Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Οι περισσότεροι στην Ελλάδα αισθάνθηκαν μία ευφορία στις καλώς δομημένες ανταπαντήσεις του υπουργού εξωτερικών Νίκου Δένδια στον Τούρκο ομόλογό του. Μία από τις ευχές και τις κατάρες του Ελληνικού ανθρωπότυπου είναι το θυμικό του. Και το θυμικό των Ελλήνων χρειαζόταν μία ένεση υπερηφάνειας (για τα αυτονόητα) μετά τα απανωτά χαστούκια που έχει υποστεί η χώρα σε όλους του τομείς τα τελευταία 20 χρόνια. Ακόμα και ο Κανάκης των Ράδιο Αρβύλα έδωσε συγχαρητήρια στον Νίκο Δένδια. Και ορθώς.
Η πολιτική ανάλυση όμως οφείλει ως εκ του ρόλου της να είναι πιο ψυχρή και περισσότερο αποστασιοποιημένη από το θυμικό μας. Οι ερωτήσεις παραμένουν κρίσιμες και οφείλουν να απαντηθούν με κάποιον τρόπο από την κυβέρνηση. Διότι δεν εξηγείται εύκολα το πώς από την μία υιοθετείται η λογική των διερευνητικών με επικεφαλής τον Αποστολίδη οι θέσεις του οποίου είναι λίγο ως πολύ γνωστές και σε κάθε περίπτωση αρκούντως προβληματικές αφ’ης στιγμής απεφάσισε να γράψει στο νέο βιβλίο του Κώστα Σημίτη και από την άλλη να υπάρξει αυτή η αποφασιστική μετωπική σύγκρουση με τον Τσαβούσογλου. Από την στιγμή λοιπόν που η Ελλάδα δεν συζητά για όλα τα ζητήματα με την Τουρκία ποιος είναι ο κυρίαρχος λόγος που συνομιλεί με την Τουρκία; Για να παίξει το παιχνίδι του blame game; Δεν είναι λίγο ξεπερασμένη αυτή η τακτική μέσω της οποίας δώσαμε γη και ύδωρ στα Σκόπια δήθεν για να μην μας κατηγορήσει η διεθνής κοινότητα ως αδιάλλακτους παρίες; Το blame game έχει αξία όταν υπάρχει συντεταγμένη διεθνής κοινότητα. Δεν λέω ότι είναι ασύντακτη. Αλλά το νέο πολυπολικό περιβάλλον σέβεται ολοένα και περισσότερο απροφάσιστα την πραγματικότητα της ισχύος. Η έννοια της λογοδοσίας πλειστάκις έχει πάει περίπατο από την Συρία ως την Ουκρανία. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο και η Τουρκία έχει απλωθεί από το Ναγκόρνο Καραμπάχ στην Ουκρανία και από την ΝΑ Μεσόγειο στην Λιβύη. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμφέροντά της συμπίπτουν με κάποιες από τις Μεγάλες Δυνάμεις και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις αποκλίνουν. Βλέπετε να έχει υποβαθμιστεί ο ρόλος της; Βλέπετε να έχει χάσει εδάφη; Όχι. Γιατί; Διότι ζούμε σε ένα νέο γεωπολιτικό περιβάλλον. Υπό αυτήν την έννοια λοιπόν η στάση της Ελληνικής κυβερνήσεως στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής μοιάζει ως μη συνεκτική. Ακούγεται ότι αυτό συμβαίνει επειδή θέλει να κερδίσει χρόνο μέχρι να καταφέρει να εξοπλιστεί πλήρως. Θα δεχόμουν αυτήν την εκτίμηση εάν ήδη είχαμε σπεύσει στην υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής με την Γαλλία. Όμως τις φρεγάτες ακόμα τις εξετάζουμε. Οπότε αμέσως αμέσως προβληματίζομαι.
Επιπλέον θέλω να πιστεύω ότι η στάση αυτή του Νίκου Δένδια δεν αντανακλά την υπόγεια αντιπαράθεση ανάμεσα σε Καραμανλικούς και Σημιτικούς εντός της Νέας Δημοκρατίας. Η εξωτερική πολιτική δεν προσφέρεται για εξαγωγή τέτοιου είδους εσωκομματικών αντιπαραθέσεων. Επομένως επιλέγω να μην πιστέψω τα πολιτικά κουτσομπολιά που συνδέουν την αξιοπρεπέστατη στάση Δένδια στην Τουρκία ως μέσον για να αναδειχθεί ο τελευταίος από τους Καραμανλικούς ως ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ και ως αντίβαρο στις επιδιώξεις της ηγεσίας. Διότι όταν αναγιγνώσκω στον τύπο ότι είναι ενοχλημένη η ηγεσία που δεν θεωρήθηκε δεδομένο ότι Μητσοτάκης – Δένδιας είχαν προσυμφωνήσει σε αυτήν την στρατηγική καταλαβαίνω ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή η ηγεσία βρέθηκε εξ απήνης και προέτρεξε επικοινωνιακά να πιστωθεί την επιτυχία του υπουργού εξωτερικών. Σε καμία περίπτωση επίσης δεν θέλω να πιστέψω πως αυτή η εμφάνιση του Νίκου Δένδια σχετίζεται κάπως με την οσονούπω ψηφοφορία των τριών εφαρμοστικών μνημονίων συνεργασίας από την ελληνική Βουλή εντός του Απριλίου ή το αργότερο εντός του Μαΐου, βάσει της συμφωνίας των Πρεσπών. Σε ένα βαθμό στην συγκεκριμένη ψηφοφορία θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ.
Σε κάθε περίπτωση πολλά θα κριθούν από το πώς θα δομήσουν τη νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος ασφαλείας οι ΗΠΑ αρχής γενομένης με την μοιρασιά στην Ουκρανία. Το γεγονός πάντως ότι αναβαθμίζεται η Ρωσία ως νούμερο ένα κίνδυνος εξ αντανακλάσεως αναβαθμίζει την Τουρκία παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Η στάση Δένδια δύναται να μεταφραστεί ακόμα και ως έμμεση πίεση στην Τουρκία για τα Στενά. Είναι νωρίς βέβαια. Αλλά θα φανεί. Το σημαντικότερο είναι να κατανοηθεί από Ελληνικής πλευράς ότι καίτοι η Τουρκική εξωτερική πολιτική είναι απολύτως προβλέψιμη υφίσταται ένας αστάθμητος παράγων. Ο Ερντογάν. Ο τελευταίος γνωρίζει ότι σε περίπτωση που χάσει την εξουσία όλα τα ενδεχόμενα για αυτόν είναι ανοικτά. Η πληγωμένη τίγρη είναι η πιο επικίνδυνη και απρόβλεπτη.
*Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου