Τέρμα Πατησίων....άλλη μια παλιά γειτονιά ενός περιπλανώμενου Αθηναίου...Αλυσίδα...Αγία Βαρβάρα με την υπέροχη εκκλησία...το θερινό σινεμά ΚΑΜΕΛΙΑ
με ηλικία....1940-1978.
Πρώην θέατρο δηλαδή προπολεμικά....ιστορία σου λέω και ήσουνα από τους
τυχερούς μόλις καλοκαίριαζε μαζί με την παρέα να είσαι...στην πρεμιέρα.
Απλός ο λόγος...πήγαινε η τσακαλοπαρέα και έβαζε στην σειρά τις πάνινες
καρέκλες ή καλύτερα τις τύπου σκηνοθέτη και καθάριζε τα χαλίκια.
Και χαρτζιλίκι και ελευθέρας....μπερικέτια δηλαδή.
Κάθε Κυριακή στην λειτουργία στην Αγία Βαρβάρα και στα σκαλοπάτια της
η μόνιμη φιγούρα της Αρηνούλας.
Ζητιάνευε η φουκαριάρα....ένα κουβαράκι ήταν και που καθότανε και που περπατούσε.
"Αρηνούλα με λένε (Ειρήνη)..."
Στα μαύρα και να δίνει συνέχεια ευχές....
Ευτυχώς υπήρχαν άνθρωποι....σε μια αυλή ένα δωμάτιο γι αυτήν και στο μαγέρικο
της κυρα Ελευθερίας λίγο παραπέρα κάθε ημέρα ένα πιάτο φαϊ.
Αυτό μπορούσε και αυτή....σπιτωμένη ήταν από τον ταβερνιάρη και έμενε
σε ένα άλλο καμαράκι στην αυλή της ταβέρνας με τον τύρανο που καθημερινά
την απειλούσε ότι θα την διώξει.
Ρε μελαγχολία με τα παλιά !
Και απέναντι το μεγαλοψιλικατζίδικο που και τι δεν είχε μέσα.
Αλλά καλοκαιράκι είπαμε και πίσω στην ΚΑΜΕΛΙΑ Σάββατο βράδυ με τα
καλυτερότερα ντυμένοι για την ταινία.
Αν ήταν Ελληνική και κωμωδία το γέλιο της αρκούδας....κάποιοι την είχαμε
μάθει απ΄έξω και προλαβαίναμε τις ατάκες.
Αν ήταν ξένη και κλαφτερή βλέπε Ινδική τότε το μαρτύριο της αρκούδας
με τους....υποβολείς.
Δεν ήταν μικρό το ποσοστό τότε αυτών που και γράμματα δεν γνώριζαν οπότε
υπήρχε μια αναταραχή και συνεχώς άκουγες...."....σσσσσστ".
Ο φούρνος....παραπάνω από την "βίλα υπόγειο" ...του κυρ Μήτσου...
Χοντρός με την άσπρη ποδιά που φορούσε από τον λαιμό αλλά που δεν ήταν
άσπρη...προς το χρώμα του κάρβουνου έφερνε.
Δεν τον θυμήθηκα χωρίς αυτήν και κάποτε που τον είδαμε με κοστούμι
σε κηδεία εκεί στο Β΄νεκροταφείο δίπλα στο γήπεδο του Απόλλωνα...δεν τον
γνωρίσαμε.
Ψωμιά οκαδιάρικα και τσιγκούνης στο κομματάκι που έπρεπε να βάζει
όταν το ζύγιζε και έτσι και έβαζε ήταν συνήθως μπαγιάτικο.
Ζεμάταγε λοιπόν η οκαδιάρικη και σου την έδενε με ένα σπάγγο στην μέση
για να την πάς σπίτι.
Άνοιξε λοιπόν στο Τέρμα ένας μοντέρνος φούρνος για την εποχή που είχε
και άλλα εκτός από ψωμί.
Τυρόπιτες...μπουγάτσες ξεγυρισμένες....και οι φρατζόλες με σουσάμι παρακαλώ.
Οπότε ο κυρ-Μήτσος κράτησε αυστηρά τους κοντινούς σε αυτόν που από ντροπή
πήγαιναν και ψώνιζαν γιατί μόνο απουσιολόγιο δεν κρατούσε.
Ωραίες παλιές εικόνες σε δύσκολα χρόνια αλλά ανθρώπινα.
με ηλικία....1940-1978.
Πρώην θέατρο δηλαδή προπολεμικά....ιστορία σου λέω και ήσουνα από τους
τυχερούς μόλις καλοκαίριαζε μαζί με την παρέα να είσαι...στην πρεμιέρα.
Απλός ο λόγος...πήγαινε η τσακαλοπαρέα και έβαζε στην σειρά τις πάνινες
καρέκλες ή καλύτερα τις τύπου σκηνοθέτη και καθάριζε τα χαλίκια.
Και χαρτζιλίκι και ελευθέρας....μπερικέτια δηλαδή.
Κάθε Κυριακή στην λειτουργία στην Αγία Βαρβάρα και στα σκαλοπάτια της
η μόνιμη φιγούρα της Αρηνούλας.
Ζητιάνευε η φουκαριάρα....ένα κουβαράκι ήταν και που καθότανε και που περπατούσε.
"Αρηνούλα με λένε (Ειρήνη)..."
Στα μαύρα και να δίνει συνέχεια ευχές....
Ευτυχώς υπήρχαν άνθρωποι....σε μια αυλή ένα δωμάτιο γι αυτήν και στο μαγέρικο
της κυρα Ελευθερίας λίγο παραπέρα κάθε ημέρα ένα πιάτο φαϊ.
Αυτό μπορούσε και αυτή....σπιτωμένη ήταν από τον ταβερνιάρη και έμενε
σε ένα άλλο καμαράκι στην αυλή της ταβέρνας με τον τύρανο που καθημερινά
την απειλούσε ότι θα την διώξει.
Ρε μελαγχολία με τα παλιά !
Και απέναντι το μεγαλοψιλικατζίδικο που και τι δεν είχε μέσα.
Αλλά καλοκαιράκι είπαμε και πίσω στην ΚΑΜΕΛΙΑ Σάββατο βράδυ με τα
καλυτερότερα ντυμένοι για την ταινία.
Αν ήταν Ελληνική και κωμωδία το γέλιο της αρκούδας....κάποιοι την είχαμε
μάθει απ΄έξω και προλαβαίναμε τις ατάκες.
Αν ήταν ξένη και κλαφτερή βλέπε Ινδική τότε το μαρτύριο της αρκούδας
με τους....υποβολείς.
Δεν ήταν μικρό το ποσοστό τότε αυτών που και γράμματα δεν γνώριζαν οπότε
υπήρχε μια αναταραχή και συνεχώς άκουγες...."....σσσσσστ".
Ο φούρνος....παραπάνω από την "βίλα υπόγειο" ...του κυρ Μήτσου...
Χοντρός με την άσπρη ποδιά που φορούσε από τον λαιμό αλλά που δεν ήταν
άσπρη...προς το χρώμα του κάρβουνου έφερνε.
Δεν τον θυμήθηκα χωρίς αυτήν και κάποτε που τον είδαμε με κοστούμι
σε κηδεία εκεί στο Β΄νεκροταφείο δίπλα στο γήπεδο του Απόλλωνα...δεν τον
γνωρίσαμε.
Ψωμιά οκαδιάρικα και τσιγκούνης στο κομματάκι που έπρεπε να βάζει
όταν το ζύγιζε και έτσι και έβαζε ήταν συνήθως μπαγιάτικο.
Ζεμάταγε λοιπόν η οκαδιάρικη και σου την έδενε με ένα σπάγγο στην μέση
για να την πάς σπίτι.
Άνοιξε λοιπόν στο Τέρμα ένας μοντέρνος φούρνος για την εποχή που είχε
και άλλα εκτός από ψωμί.
Τυρόπιτες...μπουγάτσες ξεγυρισμένες....και οι φρατζόλες με σουσάμι παρακαλώ.
Οπότε ο κυρ-Μήτσος κράτησε αυστηρά τους κοντινούς σε αυτόν που από ντροπή
πήγαιναν και ψώνιζαν γιατί μόνο απουσιολόγιο δεν κρατούσε.
Ωραίες παλιές εικόνες σε δύσκολα χρόνια αλλά ανθρώπινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου