Ρωσία-Κριμαία, 5 χρόνια: “Η κρίση θα τελειώσει με την κατάρρευση των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ”.

Πριν από πέντε χρόνια, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, ξεκίνησε μια ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ της Μόσχας και της Δύσης. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια ήδη ώριμη κατάσταση, πριν από αυτά τα γεγονότα, που απλώς εκδηλώθηκε μετά την “ρωσική άνοιξη”. Η πιο ορατή μορφή της σύγκρουσης είναι ο πόλεμος των κυρώσεων, αλλά στο επίκεντρο όλων βρίσκεται η γεωπολιτική και ακόμη η πολιτισμική σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Τι έχουν δείξει, λοιπόν, τα τελευταία πέντε χρόνια;

Του Πιότρ Ακόποφ
ΠΗΓΗ: https://vz.ru/

Αμέσως μετά την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, επιβλήθηκε μια σειρά κυρώσεων κατά της Ρωσίας από τη Δύση -εναντίον πολλών στρατιωτικών και πολιτικών και οικονομικών προσώπων. Στη συνέχεια επιβλήθηκαν οι ρωσικές αντί-κυρώσεις, κατόπιν οι δυτικές συμπληρώθηκαν και επεκτάθηκαν – και μέχρι τώρα έχουν γίνει ένα σταθερό υπόβαθρο των σχέσεών μας με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Αρχικά, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έτρεφαν την ελπίδα ότι η περίοδος της αντιπαράθεσης δεν θα ήταν μεγάλη: ο ένας ή ο άλλος θα υποχωρεί και θα επανέλθουν όλα στο φυσιολογικό. Κάποιοι ήθελαν να το επιτύχουν με τίμημα τις ρωσικές παραχωρήσεις προς τη Δύση, παρόλο που ήταν εντελώς ακατανόητο ο λόγος για τον οποίο ο Πούτιν και ο λαός θα αποφάσιζαν να τις αποφασίσουν, άλλοι ήλπιζαν ότι η Δύση θα άρχιζε να μαλακώνει τις κυρώσεις, κατανοώντας τη ματαιότητα της πίεσης προς τη Ρωσία.

Δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κι αυτό γιατί οι κυρώσεις είναι μόνο μια μορφή πίεσης, και η Κριμαία και το Ντόνμπας είναι απλώς μια δικαιολογία (απλά δείτε πώς στις Ηνωμένες Πολιτείες το θέμα της “ρωσικής παρέμβασης” στην Ουκρανία σταδιακά αντικαταστάθηκε από το θέμα της “ρωσικής παρέμβασης” στις αμερικανικές εκλογές).
Αυτό που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια ήταν προκαθορισμένο πολύ πριν από το ουκρανικό Μαϊντάν και την φυγή του Γιανουκόβιτς από το Κίεβο, και δεν θα τελειώσει με την κατάρρευση της Ουκρανίας, αλλά με την κατάρρευση της Δύσης – δηλαδή με την κατάρρευση της συμμαχίας των Ηνωμένων Πολιτειών με την Ευρώπη. Η οποία δεν θα αποδυναμωθεί λόγω της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, αλλά κι αυτή θα συμβάλει στην επιτάχυνση αυτής της διαδικασίας.
Τώρα λίγοι άνθρωποι θυμούνται ότι η αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ξεκίνησε τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2014. Απέκτησε δυναμική ήδη από το 2011 – από την “Αραβική Άνοιξη” και την απόφαση του Πούτιν να επιστρέψει στο Κρεμλίνο, δηλαδή να διεκδικήσει την προεδρία. Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούσαν την επιστροφή του Πούτιν.
Χάρη στις συμβουλές των Ρώσων “μαχητών εναντίον του καθεστώτος”, είχαν πιστέψει ότι αυτό δεν θα γινόταν. Ο Πούτιν δεν βόλευε τους Αμερικανούς και σε σχέση με τα σχέδια για τη δημιουργία μιας Ευρασιατικής Ένωσης – δηλαδή την ενοποίηση του μετασοβιετικού χώρου, κάτι που ομολογούσαν ανοιχτά.
Ως εκ τούτου, ο ενεργός ρόλος των Αμερικανών κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην πλατεία Μπαλότναγια δεν ήταν τυχαίος, παρόλο που ήταν παράξενο ότι ήλπιζαν στα σοβαρά για την επιτυχία των “ταραχών της Μόσχας”. Επιστρέφοντας στο Κρεμλίνο, ο Πούτιν άρχισε την εθνικοποίηση της ελίτ. Έθεσε επίσης εμπόδια στην αγγλοσαξονική “μαλακή ισχύ” – την ικανότητα να επηρεάζει τη ρωσική πολιτική και κοινωνία μέσω διαφόρων ΜΚΟ.
Ταυτόχρονα, το 2012-2013 ο Πούτιν εξακολούθησε να διατηρεί σχέσεις με την Ουάσιγκτον, περιοδικά, αν και σπάνια, συναντιόταν με τον Ομπάμα. Αλλά το καλοκαίρι του 2013, οι ΗΠΑ δέχθηκαν δύο πολύ οδυνηρά χτυπήματα. Πρώτα στη Συρία και στη συνέχεια με τον Σνόουντεν. Δεν επρόκειτο για χτυπήματα του Πούτιν – αυτός εκμεταλλεύτηκε μόνο, επιδέξια, την κατάσταση και τα λάθη των Αμερικανών.
Ο ίδιος ο Ομπάμα βρέθηκε σε αδιέξοδο απειλώντας τη Συρία ότι θα τη κτυπήσει στην περίπτωση χρήσης χημικών όπλων και όταν αυτή η “χρήση” σκηνοθετήθηκε, φοβήθηκε να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.
Ο Πούτιν τον βοήθησε τουλάχιστον να σώσει τα προσχήματα (στις ίδιες τις ΗΠΑ) – το χτύπημα στη Συρία ακυρώθηκε με αντάλλαγμα την εξαγωγή αποθεμάτων συριακών χημικών όπλων. Όμως ο Ομπάμα και οι Αμερικανοί δεν ένιωσαν ευγνωμοσύνη στον Πούτιν, επειδή έχασαν ακόμα το κύρος τους στους συμμάχους τους στην Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα τους Σαουδάραβες.
Και τότε «έσκασε» η ιστορία του Σνόουντεν. Τον Αμερικανό πράκτορα που βρήκε καταφύγιο στη Μόσχα, η τελευταία δεν θα το έδινε στην Ουάσιγκτον με κανέναν τρόπο. Αυτή ήταν μια άμεση πρόκληση για τον Ομπάμα – αλλά πάλι, δεν ήταν ο Πούτιν που το κανόνισε, απλά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία.
Και τα δύο αυτά γεγονότα συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα και έγιναν το πραγματικό σημείο κατάρρευσης των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Ακόμη και αν δεν προέκυπτε στη συνέχεια καμία Ουκρανία, μετά τα γεγονότα του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ και η Ρωσία είχαν μπει οριστικά στο μονοπάτι της αντιπαράθεσης.

Ωστόσο ήλθε και η Ουκρανία, την οποία ο Πούτιν αρχικώς έστρεψε από τη Δύση προς την Ανατολή, αφού ο Γιανούκοβιτς πείστηκε να αναστείλει την υπογραφή των ενταξιακών διαδικασιών στην ΕΕ. Εν συνεχεία, όμως, ήλθε η Δύση και μέσω του Μαϊντάν ανέτρεψε τον Γιανούκοβιτς και έστρεψε εκ νέου την Ουκρανία προς αυτήν και μάλιστα με σε μια σκληρά αντιρωσική κατεύθυνση.
Η Ρωσία δεν μπορούσε να μείνει σιωπηρή σ’ αυτό – η Δύση απέδειξε ότι δεν θα επέτρεπε καμία Ευρασιατική Ένωση και δεν σκόπευε να αναγνωρίσει τα εθνικά συμφέροντα της Μόσχας στο χώρο της ιστορικής, μεγάλης Ρωσίας.
Η απάντησή της Μόσχας ήταν η Κριμαία. Και τότε η αντιπαράθεση της Δύσης με της Ρωσίας απέκτησε τη μορφή κυρώσεων και σκληρών κατηγοριών. Ήταν τότε που οι ΗΠΑ προχώρησαν ανοιχτά στην πολιτική της αναχαίτισης της Ρωσίας. Με την ανάλογη ρητορική για «απομόνωση», «τιμωρία», «επιβολή ισχύος», «να πάρει το μάθημά της» και τις υποτιμητικές παρατηρήσεις για «περιφερειακή δύναμη».
Η προσπάθεια απομόνωσης δεν οδήγησε πουθενά, οι Αγγλοσάξονες απέδειξαν ότι είναι σε θέση να ελέγχουν μόνο την Ευρώπη. Ακόμη και οι χώρες που βρίσκονται στην τροχιά των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, στην πραγματικότητα δεν έχουν προσχωρήσει στο καθεστώς κυρώσεων.
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, άρχισε μια μακρόχρονη στροφή προς την Ανατολή – μια προσέγγιση με την Κίνα και τις χώρες του μη δυτικού κόσμου. Χωρίς τον Μάρτιο του 2014, θα είχε συμβεί ούτως ή άλλως, ίσως λίγο πιο αργή και όχι τόσο αισθητή.
Ταυτόχρονα, η επιθυμία να τιμωρηθεί η Ρωσία επηρέασε την επιτάχυνση των διαδικασιών αποδόμησης του μονοπολικού κόσμου – όχι μόνο όλοι ήταν πεπεισμένοι ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν παντοδύναμες, αλλά άρχισαν επίσης να καταβάλλουν περισσότερες προσπάθειες για την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής, μετα-αμερικανικής και μετα-δυτικής.
Αυτό δεν γίνεται μόνο από μια διαδικασία από-δολαροποίησης, αλλά επίσης με μια μάζα οριζόντιων, διμερών και πολυμερών σχέσεων και επαφών που έχουν χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα ή παρακάμπτοντας την Αμερική.
Παρόλα αυτά, ο εχθρός της Ρωσίας δεν είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ, αλλά η παγκοσμιοποιητική ελίτ του Ατλαντικού που χρησιμοποιεί την Αμερική προς όφελός της. Κάτι που επιβεβαίωσε απόλυτα η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ – η έλευση δηλαδή στην εξουσία ενός ανθρώπου που έχει γίνει τόσο εχθρός της ελίτ, όσο και ο Πούτιν.
Γενικά, στα πέντε χρόνια μετά την Κριμαία, σημειώθηκαν ορισμένα σημαντικά γεγονότα, επιβεβαιώνοντας πόσο φυσιολογικός ήταν ο Μάρτιος του 2014. Αυτό δεν είναι μόνο η εκλογή του Τραμπ και η εσωτερική πολιτική αναταραχή που ξεκίνησε μετά από αυτόν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το Brexit, η οποία έγινε η πιο σημαντική εκδήλωση της κρίσης της ΕΕ, και η ρωσική επιχείρηση στη Συρία, που επανέφερε τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή και αύξησε το γεωπολιτικό βάρος της.
Ταυτόχρονα, η αμερικανική αναταραχή και η κρίση της ΕΕ δεν είναι συνέπεια της Κριμαίας ή της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, είναι απολύτως λογικά, προκαθορισμένα στάδια της βαθιάς κρίσης της Δύσης (του συνόλου της) και του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης που οικοδομήθηκε από αυτήν.
Στα επόμενα χρόνια, θα δούμε πολλά ακόμα “ορόσημα”, και όλα αυτά θα οδηγήσουν τον κόσμο προς τη σωστή κατεύθυνση. Για την κατασκευή ενός νέου, πολυπολικού κόσμου – ο οποίος μπορεί δικαίως να αποκαλείται όχι μόνο μετά-αμερικανικός αλλά και μετά-Κριμαϊκός.
defence-point.gr