Πως η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στα σχολεία καταστρέφει τη ζωή μας...

Το ανθρώπινο μυαλό πρέπει να επανέλθει προς την ελευθερία. Εκπαιδευόμαστε να ζούμε πάντα μέσα στη λύση των προβλημάτων, γιατί αυτό παρουσιάζει το σχολείο στο νέο και αναπτυσσόμενο μυαλό μας, και έτσι ο εγκέφαλός μας, καθώς μεγαλώνουμε στην ενηλικίωση και στα γηρατειά, συνεχώς αναζητά, βρίσκει και διασκεδάζει νέα προβλήματα. Ενδομύχως. Και έτσι, ψυχολογικά ζούμε πάντα μέσα σε προβλήματα. Το σχολείο μας βλάπτει ψυχολογικά.

Είμαστε εξαρτημένοι από πολλές διαμορφωμένες νοητικές συνήθειες σε αυτά τα δώδεκα χρόνια συγκεκαλυμμένης ελιτίστικης πλύσης εγκεφάλου. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε πάντα και να επιδιώκουμε τη διασφάλιση μιας αυθεντίας στη ζωή, χάρη στο ότι μας καθοδηγεί πάντα ένας δάσκαλος. Είμαστε προετοιμασμένοι να ανταγωνιζόμαστε τους συνομηλίκους μας και χάνουμε την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε.

«99 [μαθητές] στους 100 είναι αυτόματοποιημένοι και προσεκτικοί έτσι ώστε να περπατούν σε προκαθορισμένα μονοπάτια, προσεκτικοί να ακολουθούν τις προδιαγεγραμμένες συνήθειες. Αυτό δεν είναι τυχαίο αλλά αποτέλεσμα ουσιαστικής εκπαίδευσης, η οποία, επιστημονικά ορισμένη, είναι η υπαγωγή του ατόμου.» - Έτσι δήλωσε ο William Torrey Harris, Επίτροπος Εκπαίδευσης των ΗΠΑ (1889-1906). Είχε δίκιο, και θα έπρεπε να είχε, γιατί συνέβαλε, μαζί με άλλους ελιτιστές της εποχής του, συμπεριλαμβανομένου του Τζον Ντ. Ροκφέλερ, στο σημερινό μας σύστημα εκπαίδευσης που σαπίζει τον εγκέφαλο των παιδιών.

Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός των χρόνων σπατάλης των σχολικών σας χρόνων; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί έπρεπε να απομνημονεύσετε ΤΟΣΑ πολλά πράγματα που δεν είχαν ενδιαφέρον και δεν είχαν καμία σχέση με τη ζωή; Ονόματα ποιητών, ημερομηνίες πολέμων, ονόματα στρατηγών σε πολέμους, λέξεις από τραγούδια, επιφανειακές πληροφορίες για τόσα πολλά θέματα και καμία σε βάθος έρευνα για κανένα. Σίγουρα, κάποιος μαθαίνει χρήσιμα πράγματα στο σχολείο - πώς να μετράει, μαθηματικά, πώς να μιλά. Αλλά η πλειονότητα των οκτώ ωρών την ημέρα πέντε ημέρες την εβδομάδα, δωδεκάχρονης διάρκειας της νεανικής και εντυπωσιακής ζωής μας, δεν ενστάλαξε κοινωνικά μια εκπαιδευτική τάξη για να φέρει όλες μας τις ζωές στη θαυμάσια καρποφορία μιας ζωής που ζήσαμε έξυπνα.

Ο σκοπός της εκπαίδευσής μας, ήταν να μας ξεγελάσει. Και το κατάφεραν.

Δώδεκα χρόνια σε συνεχή απομνημόνευση είναι αρκετά πολλά για κάθε παιδί να αναπτύξει μια αυτόματη εσωτερική ορμή να προσεγγίζει τη ζωή στην εργασία και να ζει πάντα στη μνήμη. Η σκέψη, είναι μνήμη. Ακούς λέξεις και εικόνες να ρέουν μέσα σου; Αυτό δεν είναι φυσικό στη ζωή, αυτό είναι κληρονομιά του σχολείου. Το σχολείο μας ενσταλάζει πολλές συνήθειες, βλαβερές για τη ζωή μας, την κοινωνία μας και κυρίως για τις σχέσεις μας. Οδηγούμαστε στη μνήμη, μια ζωή που ζούμε στον εσωτερικό εννοιολογικό χρόνο που βασίζεται σε μνήμες του παρελθόντος και αναζητούμε ασφάλεια στη ζωή, ως συνέχεια αυτού που προηγήθηκε. Το σχολείο μας προγραμματίζει σε μια ιδεολογία που λέει ότι η ζωή έχει να κάνει με την «επιτυχία». Και ένας άνθρωπος μπορεί να γίνει οτιδήποτε, με τον καιρό. Το γίγνεσθαι, είναι μια ψυχολογική κίνηση συνέχειας, από τις μέρες που θυμούνται, σε ένα «μέλλον», που είναι μια τροποποιημένη συνέχεια του ίδιου παρελθόντος.

Το «Becoming» βλέπει την ανθρώπινη συνείδηση ​​βαθιά και αιώνια εστιασμένη σε δύο αυτοπροβαλλόμενες και φανταστικές ζώνες ώρας. Μια παρούσα στιγμή, για ένα μυαλό «μορφωμένο» σε αυτή την καταστροφή της ζωής, είναι μάλλον ασήμαντη. Μια φευγαλέα στιγμή ανάμεσα στο σημείο που ήμουν, και στο μέλλον που επιδιώκω να οικοδομήσω, το προβλεπόμενο έπαθλο της μελλοντικής «επιτυχίας» στη διχασμένη ζωή μου. Το μέλλον, δεν υπάρχει στη ζωή. Η ζωή δεν έχει καμία αίσθηση, ούτε ενδιαφέρον για το πού πηγαίνει. Οι ενέργειες της ζωής κατευθύνονται σε αυτή τη στιγμή του χρόνου, όπου η μορφωμένη ανθρωπότητα δεν είναι πλέον ελεύθερη να κοιτάξει γύρω της. Το μέλλον, είναι μια έννοια που βασίζεται σε μνήμες του παρελθόντος, και το παρελθόν, είναι μια ανάμνηση νεκρή και χαμένη, αν και διατηρείται ζωντανή και συνεχίζεται στην προγραμματισμένη αυτόματη προσέγγιση της ζωής, της ζωής στη μνήμη. «Η αναζήτηση της επιτυχίας», χωρίζει το σύνολο της ανθρωπότητας, το ένα από το άλλο. 

Επιδιώκω την επιτυχία μου, εσύ τη δική σου. Είμαστε δύο σιδηροδρομικές γραμμές που δεν συναντιούνται ποτέ .

Οι «σχέσεις» μας γίνονται διχαστικές υποθέσεις, εγωιστικά εμμονικές με τον δικό μας προβαλλόμενο κόσμο και τη ζωή μας σε αυτόν, αδιαφορώντας για τη ζωή οποιουδήποτε άλλου. Είμαστε εξαρτημένοι από πολλές διαμορφωμένες νοητικές συνήθειες σε αυτά τα δώδεκα χρόνια συγκεκαλυμμένης ελιτίστικης πλύσης εγκεφάλου. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε πάντα και να επιδιώκουμε τη διασφάλιση μιας αυθεντίας στη ζωή, χάρη στο ότι μας καθοδηγεί πάντα ένας δάσκαλος. Είμαστε προετοιμασμένοι να ανταγωνιζόμαστε τους συνομηλίκους μας και χάνουμε πολύ την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε σε οποιαδήποτε φυσική ζωή, δεδομένου του αισθήματος συνεργασίας. Είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε στη μνήμη και ένα μυαλό επαναλαμβανόμενων λέξεων και εικόνων, ένα μυαλό χτισμένο στην εσωτερική δομή μιας μορφωμένης γλώσσας, είναι ο τελικός στόχος εκδήλωσης των εκπαιδευτικών επιθυμιών. Μέσα σε μια εσωτερική φλυαρία αναμνήσεων, έχουμε εκπαιδευτεί να χτίζουμε μια βαθιά αίσθηση του εννοιολογικού εαυτού. Ένα «εγώ». Ένας αδιάκοπος φλυαρος «στοχαστής» σκέψεων. Που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψυχολογική ψευδαίσθηση. Ζούμε σε εννοιολογικό χρόνο, σε μια προγραμματισμένη εσωτερική κίνηση εννοιολογικού γίγνεσθαι, αρνούμενοι τη ζωή που γεννιέται σε βαθιά και στοργική σχέση που κάθε νεογέννητο και μικρό παιδί συναντά μέσω της άμεσης σύνδεσης με τη ζωή μέσω των αισθήσεων.

Εκπαιδευόμαστε να ζούμε πάντα μέσα στη λύση των προβλημάτων, γιατί αυτό παρουσιάζει το σχολείο στο νέο και αναπτυσσόμενο μυαλό μας, και έτσι ο εγκέφαλός μας, καθώς μεγαλώνουμε στην ενηλικίωση και στα γηρατειά, συνεχώς αναζητά, βρίσκει και διασκεδάζει νέα προβλήματα. Ενδομύχως. Και έτσι, ψυχολογικά ζούμε πάντα μέσα σε προβλήματα. Το σχολείο μας βλάπτει ψυχολογικά. Αφαιρεί από τη ζωή κάθε παιδιού την ικανότητα να συναντά τη ζωή σε πλήρη σιωπή, που είναι ο μόνος τρόπος να δεις και να συναντήσεις την ποιότητα ζωής αυτού του Σύμπαντος σε αυτή τη ζωντανή παρούσα στιγμή. Δεν μπορώ να δω καθαρά πότε το μυαλό μου μοιράζεται μεταξύ της εσωτερικής διασπαστικής φλυαρίας και του εξωτερικού κόσμου που θέλω να κοιτάξω.

Ο μόνος τρόπος να σχετιστείτε αληθινά, να γνωρίσετε και να νοιαστείτε για έναν άλλο άνθρωπο, είναι από ένα έδαφος εσωτερικής σιωπής. Ο μορφωμένος εγκέφαλος της αναζήτησης της επιτυχίας, είναι ένας κατεστραμμένος εγκέφαλος που εργάζεται πάνω σε μια μαθημένη προσέγγιση της ζωής που αρνείται τις σχέσεις και οδηγεί κάθε ζωή που πιάνεται σε αυτή την προγραμματισμένη προσέγγιση της ζωής, στην απόλυτη αταξία. Σε έναν κόσμο διχασμένων χαμένων ψυχών που η καθεμία αναζητά τη δική της εννοιολογική μελλοντική σωτηρία στο να «γίνει» κάτι. Σωρευτικά, είναι αυτή η εσωτερική διαταραγμένη τεχνητή ριζωμένη προσέγγιση της ζωής, που καταστρέφει τον κόσμο μας. Η μελλοντική αναζήτηση του «γίγνεσθαι», είναι η ίδια μορφωμένη σχολική αρχή πίσω από το κίνημα της Μεγάλης Επαναφοράς. 

Το ανθρώπινο μυαλό είναι αυτό που πρέπει να φέρουμε στην ελευθερία.

Εάν μπορούμε να το κάνουμε, ο κόσμος μας θα ακολουθήσει το παράδειγμά μας. Όλα τα άλλα είναι μια επαναλαμβανόμενη κίνηση μέσα στα καταστροφικά μοτίβα της διχασμένης ψυχολογικής ύπαρξης που έχει προγραμματιστεί σε όλους τους εγκεφάλους μας όταν είναι πολύ νέοι για να αμφισβητούμε και πολύ αφελείς για να κατανοήσουμε τη σημασία του να το κάνουμε. 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.  To ιστολόγιο μας δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, ούτε ταυτίζεται με τα θέματα που αναδημοσιεύει από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και δεν ευθύνεται για την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και το περιεχόμενό τους.

ellinikiafipnisis.blogspot.com