Του Κάσσανδρου.
Ζούμε αναμφίβολα στην εποχή των τεράτων. Στην εποχή κατά την οποία μέσα σε μία χρεοκοπημένη χώρα και στην προσπάθεια διατήρησης της πραγματικής πολιτικής εξουσίας αναδείχθηκαν τέρατα τα οποία μετονομάστηκαν σε “ήρωες” συνθηκολογώντας με τους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας .
Η αλήθεια είναι πως ούτε για μία στιγμή κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η κατάσταση ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διατηρηθεί για μακρύ χρονικό διάστημα. Και εννοώ την κατάσταση με τον ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη αριστερίστικη η οποία θα είχε σαν σκοπό την εγκαθίδρυση μιας Μπολιβαριανού τύπου “Δημοκρατίας”.
Ακόμα και τα σκληροπυρηνικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του 3% έχουν εγκαταλείψει την ιδέα. Και έχουν αγκαλιάσει μία άλλη ιδέα, να γίνουν ο ηγεμονικός πόλος στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Αυτό επιχειρούν να το καταφέρουν σβήνοντας στην πράξη το ΠΑΣΟΚ και μένοντας σαν μόνη επιλογή ψήφου για το εκλογικό σώμα το οποίο αυτοπροσδιορίζεται από το κέντρο και προς τα αριστερά. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν κάποιες αναιμικές εσωκομματικές φωνές οι οποίες θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και να μην μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παραμένοντας κατ’ όνομα τουλάχιστον αριστερίστικο.
Προσπαθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να στήσει ένα νέο διπολισμό στον οποίο αυτός θα αποτελεί τον έναν από τους δύο πόλους. Σε αυτόν το στόχο του βρίσκει συμμάχους και τους οικονομικούς του σπόνσορες αλλά και την κυριαρχούσα την παρούσα στιγμή πολιτική τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και λέω την παρούσα στιγμή γιατί μετά τις ευρωεκλογές δεν γνωρίζουμε αν θα συνεχίσει η τάση αυτή να κυριαρχεί.
Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία, κυρίως σε επίπεδο ηγετικής ομάδας, φαίνεται να αποδέχεται αυτό το σενάριο αφού αυτή θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων τον άλλο πόλο. Τοποθετεί στην παραδοσιακή της κοσμοθεωρία τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να πολιτεύεται όπως πριν σε μεγάλο βαθμό. Και για αυτό παραμένει ο αντιπολιτευτικός της λόγος άνευρος. Σαν μηχανισμός εξουσίας η ισορροπία αυτή της είναι αρεστή καθώς θα παραμείνει σαν μία από τις δύο επιλογές για την διακυβέρνηση της χώρας.
Βέβαια εντός Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν πολλά στελέχη και κυρίως η βάση οι οποίοι δεν βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά σαν μία απειλή για τη χώρα και επιθυμούν την ολοκληρωτική του ήττα. Αυτά τα στελέχη επιλέγουν σκληρό αντιπολιτευτικό λόγο και ευθεία σύγκρουση. Και υπάρχει βέβαια και μία τρίτη ομάδα η οποία επιζητεί την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβερνητική σύμπραξη. Για όποιον γνωρίζει τα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας η προσωποποίηση των τάσεων είναι εύκολη υπόθεση.
Ο μεγάλος χαμένος αυτού του σκηνικού είναι βέβαια το ΠΑΣΟΚ το οποίο αν ο διάβολος φέρει έτσι τα πράγματα χάνει οριστικά την δεσπόζουσα θέση του στο πολιτικό σκηνικό και περιμένει την απορρόφηση του από τους δύο μεγάλους πόλους στον νέο διπολισμό. Μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στην ουσία δύο τάσεις η μία φίλα προσκείμενη προς το ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη φίλα προσκείμενη προς τις δυνάμεις της ελεύθερης οικονομίας.
Το σκηνικό που περιέγραψα για μένα δεν είναι ευκταίο. Και δεν είναι ευκταίο γιατί παραμένουμε στην εποχή των τεράτων καθώς η γένεση ενός τέτοιου διπολικού πολιτικού συστήματος αποτελεί αναμφίβολα τερατογένεση, ειδικά όσο ο Τσίπρας παραμένει ισχυρός παίκτης. Ωστόσο αποτελεί το ευνοϊκό σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων για το παλαιό πολιτικό σύστημα και τη διατήρηση του πολιτικού Status quo στην Ελλάδα. Οι υπάρχοντες πολιτικοί όπως τους ξέρουμε θα διατηρήσουν τη θέση τους και τα προνόμιά τους αποτελώντας στην ουσία αχυρανθρώπους για τους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας οι οποίοι κατοικοεδρεύουν εκτός των συνόρων.
Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι συνδυασμοί εξελίξεων οι οποίοι μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικά αποτελέσματα και να μην ευοδωθούν τα όνειρα του Τσίπρα και της παρέας του.
Η μία περίπτωση είναι δια μέσω της λαϊκής ψήφου να δικαιωθεί το κομμάτι εκείνο της Νέας Δημοκρατίας το οποίο επιθυμεί την ολοκληρωτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την περίπτωση πάμε σε νέα αναδιάταξη στην κεντροαριστερά εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να κρατήσει την ηγεμονική του θέση και σε μία περίοδο με τη Νέα Δημοκρατία σε ηγεμονικό ρόλο των πολιτικών και τον αντίπαλο πόλο σε κομμάτια όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν κατά την πρώτη διακυβέρνηση του Καραμανλή του Α’. Αυτή θα είναι μία ευκταία εξέλιξη καθώς, ειδικά μετά την σύμπτυξη του εθνομηδενιστικού τμήματος της κεντροαριστεράς με τον Τσίπρα στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών με τη δημιουργία των “γεφυρών”, είναι πιθανό στη μάχη που θα ακολουθήσει για την ηγεμονία στον έτερο πόλο να επικρατήσουν δυνάμεις οι οποίες δεν θα είναι εθνομηδενιστικές.
Υπάρχει και μία άλλη περίπτωση η οποία είναι πιο ενδιαφέρουσα από όλες τις υπόλοιπες. Και το ενδιαφέρουσα δεν έχει απαραιτήτως την καλή έννοια. Σε περίπτωση που ο διάβολος φέρει έτσι τα πράγματα και υπάρξουν έκτακτες συνθήκες, τότε είναι πιθανή η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας κάτω από την πίεση εξωχώριων παραγόντων για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού, με ή χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι επιθυμητό για ένα τμήμα της Νέας Δημοκρατίας αλλά και για ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο έχει καλομάθει στην καρέκλα. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα νέο 89, προφανώς. Το νέο αυτό 89 θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε μία οριζόντια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού .
Οι πιθανές συνεπαγόμενες εξελίξεις μιας τέτοιας κατάστασης στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι να υπάρξει οριστική αλλαγή ιδεολογικού προσανατολισμού και προφανώς να εγκαταλείψει πλήρως το αριστερίστικο παρελθόν του, αγκαλιάζοντας τη θεωρία Μαραντζίδη για σοσιαλδημοκρατική στροφή.
Οι αντίστοιχες εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία θα είναι πολύ πιο έντονες. Εκεί για μεγάλο κομμάτι των στελεχών της αλλά και για πολύ μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων της (εμού συμπεριλαμβανομένου) η κυβερνητική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά αδιανόητη. Και αυτό που περιμένει στη στροφή τη Νέα Δημοκρατία σε μία τέτοια περίπτωση είναι μία μεγάλη διάσπαση.
Το ΠΑΣΟΚ το πιθανότερο θα έχει την ίδια μοίρα.
Σε αυτό το δεδομένο λοιπόν αναπτύσσεται όντως ένας νέος διπολισμός σταθερός αυτή τη φορά, στον οποίο ο ένας πόλος θα είναι ο πόλος της συγκυβέρνησης και ο άλλος πόλος θα είναι όσοι αντιπολιτευθούν τη συγκυβέρνηση αυτή. Ο νέος αυτός διπολισμός θα είναι σταθερός καθώς αποτελεί απλά επικαιροποίηση της πολιτικής κατάστασης με βάση την κατάσταση στο εκλογικό σώμα και θα απηχεί τις διαφοροποιήσεις εντός του εκλογικού σώματος. Τις διαφοροποιήσεις που ξέρουμε και βλέπουμε ήδη.
Επειδή στην πράξη αυτό ήδη γίνεται με τη βοήθεια την οποία προσφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, για να είμαστε ειλικρινείς πιο πολλά αυτοεξορισμένα στελέχη τα οποία έχουν φύγει από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και πολλοί ψηφοφόροι οι οποίοι έχουν φύγει εδώ και πολύ καιρό από τη Νέα Δημοκρατία (τουλάχιστον από το 2012), την έκφραση αυτή σε επίπεδο εκλογικού σώματος μπορούμε εύκολα να την φανταστούμε καθώς δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή.
Με βάση το τελευταίο δικαιούμαστε να πούμε πως η αλλαγή αυτή, η οριζόντια αναδιάταξη, ήδη κυοφορείται. Και οδηγούμαστε ξανά στο 1989, 30 χρόνια μετά.
antinews.gr
Ζούμε αναμφίβολα στην εποχή των τεράτων. Στην εποχή κατά την οποία μέσα σε μία χρεοκοπημένη χώρα και στην προσπάθεια διατήρησης της πραγματικής πολιτικής εξουσίας αναδείχθηκαν τέρατα τα οποία μετονομάστηκαν σε “ήρωες” συνθηκολογώντας με τους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας .
Η αλήθεια είναι πως ούτε για μία στιγμή κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η κατάσταση ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διατηρηθεί για μακρύ χρονικό διάστημα. Και εννοώ την κατάσταση με τον ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη αριστερίστικη η οποία θα είχε σαν σκοπό την εγκαθίδρυση μιας Μπολιβαριανού τύπου “Δημοκρατίας”.
Ακόμα και τα σκληροπυρηνικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του 3% έχουν εγκαταλείψει την ιδέα. Και έχουν αγκαλιάσει μία άλλη ιδέα, να γίνουν ο ηγεμονικός πόλος στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Αυτό επιχειρούν να το καταφέρουν σβήνοντας στην πράξη το ΠΑΣΟΚ και μένοντας σαν μόνη επιλογή ψήφου για το εκλογικό σώμα το οποίο αυτοπροσδιορίζεται από το κέντρο και προς τα αριστερά. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν κάποιες αναιμικές εσωκομματικές φωνές οι οποίες θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα και να μην μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παραμένοντας κατ’ όνομα τουλάχιστον αριστερίστικο.
Προσπαθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να στήσει ένα νέο διπολισμό στον οποίο αυτός θα αποτελεί τον έναν από τους δύο πόλους. Σε αυτόν το στόχο του βρίσκει συμμάχους και τους οικονομικούς του σπόνσορες αλλά και την κυριαρχούσα την παρούσα στιγμή πολιτική τάση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και λέω την παρούσα στιγμή γιατί μετά τις ευρωεκλογές δεν γνωρίζουμε αν θα συνεχίσει η τάση αυτή να κυριαρχεί.
Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία, κυρίως σε επίπεδο ηγετικής ομάδας, φαίνεται να αποδέχεται αυτό το σενάριο αφού αυτή θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων τον άλλο πόλο. Τοποθετεί στην παραδοσιακή της κοσμοθεωρία τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζει να πολιτεύεται όπως πριν σε μεγάλο βαθμό. Και για αυτό παραμένει ο αντιπολιτευτικός της λόγος άνευρος. Σαν μηχανισμός εξουσίας η ισορροπία αυτή της είναι αρεστή καθώς θα παραμείνει σαν μία από τις δύο επιλογές για την διακυβέρνηση της χώρας.
Βέβαια εντός Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν πολλά στελέχη και κυρίως η βάση οι οποίοι δεν βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά σαν μία απειλή για τη χώρα και επιθυμούν την ολοκληρωτική του ήττα. Αυτά τα στελέχη επιλέγουν σκληρό αντιπολιτευτικό λόγο και ευθεία σύγκρουση. Και υπάρχει βέβαια και μία τρίτη ομάδα η οποία επιζητεί την συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβερνητική σύμπραξη. Για όποιον γνωρίζει τα εσωτερικά της Νέας Δημοκρατίας η προσωποποίηση των τάσεων είναι εύκολη υπόθεση.
Ο μεγάλος χαμένος αυτού του σκηνικού είναι βέβαια το ΠΑΣΟΚ το οποίο αν ο διάβολος φέρει έτσι τα πράγματα χάνει οριστικά την δεσπόζουσα θέση του στο πολιτικό σκηνικό και περιμένει την απορρόφηση του από τους δύο μεγάλους πόλους στον νέο διπολισμό. Μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στην ουσία δύο τάσεις η μία φίλα προσκείμενη προς το ΣΥΡΙΖΑ και η άλλη φίλα προσκείμενη προς τις δυνάμεις της ελεύθερης οικονομίας.
Το σκηνικό που περιέγραψα για μένα δεν είναι ευκταίο. Και δεν είναι ευκταίο γιατί παραμένουμε στην εποχή των τεράτων καθώς η γένεση ενός τέτοιου διπολικού πολιτικού συστήματος αποτελεί αναμφίβολα τερατογένεση, ειδικά όσο ο Τσίπρας παραμένει ισχυρός παίκτης. Ωστόσο αποτελεί το ευνοϊκό σενάριο εξέλιξης των πραγμάτων για το παλαιό πολιτικό σύστημα και τη διατήρηση του πολιτικού Status quo στην Ελλάδα. Οι υπάρχοντες πολιτικοί όπως τους ξέρουμε θα διατηρήσουν τη θέση τους και τα προνόμιά τους αποτελώντας στην ουσία αχυρανθρώπους για τους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας οι οποίοι κατοικοεδρεύουν εκτός των συνόρων.
Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι συνδυασμοί εξελίξεων οι οποίοι μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικά αποτελέσματα και να μην ευοδωθούν τα όνειρα του Τσίπρα και της παρέας του.
Η μία περίπτωση είναι δια μέσω της λαϊκής ψήφου να δικαιωθεί το κομμάτι εκείνο της Νέας Δημοκρατίας το οποίο επιθυμεί την ολοκληρωτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την περίπτωση πάμε σε νέα αναδιάταξη στην κεντροαριστερά εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να κρατήσει την ηγεμονική του θέση και σε μία περίοδο με τη Νέα Δημοκρατία σε ηγεμονικό ρόλο των πολιτικών και τον αντίπαλο πόλο σε κομμάτια όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν κατά την πρώτη διακυβέρνηση του Καραμανλή του Α’. Αυτή θα είναι μία ευκταία εξέλιξη καθώς, ειδικά μετά την σύμπτυξη του εθνομηδενιστικού τμήματος της κεντροαριστεράς με τον Τσίπρα στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών με τη δημιουργία των “γεφυρών”, είναι πιθανό στη μάχη που θα ακολουθήσει για την ηγεμονία στον έτερο πόλο να επικρατήσουν δυνάμεις οι οποίες δεν θα είναι εθνομηδενιστικές.
Υπάρχει και μία άλλη περίπτωση η οποία είναι πιο ενδιαφέρουσα από όλες τις υπόλοιπες. Και το ενδιαφέρουσα δεν έχει απαραιτήτως την καλή έννοια. Σε περίπτωση που ο διάβολος φέρει έτσι τα πράγματα και υπάρξουν έκτακτες συνθήκες, τότε είναι πιθανή η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας κάτω από την πίεση εξωχώριων παραγόντων για τη δημιουργία μιας κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού, με ή χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι επιθυμητό για ένα τμήμα της Νέας Δημοκρατίας αλλά και για ένα μεγάλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο έχει καλομάθει στην καρέκλα. Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα νέο 89, προφανώς. Το νέο αυτό 89 θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε μία οριζόντια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού .
Οι πιθανές συνεπαγόμενες εξελίξεις μιας τέτοιας κατάστασης στο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι να υπάρξει οριστική αλλαγή ιδεολογικού προσανατολισμού και προφανώς να εγκαταλείψει πλήρως το αριστερίστικο παρελθόν του, αγκαλιάζοντας τη θεωρία Μαραντζίδη για σοσιαλδημοκρατική στροφή.
Οι αντίστοιχες εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία θα είναι πολύ πιο έντονες. Εκεί για μεγάλο κομμάτι των στελεχών της αλλά και για πολύ μεγάλο κομμάτι ψηφοφόρων της (εμού συμπεριλαμβανομένου) η κυβερνητική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά αδιανόητη. Και αυτό που περιμένει στη στροφή τη Νέα Δημοκρατία σε μία τέτοια περίπτωση είναι μία μεγάλη διάσπαση.
Το ΠΑΣΟΚ το πιθανότερο θα έχει την ίδια μοίρα.
Σε αυτό το δεδομένο λοιπόν αναπτύσσεται όντως ένας νέος διπολισμός σταθερός αυτή τη φορά, στον οποίο ο ένας πόλος θα είναι ο πόλος της συγκυβέρνησης και ο άλλος πόλος θα είναι όσοι αντιπολιτευθούν τη συγκυβέρνηση αυτή. Ο νέος αυτός διπολισμός θα είναι σταθερός καθώς αποτελεί απλά επικαιροποίηση της πολιτικής κατάστασης με βάση την κατάσταση στο εκλογικό σώμα και θα απηχεί τις διαφοροποιήσεις εντός του εκλογικού σώματος. Τις διαφοροποιήσεις που ξέρουμε και βλέπουμε ήδη.
Επειδή στην πράξη αυτό ήδη γίνεται με τη βοήθεια την οποία προσφέρουν στο ΣΥΡΙΖΑ πολλά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, για να είμαστε ειλικρινείς πιο πολλά αυτοεξορισμένα στελέχη τα οποία έχουν φύγει από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και πολλοί ψηφοφόροι οι οποίοι έχουν φύγει εδώ και πολύ καιρό από τη Νέα Δημοκρατία (τουλάχιστον από το 2012), την έκφραση αυτή σε επίπεδο εκλογικού σώματος μπορούμε εύκολα να την φανταστούμε καθώς δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή.
Με βάση το τελευταίο δικαιούμαστε να πούμε πως η αλλαγή αυτή, η οριζόντια αναδιάταξη, ήδη κυοφορείται. Και οδηγούμαστε ξανά στο 1989, 30 χρόνια μετά.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου