Παρ’ όλη την επίθεση της διεθνούς εγκληματικής συμμορίας εναντίον των πολιτών της Δύσης, οι λαοί αδυνατούν να αντιδράσουν. Μήπως έχουν πέσει θύματα θανατηφόρας πολιτικής; Τι είναι η νεκροπολιτική και τι την χαρακτηρίζει; Ζoύμε κάτω από την επίδρασή της;
Τι μας διδάσκει τελικά η κρίση του κορωνοϊού, η άνοδος του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού, οι πολεμικές συγκρούσεις που ξεσπάνε από το πουθενά, η τρομοκρατία, η λογοκρισία και το πλανητικό στρατόπεδο συγκέντρωσης που επιδιώκεται από τη διεθνή εγκληματική συμμορία που έχει προκάλυμμα το Φόρουμ του Νταβός;
Ότι οι περισσότεροι δυτικοί άνθρωποι έχουν γίνει ηλίθιοι και δειλοί (δείτε πόσο μικρή απήχηση έχουν στις μεγάλες δυτικές μάζες όσοι καταγγέλλουν τη δυτική χούντα και πόσο τεράστια απήχηση έχουν οι ινσταγκράμερ πόρνες, οι τηλεπερσόνες του απόλυτου Τίποτε, και τα τηλεπαιχνίδια για αμόρφωτους και διανοητικά καθυστερημένους παίκτες).
Η διανοητική ανεπάρκεια του δυτικού ανθρώπου αντικατοπτρίζεται και στη διανοητική παρακμή των ίδιων των κυβερνώντων του, εφόσον πολίτες διανοητικά ανεπαρκείς τους ψήφισαν και τους επέτρεψαν να μπουν στα κοινοβούλια και εφόσον μόνο ηλίθιοι, ή διεφθαρμένοι ως το μεδούλι προδότες πολιτικοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα διεστραμμένων μεγιστάνων που στρέφονται εναντίον των συμφερόντων των πολιτών και των χωρών τους.
Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο ο όχλος, που μοιάζει να μην τον ενοχλεί η παγκοσμιοποίηση −διότι δεν αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται− να θέλει τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, να ζητάει εμβόλια και τσιπάρισμα, φυλάκιση και θάνατο, που η ελίτ τα βαφτίζει με παραπλανητικά ονόματα, όπως «υγειονομική ασφάλεια», «ασφαλής ταυτοποίηση», «ενεργειακή μετάβαση» και «προστασία του περιβάλλοντος», αλλά ο όχλος αδυνατεί να τα αποκωδικοποιήσει.
Φτάσαμε στο σημείο ο όχλος να θέλει εκούσια σκλαβιά. Γιατί άραγε; Δυστυχώς η βούληση για εθελοδουλεία που το υποκείμενο δεν την προσλαμβάνει ως τέτοια, είναι χαρακτηριστικό νοητικής υστέρησης.
Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι τρόπον τινα είμαστε όλοι σκλάβοι, υπό την έννοια ότι είμαστε φυλακισμένοι μπροστά σε μια τηλεόραση ή σε οθόνες.
Ωστόσο, ένας άνθρωπος ικανός για λογικές σκέψεις μπορεί να διακρίνει αυτή την κατάσταση και να αποφασίσει να σπάσει τα δεσμά της φυλακής του, πληρώνοντας και το ανάλογο τίμημα.
Καθώς όλα, μα όλα, σήμερα βαφτίζονται θεωρίες συνωμοσίας, ο όχλος −που χαρακτηρίζεται από νοητική υστέρηση− έχει πειστεί ότι όσοι αμφισβητούν τα καθεστωτικά αφηγήματα είναι συνομωσιολόγοι, και δεν ενδιαφέρεται πλέον για τίποτε άλλο, πέραν της καθημερινής επιβίωσης. Δεν προβληματίζεται, δεν αμφισβητεί, και δεν ερευνά.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, η διανοητική ανεπάρκεια και η αμετροέπεια των οργάνων του μεγάλου κεφαλαίου και του πραγματικού κακού όπως ο Κλάους Σβαμπ και ο Μπιλ Γκέιτς, και των πολιτικών κνώδαλων όπως ο Τζο Μπάιντεν, ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο Σαρλ Μισέλ, ο Μαργαρίτης Σχοινάς, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν εκπλήσσει τις μάζες, για τον εξής απλούστατο λόγο: δεν γίνεται αντιληπτή.
Η προσπάθεια του διεθνούς κεφαλαίου και των ξένων πρεσβειών που έχουν γονατίσει τη χώρα μας, να διασπάσουν οποιοδήποτε συγκροτημένο πατριωτικό κίνημα εμφανιστεί στην Ελλάδα, με κατασκευασμένα κόμματα ιδιοτελών που οι ίδιοι χρηματοδοτούν και προωθούν, δεν γίνεται αντιληπτή παρά από ελάχιστους.
Όσοι εξαπατήθηκαν ήδη από τα υπάρχοντα κόμματα που οι ίδιοι ψήφισαν ή εξαναγκάστηκαν να εμβολιαστούν παρά τη θέλησή τους, το πιθανότερο είναι ότι θα εξαπατηθούν ακόμα μια φορά, διότι αδυνατούν να αντιληφθούν το ποιόν και τις διασυνδέσεις των στελεχών των περισσότερων νέων κομμάτων.
Τούτων δοθέντων, η περιβόητη Μεγάλη Επανεκκίνηση, οι αθρόοι εμβολιασμοί κατά του κορωνοϊού και πιθανόν στο εγγύς μέλλον, κατά της «πιθηκίτιδας», οι αποδοχή των κυρώσεων κατά της «κακής» Ρωσίας, η πείνα και οι στερήσεις που οι διεθνείς συμμορίτες μας λένε ότι πρέπει να υποστούμε, είναι επακόλουθο της νοητικής υστέρησης των πληθυσμών που, ωστόσο, προκλήθηκε με δόλο.
Νεκροπολιτική
Πώς προέκυψε όμως αυτή; Μα ως αποτέλεσμα εφαρμογής της νεκροπολιτικής.
Η νεκροπολιτική είναι ο όρος που επινοήθηκε από τον Καμερουνέζο καθηγητή Ασίλλε Μπέμπε (Achille Mbembe) 1 σε ένα δοκίμιο με τον ίδιο τίτλο, που γράφτηκε μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, και δημοσιεύθηκε το 2003, ενώ στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 2020.
Η ανάπτυξη της νεκροπολιτικής δημιουργεί αυτό που ο Μπέμπε αποκαλεί κόσμους του θανάτου (deathworlds), ή «νέες και μοναδικές μορφές κοινωνικής ύπαρξης στις οποίες τεράστιοι πληθυσμοί υπόκεινται σε συνθήκες διαβίωσης που τους προσδίδουν το καθεστώς των ζωντανών-νεκρών».
Η νεκροπολιτική θεωρείται ως προέκταση της βιοεξουσίας, ενός όρου που ο Γάλλος φιλόσοφος και ψυχοπαθολόγος Μισέλ Φουκώ (Michel Foucault, 1926-1984) παρουσίασε ως μηχανισμό «προστασίας», επισημαίνοντας όμως ότι αυτή η «προστασία» εκδηλώνεται ως υποταγή των «μη κανονιστικών» πληθυσμών.
Πράγματι, αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Αν και ο Μπέμπε, λόγω των φρικαλεοτήτων εκ μέρους των δυτικών αποίκων στις αφρικανικές και τις αμερικανικές φυτείες, τάσσεται υπέρ της ελεύθερης μετανάστευσης όλων των εθνοτήτων στις χώρες της Δύσης, ωστόσο, όπως θα διαπιστώσουμε, η ανάλυσή του για τη νεκροπολιτική, μπορεί να φανεί πολύτιμη στους δυτικούς γηγενείς πληθυσμούς.
Και τούτο διότι από την εποχή του Φουκώ μέχρι σήμερα έχει συμβεί η εξής θεμελιώδης αλλαγή: μέχρι πριν μερικές δεκαετίες ως «μη κανονιστικοί» πληθυσμοί στη Δύση θεωρούνταν οι γύφτοι, οι αλλόχθονες, οι ομοφυλόφιλοι, οι τοξικομανείς και οι ιερόδουλοι.
Σήμερα όμως η σημασία των λέξεων έχει αντιστραφεί: μη «κανονιστικοί» πληθυσμοί θεωρούνται οι αυτόχθονες κάτοικοι, δηλαδή η πλειοψηφία των νομίμων, που σιγά σιγά τείνει να γίνει μειοψηφία.
Όλος ο γηγενής, νόμιμος πληθυσμός εξολοθρεύεται αργά αλλά σταθερά μέσω νεκροπολιτικής, ενώ προστατεύονται οι προαναφερθείσες μειονότητες στις οποίες έχουν προστεθεί και οι αφροασιάτες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες.
Ο Μπέμπε όμως, αν και υποστηρικτής τους, είναι ξεκάθαρος ως προς το ότι η νεκροπολιτική μπορεί να στραφεί ακόμα και εναντίον των ίδιων των πολιτών μιας χώρας:
«Η νεκροπολιτική, εκτός από το ότι περιλαμβάνει διάφορες μορφές πολιτικής βίας, όπως το δικαίωμα επιβολής κοινωνικού ή πολιτικού θανάτου και το δικαίωμα να υποδουλώνεις άλλους, περιλαμβάνει επίσης το δικαίωμα να εκθέτεις άλλους ανθρώπους (συμπεριλαμβανομένων των πολιτών μιας χώρας εκ μέρους των κυβερνήσεών τους) σε θανάσιμο κίνδυνο και θάνατο».
Νεκροεξουσία
Ο Μπέμπε μας παρέχει έναν τρόπο ανάλυσης των «σύγχρονων μορφών υποταγής της ζωής στη δύναμη του θανάτου» χρησιμοποιώντας παραδείγματα δουλείας, απαρτχάιντ, αποικισμού της Παλαιστίνης και τη φιγούρα του βομβιστή αυτοκτονίας, προκειμένου να απεικονίσει διαφορετικές μορφές νεκροεξουσίας πάνω στο ανθρώπινο σώμα (κρατική, φυλετική, κατάσταση εξαίρεσης, εκτάκτου ανάγκης και μαρτυρίου) και πώς αυτές οδηγούν τους ανθρώπους σε συνθήκες επισφαλούς ζωής.
Να λοιπόν γιατί κατά τη διάρκεια της ψευτο-πανδημίας του κορωνοϊού που γιγαντώθηκε από τα νοσοκομειακά «πρωτόκολλα του θανάτου», τη μη παροχή ιατρικής και φαρμακευτικής βοήθειας και τέλος, από τα εμβόλια, προωθήθηκε τόσο πολύ η έννοια της «ατομικής ευθύνης» προς την κοινωνία, και εν ανάγκη, ακόμα και της εθελοντικής [ανθρωπο]θυσίας, για όσους δίσταζαν να εμβολιαστούν.
Να λοιπόν γιατί προωθείται τόσο πολύ η έννοια του μαρτυρίου −και ουσιαστικά ακόμα και της αυτοκτονίας− σε όσους προβληματίζονται για ποιο λόγο πρέπει να απεμπολίσουν τις άμυνές τους απέναντι στην πείνα, το κρύο, τη βρωμιά, και την αφαίρεση της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελεύθερης και άνευ όρων μετακίνησης, με δικαιολογία δύο σαθρά αφηγήματα που μπάζουν από παντού:
Την «κακή» Ρωσία, την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, τις σφαγές στη Μέση Ανατολή και την τρομοκρατίαενώ προετοιμάζεται και ένα τέταρτο: η εισβολή κακών εξωγήινων που μόνο μια «παγκόσμια κυβέρνηση» θα μπορεί να αντιμετωπίσει.
Νεκροπολιτική και δυτική νεωτερικότητα
Στο δοκίμιο του Μπέμπε διατυπώνεται η υπόθεση ότι η κυριαρχία στην έσχατη έκφρασή της έγκειται, σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και τη δικαιοδοσία της να ορίζει ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει.
Κατά συνέπειαν, τα όρια της κυριαρχίας, τα κύρια χαρακτηριστικά της, είναι το να σκοτώνει ή να αφήνει κάποιον να ζήσει. Κυρίαρχος είναι αυτός που ασκεί έλεγχο στη θνητότητα και ορίζει τη ζωή ως την επίδειξη και την εκδήλωση της εξουσίας.
Σύμφωνα με τον Μπέμπε, η ικανότητα να αποφασίζει κάποιος ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, αποτελεί την ιστορικά αληθινή, νεκροπολιτική πραγματικότητα της κυριαρχίας όπως αυτή ασκήθηκε κατά τη διάρκεια των 400 χρόνων της δυτικής νεωτερικότητας, από τις φυτείες των σκλάβων μέχρι τον πόλεμο των δυτικών κυβερνήσεων, δήθεν κατά της τρομοκρατίας.
Από την ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης, όπου η εμφάνιση του ορθολογισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εμφάνιση του τρόμου ως εσκεμμένης πολιτικής τακτικής, μέχρι τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου που, σύμφωνα με τον Μπέμπε, δεν πρέπει να θεωρηθούν ως μια μοναδική εξαίρεση, αλλά ως μέρος μιας «γενικευμένης εργαλειοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης», η νεωτερικότητα της Ευρώπης δείχνει πάντα προς μια οικουμενικότητα, όπου η άσκηση της εξουσίας ήταν συνδεδεμένη με την ανάγκη για έναν φανταστικό εχθρό που πρέπει να κατασκευαστεί, να περιοριστεί, να εμπορευματοποιηθεί και τέλος, να εξοντωθεί (μέχρι την επινόηση του επόμενου).
Στην εποχή των νέων αυταρχικών στρατηγικών περιορισμού των πολιτών που επιβλήθηκαν εκ μέρους των δυτικών κυβερνήσεων, η νεκροπολιτική του Μπέμπε παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα, καθώς αυτό που εκτυλίσσεται, μπροστά στα μάτια μας, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια πλανητικής κλίμακας ανανέωση της εχθρότητας των παλαιών αυτοκρατορικών αποικιοκρατών προς τους γηγενείς, που στις μέρες μας επιβιώνει ως απαρτχάιντ, ήδη εναντίον των ανεμβολίαστων και ως σαφάρι εξόντωσης τελικά εναντίον όλων των δυτικών πολιτών που αντιδρούν στον δυτικό ολοκληρωτισμό, πλην των διαπλεκόμενων με τη διεθνή συμμορία.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε με βεβαιότητα ότι εφαρμόζεται με επιτυχία νεκροπολιτική όταν οι περισσότεροι πολίτες μιας χώρας, όπως, για παράδειγμα, της Ελλάδας, είναι πνευματικά, κοινωνικά και πολιτικά νεκροί, ωστόσο ζουν ως απλές οργανικές πύλες, ως άψυχα, αυτόματα εργαλεία των Κυριάρχων.
Νεκροζώντανοι
Η ερμηνεία του όρου «κυριαρχία» από τον Μπέμπε, σύμφωνα με την οποία ζωντανοί χαρακτηρίζονται οι «ελεύθεροι και ισότιμοι άνδρες και γυναίκες», επεκτείνει τον ορισμό της νεκροπολιτικής συμπεριλαμβάνοντας όχι μόνο τα άτομα που βιώνουν σωματικό θάνατο, αλλά και κοινωνικό ή πολιτικό θάνατο.
Ο Μπέμπε θεωρεί πως τα άτομα που δεν μπορούν να θέσουν τους δικούς τους περιορισμούς λόγω κοινωνικής ή πολιτικής παρέμβασης, δεν είναι πραγματικά ζωντανά, καθώς δεν είναι πλέον κυρίαρχα στο ίδιο τους το σώμα: είναι νεκροζώντανα.
Κατά συνέπειαν, η ικανότητα ενός κράτους να υποτάσσει τους πληθυσμούς του σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην έχουν ελευθερία αυτονομίας στη ζωή τους, είναι ένα παράδειγμα νεκροπολιτικής που δημιουργεί ζώνες ύπαρξης νεκροζώντανων οι οποίοι δεν έχουν πλέον κυριαρχία πάνω στο ίδιο τους το σώμα:
Αυτό ακριβώς επιχειρείται με τον εκβιαστικό εμβολιασμό επί ποινή στέρησης του δικαιώματος εργασίας, με τα παράνομα πρόστιμα στους ανεμβολίαστους άνω των εξήντα ετών επί ποινή κατάσχεσης της περιουσίας τους, για μη χρήση μάσκας, για παραβίαση απαγόρευσης κυκλοφορίας, κ.ά.
Η νεκροπολιτική δεν υπάρχει μόνο πέραν των ορίων της διοικητικής ή κρατικής εξουσίας που επιβάλλεται στα σώματα των πολιτών, αλλά επίσης εσωτερικεύεται και ελέγχει συμπεριφορές απέναντι στο φόβο του θανάτου ή το φόβο έκθεσης στους κόσμους του θανάτου.
Kρατικά επιχορηγούμενος θάνατος
Ένα άλλο παράδειγμα νεκροπολιτικής που χρησιμοποιεί ο Μπέμπε, είναι επίσης το σημερινό αφρικανικό σύστημα φυλακών.
Η ζωή σ’ αυτές τις φυλακές αποτελεί έναν ζωντανό θάνατο, ένα «κόλλημα», μια εσκεμμένη πρόκληση θανάτου που χρηματοδοτείται από το κράτος.
Αυτός ο θάνατος υλοποιείται μέσω υποσιτισμού και στέρησης ιατρικής βοήθειας, όταν η διοίκηση των φυλακών με δικαιολογία κάποιες βίαιες ενέργειες μεταξύ των κρατουμένων (που η ίδια έχει υποδαυλίσει) αρνείται να τους ταΐσει και να τους περιθάλψει επαρκώς.
Αν προσομοιώσουμε τώρα τις αφρικανικές φυλακές με τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες σε κατάσταση ομηρίας, τουλάχιστον τα τελευταία 21 χρόνια, μετά το σκηνοθετημένο επεισόδιο των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη το 2001, και αντιστοιχίσουμε τους θανάτους των Αφρικανών κρατουμένων με τους θανάτους των δυτικών πολιτών που έχουν προκύψει ως συνέπεια:
1. Των παραποιημένων οικονομικών στοιχείων που κατέστησαν ολόκληρες χώρες ομήρους της διεθνούς τραπεζικής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,
2. Των πειραματικών εμβολίων κατά του τεχνητά κατασκευασμένου ιού Sars-Cov2, των πρωτοκόλλων θανάτου στα νοσοκομεία, της απαγόρευσης χορήγησης αντιβιoτικών και άλλων αντιϊκών φαρμάκων, της διάλυσης του κρατικού τομέα Υγείας, των διαρκών εγκλεισμών και των απαγορεύσεων εργασίας, ψυχαγωγίας, άθλησης, και ελεύθερης μετακίνησης,
3. Των παράνομων μέτρων που αποφασίζονται με δικαιολογία την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη, την προστασία του οικοσυστήματος και τη δαιμονοποίηση των ορυκτών καυσίμων.
4. Του τεχνητού πληθωρισμού που φέρνει στερήσεις, ακόμα και αδυναμία σίτισης και θάνατο των πιο ευάλωτων, με δικαιολογία τον «κακό» Πούτιν που «εισέβαλε» στην «καλή» και «δημοκρατική» Ουκρανία, τότε γίνεται αντιληπτό ότι όλα τα ανωτέρω είναι μέθοδοι άσκησης νεκροπολιτικής.
Η πρόκληση νοητικής υστέρησης
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Κάρλο Τσίπολα (Carlo Cippola, 1922-2000) διατύπωσε έναν εξαιρετικό ορισμό του ανόητου: «ανόητος είναι ο άνθρωπος της απόφασης που βλάπτει όλους τους γείτονές του, χωρίς απαραίτητα να τους εκμεταλλεύεται».
Σίγουρα έχουν εξαγοραστεί αρκετοί δημόσιοι λειτουργοί και προσωπικότητες με μεγάλη αναγνωρισιμότητα από τον Τζορτζ Σόρος (κοινοβούλια και δικαστές) τον Μπιλ Γκέιτς (γιατροί και δημοσιογράφοι), και διάφορες δήθεν «δεξαμενές σκέψης» της διεθνούς συμμορίας, αλλά το να εξαγοραστεί το 70-80% του πληθυσμού, είναι κάτι που θα έβαζε στο «κόλπο» της εφαρμογής νεκροπολιτικής πάρα πολλούς ανθρώπους, όπερ αδύνατον, γι’ αυτό και αναζητήθηκαν άλλοι τρόποι.
Η καταστροφή της δημόσιας παιδείας ήταν ο πιο αποτελεσματικός, έτσι λοιπόν, σχεδόν όλες οι χώρες της Δύσης (με εξαίρεση ίσως την Ουγγαρία), κατέρρευσαν όχι μόνο σε νοητικό επίπεδο, αλλά και σε ηθικό, οικονομικό, υλικοτεχνικό, ακόμα και σε επίπεδο φιλελευθερισμού, εν ολίγοις σε όλα τα επίπεδα.
Η εσκεμμένη υποβάθμιση της παιδείας σε συνδυασμό με την πλύση εγκεφάλου των καθεστωτικών ΜΜΕ προκαλεί νοητική υστέρηση στους μαθητές, διαμορφώνοντας ορδές κρετινοποιημένων παιδιών και αργότερα ενηλίκων.
Έτσι λοιπόν φτάσει στο σημείο, που οι πολίτες [που είναι διανοητικά ανεπαρκείς] και οι περισσότεροι πολιτικοί [που είναι ψυχοπαθείς και άνθρωποι των διεθνών συμμοριτών], να μην ενδιαφέρονται να ανατραπεί αυτή η κατάρρευση, διότι οι μεν πρώτοι αδυνατούν έστω και να την αντιληφθούν, οι δε δεύτεροι ζουν πλουσιοπάροχα λόγω ακριβώς της νοητικής ανεπάρκειας των ψηφοφόρων τους.
Κάτω από ποιες συνθήκες όμως εφαρμόστηκε με τόση επιτυχία αυτή η εξουσία που σκοτώνει τον κόσμο, και επιτρέπει σε όσους αφήνει να επιβιώνουν, να ζουν σαν νεκροζώντανοι;
Φαίνεται ότι παρακάτω ενέργειες είναι αυτές που ενίσχυσαν περισσότερο στην άνοδο της νεκροπολιτικής και την πρόκληση σκοπούμενης μαζικής ηλιθιότητας:
1. Το τέλος του κανόνα της ισοτιμίας του δολαρίου με τον χρυσό με το σπάσιμο της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς το 1971, πράξη που πυροδότησε τον πληθωρισμό, διογκώνοντας τα κοινωνικά προγράμματα.
2. Η αποβιομηχάνιση της Δύσης (η παραγωγή βιομηχανικών αγαθών σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια και κυρίως στην Κίνα) που μείωσε δραματικά τις δαπάνες για την κρατική εκπαίδευση και εγκαινίασε τα πενιχρά κρατικά επιδόματα στις στρατιές των εκατομμυρίων ανέργων που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας της.
3. Η εφαρμογή του δήθεν αντιτρομοκρατικού νόμου Πάτριοτ Ακτ (Patriot Act) των ΗΠΑ το 2001 που εγκαινίασε τη μόνιμη παρακολούθηση των επικοινωνιών παντός τύπου των πολιτών, την παραβίαση του ιδιωτικού απόρρητου και μείωσε το δικαίωμα της ελευθερίας γνώμης.
4. Η άνοδος της πληροφορικής που μέσω των αλγορίθμων και ειδικών scripts, χειραγωγεί την ελεύθερη διάδοση της πληροφορίας, παραποιεί τα αποτελέσματα των διαδικτυακών ευρέσεων, και εξαφανίζει ή αδρανοποιεί τις ανεξάρτητες πηγές πληροφόρησης,
5. Η μαζική διάδοση των έξυπνων κινητών των οποίων η διαρκής χρήση προκαλεί απόσπαση προσοχής,
6. Το ξαναγράψιμο με άθλιο τρόπο της Ιστορίας και των επιστημών μέσω της Βικιπαίδειας, που βρίθει γλωσσικών λαθών και επιστημονικών ανακριβειών, που δυστυχώς αποτελεί σχεδόν τη μοναδική πηγή πληροφόρησης των μαθητών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια στρεβλή εικόνα του κόσμου που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της διεθνούς συμμορίας,
7. Η ψηφιοποίηση των περισσότερων τομέων της ζωής που αυτοματοποίησε μια σειρά λογικών ενεργειών που απαιτούσαν νοητικές δεξιότητες και φυσικές επαφές.
Η Χιροσίμα του διαδικτύου
Στις μέρες μας λοιπόν ο καθημερινός βομβαρδισμός των μέσων μαζικής ενημέρωσης προκαλεί μια μόνιμη διανοητική Χιροσίμα, έναν βομβαρδισμό του πνεύματος τέτοιας έντασης που μπορεί κάλλιστα να παραλληλιστεί με μια διαρκή ρίψη ατομικών βομβών.
Ωστόσο, οι σκεπτόμενοι, αλλά χειρώνακτες, λόγω έλλειψης χρόνου και σωματικής κόπωσης, λαμβάνουν πολύ λιγότερη διαδικτυακή πληροφόρηση, επεξεργάζονται λιγότερες και πιο συγκεντρωτικές πληροφορίες και αναλαμβάνουν δράση πολύ ταχύτερα από τους «βομβαρδισμένους».
Η υπερπληροφόρηση, είτε προέρχεται από καθεστωτικά, είτε από μη καθεστωτικά ΜΜΕ, προκαλεί στους λήπτες αδυναμία συγκροτημένης σκέψης και ανυπαρξία δράσης ή αντίδρασης.
Οι καθημερινές αναρτήσεις των μη χειρωνακτών και οι διάλογοι στον ψηφιακό κόσμο που περιορίζονται σε έντονες, αλλά εικονικές διαμαρτυρίες, ενισχύουν τη νεκροπολιτική και παράγουν πολύ πενιχρά ή ακόμα και κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Οι διεθνείς και οι εγχώριοι συμμορίτες γελούν με όλα αυτά διότι τους προσφέρουν απλόχερα άνετη παράταση της παραμονής τους στην εξουσία.
Μόνο με σταδιακή (ή απότομη) επιστροφή στον φυσικό κόσμο και απόσυρση από τον ψηφιακό, θα μπορέσουμε όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά και να αποκτήσουμε ξανά τις δεξιότητες και το ανάλογο ψυχικό σθένος που θα μας κάνουν εν τέλει να τιμωρήσουμε τους ενόχους της καταστροφής της πατρίδας μας και ημών των ιδίων, όπως τους αξίζει.
Νεκροπολιτική και κινηματογράφος
Όλες οι καταστάσεις που προκαλεί η νεκροπολιτική έχουν κατά καιρούς εκφραστεί θαυμάσια σε −κυρίως αμερικανικές− κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, που ουσιαστικά αντικατοπτρίζουν μια ολοκληρωμένη οντολογική κατάρρευση και στις οποίες το ευρύ δυτικό κοινό αναγνώρισε ευχαρίστως τον εαυτό του.
Ειδική μνεία αξίζει η σατιρική αμερικανική ταινία Ηλιθιοκρατία: Ο πλανήτης των βλακών (Idiocracy: Planet Stupid) που προβλήθηκε το 2006, όπου οι πρωταγωνιστές, ένας κάπως χαζούλης μέσος Αμερικανός στρατιώτης που δουλεύει ως βιβλιοθηκάριος στον αμερικανικό στρατό, και μία πόρνη, επιλέχθηκαν από το Πεντάγωνο ως πειραματόζωα για ένα άκρως απόρρητο πρόγραμμα χειμερίας νάρκης.
Το πρόγραμμα διακόπηκε βίαια, οι ιθύνοντες οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη για εγκληματικές δραστηριότητες, αλλά επειδή η τοποθεσία της κρυογονικής τους κάψουλας ήταν απόρρητη, τα δύο ξεχασμένα πειραματόζωα παρέμειναν πεντακόσια χρόνια στην κατάψυξη.
Όταν ξύπνησαν, πέντε αιώνες αργότερα, ανακάλυψαν μια κοινωνία που είχε γίνει τόσο ανόητη, που οι ίδιοι ήταν πλέον οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον πλανήτη.
Η τεχνολογία εξελίχτηκε κάπως και απλοποιήθηκαν κάμποσα πράγματα, ωστόσο η γλώσσα περιορίστηκε τρομερά (όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα), η τηλεόραση γέμισε από διαφημίσεις, η διατροφή του κόσμου ήταν κάκιστη, οι δρόμοι ξεχείλιζαν από σκουπίδια και το νερό είχε αντικατασταθεί από ένα …ενεργειακό ποτό με αποτέλεσμα οι καλλιέργειες να μην αποδίδουν.
Ο δείκτης νοημοσύνης είχε πέσει σε επίπεδα κάτω του 80, ενώ όσοι άνθρωποι δεν ήταν σφραγισμένοι με τατουάζ στο χέρι τους, θεωρούνταν παράνομοι.
Παρότι η ποιότητα της ταινίας χαρακτηρίζεται από τη συνηθισμένη αμερικανική κακογουστιά, ωστόσο αξίζει να την αναφέρουμε, και για το θέμα της, δηλαδή ότι το μέλλον της ανθρωπότητας δεν είναι αναγκαστικά ανοδικό, αλλά μπορεί να είναι και τραγικά καθοδικό, και διότι στην αρχή μας εξηγεί πως στην εποχή μας [το 2005 που γυριζόταν], τα ζευγάρια με αυξημένο δείκτη νοημοσύνης αποφάσιζαν να κάνουν παιδιά μετά τα 45, κάτι που γινόταν όλο και πιο δύσκολο και μόνο μέσω τεχνητής γονιμοποίησης, οπότε ο κόσμος γέμισε με παιδιά ζευγαριών χαμηλού δείκτη νοημοσύνης.
Οι συντελεστές της ταινίας δήλωσαν πρόσφατα ότι πραγματικά έχουν σοκαριστεί από το κατάντημα των δυτικών πολιτών και δεν περίμεναν να φτάσουμε ουσιαστικά στην ίδια κατάσταση δεκαέξι χρόνια μετά την ταινία, αλλά σε πεντακόσια…
Το μέλλον της ανθρωπότητας
Αρχίζει λοιπόν να διαφαίνεται (σε όσους βέβαια έχουν επαρκή δείκτη νοημοσύνης), ότι ίσως τελικά οδεύουμε περισσότερο προς μια κατάρρευση, παρά προς την Αποκάλυψη του Ιωάννου ή μια τρομακτική δικτατορία, διότι και οι δικτατορίες για να λειτουργήσουν χρειάζονται έξυπνα στελέχη, κάτι που φαίνεται να αποτελεί είδος προς εξαφάνιση.
Επομένως, μήπως όσοι βλέπουμε ότι οδεύουμε προς την άβυσσο και δεν νιώθουμε νεκροζώντανοι πρέπει να συνομιλούμε μόνο με ανθρώπους που βλέπουν μεν και εκείνοι το ίδιο, είναι δηλαδή και σκεπτόμενοι, αλλά ταυτόχρονα κάνουν και χρήσιμη χειρωνακτική εργασία, όπως ψαράδες, γεωργούς, κτηνοτρόφους, οικοδόμους, και άλλους, διότι οι υπόλοιποι και κυρίως οι γραφειοκράτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έχουν ιδέα από χειρωνακτικές εργασίες, παρουσιάζουν μια εμφανή νοητική υστέρηση, όταν δεν είναι συνειδητά διεφθαρμένοι και προδότες της πατρίδας μας;
Οι άνθρωποι που συνδυάζουν και πνευματικές και πρακτικές δεξιότητες, είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Με τη διαφορά ότι στη Δύση αυτό είναι ανύπαρκτο είδος. Οι διανοούμενοι δεν έχουν ιδέα από επιβίωση, οι δε χειρώνακτες είναι σχεδόν όλοι αλλογενείς που όταν νομιμοποιούνται ψηφίζουν τα συστημικά κόμματα που θα τους δώσουν τα περισσότερα επιδόματα και δικαιώματα εις βάρος των αυτοχθόνων.
Σε περίπτωση όμως που συμβεί μια μείζων φυσική ή εθνική καταστροφή που θα αχρηστεύσει όλες τις ηλεκτρικές υποδομές, το διαδίκτυο, και τα συστήματα ανεφοδιασμού των μεγαλουπόλεων, εκτός από τους πολύ πλούσιους που διαθέτουν ειδικά καταφύγια, μόνο οι ευφυείς χειρώνακτες που είναι εξοικειωμένοι με μεθόδους επιβίωσης προ-βιομηχανικής εποχής θα επιβιώσουν.
Στη πατρίδα μας, ένα τέτοιο αβυσσαλέο σκηνικό μπορεί να προσφέρει σε μια χούφτα έξυπνους νέους, πατριώτες και καλά εκπαιδευμένους στην επιβίωση, ένα εξαιρετικό παράθυρο δράσης στα χωριά και τις μικρές επαρχιακές πόλεις.
Και αυτό θα είναι το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου