Και ενώ όλοι περίμεναν δεν ξέρω κι εγώ τι από αυτές τις εκλογές, η γράφουσα Τρελοκερκυραία έλεγα και ξαναέλεγα, ότι η μόνη ελπίδα μου ήταν η ακυβερνησία, για τον απλούστατο λόγο, ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης είτε αυτοδύναμης είτε συνεργασίας θα σήμαινε τη συνέχιση των πρoδοτικών πολιτικών, όσον αφορά στα εθνικά θέματα και την εφαρμογή των επόμενων δυστοπικών σχεδίων της ΝΤΠ, όσον αφορά στα γενικότερα.
Τα φτερά μου όμως κόπηκαν, όταν ένα μήνα περίπου νωρίτερα είχα συμμετάσχει σε τηλεδιάσκεψη πατριωτών, όπου ειπώθηκε ξεκάθαρα, ότι οι εντολές από ΗΠΑ μεριά τόσο προς Ελλάδα όσο και προς Τουρκία ήταν, να τελειώνουν το συντομότερο δυνατόν με τις εκλογικές αναμετρήσεις και να σχηματίσουν ισχυρές κυβερνήσεις, ώστε οι δύο χώρες να περάσουν στο επόμενο βήμα, που θα ήταν το μοίρασμα του Αιγαίου.
Γιατί η Τουρκία – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- εξακολουθεί και είναι το αγαπημένο παιδί της Δύσης και προκειμένου να τη χάσουν για τα γλυκά μάτια του Βλαδίμηρου θα πρέπει να της προσφέρουν ένα τεράστιο αντάλλαγμα, αν λάβουμε υπόψιν και ότι αργά ή γρήγορα θα της κόψουν κι ένα κομμάτι για τη δημιουργία του Κουρδιστάν.
Και δυστυχώς η πληροφορία αυτή φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά, αφού στη γείτονα χώρα ο σουλτάνος εξακολουθεί να αναδεικνύεται στον απόλυτο κυρίαρχο ενώ στα δικά μας η ζαβομάρα πάει σύννεφο με 41% με την αγαστή συνεργασία της Αμερικ@νικης Πρ3σβείας, της Singular και του εγχώριου σκυλολογιού βεβαίως βεβαίως…
Αλλά ας γυρίσω στο κεντρικό μου θέμα της ακυβερνησίας:
Ο πρώτος τρόπος που θα μπορούσε να επέλθει, θα ήταν, αν τα ποσοστά των
γνωστών συστημικών κομμάτων ήταν τόσο χαμηλά, που θα αναγκάζονταν να
πάνε σε κυβέρνηση συνεργασίας και εκεί θα υπήρχε πάντα η ελπίδα
-δεδομένων και των “προστριβών” τους λόγω υποκλοπών- να μην μπορέσουν να
συνεννοηθούν και να τα σπάσουν…
Αυτό το σενάριο διαψεύστηκε οικτρά, αφού ο “υπέρκομψος” με τη
ρώγα έξω πάει ντουγρού για αυτοδυναμία… Και πώς να μην πήγαινε άλλωστε,
αφού σύμφωνα και με το Economist
“Ο πιο καλός ο μαθητής είναι αυτός στην τάαααξη, Ο- ο -ο- ο…
κι ο δάσκαλος τον έχει μη βρέξει και μη στάαααξει”…
Οπότε περνάμε στο δεύτερο σενάριο, που θεωρητικά παίζει ακόμα, στην
πράξη όμως χλωμό, καρακατάχλωμο το κόβω, αφού για να επιτευχθεί, θα
πρέπει να ισχύσουν ικανές και αναγκαίες συνθήκες.
Το σενάριο αυτό δεν είναι δικής μου εμπνεύσεως αλλά μας το έχει περιγράψει ο Ζώης Μπέχλης του Κινήματος 21:
Δείτε από το 3:20 έως το 5:10
Μας λέει λοιπόν ο κος Μπέχλης, ότι:
Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο / άρθρο 104:
“Βουλευτική έδρα που κενώθηκε αναπληρώνεται από τον αναπληρωματικό και
αν δεν υπάρχει ή παραιτηθεί και αυτός προκηρύσσονται εκλογές στην
εκλογική περιφέρεια για την αναπλήρωση της έδρας.”
Σύμφωνα με το σύνταγμα, άρθρο 53 παρ. 2:
“Η Βουλή δεν μπορεί να λειτουργήσει με κάτω από 300 Βουλευτές κατά τα πρώτα τρία έτη.”
Σε συνδυασμό τα παραπάνω σημαίνουν ότι:
Αν παραιτηθεί ένας βουλευτής ΚΑΙ ο αντικαταστάτης του, τότε η
Βουλή κλείνει και δεν μπορεί να νομοθετήσει για τριάντα μέρες, γιατί δεν
έχει τριακόσιους βουλευτές. Επομένως ένα πατριωτικό (αυθεντικό και όχι
εντός εισαγωγικών) κόμμα που είναι μέσα στη Βουλή θα μπορούσε, να
μπλοκάρει την ψήφιση αντεθνικών ή δικτατορικών νόμων με τον εξής τρόπο:
Κάθε 29 μέρες να παραιτείται ένας βουλευτής του κόμματος και ο
αντικαταστάτης του μέχρι να εξαντληθούν ΟΛΟΙ οι βουλευτές του κόμματος.
Σε όλο αυτό το διάστημα η Βουλή ΔΕ θα μπορεί να νομοθετήσει ΟΥΤΕ να
περάσει ο,τιδήποτε κόντρα στη θέληση των πατριωτών.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί σε τόσα και τόσα που πέρασαν δε βρέθηκε ένα κόμμα που να το εφαρμόσει; Οέο;
Έλα μου ντε, εδώ σας θέλω… Ρητορικό το ερώτημα, φαντάζομαι…
Και περνάμε τώρα στις αναγκαίες και ικανές συνθήκες:
1) Θα πρέπει ένα αμιγώς πατριωτικό κόμμα να εισέλθει στη Βουλή…
2) Θα πρέπει το κόμμα αυτό να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό / περισσότερους βουλευτές…
3) Θα πρέπει όλοι τους να είναι αποφασισμένοι, ότι θα εφαρμόσουν
το παραπάνω σχέδιο και δε θα υποκύψουν σε δωροδοκίες ή εκβιασμούς…
Και πάμε στο δια ταύτα:
Το Κίνημα 21 του Ζώη Μπέχλη δεν έχει ποσοστό που θα του επέτρεπε έστω στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση να εισέλθει στη Βουλή…
Το κόμμα Νίκη που είναι στο 3 παρά και θεωρητικά έχει ελπίδες δεν το κόβω να έχει τα κότσια για κάτι τέτοιο. Αν το σκόπευε, θα το είχε εκφράσει δημοσίως, όπως ο κος Μπέχλης.
Επομένως η μόνη ελπίδα θα ήταν ένας μεγάλος πατριωτικός
συνασπισμός, που θα μπορούσε, να σχηματιστεί έστω και την ύστατη στιγμή
βλέποντας τη “Δαμόκλειο σπάθη” να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Ήδη
υπάρχει μια κινητικότητα μεταξύ των πατριωτών και των πατριωτικών
κομμάτων αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα, αφού και το πρόσφατο
παρελθόν έχει δείξει, ότι ο καθένας προβάλλει το εγώ του και επιθυμεί
το αρχηγηλίκι, την καρέκλα και την προσωπική του ανάδειξη…
Αλλά ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Ποιος ξέρει; Ίδωμεν…
ΥΓ. Η ανωμαλία θα μπορούσε να πυροδοτήσει την εκπλήρωση προφητειών, όπως:
«Θα έρθει καιρός που θα ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις, θα
εναλλάσσονται τα κόμματα, θα ανακαλούνται διατάγματα, θα ψηφίζονται
νόμοι και θα καταργούνται άλλοι, και θα επικρατεί σύγχυση. Ο κόσμος θα
υποφέρει πολλά, αλλά δεν θα κρατήσει για πολύ αυτό. Κάποιους μήνες. Μετά
θα ξεκινήσει ο πόλεμος με την Τουρκία που θα γίνει Παγκόσμιος. Και η
Ελλάδα θα μεγαλουργήσει!»
Και…
“Θα γίνει μια πολιτειακή ανωμαλία. Μόλις γίνει η πολιτειακή
ανωμαλία, θα τραβήξει πίσω το κεφάλαιο. Το παγκόσμιο κεφάλαιο. Το
κεφάλαιο είναι διεθνές, εβραϊκό. Μόλις τραβήξει πίσω το κεφάλαιο, θα
απολυθούν όλοι οι υπάλληλοι.
Θα επιστρέψουμε πίσω στις βάσεις μας. Η Ελλάδα τότε θα φτωχύνει
πολύ αλλά μετά θα κινηθεί. Θα επιστρέψουμε πίσω στις βάσεις μας, ο
Πόντος, η Μικρά Ασία, η Καππαδοκία όλα αυτά δικά μας είναι. Είναι οι
ρίζες των προγόνων μας.”
Αν δε δούμε κάποια τέτοια εξέλιξη αλλά συνεχίσει αυτοδύναμα ο αφορισμένος, τότε κλάψε μας, μάνα, κλάψε μας…
Και μερικά ακόμα παράδοξα…
Αν δεν τα διασταυρώνει με τα αποτελέσματα των Πρωτοδικείων, πού σκ@τά τα βρίσκει η Singular; Σε καμιά γυάλινη σφαίρα;
ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου