Ένα πράσινο διαβατήριο για ένα ψηφιοποιημένο παγκόσμιο κράτος.

 

Ένα πράσινο διαβατήριο για ένα ψηφιοποιημένο παγκόσμιο κράτος.

Η Agenda 2030 για την Αειφόρο Ανάπτυξη θέτει τα θεμέλια για τον νέο κόσμο προτείνοντας αυτό που μοιάζει με ένα σχέδιο πλανητικού Συντάγματος. Eξυμνεί το πνεύμα της Παγκοσμιότητας και την ανάγκη για συναίνεση – βλ. ομοφωνία – μεταξύ κρατών, που αποφασίζουν να ενωθούν για να διαχειριστούν καλύτερα το μέλλον του κόσμου “. Αυτό το κείμενο γράφτηκε το 2019 λίγες εβδομάδες πριν από την ανακοίνωση της πλανητικής πανδημίας μερικές εβδομάδες αργότερα.…

Αυτή την περίοδο γίνεται λόγος για διαβατήριο εμβολιασμού….

Το Digital Green Pass μπορεί να θεωρηθεί ως μια νέα κάρτα ταυτότητας για τους ψηφιακούς πολίτες.Αυτό το επίσημο έγγραφο είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ σημαντικό επειδή υποβιβάζει το εθνικό διαβατήριο στο παρασκήνιο.

Το πράσινο διαβατήριο φαίνεται να έχει παγκόσμια ομοφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, όλων των υπογραφόντων της Agenda 2030. Στην πραγματικότητα, σηματοδοτεί το τέλος των εθνών-κρατών.

Ωστόσο, κάτι περισσότερο συμβαίνει. Τα νέα «επίσημα» έγγραφα που εκδίδονται από παγκοσμιοποιημένες εταιρείες σηματοδοτούν το τέλος των ατομικών ελευθεριών προς όφελος του ανθρώπου στη διαδικασία ομαλοποίησης και ομοιογενοποίησης.

Το Green pass δεν είναι τίποτα άλλο από την πορεία προς τον ορισμό των τυποποιημένων και παγκόσμιων κανόνων στους οποίους θα πρέπει να ανταποκριθεί ο ιδανικός μετάνθρωπος/transhumain. Η ψηφιοποίηση σημαίνει ότι η μόνιμη αξιολόγηση (κοινωνική πίστωση) θα διευκολυνθεί χάρη στη διαρκή συνδεσιμότητα στο φόντο της υπερβολικής υγιεινής. Τα αποτελέσματα που θα αναφέρει θα της επιτρέψουν να λάβει την πίστωσή της. Και βέβαια 0 άνθρακας.
Το Green Pass είναι το τυράκι για να εισάγει τον γήινο στον κόσμο της Ατζέντας 2030, έναν κόσμο ατομικίστικο και σύνθετο ακατανόητο για τους νορμάλ γήινους. Αυτό το διαβατήριο θα τον συνδέσει στην Green New Deal υψηλών οικονομικών, της οποίας η Agenda 2030 είναι το αποκορύφωμα μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε με τον Πρόεδρο Roosevelt και την ίδρυση της υπερεθνικής δομής, παιδί του Bretton Woods.Εν ολίγοις, με παγκόσμιο διαβατήριο, παγκόσμια ιθαγένεια για πλανητική διακυβέρνηση.Το πράσινο χρώμα υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει πλέον να κινούνται πάρα πολύ εν ονόματι της πλανητικής υγείας που τώρα διαχειρίζονται οι ρυπαίνοντες …Η ψηφιοποίηση επιτρέπει τη διαρκή εισχώρηση τρίτων στο όνομα της υγείας. Το σώμα σας δεν είναι πλέον δικό σας. Το μικρό κεφάλαιο που παρατίθεται εξηγεί μερικούς από τους ιδρυτικούς μηχανισμούς της παγκόσμιας ιθαγένειας που έχει προγραμματιστεί εδώ και πολύ καιρό. Οι εκλεγμένοι σας μόλις ξέχασαν να σας μιλήσουν για αυτό.

Liliane Held-Khawam

*
Η κοινή πολιτική των κρατών. Πλανητικό πραξικόπημα (απόσπασμα) La Politique Commune des États. Coup d’État planétaire
“Εμείς οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών”. Με αυτά τα λίγα λόγια ανοίγει το προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Υπογράφηκε στις 26 Ιουνίου 1945 στο Σαν Φρανσίσκο, αυτός ο ισχυρισμός θυμίζει τα αρχικά λόγια του αμερικανικού Συντάγματος «Εμείς οι λαοί των Ηνωμένων Πολιτειών».

Στην πραγματικότητα, τα Ηνωμένα Έθνη δεν είναι μόνο ένας τόπος υπερεθνικής συγκέντρωσης, αλλά και ενσωμάτωσης κρατών και λαών μέσω ενός πλήθους κοινών έργων. Το 2000, η ​​Διακήρυξη της Χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών, η οποία αναβίωσε τις αξίες των τεσσάρων ελευθεριών, υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη από τα 193 κράτη μέλη. Μια συναίνεση, μια ομοφωνία που την καθιστά oδικό χάρτη για τα κράτη του πλανήτη. Ένα θεμελιώδες κείμενο, βλ. ιδρυτικό της νέας πλανητικής διακυβέρνησης. Στο προοίμιό του, οι λίγες λέξεις που ακολουθούν θέτουν τον τόνο για ένα πλανητικό και παγκόσμιο σχέδιο: «Επανα-επιβεβαιώνουμε ηχηρά, σε αυτή την ιστορική περίσταση, ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι ο απαραίτητος τόπος αναντικατάστατος συγκέντρωσης για όλη την ανθρωπότητα όπου επιδιδόμαστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τις παγκόσμιες φιλοδοξίες για ειρήνη, συνεργασία και ανάπτυξη. Ως εκ τούτου, δεσμευόμαστε να παρέχουμε ακλόνητη υποστήριξη για την επίτευξη αυτών των κοινών στόχων και δηλώνουμε την αποφασιστικότητά μας να τους επιτύχουμε ».

Έτσι, η παγκόσμια διάσταση του ΟΗΕ γίνεται αποδεκτή από όλα τα υπογράφοντα κράτη της Διακήρυξης, και έχουμε την αίσθηση ότι οι σχετικές πτυχές είναι τόσο πολυάριθμες και τόσο ουσιαστικές που δεν υπάρχει κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικό θέμα που να διαφεύγει. Οι ίδιοι υπογράφοντες καθιστούν τα Ηνωμένα Έθνη τον τόπο διαχείρισης των πολλών κοινών στόχων τους. Η Διακήρυξη της Χιλιετίας επιβεβαιώνει την κοινοτική προσέγγιση όταν απαιτεί «περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Εθνών και των εθνικών κοινοβουλίων, που εκπροσωπούνται από τον παγκόσμιο οργανισμό τους, τη Διακοινοβουλευτική Ένωση, σε διάφορους τομείς, ιδίως την ειρήνη και την ασφάλεια, την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη , το διεθνές δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία και την ισότητα των φύλων ». Μια ευρεία συμφωνία μεταξύ των υπευθύνων για όλους τους τομείς που διέπουν τον πλανήτη πρέπει ν΄ανακινήσει τον νέο κόσμο με φόντο τις υποσχέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και του διεθνούς δικαίου…με φόντο υποσχέσεις ειρήνης και ασφάλειας. Αλλά αντικειμενικά, παλεύουμε να δούμε την ειρήνη και την ασφάλεια σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από ανθρώπινα δεινά.

Τι είναι η Διακοινοβουλευτική Ένωση;
(Αποσπάσματα από τον ιστότοπο ipu.org)

«Η Διακοινοβουλευτική Ένωση (IPU) είναι η παγκόσμια οργάνωση κοινοβουλίων κυρίαρχων κρατών. Δημιουργήθηκε το 1889, είναι το παλαιότερο από τα διεθνή πολιτικά ιδρύματα.

Επιθυμώντας να προωθήσει την ειρήνη και την αρχή της διεθνούς διαιτησίας, έθεσε τα θεμέλια για τη σημερινή πολυμερή θεσμική συνεργασία και υποστήριξε τη δημιουργία παρόμοιων θεσμών σε κυβερνητικό επίπεδο, που υλοποιήθηκαν υπό τη μορφή των Ηνωμένων Εθνών.

Η Ένωση βοήθησε επίσης να καθιερωθεί αυτό που είναι τώρα το Διαρκές Διαιτητικό Δικαστήριο στη Χάγη.

Αρχικά, μια απλή ένωση κοινοβουλευτικών, η Ένωση έγινε η διεθνής οργάνωση των κοινοβουλίων κυρίαρχων κρατών (άρθρο 1 του καταστατικού της διακοινοβουλευτικής ένωσης). Εστία διαβούλευσης και διπλωματίας μεταξύ νομοθετών από όλα τα πολιτικά συστήματα στον κόσμο, και συγκεντρώνοντας εκπροσώπους όλων των πολιτικών τάσεων, η Ένωση αποτελεί ένα εξαιρετικό σημείο παρατήρησης για την ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης. Επιπλέον, οι νομοθετικές συνελεύσεις και οι εξειδικευμένες συνεδριάσεις της Ένωσης παρέχουν την ευκαιρία να ξεκινήσουν νέες ιδέες ή πρωτοβουλίες που προωθούν το ζήτημα της ειρήνης και της διεθνούς συνεργασίας “. (Ιστορία της IPU)

«Η Ένωση συνεργάζεται στενά με τα Ηνωμένα Έθνη,με τα οποία συμμερίζεται τους στόχους και υποστηρίζει τις προσπάθειες τους. Συνεργάζεται επίσης με περιφερειακούς διακοινοβουλευτικούς οργανισμούς και διεθνείς, διακυβερνητικούς και μη κυβερνητικούς οργανισμούς που εμπνέονται από τα ίδια ιδανικά. Τον Οκτώβριο του 2016, η IPU υιοθέτησε τη στρατηγική της 2017-2021 με τον γενικό τίτλο «Καλύτερα κοινοβούλια, ισχυρότερες δημοκρατίες ».

Ενώ ο ρόλος των Ηνωμένων Εθνών ως διαμεσολαβητής της ειρήνης είναι γνωστός στο ευρύ κοινό, ο ρόλος μιας πλατφόρμας για την παγκοσμιοποίηση είναι πολύ λιγότερο.

Η Διακήρυξη της Χιλιετίας δηλώνει: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η κύρια πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι να διασφαλίσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση θα γίνει μια θετική δύναμη για όλη την ανθρωπότητα». Η νέα παγκόσμια τάξη του Ρούσβελτ και του Τρούμαν είναι καλά εδραιωμένη.

Επομένως, τα Ηνωμένα Έθνη είναι αυτό το διευκολυντικό σώμα του νέου κόσμου, ως άξονας μεταξύ των κρατών μελών, αφενός, και αφετέρου, μεταξύ κρατών μελών και πολυεθνικών.

Ο υπερ-φιλελευθερισμός του ΠΟΥ υποστηρίζεται εκεί1. Ο ΟΗΕ προωθεί τον πλανητικό πολυμερισμό σε συνδυασμό με τόσο ισχυρές συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα που το σημείο αναφοράς του φαίνεται να είναι ένα μοντέλο που στοχεύει στη συλλογικότητα και την οργάνωση της διαχείρισης των πόρων του πλανήτη – συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων – υπό ιδιωτική σημαία.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την υπογραφή της Διακήρυξης, γεννιέται ένα άλλο πρόγραμμα παγκόσμιας κοινοτικοποίησης. Όλοι θυμούνται την ημέρα που ο Πάπας Φραγκίσκος άνοιξε αυτοπροσώπως μια ιστορική συγκέντρωση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, που εόρταζε την 70η επέτειο των Ηνωμένων Εθνών, η οποία εορτάστηκε από τις 25 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2015. Με την ευκαιρία αυτή, η Συνέλευση, αποτελούμενη από 160 εκπροσώπους χωρών, υιοθέτησαν ομόφωνα το έργο «Μετασχηματισμός του κόσμου μας: η ατζέντα της βιώσιμης ανάπτυξης του 2030».

Αυτό το πρόγραμμα θέτει τα θεμέλια για τον νέο κόσμο προσφέροντας ό, τι μοιάζει με ένα σχέδιο πλανητικού Συντάγματος. Αυτό αυξάνει το πνεύμα της παγκοσμιότητας και την ανάγκη για συναίνεση – ακόμη και ομοφωνία – μεταξύ κρατών, τα οποία αποφασίζουν να ενωθούν για να διαχειριστούν το μέλλον του κόσμου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Επιπλέον, αυτό επιβεβαιώνεται από την εισαγωγή του Προγράμματος: “Αυτό το πρόγραμμα έχει άνευ προηγουμένου πεδίο και σημασία. Είναι αποδεκτό από όλες τις χώρες και ισχύει για όλες, λαμβάνοντας υπόψη τις πραγματικότητες, τις ικανότητες και τα επίπεδα ανάπτυξης της καθεμιάς και τηρώντας τις εθνικές προτεραιότητες και πολιτικές. Οι στόχοι που καθορίζονται σε αυτό είναι παγκόσμιου χαρακτήρα και αφορούν ολόκληρο τον κόσμο, τόσο τις αναπτυγμένες όσο και τις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι ενσωματωμένα και αδιαχώριστα και συνδυάζουν τις τρεις διαστάσεις της αειφόρου ανάπτυξης ». Όλα γίνονται στο όνομα της αειφόρου ανάπτυξης και των παραλλαγών της.

Υφίστανται αντιφάσεις σε αυτό το κείμενο που υποστηρίζει τόσο την υπερφιλελεύθερη πολιτική του ΠΟΥ όσο και την ανακατανομή του πλούτου, την πολυμέρεια και την κρατική κυριαρχία, τον ανθρωπισμό και τη χορηγία από παγκόσμιες εταιρείες, την προσβασιμότητα σε απομακρυσμένες περιοχές, τα βασικά αγαθά, για να μην αναφέρουμε δωρεάν. Η παντοδυναμία της παγκόσμιας ενιαίας αγοράς, των πολυεθνικών της, της χρηματοδότησης ως μεγάλου αρχιτέκτονα, δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Παράδειγμα. Ενώ το πρόγραμμα υποστηρίζει την εξάλειψη του λιμού, το άρθρο 68 καλεί “(…) σε όλα τα μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου να μην προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν γρήγορα τις διαπραγματεύσεις για το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα της Ντόχα (…)”.

Ωστόσο, ο Κύκλος της Ντόχα καθοδηγείται από τον ΠΟΥ με στόχο, μεταξύ άλλων, την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και του οποίου το πρόγραμμα προωθεί γεωργικά προϊόντα από φτωχές χώρες. Αλλά ο κύκλος προωθεί επίσης την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών. Πρόσφατα, ο Pierre Moscovici, Ευρωπαίος Επίτροπος, επιβεβαίωσε στη France Inter ότι “μπορούμε πολύ καλά να έχουμε δημόσιες υπηρεσίες που διαχειρίζονται ιδιωτικές εταιρείες”.

Τι γίνεται αν ένα κράτος αρνείται το διάσημο πρόγραμμα του 2030 που στοχεύει να μεταμορφώσει τον κόσμο; Το σημείο 30 του προγράμματος ανταποκρίνεται πολύ ρητά σε αυτό: «Τα κράτη καλούνται να αποφύγουν τη θέσπιση και την εφαρμογή μονομερών οικονομικών, χρηματοοικονομικών ή εμπορικών μέτρων που παρεκκλίνουν από το διεθνές δίκαιο ή τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τα οποία εμποδίζουν την πλήρη επίτευξη οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες ». Η δαμόκλειος σπάθη λόγω του δημόσιου χρέους που κατέχει ο ιδιωτικός τομέας, θα φροντίσει ν’ανακαλέσει τα ανυπότακτα κράτη στην τάξη.

Εδώ είναι ένα ακόμη παράδειγμα που καταδεικνύει την απώλεια της αυτονομίας, ακόμη και της αδυναμίας, των κρατών. Έρχεται σε εμάς από την ΕΕ και από την καθοδήγηση και την «πολυμερή επιτήρηση» που ασκούν τα σώματά της σε κράτη. Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – μιας οντότητας εγγεγραμμένης στο Βελγικό Εμπορικό Μητρώο, και επομένως εμπορικού χαρακτήρα – είναι κεντρικός σε αυτήν.

Αναφέρει: “Το Συμβούλιο, μετά από σύσταση της Επιτροπής, καταρτίζει σχέδιο για τους γενικούς προσανατολισμούς των οικονομικών πολιτικών των κρατών μελών και της Ένωσης και υποβάλλει σχετική έκθεση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο2”. Τα κράτη μέλη που έχουν επικυρώσει τέτοιες συνθήκες θεωρούν στο ίδιο κείμενο «τις οικονομικές πολιτικές τους ως θέμα κοινού ενδιαφέροντος», και γι ‘αυτό μετέφεραν την κυριαρχία τους στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτός ο οργανισμός θα διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στη διασφάλιση «(…) στενότερου συντονισμού των οικονομικών πολιτικών και διαρκούς σύγκλισης των οικονομικών επιδόσεων των κρατών μελών, (…)».

Έπειτα έρχεται η παρακολούθηση της εκ των πραγμάτων εποπτικής αρχής: «(…) το Συμβούλιο, βάσει εκθέσεων που παρουσίασε η Επιτροπή, παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε καθένα από τα κράτη μέλη και στην Κοινότητα, καθώς και τη συμμόρφωση των οικονομικών πολιτικών με τους γενικούς προσανατολισμούς που αναφέρονται στην παράγραφο 2, και πραγματοποιούν τακτικά μια συνολική αξιολόγηση.

Για τους σκοπούς αυτής της πολυμερούς εποπτείας, τα κράτη μέλη διαβιβάζουν στην Επιτροπή πληροφορίες σχετικά με τα σημαντικά μέτρα που έχουν λάβει στον τομέα της οικονομικής τους πολιτικής και κάθε άλλη πληροφορία που κρίνουν αναγκαία “.

Και τέλος, όποιος μιλάει για έλεγχο, μιλάει για κυρώσεις. «Όπου διαπιστώνεται, (…) ότι οι οικονομικές πολιτικές ενός κράτους μέλους δεν συμμορφώνονται με τους γενικούς προσανατολισμούς που αναφέρονται στην παράγραφο 2 ή ότι κινδυνεύουν να θέσουν σε κίνδυνο την εύρυθμη λειτουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, η Επιτροπή μπορεί να εκδώσει προειδοποίηση προς το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος. (…). Στο πλαίσιο της παρούσας παραγράφου, το Συμβούλιο αποφασίζει χωρίς να λαμβάνει υπόψη την ψήφο του μέλους του Συμβουλίου που εκπροσωπεί το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος. (…) ».Η απώλεια της ανεξαρτησίας έχει ήδη ανακοινωθεί: “Στην πραγματικότητα, οι κεντρικοί τραπεζίτες, ειδικά υπό την ισχυρή επιρροή της υπερεθνικής χρηματοπιστωτικής αριστοκρατίας, έχουν πλέξει ένα συστημικό δίκτυο μεταξύ τους (…). Όσο περισσότερο προχωρούν στη διαδικασία πολυμερισμού, τόσο περισσότερες καταστάσεις του πλανήτη καθίστανται αυτόματα ανενεργές. (…) Ποια εθνική κυβέρνηση, που εξαρτάται από τους κύριους εμπόρους για το δημόσιο χρέος της, θα μπορούσε να αντιταχθεί σε μια τέτοια τραπεζική-χρηματοοικονομική συμμαχία; “3. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ΟΗΕ, στο ΔΝΤ, στον ΠΟΕ και στην Παγκόσμια Τράπεζα, μια μετακρατική πολεμική υπερεθνική δομή και ένα ρελέ παγκόσμιας χρηματοδότησης.

Liliane Held-Khawam / reseauinternational.net

dimpenews.com