Ο βενιζελισμός στο απόγειο της αμετροέπειας του, βίασε για πρώτη φορά στην ιστορία του νεόυ ελληνικού κράτους το Σύνταγμα το 1926 και άλλαξε τους όρους του «παιχνιδιού» των εκλογών, όταν κινδύνευε να εξαερωθεί!
Γράφει ο
Τις τελευταίες μέρες, λίγο μετά τη δημοσίευση του τελευταίου μου άρθρου «Μη χαίρεσαι γελοίε, δεν κέρδισες απολύτως τίποτε», βρέθηκα μπροστά σε έναν πραγματικό καταιγισμό από μηνύματα αναγνωστών (μεταξύ των οποίων και η αγαπητή Ληξουριώτισσα), τα οποία εκτός των ενθαρρυντικών τους λόγων για το έργο μου συνολικά στο διαδίκτυο, με ρωτούσαν γιατί τόσο …μένος εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου και των συνεργατών-οπαδών του δηλαδή των λεγόμενων «βενιζελικών».
Με εξέπληξε όλος αυτός ο καταιγισμός.
Κανονικά δεν θα έπρεπε, λόγω του ότι οι περισσότεροι εξ ημών των Ελλήνων, έχουμε πάρει διαζύγιο με την Ιστορία, χωρίς απαραίτητα η ευθύνη να βαραίνει εμάς, αλλά το ίδιο το κράτος της Μεταπολίτευσης που φρόντισε ιδιαίτερα για να υπάρξει αυτή η αποστροφή. Πλημμελέστατα και ελλιπέστατα βιβλία, «καθοδηγούμενοι» δάσκαλοι, αυθαιρεσίες των Mainstream Media, ο δογματισμός του political correct και άλλες εξ’ ίσου σημαντικές αιτίες (αναβίωση παγανισμού, διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων, αποδόμηση του Χριστιανισμού κλπ), διαμόρφωσαν μιαν άλλη μορφή διδαχής της επίσημης Ιστορίας, η οποία αντί να παράγει ενδιαφέρον προς τον διδαχόμενο, αντιθέτως, τον ωθούσε σε πλήρη απαξίωση. Με αποτέλεσμα, η πλήρης απουσία μάθησης από τη μια πλευρά και ο πλήρης ενστερνισμός των «δογμάτων» που διακινούσε ο ελεγχόμενος ασφυκτικά από διάφορα κέντρα εντός ή εκτός των τοιχών Τύπος από την άλλη(εφημερίδες, περιοδικά «σκέψης», τηλεόραση, κινηματογράφος) έγιναν η αιτία που αυτά τα πάσης φύσεως «δόγματα» κυριάρχησαν και περιόρισαν στο ελάχιστο την γνώση.
Οπότε, στίς δύσκολες μέρες που ζούμε, γίνεται άμεσα κατανοητή η αιτία της παντελούς ελλείψεως της ιστορικής γνώσης, ιδίως όσον αυτή αφορά τα νεότερα χρόνια και συγκεκριμένα την περίοδο του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και πέρα, μέχρι σήμερα.
Οι συγκεκριμένες ερωτήσεις, στάθηκαν αφορμή στο να εμβαθύνω τη μελέτη μου ως προς την πραγματικά ταραχώδη περίοδο 1910-1930 η οποία ταλάνισε την πατρίδα μας και που δεν αποτελούσε μέρος της ειδίκευσης μου που είναι η μεσαιωνική Ιστορία της Ευρώπης και ειδικότερα το Βυζάντιο ή αλλιώς Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των Ελλήνων και που για την οποία αυτή περίοδο, γνωρίζω όσα έχω συλλέξει μέσω διαφόρων πηγών, οι οποίες αυτές πηγές δίνουν μια πιο γενικευμένη εικόνα.
Ο πρώτος ίσως ιστορικός ερευνητής, ο οποίος ασχολήθηκε εκτενέστατα με την περίοδο αυτή, ο εγκυρότατος Ιωάννης Δασκαρόλης, υπήρξε η κύρια πηγή μου απ’ όπου και άντλησα σημαντικά στοιχεία, τα οποία ήταν άγνωστα σε μένα μέχρι…χτές τουλάχιστον. Ο Δασκαρόλης προχώρησε σε αυτή την έρευνα λόγω του διδακτορικού του και έφερε στο φως σημαντικότατα στοιχεία, τα οποία δεν πρέπει να μείνουν μόνο στο στενό πλαίσιο των ακαδημαϊκών, αλλά πρέπει να γίνουν γνωστά σε όλους, ειδικά σε αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν πως το πραγματικό όραμα του Ελ. Βενιζέλου ήταν το…ποθούμενο, δηλαδή η ανάσταση της Ρωμανίας (Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή αλλιώς Βυζάντιο) με το προπαγανδιστικό αφήγημα της «Ελλάδας των 2 Ηπείρων και των 5 θαλασσών». Ενώ στην πραγματικότητα, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η ολοκληρωτική επικράτηση των ιδεών του και η διαιώνιση της έννοιας του Φιλελευθερισμού, ως τη μόνη πραγματική «Δημοκρατία», την οποία και βιώσαμε όλοι στο πετσί μας, τόσο κατά την μεταπολεμική περίοδο, όσο – και κυρίως – στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Η κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος και η καταπάτηση της έννοιας της Δημοκρατίας από τους βενιζελικούς το 1926
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αναμφισβήτητα υπήρξε μια χαρισματική προσωπικότητα, η οποία υπήρξε καταλυτική για την πορεία της Ελλάδας στα πρώτα 10 χρόνια του ταραχώδους 20ού αιώνα. Η δεύτερη δεκαετία, ήταν αυτή που τον επέβαλε στην πολιτική σκηνή και οι τεράστιες επιτυχίες που απέφερε η πολιτική του τους πρώτους πέντε χρόνους της δεκαετίας (1910-1914) τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό (αναδιοργάνωση στρατού, παροχές, κοινωνικές μεταρρυθμίσεις κλπ) έφεραν σημαντικότατες επιτυχίες με κορύφωση την διετία 1912-1914 με τους περίφημους Βαλκανικούς Πολέμους, οι οποίοι πράγματι διπλασίασαν την έκταση της Ελλάδος με την προσθήκη του μεγαλύτερου μέρους της Ηπείρου και ολόκληρης της Μακεδονίας, καθώς και την απελευθέρωση των νησιών του βορείου Αιγαίου.
Η περίοδος για την οποία ελέγχεται ο Βενιζέλος, είναι η περίοδος 1915-1932 κατά την οποία η Ελλάδα διχάστηκε σε βασιλικούς και αντιβασιλικούς, απώλειες κάθε κέρδους που αποτίμησε με τη συμμετοχή της στον Α’ΠΠ και φυσικά την μεγάλη καταστροφή που επέφερε η απώλεια της Μικράς Ασίας και η τραγική συρρίκνωση του Ελληνισμού, λόγω των περίεργων παλινωδιών της πολιτικής του Βενιζέλου. Και δεν είναι φυσικά μόνον αυτό. Τα μελανά σημεία τα οποία ανάγκασαν τον αντιβενιζελικό τύπο στο να του σούρνει τα εξ αμάξης, ήταν κυρίως οι αντιδημοκρατικές μέθοδοι που χρησιμοποιούσε για να κυβερνήσει (όπως π.χ. τα περίφημα 
«πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» που επεβλήθησαν κυρίως στον στρατό, οι συνεχόμενες και κάποιες φορές αναίτια παραβιάσεις του Συντάγματος, η κοινωνική ποδηγέτηση κλπ), η επιμονή του να εμπιστεύεται παντί τρόπω τους Συμμάχους και τα συμφέροντα τους τα οποία αποδείχτηκαν μοιραία για την Ελλάδα και φυσικά η δημιουργία των παραστρατιωτικών ταγμάτων ασφαλείας που διατηρούσε ως φρουρά και που αργότερα έγιναν …Δημοκρατικά Τάγματα (Ασφαλείας) από βενιζελικούς διαδόχους του στις κυβερνήσεις 1923-1927 με υποτιθέμενο ρόλο τους την διατήρηση της έννομης τάξης, λόγω έλλειψης προσωπικού κανονικής Αστυνομίας, επειδή η Ελλάδα είχε δεχθεί τότε περίπου 2.000.000 πρόσφυγες από την Μικρασία, την Ανατολική Θράκη και άλλα μέρη που δεν απελευθερώθηκαν, ενώ στη πραγματικότητα, ήταν φύλακες του περίφημου «Βενιζελισμού» και τη διατήρηση πάση θυσία της Αβασίλευτης Δημοκρατίας την οποία αυτός επεδίωκε, μιας και είχε ρίξει την απόλυτη ευθύνη για την κατάρρευση του μετώπου της Μικράς Ασίας στους βασιλικούς και φιλοβασιλικούς, πράγμα απολύτως ψευδές και πλαστό, τουλάχιστον ιστορικά.
Η περίοδος στην οποία αναφέρομαι και που καταπατήθηκε εκ νεόυ το Σύνταγμα, ήταν το 1926, όπου τον Αύγουστο του έτους αυτού, ο στρατηγός Γεώργιος Κονδύλης ανέτρεψε με το κίνημα της 22ης Αυγούστου τον επίσης δικτάτορα στρατηγό Θ. Πάγκαλο, ο οποίος είχε πάρει επίσης με κίνημα την εξουσία ένα χρόνο νωρίτερα.
Όπως μας πληροφορεί η έρευνα του Ιωάννη Δασκαρόλη, πράγματι τόσο η μεσοπολεμική βιβλιογραφία, όσο και οι περισσότεροι ιστορικοί (βενιζελικοί στην πλειονότητα τους), εξαίρουν τον ρόλο του Κονδύλη στην διενέργεια αδιάβλητων εκλογών του 1926, κυρίως λόγω της απόφασής του να μην συμμετέχει ο ίδιος και το κόμμα του.
Ήταν όμως…πράγματι έτσι;
Λάθος!
Οι εκλογές αυτές, μόνο ΑΔΙΑΒΛΗΤΕΣ δεν ήταν!
Ο πρώην βενιζελικός Υπουργός Δικαιοσύνης και προσωρινός πρωθυπουργός Γεώργιος Καφαντάρης, είχε στο μεταξύ προβεί σε μια περίεργη δήλωση, της οποίας συνάγεται ότι ο βενιζελισμός στο σύνολό του, είχε αποφασίσει οι ερχόμενες εκλογές να διεξαχθούν με το αναλογικό σύστημα και χρησιμοποιούσαν τον Κονδύλη για να επιβάλλουν τη θέληση τους αυτή.
Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα του Δασκαρόλη, η πρώτη καταστρατήγηση του αδιάβλητου των εκλογών έγινε τις 22 Σεπτεμβρίου 1926 όταν με μια αιφνιδιαστική κίνηση, ο Κονδύλης δημοσίευσε ως νόμους του κράτους το Σύνταγμα όπως το είχε επεξεργαστεί η επιτροπή των παπαναστασιακών χωρίς τις αλλαγές του Πάγκαλου, προεδρικό διάταγμα με την ημερομηνία των εκλογών (24 Οκτωβρίου), και το εκλογικό σύστημα που θα ήταν η απλή αναλογική, έναντι του πλειοψηφικού που ίσχυε ως τότε.
Ήταν το Σύνταγμα, όπου καταργούνταν η βασιλεία και στη θέση της γεννιόταν η Β’ Ελληνική Δημοκρατία με προεδρικό χαρακτήρα και κοινοβουλευτική κυβέρνηση. Καθαρά έργο βνιζελικών πρωθυπουργών και δικτατόρων για να διαιωνιστεί η εξουσία τους και να ελέγχουν τόσο τον Πρόεδρο, όσο και το ποιός θα έπαιρνε την εξουσία, πάντα με βενιζελικό πρόσημο.
Ο λαός όμως είχε πραγματικά κουραστεί από τα βενιζελικά πολιτικά καμώματα και από το γεγονός ότι δεν υπήρχε σταθερή κυβέρνηση από την ημέρα που χάθηκε η Μικρασία, λόγω αυτής της «φαγωμάρας» μεταξύ των βενιζελικών πολιτικάντηδων για το ποιός θα κυβερνήσει ελλείψει του «μεγάλου αφεντικού» τους, δηλαδή του Ελ. Βενιζέλου.
Ο Κονδύλης λοιπόν, επειδή γνώριζε την λαϊκή κόπωση και την πορεία της χώρας από το κακό στο χειρότερο και επειδή έβλεπε την άνοδο που είχαν οι Φιλοβασιλικοί και μπροστά στον κίνδυνο να προκύψει αποτέλεσμα που θα έφερνε πίσω τον έκπτωτο βασιλέα δηλαδή τον Γεώργιο τον Β’, προέβη σε κινήσεις, τις οποίες και αντέγραψε με κάθε επιμέλεια και ο νύν απόγονος των βενιζελικών και μόλις πριν λίγων ημερών επανεκλεγμένος Κυριάκος Μητσοτάκης!
Τι είδους κινήσεις έκανε;
- Αποφάσισε να …εξοβελίσει τον «Παγκαλισμό» και τους οπαδούς του, απαγορεύοντας την κάθοδο στον εκλογικό στίβο όλων των πολιτικών στελεχών της κυβέρνησης Πάγκαλου, με την αγαστή φυσικά αρωγή των άλλων βενιζελικών κομμάτων, εμποδίζοντας έτσι τη δημιουργία ενός «παγκαλικού» κόμματος που θα μείωνε επί της ουσίας την επιρροή του βενιζελισμού! Είπατε τίποτε; Κι επειδή εκείνη την εποχή, τα περισσότερα δικαστικά σώματα είχαν απόλυτη αυτονομία ως είθισται, κάποια Πρωτοδικεία ανά την Ελλάδα αρνήθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο Κονδύλη και έδωσαν άδεια καθόδου σε όσους υποψηφίους είχαν αποκλειστεί. Ο Κονδύλης αντέδρασε, όπως ο…Μητσοτάκης με την υπόθεση Τζανερίκου, με τη διαφορά ότι δεν προσπάθησε να τους δωροδοκίσει, αλλά με νέα συντακτική πράξη, ακύρωσε εκ νεόυ τις παγκαλικές υποψηφιότητες και μαζί με αυτούς κατήργησε και την ισοβιότητα των δικαστών και παράλληλα προέβη και σε πογκρόμ όσων δικαστών δεν είχαν πειθαρχήσει! Μιλάμε για την …απόλυτη αίσθηση «δημοκρατίας»! Και φυσικά, ο κατά τα άλλα «δημοκράτης» Αλ. Παπαναστασίου καθώς και ο επίσης «δημοκράτης» Πρόεδρος Κουντουριώτης, υπέγραψαν τα πάντα ως..απολύτως νόμιμα, όπως ακριβώς και η σημερινή Πρόεδρος Σακελλαροπούλου! Παρ’ όλα αυτά, τα πάντα πέρασαν από τη Βουλή του 1926 και υπερψηφίστηκαν όλες οι τροπολογίες…
- Προχώρησε σε χρηματικές παροχές υπέρ των προσφύγων που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι οποίες είχαν να κάνουν με τις περιουσίες των προσφύγων, καλύπτοντας το ⅕ της περιουσίας τους, κερδίζοντας έτσι τις…ψήφους τους που σε αντίθετη περίπτωση, θα πήγαιναν στους Φιλοβασιλικούς και Αντιβενιζελικούς που είχαν υποσχεθεί κάτι ανάλογο στο μεταξύ και
- Έκανε τα πάντα για να κερδίσουν οι Φιλελεύθεροι βενιζελικοί, απειλώντας καθαρά τους οπαδούς του φιλοβασιλικού Λαϊκού Κόμματος χαρακτηρίζοντας τους «καθάρματα» και «αποβράσματα», όπως ακριβώς έκανε και ο Μητσοτάκης τόσο στον έγκλειστο Κασιδιάρη, όσο και σε όσους υποστήριζαν τα πατριωτικά κόμματα (ψεκασμένοι, φασίστες, νεοναζί, οπισθοδρομικοί, πατριδοκάπηλοι και άλλα τέτοια κοσμητικά)
Να υπογραμμίσω στο τέλος, πως όλοι οι αποκλεισθέντες «παγκαλικοί» υποψήφιοι είχαν λευκά ποινικά μητρώα, δεν είχαν καμμιά καταδίκη για πολιτικό έγκλημα ούτε διώκονταν για τίποτε, όπως επί παραδείγματι το κόμμα «Έλληνες», το οποίο (φαινομενικά) δεν είχε καμμιά σχέση από ένα σημείο και μετά με τον έγκλειστο Κασιδιάρη και όλα τα μέλη του, είχαν άψογο και λευκό ποινικό μητρώο.
Επίλογος
Ο Βενιζελισμός, ήταν και είναι ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η πολιτική ζωή της χώρας, μέσα στον 20ό αιώνα και μέχρι σήμερα. Ο Βενιζελισμός δημιούργησε το λεγόμενο «Ψευτορωμαίϊκο», ο Βενιζελισμός συνεργάστηκε απόλυτα με τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Βενιζελισμός έφερε την αμερικανοκρατία στην Ελλάδα κι ας έδειχνε μέσα στη δεκαετία του ´60 αντιαμερικανικό πρόσημο, ο Βενιζελισμός ήταν αυτός που έφερε τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 απλά για να κάνουν…άλλοι αυτά που επίτασσαν οι Αμερικανοί τότε (απόσυρση Ελληνικής Μεραρχίας από Κύπρο, πραξικόπημα Κύπρου, διώξεις δημοκρατών Ελλήνων φορτώνοντας τους τη στάμπα του κομμουνιστή κλπ) και ασφαλώς για να ξεπλυθεί ο ίδιος από τα αποστήματα του δοσιλογισμού και του Εμφυλίου φορτωνοντάς τον στις πλάτες της πατριωτικής Δεξιάς και τέλος, ο Βενιζελισμός είναι αυτός που μας έφτασε στα μνημόνια, μέσω των κυβερνήσεων Α.Παπανδρέου, Κ.Μητσοτάκη, Κ. Σημίτη, Κ.Καραμανλή (ανηψιού), Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα και Κ.Μητσοτάκη.
Ο Βενιζελισμός, αυτό το μίασμα που τρώει το σαράκι της Ελλάδας, θα προσπαθήσει να «πουλήσει» και το Αιγαίο (βρίσκεται στην ατζέντα Μητσοτάκη εδώ και πέντε χρόνια, είναι λόγια της Μπακογιάννη), θα προσπαθήσει να αλλάξει το Σύνταγμα και να το φέρει στα μέτρα της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» του Σβάμπ και των Διεθνιστών όπως ακριβώς έπραξε και με τη κίνηση Κονδύλη το 1926 με την πραξικοπηματική επιβολή του Συντάγματος των «παπαναστασιακών», θα προσπαθήσει να αφαιρέσει κάθε χριστιανικό και ορθόδοξο από τα δημόσια κτίρια και την Βουλή και τέλος, θα προσπαθήσει να ισοπεδώσει ό,τι πατριωτικό, εθνικό και χριστιανικό ψήγμα έχει μείνει στους εναπομείναντες Έλληνες, μετατρέποντας τους σε…ντόπιους λοβοτομημένους και πειθήνιους πολίτες, όπως επιτάσσει επίσης η Ατζέντα 2030 των…δυτικών «Συμμάχων» μας.
Αν τον αφήσουμε ελεύθερο να κάνει ό,τι έκανε τότε, θα είμαστε απλά άξιοι της μοίρας μας και ανάξιοι μπροστά στο Θεό και τη Πατρίδα. Θα είμαστε ξένοι μέσα σε μια χώρα που για χάρη της έχυσαν μυριάδες Ελλήνων προγόνων μας το αίμα τους και τελικά θα εξαφανιστούμε ως Έθνος.
Αυτό θέλουμε; Πιστεύω πως όχι. Και το καλύτερο της υπόθεσης, δεν το θέλει ούτε ο Θεός. Κι επειδή δεν το θέλει, θα μας δώσει τη δύναμη να πετάξουμε από πάνω μας αυτό το ελεεινό μίασμα και να ξαναδώσουμε στην πατρίδα μας τη χαμένη μας την αίγλη…
Θα τα ξαναπούμε. Δεν τελειώσαμε με τον Βενιζελισμό. Υπάρχουν πολλά ακόμα ράμματα για τη γούνα τους. Προσώρας, σταματώ εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου