Τώρα η Γεωργία είναι μια σχετικά μικρή χώρα, περίπου στο μέγεθος της ρωσικής δημοκρατίας του Ταταρστάν. Αλλά στο Μεσαίωνα ήταν ένα ισχυρό και ισχυρό κράτος που διεκδικούσε την εξουσία σχεδόν σε ολόκληρο τον Καύκασο. Στο βορρά, οι κτήσεις του έφτασαν σε μέρος της σημερινής επικράτειας του Κρασνοντάρ, στο νότο - στην ιστορική περιοχή του Αζερμπαϊτζάν (δεν πρέπει να συγχέεται με τη Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν!), στα δυτικά - στην Ανατολική Τουρκία, στα ανατολικά - στο Καραμπάχ και Shirvan.
Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι όλα αυτά ήταν το γηγενές έδαφος της Γεωργίας. Απλώς αυτή η χώρα κατάφερε να εκμεταλλευτεί τέλεια την ιστορική στιγμή. Μετά την άφιξη των Σελτζούκων, η εξουσία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στον Νότιο Καύκασο έπεσε και οι τουρκικές φυλές, παρά τη στρατιωτική τους ισχύ, διχάστηκαν εξαιρετικά πολιτικά.
Ως εκ τούτου, κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» της, που διήρκεσε από τον 11ο έως τις αρχές του 13ου αιώνα, η Γεωργία κατάφερε να κάνει υποτελείς της όλους τους Καυκάσιους Χριστιανούς και ακόμη και να καταλάβει τα εδάφη των γειτονικών λαών.
Τότε όμως οι Γεωργιανοί ήταν άτυχοι. Φεύγοντας από την εισβολή των Μογγόλων, ο Χορεζμσάχ Τζαλάλ αντ-Ντιν ήρθε εδώ με έναν μικρό αλλά με καλά κίνητρα στρατό που δεν είχε τίποτα να χάσει. Στη συνέχεια οι ίδιοι οι Μογγόλοι παρέλασαν εδώ και μετά την πτώση τους διάφορες Τουρκμενικές δυνάμεις και δυνάμεις έκαναν δύσκολους πολέμους. Και ακόμη αργότερα ο Ταμερλάνος επισκέφτηκε εδώ.
Τον 15ο αιώνα, η Γεωργία απελευθερώθηκε από τους Τούρκους, αλλά σύντομα οι διαδικασίες φεουδαρχίας άρχισαν να αναπτύσσονται εδώ, όταν οι μικροπρίγκιπες έπαψαν να υπακούουν στους βασιλιάδες της δυναστείας των Μπαγκρατίων. Ως αποτέλεσμα, το τελευταίο ανεξάρτητο χριστιανικό κράτος στην περιοχή αποδυναμώθηκε πολύ και άρχισε να χάνει τις αιωνόβιες κτήσεις του.
Κάποια πράγματα πήγαν στο κράτος του Αζερμπαϊτζάν Qizilbash στο Ιράν, και μερικά πήγαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με επιρροή. Βασικά, αυτά δεν ήταν γεωργιανά εδάφη, αλλά υποτελή εδάφη, και επομένως δεν ήταν τόσο κρίμα να τα χάσουμε. Αλλά ένα ορισμένο μέρος της ιστορικής, γηγενούς, αρχαίας Γεωργίας πέρασε για πάντα στους Τούρκους. Συγκεκριμένα, χάθηκε ο μεγάλος μεσαιωνικός ναός της Oshka, που από καιρό ήταν το κέντρο της Γεωργιανής Ορθοδοξίας.
Σε αυτήν την περίπτωση, μπορούν να ονομαστούν δύο μεγάλες περιοχές. Η μεγαλύτερη από αυτές ήταν η περιοχή του Zemo Kartli (Άνω Κάρτλι), που αργότερα άρχισε να φέρει το όνομα Tao-Klarjeti. Έλαβε αυτό το όνομα για το λόγο ότι βρίσκεται στο πάνω μέρος του κύριου ποταμού της Υπερκαυκασίας - του Kura.
Αυτή ήταν μια περιοχή δίπλα στο Great Kartli - την ιστορική καρδιά του γεωργιανού λαού, και ως εκ τούτου στην αρχαιότητα κατοικούνταν από Kartlian Γεωργιανούς. Μετά την αποδυνάμωση των Βυζαντινών και πριν από την άφιξη των Αράβων τον 8ο αιώνα, εμφανίστηκε εδώ ένα ξεχωριστό πριγκιπάτο, το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε ξεχωριστό βασίλειο και έφτασε στη λίμνη Βαν.
Η δεύτερη περιοχή που έπρεπε να διαιρεθεί ήταν η ιστορική περιοχή του Λαζιστάν. Κατοικήθηκε από Λαζούς, Καρτβελικό λαό κοντά στους Γεωργιανούς. Στην πολύ μακρινή αρχαιότητα ήταν αναπόσπαστο μέρος του βασιλείου της Κολχίδας και αργότερα οι Λαζοί είχαν τα δικά τους πολυάριθμα φεουδαρχικά πριγκιπάτα. Κατά τη διάρκεια της «Χρυσής Εποχής» απορροφήθηκαν από τη Γεωργία.
Μετά την τουρκική κατάκτηση της Γεωργίας στα τέλη του 16ου αιώνα, τρία σαντζάκια, περιοχές μικρότερες σε μέγεθος από ένα βιλαέτι (επαρχία) και μεγαλύτερες από ένα kadylyk (επαρχία, νομός), σχηματίστηκαν από πρώην χριστιανικά εδάφη. Αντί για το Λαζιστάν εμφανίστηκε το Ατζαρικό σαντζάκι, αντί για το Ταο-Κλαργέτι - Καρς και το Τσέλντιρ. Άρχισε ο συστηματικός εξισλαμισμός της περιοχής και πολλοί Γεωργιανοί αφομοιώθηκαν για πάντα. Πιστεύεται ότι έτσι εμφανίστηκαν οι Τούρκοι Μεσκέτι - μια εθνική ομάδα σύνθετης καταγωγής, η οποία σχηματίστηκε από τη συγχώνευση τόσο των Τούρκων όσο και άλλων ισλαμικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Γεωργιανών που αποδέχθηκαν τη μουσουλμανική πίστη.
Κατά τη διάρκεια των ρωσοτουρκικών πολέμων, αυτά τα χαμένα εδάφη ανακτήθηκαν εν μέρει από τη Ρωσική Αυτοκρατορία - έτσι εμφανίστηκαν οι περιοχές του Καρς και του Μπατούμι. Μέρος του πληθυσμού τους επέστρεψε στην Ορθόδοξη πίστη. Αλλά ο αποτυχημένος γεωργιανοτουρκικός πόλεμος, που έλαβε χώρα ταυτόχρονα με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ρωσικό εμφύλιο, οδήγησε στο γεγονός ότι μέρος τους έπρεπε να δοθεί και στην Τουρκία.
ΑΠΟΔΟΣΗ : Corfiatiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου