Μια επίσκεψη εκείνα τα χρόνια σε φίλους που έμεναν
σε πολυκατοικία.Με τα καλυτερότερα ντυμένοι φοβούμενοι για το γνωστόν
....τι θα πει ο κόσμος....
Οι σχετικές οδηγίες των μεγαλυτέρων περί προσοχής εκεί που θα πάμε
μην κάνουμε καμμία ζημιά να μην φάμε λαίμαργα και μας περάσουν
για ξελιγομένους....συνηθισμένη φράση τότε.
Είχε και ασανσέρ αλλά ο φόβος φύλαγε τα έρημα οπότε
με τα σκαλιά που ήταν και μαρμάρινα και γλυστράγανε
με τα παπούτσια που είχαν πέταλα από κάτω προκειμένου
να αντέχουν.
Ξύλινη πόρτα με κάτι σαν φεγγίτι επάνω...άνοιξε η υπηρεσία
φυσικά και λίγο πίσω από αυτήν ήταν το φιλικό ζευγάρι
στην υποδοχή.
Μεγάλο διαμέρισμα και άντε να το συγκρίνεις με το δικό σου...
ενοικιάζονται δύο δωμάτια και κουζίνα...ημιϋπόγειον...
Μέχρι εκεί...η σωστή περιγραφή θα ήταν υπόγειο του κερατά
παρα"ποτάμιο" (δίπλα στο ρέμα που κατέβαινε από Γαλάτσι)
και με τον καμπινέ στην αυλή δίπλα στο κοτέτσι του ιδιοκτήτη.
Πίσω στο διαμέρισμα...σαλόνι θεόρατο...κρεβατοκάμαρες
για το αντρόγυνο και για τα παιδιά...δωμάτιο της υπηρεσίας...
ξενώνας (προσπάθησαν πολύ να μου το εξηγήσουν).
Μπάνιο με μπανιέρα....WC (καμπινέ) για την υπηρέτρια και για τους
επισκέπτες....
Η κουζίνα μεγάλη με όλα τα σχετικά...πουθενά γκαζιέρα...
Σχεδόν δωμάτιο και μπαλκόνι...
Ξύλινα πατώματα και άντε να σε αφήσουν να πατήσεις με τα πέταλα
και να σε αγριοκοιτάζουν οι δικοί σου.
Τώρα τι να κάνεις και πώς να κρατηθείς την ώρα του φαγητού...
Μαύριζε το πόδι από τις κλωτσιές των δικών σου για...να είσαι κύριος...
όχι λαιμαργία.
Φυσικά τα παρατράγουδα δεν έλειψαν....
Πρώτο πιάτο σούπα...το συνήθιζαν τότε ...στα καλά σπίτια όπως τα έλεγαν.
Το ρούφηγμα με το κουτάλι αναπόφευκτο....
Στη συνέχεια η μια πιατέλα πίσω από την άλλη και ...κρατάτε Τούρκοι
τα άρματα...τι να κάνει και η πετσέτα που σου είχαν δέσει σφιχτά στον λαιμό
λές και ήθελαν να συγκρατήσουν το λαρύγγι.
Όταν τελείωνε η βίζιτα που φρόντιζε η οικογένεια να μην την κάνει
Αρμένικη αλλά και που φρόντιζαν γι αυτό και οι οικοδεσπότες όταν
άρχιζαν να κοιτάζουν το ρολόϊ...χαιρετούσαμε και φεύγαμε.
Δεν τους θυμήθηκα ποτέ να ανταποδίδουν την βίζιτα...τι είδους
οικογενειακοί φίλοι ήταν ποτέ δεν κατάλαβα.
http://pisostapalia.blogspot.com
σε πολυκατοικία.Με τα καλυτερότερα ντυμένοι φοβούμενοι για το γνωστόν
....τι θα πει ο κόσμος....
Οι σχετικές οδηγίες των μεγαλυτέρων περί προσοχής εκεί που θα πάμε
μην κάνουμε καμμία ζημιά να μην φάμε λαίμαργα και μας περάσουν
για ξελιγομένους....συνηθισμένη φράση τότε.
Είχε και ασανσέρ αλλά ο φόβος φύλαγε τα έρημα οπότε
με τα σκαλιά που ήταν και μαρμάρινα και γλυστράγανε
με τα παπούτσια που είχαν πέταλα από κάτω προκειμένου
να αντέχουν.
Ξύλινη πόρτα με κάτι σαν φεγγίτι επάνω...άνοιξε η υπηρεσία
φυσικά και λίγο πίσω από αυτήν ήταν το φιλικό ζευγάρι
στην υποδοχή.
Μεγάλο διαμέρισμα και άντε να το συγκρίνεις με το δικό σου...
ενοικιάζονται δύο δωμάτια και κουζίνα...ημιϋπόγειον...
Μέχρι εκεί...η σωστή περιγραφή θα ήταν υπόγειο του κερατά
παρα"ποτάμιο" (δίπλα στο ρέμα που κατέβαινε από Γαλάτσι)
και με τον καμπινέ στην αυλή δίπλα στο κοτέτσι του ιδιοκτήτη.
Πίσω στο διαμέρισμα...σαλόνι θεόρατο...κρεβατοκάμαρες
για το αντρόγυνο και για τα παιδιά...δωμάτιο της υπηρεσίας...
ξενώνας (προσπάθησαν πολύ να μου το εξηγήσουν).
Μπάνιο με μπανιέρα....WC (καμπινέ) για την υπηρέτρια και για τους
επισκέπτες....
Η κουζίνα μεγάλη με όλα τα σχετικά...πουθενά γκαζιέρα...
Σχεδόν δωμάτιο και μπαλκόνι...
Ξύλινα πατώματα και άντε να σε αφήσουν να πατήσεις με τα πέταλα
και να σε αγριοκοιτάζουν οι δικοί σου.
Τώρα τι να κάνεις και πώς να κρατηθείς την ώρα του φαγητού...
Μαύριζε το πόδι από τις κλωτσιές των δικών σου για...να είσαι κύριος...
όχι λαιμαργία.
Φυσικά τα παρατράγουδα δεν έλειψαν....
Πρώτο πιάτο σούπα...το συνήθιζαν τότε ...στα καλά σπίτια όπως τα έλεγαν.
Το ρούφηγμα με το κουτάλι αναπόφευκτο....
Στη συνέχεια η μια πιατέλα πίσω από την άλλη και ...κρατάτε Τούρκοι
τα άρματα...τι να κάνει και η πετσέτα που σου είχαν δέσει σφιχτά στον λαιμό
λές και ήθελαν να συγκρατήσουν το λαρύγγι.
Όταν τελείωνε η βίζιτα που φρόντιζε η οικογένεια να μην την κάνει
Αρμένικη αλλά και που φρόντιζαν γι αυτό και οι οικοδεσπότες όταν
άρχιζαν να κοιτάζουν το ρολόϊ...χαιρετούσαμε και φεύγαμε.
Δεν τους θυμήθηκα ποτέ να ανταποδίδουν την βίζιτα...τι είδους
οικογενειακοί φίλοι ήταν ποτέ δεν κατάλαβα.
http://pisostapalia.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου