- Δεν έχω καμία αμφιβολία για τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Χριστού, που βοηθούν όσους ζητούν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Μέσω των προσευχών της Αγνότερης Μητέρας Του, ο Κύριος ανέστησε το παιδί - τι μπορεί να προστεθεί σε αυτό; Η μυρωδάτη κουβέρτα επέστρεψε την αναχωρημένη ψυχή της νεαρής γυναίκας. Και όλα αυτά έγιναν σήμερα στον 21ο αιώνα!
- Πέρυσι, πάτερ Dorofey, είπες καταπληκτικές ιστορίες, πολλές από τις οποίες συνέβησαν κατά τη διάρκεια της διαμονής σου στο μοναστήρι. Κι όμως, τι σας έχει εντυπωσιάσει περισσότερο τα τελευταία χρόνια;
Ο πατέρας ανασήκωσε ένα χοντρό φρύδι, κοίταξε ψαχτικά τη Σάσα και μετά εμένα, σαν να αποφάσιζε μόνος του αν έπρεπε να ανακαλύψουμε το «καταπληκτικό». Και τέλος, έδειξε με το χέρι του το ασημένιο καντήλι κοντά στη θαυματουργή εικόνα.
— Αυτή η λάμπα έχει ιδιαίτερη ιστορία. Συνδέεται με το πέπλο πάνω στο οποίο μεταφέρθηκε η μύρο εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά την εορταστική λιτάνευση του σταυρού πριν από αρκετά χρόνια. Η εορτή της εικόνας «Ρίζα του Ιεσσαί» γιορτάζεται στις 2 Ιουλίου.
- Τι σύμπτωση! - Θυμάμαι. — Αυθημερόν καθιερώθηκε και η εορτή της Τοποθέτησης του Χιτίου της Θεοτόκου στις Βλαχέρνες προς τιμήν της σωτηρίας της Κωνσταντινούπολης.
«Δεν υπάρχουν συμπτώσεις με τον Θεό», σήκωσε ο γέροντας το κομποσκοίνι του. - Αυτά είναι μοτίβα και οδηγίες στα οποία ενσωματώνεται το νόημα. Εκείνη την ώρα λοιπόν έδωσα την ευωδιαστή κουβέρτα, πάνω στην οποία μεταφέρθηκε η θαυματουργή εικόνα, σε μια μοναχή που ήταν εδώ στη γιορτή, ως ευλογία. Λίγο καιρό μετά, τον Αύγουστο, ένα παιδί πνίγηκε στη Θεσσαλονίκη. Γονείς έκαναν διακοπές με την κόρη τους στη Χαλκιδική και το παιδί τους πνίγηκε στη θάλασσα.
Μετά από αυτό το προηγούμενο, η κοπέλα, που ονομαζόταν Καλλιόπη, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αχέπα Θεσσαλονίκης. Όμως ό,τι κι αν έκαναν, το σώμα παρέμενε άψυχο. Οι γονείς του εκλιπόντος ήταν γιατροί: οδοντίατρος και οφθαλμίατρος. Το επώνυμο αυτής της οικογένειας είναι Ζούφκας.
Η μάνα, που κρατούσε την ευωδιαστή κουβέρτα, γνώριζε την οικογένεια του πνιγμένου κοριτσιού. Της είπαν τα τραγικά νέα και της ζήτησαν προσευχές. Είπε ότι πήγαινε στο νοσοκομείο για να στηρίξει τους θλιμμένους φίλους της.
Και ζούσε στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου κοντά στην πόλη των Σερρών. Όταν βγήκε από το κελί, ο Κύριος τη συμβούλεψε να πάρει μαζί της το πέπλο από την εικόνα μας. Κατά την άφιξη, η μοναχή έμαθε τις λεπτομέρειες και έβγαλε το προσκυνητάρι. Ο πατέρας του νεκρού κοριτσιού πήρε την κουβέρτα από τα χέρια της μητέρας της - ένα υπέροχο άρωμα απλώθηκε σε όλο το δωμάτιο. Ο άντρας πλησίασε το κρεβάτι και αποφάσισε να σκεπάσει την κόρη του, λέγοντας μέσα του: «Παναγία Θεοτόκε, θα σκεπάσω το παιδί για να το πάρεις μαζί σου». Ήξερε ότι η κόρη του ήταν νεκρή - άλλωστε ήταν γιατρός.
Αλλά μόλις την σκέπασε με την κουβέρτα, η κοπέλα αναστέναξε, άνοιξε τα μάτια της και είπε: «Μπαμπά» και μετά ζήτησε φαγητό. Όπως ακριβώς στο Ευαγγέλιο, όταν ο Κύριος ανέστησε τη νεαρή γυναίκα. Όσοι ήταν παρόντες στην αίθουσα παραλίγο να υποχωρήσουν στα πόδια τους από μεγάλη έκπληξη. Η κατάσταση των γονιών είναι μάλλον δύσκολο να φανταστεί κανείς.
Πρώτα υπάρχει φρίκη και βαθιά θλίψη από την απώλεια. Και την ίδια μέρα υπήρξε μεγάλη χαρά όταν το κορίτσι ήρθε στη ζωή. Ένιωσαν τεράστια ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και τη Μητέρα του Θεού. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι και έκπληκτοι.
Σαν αυτό. Ανάλογα με την πίστη σας, ας είναι έτσι.
Ωστόσο, οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι άνθρωποι. Οι γιατροί που γνώριζαν οι γονείς, που ήταν παρόντες εκεί, δεν μπορούσαν να καταλάβουν το θαύμα που συνέβη μπροστά στα μάτια τους. Έχουν συνηθίσει να βασίζονται περισσότερο στην τύχη, την επιστήμη και την ιατρική. Ως επαγγελματίες, οι γιατροί κατάλαβαν ότι η κοπέλα ήταν χωρίς να αναπνέει για πολύ καιρό και ορισμένα μέρη του εγκεφάλου της θα μπορούσαν να είχαν πεθάνει. Φοβόντουσαν ότι μπορεί να παραμείνει ανάπηρη και θα είχε προβλήματα με το να μείνει πίσω στο σχολείο και όχι μόνο. Ως εκ τούτου, με τις καλύτερες προθέσεις, έδωσαν στους γονείς ένα ολόκληρο σακουλάκι ακριβά φάρμακα.
Όταν όλοι πείστηκαν ότι η ζωή του κοριτσιού δεν κινδύνευε, ο πατέρας της πήρε τα πράγματά της και πήγαν στο Αμίδιο κοντά στη Φλώρινα, όπου έμενε η οικογένειά τους.
Η Καλλιόπη πήγε σχολείο. Πριν, σπούδαζε κανονικά, αλλά μετά από αυτό που συνέβη, ανακάλυψε ξαφνικά ειδικές ικανότητες και από τη δεύτερη δημοτικού πήδηξε κατευθείαν στην τέταρτη! Είχε πολύ καλά ανεπτυγμένο εγκέφαλο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι παρέμεινε νεκρή για αρκετές ώρες, και ο εγκέφαλός της δεν είχε παροχή οξυγόνου! Πράγματι, σύμφωνα με την πίστη σου, ας γίνει σε σένα.
Μάθαμε για αυτήν την καταπληκτική ιστορία μόλις ενάμιση χρόνο αργότερα, όταν ήρθαν στο μοναστήρι για να ευχαριστήσουν τη Μητέρα του Θεού και κρέμασαν ένα ασημένιο λυχνάρι με ένα τάματα άγαλμα ενός κοριτσιού κάτω μπροστά από την εικόνα Της ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Όταν ο πατέρας Καλλιόπη διηγήθηκε δάκρυα τι είχε συμβεί, τον ρώτησα, φαινομενικά με πρόθεση ή δυσπιστία: «Ήταν πραγματικά νεκρή;» Ο άντρας απάντησε: «Γέροντα, είμαι γιατρός και μπορώ να επιβεβαιώσω τον θάνατο ενός ατόμου».
Τότε απάντησα ότι δεν είχα καμία αμφιβολία για τη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Χριστού, που βοηθούν όσους ζητούν σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Ο Νικόδημος ο Σβυατογκόρετς έγραψε ένα βιβλίο που περιέχει εγκώμια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Κάθε απόγευμα διαβάζουμε ένα απόσπασμα από τον κανόνα: «Χαίρε, Θεοτόκο, μετά του Θεού - Θεού και μετά της Αγίας Τριάδας - Εσύ». Αυτό λέει πολλά.
Έγινε μια μεγάλη παύση. Κανείς δεν μπορούσε να πει λέξη. Όλοι έμειναν σιωπηλοί, έκπληκτοι από την ιστορία του ηγούμενου. Γι' αυτό λοιπόν υπάρχει μια περίεργη αίσθηση ότι οι νόμοι της φυσικής καταρρέουν εδώ. Γι' αυτό ο Γερόντα είπε: «Η Μητέρα του Θεού το αγαπά πολύ όταν έρχονται Ρώσοι και διαβάζουν τον ακάθιστο».
«Ώστε είναι συχνά εδώ μαζί σου;» Φοβάμαι να τελειώσω τη φράση.
«Παλαιότερα έκλαιγε συχνά η Υπεραγία Θεοτόκος», απαντά πένθιμα ο πατήρ Δωροφέη. - Και τώρα είναι σπάνιο. (Ο πατέρας μιλάει για τη θαυματουργή τοιχογραφία της Θεοτόκου «Ελπίδα Πάντων και Ελπίδα» του 15ου αιώνα στον προθάλαμο του ναού. Έκλαψε πολλές φορές πριν τα τραγικά γεγονότα στον κόσμο και τα μάτια της μαύρισαν από τα δάκρυα. Προσκυνητές περισσότερες από μία φορές είδαν ολόκληρες λακκούβες με δάκρυα κάτω από την τοιχογραφία, τις οποίες οι μοναχοί σκούπισαν κουρέλια). Τι είμαστε τώρα; - ρωτάει με πόνο ο γκριζομάλλης Αββάς. — Σκουπίδια που πρέπει να πεταχτούν στη χαράδρα κοντά στο μοναστήρι. Δεν είμαστε άξιοι να μας εγγυάται ο Θεός τέτοια θαύματα.
Μας δίνει όμως πολλά πράγματα ξανά και ξανά. Το κυριότερο είναι ότι γίνεται η Λειτουργία. Αυτο ειναι πολυ καλο. Η Κοινωνία του Αγίου Σώματος και Αίματος του Χριστού είναι το μεγαλύτερο δώρο για εμάς.
Όλοι σιώπησαν. Ο ηγούμενος έχει δίκιο - είμαστε ανάξιοι για θαύματα. Τεμπέλης, απρόσεκτος, αδιάφορος. Δεν θέλουμε να εμβαθύνουμε στις προειδοποιήσεις που στέλνει ο Κύριος. Δεν τους σκεφτόμαστε και δεν μετανοούμε. Δεν φοβόμαστε και δεν ανησυχούμε για τίποτα. Ούτε τα μαυρισμένα μάτια της Θεοτόκου, ούτε τα δάκρυά της, ούτε τα θαύματα. Αλλά σε αυτό το μοναστήρι ο Κύριος αποκαλύπτει σημάδια πλανητικής σημασίας.
Το πρώτο δάκρυ από αίμα στο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού εμφανίστηκε την παραμονή της τραγωδίας του Τσερνομπίλ. Τότε, το 1986, ο π. Δωρόθεος, ως συνήθως, ήρθε νωρίς το πρωί στο ναό και πάγωσε μπροστά στην εικόνα - ένα κόκκινο δάκρυ έτρεχε από το δεξί μάτι της Θεοτόκου. Την επόμενη μέρα η ροή του αίματος σταμάτησε, αλλά ένα δυνατό απόκοσμο άρωμα άρχισε να αναδύεται από την εικόνα. Έκτοτε, για τριάντα χρόνια, το πλαίσιο καλύπτεται σχεδόν πάντα με ένα λεπτό στρώμα του κόσμου, που αποπνέεται ως εκ θαύματος από την εικόνα.
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι το Σάββατο 26 Απριλίου 1986 έπεσε η εβραϊκή γιορτή του Πάσχα, την παραμονή της οποίας κάποτε σταυρώθηκε ο Χριστός. Και σχεδόν δύο χιλιετίες αργότερα, μια τραγωδία καμουφλαρισμένη ως ανθρωπογενής καταστροφή συνέβη κοντά στο Κίεβο - στον ομφάλιο λώρο της Ρωσικής Ορθοδοξίας. Και πάλι, όπως τότε στον Σταυρό του Γολγοθά, η Μητέρα του Θεού έκλαψε.
Το σημάδι αποκαλύφθηκε στο νησί της Άνδρου, μακριά από το Τσερνομπίλ, όπου η Αγνότερη ευλόγησε να πάρει την εικόνα της από τις Βλαχέρνες, που έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Ρώσους. Από εκεί προέρχεται ο φορέας της νέας ιστορίας των σλαβικών φυλών. Εκεί τέθηκε η μυστική αρχή της πορείας των λαών της Ρωσίας προς τον Χριστό. Το καράβι του πρώτου Ρώσου πρίγκιπα απέπλευσε από το Κίεβο στις Βλαχέρνες, ο οποίος ήρθε ως αχαλίνωτος ειδωλολάτρης και έφυγε ως ταπεινός ορθόδοξος.
Στον υλικό κόσμο, ο τόπος και ο χρόνος έχουν θεμελιώδη σημασία. Δεν μπορούν να είναι ασήμαντες - όπως η ημερομηνία γέννησης και του θανάτου σε κάθε προσωπική ιστορία. Επιπλέον, οι ημερομηνίες κατά τις οποίες εκπληρώνονται οι προφητείες της Αποκάλυψης του Θεού.
Πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια, κοντά στο Κίεβο, «ο τρίτος άγγελος ήχησε, και ένα μεγάλο αστέρι έπεσε από τον ουρανό, αναμμένο σαν λυχνάρι, και έπεσε στο ένα τρίτο των ποταμών και στις πηγές του νερού» (Αποκ. 8:10- 11). Και η εικόνα των Βλαχερνών της Θεοτόκου στην Άνδρο έριξε ένα ματωμένο δάκρυ, αναγγέλλοντας ότι έπρεπε να πιούμε το ποτήρι της μεγάλης θλίψης.
Η σύνδεση είναι ότι στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ υπάρχει ένα άλλο πέπλο από τη θαυματουργή εικόνα που ρέει με μύρο «Ρίζα του Ιεσσαί». Το 2001, ο ηγούμενος της Λαύρας, τότε επίσκοπος Βίσγκοροντ Παύλος, με τα αδέρφια του, πραγματοποιώντας προσκύνημα σε όλη την Ελλάδα, συμμετείχαν στην πομπή με τη μύρο ρέουσα εικόνα της Μητέρας του Θεού στο νησί της Άνδρου. Ο πατέρας Δωρόθεος δώρισε στους αδελφούς του πρώτου ρωσικού μοναστηριού - της Λαύρας του Κιέβου Pechersk - μια πετσέτα εμποτισμένη με το μύρο που ρέει άφθονα από την εικόνα. Τώρα αυτό το προσκυνητάρι φυλάσσεται στο βωμό της Εκκλησίας της Υψώσεως του Σταυρού και είναι ακόμη ευωδιαστό.
Προφανώς, η Μητέρα του Θεού επέλεξε ένα απομακρυσμένο ορεινό μοναστήρι στο νησί ως πύλη για να μεταφέρει προειδοποιήσεις στους πιστούς . Μας καλεί να ξυπνήσουμε, χύνοντας δάκρυα από την αρχαία τοιχογραφία του 15ου αιώνα «Η Ελπίδα όλων και η Ελπίδα», που βρίσκεται στον προθάλαμο του Ναού της Άνδρου.
Σε προηγούμενες επισκέψεις του στο μοναστήρι, ο ιερέας είπε ότι η Υπεραγία Θεοτόκος έκλαψε πριν τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, πριν τον βομβαρδισμό της Σερβίας. Έκλαψε πολύ όταν ο φύλακας της εικόνας της Θεοτόκου στο Iveron Montreal, Joseph Jose Muñoz Cortes, προσευχήθηκε μπροστά της. Επισκέφθηκε το μοναστήρι λίγες ώρες πριν από το μαρτύριό του στις 30 Οκτωβρίου 1997. Και λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του, φοβεροί μαύροι κύκλοι εμφανίστηκαν στην τοιχογραφία κάτω από τα μάτια της Μητέρας του Θεού. Υπήρχαν πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.
Το 2014, πριν ξεκινήσει ο αδελφοκτόνος πόλεμος στην Ουκρανία, η τοιχογραφία έκλαψε ξανά .
Οι πινακίδες στην Άνδρο μας δείχνουν όχι μόνο προειδοποιήσεις, αλλά και τη συμπόνια της Θεοτόκου για εμάς. Η τοιχογραφία, όπως και η εικόνα της «Ρίζας του Ιεσσαί», είναι ενθαρρυντική και παρηγορητική. Στη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η εικόνα της Παναγίας στολίζεται με λευκούς κρίνους, που με τον καιρό ξεραίνονται. Και στη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αυτοί οι κρίνοι ανθίζουν ξανά ως εκ θαύματος. Είναι ανάγκη να μεταφράσουμε αυτή την όμορφη και μεγαλειώδη γλώσσα των ουράνιων αλληγοριών με την οποία μας μιλά η Μητέρα του Θεού; Τα ανθισμένα ξερά κρίνα είναι ένα ορατό σύμβολο της ανάστασης και της επιστροφής σε μια νέα ζωή όλων εκείνων που γνώρισαν τον θάνατο. Με τη χάρη της Ρίζας του Ιεσσαί, ένα λουλούδι και ένα κορίτσι, καλυμμένα με μια ευωδιαστή κουβέρτα, ανασταίνουν εξίσου.
«Θαύματα γίνονται συνέχεια», λέει ο αββάς Δωρόθεος. «Η Υπεραγία Θεοτόκος τρέχει σαν γεμάτος ποτάμι και μας βοηθάει».
Αξίζει να πούμε ότι ο Μητροπολίτης Σύρου και Άνδρου Δωρόθεος Β' ερεύνησε το θέμα και είδε το θαύμα της ανάστασης από τους νεκρούς που συνέβη στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο νησί της Άνδρου.
Όταν ήμασταν στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Άνδρο το 2014, ο πατέρας Δωρόθεος είπε μια άλλη υπέροχη ιστορία - την πραγματικά θαυμαστή Ρίζα του Ιεσσαί. Συνέβη σε μια γυναίκα από την Αθήνα που δεν είχε παιδιά για πολύ καιρό. Στα χρόνια από τον γάμο της έκανε πολλά προσκυνήματα σε μοναστήρια και ιερούς τόπους, όπου προσευχόταν και παρακαλούσε την Υπεραγία Θεοτόκο να ευλογήσει τον γάμο της με ένα παιδί. Και έτσι ο προσκυνητής ήρθε στην Άνδρο στη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου «Ρίζα του Ιεσσαί». Προσευχήθηκε στην ευωδιαστή εικόνα και έλαβε ένα βαμβάκι εμποτισμένο με μύρο ως ευλογία από τον Αρχιμανδρίτη Δωρόθεο. Στην αρχή η γυναίκα δεν ήξερε τι να κάνει με το ιερό και μετά σκέφτηκε ότι έπρεπε να το καταπιεί. Έτσι έκανε. Σύντομα, προς μεγάλη χαρά της ίδιας και του συζύγου της, έμεινε έγκυος και εννέα μήνες αργότερα γέννησε ένα παιδί. Ο γιατρός που γέννησε το μωρό παρατήρησε ότι η γροθιά του μωρού ήταν σφιγμένη, σαν να κρατούσε κάτι μέσα. Ο μαιευτήρας έλυσε το χέρι του παιδιού και είδε μέσα ένα κομμάτι βαμβάκι, μυρωδάτο από τον κόσμο. Ο γιατρός σοκαρίστηκε γιατί σε όλη του την ιατρική πρακτική δεν είχε συναντήσει ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό το απίστευτο γεγονός και το παιδί από την Παναγία αναφέρθηκαν από πολλές ελληνικές εφημερίδες και τηλεοπτικά κανάλια. Και η ευτυχισμένη μητέρα του μωρού έστειλε στον Αρχιμανδρίτη Δωρόθεο γραπτή επιβεβαίωση του θαύματος που είχε συμβεί στην οικογένειά τους.
Το είπε η Βαλεντίνα Σερίκοβα.
ΑΠΟΔΟΣΗ : Corfiatiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου