Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά με μια ιστορία που μακάρι να ήταν απλώς μια μυθοπλασία… Σε έναν γαλαξία που είναι πιο κοντά από όσο θα θέλατε να πιστεύετε, θα βρείτε τον Zelphar – έναν πλανήτη που κυριαρχείται από το Συνδικάτο HealthGuard. Αυτό δεν είναι απλώς ένα εταιρικό μεγαθήριο.
Είναι ένας τιτάνας με πλοκάμια, τόσο συνυφασμένος με την κοινωνία των Ζελφαριανών, που δεν μπορείς να φτερνιστείς χωρίς να ενεργοποιήσεις έναν από τους αισθητήρες του. Εδώ, το Συνδικάτο δεν αγγίζει απλώς κάθε γωνιά της καθημερινής ζωής. Της δίνει μια σταθερή, ανυποχώρητη πίεση, όλα κάτω από το χαρούμενο λάβαρο της “συλλογικής ευημερίας”. Καθώς ο Zelphar περιστρέφεται μέσα στο σύμπαν, οι κάτοικοί του κρατούνται στη βελούδινη γροθιά μιας δύναμης που έχει κατακτήσει την τέχνη να ντύνει τον έλεγχο ως φροντίδα.
Η Zara και ο Zan κοίταξαν την ένεση VitaShield του Συνδικάτου με κάποιο σκεπτικισμό, επειδή δεν ήταν ανόητοι, αλλά κατά κάποιο τρόπο τους μάγεψε. Η Zara, πρώην βοτανολόγος, ήταν πάντα δύσπιστη για τις προθέσεις του Συνδικάτου. Η αγάπη της για τις φυσικές θεραπείες και την ολιστική υγεία την έκανε να είναι επιφυλακτική με το VitaShield και την υποσχόμενη πανάκεια. Ο Ζαν, από την άλλη πλευρά, ένας απογοητευμένος τεχνολόγος μηχανικός, δεν εμπιστευόταν το Συνδικάτο για διαφορετικούς λόγους.
Είχε δει από πρώτο χέρι πώς η τεχνολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εξυπηρετήσει αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία εις βάρος του λαού. Μαζί, περιηγήθηκαν στην πολυπλοκότητα της ζωής στον Zelphar, με τις διαφορετικές προοπτικές τους να συγκλίνουν συχνά στον κοινό τους σκεπτικισμό. Κι όμως, παρά τα όσα ήξεραν, παρά τον σκεπτικισμό τους, η αντίστασή τους σιγά σιγά διαβρωνόταν. Ως καθολική ασπίδα κατά των ασθενειών, το VitaShield ήρθε με μια πολύχρωμη σειρά παρενεργειών, που θα μπορούσαν να συναγωνιστούν τη λίστα με τα αξιοθέατα ενός καρναβαλιού.
Αλλά το Συνδικάτο HealthGuard, σε συνδυασμό με το διαρκώς αισιόδοξο Υπουργείο Αλήθειας, πουλούσε αυτό το φίλτρο με θέρμη που έκανε τις θρησκευτικές σταυροφορίες να μοιάζουν με περιστασιακές βόλτες. Δεν ήταν απλώς ένα ιατρικό προϊόν, αλλά είχε γίνει ένα πολιτιστικό σύμβολο, με το λογότυπό του να είναι χαραγμένο στα πάντα, από βρεφικές πάνες μέχρι ταφόπλακες. Σε αυτόν τον κόσμο, η άρνηση του VitaShield ήταν παρόμοια με την κοινωνική βλασφημία.
Καθώς έβλεπαν τον κόσμο τους να μεταμορφώνεται υπό την επιρροή του Συνδικάτου, η αντίστασή τους εξασθενούσε κάτω από το βάρος της κοινωνικής προσδοκίας και του ανεπαίσθητου εκφοβισμού. Η πίεση για συμμόρφωση δεν ήταν απλώς εμφανής, αλλά απτή και εμφανιζόμενη σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς τους.
Η μηχανή προπαγάνδας του Συνδικάτου HealthGuard ζωγράφισε μια ουτοπική εικόνα: μια κοινωνία απαλλαγμένη από ασθένειες, ενωμένη στην επιδίωξη της συλλογικής ευημερίας. Οι διαφημιστικές πινακίδες έδειχναν χαμογελαστές οικογένειες, με τα μπράτσα τους να φέρουν το σημάδι του VitaShield, με φόντο έναν ζωντανό, ακμάζοντα Zelphar. Η καμπάνια έμοιαζε με σουρεαλιστικό παιχνίδι. Οι πολίτες παρασύρθηκαν με υποσχέσεις για εύρωστη υγεία και μια ζωή χωρίς ασθένειες, αλλά τα ψιλά γράμματα ήταν πιο περίπλοκα από μια γαλαξιακή συνθήκη. Οι παρενέργειες αναφέρθηκαν σε χαμηλούς τόνους και βουρτσίστηκαν κάτω από το κοσμικό χαλί. Η ιδιοφυΐα στο μάρκετινγκ του Συνδικάτου μετέτρεψε τις ανησυχίες για την υγεία σε θέαμα, όπου ο φόβος και η γοητεία χόρευαν ένα στριφτό ταγκό.
Στον Zelphar, η προπαγάνδα ήταν πιο διάχυτη από τη βαρύτητα. Διέσχισε κάθε χαραμάδα της καθημερινής ζωής, μετατρέποντας τη λογική σκέψη σε μια μακρινή ανάμνηση. Οι διαφημιστικές πινακίδες δεν διαφήμιζαν απλώς το VitaShield. Το απεικόνιζαν ως το ελιξίριο της ζωής, τη λύση σε όλα τα δεινά του Zelphar. Το μήνυμα του Συνδικάτου ήταν σαφές: Η συμμόρφωση ήταν η νέα εξέγερση και ο σκεπτικισμός ήταν ένα λείψανο του παρελθόντος. Δεν ήταν πλέον το “Rage Against the Machine” αλλά το “Embrace the Machine”!
Οι πολίτες διδάχθηκαν διακριτικά την πεποίθηση ότι η διαφωνία δεν ήταν μόνο μάταιη, αλλά και αρχαϊκή. Το κάποτε κυρίαρχο πνεύμα της αμφισβήτησης του status quo αντικαταστάθηκε συστηματικά από μια ανησυχητικά εύθυμη αποδοχή. Σε αυτόν τον γενναίο νέο κόσμο, η επαναστατική φωτιά της ατομικής σκέψης έσβησε και αντικαταστάθηκε από την υπνωτική λάμψη της προσεκτικά επιμελημένης “αλήθειας” του Συνδικάτου.
Στο λιτό σπίτι τους, όπου η Zara και ο Zan είχαν σχεδιάσει κάποτε ένα μέλλον γεμάτο με φυσικά θαύματα υγείας και τεχνολογίας, η αντίθεση ήταν ακόμη πιο τρομακτική. Τα χαρούμενα, καθησυχαστικά μηνύματα που μεταδίδονταν στις οθόνες τους συγκρούονταν με την αυξανόμενη ανησυχία στην καρδιά τους. Ο σκεπτικισμός τους ήταν μια σιωπηλή κραυγή ενάντια στη συντριπτική χορωδία της αφήγησης του Συνδικάτου.
Η Zara έκανε ζάπινγκ στα κανάλια των πολυμέσων, με κάθε τρεμόπαιγμα να φέρνει ένα νέο κύμα άρτια κατασκευασμένων τμημάτων ειδήσεων του Συνδικάτου HealthGuard. Ήταν μια αδυσώπητη ροή επιτυχημένων ιστοριών και τρομοκρατίας, προσαρμοσμένη στο να κρατούν τους Ζελφαριανούς σε σειρά. “Δεν θέλουν μόνο τη συμμόρφωσή μας, Ζαν”, μουρμούρισε, “θέλουν και τις σκέψεις μας”.
Ο κόσμος γύρω τους φαινόταν να χορεύει στο ρυθμό του Συνδικάτου, με μερικούς γείτονες να σηκώνουν τα μανίκια με την προθυμία των παιδιών σε ένα ζαχαροπλαστείο. Και μετά, ήταν τα ντόνατς – το αριστούργημα του Συνδικάτου. Αυτά δεν ήταν απλά ντόνατς. Ήταν οι δωροδοκίες παγωμένες, πασπαλισμένες και χωρίς ενοχές, που μετέτρεπαν μια απόφαση υγείας σε υπόθεση ζαχαροπλαστικής. Ένα έξυπνο τέχνασμα, πράγματι!
Αχ, τα ντόνατς. Αυτοί οι κυκλικοί, ζαχαρούχοι παράγοντες πειθούς μοιράστηκαν σαν καρναβαλικά έπαθλα για κάθε ένεση που έκαναν, μετατρέποντας μια δυνητικά σοβαρή απόφαση για την υγεία σε ένα περίεργο εορταστικό γεγονός. Οι τηγανητές πατάτες και οι οίκοι ανοχής προσφέρονταν ως άλλοι πειρασμοί. Το Συνδικάτο HealthGuard, πάντα καινοτόμο στην αμφισβητήσιμη ηθική, μετέτρεψε τη δημόσια υγεία σε ένα καρναβάλι τέρψεων.
Στην τοπική συνεδρίαση της πόλης, μια μοναχική φωνή διαφωνίας υψώθηκε ενάντια στη νεότερη εντολή του Συνδικάτου για την υγεία. Η ανταπόκριση ήταν γρήγορη και ανατριχιαστική – ο διαφωνoύντας οδηγήθηκε έξω, οι εκκλήσεις του πνίγηκαν από τα επανειλημμένα χειροκροτήματα του πλήθους. Η Ζάρα κοίταξε αναστατωμένη. “Πάει και η ελευθερία του λόγου”, είπε, με τη φωνή της να χρωματίζεται από φόβο και απογοήτευση.
“Ανεβείτε αμέσως για τη δόση σας και μην ξεχάσετε τις τηγανητές πατάτες ή το κουπόνι σας για το House of Questionable Delights της Madame Zelphoria!“, ανακοίνωσε ο πολύ χαρούμενος εκπρόσωπος του Συνδικάτου, σαν να πρόσφερε μια βόλτα με ένα γαϊτανάκι παρά μια βιαστικά προετοιμασμένη πειραματική ιατρική διαδικασία.
Η Zara και ο Zan δεν μπορούσαν να μην θαυμάσουν τον παραλογισμό. Το Συνδικάτο είχε ουσιαστικά μετατρέψει μια εκστρατεία για την υγεία σε ένα ταχυφαγείο, με μια ψυχαγωγία γεμάτη από επικίνδυνους ιούς και βακτήρια, που από μόνη της θα απαιτούσε ιατρικές παρεμβάσεις κάποια στιγμή. Ήταν ένα δυστοπικό μπουφέ, όπου οι επιλογές για την υγεία θα μπορούσαν να επηρεαστούν από τη γοητεία των λιπαρών πατατών ή από μια ώρα σε ένα πολύ χαμηλά φωτισμένο δωμάτιο με μια από τις πιο ελαφρά ντυμένες γυναίκες του Zelphar.
Το ζευγάρι μοιράστηκε μια ματιά, με τη διασκέδασή τους να χρωματίζεται με μια αίσθηση σουρεαλιστικής δυσπιστίας. “Λοιπόν, Ζαν”, παρατήρησε ξερά η Ζάρα, “ποιος ήξερε ότι ο δρόμος για “καλύτερη υγεία” θα ήταν στρωμένος με λουκουμάδες, πατάτες και… άλλους πειρασμούς;”
Κι όμως, έκαναν τις ενέσεις! Παρά τον βαθιά ριζωμένο σκεπτικισμό τους, η Zara και ο Zan είχαν βρεθεί να παλεύουν με τις ανυποχώρητες πιέσεις της κοινωνίας των Ζελφαριανών. Η διάχυτη εμβέλεια της προπαγάνδας του Συνδικάτου HealthGuard, σε συνδυασμό με τον ανεπαίσθητο και όχι και τόσο λεπτεπίλεπτο εξαναγκασμό από τους συνομηλίκους και τους ανωτέρους τους, άρχισε να διαβρώνει την αποφασιστικότητά τους. Δεν ήταν μόνο η υπόσχεση για την υγεία ή ο φόβος της ασθένειας που τους κυρίευε, αλλά η αυξανόμενη αίσθηση της απομόνωσης στην αντίστασή τους.
Η Zara, που κάποτε ωφελήθηκε από τις γνώσεις της για τις φυσικές θεραπείες, βρήκε την αυτοπεποίθησή της κλονισμένη από την ακατάπαυστη ροή ιστοριών επιτυχίας και τα “πειραγμένα” στατιστικά στοιχεία. Ο Ζαν, ο οποίος περηφανευόταν για την κατανόησή του για την τεχνολογία και τις καταχρήσεις της, άρχισε να αμφιβάλλει για την αποτελεσματικότητα του να αντισταθεί σε μια τόσο συντριπτική παλίρροια. Το σημείο καμπής ήρθε όταν συνειδητοποίησαν ότι διακυβευόταν η επαγγελματική και κοινωνική τους θέση – η πρόσβαση της Zara στο αγαπημένο της θερμοκήπιο ήταν περιορισμένη και ο Ζαν αντιμετώπιζε αυξανόμενο έλεγχο στη δουλειά. Η απόφασή τους να κάνουν τις ενέσεις έγινε λιγότερο για την πεποίθηση και περισσότερο για την επιβίωση σε μια κοινωνία όπου η συμμόρφωση ήταν το τίμημα μιας φαινομενικής κανονικότητας. Ήταν μια στιγμή παραίτησης, ένα πικρό χάπι που το πήραν κάτω από τα άγρυπνα μάτια μιας κοινωνίας που άφηνε λίγα περιθώρια για διαφωνίες.
Η απόφασή τους να πάρουν το VitaShield ήταν λιγότερο επιλογή και περισσότερο χέρι εξαναγκασμού σε ένα υψηλού στοιχήματος παιχνίδι κοσμικού πόκερ. Το Συνδικάτο έπαιζε το ρόλο του χασκογελώντος ντίλερ, μοιράζοντας την υγεία και τα προς το ζην σαν να ήταν απλά χαρτιά στην τράπουλα του ελέγχου του. Σε αυτό το παιχνίδι, το να μην παίξει κανείς δεν ήταν επιλογή. Ήταν μόνο το να παίξει ή να τον/την παίξουν.
Λίγο αφότου η Zara έκανε το VitaShield, το σώμα της άρχισε να φιλοξενεί μια μακάβρια παρέλαση παθήσεων, καθεμία από τις οποίες διεκδικούσε να γίνει το αστέρι της φυσιολογικής της πτώσης. Το απλό τρύπημα μεταμορφώθηκε σε ένα ατελείωτο έπος ιατρικών αμηχανιών, το σώμα της λιγότερο ναός και περισσότερο σκηνή για μια διεστραμμένη παράσταση, ενορχηστρωμένη από τα ίδια της τα κύτταρα. Το σπίτι τους, κάποτε ένα καταφύγιο γέλιου και αγάπης, μετατράπηκε σε ένα σκοτεινά κωμικό σκηνικό ενός θεατρικού έργου με τίτλο “Τα ατελείωτα δεινά της Zara“.
“Ζαν, νομίζεις ότι έχουμε εγγραφεί άθελά μας για μια ισόβια συνδρομή στο Οι πιο περίεργες ασθένειες του Zelphar; αστειεύτηκε η Zara, με το χιούμορ της τόσο πικρό, όσο η σειρά των φαρμάκων που γέμιζαν το ντουλάπι τους.
Ο Ζαν, με το χαμόγελό του σαν μια πρόσοψη ευθυμίας που κρύβει μια καταιγίδα απόγνωσης, απάντησε: “Νιώθω περισσότερο σαν να είμαστε τα πειραματόζωα στο πιο πρόσφατο ριάλιτι του Συνδικάτου, “Τι τρώει τώρα η Zara;“. Αλλά ειλικρινά, ποια είναι η διεστραμμένη ιδιοφυΐα πίσω από αυτό το σενάριο τρόμου”;
Σε αυτό το γκροτέσκο γύρισμα της μοίρας, το σπίτι τους είχε μεταμορφωθεί σε μία σκηνή, όπου κάθε νέο σύμπτωμα ήταν μια ανεπιθύμητη πράξη και κάθε επίσκεψη στο γιατρό ένα παιχνίδι εικασίας που κανείς δεν ήθελε να παίξει. Το ζευγάρι, κάποτε κύριο της μοίρας του, βρέθηκε τώρα να είναι απρόθυμα πιόνια σε ένα σκοτεινό, σουρεαλιστικό παιχνίδι, όπου το διακύβευμα ήταν η υγεία του και το κοινό ήταν ένα αδιάφορο σύμπαν.
Το άλλοτε ήσυχο σπίτι τους είχε μετατραπεί σε έναν μακάβριο θάλαμο ηχούς αβεβαιότητας και απόγνωσης, μακριά από το ευτυχισμένο καταφύγιο που είχαν υποσχεθεί οι γυαλιστερές διαφημίσεις της VitaShield. Οι τοίχοι, που κάποτε αντηχούσαν από γέλια και αγάπη, τώρα αντηχούσαν από το δυσοίωνο βουητό των νέων, απρόσκλητων επισκεπτών τους: του φόβου και της αδυναμίας. Ήταν σαν να είχαν εξαπατηθεί η Zara και ο Zan να πρωταγωνιστήσουν σε μια ζοφερή παρωδία, όπου κάθε εισιτήριο – ευγενική προσφορά του VitaShield – τους παρείχε πρόσβαση σε ένα ατελείωτο καρναβάλι ιατρικών ανωμαλιών.
“Καλώς ήρθατε στο “Σπίτι των Ασθενειών”!”, παρατήρησε η Zara με μια σαρδόνια φωνή, κοιτάζοντας την αυξανόμενη συλλογή συνταγών που τώρα κοσμούσαν τα ράφια τους σαν τρόπαια της ατυχίας τους.
Ο Ζαν, με ύφος που έσταζε σκοτεινό χιούμορ, απάντησε: “Α, ναι, το μεγάλο έπαθλο της αθέλητης νίκης μας στο λαχείο – παθήσεις αξίας ενός ιατρικού λεξικού. Και εδώ σκέφτηκα ότι το VitaShield έπρεπε να μας προστατεύει, όχι να μας εγγράφει σε ένα διεστραμμένο παιχνίδι του “Ονόμασε την Πάθηση””.
Καθώς η κατάσταση της Zara τη μεταμόρφωσε περισσότερο σε αποθήκη φαρμάκων παρά σε άτομο, τα οικονομικά τους διαλύθηκαν σαν κομήτης που μπήκε στην ατμόσφαιρα του Zelphar. “Ζαν, θυμάσαι όταν η μεγαλύτερη ανησυχία μας ήταν να επιλέξουμε ανάμεσα σε μπλε νεφέλωμα ή γκρι αστεροειδή για τις διαστημικές κουρτίνες μας;”, αναστέναξε η Ζάρα με τη φωνή της μια ζοφερή ηχώ του πρώην εαυτού της, χρωματισμένη με την ειρωνεία της χαμένης τους απλότητας.
Ο Ζαν, κοιτάζοντας το κενό της τρέχουσας πραγματικότητάς τους, παρατήρησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο: “Φαίνεται ότι μας έδωσαν το ρόλο απρόθυμων κομπάρσων στην πιο τραγική διαστημική όπερα του γαλαξία, αγαπητή Zara. Αναρωτιέμαι, ποιος είναι ο σκηνοθέτης που ενορχηστρώνει αυτή τη φάρσα”;
Η υγεία της Zara συνέχισε την κάθοδό της σε μια άβυσσο από παράξενες ασθένειες που δεν είχαν ξαναδεί (συμπεριλαμβανομένης μιας περίεργης υπερευαισθησίας στην αντιβαρύτητα). Η οικονομική τους σταθερότητα χτυπήθηκε αλύπητα από μια ολοένα αυξανόμενη μαύρη τρύπα ιατρικών δαπανών. Οι λογαριασμοί του Συνδικάτου συσσωρεύτηκαν σαν αστεροειδείς σε ζώνη, αδυσώπητοι και ασυγχώρητοι.
Πέρασαν οι μέρες του γραφικού κοσμικού εξοχικού τους σπιτιού, που πουλήθηκε για να πληρώσουν τους ιατρικούς λογαριασμούς, αντικαταστάθηκαν τώρα από τη ζοφερή πραγματικότητα ενός στενού χώρου στο περιθώριο της Γαλαξιακής Ζώνης Πρόνοιας του Zelphar. Αυτή η βρώμικη μονάδα, που επιπλέει στο λιγότερο επιθυμητό τεταρτημόριο του γαλαξία, απείχε πολύ από την προηγούμενη ζωή τους, τώρα απλώς μια μακρινή, έναστρη ανάμνηση. Σε αυτή τη σκοτεινή σουρεαλιστική στροφή της μοίρας, η Zara και ο Zan είχαν γίνει απρόθυμοι αστροναύτες σε ένα ταξίδι στα αχαρτογράφητα εδάφη της ιατρικής γραφειοκρατίας και της κοσμικής φτώχειας.
Σε μια συνάντηση που θα μπορούσε να περιγραφεί μόνο ως δυστοπική κωμωδία στα καλύτερά της, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος, χαμογελώντας με τον ενθουσιασμό ενός παρουσιαστή παιχνιδιών, παρέσυρε χαρούμενα τον Ζαν. “Συγχαρητήρια πολίτη!” φώναξε ο αξιωματούχος, με τη φωνή του να στάζει από ζαχαρένια ανειλικρίνεια. “Η υγεία σας, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, βρίσκεται στην κορυφή της λίστας προτεραιοτήτων μας. Και να θυμάστε, η συμμόρφωση δεν ενθαρρύνεται απλώς, είναι καθήκον σας! Τώρα, μην ανησυχείτε για πράγματα όπως “επιλογές” ή “ελευθερία”. Τα έχουμε καλύψει όλα για εσάς. Να έχετε μια απολύτως υπέροχη μέρα στην ουτοπία του Συνδικάτου”!
Ο Ζαν, αιφνιδιασμένος από την παράλογη συμπεριφορά του αξιωματούχου, με την οποία τα δικαιώματά του καταστράφηκαν, κατάφερε να προσποιηθεί ένα παραμορφωμένο χαμόγελο. “Α, τίποτα δεν λέει “φροντίδα” όπως το να είμαι χαρούμενα δυνατά οπλισμένος στην υπακοή. Σας ευχαριστώ για τη διαφωτιστική ενημέρωση σχετικά με την κυριαρχία της υγείας μου ή την έλλειψή της“, απάντησε, με τα λόγια του να καλύπτονται από μια βαριά δόση θανατηφόρας σκοτεινής ειρωνείας.
Καθώς ο επίσημος απομακρυνόταν, με τον φάκελο στο χέρι, ο Ζαν δεν μπορούσε παρά να θαυμάσει την οργουελιανή στροφή που είχε πάρει η ζωή τους. Σε αυτή την παράξενη πραγματικότητα, όπου η “υγειονομική περίθαλψη” έμοιαζε με μια θεατρική παραγωγή ελέγχου και καταναγκασμού, η γραμμή μεταξύ μιας ευχής και μιας απειλής είχε γίνει ανησυχητικά θολή.
Τελικά, η υγεία της Zara έκανε βουτιά στην άβυσσο του παραλόγου και η οπτική της οξύνθηκε σε μια σκοτεινή διαύγεια. “Ζαν, το βλέπεις; Οι ενέσεις, αυτό το γαϊτανάκι από ασθένειες, η πράξη εξαφάνισης του αγαπημένου μας εξοχικού σπιτιού – πρωταγωνιστούμε στην τραγική κωμωδία τους σε όλο τον γαλαξία“, αναφώνησε, με τη φωνή της ένα μείγμα δυσπιστίας και σαρδόνιας διασκέδασης.
Ο Ζαν, εξελισσόμενος σε ένα υβρίδιο ενός γαλαξιακού αντιφρονούντος και ενός σαστισμένου συζύγου, στεκόταν ανάμεσα στη φθίνουσα πραγματικότητά τους. “Έχουμε γίνει απρόθυμοι ηθοποιοί σε μια μεγάλη φάρσα, Zara. Σε αυτό το σύμπαν, που κατασκευάστηκε από το Συνδικάτο, ακόμη και οι ιδιωτικές μας σκέψεις φαίνεται να αντηχούν μέσω των καναλιών επιτήρησής τους”.
Οι ζωές τους, κάποτε απλές και απεριόριστες, είχαν μετατραπεί σε ένα γκροτέσκο θέαμα κάτω από τα μάτια του Συνδικάτου. Κάθε χάπι που καταπίνεται, κάθε σύμπτωμα που αναπτύχθηκε, έμοιαζε με σεναριακή σκηνή σε μια περίτεχνη παραγωγή ελέγχου και χειραγώγησης. Ο αγώνας της Zara και του Zan για υγεία και ελευθερία ήταν λιγότερο ένα προσωπικό ταξίδι και περισσότερο μια δημόσια προβολή, ενορχηστρωμένη από κρατικούς-εταιρικούς κουκλοπαίκτες.
Μετά τον θάνατο της Zara, ο Zan έμεινε παρασυρμένος στον παραλογισμό της κάποτε κοινής τους ύπαρξης. Η απώλεια της Zara δεν ήταν απλώς μια προσωπική τραγωδία, αλλά την ένιωθε σαν το τέλος σε ένα σκληρό κοσμικό αστείο που έζησαν άθελά τους.
Όμως η θλίψη, στην παράξενη αλχημεία της, μεταμόρφωσε τον Ζαν. Εξελίχτηκε από ένα απλό πιόνι στο γαλαξιακό παιχνίδι του Συνδικάτου σε σύμβολο περιφρόνησής του. Στα στενά όρια της σκοτεινής διαστημικής μονάδας του, που επιπλέει σαν ξεχασμένος δορυφόρος στο περιθώριο της κοινωνίας, ο Ζαν έγινε ένας απίθανος πρωταθλητής της αντίστασης.
Με ένα μείγμα θανατηφόρου χιούμορ και νεοανακαλυφθείσας αποφασιστικότητας, άρχισε να μεταδίδει το μήνυμά του, ένα σήμα ελπίδας μέσα στη στατικότητα της καταπίεσης. “Πολίτες του Zelphar, δανείστε μου τις κεραίες σας! Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε την αυλαία στο διαστρικό τσίρκο του Συνδικάτου“, έλεγε, με τη φωνή του να τρίζει στα ερτζιανά.
Εκπέμποντας από το αυτοσχέδιο στούντιό του στα στενά όρια της διαστημικής μονάδας του, τα μηνύματα διαφωνίας και αλήθειας του Zan άρχισαν να αντηχούν σε όλον τον Zelphar. Αλλά μόνο όταν έκανε μια εκπληκτική ανακάλυψη ήταν που η σταυροφορία του πήρε μια δραματική τροπή. Στην αναζήτησή του για απαντήσεις, ο Ζαν έπεσε πάνω σε ένα κρυμμένο θησαυροφυλάκιο δεδομένων, κρυφά καταγεγραμμένες ομολογίες ενός επιστήμονα του Συνδικάτου. Οι ηχογραφήσεις αποκάλυψαν μια συγκλονιστική αλήθεια: οι ενέσεις VitaShield δεν ήταν απλώς αναποτελεσματικές, αλλά σκόπιμα σχεδιασμένες για να προκαλέσουν εξάρτηση και έλεγχο.
Οπλισμένες με αυτή την αποκάλυψη, οι εκπομπές του Ζαν μετατράπηκαν από μια μοναχική φωνή διαφωνίας σε μια έκκληση για αφύπνιση. “Πολίτες του Zelphar, εξαπατηθήκαμε!” δήλωσε, με τη φωνή του να τρίζει από ένα μείγμα οργής και ελπίδας. “Το VitaShield, το ίδιο το σύμβολο της καταπίεσής μας, είναι ένα ψέμα. Εδώ είναι η απόδειξη“!
Η αποκάλυψη προκάλεσε σοκ στον Zelphar. Οι πολίτες, που είχαν νανουριστεί από καιρό σε εφησυχασμό, άρχισαν να αμφισβητούν, να εναντιώνονται. Οι δρόμοι, κάποτε σιωπηλοί και υποταγμένοι, βούιζαν από την ενέργεια της εξέγερσης. Η αποκάλυψη του Ζαν δεν είχε απλώς εκθέσει το Συνδικάτο, αλλά είχε ανάψει μια σπίθα ελπίδας σε μια κοινωνία που εδώ και καιρό είχε υποχωρήσει στην απόγνωση.
Καθώς ο Zelphar βρισκόταν στα πρόθυρα της επανάστασης, ο Ζαν κοίταξε έξω από τη λιτή βρώμικη μονάδα του στην αστρική έκταση. Συνειδητοποίησε ότι το ταξίδι του, συνυφασμένο με την κληρονομιά της Zara, είχε αλλάξει την πορεία του κόσμου τους. Αυτό που ξεκίνησε ως προσωπική τραγωδία, είχε μετατραπεί σε μια γαλαξιακή εξέγερση.
“Για τη Zara, για όλους μας”, ψιθύρισε με το βλέμμα καρφωμένο στα αστέρια. “Ο αγώνας για την ελευθερία μας, για την αλήθεια, μόλις ξεκίνησε”…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου