινι δεν ήταν καθόλου αδιάφορα, καθώς ήταν μέλη της ARE, που έψαχναν ειδικά για κάποια μορφή επιβεβαίωσης των αναγνώσεων του Cayce για την Ατλαντίδα και τις Μπαχάμες. Επιπλέον, οι κάτοικοι του νησιού Μπίμινι γνώριζαν για τον δρόμο εδώ και χρόνια και μάλιστα είχαν προσφερθεί να τον δείξουν στους “ανακαλυφθέντες”. Σε κάθε περίπτωση, η ανακάλυψη ορισμένων -ομολογουμένως βασανιστικών- ανώμαλων χαρακτηριστικών στα ανοικτά των ακτών του Μπίμινι δύσκολα συνιστά την “ανάδυση” της Ατλαντίδας.

Ο Cayce ‘προέβλεψε’ επίσης ότι το μυστικό για το πώς χτίστηκε η Μεγάλη Πυραμίδα θα αποκαλυπτόταν το 1958. Αν αποκαλύφθηκε, θα πρέπει να είναι το καλύτερα φυλαγμένο μυστικό όλων των εποχών. Οι περισσότεροι από εμάς ακόμα περιμένουμε.

Με την πάροδο των αιώνων πολλές προφητείες από ανθρώπους όλων των πεποιθήσεων και κοινωνικών τάξεων έχουν επαληθευτεί. Για να τύχουν της δέουσας τιμής και αναγνώρισης οι προφήτες χρειάζονται αποδείξεις κάποιας ακρίβειας. Όσον αφορά τον Cayce, εκτός από κάποιες εντυπωσιακές ιατρικές “αναγνώσεις”, αυτές οι αποδείξεις δυστυχώς λείπουν. Το γεγονός ότι κάποιος είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος με μια ψυχική ικανότητα, δεν σημαίνει αυτόματα ότι έχει το ίδιο ταλέντο και σε άλλους ψυχικούς τομείς.

Το 1931 ο Cayce ίδρυσε την Ένωση για την Έρευνα και την Διαφώτιση (ARE) για να προωθήσει το έργο της ζωής του, με έδρα την Βιρτζίνια Μπιτς της Βιρτζίνια. Ο οργανισμός αυτός παρέμεινε ένας αρκετά μικρός και υποχρηματοδοτούμενος οργανισμός μέχρι πολύ μετά το θάνατό του το 1945. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 φαίνεται ότι υπήρξε μια ξαφνική εισροή πλούσιων μελών. Η ARE είναι τώρα ένας πλούσιος και ισχυρός οργανισμός, ο οποίος έχει χρηματοδοτήσει αρχαιολογικές εργασίες στην Αίγυπτο και αλλού για να προσπαθήσει να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του Cayce.

Στην πραγματικότητα, η ARE είχε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της σύγχρονης αιγυπτιολογίας, τόσο της κυρίαρχης όσο και των νέων ποικιλιών. Είδαμε πώς η επιμονή του Cayce στην σημασία του 10.500 π.κ.ε. έχει παρεισφρήσει σε σημαντικά έργα του στρατοπέδου της Νέας Ορθοδοξίας, και τα άκρως ελαττωματικά στοιχεία τους γι’ αυτό προβάλλονται πλέον ως γεγονός από τους περισσότερους άλλους συγγραφείς του είδους. Αλλά ο Cayce και η ARE στέκονται επίσης πίσω από τουλάχιστον δύο σημαντικές προσωπικότητες του -προφανώς- αντίθετου στρατοπέδου.

Ο Mark Lehner -ο οποίος κατασκεύασε την μίνι πυραμίδα για το Secrets of Lost Empires- είναι ο πιο διακεκριμένος Αμερικανός αιγυπτιολόγος που βρίσκεται σήμερα στην Αίγυπτο. Είναι ιδιαίτερα σεβαστός διεθνώς. Το βιβλίο του “The Complete Pyramids” του 1997 χαιρετίστηκε ως μια αριστοτεχνική επισκόπηση ενός πολύ συχνά ακανθώδους θέματος και προωθήθηκε από πολλά μεγάλα μουσεία, συμπεριλαμβανομένου του Βρετανικού Μουσείου. Είναι λιγότερο γνωστό ότι το 1974 έγραψε ένα βιβλίο για την ARE με τίτλο ‘The Egyptian Heritage’, βασισμένο στις αναγνώσεις του Cayce, το οποίο προσπάθησε να συμβιβάσει τις διακηρύξεις του Cayce με τα ευρήματα της σύγχρονης αιγυπτιολογίας. Σύμφωνα με τον Lehner τις πρώτες μέρες του, η Μεγάλη Πυραμίδα χτίστηκε ως αποθήκη γνώσης και ως “Ναός Μύησης για την Λευκή Αδελφότητα”

Το 1973 ο γιος του Cayce, Hugh Lynn Cayce, επέλεξε τον πολλά υποσχόμενο νεαρό φοιτητή Lehner για να γίνει ο “εσωτερικός άνθρωπος” της ARE στις τάξεις της ακαδημαϊκής Αιγυπτιολογίας, και ήταν η ARE που πλήρωσε για την εκπαίδευσή του. Χρηματοδότησε επίσης τις πρόσφατες δοκιμές χρονολόγησης με άνθρακα του υλικού που λήφθηκε από την Μεγάλη Πυραμίδα94 (οι οποίες φαίνεται να δείχνουν ότι είναι περίπου 300 ή 400 χρόνια παλαιότερη από ό,τι πιστεύεται -αλλά όχι τα 8.000 χρόνια που ελπίζει η ARE). Σήμερα δεν υποστηρίζει πλέον τον Cayce και δεν φαίνεται να ασπάζεται “εναλλακτικές” απόψεις, καθώς είναι πλέον ένας πολύ συνηθισμένος αιγυπτιολόγος. Ίσως ως μια πονηρή ανασκαφή στις δικές του παρελθοντικές σχέσεις με την ARE, επέκρινε πρόσφατα αυτό που αποκαλεί “αρχαιολογία της Νέας Εποχής, εμπνευσμένη από αποκαλυπτικές πληροφορίες”.

Αλλά ο Mark Lehner δεν είναι ο μόνος άνθρωπος στο οροπέδιο της Γκίζας που έχει λόγο να είναι ευγνώμων στην ARE. Παραδόξως, αυτός ο αρχι-εχθρός όλων των  πυραμιδιωτών, ο Δρ Zahi Hawass -ο οποίος από το 1987 κατέχει την ισχυρή θέση του Διευθυντή του Οροπεδίου της Γκίζας και ο οποίος προήχθη σε Υφυπουργό Εξωτερικών για τα Μνημεία της Γκίζας- επίσης εκπαιδεύτηκε ως αιγυπτιολόγος από την ARE. Μέσω των συναδέλφων μελών της ARE, ο Hugh Lynn Cayce κανόνισε μια υποτροφία για τον Hawass στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια μεταξύ 1980 και 1987, όπου απέκτησε το διδακτορικό του στην Αιγυπτιολογία. Ο Hawass διατηρεί έκτοτε την σχέση του με την ARE και είναι τακτικός ομιλητής στα συνέδριά της στα κεντρικά γραφεία της Virginia Beach. Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι δύο πιο εξέχοντες και επιδραστικοί εκπρόσωποι της αιγυπτιολογικής ορθοδοξίας στην Γκίζα συνδέονται με την οργάνωση του Cayce.

Πρώτη και τελευταία φορά.

Ο Robert Bauval και ο Graham Hancock φαίνεται να επιθυμούν ιδιαίτερα να πιστέψουμε ότι το έτος 10.500 π.κ.ε. είχε κάτι το ιδιαίτερο, λόγω των προφητειών του Edgar Cayce. Ο Cayce προέβλεψε επίσης σημαντικά γεγονότα για το μέλλον, ιδίως από το 1998. Οι Bauval και Hancock αποδίδουν επίσης μεγάλη σημασία στο έτος 2000 -αν και, για άλλη μια φορά, οι λόγοι που τους οδήγησαν σ’ αυτό φαίνονται, βάσει των στοιχείων, σαφώς αμφισβητήσιμοι.

Όπως και πολλοί άλλοι, οι συγγραφείς αυτοί πιστεύουν ότι το έτος 2000 θα σηματοδοτήσει το τέλος της Εποχής των Ιχθύων και την έναρξη της Εποχής του Υδροχόου, με αντίστοιχες επιρροές στα παγκόσμια γεγονότα. Η κυρίαρχη θρησκεία της σημερινής Εποχής των Ιχθύων -που αντιπροσωπεύεται από δύο ψάρια- ήταν ο χριστιανισμός, ο οποίος έχει ένα ψάρι ως ένα από τα σύμβολά του. Πίσω στην Εποχή του Ταύρου, μας λένε, οι λατρείες των ταύρων -όπως αυτή του Άπις στην Αίγυπτο- ήταν σε άνοδο, όπως και η λατρεία των Θεών των κριών κατά την Εποχή του Κριού.

Αυτή είναι μια πολύ δυτικοκεντρική άποψη. Ο χριστιανισμός κυριάρχησε στην Ευρώπη κατά το μεγαλύτερο μέρος της Εποχής των Ιχθύων, αλλά δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι κυριάρχησε στον κόσμο κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου. Δεν έφτασε στην Αμερική, για παράδειγμα, μέχρι τον δέκατο έκτο αιώνα, ούτε οι χριστιανοί ιεραπόστολοι άρχισαν να διαδίδουν τον λόγο στην Ασία πολύ πριν από τον δέκατο έβδομο αιώνα, και η επέκτασή του στην Αφρική ήρθε ακόμη αργότερα. Από την άλλη πλευρά, αν και την περίοδο αυτή σημειώθηκε επίσης η άνοδος μιας άλλης μεγάλης θρησκείας -του Ισλάμ- η εμφάνισή του τον έβδομο αιώνα δεν αντιστοιχούσε σε καμία αλλαγή στους αστρολογικούς Αιώνες.

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση μεταξύ των αστρολόγων σχετικά με το πότε ακριβώς η μία Εποχή δίνει την θέση της στην επόμενη, επειδή οι αστερισμοί έχουν διαφορετικά μεγέθη και ο ήλιος χρειάζεται διαφορετικό αριθμό ετών για να περάσει από αυτούς. Και όταν ο ήλιος βρίσκεται στην μέση μεταξύ δύο αστερισμών, πότε ακριβώς θεωρείται ότι περνάει από τον ένα “οίκο” στον επόμενο; Στην πραγματικότητα, οι αστρολόγοι δεν σκέφτονται καθόλου με όρους απότομης, άμεσης μετάβασης από την μία Εποχή στην άλλη, αλλά μάλλον με όρους περιόδων μετάβασης ή επικάλυψης, κατά τις οποίες η επιρροή της μίας Εποχής σταδιακά εξασθενεί, ενώ η νέα ενισχύεται.

Συνεπώς, είναι παράλογο να μιλάμε για κάποιο έτος ως έτος αλλαγής: δεν θα βγούμε από το συλλογικό μας μεθύσι την 1η Ιανουαρίου 2000 και δεν θα βρεθούμε απότομα να πέφτουμε στην Εποχή του Υδροχόου. Λίγοι αστρολόγοι θα τοποθετούσαν την έλευσή της γύρω στο 2000, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι η επιρροή της έχει ήδη αρχίσει να γίνεται αισθητή. Οι περισσότεροι εκτιμούν ότι θα είμαστε αναμφισβήτητα στην Εποχή του Υδροχόου σε περίπου τρεις αιώνες από τώρα, γύρω στο 2300. Κάποιοι θα το τοποθετούσαν ακόμη και στο 2700.

Οι Bauval και Hancock φαίνεται να επιθυμούν ιδιαίτερα να μας πείσουν για την αστρολογική σημασία του έτους 2000, αν και τα δεδομένα τους παράγουν μερικά περίεργα αποτελέσματα όταν υπολογίζονται σε προηγούμενες εποχές. Οι ημερομηνίες που παρέχουν στο Keeper of Genesis είναι οι εξής:
Ιχθείς 160 π.κ.ε. -2000 μ.κ.ε.
Κριός 2320 π.κ.ε. -16Ο π.κ.ε.
Ταύρος 4480 π.κ.ε. -2320 π.κ.ε.
Δίδυμοι 6640 π.κ.ε. -4480 π.κ.ε.
Καρκίνος 8800 π.κ.ε. -6640 π.κ.ε.
Λέων10, 960 π.κ.ε. -8800 π.κ.ε.

Κατέληξαν σε αυτόν τον πίνακα δουλεύοντας 2.160 χρόνια πίσω στην αρχή κάθε προηγούμενης Εποχής, ξεκινώντας από το έτος 2000, αλλά αυτό παράγει μερικά πολύ παράξενα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, το 8800 π.κ.ε. – που λένε ότι είναι το τέλος της Εποχής του Λέοντα- ο ήλιος ανέτειλε αποφασιστικά μέσα στον Λέοντα κατά την εαρινή ισημερία και δεν βγήκε από αυτόν τον αστερισμό παρά μόνο 300 χρόνια αργότερα. Αυτό μπορεί εύκολα να επαληθευτεί.

Υπάρχουν κι άλλα. Εξαιρετικά, ο Bauval και ο Hancock αντιφάσκουν σοβαρά μεταξύ τους στο ίδιο βιβλίο. Υποστηρίζουν ότι οι συσχετισμοί μεταξύ πυραμίδων, Σφίγγας και ουρανού το 10.500 π.κ.ε. που πιστεύουν ότι σηματοδοτεί την ημερομηνία του Πρώτου Χρόνου, ήταν επίσης η αρχή της Εποχής του Λέοντα. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε -με την δική τους λογική- η Εποχή του Υδροχόου δεν θα αρχίσει πριν από το 2460! Φαίνεται ότι έχουν τέτοια εμμονή να αποδίδουν σημασία και στις δύο ημερομηνίες -10.500 π.κ.ε. και το έτος 2000- που, όσον αφορά κάθε αντικειμενικό αναγνώστη, στην πραγματικότητα δημιουργούν μια περίεργα παράλογη διπλή σκέψη.

Όταν επιχειρηματολογούν υπέρ της σημασίας του 10.500 π.κ.ε. χρησιμοποιούν ένα επιχείρημα, αλλά όταν επιχειρηματολογούν υπέρ του 2000 μ.κ.ε. χρησιμοποιούν εντελώς άλλο, χωρίς προφανώς να αντιλαμβάνονται ότι και τα δύο επιχειρήματα είναι αμοιβαία αποκλειόμενα. Αλλά γιατί ν’ ασχοληθούν; Γιατί πρέπει να κάνουν τόσο κόπο για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτών των συγκεκριμένων ημερομηνιών; Θα μπορούσε να έχει σχέση με τις προφητείες του Edgar Cayce, στις οποίες και οι δύο ημερομηνίες είναι πολύ σημαντικές;

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο Bauval και ο Hancock αποδίδουν σημασία στο 10.500 π.κ.ε. είναι οι αστρονομικοί συσχετισμοί του. Η ημερομηνία αυτή απέχει περίπου μισό κύκλο προδρομής (λίγο λιγότερο από 13.000 χρόνια) από την δική μας εποχή. Αυτό σημαίνει ότι οι αστερισμοί κατά την εαρινή ισημερία είναι τώρα το είδωλο αυτού που ήταν κατά την “πρώτη φορά”, αν και αυτό δεν θα ολοκληρωθεί για άλλα τέσσερα ή πέντε αιώνες.

Ωστόσο, οι Bauval και Hancock το εκλαμβάνουν αυτό ως ένδειξη ότι ο κόσμος κινείται προς αυτό που αποκαλούν “Τελευταία Ώρα”. Αν και δεν είμαστε σαφείς σχετικά με την ακριβή έννοια του όρου τους, οι συνειρμοί φαίνεται να είναι αρκετά προφανείς. Πρέπει όμως να πούμε ότι ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε από τους ίδιους τους αρχαίους Αιγυπτίους, καθώς αποτελεί επινόηση των Bauval και Hancock.

Πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον εμμονή με το έτος 2000, αλλά προφανώς έχει μεγαλύτερη σημασία για τους Bauval και Hancock, καθώς πιστεύουν ότι είναι το έτος κατά το οποίο θα συμβούν μεγάλες αλλαγές στημ Γη. Στο Keeper of Genesis, οι Bauval και Hancock προτείνουν στην πραγματικότητα ότι, κατά κάποιο τρόπο, η Μεγάλη Πυραμίδα θα “πυροδοτήσει” την Εποχή του Υδροχόου το έτος 2000. (Φυσικά, αυτή η προφητεία μπορεί κάλλιστα να εκπληρωθεί, όπως ακριβώς οι οπαδοί του Cayce έψαχναν, και πίστευαν ότι βρήκαν, την Ατλαντίδα το 1968, για να εξασφαλίσουν την εκπλήρωση της προφητείας του).

Λένε: Αναρωτιόμαστε αν είναι δυνατόν οι σοφοί της Ηλιούπολης, δουλεύοντας στην αυγή της ιστορίας, να δημιούργησαν με κάποιο τρόπο μια αρχετυπική “συσκευή”, μια συσκευή σχεδιασμένη να πυροδοτεί μεσσιανικά γεγονότα σε όλες τις “Εποχές” – την Εποχή των Πυραμίδων όταν το εαρινό σημείο βρισκόταν στον Ταύρο, για παράδειγμα, την χριστιανική Εποχή στους Ιχθείς, και ίσως ακόμη και μια “Νέα Εποχή” στον Υδροχόο;

Όλα είναι δυνατά. Κανείς δεν μας επισκιάζει στο θαυμασμό μας για τους “σοφούς της Ηλιούπολης”, αλλά η διατύπωση της παραπάνω παραγράφου φαίνεται να μας υποδηλώνει είτε προηγούμενη γνώση της ύπαρξης μιας τέτοιας “συσκευής” είτε ότι ο Bauval και ο Hancock βλέπουν τους εαυτούς τους ως φύλακες κάποιας μυστικής γνώσης, οι οποίοι καταδέχονται να μας ταΐζουν με το σταγονόμετρο πληροφορίες όπως επιθυμούν και είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν μια προσδοκία στο μυαλό μας για κάποιες επικείμενες αποκαλύψεις.

Το 1914, ο καθηγητής George A. Reisner του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ ανέσκαψε την τρύπα στο κεφάλι της Σφίγγας. Επέστρεψε με μια ιστορία που έχει σχεδόν διαγραφεί από την ιστορία. Το 1914, εφημερίδες σ’ όλο τον κόσμο ανέφεραν τα ευρήματά του, μεταξύ των οποίων ένας ναός του Ήλιου, αλλά και η σαρκοφάγος του πρώτου Φαραώ Menes. Τα ευρήματα αυτά έχουν πλέον διαγραφεί από τα βιβλία της ιστορίας και οι αιγυπτιακές αρχές αρνούνται την ύπαρξη των θαλάμων της Σφίγγας.

Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία που αξίζει προσοχής. Αναρωτιέμαι γιατί αντλούν τόσο πολύ νερό από κάτω από την Shpinx. Μια ξεχωριστή επιστημονική ενημέρωση αναφέρει ότι 260 κυβικά μέτρα νερού αντλούνται κάθε ώρα μέσω σωλήνων αποστράγγισης. Αυτό είναι 6.240 κυβικά μέτρα ή 6.240.000 λίτρα νερού την ημέρα. Μια Ολυμπιακή πισίνα έχει 2.500.000 λίτρα. Εν ολίγοις, νερό ποσότητας ίσης με σχεδόν τρεις Ολυμπιακές πισίνες αντλείται σε καθημερινή βάση από κάτω από την Σφίγγα!

***

Θάλαμοι του υποκόσμου.

Το μυθικό πλέον Hall of Records -είτε υπάρχει είτε όχι- αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτής της συνωμοσίας για την αναζωογόνηση της Χιλιετίας. Αν υπάρχει, τότε υπάρχει κάθε λόγος να υποπτευθούμε ότι η ύπαρξή του έχει ήδη χειραγωγηθεί στην μαζική αντίληψη πολύ πριν από τα μεγάλα εγκαίνιά του στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης από λίγους και εκλεκτούς με την δική τους καλά επεξεργασμένη ιδιωτική ατζέντα. Αν και θα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο αρχαιολογικό εύρημα στην ιστορία, αυτό θα είναι απλώς μια σταγόνα στον ωκεανό των αποκαλύψεων που έχουν προγραμματιστεί για εμάς.

Υπάρχει το Hall of Records; Σίγουρα, η ιδέα των αρχείων από μια παλαιότερη εποχή μπορεί να βρεθεί σε όλη την ιστορία της Αιγύπτου. Μεταξύ των σημαντικότερων από τις πολλές τέτοιες πηγές είναι ο περίφημος πάπυρος Westcar, ο οποίος περιέχει έναν θρύλο που αφορά τον ίδιο τον μεγάλο Χέοπα. Αυτός διηγείται πώς ο Χέοπας, που οικοδόμησε την Μεγάλη Πυραμίδα, ήθελε να αποκτήσει πρόσβαση σε ορισμένα μυστικά που βρέθηκαν στο ιερό του Θωθ στην Ηλιούπολη, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει στην κατασκευή της πυραμίδας του.

Ο γιος του Χέοπα, ο Hardadaf, του διηγήθηκε μια ιστορία για έναν μεγάλο μάγο ονόματι Ded’e, ο οποίος γνώριζε πού “ήταν κρυμμένα τα μυστικά πράγματα του οίκου του Θωθ”. Ο Χέοπας έστειλε για να φέρουν τον Ded’e, ο οποίος του είπε ότι τα πράγματα που έψαχνε ήταν κρυμμένα στην Ηλιούπολη. Ορισμένοι αιγυπτιολόγοι πιστεύουν ότι αυτό αναφέρεται σε αρχεία που ήταν τα πρωτότυπα από τα οποία προήλθαν τα Κείμενα των Πυραμίδων. (Σημειώστε ότι αυτή η πρωτότυπη εκδοχή της Αίθουσας των Αρχείων βρίσκεται στην Ηλιούπολη).

Σε μεταγενέστερους χρόνους, ιδίως κατά την περίοδο της αραβικής κυριαρχίας, υπήρχαν άφθονοι θρύλοι για κρυμμένα μυστικά γραπτά στην Αίγυπτο, πράγμα αναμενόμενο, δεδομένου του σεβασμού με τον οποίο αντιμετώπιζαν τον αρχαίο αυτό πολιτισμό οι μεταγενέστεροι. Αρκετοί παρόμοιοι θρύλοι αναφέρονται επίσης σε επιγραφές σε πυλώνες που στήθηκαν στην Αίγυπτο. Αυτές έχουν περάσει στην μασονική παράδοση.

Ο Ηρόδοτος, ο Έλληνας ιστορικός που επισκέφθηκε την Αίγυπτο τον πέμπτο αιώνα π.κ.ε. έγραψε για “τα υπόγεια διαμερίσματα στο λόφο στον οποίο στέκονται οι πυραμίδες, τα οποία ο ίδιος ο Χέοπας είχε φτιάξει ως ταφικό θάλαμο για τον εαυτό του, σε ένα νησί, που σχηματίστηκε με την αποστράγγιση μιας διώρυγας από το Νείλο”. Μια αυστηρή ερμηνεία υποδηλώνει ότι λέει ότι ένα σύμπλεγμα από θολωτούς τάφους χτίστηκε κάτω από το οροπέδιο της Γκίζας, αν και όχι απαραίτητα απευθείας κάτω από την Μεγάλη Πυραμίδα.

Στο βιβλίο Gods of Eden ο Andrew Collins αναπτύσσει την ιδέα ενός συγκροτήματος σηράγγων και θαλάμων μέσα στο οροπέδιο, επισημαίνοντας ότι πρόκειται για ασβεστόλιθο, ο οποίος είναι χαρακτηριστικά γεμάτος σπήλαια.

Υπάρχουν πολλοί θρύλοι σχετικά με μια μυστική αποθήκη αρχαίας αιγυπτιακής γνώσης. Οι Έλληνες, οι Άραβες και, τελευταία, οι μασόνοι, όλοι έχουν ιστορίες για κωδικοποιημένες επιγραφές ή κρύπτες με παπύρους κρυμμένους κάπου στην Αίγυπτο, οπότε οι προφητείες του Edgar Cayce δεν ήταν κάτι καινούργιο. Αλλά δεν ήταν το μόνο μέντιουμ με επιρροή που προωθούσε μια τέτοια ιδέα.

Την δεκαετία του 1920 ένας Βρετανός μέντιουμ, ο H.C. Randall-Stevens, έδωσε ψυχικές πληροφορίες για την Μεγάλη Πυραμίδα και την Σφίγγα. Αυτές οι πληροφορίες παραλληλίζονται πολύ στενά με αυτές του Edgar Cayce. Όπως και με τον ‘Κοιμώμενο Προφήτη’, η γνώση αυτή υποτίθεται ότι προήλθε απευθείας από τους επιζώντες από την Ατλαντίδα που διέφυγαν στην Αίγυπτο, αυτή την φορά με επικεφαλής έναν αστρονόμο που ονομαζόταν Mizrahiml. Ο Randall-Stevens είπε: “Ο Randall-Stevens είπε ότι ο ίδιος είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο:

“Προς το παρόν, πάπυροι και κειμήλια εξακολουθούν να είναι κρυμμένα κάτω από την Σφίγγα σε πολυάριθμα περάσματα. Αυτά θα βρεθούν σύντομα και θα δοθούν στον κόσμο για να τα διαβάσει. Οι Οσιραϊκές γραφές μου λένε ότι αυτός ο τεράστιος και επιβλητικός κολοσσός είναι το στολίδι που επιστέφει μια αίθουσα, η οποία επικοινωνεί με τις Πυραμίδες μέσω υπόγειων διαδρόμων που ακτινοβολούν.”

Διαφορετικές απόψεις για το τι βρίσκεται κάτω από τηn Σφίγγα. Πάνω: Randall-Stevens του 1927. Κέντρο: Η έκδοση του 1936 του Ροδόσταυρου H. Spencer Lewis. Εκτός από την προσθήκη του έναν θάλαμο στο πίσω μέρος της Σφίγγας, ο οποίος είναι σχεδόν πανομοιότυπος με το Randall-Stevens. Παρακάτω: Bauval και Hancock: “Θάλαμος Γένεσης”.

Τελικά θ’ ανακαλυφθεί ένας υπόγειος ναός στο πίσω μέρος της Σφίγγας, ο οποίος συνδέεται με άλλους θαλάμους και έναν μεγάλο ναό ή μεγάλο θάλαμο κάτω από την Μεγάλη Πυραμίδα. Εκεί θα αποκαλυφθούν τα θεία κοσμικά μυστήρια στους διορισμένους. Ο Randall-Stevens δίνει ένα διάγραμμα των θαλάμων και των σηράγγων κάτω από την Σφίγγα και το οροπέδιο της Γκίζας, και προσθέτει επίσης αυτή την χαρακτηριστική παράγραφο:

“Οι μετανάστες από την Ατλαντίδα ήταν άνθρωποι που διέπονταν από τους νόμους του Κοσμικού Τεκτονισμού και όσοι αποβιβάστηκαν στην Αίγυπτο έχτισαν κέντρα Τεκτονικής Μύησης από τα οποία διοικούνταν η χώρα.”

Όμως ο Randall-Stevens -όπως και ο Edgar Cayce- βρήκε πράγματι τις ιδέες του στον κόσμο των πνευμάτων, ή μήπως είχαν μια πιο γήινη πηγή; Η έρευνα αποκαλύπτει μια πολύ ενδιαφέρουσα παράδοση την οποία μπορεί να γνώριζαν και οι δύο άνδρες -το Αρχαίο και Μυστικό Τάγμα Rosae Crucis, την εξέχουσα αμερικανική κοινωνία των Ροδόσταυρων, κοινώς γνωστή ως AMORC.

Η AMORC, η οποία έγινε γνωστή για την εκτεταμένη διαφήμισή της και τα καλά οργανωμένα μαθήματα αλληλογραφίας, ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1920 από τον Harvey Spencer Lewis, ο οποίος πέθανε το 1939. Είχε μυηθεί στο Ροδόσταυρο Τάγμα στο μεγάλο αποκρυφιστικό κέντρο της Τουλούζης, στην νότια Γαλλία, και ίδρυσε την AMORC για να μελετήσει (σύμφωνα με ένα από τα φυλλάδιά της) “τα μυστήρια του χρόνου και του χώρου- την ανθρώπινη συνείδηση- την φύση της ύλης- την τελειοποίηση του φυσικού σώματος… την ανάπτυξη της βούλησης- σημαντικές ανακαλύψεις στην ροδόσταυρη χημεία και φυσική”. Το πιο σημαντικό είναι ότι το τάγμα ισχυριζόταν ότι είχε γενεαλογικό δέντρο που πήγαινε κατευθείαν πίσω στις Σχολές Μυστηρίου της αρχαίας Αιγύπτου.

Ο Spencer Lewis ισχυριζόταν ότι είχε εσωτερική γνώση του οροπεδίου της Γκίζας: πράγματι, η ιδέα ενός συμπλέγματος σηράγγων και θαλάμων κάτω από την Γκίζα – που συνδέει την Σφίγγα με τις τρεις πυραμίδες – αποτελεί σημαντικό μέρος των πεποιθήσεων της AMORC. Ο Lewis είπε ότι οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από τα “αρχεία των Ροδόσταυρων” αν και δεν προσέφερε κανένα στοιχείο για να υποστηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό.

Είναι ενδιαφέρον ότι τα διαγράμματα αυτών των σηράγγων και θαλάμων στα έγγραφα της AMORC είναι πρακτικά πανομοιότυπα με εκείνα του Randall- Stevens και μοιάζουν υπερβολικά για να είναι απλώς συμπτωματικά. Και η αφήγηση του τελευταίου για την άφιξη των Ατλάντων στην Αίγυπτο μοιάζει επίσης με εκείνη του Cayce (αν και η περιγραφή του Cayce για την Αίθουσα των Αρχειογραφημάτων είναι διαφορετική από εκείνες των Randall- Stevens και Lewis).

Το διάγραμμα των Bauval και Hancock που δείχνει τον μυστικό “Θάλαμο της Γένεσης” τον τοποθετεί λίγο πολύ στην ίδια θέση με τα έγγραφα της AMORC. Εκ πρώτης όψεως, αυτό φαίνεται να είναι μια συναρπαστική επιβεβαίωση ότι οι Bauval και Hancock έχουν αποδείξει ανεξάρτητα, χρησιμοποιώντας αστρονομικά δεδομένα, τους ισχυρισμούς των μέντιουμ και των αποκρυφιστικών αδελφοτήτων τα τελευταία ογδόντα χρόνια.

Όμως, οι δύο αυτοί συγγραφείς έχουν πραγματικά παρουσιάσει για πρώτη φορά σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό μεγάλα εσωτερικά μυστικά, δίνοντάς μας την δυνατότητα να συμμετέχουμε όλοι στα αρχαία μυστήρια; Δυστυχώς, η απάντηση πρέπει να είναι μάλλον, όχι. Κατά την γνώμη μας, ο Bauval και ο Hancock θέλουν να δώσουν την εντύπωση ότι παρέχουν ανεξάρτητη επιβεβαίωση: άλλωστε, είδαμε ότι το επιχείρημά τους σχετικά με την θέση του θαλάμου της Γένεσης ήταν άκρως κατασκευασμένο.

Μήπως τελικά η Νέα Ορθοδοξία δεν είναι τόσο νέα, αλλά απλώς παλιότερες, αποκρυφιστικές ιδέες σε νέα συσκευασία; Προφανώς δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να παρουσιάζεις σ’ ένα πρόθυμο κοινό παλιές, μυστικιστικές έννοιες, είτε αυτές προέρχονται από την AMORC είτε από την Μασονία. Αλλά αν αυτό ισχύει, γιατί φαίνεται να μην είναι πρόθυμοι να το αναγνωρίσουν;

Η προσπάθεια των Hancock και Bauval να σφυρηλατήσουν μια σύνδεση μεταξύ του αρχαίου αιγυπτιακού Πρώτου Χρόνου -tep zepi- και της Εποχής του Υδροχόου δημιουργεί στους αναγνώστες τους μια αίσθηση προσδοκίας. Ό,τι έχουν γράψει μέχρι στιγμής μας φαίνεται ότι προσανατολίζεται στην επίτευξη αυτής της σύνδεσης, με την έντονη εντύπωση ότι σύντομα θα αποκαλυφθεί ένα μεγάλο μυστικό και ότι αυτοί είναι οι θεματοφύλακές του. Με άλλα λόγια, ο Hancock και ο Bauval φαίνεται να αποτελούν μέρος, ηθελημένα ή αθέλητα, ενός προγράμματος που έχει σχεδιαστεί για να κορυφωθεί την εποχή της χιλιετίας και των πρώτων χρόνων του εικοστού πρώτου αιώνα.

Υποδείξεις για την φύση αυτής της ατζέντας μπορούν να αντληθούν από τον όλο και πιο μεσσιανικό τόνο των πρόσφατων αναρτήσεων τους στο Διαδίκτυο, όπως αυτή του Robert Bauval στις 29 Ιουλίου 1998:

“Η χιλιετία πλησιάζει. Υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει για όλους όσοι αισθάνονται μέρος της ίδιας αναζήτησης, δηλαδή να επιφέρουν μια νέα και τόσο αναγκαία πνευματική και διανοητική αλλαγή για αυτόν τον πλανήτη. Η Γκίζα, χωρίς αμφιβολία, έχει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο.”

Και από τον Hancock στις 14 Αυγούστου 1998:

“Στο χείλος της χιλιετίας, στο τέλος ενός αιώνα απαράμιλλης κακίας και αιματοχυσίας, όπου η απληστία άνθισε, η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μια σκληρή επιλογή ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα -το σκοτάδι και το φως.”

Κατά την άποψή μας, αυτή η μεσσιανική θέρμη δεν είναι τυχαία: Hancock και Bauval, όπως και άλλα άτομα και ομάδες, φαίνεται να εργάζονται σε ένα ιδιωτικό πρόγραμμα που τροφοδοτείται από έναν πολύ πραγματικό ιεραποστολικό ζήλο.

Ο κ. και η κ. Louis Bailey Audigier του Knoxville στην Μεγάλη Σφίγγα, 1912-1913

Μαγεία της χιλιετίας.

Τον Οκτώβριο του 1998, ο Bauval ανακοίνωσε την δημιουργία του “Project Equinox 2000”, το οποίο βασίζεται σε μια ομάδα δώδεκα συγγραφέων (συν τον ίδιο), τους οποίους αποκαλεί “Magic 12”. Η σύνθεση αυτής της ομάδας δεν είχε καθοριστεί την στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, αλλά αρχικά περιελάμβανε τους Graham Hancock, John Anthony West, Andrew Collins και, φυσικά, τον Robert Temple. Άλλα ονόματα που αναφέρει ο Bauval σε αυτό το πλαίσιο είναι οι Colin Wilson, Michael Baigent, Christopher Knight και Robert Lomas.

Η ιδέα είναι ότι οι “Magic 12” θα διοργανώσουν μια σειρά από συνέδρια σε διάφορες τοποθεσίες ανά τον κόσμο στις βασικές αστρονομικές ημέρες του έτους 1999 -τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Οι τοποθεσίες έχουν επιλεγεί ως οι σημαντικότερες Ερμητικές τοποθεσίες του κόσμου, όπως η Γκίζα, η Αλεξάνδρεια, το Στόουνχεντζ και το Σαν Χοσέ (έδρα της AMORC).

Ο Bauval δηλώνει ότι ο “κύριος στόχος είναι να πραγματοποιηθεί μια παγκόσμια τελετουργία που συμβολίζει την επιστροφή της μαγικής ερμητικής παράδοσης στην Αίγυπτο”. Οι εκδηλώσεις του έτους θα κορυφωθούν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου 1999, όταν, από μια ειδικά ανεγερθείσα πλατφόρμα μπροστά από την Σφίγγα, ο Bauval και οι 12 σύντροφοί του θα παραδώσουν ένα “μήνυμα στον πλανήτη”. Λέει επίσης ότι το γεγονός αυτό θα σηματοδοτήσει την “επιστροφή των Θεών” στην Αίγυπτο.

Ανεξάρτητα από το αν οι “Μεγάλοι Εννεάδες” Θεοί, συμμορφώνονται με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Bauval και χρονολογούν την επιστροφή τους ώστε να συμπέσει με την κορύφωση της ανακοίνωσής του, δεν μπορεί παρά να μείνει κανείς έκπληκτος από το γεγονός ότι ο Δρ Zahi Hawass έδωσε την άδεια να λάβει χώρα αυτό το γεγονός μπροστά από την Σφίγγα. Οι εταιρείες όπως η Coca-Cola ή η IBM ήταν ευτυχείς να πληρώσουν εκατομμύρια για να εξασφαλίσουν αυτό που ουσιαστικά πρέπει να είναι το κύριο διαφημιστικό σημείο του μεγάλου πάρτι της χιλιετίας. Γιατί λοιπόν δόθηκε στον Bauval;

Αναπόσπαστο μέρος του σχεδιαζόμενου θεάματος είναι μια δωδεκάωρη συναυλία, η οποία θα συνοδεύεται από υπερσύγχρονες οθόνες λέιζερ, σχεδιασμένες και παρουσιασμένες από τον Jean-Michel Jarre. Προβλέπεται να αρχίσει με την δύση του ηλίου στις 31 Δεκεμβρίου 1999 και να τελειώσει με την ανατολή του ηλίου την 1η Ιανουαρίου 2000, περιλαμβάνοντας το μεταμεσονύκτιο “Μήνυμα στον πλανήτη” του Bauval.

Οι φήμες της βιομηχανίας λένε ότι η τρέχουσα ηχογράφηση του Jarre, έτοιμη για κυκλοφορία στα τέλη του 1999, είναι η συνέχεια του άλμπουμ Equinox της δεκαετίας του 1980 και, όπως και το έργο του Bauval, θα ονομάζεται Equinox 2000. Το κοινό όνομα υποδηλώνει κάποιο βαθμό συντονισμού μεταξύ των δύο.

Το Σχέδιο Equinox 2000 του Bauval χρηματοδοτείται από το Concordium, ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα με έδρα την Νέα Υόρκη, το οποίο χρηματοδοτεί την έρευνα σε εναλλακτικές τεχνολογίες και φιλοσοφίες που μπορούν, σύμφωνα με τα λόγια του Bauval, “να φέρουν διαφώτιση και πνευματικότητα στον κόσμο”. Έχει επίσης δημιουργήσει την “Πειραματική Βάση Phoenix” στο χωριό Σφίγγα, Nazlet-al-Samman, προκειμένου να παρακολουθεί όλες τις δραστηριότητες στην Γκίζα μέχρι την Χιλιετία.

“Δεν είναι κακό να δώσουμε την καλύτερη παράσταση της Χιλιετίας σε ένα τόσο εντυπωσιακό σκηνικό, ούτε να ευχηθούμε στον πλανήτη αγάπη και ειρήνη” λένε. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι αναπόσπαστο μέρος της παράστασης της Χιλιετίας είναι η ανακοίνωση της επιστροφής των αρχαίων αιγυπτιακών Θεών, της Μεγάλης Εννεάδας. Αυτό μπορεί να είναι απλώς κάποια ποιητική στροφή της φράσης ή ένα είδος μεταφοράς, αλλά -όπως θα δούμε- μέρος του σχεδίου που έχουμε αποκαλύψει απαιτεί ότι οι Θεοί είναι πραγματικοί κι ότι επιστρέφουν.

Η πεποίθηση ότι η δεύτερη έλευση ορισμένων αρχαίων Θεών – και η συνακόλουθη παγκόσμια μεταμόρφωση – είναι επικείμενη δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση στον Robert Bauval και τον Graham Hancock. Στην νέα έκδοση του βιβλίου “The Sirius Mystery” (Το μυστήριο του Σείριου) ο Robert Temple προτείνει ότι οι αρχαίοι αμφίβιοι Θεοί, οι Nommo, οι οποίοι τώρα βρίσκονται σε αναστολή ζωής κάπου σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, πρόκειται να επιστρέψουν στην Γη. Λέει σκοτεινά ότι “αυτά τα θέματα … μπορεί να μας επηρεάσουν όλους νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζουμε ” .

Στο μυαλό αυτής της νέας γενιάς ιεραποστόλων, τα επικείμενα βαρυσήμαντα γεγονότα είτε θα λάβουν χώρα στο οροπέδιο της Γκίζας, είτε θα επικεντρωθούν σε αυτή.

Υψηλή παραδοξότητα στη Γκίζα.

Τα πάντα σχετικά με την Γκίζα σήμερα είναι μια μάζα αντιφάσεων. Σε κάθε δεδομένη στιγμή υπάρχουν δεκάδες φήμες και αντιφήμες για παράνομες ανασκαφές, κάθε είδους συγκάλυψη και -μακράν το πιο συναρπαστικό- μυστικές ανακαλύψεις που θα μεταμορφώσουν με κάποιο τρόπο τον κόσμο. Η δραστηριότητα και η φημολογία έχουν κλιμακωθεί σύμφωνα με κάποιο πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί για να κορυφωθεί στην χιλιετία. Αλλά ποιος κρύβεται πίσω από αυτή την εκστρατεία; Και μπορούμε να ξεχωρίσουμε με επιτυχία την αλήθεια από τις φήμες για την Γκίζα;

Επισήμως, δεν συμβαίνουν πολλά στο οροπέδιο της Γκίζας, εκτός από το ότι η Μεγάλη Πυραμίδα έκλεισε την 1η Απριλίου 1998 για “καθαρισμό”, κάτι που φαίνεται λογικό, επειδή οι πολλές χιλιάδες τουρίστες αφήνουν απίστευτη ποσότητα βρωμιάς και συμπύκνωσης στην σεβάσμια πέτρα του εσωτερικού της. Η συσσώρευση αναπνοής και ιδρώτα θα μπορούσε να προκαλέσει επικίνδυνη φθορά της πυραμίδας- εξάλλου, κάποιες εργασίες ανακαίνισης ήταν σαφώς απαραίτητες – για παράδειγμα, για να βελτιωθεί το ιδιοσυγκρασιακό σύστημα φωτισμού.

Εκτός όμως από τον καθαρισμό και τις ηλεκτρολογικές εργασίες, από πολλές πηγές -κάποιες αρκετά πιο αξιόπιστες από άλλες- υπονοήθηκε ότι στην Γκίζα γίνονταν και άλλες δραστηριότητες: μυστική διάνοιξη σηράγγων, στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας και αλλού στο οροπέδιο- παράνομες έρευνες από σκιώδεις ομάδες για μυθικούς κρυμμένους θαλάμους και αρχαία μυστικά- συνωμοσίες σε αφθονία. Με κάποιο κυνισμό, στρέψαμε την προσοχή μας προς την Γκίζα, αν και μας περίμενε ένα σοκ.

Υπάρχει μια ορισμένη υποκρισία στην επίσημη αιγυπτιακή στάση απέναντι στους επισκέπτες της Μεγάλης Πυραμίδας. Πολλοί τουρίστες συχνά χλευάζονται -με καλό λόγο, γιατί οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι New Agers φαίνεται να θεωρούν τις πυραμίδες ως δικές τους και δείχνουν μια αξιοσημείωτη απροθυμία να επιτρέψουν στις αιγυπτιακές αρχές, ή σε οποιονδήποτε άλλο, να προσπαθήσουν να περιορίσουν τον ενθουσιασμό τους για διαλογισμό μέσα, έξω ή ακόμα και στην κορυφή των πυραμίδων οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας. Καταφθάνουν στην Αίγυπτο με την σταθερή πρόθεση να υψώσουν την σημαία τους και να καταλάβουν την χώρα ως δική τους, το κόσμημα στο στέμμα της αποικιοκρατίας της Νέας Εποχής.

Σκαρφαλώνουν και ψέλνουν παντού, ανεξάρτητα από τα τοπικά αισθήματα: πριν από μια δεκαετία, μια ομάδα 350 ατόμων εισέβαλε στην Μεγάλη Πυραμίδα για έναν ομαδικό διαλογισμό για την λεγόμενη “Αρμονική Σύγκλιση” -ένας τεράστιος αριθμός, αν αναλογιστεί κανείς την μικρή και στενόχωρη αίθουσα του Βασιλιά και την καταπιεστικά “κλειστή” ατμόσφαιρα μέσα σε αυτόν τον ογκώδη πέτρινο όγκο, ιδιαίτερα όταν φιλοξενεί μια τόσο μαζική εισροή ανθρώπων.

Αναγνωρίζεται ελεύθερα ότι οι “μεταφυσικές” ομάδες επιτρέπεται να εισέρχονται στην Μεγάλη Πυραμίδα αφού το οροπέδιο της Γκίζας έχει κλείσει για το κοινό κάθε βράδυ – έναντι αμοιβής. Στην πραγματικότητα, τον Δεκέμβριο του 1997, όταν ο Δρ Zahi Hawass ανακοίνωσε το επερχόμενο κλείσιμο της πυραμίδας, δήλωσε ρητά ότι αυτή η ρύθμιση θα συνεχιστεί.

Αλλά δεν είναι όλοι οι επισκέπτες της Μεγάλης Πυραμίδας που κρατούν τα μάτια τους είτε κλειστά σε διαλογισμό, είτε κολλημένα σ’ έναν οδηγό. Αρκετοί έμπειροι και ενημερωμένοι ταξιδιώτες έχουν αναφέρει στοιχεία για συνεχιζόμενες εργασίες στους “θαλάμους ανακούφισης”, μια σειρά από χαμηλούς θολωτούς θαλάμους, ύψους περίπου 3 μέτρων, πάνω από την αίθουσα του βασιλιά. (Γενικά θεωρείται ότι χτίστηκαν ειδικά για να ανακουφίσουν την πίεση των χιλιάδων τόνων βράχων που διαφορετικά θα πίεζαν πολύ επικίνδυνα την οροφή του θαλάμου του βασιλιά, αν και πρόσφατα εκφράστηκαν αμφιβολίες για το αν αυτός ήταν ο σκοπός αυτών των θαλάμων.)

Τέτοιες φήμες γι’ αυτή και άλλες μυστικές εργασίες στην πυραμίδα αποδείχθηκαν πολύ δελεαστικές, έτσι εμείς, μαζί με τον συγγραφέα-ερευνητή Simon Cox, σπεύσαμε στην Αίγυπτο, φτάνοντας εκεί μια μέρα πριν κλείσει η Μεγάλη Πυραμίδα για ένα πρόγραμμα “καθαρισμού και αποκατάστασης” διάρκειας οκτώ μηνών, όπως περιγραφόταν τότε. Ωστόσο, η Μεγάλη Πυραμίδα δεν άνοιξε ξανά την 1η Ιανουαρίου 1999, και το Αιγυπτιακό Πολιτιστικό Κέντρο στο Λονδίνο μας είπε έκτοτε ότι μπορεί να μην ανοίξει ποτέ ξανά για το κοινό.

Όραμα σήραγγας.

Ένας ανεξερεύνητος θάλαμος στην Γκίζα είναι γνωστός: αν υποθέσουμε ότι η πόρτα του Gantenbrink’s είναι πράγματι μια είσοδος, τότε πρέπει να ανοίγει σε κάτι. Αλλά σε τι; Όπως συμβαίνει με οτιδήποτε άλλο στην Γκίζα αυτές τις μέρες, η ιστορία έχει πολιτικό υπόβαθρο.

Ο Γερμανός μηχανικός ρομποτικής έκανε την ανακάλυψη στις 22 Μαρτίου 1993, την επομένη της απόλυσης του Zahi Hawass εξαιτίας ενός σκανδάλου σχετικά με ένα κλεμμένο άγαλμα της Τέταρτης Δυναστείας (αν και ο Graham Hancock υποστήριξε ότι η απόλυσή του σχετιζόταν με κάποιο τρόπο με το έργο του Gantenbrink). Ο άνθρωπος που απέλυσε τον Hawass, ο Dr Muhammed Bakr, πρόεδρος του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων, απολύθηκε ο ίδιος τρεις μήνες αργότερα. Ισχυρίστηκε ότι υπεύθυνη ήταν μια “μαφία” – η οποία ήλεγχε τα πάντα στις πυραμίδες τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Ο ίδιος ο Hawass έμεινε εκτός γραφείου μόνο για περίπου ένα μήνα και επανήλθε τον Απρίλιο του 1994. Είχε περάσει αυτό το διάστημα στην Καλιφόρνια, γεγονός που μπορεί να έχει σημασία, διότι -όπως έγραψε ο Βρετανός συγγραφέας-ερευνητής Chris Ogilvie-Herald στο περιοδικό Quest for Knowledge, του οποίου ήταν τότε εκδότης- η επαναφορά του Hawass “λέγεται ότι επήλθε χάρη στην αμερικανική παρέμβαση”. Αφού ο Robert Bauval δημοσίευσε την είδηση της ανακάλυψης του Gantenbrink στα μέσα ενημέρωσης στις 16 Απριλίου 1993, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο στο Κάιρο αντέδρασε επίσημα στην ανακάλυψη του Gantenbrink απορρίπτοντάς την ως ασήμαντη (ίσως μια περίπτωση ξινών σταφυλιών;). Ο Δρ Μπακρ προχώρησε αρκετά περισσότερο- στην αρχή την απέρριψε ακόμη και ως φάρσα.

Ο Gantenbrink δεν έλαβε άδεια να συνεχίσει το έργο του, λόγω της παραβίασης του πρωτοκόλλου στον τρόπο με τον οποίο κυκλοφόρησε η είδηση της ανακάλυψής του στον Τύπο. Όπως περιγράφηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο Gantenbrink επιρρίπτει την ευθύνη γι’ αυτό δίκαια και ευθέως στον Robert Bauval, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Graham Hancock να παρουσιάσει τον Gantenbrink ως μάρτυρα του αγώνα και θύμα του αιγυπτιολογικού κατεστημένου – ούτε να υπαινιχθεί ότι αυτό ήταν μέρος κάποιας συνωμοσίας. Έγραψε στο περιοδικό Nexus στα τέλη του 1996: “Ο επίσημος λόγος που δόθηκε από τον Οργανισμό Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων… ήταν ότι ο Gantenbrink διέρρευσε την είδηση της ανακάλυψης στον βρετανικό Τύπο και έτσι, προφανώς, παραβίασε έναν “κανόνα” της αρχαιολογίας “.

Μετά την δημοσιότητα που πήρε η ιστορία της ανακάλυψης, δεν συνέβη τίποτα σχετικά με το φρεάτιο ή τον θάλαμο μέχρι το 1996, όταν συγκροτήθηκε μια νέα – αιγυπτιακή – ομάδα για να προχωρήσει περαιτέρω την έρευνα. Επικεφαλής της θα ήταν ένας στενός φίλος του Zahi Hawass, ειδικός στην τηλεπισκόπηση (η χρήση δορυφορικής τεχνολογίας ή τεχνολογίας αεροσκαφών για την σάρωση της επιφάνειας της Γης ή κάτω από αυτήν), ένας Αιγύπτιος γεωφυσικός που είχε εργαστεί για την NASA στις προσεδαφίσεις του Απόλλωνα στο φεγγάρι, ο Δρ Farouk El Baz.

Μια καναδική εταιρεία με την ονομασία Amtex ενεπλάκη και εξοπλισμός αξίας 1 εκατομμυρίου δολαρίων μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην Γκίζα. Η πρόθεση εκείνη την εποχή ήταν να ανοίξει η “Gantenbrink’s door” σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, αλλά δεν προέκυψε τίποτα. Τον Ιανουάριο του 1998 ο Hawass υποσχέθηκε ότι η “Gantenbrink’s door” θ’ άνοιγε μέχρι τον Μάιο του ίδιου έτους. Όχι μόνο αυτή η ιστορική στιγμή δεν υλοποιήθηκε, αλλά δεν δόθηκε ποτέ καμία εξήγηση για το μη γεγονός.

Μια ιδιαίτερα πειστική και επίμονη φήμη κυκλοφόρησε ότι σκάβεται κρυφά μια σήραγγα για να φθάσει κανείς στον “Θάλαμο του Γκάντενμπρινκ” από τον χαμηλότερο από τους θαλάμους ανακούφισης πάνω από τον Θάλαμο του Βασιλιά, ο οποίος ονομάστηκε “Θάλαμος του Davison” από τον Βρετανό διπλωμάτη Ναθάνιελ Ντέιβισον, ο οποίος τον ανακάλυψε επίσημα το 1765, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι η ύπαρξή του ήταν ήδη γνωστή. (Οι άλλοι θάλαμοι ανακούφισης ανακαλύφθηκαν από τον συνταγματάρχη Howard Vyse το 1837, ο οποίος τους ονόμασε με τα ονόματα επιφανών προσωπικοτήτων της σύγχρονης βρετανικής κοινωνίας, όπως ο Wellington και ο Nelson).

Η είσοδος στον θάλαμο του Davison είναι δύσκολη: μια κάπως ανεπαρκής ξύλινη σκάλα στηρίζεται στον τοίχο των 8,7 μέτρων (27 ποδών) του άνω άκρου της Μεγάλης Πινακοθήκης, αλλά σταματάει λίγο πριν από την κορυφή. Τα τελευταία μέτρα πρέπει να σκαρφαλώσει κανείς χρησιμοποιώντας ένα σχοινί, και στην συνέχεια πρέπει να περάσει μέσα από την σήραγγα στον ίδιο τον θάλαμο. Ο θάλαμος του Davison, όπως όλοι οι θάλαμοι ανακούφισης, έχει ύψος μόνο περίπου 3 πόδια και είναι προφανώς αδύνατο να σταθεί κανείς όρθιος, με ένα τραχύ και πολύ ανώμαλο δάπεδο από τις πλάκες οροφής γρανίτη του θαλάμου του βασιλιά. Δεν προορίζονταν ποτέ για να φαίνονται, οι κατασκευαστές δεν έκαναν κανένα κόπο να τις εξομαλύνουν.

Πραγματικά σκάβεται σήραγγα προς τα νότια από το Davison’s στο Gantenbrink’s Chamber, όπως είχαμε ακούσει; Δεκάδες φήμες σχετικά με την Αίγυπτο κυκλοφορούν ανά πάσα στιγμή. Πολλές από αυτές προέρχονται από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή εξοικείωση με συγκεκριμένα γεγονότα σχετικά με την Γκίζα. Η πηγή της συγκεκριμένης φήμης, όμως, ήταν ο Thomas Danley, μηχανικός ακουστικής και σύμβουλος της NASA για δύο αποστολές διαστημικών λεωφορείων, ο οποίος ειδικεύεται στην “ακουστική αιώρηση” (ανύψωση αντικειμένων με τη χρήση ήχου και δόνησης). Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του 1996 συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα του κάπως αμφιλεγόμενου Ιδρύματος Joseph M. Schor, μαζί με ένα κινηματογραφικό συνεργείο με επικεφαλής τον Αμερικανό παραγωγό ντοκιμαντέρ Boris Said. Θα πραγματοποιούσαν ακουστικά πειράματα στην Μεγάλη Πυραμίδα στην κάμερα και είχε επίσημη άδεια να περάσει τέσσερις νύχτες εκεί.

Δεδομένης αυτής της χρυσής ευκαιρίας, ο Danley και η ομάδα του ανέβηκαν στον θάλαμο Davison, όπου παρατήρησε ότι μια σήραγγα που είχε αρχικά σκαφτεί στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα φαινόταν να έχει ανοίξει ξανά. Η ανασκαφή έγινε για πρώτη φορά από τον Giovanni Battista Caviglia (1770-1845), μια από τις πιο ασυνήθιστες προσωπικότητες της αιγυπτιολογίας του δέκατου ένατου αιώνα. Καπετάνιος πλοίου από την Γένοβα, ήταν επίσης ερμητικιστής και αποκρυφιστής. Πείστηκε ότι οι πυραμίδες περιείχαν μεγάλα μυστικά. Πραγματοποίησε μεγάλες ανασκαφές γύρω από την Γκίζα μεταξύ 1816 και 1820, τις πρώτες ανασκαφές μεγάλης κλίμακας που έγιναν ποτέ στην περιοχή αυτή.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Caviglia ήθελε να σκάψει μια σήραγγα από τον θάλαμο του Davison για να διασταυρώσει το νότιο αεραγωγό από τον θάλαμο της βασίλισσας επειδή πίστευε ότι σε εκείνο το σημείο θα βρισκόταν ένα κρυφό δωμάτιο. Είναι εκπληκτικό ότι η ανακάλυψη του Gantenbrink το 1993 φαίνεται να τον δικαίωσε. Η ανασκαφή του Caviglia εγκαταλείφθηκε αφού είχαν σκάψει σήραγγα μόνο για περίπου 10 πόδια, πιθανώς λόγω των απαράδεκτων συνθηκών στις οποίες έπρεπε να εργαστούν.

Στην συνέχεια η σήραγγα ξαναγεμίστηκε με μπάζα και ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, τον Νοέμβριο του 1996 ο Danley σύρθηκε σε αυτήν και διαπίστωσε ότι είχε πρόσφατα επεκταθεί κατά περίπου 30 πόδια πέρα από το τέλος της αρχικής σήραγγας Caviglia – εργασίες που προφανώς βρίσκονταν ακόμη σε εξέλιξη. Βρήκε επίσης σάκους με μπάζα που αποθηκεύονταν στους ανώτερους θαλάμους ανακούφισης. Ο Danley έδειξε αυτό το εύρημα στον Αιγύπτιο επιθεωρητή που είχε οριστεί να συνοδεύει την ομάδα, και εξεπλάγη όταν ανακάλυψε ότι δεν γνώριζε τίποτα για οποιαδήποτε τέτοια διάνοιξη σήραγγας, αν και συμφώνησε να το αναφέρει στον προϊστάμενό του τον Zahi Hawass.

Ο Danley ανέφερε επίσης αυτό που είχε δει στο Διαδίκτυο και στο αμερικανικό ραδιόφωνο κατά την επιστροφή του από την Γκίζα. Σε μια επόμενη επίσκεψή του τον Φεβρουάριο του 1997, ο Danley είδε ότι ένα νέο καλώδιο ρεύματος περνούσε τώρα από τον τοίχο της Μεγάλης Πινακοθήκης και μέσα στην σήραγγα που οδηγεί στην Αίθουσα του Davison, υποδεικνύοντας ότι οι εργασίες συνεχίζονταν εκεί πάνω, εκτός οπτικού πεδίου.

“Όταν επισκεφθήκαμε την Μεγάλη Πυραμίδα με τον Simon Cox την άνοιξη του 1998, είδαμε ιδίοις όμμασι ότι μια βιντεοκάμερα είχε εγκατασταθεί στην κορυφή της Μεγάλης Πινακοθήκης, όχι στραμμένη προς τα κάτω, όπως θα γινόταν αν προοριζόταν απλώς να ελέγχει τους επερχόμενους τουρίστες, αλλά στραμμένη έτσι ώστε να καταγράφει όποιον ανέβαινε την σκάλα προς τον Θάλαμο του Davison.”

Τον Ιούλιο του 1997, ένας Αμερικανός “ανεξάρτητος αιγυπτιολόγος” ονόματι Larry Dean Hunter επισκέφθηκε την πυραμίδα για να ελέγξει την ιστορία του Danley. Τον έστειλε εκεί ο Ρίτσαρντ Χόγκλαντ (ο πιο διάσημος για την υπεράσπιση του ‘Προσώπου στον Άρη’ και σημαντικός παίκτης στην εξέλιξη της ιστορίας της έρευνάς μας). Ο Χάντερ δεν ανέβηκε στην πραγματικότητα στον θάλαμο του Ντέιβισον, αλλά φωτογράφισε το καλώδιο, βιντεοσκόπησε με φωτογραφική μηχανή και μερικές σακούλες γεμάτες μπάζα στην κορυφή της Μεγάλης Πινακοθήκης.

Παραδόξως, το μόνο που επέστρεψε ήταν φωτογραφίες των σακουλιών αυτών κι ένα αδέσποτο κομμάτι ασβεστόλιθου, το οποίο θα μπορούσε να προέρχεται από οπουδήποτε. Το τι ήλπιζε ο ίδιος και ο Hoagland να πετύχει με αυτό δεν είναι σαφές, ωστόσο λόγω της δημοσιότητας που ο Hoagland προκάλεσε για αυτή τη μη ιστορία, στην πραγματικότητα επισκίασε την από πρώτο χέρι αναφορά του Thomas Danley για τις συνεχιζόμενες εργασίες στην αίθουσα Davison. (Περιέργως, η ανάρτηση του Hoagland στον ιστότοπο δεν κάνει καμία αναφορά στον Danley).

Ο Hunter εμπλέκει επίσης τον Mohammed Sherdy, βοηθό συντάκτη της εφημερίδας El Wafd. Καθώς ο Zahi Hawass αρνήθηκε ότι συνέβαινε οτιδήποτε στους θαλάμους ανακούφισης εκτός από κάποιες εργασίες “καθαρισμού”, ο Hunter υπέθεσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Είτε γίνονταν εργασίες για τις οποίες οι αρχές δεν γνώριζαν τίποτα, είτε οι αρχές γνώριζαν και τις συγκάλυπταν. Όμως, σε μια συνάντηση με τον Hunter και τον Sherdy στο γραφείο του τον Ιούλιο του 1997, ο Hawass παρουσίασε μια επιστολή με φαξ από τον κινηματογραφιστή Boris Said – ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας του Danley – αρνούμενος οποιαδήποτε γνώση της κατάστασης. Ο Sherdy δήλωσε αργότερα ότι του είχε επιτραπεί η πρόσβαση στον θάλαμο του Davison -αλλά ανέφερε ότι δεν είδε καμία σήραγγα.

Τίποτα στην Γκίζα δεν είναι απλό. Σε συνέντευξή του τον Ιανουάριο του 1998, ο Said επιβεβαίωσε ότι μια “νέα σήραγγα” σκάβεται από τον θάλαμο Davison, αλλά πρόσθεσε -κάπως μπερδεμένα- ότι δεν βλέπει τίποτα κακό σ’ αυτό, αν και σταμάτησε να δίνει οποιαδήποτε εξήγηση για τον σκοπό της. Είπε επίσης: “Αυτοί [οι Αιγύπτιοι] σκάβουν σήραγγες σε όλο το οροπέδιο “.

Πολλοί θα ρωτούσαν γιατί οι Αιγύπτιοι δεν θα έπρεπε να σκάβουν -κρυφά ή φανερά- στην Γκίζα; Είναι η γη τους και η κληρονομιά τους, όχι μια αποικία της Δύσης. Λίγοι ξένοι θα είχαν αντίρρηση αν έσκαβαν κάτω από άλλα αιγυπτιακά ορόσημα, όπως η μεγάλη Ακρόπολη, χτισμένη από τον Σαλαντίν, που δεσπόζει πάνω από το Κάιρο. Το πρόβλημα είναι ότι τα μνημεία της αρχαίας Αιγύπτου αναγνωρίζονται ως ανήκοντα σε ολόκληρο τον κόσμο: ακόμη και ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ το είπε αυτό γραπτώς το 1998.

Οτιδήποτε συμβαίνει σε οποιαδήποτε από τις αρχαίες τοποθεσίες -Καρνάκ, Λούξορ ή Γκίζα- πρέπει να γνωστοποιείται διεθνώς το συντομότερο δυνατό σύμφωνα με μια άγραφη συμφωνία. Η αρχαία Αίγυπτος ανήκει σε όλους και κάθε φορά που κάποιος αναδεύει σοβαρά την σκόνη της, πρέπει να το γνωρίζουμε όλοι: αυτή είναι η γενική αντίληψη που διέπει όλες τις ανασκαφές και τις μεγάλες ανακαλύψεις. Όσον αφορά τα αξιοσημείωτα ευρήματα, η αιγυπτιολογία είναι ένα κοινό νόμισμα που ξεπερνά την πολιτική, οπότε τα στοιχεία για μυστικές σήραγγες, όχι μόνο σε οποιαδήποτε αρχαία τοποθεσία, αλλά και στην ίδια την Μεγάλη Πυραμίδα, έχουν κολοσσιαία σημασία.

Τον Μάρτιο του 1997 -αρκετούς μήνες μετά την έκθεση του Danley- ο Hawass δήλωσε κατηγορηματικά: “Δεν υπάρχει κανένα μυστικό έργο στην Γκίζα!”. Το μόνο συμπέρασμα ήταν, στην άποψή μας, ότι κάποιος ήταν, τουλάχιστον, φειδωλός με την αλήθεια σχετικά με μια σημαντική αρχαιολογική παρατυπία.

Τον Φεβρουάριο του 1998 ο συνάδελφός μας Simon Cox είχε δει αδιαμφισβήτητα στοιχεία για την ύπαρξη μιας ανεπίσημης σήραγγας. Στην πραγματικότητα, ο Simon, χρησιμοποιώντας το γνωστό αιγυπτιακό λιπαντικό του μπαξίσι για να λαδώσει τις σχετικές παλάμες, είχε πράγματι καταφέρει να εισέλθει στην ίδια την αίθουσα του Ντέιβισον. Εκεί είδε -και φωτογράφισε- την τελική επιβεβαίωση ότι όντως υπάρχει μια σήραγγα που σκάβεται στον νότιο τοίχο του θαλάμου.

Από την αφήγηση του Simon φαίνεται ότι η σήραγγα του Caviglia έχει ανοίξει ξανά και έχει επεκταθεί περαιτέρω στην καρδιά της πυραμίδας. Το συναρπαστικό είναι ότι, αν συνεχίσει σε ευθεία γραμμή και στο ίδιο επίπεδο, θα τέμνει το νότιο φρεάτιο από την αίθουσα της Βασίλισσας. Μ’ άλλα λόγια, θα χτυπήσει περίπου στο επίπεδο της πόρτας του Gantenbrink. Είναι αυτό που “αυτοί” ετοιμάζουν -διερευνούν κρυφά την μυστηριώδη πόρτα και το τι βρίσκεται πίσω από αυτήν;

Είναι πολύ ενδεικτικό, δεδομένου ότι οι αιγυπτιακές αρχές έχουν απορρίψει επισήμως την Πόρτα του Gantenbrink ως ανάξια εξέτασης, επισημαίνοντας ότι είναι πολύ μικρή – περίπου στο μέγεθος ενός χαρτιού Α4- κι ακόμη, περιέργως, υπονοώντας ότι δεν υπάρχει τίποτα πίσω από αυτήν. Αλλά μήπως, στην πραγματικότητα, διαμαρτύρονται υπερβολικά;

Μυστικά στην άμμο.

Όσο ήμασταν στη Γκίζα διαπιστώσαμε μόνοι μας την μεγάλη δυσκολία να δημοσιοποιήσουμε συναρπαστικές ανακαλύψεις. Ακούσαμε -από ιδιαίτερα αξιόπιστες πηγές- ότι είχαν ήδη ανακαλυφθεί τρεις νέοι θάλαμοι στην Μεγάλη Πυραμίδα, γύρω από τον Θάλαμο του Βασιλιά. Επειδή όμως για διάφορους λόγους δεν μπορούσαμε να αποκαλύψουμε τις πηγές αυτές, η είδηση ήταν τεχνικά άχρηστη. Και σε κάθε περίπτωση, υπάρχει πάντα ανάγκη για προσοχή όταν έχουμε να κάνουμε με την δραστηριότητα στην Γκίζα. Οι άγριες φήμες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια εν μία νυκτί, περιγράφοντας εξωτικά μυστικά ευρήματα των αρχών που θα προκαλέσουν -που αποτελεί πλέον τυπικό συμπέρασμα όλων αυτών των ιστοριών- με κάποιο τρόπο, θαυματουργές αλλαγές στον κόσμο.

Φαίνεται ότι η έρευνα για κρυμμένους θαλάμους στο συγκρότημα της Γκίζας συνεχίζεται εδώ και τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνια. Μια από τις πρώτες προσπάθειες του εικοστού αιώνα για την ανεύρεση ανεξερεύνητων θαλάμων έλαβε χώρα στην πυραμίδα της Χαφρά το 1968, με ένα πρόγραμμα υπό την καθοδήγηση του βραβευμένου με Νόμπελ φυσικού Luis Alvarez, ο οποίος προσπάθησε να εντοπίσει θαλάμους μετρώντας την διέλευση κοσμικών κυμάτων μέσα από την πέτρινη δομή. (Ο Alvarez ήταν επίσης ο εμπνευστής της θεωρίας της “βαθιάς πρόσκρουσης” για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, μέρος μιας μελέτης που υποστηριζόταν από την CIA για τα Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα).

Στο πρόγραμμα της Γκίζας του 1968 συμμετείχαν δώδεκα αμερικανικές και αιγυπτιακές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων η Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ, το Ινστιτούτο Smithsonian και το Πανεπιστήμιο Ain Shams του Καΐρου. Η αρχική ανάλυση των δεδομένων που προέκυψαν από τον υπολογιστή στο Ain Shams οδήγησε τον επικεφαλής του έργου τους, τον Δρ Amr Goneid, να δηλώσει (όπως αναφέρθηκε στους Times) ότι “τα αποτελέσματα αψηφούν όλους τους γνωστούς νόμους της φυσικής και υπάρχει κάποια δύναμη που αψηφά τους νόμους της επιστήμης και λειτουργεί στην πυραμίδα”. Αλλά για άλλη μια φορά η μηχανή της σύγχυσης φαίνεται να έχει μπει σε υπερδιέγερση: Ο Alvarez ανακοίνωσε στην συνέχεια από την Αμερική ότι δεν είχε συμβεί τίποτε απρόσμενο και ότι δεν είχαν εντοπιστεί νέοι θάλαμοι.

Η επόμενη φάση αυτού του έργου αφορούσε την Σφίγγα. Η ιδέα ότι κάτω από την Σφίγγα υπάρχει κάτι εξαιρετικά σημαντικό υπήρχε εδώ και αιώνες. Κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο -στην οποία συμμετείχαν τόσο λόγιοι όσο και στρατιώτες- λέγεται ότι πράγματι βρήκαν μια πόρτα στο στήθος της Σφίγγας το 1801, αλλά, λόγω της επικείμενης άφιξης του εχθρού, έπρεπε να υποχωρήσουν βιαστικά πριν μπορέσουν να την εξερευνήσουν. Γνωρίζουμε για την ιστορία της εύρεσης της πόρτας στην Σφίγγα από τους Γάλλους επειδή οι Άραβες που ήταν παρόντες την περιέγραψαν στον 19ο αιώνα όπως κι ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Auguste Mariette. Έχει υποστηριχθεί ότι αυτή η πόρτα ήταν στην πραγματικότητα η Sphinx Stela, αλλά αυτό είναι απίθανο καθώς η πέτρινη πλάκα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με την επιφάνεια της Σφίγγας όπως μια πόρτα.

Πολλοί από τους πιο γνωστούς αιγυπτιολόγους του δέκατου ένατου αιώνα πίστευαν ακράδαντα στην ύπαρξη θαλάμων κάτω από την Σφίγγα. Ο ίδιος ο Mariette πίστευε ότι κάτω από την Σφίγγα βρισκόταν ένας τάφος. Αυτό βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην παρατήρηση ότι κάθε φορά που οι αρχαίοι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν την Σφίγγα σε πέτρινα γλυπτά ή σε πάπυρο, την έδειχναν να βρίσκεται σε ένα βάθρο πάνω από κάτι που φαίνεται να είναι ένας θάλαμος σαν τάφος.

Το ενδιαφέρον για την πιθανότητα ύπαρξης ενός τέτοιου θαλάμου αναζωπυρώθηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Το 1926 ο Γάλλος αρχαιολόγος Emile Baraize ανέλαβε ανασκαφές τόσο στο σώμα της Σφίγγας όσο και στον περιβάλλοντα περίβολο. Η πρόχειρη βιασύνη των ανασκαφών του υποδηλώνει ότι μπορεί να έψαχνε συγκεκριμένα για κάτι, και όχι απλώς να έκανε ανασκαφές για την ίδια την ανασκαφή με τον συνήθη προσεκτικό τρόπο.

Πράγματι, φαίνεται ότι πέτυχε τουλάχιστον εν μέρει τον στόχο του, καθώς βρήκε μια σήραγγα στην οποία είχε πρόσβαση από μια τρύπα στην πλάτη της Σφίγγας. Την εξερεύνησε, στην συνέχεια την σφράγισε, αλλά, απίστευτα, κράτησε τα νέα αυτής της εκπληκτικής ανακάλυψης για τον εαυτό του. Η συγκεκριμένη τοποθεσία, όπως είδαμε, ενδιέφερε τόσο τον μέντιουμ H.C. Randall-Stevens όσο και την AMORC.

Αυτοί – και, αργότερα, ο Robert Bauval και ο Graham Hancock -εντόπισαν την περιοχή αμέσως κάτω από τα οπίσθια της Σφίγγας ως την θέση ενός από τους υποτιθέμενους μυστικούς θαλάμους. Το περίεργο με το έργο του Baraize είναι ότι, παρόλο που έκανε εκτεταμένες ανασκαφές στην περιοχή αυτή επί έντεκα χρόνια, δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ ούτε μία από τις πολλές λεπτομερείς εκθέσεις ή εργασίες του.

Μετά τον Baraize, ακολούθησε ένα μεγάλο κενό μέχρι το 1973, όταν το προβάδισμα ανέλαβε ένας ενδιαφέρων οργανισμός που ονομαζόταν SRI International (πρώην Stanford Research Institute) από την Καλιφόρνια. Ένας από τους μεγαλύτερους οργανισμούς επιστημονικής έρευνας στον κόσμο, το SRI είχε πάντα στενούς δεσμούς με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών. Πραγματοποίησε τρεις αποστολές στην Γκίζα τη δεκαετία του 1970, δύο με επικεφαλής έναν φυσικό, τον θαυμάσιο Δρ Lambert Dolphin Jr, κυρίως για την αναζήτηση κρυφών θαλάμων κάτω από την Σφίγγα. Το γιατί αυτή η ιδέα ξαφνικά επανήλθε στην επιφάνεια μετά από πενήντα χρόνια αδράνειας είναι άγνωστο. Σύμφωνα με τον Dolphin, η πρώτη αποστολή της SRI το 1973 ήταν στην πραγματικότητα η συνέχεια του σχεδίου του Luis Alvarez πέντε χρόνια νωρίτερα.

Ο ίδιος ο Dolphin είναι ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρων χαρακτήρας. Απόφοιτος του San Diego State University και του Stanford University, εντάχθηκε στην SRI το 1956 και έγινε ένας από τους πιο υψηλόβαθμους φυσικούς της. Αλλά υπάρχουν περισσότερα για τον Dolphin και το ενδιαφέρον του για τους αρχαίους τόπους από ό,τι φαίνεται. Είναι ένας ευσεβής χριστιανός με αποφασιστικά φονταμενταλιστικές τάσεις, ο οποίος εγκατέλειψε την SRI το 1987 για να αφιερώσει, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, “το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στην διδασκαλία της Βίβλου, την συγγραφή και την χριστιανική συμβουλευτική”.

Ωστόσο, ο δικτυακός τόπος του Dolphin αποκαλύπτει ίσως μια άλλη διάσταση των θρησκευτικών του πεποιθήσεων: οι σύνδεσμοι του περιλαμβάνουν υλικό από ομάδες και άτομα που τάσσονται υπέρ της ζωής, κατά των ομοφυλοφίλων και με ζήλο κατά των μουσουλμάνων. Έχει γράψει ότι πιστεύει πως τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη είναι “ιστορικά ακριβείς, θεόπνευστες και πλήρως έγκυρες σε όλους τους τομείς της πίστης και της ζωής “.

Όπως οι περισσότεροι χριστιανοί φονταμενταλιστές, ο Dolphin φαίνεται να έχει, παραδόξως, μεγαλύτερη γοητεία για την Παλαιά, απ’ ό,τι για την Καινή Διαθήκη, επειδή -εκτός από το βιβλίο της Αποκάλυψης- περιέχει όλο το πραγματικά αποκαλυπτικό υλικό. Οι χριστιανοί φονταμενταλιστές αγαπούν τον ενθουσιασμό της φωτιάς της κόλασης και της καταδίκης, ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά που μοιράζονται, παραδόξως ίσως, με τους Εβραίους εξτρεμιστές, δημιουργώντας για άλλη μια φορά μια φαινομενικά παράδοξη συμμαχία. Την ίδια στιγμή που ο Dolphin ηγείτο της ομάδας SRI στη Γκίζα, χρησιμοποιούσε επίσης πανομοιότυπες τεχνικές τηλεπισκόπησης σε αμφιλεγόμενες έρευνες κάτω από το Όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ.

Συνεργαζόμενος με μια δεξιά εβραϊκή οργάνωση, το Ίδρυμα Ναού της Ιερουσαλήμ με επικεφαλής τον Stanley Goldfoot, το οποίο πιστεύει ότι τώρα είναι η ώρα για την οικοδόμηση του Τρίτου Ναού στην Ιερουσαλήμ, ο Dolphin χρησιμοποίησε την τεχνογνωσία του για την αναζήτηση των θεμελίων του αρχικού κτιρίου. Πρόκειται για μια εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή -κυριολεκτικά και μεταφορικά- καθώς το Όρος του Ναού βρίσκεται πλέον υπό μουσουλμανικό έλεγχο, και γι’ αυτό εργάστηκαν την νύχτα. Ακόμα κι έτσι, οι ισραηλινές αρχές σταμάτησαν τις δραστηριότητές τους λόγω του κινδύνου ταραχών. Η Jerusalem Post περιέγραψε το γεγονός:

“Υπάρχουν σημαντικοί και για κάποιους ανησυχητικοί δεσμοί μεταξύ μιας χούφτας Αμερικανών Ευαγγελικών ηγετών και δεξιών Ισραηλινών όπως ο Goldfoot. Ορισμένες από τις προσωπικότητες στο διοικητικό του συμβούλιο είναι σημαντικοί άνδρες. Ο Lambert Dolphin είναι επικεφαλής ενός βασικού τμήματος του πιο τεράστιου ερευνητικού ομίλου στον κόσμο, του Stanford Research Institute, ενός ομίλου 200 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, του οποίου οι κύριοι πελάτες είναι η κυβέρνηση των ΗΠΑ και εταιρείες όπως η Bechtel.”

Το 1976, σύμφωνα με τον Dolphin, η SRI ανέλαβε έρευνες με τηλεπισκόπηση στην Σακκάρα, αναζητώντας τον τάφο του μεγάλου γραφέα Ιμχοτέπ, στην Αλεξάνδρεια, όπου προσπάθησαν να εντοπίσουν την χαμένη Βιβλιοθήκη, και στην Γκίζα, όπου έγιναν σεισμογραφικές δοκιμές, έδειξαν την πιθανή παρουσία θαλάμων κάτω από την πυραμίδα του Χαφρά. Το 1977 ο Dolphin και η SRI επέστρεψαν στην Γκίζα, αρχικά χρηματοδοτούμενοι από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ. Τότε, το 1978, εμφανίστηκαν οι οπαδοί του Edgar Cayces -ARE- συνεισφέροντας κεφάλαια στο πρόγραμμα της SRI, το επίσημο όνομα του οποίου ήταν το Sphinx Exploration Project.

Κάποιος που θα αναδειχθεί ως το άτομο με την μεγαλύτερη επιρροή -αλλά σε μεγάλο βαθμό άγνωστο- στην έρευνα αυτού του βιβλίου μπαίνει τώρα στο κάδρο. Πρόκειται για τον Δρ James J. Hurtak, τον Αμερικανό πολυμαθή και μυστικιστή φιλόσοφο και ιδρυτή ενός οργανισμού με έδρα την Καλιφόρνια, που ονομάζεται Ακαδημία Μελλοντικών Επιστημών (AFFS), στα πόδια του οποίου ευχαρίστως κάθονται πολλοί από τους ιθύνοντες αυτής της ιστορίας.

Ο Hurtak έχει πτυχία στις Ανατολικές Σπουδές και την Ιστορία, τις Κοινωνικές Επιστήμες, την Γλωσσολογία, την Πατερική και τα Ελληνικά Κείμενα, μιλάει και γράφει επτά γλώσσες και  περιγράφεται ως “σύμβουλος της Silicon Valley σε θέματα ανώτερης τεχνολογίας”.  Το 1986 παρουσίασε σε συνέδριο για την τηλεπισκόπηση στην Βραζιλία μια εργασία σχετικά με την χρήση εναέριων και δορυφορικών ραντάρ για την ανίχνευση αρχαιολογικών χαρακτηριστικών.

Ο Hurtak διεξήγαγε εργασίες στην Γκίζα στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι οποίες φαίνεται ότι συνδέονταν κατά κάποιο τρόπο με την παρουσία της SRI εκεί εκείνη την εποχή. Παρόλο που δεν απασχολήθηκε ποτέ επίσημα από την SRI, διατηρούσε πάντα στενή επαφή με τα ανώτερα στελέχη της. Συγκεκριμένα, τον συνδέει στενή φιλία με τον Lambert Dolphin Jr, ο οποίος -σύμφωνα με τον Hurtak- “μοιράστηκε μαζί του προσωπικές ιδέες” σχετικά με την Γκίζα το 1976. (Ο Hurtak γνωρίζει επίσης τον Mark Lehner.)

Το 1977 και το 1978 ο Hurtak και ορισμένοι ανώνυμοι συνάδελφοι ανέλαβαν μια ιδιωτική αποστολή στην Γκίζα. Βρέθηκαν εκεί κυρίως για να χρησιμοποιήσουν λέιζερ για να μετρήσουν τις γωνίες των φρεατίων από τον Θάλαμο του Βασιλιά και της Βασίλισσας, ειδικά για να ελέγξουν την υπόθεσή τους ότι τα φρεάτια ευθυγραμμίζονταν με ορισμένα αστέρια και αστερισμούς, συγκεκριμένα τον Ωρίωνα και τον Δράκο – και το αστέρι Σείριο. Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ.

Το ενδιαφέρον σ’ αυτό το έργο είναι ότι η πιθανότητα συσχετισμού με τον Ωρίωνα και τον Δράκοντα είχε προταθεί ήδη από την δεκαετία του 1960. Όμως – εκτός της μασονικής βιβλιογραφίας, όπως έχουμε ήδη δει – η ιδέα της ευθυγράμμισης με τον Σείριο δεν εμφανίστηκε προφανώς μέχρι το 1994 στο βιβλίο “The Orion Mystery” των Bauval και Gilbert. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Hurtak διερευνούσε μια πιθανή συσχέτιση μεταξύ των πυραμίδων της Γκίζας και της ζώνης του Ωρίωνα το 197338 .

Η SRI International διαδραματίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην επίσημη ιστορία της έρευνας στην Γκίζα την δεκαετία του 1970. Η ομάδα της χρησιμοποίησε διάφορες τεχνικές, όπως αεροφωτογραφίες, θερμική απεικόνιση και μετρήσεις της ηλεκτρικής αντίστασης και των διακυμάνσεων του μαγνητικού πεδίου γύρω από την Σφίγγα και τον περίβολό της, για να ανιχνεύσει εξ αποστάσεως τυχόν υπόγειες ανωμαλίες. Κάποιες βρέθηκαν, αν και ως επί το πλείστον αποδείχθηκαν φυσικές κοιλότητες στο υπέδαφος (όπως θα αναμενόταν στον ασβεστόλιθο). Μερικές υποδείκνυαν την παρουσία μιας σήραγγας που εκτείνεται από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά πίσω από το πίσω μέρος της Σφίγγας, καθώς και κάποιου είδους κοιλότητα μπροστά από τα πόδια της.

Το 1978, μια εταιρεία με την επωνυμία Recovery Systems International εντάχθηκε στο έργο για να αναλάβει γεωτρήσεις για την εξέταση αυτών των ανωμαλιών. Σύμφωνα με τον Mark Lehner, η εταιρεία αυτή είχε “πιθανόν” συσταθεί ειδικά για να συμμετάσχει στο έργο αυτό. Η Recovery Systems International άρχισε να βυθίζει ένα τρυπάνι στο οροπέδιο της Γκίζας κοντά στην Σφίγγα. Σε βάθος 60 ποδών τρύπησαν θραύσματα γρανίτη, ο οποίος, όπως διαπιστώσαμε, δεν απαντάται φυσικά στην περιοχή αυτή.

Φημολογείται μάλιστα ότι ο αιγυπτιακός στρατός παρενέβη τότε και σταμάτησε το έργο. Το 1980 ανασύρθηκαν επίσης κομμάτια γρανίτη από 50 πόδια κάτω από το οροπέδιο από μια αιγυπτιακή ομάδα που έκανε έρευνα για το βάθος του υδροφόρου ορίζοντα στην περιοχή. Είναι σαφές ότι ο γρανίτης είναι, σε αυτή την ασβεστολιθική χώρα, ανώμαλος – εκτός αν τα τρυπάνια είχαν χτυπήσει υπόγειους θαλάμους που ήταν επενδεδυμένοι με αυτόν. (Αν υπάρχουν τέτοιοι θάλαμοι, θα ήταν λογικό να είναι επενδεδυμένοι με γρανίτη, επειδή ο υδροφόρος ορίζοντας στην περιοχή αυτή είναι αρκετά κοντά στην επιφάνεια και οι πορώδεις ασβεστολιθικοί θάλαμοι θα είχαν πλήρως νεροκοληθεί. Ο γρανίτης, από την άλλη πλευρά, είναι φτιαγμένος από πιο σκληρή ύλη και είναι εξαιρετικός υδατοαπωθητικός παράγοντας).

Στην συνέχεια, το 1980 ο Zahi Hawass άνοιξε ξανά την σήραγγα Baraize στο πίσω μέρος της Σφίγγας, η οποία είχε ξεχαστεί από όλους εκτός από εκείνους που είχαν πρόσβαση στις ανέκδοτες σημειώσεις και εκθέσεις του. Αυτή η ομάδα περιλάμβανε τον Mark Lehner και έναν Αιγύπτιο ονόματι Mohammed Adb al-Mawgud Fayed, ο οποίος ήταν γιος ενός ανθρώπου που βοήθησε τον Baraize την δεκαετία του 1920 και είχε πράγματι εργαστεί στην εκκαθάριση του περιβόλου της Σφίγγας ως παιδί. Ο Hawass αναφέρει ότι, μετά από πενήντα τέσσερα χρόνια, ο Fayed μπορούσε ακόμη να δείξει με επιτυχία την μικρή πέτρα στο πίσω μέρος της Σφίγγας που έκρυβε την είσοδο της σήραγγας. Ο γιος του Fayed έγινε στην συνέχεια αντιπρόσωπος της ARE στο Κάιρο.

Η SRI και η ARE, με τον Mark Lehner, συνεργάστηκαν επίσης σε ένα άλλο πρόγραμμα τηλεπισκόπησης στην Σφίγγα το 1982, το οποίο ονομάστηκε Sphinx Mapping Project, αυτή την φορά χρησιμοποιώντας ακουστικές τεχνικές για την αναζήτηση κρυφών κοιλοτήτων. Αυτό φάνηκε να αναιρεί την ύπαρξη οποιωνδήποτε θαλάμων κάτω από τα πόδια, αν και βρήκε πιθανές ενδείξεις για κάποιους κάτω από το δάπεδο του περιβόλου.

Το 1990, ο Hawass παραχώρησε άδεια στο διάσημο πλέον έργο των John Anthony West και Robert Schoch: το Sphinx Project, το οποίο υποστηρίχθηκε από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου ο Schoch ήταν καθηγητής. (Οι αιγυπτιακές αρχές έχουν έναν εξαιρετικά λογικό κανόνα σύμφωνα με τον οποίο κάθε έργο πρέπει να έχει την υποστήριξη ή την συμμετοχή ενός αναγνωρισμένου ακαδημαϊκού ιδρύματος). Διευθυντής του έργου – και ο άνθρωπος που ζήτησε την άδεια, ενδεχομένως λόγω της φήμης του ίδιου του Γουέστ ως αδέσποτου- ήταν ο Αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός Μπόρις Σάιντ, του οποίου το βραβευμένο με Emmy ντοκιμαντέρ για το έργο, “Μυστήριο της Σφίγγας”, μεταδόθηκε από το NBC το 1993. Στους επενδυτές του έργου περιλαμβάνονταν δύο ηγετικά μέλη της ARE, ο Dr. Joseph Jahoda και ο Dr. Joseph M. Schor, ο οποίος ήταν επίσης παρών ως επίσημος παρατηρητής της ARE.

Ο Δρ Jahoda, ο οποίος, ως ανώτερο μέλος της ARE, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην εμπλοκή τους στην Γκίζα, είναι επίσης πρόεδρος της Astron Corporation, ενός μεγάλου εργολάβου του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ και της NASA που ειδικεύεται στην παραγωγή συστημάτων ραδιοεπικοινωνίας. Σήμερα γνωρίζουμε ότι το κύριο εύρημα του προγράμματος ήταν η ενδεικτική διάβρωση της Σφίγγας από το νερό, αλλά ανέλαβε επίσης σεισμογραφικές εργασίες για να προσπαθήσει να εντοπίσει θαλάμους κάτω από την Σφίγγα, τις οποίες διεξήγαγε ο σεισμογράφος Δρ Thomas Dobecki. Εντόπισε αυτό που φαινόταν να είναι μια μεγάλη ορθογώνια κοιλότητα (9 μέτρα επί 12 μέτρα), περίπου 5 μέτρα κάτω από τα πόδια. Για άλλη μια φορά οι πολλά υποσχόμενες εργασίες έλαβαν ένα απότομο τέλος: Ο Hawass (τότε γενικός διευθυντής των Πυραμίδων της Γκίζας) τερμάτισε ξαφνικά την άδεια λειτουργίας του Προγράμματος Σφίγγα, κατηγορώντας την ομάδα ότι ήταν “αντιεπιστημονική”.

Το 1995 ένα νέο πρόγραμμα έφτασε στην Γκίζα για να εξερευνήσει την περιοχή χρησιμοποιώντας σεισμογραφία και ραντάρ διείσδυσης στο έδαφος. Επισήμως ο σκοπός του έργου αυτού ήταν να εντοπίσει υπόγεια ρήγματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν καθίζηση γύρω από τα μνημεία και να θέσουν έτσι σε κίνδυνο το κοινό , αλλά μια παρενέργεια τέτοιων εργασιών “τηλεπισκόπησης” θα ήταν η ανακάλυψη υπόγειων ανωμαλιών, όπως θάλαμοι. Αυτή ήταν μια κοινή αποστολή του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα και του Ιδρύματος Schor, που ιδρύθηκε από τον Δρ Joseph Schor, ο οποίος είχε συμμετάσχει στο έργο του 1990. Είναι ο (συνταξιούχος πλέον) διευθυντής και αντιπρόεδρος της Forest Laboratories Inc. μιας φαρμακευτικής εταιρείας που παράγει βιταμίνες.

Σύμφωνα με τα λόγια του Robert Bauval, το Ίδρυμα Schor είναι “ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στην εύρεση αποδείξεων του χαμένου “ατλαντικού” πολιτισμού και της “αίθουσας των αρχείων” που είχε προβλέψει ο κοιμώμενος προφήτης Edgar Cayce”. Ο πολυεκατομμυριούχος Schor είναι ισόβιο μέλος του ARE και ένας από τους κύριους δωρητές του. Συνεργαζόμενο με το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, το Ίδρυμα Schor εξασφάλισε ότι το έργο της Γκίζας θα είχε τα απαραίτητα ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια προκειμένου να λάβουν άδεια από τις αιγυπτιακές αρχές.

Η ομάδα αυτή περιλάμβανε τον Thomas Dobecki και, και πάλι, τον Joseph Jahoda (ο οποίος ήταν επίσης μέλος του Ιδρύματος Schor), ενώ ο Boris Said κινηματογραφούσε τις εκδηλώσεις. Ενώ ο επίσημος σκοπός του προγράμματος ήταν να εντοπίσει δυνητικά επικίνδυνους θύλακες καθίζησης, αυτός δεν ήταν προφανώς ο πραγματικός του στόχος. Ο Said ισχυρίστηκε έκτοτε ότι είχε προσληφθεί ειδικά για να κινηματογραφήσει την αναζήτηση της χαμένης αίθουσας των αρχείων της Ατλαντίδας, η οποία ήταν η πραγματική πρόθεση της ομάδας του Schor από την πρώτη στιγμή.

Ο Said ισχυρίζεται τώρα ότι η όλη αποστολή καλύφθηκε σκόπιμα με μυστικότητα από τον Schor, λέγοντας:

“Τώρα, τελικά, είμαι πεπεισμένος ότι ο Δρ Schor δεν ήθελε ποτέ να δημοσιοποιήσει αυτές τις πληροφορίες. Πιστεύω ότι ήταν πάντα πρόθεσή του να κρατήσει τα νέα για τον μυστικό θάλαμο και το περιεχόμενό του μακριά από το κοινό. Πιστεύω ότι με χρησιμοποίησε. Πιστεύω ότι χρησιμοποίησε την ικανότητά μου να πάρω άδεια, την ικανότητά μου να κάνω πράγματα στην Αίγυπτο, για να προωθήσει τους δικούς του ιδιωτικούς σκοπούς. Νομίζω ότι είχε σκοπό να το κρατήσει κρυφό από τον κόσμο από την αρχή”.

Η άδεια αυτού του έργου θα τερματιστεί απότομα τον Δεκέμβριο του 1996 με την παρέμβαση του Robert Bauval και του Graham Hancock. Η ομάδα του Schor διεξήγαγε επίσης εργασίες στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας, οι οποίες φάνηκε να δείχνουν την παρουσία ενός στενού διαδρόμου πίσω από τον δυτικό τοίχο του King’s Θάλαμο. Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον Zahi Hawass σε συνέδριο της ARE τον Αύγουστο του 1997.

Μετά απ’ αυτό, πληροφορίες που διέρρευσαν υποστήριξαν ότι η ομάδα είχε εντοπίσει όχι έναν αλλά εννέα θαλάμους κάτω από την Σφίγγα, μερικοί από τους οποίους περιείχαν μεταλλικά αντικείμενα. Αυτή η ιστορία δεν προέρχεται από κανέναν άλλον παρά από τον Graham Hancock, ο οποίος, μιλώντας στην ραδιοφωνική εκπομπή του Art Bell στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούλιο του 1996, ισχυρίστηκε πολύ συγκεκριμένα ότι οι πληροφορίες του είχαν προέλθει, ανεπίσημα, από μέλη της ομάδας του Joseph Schor.

Ο Hancock δήλωσε κατηγορηματικά ότι είχαν βρει εννέα θαλάμους και ότι αυτή η βαρυσήμαντη ανακάλυψη κρατήθηκε μυστική. Πρόσθεσε επίσης ότι ήταν σίγουρος για την αξιοπιστία της πηγής του, υπονοώντας έντονα ότι ήταν αληθινή. Περίπου την ίδια εποχή ο Robert Bauval έλεγε το ίδιο σε διαλέξεις – για παράδειγμα, στο συνέδριο “The Incident” στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1996. Είναι απίστευτο ότι ο Hancock και ο Bauval τώρα αποκηρύσσουν με αγανάκτηση τέτοιες φήμες, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν κρυμμένα ευρήματα στην Γκίζα. Και ενισχύουν την εκπληκτική τους μεταστροφή με το να… χλευάζουν όσους, κατά την άποψή τους, διαδίδουν τέτοιες ανεύθυνες φήμες.

Σε μια άλλη ανατροπή αυτής της ιστορίας, το NBC σχεδίαζε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη του ανοίγματος των θαλάμων κάτω από την Σφίγγα για κάποια στιγμή στα τέλη του 1996 ή στις αρχές του 1997. Η εκπομπή αυτή θα βασιζόταν ειδικά στο έργο του Ιδρύματος Schor / Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριντα. Μεταξύ των προσκεκλημένων σε αυτό το ιστορικό γεγονός ήταν και ο Richard Hoagland. Μετά την μεγάλη προετοιμασία, δεν έγινε ποτέ, πιθανώς χάρη στην επιτυχία των Hancock και Bauval να ανακαλέσουν την άδεια του Ιδρύματος Schor/FSU. Εάν το ιδιαίτερα σεβαστό NBC είχε δεσμευτεί για αυτή την μετάδοση, είναι πολύ αφελές να υποπτευθούμε ότι πρέπει να υπήρχε κάτι που άξιζε να αποκαλυφθεί; Αν υπάρχουν αυτοί οι θάλαμοι, γιατί δεν κινηματογραφήθηκαν ποτέ, όπως υποσχέθηκαν, και γιατί περιμένουμε ακόμη την επιβεβαίωση της ύπαρξής τους;

Έκτοτε το επίκεντρο της προσοχής έχει μετατοπιστεί. Ο Boris Said, ο οποίος έχει τερματίσει την συνεργασία του με τον Schor, ισχυρίζεται ότι η αποστολή ενδιαφερόταν επίσης για μια σήραγγα στον πυθμένα ενός φρεατίου 120 ποδιών -γνωστό ως φρεάτιο νερού- κάτω από την οδό που οδηγεί από την Σφίγγα στην πυραμίδα του Khafra. Σε αυτό φτάνει μια υπόγεια διάβαση που κόβει την οδό περίπου στα μισά του δρόμου μεταξύ της Σφίγγας και της Πυραμίδας. Όταν επισκεφθήκαμε την Γκίζα, είδαμε ότι ένα φρεάτιο κατεβαίνει σε εκείνο το σημείο σε βάθος περίπου 20 ποδιών, με μια σήραγγα που εκβάλλει προς τα βόρεια.

Η κορυφή του φρεατίου βρίσκεται πίσω από ένα σιδερένιο κλουβί, το οποίο είναι κλειδωμένο – μια λογική προφύλαξη για να μην χάνονται τουρίστες. Αλλά υπήρχαν σαφή σημάδια ότι οι εργασίες συνεχίζονταν πιο κάτω: μια πολύ σύγχρονη αξίνα και άλλα εργαλεία βρίσκονταν στον πυθμένα του ορατού φρέατος, δίπλα στο συνηθισμένο χάος από μπουκάλια νερού και περιτυλίγματα σοκολάτας.

Αυτός ο άξονας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων. Κατεβαίνει σε τρία στάδια σε ένα απίστευτο βάθος 120 ποδιών κάτω από το οροπέδιο, όπως ανακάλυψε ο Boris Said όταν κατέβασε εκεί τον Thomas Dobecki το 1996. Ο Dobecki έκανε ηχοβολιστικές μετρήσεις, κυρίως για να ανακαλύψει τι βρισκόταν κάτω από ένα γιγαντιαίο μαύρο καπάκι σαρκοφάγου από βασάλτη. Ισχυρίζονται ότι βρήκαν περίπου 10 πόδια κενού χώρου και κάτι που φαίνεται να είναι μια σήραγγα, πλάτους 8 ποδιών, που εκτείνεται προς την κατεύθυνση της Σφίγγας, 300 μέτρα ανατολικά. Ο Hawass, επίσης, είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος από αυτή την ανακάλυψη, υπονοώντας ότι δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον -συμβολικό- τάφο του Όσιρι.

Είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι τόσο μεγάλο ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί πρόσφατα σε αυτόν τον άξονα -και πού οδηγεί;- επειδή δεν πρόκειται για μια νέα ανακάλυψη. Παραδόξως, η σημερινή κατάσταση φαίνεται να είναι μια επανάληψη γεγονότων που έλαβαν χώρα ήδη από την δεκαετία του 1930. Αυτό το φρεάτιο εμφανίζεται στα έργα του H. Spencer Lewis της AMORC, όπου αποτελεί την είσοδο σε ένα υπόγειο συγκρότημα σηράγγων και θαλάμων που συνδέει τις πυραμίδες και τον θάλαμο κάτω από την Σφίγγα. Και είναι σημαντικό ότι οι ψυχικές επικοινωνίες του H.C. Randall- Stevens του είπαν ακριβώς το ίδιο.

Αυτό συνέπεσε με την ανακάλυψη του υπογείου και του φρεατίου από τον μεγάλο Αιγύπτιο αιγυπτιολόγο Σελίμ Χασάν την δεκαετία του 1930, πιθανώς επειδή προκλήθηκε από αυτήν. Ο Randall-Stevens ισχυρίζεται ότι ο Hassan “βρήκε επίσης, ένα δίκτυο υπόγειων δωματίων και θαλάμων, κανένα από τα οποία δεν έχει καμία σχέση με τάφους ή ταφικούς θαλάμους. Πρόκειται για κιονοστοιχίες και διαδρόμους – ναούς και τελετουργικούς θαλάμους “.

Αν ο Hassan είχε κάνει μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών, γιατί δεν το γνωρίζει κανείς; Αυτό που φαίνεται να περιγράφει ο Randall-Stevens δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα τεράστιο υπόγειο συγκρότημα που δεν είχε καν υποψιαστεί κανείς. Το έργο του Hassan είχε διακοπεί από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά αυτό δύσκολα εξηγεί την πλήρη σιωπή για το θέμα μέχρι τις μέρες μας. Τι περιμένουν; Γιατί αυτός ο καταπληκτικός αρχαίος αιγυπτιακός θησαυρός κρατείται μυστικός;

Κατά την έρευνα, αυτός ο υποτιθέμενος αρχαιολογικός θησαυρός απογοητεύει, καθώς δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Η περιγραφή του υπόγειου συγκροτήματος από τον Randall-Stevens είναι γελοία -και πιθανώς σκόπιμα- υπερβολική σε τεράστιο βαθμό. Υπάρχουν θάλαμοι και σαρκοφάγοι εκεί κάτω που χρονολογούνται όχι πιο πίσω από την περίοδο των Σαΐτηδων (έκτος – έβδομος αιώνας π.κ.ε.), αλλά – σύμφωνα με την μαρτυρία ανεξάρτητων ερευνητών όπως ο Chris Ogilvie-Herald και ο Ian Lawton, οι οποίοι κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση τον Σεπτέμβριο του 1998- δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί, ούτε υπάρχει κάποιο δίκτυο σηράγγων και αιθουσών όπως περιγράφει ο Randall-Stevens.

Οι ίδιες οι αναφορές των εφημερίδων για την ανακάλυψη του Hassan που επικαλείται ο Randall-Stevens δεν αναφέρουν τίποτα για την ύπαρξη ενός τέτοιου συγκροτήματος. Γιατί λοιπόν ο Said και ο Schor εστιάζουν τώρα την προσοχή τους στη συγκεκριμένη τοποθεσία; Ίσως πρόκειται απλώς για άλλο ένα κομμάτι της δημιουργίας μυστηρίου- άλλωστε, λίγοι άλλοι έχουν πρόσβαση στο μέρος για να το ελέγξουν οι ίδιοι. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο σημείο προσέλκυσε πρόσφατα την προσοχή του Zahi Hawass, ο οποίος πιστεύει ότι πρόκειται για μια σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη – τίποτα λιγότερο από τον συμβολικό “τάφο του Όσιρι”.

Δυστυχώς, τίποτα που συνδέεται με την Γκίζα δεν είναι ποτέ απλό ή ευθύβολο. Το κινηματογραφικό υλικό του φρεατίου νερού που τραβήχτηκε από τον Boris Said το 1996 έγινε αντικείμενο έντονης νομικής διαμάχης, η οποία, τουλάχιστον, κατάφερε να αυξήσει την γοητεία του για την κοινότητα της Νέας Αιγυπτιολογίας. Σύμφωνα με τον Said, ο ίδιος και ο Schor προσέγγισαν την Fox Television με το υλικό, ελπίζοντας να κλείσουν μια συμφωνία για ντοκιμαντέρ μαζί της. Στην συνέχεια, ο Schor και ο Said αμφισβήτησαν τους όρους της συμφωνίας για την ταινία, πράγμα που σημαίνει ότι, μέχρι να επιλυθεί η διαμάχη, το εν λόγω υλικό δεν μπορεί να προβληθεί εμπορικά. Ωστόσο, ο Robert Bauval -πιθανώς με τις ευλογίες τόσο του Schor όσο και του Said- το παρουσίασε σ’ ένα συνέδριο στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 1998.

Ομολογουμένως, η συγκεκριμένη σκηνή αξίζει σίγουρα να την δείτε, αν και ίσως για λόγους που οι δημιουργοί της ταινίας δεν ήθελαν. Σίγουρα ξεπερνάει τον Δρ Τζόουνς: τετρακίνητα οχήματα σταματούν, πετώντας ψεκασμούς σκόνης σε ένα οροπέδιο της Γκίζας που δεν έχει τουριστικό ενδιαφέρον, και μια ομάδα “αρχαιολόγων” πηδάει έξω και κατεβαίνει με ραπέλ σε ένα τεράστιο φρεάτιο. Στριμώχνονται μέσα από μια φραγμένη από άμμο σήραγγα, εισέρχονται σε έναν σκοτεινό θάλαμο, προφανώς οι πρώτοι άνθρωποι που το κάνουν εδώ και πολλούς αιώνες (εκτός από το κινηματογραφικό συνεργείο που περιμένει να κινηματογραφήσει την είσοδό τους). Στην συνέχεια βρίσκουν ένα καπάκι σαρκοφάγου ενσωματωμένο στο πάτωμα και με ενθουσιασμό ρίχνουν το περιεχόμενο των μπουκαλιών νερού τους πάνω του για να ξεπλύνουν την βρωμιά αιώνων.

Κατά την άποψή μας, το όλο γεγονός ήταν σκηνοθετημένο για το βέλτιστο δραματικό αποτέλεσμα. Το φρεάτιο στο οποίο κατεβαίνουν με ραπέλ δεν έχει καμία ομοιότητα με εκείνο στο οποίο βρίσκουν την σαρκοφάγο. Το τελευταίο φαίνεται να είναι το φρεάτιο του νερού, αλλά δεν μπορεί να προσεγγιστεί με αναρρίχηση- τα τρία επίπεδά του προσεγγίζονται μέσω μιας μεταλλικής σκάλας. Με άλλα λόγια, κινηματογραφήθηκαν να μπαίνουν σε ένα μέρος και να βγαίνουν από ένα εντελώς άλλο για να φαίνεται πιο δραματικό. Σε κάθε περίπτωση, η σαρκοφάγος που “ανακάλυψαν” τόσο ενθουσιασμένοι στην κάμερα ήταν ήδη γνωστή εδώ και αρκετό καιρό.

Γιατί το συγκεκριμένο μέρος μετατρέπεται τόσο αποφασιστικά σε θρυλική τοποθεσία, ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι, αν και έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον, δεν είναι ιδιαίτερα αξιόλογο; Μήπως επειδή κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται εύκολα -και ιδού, άλλος ένας μύθος συνδέεται με την Γκίζα! Στο οροπέδιο επικρατεί σίγουρα σύγχυση -περισσότερο, υποθέτουμε, από σχεδιασμό παρά από ατύχημα. Αλλά λόγω των ενεργειών και των δηλώσεων των ανθρώπων-κλειδιά, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι ακριβώς είναι φήμη και τι γνήσια πληροφορία.

Κινήσεις κι Αντικινήσεις.

Η ίδια η σύγχυση φαίνεται να είναι κατά κάποιο τρόπο σκηνοθετημένη. Πριν από μερικά χρόνια τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα όσον αφορά την Αίγυπτο. Δύο στρατόπεδα βρίσκονταν σε αντίθεση με τους τυπικούς αιγυπτιολόγους: η Νέα Αιγυπτιολογία, με μπροστάρηδες τους Hancock και Bauval, και οι εσωτεριστές, όπως ο Joseph Schor και ο ARE. Η εικόνα είναι αρκετά πιο θολή τώρα, επειδή όλοι οι κύριοι παίκτες συνωμοτούν με σχεδόν μακιαβελικό σθένος, διεκδικώντας θέσεις και συνάπτοντας συμμαχίες με εκείνους που θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντά τους, δημιουργώντας μερικές πολύ περίεργες συμμαχίες.

Τον Μάιο του 1998 ο Graham Hancock και ο John Anthony West εξέδωσαν κοινή δήλωση στο Διαδίκτυο. Επιφανειακά φαινόταν πολύ μεγαλόψυχη, ένα ευγενικό κλαδί ελιάς. Μετά από χρόνια πικρής διαμάχης με τον Δρ Zahi Hawass, ξαφνικά του έδιναν αυτή την ανεπιφύλακτη υποστήριξη:

“Είμαστε πλέον απολύτως πεπεισμένοι ότι τα πολύτιμα μνημεία της Γκίζας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται σε καλύτερα χέρια από αυτά του Δρ Hawass. Τον είδαμε να εργάζεται. Είδαμε το πάθος του και την γνήσια αγάπη του για τις πυραμίδες και την Σφίγγα. Και είδαμε ότι πάνω απ’ όλα είναι αποφασισμένος να διασφαλίσει την διατήρηση αυτών των μνημείων για το μέλλον. Δεν υπάρχουν συνωμοσίες. Δεν υπάρχουν κρυφά ευρήματα. Δεν υπάρχει καμία πονηριά.”

Ο Robert Bauval εξέδωσε επίσης μια δήλωση λίγο αργότερα, λέγοντας:

“Ο Graham Hancock, ο John West και εγώ είμαστε πλέον ικανοποιημένοι ότι δεν υπάρχουν “παρασκηνιακές” δραστηριότητες, μυστικές εξερευνήσεις ή/και μυστικές ατζέντες που να εφαρμόζονται στην Γκίζα”.

Μια παρόμοια μεταστροφή αφορούσε τον Mark Lehner: αφού ο Φύλακας της Γένεσης είχε υποδείξει έντονα ότι ήταν μέρος μιας συνωμοσίας της ARE, οι Bauval και Hancock κατέθεσαν πρόσφατα στα πρακτικά ότι του έδωσαν την σφραγίδα της έγκρισής τους. Έχοντας απεικονίσει τον Lehner και τον Hawass ως τους κακούς του έργου σε βιβλία, άρθρα και διαλέξεις για χρόνια -καθώς και ως τους πιο προβεβλημένους υποκινητές των ισχυρισμών για “κρυμμένα ευρήματα” και “μυστικές ατζέντες” – ήρθε ως έκπληξη να βρούμε τον Hancock και τον Bauval να τους υπερασπίζονται ξαφνικά και να καταγγέλλουν φημολογίες!!

Τον Μάιο του 1997 είχε συγκαλέσει ένα συνέδριο στην Ένωση Ξένου Τύπου στο Κάιρο για να διαμαρτυρηθεί για το “περιθωριακό στοιχείο” που τον αποσπούσε από την πραγματική του δουλειά, και καταδίκασε συγκεκριμένα τους Bauval και Hancock για την επιρροή τους στο κοινό.

Ανακοινώθηκε τώρα ότι ο Zahi Hawass θα είναι ο επόμενος επικεφαλής του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων (SCA) -της επίσημης παντοδύναμης αιγυπτιακής επιτροπής που αποφασίζει για όλες τις ανασκαφές- μετά την αποχώρηση του σημερινού επικεφαλής το 1999. Αυτό σημαίνει ότι ο Hawass θα είναι στην εξουσία την εποχή της Χιλιετίας, γεγονός που τον καθιστά ιδιαίτερα ελκυστικό ως φίλο και συνάδελφο. Είδαμε ήδη ότι ο Hawass συμφώνησε να δώσει στον Bauval, τον Hancock και τους υπόλοιπους από τους Magic 12 -τους συγγραφείς που έχουν λάβει την σφραγίδα έγκρισής του- μια εξέδρα μπροστά από την Σφίγγα για το “μήνυμά τους στον πλανήτη” την νύχτα της χιλιετίας.

Αυτή δεν ήταν η μόνη αλλαγή στάσης των εν λόγω συγγραφέων τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με το Hieroglyph: The Hancock and Bauval Newsletter, οι δύο συγγραφείς θεωρούσαν ότι το έργο που αναλάμβαναν στην Σφίγγα το Schor Foun lation και το Florida State University, και το οποίο είχε λάβει άδεια από την SCA, “είχε πολλές πτυχές που δεν ήταν ικανοποιητικές”. Αρχικά, αναστατώθηκαν από την απόκρυψη από το Ίδρυμα Schor της υποτιθέμενης ανακάλυψης εννέα θαλάμων κάτω από την Σφίγγα, την οποία ο Bauval και ο Hancock είχαν αποκαλύψει στο κοινό σε διαλέξεις, άρθρα και ραδιοφωνικές εμφανίσεις.

Ωστόσο, η ανακοίνωση ότι υπήρχαν σχέδια για το άνοιγμα αυτών των θαλάμων σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση φαίνεται ότι ενέτεινε την αντίθεσή τους. Αυτό είναι πολύ περίεργο: πρώτα ο Bauval και ο Hancock διαμαρτυρήθηκαν επειδή πίστευαν ότι συγκαλύπτεται μια σημαντική ανακάλυψη- στην συνέχεια διαμαρτυρήθηκαν επειδή δημοσιοποιείται… (sic)

Στην συνέχεια, οργάνωσαν εκστρατεία για να ανακληθεί η άδεια του Ιδρύματος Schor/Πανεπιστημίου της Φλόριντα, εκμεταλλευόμενοι το υψηλό προφίλ τους στο αναγνωστικό τους κοινό. Για παράδειγμα, ο Zahi Hawass έλαβε “κυριολεκτικά χιλιάδες” επιστολές από όλο τον κόσμο που διαμαρτύρονταν για το έργο, οι οποίες γράφτηκαν κυρίως λόγω της εκστρατείας των Bauval και Hancock. Η άδεια ακυρώθηκε δεόντως και το έργο σταμάτησε.

Δύο χρόνια αργότερα, όμως, οι Bauval και Hancock έγραψαν ότι τώρα “αισθάνονται ότι είναι σκόπιμο να επανεξετάσει η SCA το Ίδρυμα Schor για να συνεχίσει τις εργασίες του”. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η ανακάλυψη ότι το Ίδρυμα Schor/Πανεπιστήμιο της Φλόριντα επέστρεψε την άδειά του και τον Οκτώβριο του 1998 τους δόθηκε η άδεια να πραγματοποιήσουν γεωτρήσεις κοντά στην Μεγάλη Πυραμίδα (όπου πιστεύεται ότι υπάρχουν υπόγειες σήραγγες) προκειμένου να ελεγχθεί η αξιοπιστία των τεχνικών τηλεπισκόπησης που χρησιμοποιήθηκαν στην Σφίγγα. Εάν αυτό είναι τελικά επιτυχές, ο Hawass μπορεί να επιτρέψει στην ομάδα του Schor να επιστρέψει στον περίβολο της Σφίγγας. Ο Joseph Jahoda ήταν παρών στο χώρο τον Οκτώβριο του 1998.

Πρόκειται για μια εξαιρετική κατάσταση. Παρόλο που η SCA -η επίσημη αρχή αδειοδότησης- μπορεί να χορήγησε άδεια στην ομάδα Schor Foundation/Florida State University, οι Hancock και Bauval έλεγαν ότι θεωρούσαν ότι η SCA έκανε λάθος και ξεκίνησαν μια επιτυχημένη εκστρατεία για την ανάκλησή της. Όταν έκριναν ότι ήρθε η ώρα να δοθεί πίσω η άδεια στην ομάδα, αυτό ακριβώς συνέβη. Είναι απίστευτο το γεγονός ότι οι δύο αυτοί συγγραφείς θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερη αρχή από την SCA – και ότι η ίδια η SCA φαίνεται να συμφωνεί με την αυτοεικόνα τους. Γιατί οι Αιγύπτιοι ενδίδουν τόσο εύκολα στα σχέδιά τους;

Ένας αέρας γκλάσνοστ διαπερνά τώρα την Γκίζα, ωστόσο, καθώς ο Bauval πιέζει τον Hawass να επιτρέψει στον Rudolf Gantenbrink να επιστρέψει εκεί.

Στην συνέχεια, υπάρχει η αξιοσημείωτη περίπτωση του Nigel Appleby και της “Επιχείρησης Ερμής”. Ο Appleby ισχυρίστηκε ότι είχε υπολογίσει την θέση της αίθουσας των αρχείων, κάτω από τα περίχωρα του Καΐρου, με βάση ορισμένες γεωμετρικές ευθυγραμμίσεις και αστρονομικούς υπολογισμούς – μάλιστα, ισχυρίζεται ότι είχε αναγνωρίσει τον συσχετισμό Ωρίωνα/Γκίζας αρκετά χρόνια πριν από τον Robert Bauval. Ο Appleby σχεδίασε μια μεγάλη αποστολή για την εύρεση της Αίθουσας των Αρχείων, εν μέσω κλιμακούμενης δημοσιότητας: η Επιχείρησή του “Ερμής”, όπως μας έκαναν να πιστέψουμε, υποστηριζόταν από τον βρετανικό στρατό (είναι στρατιώτης του Εδαφικού Στρατού), ο οποίος θα παρείχε έκτακτες υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας τετρακίνητων οχημάτων και της χρήσης μεταφορικών αεροσκαφών Hercules για την μεταφορά της αποστολής και του εξοπλισμού της στην Αίγυπτο.

Ωστόσο, η καταστροφή περίμενε τον Appleby. Παρόλο που το βιβλίο του ‘Hall of the Gods’ μπήκε κατευθείαν στο Top 10 της λίστας των σκληρόδετων μπεστ σέλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Ιούνιο του 1998, δεν θα παρέμενε εκεί για πολύ. Αποσύρθηκε από τις πωλήσεις μέσα σε μια εβδομάδα λόγω καταγγελιών για λογοκλοπή από διάφορους συγγραφείς. Αρχικά ήταν ο Ralph Ellis, συγγραφέας του Thoth: Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος, ο οποίος έκανε τους ισχυρισμούς, αλλά στην συνέχεια προστέθηκαν σε αυτόν οι Robert Temple, Andrew Collins και Christopher Knight και Robert Lemas (συν-συγγραφείς των βιβλίων ‘The Hiram Key και The Second Messiah’).

Όμως οι οργανωτές αυτής της εκστρατείας -που έπεισαν τους περισσότερους από τους άλλους συγγραφείς να προβούν στις καταγγελίες τους και συντόνισαν την έκδοση δημόσιων δηλώσεων, κυρίως στο Διαδίκτυο- δεν ήταν άλλοι από τον Graham Hancock και τον Robert Bauval. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Appleby, προσφέρθηκαν ακόμη και να πληρώσουν τα νομικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν ορισμένοι από την ομάδα αυτή.

Το γεγονός ότι το Hall of the Gods αποσύρθηκε μέσα σε μια εβδομάδα από την κυκλοφορία του που δημοσιεύθηκε δεν ήταν σίγουρα τυχαίο. Εξασφάλισε την μέγιστη δυνατή δημοσιότητα (και ταπείνωση για τον Appleby) και έριξε την επιχείρηση Hermes στο χάος. Οι Hancock και Bauval ακολούθησαν με μια ανάρτηση στο Διαδίκτυο σχετικά με την υπόθεση, υπογεγραμμένη από κοινού με τους άλλους συγγραφείς (εκτός από τον Ellis), δηλώνοντας ότι δεν είχαν καμία σχέση με τον Appleby ή τον Hermes, “ούτε [σκοπεύουμε] να έχουμε στο μέλλον”.

Στην συνέχεια, παραδόξως, μέσα σε λίγες εβδομάδες ανακοινώθηκε μια κοινή κρουαζιέρα με διαλέξεις των Robert Bauval/Nigel Appleby στον Νείλο, η οποία διαφημίστηκε για το Νοέμβριο του 1998. Ο Bauval κάλεσε επίσης δημοσίως τους άλλους συγγραφείς να συγχωρήσουν και να ξεχάσουν. Από την πλευρά του, ο Appleby έχει πρόσφατα καταγραφεί να επαινεί την δικαιοσύνη του Bauval.!!

Επιφανειακά αυτό ακούγεται σαν μια αξιοθαύμαστη κατάσταση, με τον Bauval να αναδύεται ως ένας αξιοπρεπής, μεγαλόψυχος κύριος που προσπαθεί να ηρεμήσει τα ταραγμένα νερά. Για άλλη μια φορά, όμως, η κατάσταση είναι πολύ πιο περίπλοκη απ’ ό,τι φαίνεται αρχικά. Όταν το έργο του Nigel Appleby έλαβε για πρώτη φορά δημοσιότητα το 1997, ο Hancock και ο Bauval ανέθεσαν στον Simon Cox. ο οποίος είναι επαγγελματίας ερευνητής, να ετοιμάσει μια έκθεση για τον Appleby και τις θεωρίες του, την οποία συμπεριέλαβαν στην κοινή δήλωση που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο.

Τώρα, όμως, που έχει επέλθει η ειρήνη σε όλους, ο Appleby έγραψε ένα άρθρο για το περιοδικό Quest, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του έναντι των επικριτών του, ξεχωρίζοντας ιδιαίτερα την έκθεση του Cox ως παράδειγμα της εκστρατείας εναντίον του. Κατά ειρωνικό τρόπο, τελειώνει το άρθρο του ευχαριστώντας τον Robert Bauval για την επίλυση του θέματος και για την μεσολάβηση μιας συμφωνίας μεταξύ αυτού και των άλλων συγγραφέων -παρά το γεγονός ότι η έκθεση του Cox είχε αρχικά ανατεθεί και στην συνέχεια δημοσιοποιηθεί από τους ίδιους τον Bauval και τον Hancock. (Οι δύο συγγραφείς κατέχουν στην πραγματικότητα τα πνευματικά δικαιώματα).

Στην συνέχεια η ιστορία γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη. Αφού έκαναν μείζον θέμα την σημασία της ενημέρωσης του κοινού για κάθε νέα εξέλιξη, ο Hancock, ο Bauval και οι άλλοι συγγραφείς υπέγραψαν μια συμφωνία με τον Appleby που έφερε κατά κάποιο τρόπο ένα τέλος στην υπόθεση. Οι όροι αυτής της συμφωνίας δεν έχουν ποτέ δημοσιοποιηθεί, οπότε για άλλη μια φορά εξαρτόμαστε από τις διαβεβαιώσεις του Bauval και του Hancock ότι όλα ήταν σε μια ομαλή πορεία. Και το μόνο πρόσωπο που αρνήθηκε να υπογράψει αυτή την μυστηριώδη συμφωνία, ο Ralph Ellis, έχει γίνει τώρα το επίκεντρο της αντιπάθειάς τους. Υπάρχει μια άλλη σχεδόν απίστευτη μεταστροφή, κατά την οποία ο Bauval, έχοντας υποστηρίξει τον Ellis στις καταγγελίες του εναντίον του Appleby, άλλαξε την υποστήριξή του στον Appleby εναντίον του Ellis. Αυτό είναι μια πολιτική “διαίρει και βασίλευε”.

Μέχρι τώρα ο Bauval και ο Hancock έχουν καταφέρει να καθιερωθούν ως οι κύριοι μεσίτες εξουσίας σ’ όλα τα θέματα που αφορούν τις ανορθόδοξες εξερευνήσεις στην Γκίζα, καθώς και να ενισχύσουν την θέση τους ως ηγέτες στον τομέα της εναλλακτικής Αιγύπτου. Δεν είμαστε οι μόνοι που ανησυχούμε για την προσπάθεια των Hancock και Bauval να μονοπωλούν την Νέα Ορθοδοξία της Αιγυπτιολογίας. Αρκετοί άλλοι συγγραφείς, όπως ο Alan F. Alford και ο Ralph Ellis, έχουν επίσης εκφράσει την ανησυχία τους για τις αυθαίρετες ενέργειές τους.

Από την πλευρά τους, ο Bauval και ο Hancock έχουν υποχωρήσει ακόμη και όσον αφορά τις συνωμοσίες που είχαν κεντρικό ρόλο στον Φύλακα της Γένεσης και τις οποίες προώθησαν ευρέως σε συνέδρια και στα μέσα ενημέρωσης. Από πολλές απόψεις αυτό είναι κρίμα. Είχαν κάνει ισχυρές υποθέσεις και είχαν αφήσει κάποιες ενδιαφέρουσες εκκρεμότητες. Οι ίδιοι έθεσαν ερωτήματα τα οποία στην συνέχεια, μετά την αλλαγή της γνώμης τους, άφησαν αναπάντητα, προσφέροντας απότομα άχαρες διαβεβαιώσεις ότι, ουσιαστικά, οι δικές τους υποψίες και ισχυρισμοί ήταν αβάσιμοι, συνήθως με την μάλλον μη ικανοποιητική αιτιολογία ότι οι άνθρωποι που επέκριναν αποδείχθηκαν πολύ καλοί τύποι μόλις τους γνωρίσεις.

Αυτό που είναι ίσως το πιο ανησυχητικό είναι η αντίδραση του κοινού τους. Μόλις ένα ή δύο χρόνια πριν, ο Hancock και ο Bauval χειροκροτήθηκαν με χαρά όταν κατήγγειλαν τον Zahi Hawass για την απόκρυψη της αλήθειας σχετικά με τα μυστικά ευρήματα στην Γκίζα και καταδίκασαν επίσης την ARE και το Ίδρυμα Schor για την επιδίωξη των δικών τους ιδιωτικών σκοπών. Αλλά τώρα οι ίδιοι αναγνώστες και οπαδοί/οπαδοί αποδέχονται -σε μεγάλο βαθμό χωρίς αμφισβήτηση- την στροφή του Bauval και του Hancock προς τα πίσω και τις επιδοκιμασίες του Hawass κ.ά. καθώς και τις νέες διαβεβαιώσεις ότι όλα είναι εντάξει στην Γκίζα. (t.p. πρόβατα κανονικά).

Με όλα αυτά τα εκπληκτικά πισωγυρίσματα και τις αλλαγές, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ποιος ανήκει σε ποιο στρατόπεδο, ή ακόμα και τι υποστηρίζουν οι διάφορες ομάδες. Ενώ ο Bauval και ο Hancock μπορεί απλώς να ασκούν το δικαίωμά τους ν’ αλλάζουν γνώμη, (t.p. κατά πως τους βολεύει) μπορούν να διακριθούν ορισμένες προκλητικές υποκείμενες σχέσεις. Για παράδειγμα, ο Alan Alford έχει αναφερθεί στον Graham Hancock ότι “ηθελημένα ή αθέλητα, ακολουθεί μια μασονική ατζέντα…”.

Τα λόγια και οι πράξεις του εκπροσώπου της Ορθόδοξης Αιγυπτιολογίας, Zahi Hawass, επιτείνουν το πρόβλημα. Φαίνεται ότι οι πολλές, συχνά, αρκετά κραυγαλέες, αντιφάσεις του, φαίνεται να αποτελούν μέρος κάποιου περίτεχνου παιχνιδιού. Έχουμε ήδη σημειώσει την σχέση του με την ARE, η οποία βοήθησε στην οργάνωση της εκπαίδευσής του ως αιγυπτιολόγου. Παρόλο που, υπό την επίσημη ιδιότητά του, διατηρούσε μια απορριπτική στάση απέναντι στο “περιθωριακό στοιχείο”, δεν ήταν έκπληξη να τον βρούμε να εμφανίζεται σε ένα σύντομο διαφημιστικό βίντεο σχετικά με την έρευνα για την Αίθουσα των Αρχείων που έγινε από τον Boris Said και το Ίδρυμα Schor στα τέλη του 1995.

Σε αυτό, ο Hawass εμφανίζεται στην σήραγγα κάτω από το πίσω μέρος της Σφίγγας, δηλώνοντας: “Αυτή η σήραγγα δεν έχει ανοίξει ποτέ πριν. Κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι υπάρχει μέσα σε αυτό το τούνελ. Αλλά εμείς θα την ανοίξουμε για πρώτη φορά”. Όταν η ύπαρξη αυτής της σεκάνς διέρρευσε στο κοινό το 1996, προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στους οπαδούς του δράματος της Γκίζας, οι οποίοι αναρωτήθηκαν τι θα μπορούσε να αποκαλύψει η υπόλοιπη ταινία. Ωστόσο, φαίνεται ότι έγινε ως “δοκιμαστικό” για μια μελλοντική ταινία, αν οι θάλαμοι βρεθούν ποτέ.

Είναι δύσκολο να γνωρίζουμε την φύση της πραγματικής σχέσης οποιουδήποτε σε αυτή την ιστορία, αλλά έχουμε ήδη δει ότι ο Zahi Hawass συνδέεται στενά με την ARE. Έχει επίσης διασυνδέσεις με μια άλλη εσωτερική οργάνωση που δίνει μεγάλη σημασία στην ύπαρξη κρυφών θαλάμων στην Γκίζα, αφού την δεκαετία του 1980 υπήρξε σύμβουλος και συχνός ομιλητής στο Μουσείο Αιγυπτιολογίας της AMORC στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια.

Μια τέτοια σύγχυση ενθαρρύνει την διάδοση ορισμένων από τις πιο άγριες φήμες, από τις οποίες υπάρχουν πολλές. Μια ιδιαίτερα τρομακτική ιστορία αναρτήθηκε πρόσφατα στο Διαδίκτυο από τον ανεξάρτητο Αμερικανό ερευνητή Larry Dean Hunter, ο οποίος, όπως είδαμε, ερεύνησε τους ισχυρισμούς για την διάνοιξη σηράγγων στον θάλαμο του Davison για λογαριασμό του Richard Hoagland, μαζί με τον Amargi Hillier, ο οποίος ζει στο Nazlet-al- Samman, το χωριό μπροστά από την Σφίγγα. (Ο Χάντερ είναι πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ.)

Ισχυρίστηκε ότι ένας τεράστιος θάλαμος ύψους 250 ποδιών είχε βρεθεί στο εσωτερικό της Μεγάλης Πυραμίδας. Αυτό το ονομάζουν ‘Αίθουσα του Όσιρι’, η οποία, όπως ισχυρίζονται, οδηγεί σε έναν άλλο θάλαμο στον οποίο βρίσκεται το σώμα του ίδιου του Θεού Όσιρι. Αυτό είναι εκπληκτικό, όχι μόνο λόγω της ιδέας ότι ένας Θεός έχει μια φυσική πραγματικότητα έξω από τους μύθους και τους θρύλους. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της υπερθερμασμένης αποκαλυπτικής παραγωγής των Hunter και Hillier:

“Για πρώτη φορά μετά από πολλές χιλιάδες χρόνια, ο μαζικός παγκόσμιος πληθυσμός θ’ αρχίσει να λαμβάνει μια εσωτερική ματιά σε κάτι πραγματικά ισχυρό, κρυμμένο από την ανθρωπότητα από τον ίδιο τον Θεό, σχετικά με την Μεγάλη Πυραμίδα. Είμαστε βέβαιοι ότι αυτές οι αποκαλύψεις θα επιταχύνουν σε υψηλή ταχύτητα. Ο Θεός ψιθυρίζει αθόρυβα σε όλους, δίνοντάς τους να καταλάβουν ότι πλησιάζει η εκπλήρωση των λόγων του Ησαΐα 19.19: -Κατά την ημέρα εκείνη θα γίνει θυσιαστήριο του Κυρίου στο μέσον της γης της Αιγύπτου, και στήλη στα όριά της για τον Κύριο.”

Αυτό το απόσπασμα είναι ένα αξιοσημείωτο αγαπημένο μεταξύ εκείνων που συνδυάζουν έναν ένθερμο χριστιανικό φονταμενταλισμό με ένα πάθος για την αρχαία Αίγυπτο. Επιφανειακά, αυτό φαίνεται να προσφέρει ένα σχεδόν τυχαίο μείγμα της Παλαιάς Διαθήκης (ο Κύριος) και των αρχαίων αιγυπτιακών μύθων (ο Θεός Όσιρις) – ένα πράγματι παράξενο μείγμα. Οι πιστοί στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης -τον Γιαχβέ– δεν αποδίδουν, κατά κανόνα, καμία σημασία στις ειδωλολατρικές θεότητες. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε κανείς, για παράδειγμα, να να βρείτε έναν ραβίνο -ένα κορυφαίο παράδειγμα λάτρη του Γιαχβέ – να περιμένει με ανυπομονησία την ανακάλυψη του σώματος του Θεού Όσιρι ή να παίρνει στα σοβαρά την ιδέα ότι ο Θεός του σχεδίαζε παγκόσμιες αλλαγές που αφορούσαν την θεότητα του έθνους που, σύμφωνα με την Βίβλο, υποδούλωσε την δική του φυλή.

Επιπλέον, οι Hunter και Hillier συνδέουν όλα αυτά με την προφητεία του Cayce για το άνοιγμα του Hall of Records το 1998. Κατά ειρωνικό τρόπο, προσπαθούν να επικαλεστούν τις προφητείες του Cayce για να υποστηρίξουν την ιδέα των μυστικών θαλάμων μέσα στην Μεγάλη Πυραμίδα, αν και ο ίδιος ο Cayce δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι θάλαμοι.

Δεδομένης της προσβασιμότητας που παρέχει το διαδίκτυο, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι απίστευτες φήμες εξαπλώνονται σαν πυρκαγιά στις μέρες μας. Αλλά υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι ορισμένες κυκλοφορούν σκόπιμα για να συμφωνούν με συγκεκριμένες ατζέντες και ότι προέρχονται από επίσημους κύκλους.

Στα τέλη του 1997, η φίλη μας Georgina Bruni, αρθρογράφος του περιοδικού Sightings, συστήθηκε σ’ έναν κορυφαίο Αιγύπτιο πολιτικό δημοσιογράφο σε μια δεξίωση στο Λονδίνο. Κατά την διάρκεια της συζήτησής τους, η Georgina έφερε το θέμα της φημολογούμενης μυστικής έρευνας για το Hall of Records. Προς έκπληξή της, ο δημοσιογράφος της είπε ότι οι θάλαμοι κάτω από την Σφίγγα είχαν ήδη ανοιχτεί λίγους μήνες πριν από μια ομάδα του Ιδρύματος Schor, αλλά ότι η αιγυπτιακή κυβέρνηση είχε επιβάλει επίσημο εμπάργκο στην ιστορία, φτάνοντας στο σημείο να καλέσει δημοσιογράφους για να τους ενημερώσει για την σοβαρότητα της επίσημης απαγόρευσης δημοσίευσης της ιστορίας.

Αυτός ο Αιγύπτιος δημοσιογράφος προχώρησε πολύ παραπέρα. Ισχυρίστηκε ότι ο θάλαμος κάτω από την Σφίγγα περιείχε το σώμα και τον θησαυρό μιας αιγυπτιακής βασίλισσας, ίσως της συζύγου του Ακενατόν, της Νεφερτίτης, καθώς και ένα άγαλμα της λεοντοκέφαλης Θεάς Σεχμέτ. Είπε επίσης ότι υπήρχαν πολλά άλλα ευρήματα, μεταξύ των οποίων ένας άλλος θάλαμος που περιείχε αρχαία κείμενα, γραμμένα ή χαραγμένα τόσο σε ιερογλυφικά όσο και σε μια άλλη γλώσσα που περιγράφηκε, ενδεικτικά, ως “Altean”. Ορισμένα από αυτά τα κείμενα έχουν, όπως ισχυρίστηκε, ήδη αποκρυπτογραφηθεί και λένε πώς ο Ατούμ κατέβηκε από τον ουρανό και περιγράφουν πώς -όχι οι Αιγύπτιοι, μα ένας παλαιότερος πολιτισμός ήρθε στην Αίγυπτο κι έχτισε τις πυραμίδες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ιστορία αυτή ειπώθηκε καλόπιστα, από έναν ανταποκριτή με έδρα το Λονδίνο, ο οποίος ειδικεύεται σε πολιτικές και όχι σε αρχαιολογικές ιστορίες. Απλώς έλεγε στην Georgina Bruni αυτά είχε ακούσει στους πολιτικούς κύκλους του Καΐρου. Η ιστορία μπορεί κάλλιστα να προέρχεται από αιγυπτιακούς κυβερνητικούς κύκλους, αλλά πολλά από αυτά είναι, ειλικρινά, απίστευτα. Για παράδειγμα, πώς θα μπορούσαν να μεταφραστούν αρχεία σε μια άγνωστη γλώσσα, πόσο μάλλον τόσο σύντομα μετά την ανακάλυψή τους;

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Γκίζα; Φαίνεται σαν να παίζεται ένα παιχνίδι. Μόνο οι ίδιοι οι παίκτες γνωρίζουν τους κανόνες και τον στόχο. Οι υπόλοιποι μπορούμε μόνο να παρακολουθούμε και ν’ αναρωτιόμαστε. Κάποια από τα στοιχεία υποδηλώνουν ασφαλώς ότι γίνονται μυστικές έρευνες στην Γκίζα, όπως υποδηλώνουν οι μαρτυρίες του Thomas Danley και του Simon Cox για μυστικές σήραγγες στην Μεγάλη Πυραμίδα. Από την άλλη πλευρά, πολύ προβεβλημένα εγχειρήματα, όπως η κινηματογράφηση του φρεατίου νερού, αποδεικνύονται ανυπόστατα και ελάχιστα άξια της προσοχής μας.

Όσον αφορά την Γκίζα, υπάρχει μια παράξενη τάση να αναμειγνύονται πειστικά, ακαδημαϊκά στοιχεία με φήμες και διογκωμένοι ισχυρισμοί με απόλυτες ανοησίες. Πώς μπορεί λοιπόν ο αντικειμενικός ερευνητής να βγάλει νόημα από όλα αυτά; Ένα σημείο εκκίνησης είναι να αναρωτηθούμε τι έχουν να κερδίσουν οι διάφοροι άνθρωποι από το να εστιάζουν την προσοχή τους τόσο έντονα στην Γκίζα; Προφανώς αντιλαμβάνονται κάποιο όφελος από όλες τις ανασκαφές και τις πονηριές τους.

Η πιο προφανής πιθανότητα είναι ότι πιστεύουν πραγματικά ότι υπάρχει κάτι που πρέπει να βρεθεί που έχει αξία ή χρησιμότητα, από θησαυρούς μέχρι θρησκευτικά αντικείμενα ή κάποιο είδος αρχαίας τεχνολογίας. Οι περισσότερες θεωρίες σχετικά με την Γκίζα τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά πολύ λιγότερη προσοχή έχει δοθεί σε μια άλλη πτυχή που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς όφελος –η ισχύς της Γκίζας ως σύμβολο για διαφορετικές δοξασίες.  Αυτό από μόνο του είναι κάτι ανεκτίμητης αξίας, ιδίως για όσους έχουν ως αντικείμενο την εκμετάλλευση της δύναμης των συστημάτων πεποιθήσεων/θρησκείες. Είναι η ίδια η Γκίζα, και όχι κάτι που βρίσκεται εκεί, ο στόχος;

Από όλους τους παίκτες στο παιχνίδι της Γκίζας, οι περισσότεροι έχουν συγκεκριμένα και εύκολα διακριτά κίνητρα- για παράδειγμα, ο Hawass θέλει να γίνει ο κορυφαίος αιγυπτιολόγος του κόσμου, ο Joseph Schor και η ARE θέλουν να βρουν την Αίθουσα των Ρεκόρ, και ούτω καθεξής. Τα κίνητρα ορισμένων ατόμων και οργανισμών που έχουν διαδραματίσει καίριο ρόλο δεν είναι τόσο εύκολο να προσδιοριστούν, όπως ο αινιγματικός Dr James J. Hurtak και η SRI International, οι οποίοι φαίνεται να συνεργάζονταν στην Γκίζα την δεκαετία του 1970. Μακριά από το να φύγει από το προσκήνιο, ο Hurtak συνεργάστηκε πρόσφατα με τον Boris Said στην εταιρεία παραγωγής Magical Eye, και αναφέρεται ως επιστημονικός σύμβουλός τους.

Μέσα στον κύκλο του μάντη.

Όπως είδαμε, ένα όνομα που αναφέρεται συχνά σε σχέση με την Γκίζα είναι αυτό του Αμερικανού ‘προφήτη’ Edgar Cayce. Η ‘πρόβλεψή’ του για την ανακάλυψη της αίθουσας των αρχείων το 1998 εξηγεί γιατί ο οργανισμός του, ARE, εμφανίζεται επανειλημμένα σε αυτή την ιστορία. Είναι προφανές ότι ψάχνουν για την Αίθουσα των Αρχείων, αν και γιατί πρέπει να ρίξουν χρήματα στην έρευνα, όταν προφανώς πιστεύουν ότι θα βρεθεί τελικά ούτως ή άλλως, είναι μυστήριο.

Ο Edgar Cayce, ανακαλύψαμε, δικαιολογεί μια πιο προσεκτική εξέταση. Αυτό που προκύπτει είναι μια πολύ διαφορετική εικόνα από την καθιερωμένη, αποδεκτή εικόνα. Τον βλέπουμε ως έναν απλό Τζο, σχετικά αμόρφωτο αλλά πρόθυμο να μάθει, ο οποίος παρέμεινε σε ταπεινές συνθήκες για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο πρώτος πρωτοσέλιδος τίτλος που τον ανέφερε -στους New York Times το 1910– τόνιζε αυτή την εικόνα, διαβάζοντας: “Αναλφάβητος άνδρας γίνεται γιατρός όταν υπνωτίζεται”.

Αυτό είναι πολύ παράξενο- όχι μόνο δεν ήταν αναλφάβητος, αλλά είχε και μια μακροχρόνια δουλειά ως πωλητής σε βιβλιοπωλείο. Στην πραγματικότητα, πέρασε τα περισσότερα από τα πρώτα επτά χρόνια της επαγγελματικής του ζωής σε βιβλιοπωλεία. Φημιζόταν επίσης για την εκπληκτική του μνήμη: πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα ήταν περήφανος για το γεγονός ότι μπορούσε ακόμα να παραθέτει αποσπάσματα από τους καταλόγους των εκδοτών που έπρεπε να μελετήσει στην δουλειά του.

Υπήρχε και μια άλλη πιο μυστική πλευρά του Έντγκαρ Κέις, την οποία δεν έχουμε δει ποτέ να αναφέρεται σε κανένα από τα κύρια βιβλία που τον παρουσιάζουν σήμερα, αν και κάποιοι από τους συγγραφείς πρέπει σίγουρα να την γνωρίζουν, απλώς και μόνο επειδή μοιράζονται τις ίδιες ιδιωτικές σχέσεις με αυτόν. Το γοητευμένο alter ego του προέβλεψε ότι τα μασονικά ιδεώδη θα γίνονταν οι κυβερνητικές αρχές της μελλοντικής αμερικανικής χρυσής εποχής.

Πρόκειται για μια αντίληψη την οποία θα ενέκρινε ο συνειδητοποιημένος Edgar Cayce. Άφησε την δουλειά του στο εμπόριο βιβλίων σε ηλικία είκοσι δύο ετών για να ακολουθήσει τον πατέρα του, Leslie B. Cayce (γνωστό στην περιοχή ως “ο Squire”), στην δουλειά του ως πλανόδιος πωλητής ασφαλειών για την Fraternal Insurance Company. Όπως υποδηλώνει το όνομά της, η εταιρεία αυτή πωλούσε ασφάλειες σε μασόνους, οπότε όλοι οι υπάλληλοί της θα ήταν επίσης μέλη της Αδελφότητας.

Πιθανότατα ο λόγος που ο Cayce εντάχθηκε στην εργασία αυτή του πατέρα του μόλις σε ηλικία είκοσι δύο ετών ήταν το γεγονός ότι οι νέοι άνδρες πρέπει να συμπληρώσουν τα είκοσι ένα έτη για να εισέλθουν σε μια στοά. Δεν έχουμε προσδιορίσει τον μασονικό βαθμό ούτε του πατέρα ούτε του γιου, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Cayce Senior είχε την εξουσιοδότηση να ιδρύει νέες στοές και ο Edgar συνήθιζε να τον βοηθάει να το κάνει, πράγμα που υποδηλώνει ότι δεν ήταν ασήμαντη η θέση τους. Στην πραγματικότητα, ο Cayce εργάστηκε με τον πατέρα του μόνο για λίγους μήνες, καθώς τον χτύπησε η πρώτη από τις κρίσεις αφασίας -ψυχοσωματικής απώλειας της φωνής. Ήταν η θεραπεία γι’ αυτό -η ύπνωση- που φαινομενικά ξεκλείδωσε τις περίφημες ψυχικές δυνάμεις του Cayce.

Καθώς αναπτυσσόταν η ψυχική του καριέρα, ο Edgar έγινε γνωστός στα υψηλότερα κλιμάκια της αμερικανικής κοινωνίας. Σε απομνημονεύματα που έγραψε το 1932 (αν και δεν δημοσιεύτηκαν μέχρι το 1997), έγραψε ότι, το 1918 ή το 1919: “Με κάλεσαν στην Ουάσινγκτον για να δώσω πληροφορίες για κάποιον υψηλόβαθμο. Αυτό, είμαι βέβαιος, πρέπει να ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον, καθώς με κάλεσαν ένα χρόνο περίπου αργότερα”. Ο Edgar είναι διακριτικός εδώ, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε σε ποιον αναφερόταν – σίγουρα στον ίδιο τον Πρόεδρο Woodrow Wilson, πιθανώς επειδή έπαθε εγκεφαλικό το 1919 και ο Edgar θα μπορούσε να είχε προσκληθεί για τα θεραπευτικά του ταλέντα. (Σύμφωνα με δύο βιογράφους του Edgar Cayce, τον κάλεσαν για να δώσει συμβουλές σχετικά με την δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών.)

Η σύνδεση με τον Woodrow Wilson είναι απολύτως εύλογη: ένας από τους φίλους του Cayce και πρώτος υποστηρικτής των δυνάμεών του ήταν ο Ντέιβιντ Ε. Καν, ο οποίος είχε υπηρετήσει μαζί με έναν από τους ξαδέλφους του Woodrow Wilson στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην συνέχεια, ο Cayce, ο Καν και ο ταγματάρχης Woodrow Wilson συνεργάστηκαν και δημιούργησαν την εταιρεία Cayce Petroleum Company για τον εντοπισμό πετρελαίου στο Τέξας χρησιμοποιώντας τις ψυχικές ικανότητες του Cayce.

Στην σύντομη τετραετή ζωή της, η εταιρεία ήταν μια καταστροφή. Όπως έγραψε ο Cayce: “Τίποτα δεν προέκυψε από τις προσπάθειές μας να παράγουμε πετρέλαιο εκτός από μια οικονομική απώλεια για πολλούς ανθρώπους”. Ακόμη και χωρίς τις περίφημες ψυχικές δυνάμεις του Cayce, σίγουρα θα πρέπει να είναι από τους λίγους ερευνητές που δεν βρήκαν πετρέλαιο στο Τέξας! Καθόλου καλή διαφήμιση για τις ικανότητές του.

Ο Kahn ήταν αυτός που προώθησε τον Cayce Inie στο φως της δημοσιότητας, δημιουργώντας επαφές με τους μεγάλους και τους καλούς. Είχε συναντήσει για πρώτη φορά τον Cayce στην Αλαμπάμα το 1912 και ενδιαφερόταν πολύ για τις διαγνωστικές του αναγνώσεις. Όταν μπήκε στον αμερικανικό στρατό το 1917, ο Kahn έπλεξε το εγκώμιο του Cayce στους ανώτερους αξιωματικούς του, με αποτέλεσμα να του σταλεί αίτημα για ανάγνωση από ένα άγνωστο μέλος της ιταλικής βασιλικής οικογένειας.

Αυτό δεν ήταν καθόλου το ταπεινό περιβάλλον στο οποίο μας έχουν οδηγήσει να πιστεύουμε ότι ο Cayce κινείται. Πράγματι, είπε για τον Kahn: “Μέσω αυτού έκανα τη γνωριμία με μερικούς πολύ επιφανείς ανθρώπους -τραπεζίτες, επιχειρηματίες, δικηγόρους, δημοσιογράφους, ανθρώπους σχεδόν από κάθε τομέα της ζωής”.

Το 1924 ο Kahn τον σύστησε επίσης σε έναν κύκλο επιχειρηματιών με επικεφαλής τον χρηματιστή της Νέας Υόρκης Morton Blumenthal, ο οποίος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει ένα νοσοκομείο και ένα ερευνητικό ινστιτούτο στην Virginia Beach με αντάλλαγμα τις συμβουλές του Cayce για τις επενδύσεις τους. Αυτό ήταν το πρωτότυπο ARE, αν και διήρκεσε το πολύ δύο χρόνια, όταν η χρηματοδότηση αποσύρθηκε μετά από διαφωνία με τον Cayce. Ο Blumenthal και ο κύκλος του μετέφεραν τότε την πίστη τους και τα χρήματά τους, σ’ ένα άλλο μέντιουμ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 τρία μέλη αυτής της ομάδας είχαν αποκτήσει ιδιοκτησία στο Μπίμινι και για κάποιο λόγο είχαν την ιδέα ότι κάποιος θησαυρός ήταν θαμμένος εκεί, οπότε πέταξαν τον Edgar και την οικογένειά του για να τον βρουν. Όπως ήταν φυσικό, δεν τα κατάφεραν, αλλά η συνέχεια είναι ίσως πιο σημαντική: μόνο μετά την επιστροφή του από αυτό το ταξίδι το Μπίμινι, η Ατλαντίδα άρχισαν να εμφανίζονται στις αναγνώσεις του. Η επιρροή του Edgar έφτασε μέχρι τον στρατό, την ιταλική βασιλική οικογένεια και τον πρόεδρο, αλλά είχε επίσης επαφές στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.

Σύμφωνα με τον David Kahn, που έδωσε συνέντευξη το 1965, η συνάντηση μεταξύ του Edgar και του προέδρου Ουίλσον οργανώθηκε από τον συνταγματάρχη Έντμοντ Στάρλινγκ, επικεφαλής της Μυστικής Υπηρεσίας. Ο Καν περιέγραψε επίσης τον Στάρλινγκ ως “φίλο ζωής” του Edgar, αν και το όνομα του πρώτου δεν εμφανίζεται ποτέ στα απομνημονεύματα του Cayce- ο προφήτης ήταν χαρακτηριστικά πολύ διακριτικός. Όπως και ο Cayce, ο Starling καταγόταν από το Hopkinsville του Kentucky, και ίσως γι’ αυτό ήταν φίλοι δια βίου, αν και ο τελευταίος ανήκε σε μια παλαιότερη γενιά και έτσι είναι πιο πιθανό να γνωρίστηκαν μέσω του πατέρα του Cayce. Είναι δελεαστικό να υποθέσει κανείς ότι ο Starling και ο Cayce Senior ήταν συναδέλφια μέλη της στοάς του Hopkinsville. Οι ενώσεις αυτές μπορούν να θεωρηθούν ως μικρόκοσμος μιας πολύ ευρύτερης εικόνας.

Καθώς προχωρούσε η έρευνά μας, άρχισε να διαμορφώνεται ένα αρχικά απίθανο μοτίβο: παράξενες συμμαχίες που εμφανίζονται ξανά και ξανά ανάμεσα σε μέντιουμ, πολιτικούς, μασόνους, τον κόσμο των μεγάλων επιχειρήσεων και τις μυστικές υπηρεσίες. Το αν οι προβλέψεις του Cayce ήταν ακριβείς ή όχι είναι σε μεγάλο βαθμό, άσχετο. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι ότι πολλοί άνθρωποι με μεγάλη επιρροή πίστευαν ότι διέθετε γνήσιες δυνάμεις. Αν τον ακολούθησαν τότε, πιστεύουν σε αυτόν οι ίδιες κατηγορίες ανθρώπων και τώρα; Μήπως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από όσα συμβαίνουν σήμερα στην Γκίζα, ιδίως γύρω από τα κρίσιμα τελευταία χρόνια του εικοστού αιώνα, όταν η Αίθουσα των Αρχείων, σύμφωνα με τον Cayce, θα βρεθεί επιτέλους;

Αν και μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί παράγοντες μπορεί να επηρεάζονται από τις ‘προφητείες’ του Cayce, είναι γνωστό ότι ηγετικά μέλη της αιγυπτιακής κυβέρνησης -και μέλη της προεδρικής οικογένειας- πιστεύουν ακράδαντα στην πραγματικότητα της Αίθουσας των Αρχείων. Ο ίδιος ο Cayce συνέταξε μια αλυσίδα συνδέσμων που περιλάμβανε τους Μασόνους, τις μυστικές υπηρεσίες, τους πολιτικούς και άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες, αλλά και άλλοι εκτός του Cayce – άτομα και οργανώσεις- αγκαλιάζουν μια παρόμοια αλυσίδα συνδέσμων.

Το Stargate είναι μια σειρά στρατιωτικής επιστημονικής φαντασίας που βασίζεται στην ιδέα μιας εξωγήινης σκουληκότρυπας (συγκεκριμένα μιας γέφυρας Αϊνστάιν-Ρόζεν ή Αστρική πύλη) που επιτρέπει σχεδόν στιγμιαία ταξίδια στον Γαλαξία. Το Stargate είναι χτισμένο γύρω από την συσκευή τίτλου, σε σχήμα δακτυλίου που κατασκευάστηκε από μια αρχαία διαγαλαξιακή φυλή όντων τους Αθάνατους. Οι ίδιες οι εκπομπές συνήθως διαδραματίζονται ταυτόχρονα με το χρόνο δημιουργίας τους, με πραγματικές ή ρεαλιστικές τεχνολογίες σε ένα περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας. Οι περισσότερες ενσαρκώσεις της σειράς ακολουθούν παρόμοια δομή, ακολουθώντας τα κατορθώματα της επικεφαλής εκστρατευτικής ομάδας του σκηνικού της σειράς σε διάφορα επεισόδια μεμονωμένα ή συνεχόμενα, με σημαντικές διαφορές να είναι το βασικό σκηνικό και οι κύριοι κακοί που αντιμετωπίζουν. Το ενδιαφέρον είναι ότι συμμετείχαν και πολλοί αληθινοί στρατιωτικοί/αξιωματικοί. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σειρά.

***

Το μάτι του μυαλού.

Οι συνδέσεις μεταξύ των ψυχικών φαινομένων, της τεχνολογίας και του κόσμου των μυστικών υπηρεσιών και της άμυνας ενσωματώνονται σε έναν άλλο οργανισμό με βασικό ρόλο στα γεγονότα της Γκίζας, ιδίως στην δεκαετία του 1970 -την SRI International. Όπως δήλωσε ο Mark Lehner: “Η SRI ασχολήθηκε με την αναζήτηση κρυφών θαλάμων στη Γκίζα πολύ πριν συναντηθώ εγώ ή το Ίδρυμα Edgar Cayce μαζί τους”. Αυτό είναι λίγο περίεργο: η εμπλοκή της ARE είναι απολύτως κατανοητή, δεδομένου των ‘προφητειών’ του Cayce, αλλά γιατί η SRI έψαχνε για κρυμμένους θαλάμους;

Ιδρύθηκε από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια το 1946 ως Ερευνητικό Ινστιτούτο του Στάνφορντ και αρχικά σχεδιάστηκε ως μέσο προσέλκυσης εμπορικής επιχειρηματικής έρευνας για να φέρει επιπλέον έσοδα στο πανεπιστήμιο. Αυτό δεν στέφθηκε με επιτυχία και ο μητρικός οργανισμός αναγκάστηκε να το επιδοτεί για αρκετά χρόνια. Η τύχη του SRI άλλαξε δραματικά όταν άρχισε να αναλαμβάνει στρατιωτικά συμβόλαια και συμβόλαια πληροφοριών, πολλά από τα οποία ήταν διαβαθμισμένα. Αυτό περιελάμβανε δοκιμές όπλων για την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας και έρευνα για τον χημικό πόλεμο.

Ανέπτυξε επίσης άλλα, σημαντικά πιο περίεργα όπλα τόσο για το Πεντάγωνο όσο και για τη CIA. (Η μεταμόρφωση του ίδιου του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ από περιφερειακό σε εθνικό ακαδημαϊκό κέντρο ήταν αποτέλεσμα της αποδοχής συμβάσεων του Υπουργείου Άμυνας, αν και η πλειονότητα των εργασιών αυτών πραγματοποιήθηκε στην πραγματικότητα από την SRI).

Μέχρι το 1968, το SRI συναγωνιζόταν σε μέγεθος το ίδιο το πανεπιστήμιο και απασχολούσε ακόμη περισσότερο προσωπικό. Αλλά μέχρι τότε οι φοιτητές του Στάνφορντ είχαν ανακαλύψει την έκταση της εμπλοκής του πανεπιστημίου με τις υπηρεσίες άμυνας και πληροφοριών, και τα επόμενα τρία χρόνια οι διοικητικοί υπάλληλοι αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν ότι πολλά τμήματα -αλλά ιδιαίτερα το Ινστιτούτο Ερευνών- είχαν εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό σε απόρρητα έργα, συμπεριλαμβανομένων των εργασιών για την ηλεκτρονική παρακολούθηση για τη CIA. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό τρομοκρατούσε τους φοιτητές.

Όπως αναφέρει ο Stuart W. Leslie στο βιβλίο του The Cold War and American Science (1993): “Η έκταση του διαβαθμισμένου ερευνητικού προγράμματος του Στάνφορντ, αν και ήταν κοινή γνώση μεταξύ των μηχανικών, συγκλόνισε μια ακαδημαϊκή κοινότητα που ακόμη συμβιβαζόταν με τον πόλεμο του Βιετνάμ”. Οι φοιτητές, τρομοκρατημένοι, ξεκίνησαν μια εκστρατεία κατά των δεσμών του πανεπιστημίου με τον στρατό, με μια σειρά διαδηλώσεων και καθιστικών διαμαρτυριών που στόχευαν ειδικά το Ερευνητικό Ινστιτούτο. Ως αποτέλεσμα, το πανεπιστήμιο σταμάτησε να αναλαμβάνει έρευνες για λογαριασμό διαβαθμισμένων έργων και αποδέσμευσε από την αμηχανία του κύριου αποδέκτη τέτοιων εξυπηρετήσεων. Το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Στάνφορντ μετατράπηκε σε ιδιωτική εταιρεία, αλλάζοντας το όνομά του σε SRI International.

Το SRI βασίστηκε ακόμη περισσότερο στα αμυντικά συμβόλαια, καθώς τα έσοδα του επέτρεψαν να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ανεξάρτητα ερευνητικά ινστιτούτα στον κόσμο. Το 1993, περίπου το 75 % των εσόδων του SRI προερχόταν από το Υπουργείο Άμυνας. Έχει πλέον γραφεία σε δέκα χώρες εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών – συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου -και λειτουργεί ένα εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Διαθέτει Συμβουλευτικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, το οποίο αποτελείται από πρώην “ιθύνοντες” του Υπουργείου Άμυνας, και διεξάγει έρευνα για την NASA.

Στο έργο της στην Γκίζα, η SRI χρησιμοποίησε την τηλεπισκόπηση -μια υψηλή τεχνολογία, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από μια άλλη ειδικότητά τους, την αποκαλούμενη “απομακρυσμένη θέαση“, στην οποία επικεντρώθηκαν οι εργασίες τους για λογαριασμό της CIA κατά την δεκαετία του 1970. Με επικεφαλής τους ερευνητές Russell Targ και Harold (“Hal”) Puthoff, επρόκειτο για καθαρή έρευνα των X-Files.  Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ενέπνευσε μεγάλο μέρος της ιδέας της λατρεμένης σειράς, για να μην αναφέρουμε ότι αποτέλεσε τον καταλύτη για τα δικά τους μακροχρόνια προγράμματα τηλεπισκόπησης του Πενταγώνου και της CIA.

Η απομακρυσμένη θέαση (RV) είναι μια εξ ολοκλήρου ψυχική/παραφυσική τεχνική, αν και διερευνήθηκε και στην συνέχεια διδάχθηκε σε προγράμματα που χρηματοδοτήθηκαν από το Πεντάγωνο και την CIA, γνωστά, για παράδειγμα, ως Grill Flame ή Sun Streak – και, σημαντικά, Star Gate– κατά την διάρκεια μιας εικοσαετίας, με κόστος που εκτιμάται σε περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια, αν και πολλές πηγές το ανεβάζουν πολύ περισσότερο.

Ο όρος “Stargate” (αστροπύλη) έγινε δημοφιλής τα τελευταία χρόνια λόγω της επιτυχημένης ταινίας του 1994 και της μετέπειτα ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς, η οποία παρουσίασε την ιδέα μιας αρχαίας συσκευής που, αν λειτουργούσε σωστά, θα μπορούσε να μεταφέρει ανθρώπους σε άλλους κόσμους. Πιθανώς οι παραγωγοί γνώριζαν ότι η αρχαία αιγυπτιακή λέξη sba σήμαινε τόσο “αστέρι” όσο και “πύλη” ή “πόρτα”, αν και ο λόγος για τον οποίο δόθηκε σε ένα έργο τηλεθέασης το όνομα Stargate παραμένει βασανιστικά και σκόπιμα ασαφής.

Ουσιαστικά η τηλεπισκόπηση προκαλεί σκόπιμα μια μορφή εξωσωματικής εμπειρίας (OOBE) προκειμένου να “ταξιδέψει” σε μακρινές τοποθεσίες – συνήθως στον χώρο, αλλά περιστασιακά ακόμη και στον χρόνο – και στην συνέχεια να αναφέρει τι είδε.

Στην δεκαετία του 1970, η έρευνα της SRI για το RV ήταν γνωστή στις διεθνείς παραψυχολογικές κοινότητες, όπου σε γενικές γραμμές έγινε θετικά δεκτή ως συναρπαστική απόδειξη για την ύπαρξη ενός νου ή μιας συνείδησης που θα μπορούσε να ενεργεί ανεξάρτητα από το φυσικό σώμα και τον εγκέφαλο. (Οι επιπτώσεις της είναι τεράστιες, όχι μόνο επειδή φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτό που οι θρησκείες και οι μυστικιστές δίδασκαν ανέκαθεν: ότι υπάρχει μια ατομική συνείδηση -πνεύμα ή ψυχή- που μπορεί να λειτουργεί πέρα από τα όρια του σώματος και η οποία, επομένως, θα μπορούσε, θεωρητικά, να συνεχίσει να υπάρχει μετά τον θάνατο του σώματος).

Η έρευνα των Targ και Puthoff προσέλκυσε την προσοχή των μέσων ενημέρωσης την δεκαετία του 1970, κυρίως επειδή φάνηκε ότι, με ελάχιστη εκπαίδευση, σχεδόν ο καθένας μπορούσε να μάθει πώς να βλέπει από απόσταση. Τα πειράματά τους παρουσιάστηκαν σε πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Σ’ ένα από αυτά, η ερευνήτρια, που πείστηκε να συμμετάσχει, πέρασε με άριστα, περιγράφοντας σωστά μια τοποθεσία “στόχο” που είχε “δει” με την αόρατα ταξιδεύουσα συνείδησή της. Αλλά πίσω στο SRI έγινε σύντομα σαφές ότι υπήρχαν “αστέρες” της τηλεθέασης, κυρίως ο Νεοϋορκέζος καλλιτέχνης Ingo Swann και ο πρώην αρχηγός της αστυνομίας Pat Price. Αφού εκπαιδεύτηκε ως τηλεθεατής, ο Price πήγε… να εργαστεί για τη CIA. Αργότερα πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.

Ο Swann συνέχισε να εκπαιδεύει τηλεθεατές για το Πεντάγωνο και στην συνέχεια για μια ιδιωτική εταιρεία. Αλλά από όλους τους αστέρες που έλαβαν μέρος στα πειράματα της SRI, κανένας δεν ήταν τόσο διάσημος όσο το νεαρό ισραηλινό μέντιουμ που έφτασε το 1972: ο όμορφος χαρισματικός Uri Geller, σήμερα διεθνώς γνωστός ως ο εξαιρετικός μεταλλοδαμαστής.

Ο Uri Geller είχε “εντοπιστεί ως ταλέντο” ενώ διασκέδαζε σε νυχτερινά κέντρα στο Ισραήλ και μεταφέρθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι δυνάμεις του δοκιμάστηκαν από το SRI σε ελεγχόμενο επιστημονικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος που είχε αναλάβει να πείσει τον Uri Geller να πάει στο SRI έμελλε να γίνει όχι μόνο ο μέντοράς του, έστω και για λίγο, αλλά και ο βασικός παίκτης σε ένα εκπληκτικά πολύπλοκο δίκτυο αλληλένδετων συνωμοσιών και σχεδίων. Το όνομά του ήταν Δρ Andrija Puharich – πραγματικά, όπως θα δούμε, ένα όνομα για να μαγεύεται κανείς.

Η δημοσιότητα γύρω από την έρευνα των Targ και Puthoff για το τροχόσπιτο στο SRI δεν ανέφερε ποτέ ένα σημαντικό γεγονός. Η έρευνα για την τεχνική ψυχικής παρακολούθησης RV χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τις υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ, ιδίως από το Γραφείο Τεχνικών Υπηρεσιών και το Γραφείο Έρευνας της CIA. Η έρευνα της SRI ενισχύθηκε με μια ένεση 150.000 δολαρίων από τη CIA για μια περίοδο δύο ετών. Υπήρχαν επίσης, σύμφωνα με το βιβλίο του Jim Schnabel Remote Viewers (1997): “…δύο μικρά συμβόλαια με το Ναυτικό και την NASA, καθώς και χρήματα που είχαν απομείνει από ιδιωτικές επιχορηγήσεις για την έρευνα του Geller “

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η υποστήριξη της SRI από την CIA και το Πεντάγωνο δημοσιοποιήθηκε τελικά, εν μέρει λόγω των απαιτήσεων του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης, αλλά και ως αποτέλεσμα της μαρτυρίας των ίδιων των πρώην RVers, ιδίως του David Morehouse, πρώην αξιωματικού του αμερικανικού στρατού, ο οποίος είχε εργαστεί ως “κατάσκοπος” στην Επιχείρηση Sun Streak στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Στο βιβλίο του Psychic Warrior (1995), ο Morehouse περιγράφει την αντίδρασή του όταν διάβασε έναν φάκελο σχετικά με το ιστορικό των σχεδίων RV:

“Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το πρόγραμμα αυτό υπήρχε από τις αρχές του 1974, για σχεδόν 15 χρόνια. Δεν ήταν πια πειραματικό… ήξεραν ότι δούλευε -το είχαν αποδείξει στο Στάνφορντ, και όλα τα στοιχεία ήταν εδώ. Υπήρχαν βιβλία που είχαν γραφτεί για το θέμα από τους εμπλεκόμενους ερευνητές- κανείς δεν τους έδινε σημασία. Τα βιβλία δεν ανέφεραν την εμπλοκή των μυστικών υπηρεσιών, αλλά τα στοιχεία από τα κυβερνητικά κονδύλια ήταν γραμμένα παντού.”

Ο Morehouse δήλωσε επίσης:

“Η κυβέρνηση χρηματοδοτούσε παραφυσικές έρευνες σε μισή ντουζίνα ιδιωτικά και ισάριθμα πολιτειακά και ομοσπονδιακά ερευνητικά κέντρα σ’ όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντλούσαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στην τηλεπισκόπηση και σε διάφορες συναφείς τεχνικές.”

Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1970, η SRI ανέλαβε πολλά διαφορετικά προγράμματα που σχετίζονται με το psi, αλλά η έρευνα για την ψυχοκινητική τηλεπισκόπηση ήταν η πιο αγαπητή και σημαντική. Αυτή ήταν η εποχή που η SRI ξεκίνησε τις εργασίες της στην Γκίζα. Ήταν αυτό απλώς μια σύμπτωση ή συνέβαιναν περισσότερα στο παρασκήνιο;

Ένα στοιχείο μπορεί να βρίσκεται στις εμπειρίες των τηλεπαθητικών. Πολλοί από αυτούς ανέφεραν αυθόρμητα ότι συνάντησαν πυραμίδες κατά την διάρκεια των συνεδριών RV. Αυτό, όπως και όλες οι πληροφορίες που συλλέγονται από την τηλεπισκόπηση, λαμβάνονταν συνήθως σοβαρά υπόψη από τους πειραματιστές ή χειριστές. Ούτε η SRI ούτε οι μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν παραλείψει να εκμεταλλευτούν αυτές τις πληροφορίες, ιδίως καθώς είχαν ήδη εμπλακεί με τις ανασκαφές στη Γκίζα, άμεσα ή έμμεσα.

Ωστόσο, είναι γνωστό ότι όταν ο Lambert Dolphin Jr ανέλαβε την ευθύνη της αποστολής της SRI στην Γκίζα την δεκαετία του 1970, είχε πληροφορίες για το οροπέδιο που είχαν συγκεντρωθεί από τους τηλεπαθητικούς της SRI. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο φίλος του Dolphin, ο James Hurtak, φαίνεται επίσης, με τον συνήθη αόριστο τρόπο του, να είχε εμπλακεί στην δημιουργία του προγράμματος τηλεθεατών της SRI. Όταν το δημιούργησαν αρχικά, κάλεσαν έναν βετεράνο παραψυχολόγο, τον Χάρολντ Σέρμαν, για να τους συμβουλεύσει, και γνωρίζουμε ότι ο Χέρτακ ήταν σε επαφή μαζί του εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με τα λόγια ενός εκπροσώπου της Ακαδημίας Μελλοντικών Επιστημών του Χέρτακ, ο Χέρτακ “μοιράστηκε ιδέες” με τον Σέρμαν σχετικά με την τηλεπισκόπηση.

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη πλευρά της τηλεπισκόπησης, η οποία εγείρει κάποια ανησυχητικά ερωτήματα σχετικά με τον ενθουσιασμό του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών να πειραματιστούν με αυτήν. Ορισμένοι σχολιαστές, όπως ο Alex Constantine, υποστηρίζουν ότι η τηλεπισκόπηση αφορούσε περισσότερο την διακτίνιση/εμφύτευση πληροφοριών στο μυαλό των ανθρώπων παρά την συλλογή πληροφοριών από μακρινές τοποθεσίες.

Ο Constantine υποστηρίζει ότι η τηλεπισκόπηση όπως την ξέρουμε είναι απλώς προπαγανδιστική παραπληροφόρηση, ότι ολόκληρος ο σκοπός της έρευνας του Πενταγώνου ήταν ο πειραματισμός με τον έλεγχο του νου και ότι οι πτυχές της “ψυχικής κατασκοπείας” ήταν απλώς επικάλυψη. Αν και ο Constantine παρουσιάζει μια πειστική υπόθεση ότι ορισμένα από τα προγράμματα τηλεπισκόπησης είχαν αυτή την κρυφή ατζέντα, με βάση τα στοιχεία, αυτή η μάλλον ακραία άποψη φαντάζει απίθανη.

Είναι απολύτως λογικό να υποθέσουμε ότι υπήρχε τουλάχιστον ένα στοιχείο “απομακρυσμένης επιρροής” στην έρευνά τους, διότι, αν η τηλεπισκόπηση είναι μια βιώσιμη στρατιωτική τεχνική, τότε θα πρέπει να έχει ληφθεί υπόψη και κάποια μορφή αντι-τεχνικής -όπως η παρεμβολή ραντάρ. Λίγοι ερευνητές έχουν εξετάσει καν αυτή την πτυχή, οπότε δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα πόσο μακριά έχει φτάσει η εξ αποστάσεως επιρροή από τις αρχές, αν και η μάζα των παραψυχολογικών στοιχείων υποδηλώνει έντονα ότι όλες οι ψυχικές διαδικασίες είναι αμφίδρομες και επίσης η αποκρυφιστική παράδοση πάντα υποστήριζε ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για καλό ή κακό. (t.p. οι οργονίτες του Orgonodrome.gr κόβουν αυτές τις επιρροές του νου σε σχεδόν καθολικό βαθμό, ειδικά αν κάποιος δεν είναι εντελώς στούρνος, δηλ δεν υποτάσσεται σε εμφυτεύσεις από Μυστικές Εταιρείες, Στοές και Λαγούμια.)

Για τους λόγους αυτούς, η πιθανότητα της εξ αποστάσεως επιρροής θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε όλες τις ακόλουθες συζητήσεις σχετικά με την τηλεπισκόπηση, ιδίως όταν πρόκειται για ορισμένους από τους πιο ακραίους ισχυρισμούς που διατυπώνονται από τους τηλεθεατές.

Αναζήτηση για την Αστροπύλη -Stargate.

Ίσως κανείς δεν θα μάθει ποτέ την πλήρη εικόνα του τι συνέβαινε στην Γκίζα κατά την διάρκεια αυτών των τελευταίων τριάντα περίπου ετών. Η παρουσία, φαινοµενικά, διαφορετικών οµάδων και οργανισµών όπως η ARE και η SRI – µε το συχνά παράξενο µείγµα επιστήµης υψηλής τεχνολογίας και psi – και το Ίδρυµα Joseph M. Schor µπορεί αρχικά να υποδηλώνει ατοµικούς, ακόµη και προσωπικούς, στόχους και ατζέντες. Ωστόσο, όταν η επιφάνεια αυτής της δραστηριότητας ξύνεται λίγο βαθύτερα, το ενδιαφέρον του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών γίνεται όλο και πιο σαφές.

Κάποιες πιο πολύχρωμες από άλλες, οι φήμες διαδίδονται για την Γκίζα και τους εμπλεκόμενους οργανισμούς, δημιουργώντας ακόμη και ισχυρισμούς ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναζητά ένα φυσικό αντικείμενο ή μια αρχαία συσκευή, ίσως ακόμη και εξωγήινης προέλευσης. Ψάχνουν για μια πραγματική λειτουργική αστροπύλη, όπως στην ταινία, ίσως ακολουθώντας οδηγίες που δίνονται από τηλεθεατές;

Ή, το πιο ανησυχητικό, την έχουν ήδη βρει;

Αυτή η εκπληκτική -και πολύ ρομαντική- ιδέα παραμένει εικασία. Αν οι Αμερικανοί ασχολούνται με την αρχαία τεχνολογία της αστροπύλης, τότε θα πρόκειται για το πιο άκρως απόρρητο έργο στην ιστορία, και ο αριθμός των ανθρώπων που “πρέπει να γνωρίζουν” γι’ αυτό θα είναι ελάχιστος. Αυτό όμως που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι σχεδόν όλα τα άτομα και οι ομάδες που εμπλέκονται στην σημερινή δραστηριότητα στην Γκίζα ασχολούνται με την εκμετάλλευση του πολιτισμού, της θρησκείας, ακόμη και των Θεών των αρχαίων Αιγυπτίων για την εκπλήρωση διαφόρων στόχων και σκοπών. Ουσιαστικά δείχνουν ελάχιστο σεβασμό για τις μυστηριώδεις ιδιοφυΐες που έχτισαν τις πυραμίδες και την Σφίγγα για τους δικούς τους συγκεκριμένους μυστικιστικούς λόγους.

Αν οι μυστικές υπηρεσίες αναζητούν μια συσκευή -ή ενδεχομένως πληροφορίες- τότε αυτό σημαίνει ότι θεωρούν τους αρχαίους Αιγυπτίους κατά κάποιο τρόπο πιο προηγμένους, από τον δικό μας πολιτισμό. Για άλλη μια φορά, επιστρέφουμε στην ιδέα ενός χαμένου, προηγμένου λαού, ή ίσως μιας εξωγήινης σύνδεσης, όπως διαδίδεται πιο αποτελεσματικά από τον Robert Temple στο ‘The Sirius Mystery’. Θυμηθείτε ότι -ανεξήγητα- προσέλκυσε την προσοχή όχι μόνο των Μασόνων αλλά και της CIA και της MI5.

Τι πιστεύουν όμως ο Hancock και ο Bauval για το εξωγήινο ζήτημα; Μετά την συγγραφή του Φύλακα της Γένεσης συνέχισαν να ερευνούν τα μυστήρια της Γκίζας και ανακάλυψαν κάποιες προκλητικές συνδέσεις μεταξύ ορισμένων άλλων ανθρώπων και οργανώσεων που εμπλέκονται σε μυστικές δραστηριότητες στο οροπέδιο και τα νεοεμφανιζόμενα μυστήρια σχετικά με τον Άρη.

Για λίγο, φάνηκε ότι η συνωμοσία που είχαν αποκαλύψει είχε και μια αρειανή οπτική γωνία. Η αρχική πρόθεση πίσω από το ‘The Mars Mystery’ (που γράφτηκε μαζί με τον John Grisby, αλλά παραδόξως πιστώθηκε μόνο στον Hancock στις Ηνωμένες Πολιτείες) ήταν να το αποκαλύψει στον κόσμο. Ο αρχικός του υπότιτλος ήταν ‘Μήνυμα στην άκρη του κόσμου.’ Όταν το βιβλίο εμφανίστηκε το 1998, αν και περιλάμβανε υλικό για έναν πολιτισμό στον Άρη και την σύνδεσή του με την αρχαία Αίγυπτο, είχε εγκαταλείψει την εξέταση της σύνδεσης με την σύγχρονη συνωμοσία της Γκίζας για χάρη μιας μελέτης των κινδύνων που ενέχει η Γη να χτυπηθεί από κομήτη ή αστεροειδή.

Αν και δεν εκφράζουν ρητά την πίστη τους στην εξωγήινη παρέμβαση στην ανθρώπινη ανάπτυξη, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι ο Hancock και ο Bauval είναι τουλάχιστον συμπαθείς στην ιδέα αυτή. Ο Bauval αναγνωρίζει συχνά το δικό του χρέος στο βιβλίο του Temple, και ήταν υπεύθυνος για την έκδοση της νέας έκδοσης το 1998. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, ο Hancock έχει υποβαθμίσει την εξωγήινη οπτική γωνία, λέγοντας ότι δεν είναι απαραίτητη για τις θεωρίες του, αλλά έχει δηλωθεί ότι ένα κεφάλαιο για το θέμα αυτό αφαιρέθηκε από το Fingerprints of the Gods.

Επιπλέον, αυτός και ο Bauval συνέχισαν να γράφουν το ‘The Mars Mystery’, το οποίο όχι μόνο υπερασπίστηκε την ιδέα ενός αρχαίου αρειανού πολιτισμού, αλλά επίσης έκανε μια ρητή σύνδεση με την Αίγυπτο. Ενδεικτική είναι επίσης η πρόσφατη υποστήριξη από τον Hancock του έργου, και εμμέσως των ισχυρισμών, του Whitley Strieber, που έχει απαχθεί από εξωγήινους (βλ. Κεφάλαιο 7).

Το ενδιαφέρον των Hancock και Bauval για την διαμάχη γύρω από τον Άρη σηματοδοτεί μια σημαντική εξέλιξη σε αυτή την ιστορία. Αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο που έχει εισαχθεί στην ευρύτερη εικόνα τα τελευταία χρόνια. Η πεποίθηση ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της αρχαίας Αιγύπτου και ενός προ πολλού νεκρού πολιτισμού στον Άρη αυξάνεται σταθερά τα τελευταία είκοσι χρόνια, αλλά βασίζεται σε κάτι πιο ουσιαστικό από μια φαντασίωση; Υπάρχουν πραγματικές αποδείξεις για έναν αρειανό πολιτισμό και για μια σχέση μεταξύ αυτού και των αρχαίων Αιγυπτίων;

Πέρα από την αποστολή στον Άρη.

Τον Απρίλιο του 1998 το τελευταίο διαστημικό σκάφος των ΗΠΑ, το Mars Global Surveyor, έστειλε νέες εικόνες από τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας της περιοχής του Κόκκινου Πλανήτη που είναι γνωστή ως Cydonia Mensae. Αυτές ήταν από τις πιο πολυαναμενόμενες εικόνες στην ιστορία, που πιστεύεται ότι θα αποκάλυπταν λεπτομέρειες για το “Πρόσωπο στον Άρη”, απόδειξη για πολλούς ότι ο Άρης κάποτε υποστήριζε έναν πολιτισμό που έμοιαζε πολύ με τον δικό μας.

Με ανάλυση δέκα φορές καλύτερη από τις προηγούμενες εικόνες, οι νέες αυτές εικόνες του ‘Προσώπου’ κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο σε ένα εν πολλοίς εμβρόντητο κοινό. Οι πολυαναμενόμενες εικόνες δεν έδειχναν νέες και πειστικές λεπτομέρειες ενός παράξενου προσώπου στην επιφάνεια του Άρη. Αποκάλυψαν έναν πολύ διαβρωμένο και πολύ άμορφο όγκο βράχου, με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά προσώπου. Η αντικλιμάκωση και, σε πολλές περιπτώσεις, η θλιβερή απογοήτευση ήταν τρομακτική – ανάλογη μόνο, κατά την εμπειρία μας, με τα αποτελέσματα της χρονολόγησης με άνθρακα το 1988 που αποκάλυψε ότι η Σινδόνη του Τορίνο ήταν πλαστή. Και παρόλο που πολλοί πιστοί του ‘Προσώπου’ αντιστέκονται, ο ενθουσιασμός για τις ανωμαλίες στον Άρη έχει σε μεγάλο βαθμό υποχωρήσει. Αν ο Άρης έχει ένα μήνυμα για εμάς, φαίνεται να το κρατάει σιωπηλό, τουλάχιστον προς το παρόν…

Οι πυραμίδες του Άρη.

Ο Άρης είναι ο κοντινός μας γείτονας. Σε απόσταση μόλις 34 εκατομμυρίων μιλίων στο κοντινότερο σημείο του, ο πλανήτης είναι ο τέταρτος από τον ήλιο, ο δεύτερος πιο κοντινός σε εμάς μετά την Αφροδίτη. Μόλις το μισό μέγεθος της Γης, έχει σχεδόν το ίδιο μήκος ημέρας (λίγο πάνω από 24,5 ώρες), αλλά το έτος του είναι 687 ημέρες και η θερμοκρασία του κυμαίνεται από ένα αφιλόξενο “υψηλό” μόλις 20 βαθμών Κελσίου έως ένα χαμηλό – 120 βαθμών. Συνδεδεμένος στο μυαλό των αρχαίων με τις ένοπλες συγκρούσεις -η λέξη “πολεμική” προέρχεται από το Ελληνικό Άρης, ο Έλληνας Θεός του πολέμου- ο πλανήτης Άρης εδώ και πολύ καιρό, ασκεί μια ιδιαίτερα ισχυρή, συχνά δέος, προκαλούσα, επιρροή στην ανθρωπότητα. Αλλά μόλις τον Φεβρουάριο του 1972 το σκάφος Mariner 9 μας έδειξε πώς ήταν πραγματικά ο πλανήτης, στέλνοντας τις πρώτες κοντινές εικόνες του γείτονά μας: ήταν βραχώδης, άγονος -και ναι, ήταν μάλλον κόκκινος.

Ωστόσο, ούτε η ερυθρότητα ούτε η βραχονησίδα προσέλκυσαν την μεγαλύτερη προσοχή, ειδικά σε ορισμένους κύκλους. Οι εικόνες της επιφάνειας του Άρη, που ελήφθησαν στις 8 Φεβρουαρίου 1972, στην περιοχή που είναι γνωστή ως τετράπλευρο Elysium (15 μοίρες βόρεια του Αρειανού ισημερινού), φάνηκε να δείχνουν προφανώς πυραμιδοειδή χαρακτηριστικά- δύο μεγάλες και δύο μικρές πυραμίδες τριών πλευρών. Μια δεύτερη εικόνα της περιοχής, που ελήφθη έξι μήνες αργότερα, στις 7 Αυγούστου, έδειχνε τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτές οι προφανείς δομές αξιοποιήθηκαν ως αποδεικτικά στοιχεία ενός αρχαίου αρειανού πολιτισμού από, μεταξύ άλλων, τον Δρ James J. Hurtak, τότε καθηγητή Ανατολικών Σπουδών στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνιας, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα, όπως είδαμε στο τελευταίο κεφάλαιο, θα πραγματοποιούσε μυστικές εργασίες στην Μεγάλη Πυραμίδα.

Στη δεκαετία του 1970 ο Hurtak περιγράφηκε -από τον Βρετανό συγγραφέα Stuart Holroyd- με τους εξής όρους: Η διδασκαλία του δεν ήταν μια εξήγηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, αλλά μια αυθόρμητη δημιουργία ιδεών και εμπειριών που έκανε τους μαθητές του να εξερευνήσουν νέους τομείς για τον εαυτό τους και μέσα τους. Ντυμένος πάντα με ένα τσαλακωμένο κοστούμι και φορώντας έναν μαύρο μπερέ στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, ο Hurtak έκανε μαθήματα που μερικές φορές διαρκούσαν μέχρι και οκτώ ώρες, κατά την διάρκεια των οποίων διάβαζε εναλλάξ μεγάλα αποσπάσματα των γραφών και παρέδιδε αφηρημένα σχόλια πάνω σε αυτά.

Εκτός των μαθημάτων, ο Hurtak οδηγούσε ομάδες φοιτητών σε νυχτερινές εκδρομές και εκδρομές του Σαββατοκύριακου σε “σημεία ενέργειας” στην έρημο της Καλιφόρνιας, αποκαλύπτοντας -αν μη τι άλλο- την συμπάθειά του με την πίστη της Νέας Εποχής στις αόρατες ενέργειες και στην ζωντανή Γη.

Λίγοι άνθρωποι πήραν στα σοβαρά τις εικόνες του Mariner 9 από τις πυραμίδες του Ελισίου, αν και ενέπνευσαν μια τηλεοπτική ιστορία του Dr Who2 και, ειρωνικά, ιντριγκάρισαν τον αρχι-“σκεπτικιστή” Dr Carl Sagan, αρκετά ώστε να γράψει στο Cosmos (1981):

“Οι μεγαλύτερες από τις πυραμίδες έχουν διάμετρο 3 χιλιομέτρων στην βάση και ύψος 1 χιλιομέτρου -πολύ μεγαλύτερες από τις πυραμίδες του Σουμερίου, της Αιγύπτου ή του Μεξικού στην Γη. Φαίνονται διαβρωμένες και αρχαίες, και είναι, ίσως, μόνο μικρά βουνά, αμμοβολημένα εδώ και αιώνες. Όμως, νομίζω ότι αξίζουν μια προσεκτική ματιά.”

Το 1976, μια νέα αμερικανική διαστημική αποστολή, το Viking, φωτογράφισε την επιφάνεια του Άρη. Τα δύο διαστημόπλοια που συμμετείχαν, το Vikings I και το II, αποτελούνταν από ένα όχημα σε τροχιά που έστελνε πίσω εικόνες και άλλα δεδομένα και ένα σκάφος προσεδάφισης που προσγειώθηκε στην επιφάνεια για να αναλάβει -μεταξύ άλλων- την αναζήτηση ζωής. Σε αυτό, προφανώς απέτυχαν, αν και τα αποτελέσματα εξακολουθούν να αμφισβητούνται μεταξύ ορισμένων επιστημόνων.

Το ταξίδι διήρκεσε εννέα μήνες και κάθε διαστημικό σκάφος κόστισε 500 εκατομμύρια δολάρια. Η προσεδάφιση του Viking I επρόκειτο αρχικά να γίνει στις 4 Ιουλίου 1976 με αφορμή την αμερικανική δισχιλιετή επέτειο, αλλά οι ανησυχίες για την βιωσιμότητα του επιλεγμένου τόπου προσεδάφισης οδήγησαν σε καθυστέρηση για τις 20 Ιουλίου, με αποτέλεσμα να σηματοδοτηθεί η έβδομη επέτειος της πρώτης προσεδάφισης στο φεγγάρι. Το Viking I προσεδαφίστηκε με επιτυχία και έστειλε τις πρώτες τηλεοπτικές εικόνες από την επιφάνεια του Άρη. Το Viking II προσεδαφίστηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1976 και οι προσεδαφιστές συνέχισαν να μεταδίδουν δεδομένα σχετικά με τις καιρικές συνθήκες του Άρη στη Γη για έξι χρόνια μετά.

Στις 25 Ιουλίου 1976, από ύψος 1.162 μιλίων, το Viking I φωτογράφισε την περιοχή του Άρη γνωστή ως Cydonia Mensae, περίπου 40 μοίρες βόρεια του αρειανού ισημερινού, στην άλλη πλευρά του πλανήτη από τον Ελύσιο. Η εικόνα που επιστράφηκε στην Γη έδειχνε κάτι που έμοιαζε με ανθρώπινο πρόσωπο που κοιτούσε προς τα έξω στο διάστημα. Αυτό το χαρακτηριστικό, μήκους περίπου ενός μιλίου, ήταν αρκετά αξιοσημείωτο ώστε να επισημανθεί σε συνέντευξη Τύπου της NASA την επόμενη ημέρα, αλλά, καθώς θα μπορούσε εύλογα να υποτεθεί ότι πρόκειται απλώς για ένα τέχνασμα του φωτός, και αυτό, επίσης, δεν θεωρήθηκε ιδιαίτερου ενδιαφέροντος.

Η εικόνα αρχειοθετήθηκε μαζί με τις άλλες 51.538 φωτογραφίες που ελήφθησαν κατά την διάρκεια της αποστολής. (Είναι απίστευτο ότι μόνο το 25% αυτών των εικόνων αναλύθηκε ποτέ επιστημονικά, καθώς ο προϋπολογισμός εξαντλήθηκε πριν ολοκληρωθεί το έργο). Στο συγκεκριμένο καρέ δόθηκε ο επίσημος κωδικός αναγνώρισης 35A72 – δηλαδή η τριακοστή πέμπτη εικόνα που ελήφθη από το διαστημικό σκάφος Α, Viking I, στην εβδομήντα δεύτερη τροχιά του.

Αυτή την φορά η ιστορία αναζωπυρώθηκε όταν η εικόνα “ξαναβρέθηκε” λίγο καιρό αργότερα, αν και, ακόμη και μεταξύ εκείνων που είναι εξοικειωμένοι με την διαμάχη για το πρόσωπο στον Άρη, λίγοι γνωρίζουν την πλήρη ιστορία. Στην πραγματικότητα, η εικόνα ανακαλύφθηκε ξανά δύο φορές, αλλά μόνο το δεύτερο από αυτά τα γεγονότα έλαβε ευρεία δημοσιότητα. Η ελάχιστα γνωστή ιστορία της πρώτης επανανακάλυψης αρχίζει με τον H. Guard Hall, τον επικεφαλής των επιχειρήσεων στο Jet Propulsion Laboratory, την εγκατάσταση στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας που ελέγχει διαστημικά σκάφη όπως το Viking.

Εκείνη την εποχή ήταν ο φίλος (αργότερα σύζυγος) μιας από τις κορυφαίες “μαθήτριες” του James Hurtak, μιας Ολλανδέζας ονόματι Marijke Posthuma (καλλιτέχνιδα, εικονογράφος και σκηνογράφος που κάποτε δούλευε για τους Beatles). Ο Hurtak είχε μιλήσει στην Posthuma για την εικόνα του Προσώπου τον Δεκέμβριο του 1976, οπότε εκείνη και ο Hall έψαξαν στις αρχειοθετημένες εικόνες μέχρι να την βρουν. Ο Hurtak χρησιμοποίησε στην συνέχεια την εικόνα σε διαλέξεις ήδη από τον Απρίλιο του 1977.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Hurtak αναφερόταν ήδη στο Πρόσωπο ως “σαν Σφίγγα”, κάνοντας μια άμεση και συναισθηματική σύνδεση με την Αίγυπτο. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο Hurtak είχε προβλέψει την ύπαρξη μιας εικόνας Σφίγγας στον Άρη το 1975, ένα χρόνο πριν από την λήψη των φωτογραφιών Viking. Αλλά ήταν οι εξαιρετικές προεκτάσεις του από αυτή την εικόνα που έχουν εκτεταμένες συνέπειες. Οι Hancock και Bauval είπαν ότι ο Hurtak:

“…Προέβλεψε ότι θα γίνονταν κι άλλα ευρήματα παρόμοιων κατασκευών, συμπεριλαμβανομένου ενός μνημείου που μοιάζει με Σφίγγα, στον Άρη και ότι αυτές οι κατασκευές θα συνδέονταν με τα μνημεία της Γκίζας σε ένα μεγάλο κοσμικό σχέδιο…”

Κατά εκπληκτικό τρόπο, κατά κάποιο τρόπο αυτό επρόκειτο να αποδειχθεί σωστό: οι ιδέες του Hurtak για τον Άρη επρόκειτο να γίνουν ο άξονας ενός νέου συστήματος πεποιθήσεων. Η ιστορία πήρε πραγματικά διαστάσεις το 1979 – την δεύτερη ανακάλυψη της εικόνας – όταν ο Vincent DiPietro, ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός που ειδικεύεται στην ψηφιακή επεξεργασία εικόνων στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Μέριλαντ, συνάντησε την εικόνα προφανώς τυχαία.

Ο DiPietro ενθουσιάστηκε, όπως και ένας φίλος του, ο Gregory Molenaar, επιστήμονας πληροφορικής, επίσης με σύμβαση με τη NASA από την Lockheed Corporation. Αναρωτήθηκαν αν ήταν δυνατόν να βελτιώσουν την εικόνα για να δείξουν περισσότερες λεπτομέρειες και να προσδιορίσουν αν επρόκειτο πραγματικά για πρόσωπο ή για κάτι που μόνο συμπτωματικά έμοιαζε με πρόσωπο. Το άμεσο πρόβλημά τους ήταν ότι οι συνήθεις τεχνικές για την βελτίωση της εικόνας μέσω υπολογιστή που ήταν διαθέσιμες εκείνη την εποχή δεν ήταν ικανοποιητικές, οπότε έπρεπε να γράψουν το δικό τους λογισμικό για να το κάνουν, το οποίο ονόμασαν Starburst Pixel Interleaving Technique, ή εν συντομία SPIT. (Περισσότερες πληροφορίες και εικόνες θα βρεις στο άρθρο: Άρης ο Απαγορευμένος Πλανήτης)

Αφού έψαξαν στα αρχεία των Βίκινγκ, οι DiPietro και Molenaar βρήκαν μια δεύτερη εικόνα (70A13) της περιοχής της Κυδωνίας που επίσης έδειχνε το Πρόσωπο. Αυτή είχε ληφθεί τριάντα πέντε ημέρες μετά την πρώτη εικόνα, από ύψος 1.080 μιλίων πάνω από την επιφάνεια του Άρη, με το χαρακτηριστικό να φωτίζεται από διαφορετική γωνία από τον ήλιο. Έδειχνε την ίδια φαινομενική δομή προσώπου με την πρώτη, αποδεικνύοντας προφανώς ότι, ό,τι άλλο κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι μια ψευδαίσθηση που δημιουργήθηκε από ένα απλό τέχνασμα του φωτός και της σκιάς.

Οι DiPietro και Molenaar ανακάλυψαν ένα άλλο φαινομενικά σημαντικό χαρακτηριστικό στο καρέ 70A13: αυτό που φαινόταν να είναι μια πεντάπλευρη πυραμιδοειδής δομή, περίπου 10 μίλια νότια του Προσώπου και περίπου 1,6 μίλια μήκος και 1 μίλι πλάτος. Αυτό έγινε γνωστό ως η πυραμίδα D & M, από το όνομα των δύο ερευνητών. DiPietro και Molenaar ήταν πεπεισμένοι ότι αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, που βρίσκονταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο, δεν ήταν ατυχήματα της διάβρωσης ή κόλπα της φωτογραφικής μηχανής, αλλά τεχνητές κατασκευές, που είχαν ανεγερθεί από κάποιον μακρινό αρειανό πολιτισμό. Γνωστοποίησαν τα συμπεράσματά τους στο κοινό την 1η Μαΐου 1980.

Το προβάδισμα στην προώθηση των ανακαλύψεων των DiPietro και Molenaar και του θέματος, του Προσώπου στον Άρη, ανέλαβε με ενθουσιασμό -για να μην πούμε φανατικά- ο συγγραφέας επιστημονικών άρθρων Richard C. Hoagland, ο οποίος, το 1997, έστειλε τον “ανεξάρτητο αιγυπτιολόγο” Larry Dean Hunter να ελέγξει την ανακάλυψη του Thomas Danley για μυστικές ανασκαφές στη Μεγάλη Πυραμίδα.

Γεννημένος το 1946, ο Richard Hoagland είχε εργαστεί σε διάφορα επιστημονικά μουσεία, όπως το Πλανητάριο Hayden στην Νέα Υόρκη, και ήταν σύμβουλος ή σύμβουλος σε θέματα διαστημικής επιστήμης για διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το NBC και το CBS, όπου συνεργάστηκε με τον θρυλικό δημοσιογράφο Walter Cronkite. Είναι επίσης πρώην εκδότης του περιοδικού Star & Sky και παρουσιαστής του CNN.

Το 1971 ο Hoagland, μαζί με κάποιον Eric Burgess, είχαν την ιστορική ιδέα να διακοσμήσουν την πλευρά του Pioneer 10 -του πρώτου διαστημικού οχήματος που εγκατέλειψε το ηλιακό σύστημα- με μια πλάκα που έφερε αναπαραστατικές και συμβολικές πληροφορίες για την ανθρώπινη φυλή, όπως ένα υψωμένο χέρι ειρήνης και ένα διάγραμμα που δείχνει ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον τρίτο πλανήτη από τον ήλιο. Οι Hoagland και Burgess μετέφεραν την πρόταση στον Carl Sagan, και μετά από αυτό έμεινε στην ιστορία.

Μεταξύ του 1975 και του 1980 ο Hoagland ήταν σύμβουλος του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Maryland, οργανώνοντας εκδηλώσεις για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και από εκεί προήλθε ο πολύπαθος τίτλος του “σύμβουλος της NASA”. Και ήταν επίσης ένας από τους πρωτεργάτες της εκστρατείας για την ονομασία του πρώτου διαστημικού λεωφορείου Enterprise, κάτι που είχε σαφώς προσωπική σημασία: όπως θα δούμε, άλλαξε επίσης το όνομα της αποστολής του στον Άρη σε Enterprise Mission ως φόρο τιμής στον φίλο του Gene Roddenberry, δημιουργό του Star Trek.

Από το 1983 που άρχισε να εμπλέκεται για πρώτη φορά στην συζήτηση για τον Άρη, ο Hoagland έγινε ο κύριος υποστηρικτής της παρουσίας τεχνητών δομών στον Κόκκινο Πλανήτη. Εκπληρώνει τον ρόλο του αυτόκλητου μάντη για όλα τα αρειανά πράγματα με τόση επιτυχία ώστε, για την συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, αποτελεί πλέον την κύρια πηγή πληροφοριών για το Πρόσωπο του Άρη.

Όταν άρχισε να ενδιαφέρεται για πρώτη φορά για το έργο των DiPietro & Molenaar το καλοκαίρι του 1983, ο Hoagland εργαζόταν σε ένα πρόγραμμα σχετικά με τους δακτυλίους του Κρόνου στην SRI International στα κεντρικά γραφεία της στο Menlo Park της Καλιφόρνιας. Τον Ιούλιο του 1983 μελετούσε τις βελτιωμένες εικόνες των DiPietro και Molenaar από την περιοχή της Κυδωνίας και παρατήρησε μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά που έμοιαζαν τεχνητά στην δυτική πλευρά του Προσώπου.

Στο μάτι του Hoagland φάνηκε να υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπλεγμα πυραμιδοειδών και άλλων κατασκευών, που κάλυπτε μια έκταση περίπου 12 τετραγωνικών μιλίων. Με ενθουσιασμό το ονόμασε “Πόλη”. Αυτό φαινόταν να αποτελείται από αρκετές ογκώδεις και μερικές μικρότερες πυραμίδες, καθώς και από μερικά πολύ μικρότερα κωνικά κτίρια που ήταν συγκεντρωμένα γύρω από έναν ανοιχτό χώρο που ονόμασε “Πλατεία της Πόλης”. Στο βορειοανατολικό άκρο της Πόλης υπήρχε μια τεράστια κατασκευή που φαίνεται να αποτελείται από τρία τεράστια τείχη, την οποία ο Hoagland ονόμασε “Φρούριο”.

Ίσως η πιο σημαντική υπόθεση που έκανε ο Hoagland -και σίγουρα αυτή που δικαιολογείται λιγότερο από μια τόσο μικρή γνώση- ήταν η συσχέτιση αυτών των χαρακτηριστικών με την Αίγυπτο. Μόλις ανακάλυψε την Πόλη, ο Hoagland έγραψε:

“Μου θύμισε συντριπτικά την Αίγυπτο”.

Στη συνέχεια, συνέχισε να αναγνωρίζει διάφορα άλλα χαρακτηριστικά στην Κυδωνία: τον “Γκρεμό”, ένα τείχος μήκους 2 μιλίων που μοιάζει με τοίχο κοντά σε έναν κρατήρα 14 μίλια ακριβώς ανατολικά του Προσώπου- και διάφορα μικρά (250-400 πόδια) αντικείμενα διάσπαρτα στην πεδιάδα της Κυδωνίας, τα οποία ονόμασε “λόφους”.

Η σχέση μεταξύ της Πόλης και του Βράχου αποτελεί ένα σημαντικό παράδειγμα της χαρακτηριστικής κυκλικής συλλογιστικής του Hoagland. Υποθέτει ότι το Πρόσωπο, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της Πλατείας της Πόλης, χτίστηκε έτσι ώστε οι κάτοικοι της Πόλης, όρθιοι στην Πλατεία, να βλέπουν τον ήλιο να ανατέλλει από το στόμιο του Προσώπου κατά το θερινό ηλιοστάσιο του Άρη. Παρόλο που ο ήλιος δεν ανατέλλει εκεί στο ηλιοστάσιο σήμερα, λόγω των αλλαγών στην γωνία του άξονα του Άρη με την πάροδο του χρόνου, το έκανε στο παρελθόν -η τελευταία φορά ήταν πριν από περίπου μισό εκατομμύριο χρόνια. Ο Hoagland καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το σύμπλεγμα της Κυδωνίας χτίστηκε πριν από τουλάχιστον 500.000 χρόνια, επειδή η ευθυγράμμιση με τον ήλιο στο θερινό ηλιοστάσιο αποδεικνύει την χρονολόγηση -αλλά η χρονολόγηση αποδεικνύει επίσης την ευθυγράμμιση με το θερινό ηλιοστάσιο, και ούτω καθεξής, γύρω γύρω.

Ο Hoagland αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρόγραμμα για την περαιτέρω μελέτη αυτών των χαρακτηριστικών. Πλησίασε την SRI και τον Οκτώβριο του 1993 συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρό της για τις εταιρικές υποθέσεις, τον πρώην αξιωματικό των μυστικών υπηρεσιών Paul Shay, στο Ινστιτούτο για την Μελέτη της Συνείδησης στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια (που ιδρύθηκε από τον Arthur M. Young). Αυτή η συνάντηση θα αποδεικνυόταν σημαντική. Ο Shay του συνέστησε να συνεργαστεί με τον Lambert Dolphin Jr, τον φυσικό που είχε ηγηθεί των ομάδων της SRI στη Γκίζα μεταξύ 1973 και 1982.

Τον Δεκέμβριο του 1983, ο Hoagland και ο Dolphin δημιούργησαν την Ανεξάρτητη Αποστολή για τον Άρη, με 50.000 δολάρια από το “President’s Fund” της SRI, μια εσωτερική πηγή χρηματοδότησης υπό την διακριτική ευχέρεια του προέδρου της SRI, Δρ William Miller. Άλλα άτομα-κλειδιά που συμμετείχαν στην Ανεξάρτητη Αποστολή για τον Άρη ήταν οι Randolpho Pozos (ανθρωπολόγος), Ren Breck (διευθυντής της InfoMedia, της εταιρείας συνεδρίων για υπολογιστές που διευθύνει ο ουφολόγος του σκεπτόμενου ανθρώπου, ο Δρ Jacques Vallee), Merton Davies (ειδικός στην χαρτογράφηση του Άρη και άλλων πλανητών) και ο Gene Cordell (ειδικός στην απεικόνιση μέσω υπολογιστή).

Ένας από τους πρώτους που συμμετείχαν στο νέο πρόγραμμα ήταν ο φυσικός John Brandenburg των Sandia Research Laboratories (που ειδικεύεται στην έρευνα για τα πυρηνικά όπλα). Ήταν ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στο πρόγραμμα Strategic Defense Initiative (“Star Wars”) του Ρόναλντ Ρίγκαν και είχε προηγουμένως συνεργαστεί με τους DiPietro και Molenaar στην ανάλυση της Κυδωνίας.

Η πρώτη διάλεξη που έδωσαν οι Hoagland και Pozos σχετικά με το έργο της Ανεξάρτητης Αποστολής στον Άρη πραγματοποιήθηκε στο Ινστιτούτο για την Μελέτη της Συνείδησης στις αρχές του 1984. Ένας από τους παρευρισκόμενους ήταν ο κοινωνικός επιστήμονας Tom Rautenberg, ο οποίος αργότερα εντάχθηκε στο πρόγραμμα. Η αρχική του αντίδραση στην αποκάλυψη του Hoagland για το Πρόσωπο είναι εξαιρετικά σημαντική:

“Στην αρχή νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποιο είδος αστείου ή ίσως για ένα πολύπλοκο κοινωνικό πείραμα που διεξάγει η CIA -για να μελετήσει τις ψυχολογικές αντιδράσεις σε μια τέτοια υποθετική ανακάλυψη. Εννοώ – συμμετοχή της SRI, “Πρόσωπα” στον Άρη…; Εσείς τι θα σκεφτόσασταν; Ήταν αυτό ένα περίπλοκο ψυχολογικό πείραμα, χρηματοδοτούμενο από την αμυντική κοινότητα;”

Η εμπλοκή της SRI σε οτιδήποτε, φαίνεται αρκετή για να χτυπήσει καμπανάκι συναγερμού, τουλάχιστον μεταξύ κοινωνικών επιστημόνων όπως ο Tom Rautenberg. Οι διασυνδέσεις της SRI με τα πειράματα της CIA και του Υπουργείου Άμυνας -όπως η τηλεπισκόπηση- είναι πολύ γνωστές για να τις απορρίψουμε, και η φήμη τους προφανώς προηγείται. Και τώρα χρηματοδοτούσαν την αποστολή του Hoagland στον Άρη, αφού είχαν στείλει το Dolphin στην Γκίζα την δεκαετία του 1970…

Ένας άλλος πρώιμος στρατολογημένος για τον σκοπό αυτό ήταν ένας σχεδιαστής και εικονογράφος ονόματι Jim Channon, πρώην αντισυνταγματάρχης του αμερικανικού στρατού, ο οποίος είχε τοποθετηθεί στο Πεντάγωνο. Ο Channon ήταν ο δημιουργός του “Πρώτου Τάγματος της Γης”, το οποίο ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Hoagland, “μια ρεαλιστική πρόταση για να συνδυαστούν οι στόχοι του πνευματικού πολεμιστή της Νέας Εποχής με την ρεαλιστική γειωμένη μεθοδολογία των στρατιωτικών υπηρεσιών”.

Πριν απ’ αυτό, ο Channon ήταν μέλος ενός προγράμματος του Army War College που ονομαζόταν Task Force Delta, σκοπός του οποίου ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του Jim Schnabel, “η διερεύνηση εναλλακτικών φιλοσοφικών πεδίων για οτιδήποτε στρατιωτικά χρήσιμο”.

Η Ανεξάρτητη Αποστολή στον Άρη – με τη χρηματοδότηση και τους πόρους της SRI – διήρκεσε επτά μήνες, μέχρι τον Ιούλιο του 1984, όταν παρουσίασε τα πορίσματά της σε ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ. Τα συμπεράσματά τους ήταν ότι τα ανώμαλα χαρακτηριστικά της Κυδωνίας δηλώνουν τεχνητή κατασκευή και ότι θα πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες να επιστρέψουν στον Άρη για να τα μελετήσουν περαιτέρω.

Εάν τα χαρακτηριστικά στον Άρη είναι τεχνητά, ποιος τα κατασκεύασε; Υπάρχουν τρεις πιθανές απαντήσεις:

1. Κατασκευάστηκαν από έναν αρχαίο, προ πολλού νεκρό αρειανό πολιτισμό, ο οποίος ίσως εξαλείφθηκε από κάποιον κατακλυσμό, όπως ένας κομήτης ή μια πρόσκρουση μετεωρίτη, όπως προτείνουν οι Graham Hancock, Robert Bauval και John Grigsby στο The Mars Mystery, αν και προφανώς είχαν απομείνει αρκετοί ειδικευμένοι Αρειανοί για να κατασκευάσουν το μήκους ενός μιλίου ‘Πρόσωπο’ ως προειδοποίηση προς εμάς.

2. Είναι προϊόν ενός εξωγήινου πολιτισμού από κάπου αλλού στο σύμπαν, που ίσως επισκέφθηκε και την Γη.

3. Η λιγότερο πιθανή λύση, δεδομένης της σημερινής μας κατανόησης της προϊστορίας της Γης, είναι ότι αποτελούν έργο ενός προηγμένου πολιτισμού που προήλθε από την Γη και ταξίδεψε στον Άρη.

Ο Hoagland, τουλάχιστον, δεν είχε καμία αμφιβολία για το ποια από αυτές τις επιλογές υποστήριζε.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

terrapapers.com