Η πρόσφατη επίσκεψη ενός αμερικανικού πλοίου εκστρατείας στο
λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, δεν ήταν ίσως παρά η πρώτη σκηνή ενός πολύ
σημαντικού “έργου”. Οι Αμερικανοί, αν και δεν πήραν “μόνιμη παρουσία”
στο ακριτικό λιμάνι, εντούτοις είναι ολοφάνερο πως ενδιαφέρονται σφόδρα
για την εξαιρετικά σημαντική στρατηγική εγκατάσταση.
Υπάρχουν δυο λόγοι, ο προφανής και ο … “αφανής”. Και οι δυο είναι όχι απλά σημαντικοί, αλλά εξαιρετικά σημαντικοί. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ρωσία έχει δυνατότητα να κάνει εξωτερική πολιτική μέσω των αγωγών φυσικού αερίου. Το ρωσικό φυσικό αέριο δεν κινεί απλά τις βιομηχανίες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, αλλά ζεσταίνει και τις πόλεις. Αν λοιπόν η Ευρώπη δεν θέλει να παγώσει, τότε καλά θα κάνει να μην πολυπηγαίνει “κόντρα” στη Ρωσία.
Η Αλεξανδρούπολη και το FSRU εκεί, είναι μια εξαιρετική πύλη εισόδου του υγροποιημένου φυσικού αερίου των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. Αν και έχει μεγαλύτερο κόστος από το ρωσικό, εντούτοις η δυνατότητα ύπαρξης εναλλακτικής για το ρωσικό αέριο αλλάζει σημαντικά το όποιο ρωσικό leverage.
Οι Ρώσοι έχουν μεγάλο “άγχος” σε ότι αφορά τη δυνατότητα να ασκούν πολιτική μέσω της ροής του φυσικού αερίου. Η Ουκρανία μπορεί ανά πάσα στιγμή να “παγώσει” σε περίπτωση που οι Ρώσοι αποφασίσουν να το κάνουν. Εδώ είναι που “μπαίνει” το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Από εκεί, ακόμη και με κόστος, LNG produced in USA μπορεί να φτάσει στην Ανατολική Ευρώπη. Από εκεί πλέον μπορεί να ξεκινήσει η τελική φάση της “αποσοβιετικοποίησης” των Ανατολικών Χωρών, καθώς η Ρωσία μπορούσε να τις ελέγχει όχι πλέον μέσω τανκς, αλλά μέσω της ενέργειας.
Αυτό βέβαια είναι το προφανές. Έχουμε ξαναγράψει πως οι τουρκικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο βολεύουν ιδιαίτερα τους Ρώσους. Όσο το αέριο της Κύπρου και της Ελλάδας δεν φτάνει στην Ευρώπη, τόσο οι Ρώσοι θα κερδίζουν. Την ίδια στιγμή οι Ρώσοι πωλούν εξαιρετικά φθηνά το φυσικό αέριο στην Τουρκία, επιδοτώντας της τουρκική ανάπτυξη με πάμφθηνη ενέργεια. Αυτό το λέμε για να σταματήσουν οι όποιες “αυταπάτες”.
Το ενδιαφέρον όμως των ΗΠΑ δεν σταματά εκεί. Η Αλεξανδρούπολη έχει κι άλλον ένα σημαντικό ρόλο να παίξει στην Ισορροπία Δυνάμεων στη περιοχή. Κι αυτός δεν είναι άλλος, από το βασικό λιμάνι που θα φτάσουν οι αμερικανικές ενισχύσεις για την Ανατολική Ευρώπη; Ποιες ενισχύσεις; ποια Ανατολική Ευρώπη;
Η Ρωσία, έχει φυσικά Plan B για την περίπτωση που το ρωσικό αέριο πάψει να είναι μοχλός πίεσης για την Ευρώπη. Αν οι Ευρωπαίοι δεν παίρνουν από “λόγια” μέσω της ενέργειας, θα το καταλάβουν μέσω της στρατιωτικής ισχύος. Η Ευρώπη είναι πλέον σχεδόν αποστρατιωτικοποιημένη. Δύσκολα οι Ευρωπαϊκές χώρες αθροίζουν 1000 άρματα μάχης ή αντίστοιχο αριθμό μαχητικών. Η Γερμανία έχει τρομερά προβλήματα διαθεσιμοτήτων, δεν είναι υπερβολή όταν λέμε πως αν το αποφασίσει ο Πούτιν, θα φτάσουν τα Τ-90 στον Ατλαντικό… Οκ, υπερβολές, αλλά την Ανατολική Ευρώπη μπορεί να την σαρώσει σχεδόν χωρίς σοβαρή αντίσταση.
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη διεξάγει ασκήσεις μεταφοράς στρατευμάτων στη Βόρεια Ευρώπη, κυρίως από λιμάνια της Βαλτικής. Το θέμα είναι, πως μετά την αποβίβαση από τα πλοία, το αμερικανικό υλικό πολύ δύσκολα μπορεί να προωθηθεί στο “Μέτωπο”. Οι γέφυρες και το οδικό δίκτυο ειδικά της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να σηκώσει τα βαρέα δυτικά άρματα μάχης. Έτσι, χώρες όπως η Ρουμανία δύσκολα θα λάβουν ενισχύσεις σε περίοδο κρίσης.
Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος άλλος “δρόμος” που θα φέρει το βαρύ υλικό των ΗΠΑ στα σύνορά τους. Ο δρόμος αυτός πρέπει να ξεκινά από λιμάνι, και να φτάνει όπου πρέπει. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο δρόμος αυτός ξεκινά από την Αλεξανδρούπολη. Από εκεί, δυο ή τρεις MEU (Marine Expeditionary Unit) μπορούν σε λίγες ώρες να βρεθούν στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία ή ακόμη ανατολικότερα, στην Ουκρανία.
Κι όλα αυτά, χωρίς να χρειαστεί οι Αμερικανοί να περάσουν τα -προφανώς εχθρικά πλέον- Στενά του Βοσπόρου. Η Αλεξανδρούπολη είναι η μεγάλη “παράκαμψη” των Στενών. Το Αιγαίο, μια θάλασσα που ελέγχεται από την Ελλάδα, μπορεί να είναι ένας ασφαλής διάδρομος για τα αμερικανικά πλοία. Και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ένα ασφαλές λιμάνι για την αποβίβαση αμερικανικών δυνάμεων. Και ο δρόμος μέχρι το Σβίλενγκραντ, που σχεδόν εφάπτεται των ελληνοτουρκικών συνόρων, εξίσου σημαντικός για τις ΗΠΑ. Και είναι ένας δρόμος, που σχεδιάστηκε προσεκτικά, με τις απαραίτητες παρακαμπτηρίους, για να σηκώσει τους ελιγμούς των τεθωρακισμένων ενός ολόκληρου Σώματος Στρατού.
Πρέπει να είμαστε λίγο προσεκτικοί βέβαια, και να μην δημιουργούμε λανθασμένες εντυπώσεις. Τα σενάρια αυτά και οι εναλλακτικές δεν γράφονται τόσο για να γίνουν πράξη. Δημιουργούνται για να μην γίνουν πράξη, απλά, αν χρειαστεί θα γίνουν πράξη.
Αν ο αντίπαλος γνωρίζει πως μπορείς να “μπλοκάρεις” κάθε του ενέργεια, τότε δεν την ξεκινά καν. Για παράδειγμα, σε μια τεταμένη κατάσταση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, η Ρωσία καταλάμβανε με κάποια πρόφαση κομμάτια της Ουκρανίας, τότε θα είχε το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθούσαν.
Αν και όλοι σκέφτονται πως υπάρχει περίπτωση χρήσης πυρηνικών όπλων, κανείς μάλλον δεν θα ήθελε να δει την έκρηξη μιας πυρηνικής κεφαλής σε ευρωπαϊκό έδαφος. Απλά, η στρατιωτική ισχύς θα ήταν το μακρύ χέρι της διπλωματίας. Όπως δεν έγινε πόλεμος για την Κριμαία, έτσι δεν θα γίνει και για πολλά ακόμη σενάρια. Αν όμως, οι ΗΠΑ ή η Δύση είχε αναπτύξει στρατό στην Κριμαία, δεν θα είχαν εμφανιστεί τα “πράσινα ανθρωπάκια” που κατέλαβαν την περιοχή χωρίς να πέσει σφαίρα.
Φανταζόμαστε πως έχουμε γίνει σαφής, και γιαυτό είναι ανόητες οι όποιες ιδέες περί αποστρατιωτικοποίησης, “διακινδύνευσης” και άλλων “αντιπολεμικών” silly walks. Οι Σοβιετικοί είχαν προσπαθήσει τη δεκαετία του ’80 και είχαν καταφέρει να γιγαντώσουν ένα αντιπολεμικό κίνημα εναντίον των “Πέρσινγκ και των Κρουζ” απλά και μόνο γιατί δεν είχαν τρόπο να αντιμετωπίσουν την απειλή, και οι πύραυλοι αυτοί ήταν το απόλυτο αντίδοτο στην σκακιέρα των πολεμικών παιγνίων που σχεδίαζαν τα σοβιετικά επιτελεία.
Κάπως έτσι, οι ΗΠΑ κάνουν διάφορες κινήσεις που τους επιτρέπουν να “ακυρώνουν” πιθανά σχέδια των Ρώσων. Η Αλεξανδρούπολη είναι ίσως το σημαντικότερο από αυτά στην περιοχή, ειδικά σε συνδυασμό με την παρουσία τους σε Στεφανοβίκειο και Λάρισα. Απλά ελπίζουμε να μην έχουμε πάλι επανάληψη των φαινομένων “Πέρσινγκ και Κρουζ” στην περίπτωση αυτή. Γιατί, όσο κι αν “κοροϊδεύουμε” για την βυθυκόρο, η τελευταία εμπόδιζε το δέσιμο μεγάλων πλοίων σε ικανό αριθμό στο λιμάνι. Και δεν είναι σημαντική για τις ΗΠΑ μόνο η Αλεξανδρούπολη, αλλά όλος ο δρόμος που οδηγεί στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Που όλως τυχαίως είναι και η γραμμή άμυνας του Ελληνικού Στρατού…
Αυτοί, με λίγα λόγια είναι οι λόγοι ανέλκυσης της βυθυκόρου. Οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν ένα λιμάνι 100% έτοιμο για τα σενάρια που έχουν δημιουργήσει. Τώρα, πολλοί θα πουν πως οι ΗΠΑ θα μας “εγκαταλείψουν” σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία. Όπως άλλωστε έκαναν και με τους Κούρδους, σωστά; Εδώ πρέπει να πούμε πως κανείς, μα κανείς, δεν θα έρθει να πολεμήσει για εμάς, κι εμείς θα παρακολουθούμε από τις οθόνες τον πόλεμο, πίνοντας καφέ. Δεν θα υπάρξει ανακοινωθέν “αι ημέτεροι σύμμαχοι αμύνονται του Πατρίου Εδάφους”. Μόνοι μας θα κάνουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Ας κόψουμε λοιπόν την “κλάψα”, και ας αποφασίσουμε πως πρέπει να θυσιάσουμε μερικά επιδόματα υπέρ της Εθνικής Άμυνας.
ptisidiastima.com
Υπάρχουν δυο λόγοι, ο προφανής και ο … “αφανής”. Και οι δυο είναι όχι απλά σημαντικοί, αλλά εξαιρετικά σημαντικοί. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ρωσία έχει δυνατότητα να κάνει εξωτερική πολιτική μέσω των αγωγών φυσικού αερίου. Το ρωσικό φυσικό αέριο δεν κινεί απλά τις βιομηχανίες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, αλλά ζεσταίνει και τις πόλεις. Αν λοιπόν η Ευρώπη δεν θέλει να παγώσει, τότε καλά θα κάνει να μην πολυπηγαίνει “κόντρα” στη Ρωσία.
Η Αλεξανδρούπολη και το FSRU εκεί, είναι μια εξαιρετική πύλη εισόδου του υγροποιημένου φυσικού αερίου των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. Αν και έχει μεγαλύτερο κόστος από το ρωσικό, εντούτοις η δυνατότητα ύπαρξης εναλλακτικής για το ρωσικό αέριο αλλάζει σημαντικά το όποιο ρωσικό leverage.
Οι Ρώσοι έχουν μεγάλο “άγχος” σε ότι αφορά τη δυνατότητα να ασκούν πολιτική μέσω της ροής του φυσικού αερίου. Η Ουκρανία μπορεί ανά πάσα στιγμή να “παγώσει” σε περίπτωση που οι Ρώσοι αποφασίσουν να το κάνουν. Εδώ είναι που “μπαίνει” το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Από εκεί, ακόμη και με κόστος, LNG produced in USA μπορεί να φτάσει στην Ανατολική Ευρώπη. Από εκεί πλέον μπορεί να ξεκινήσει η τελική φάση της “αποσοβιετικοποίησης” των Ανατολικών Χωρών, καθώς η Ρωσία μπορούσε να τις ελέγχει όχι πλέον μέσω τανκς, αλλά μέσω της ενέργειας.
Αυτό βέβαια είναι το προφανές. Έχουμε ξαναγράψει πως οι τουρκικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο βολεύουν ιδιαίτερα τους Ρώσους. Όσο το αέριο της Κύπρου και της Ελλάδας δεν φτάνει στην Ευρώπη, τόσο οι Ρώσοι θα κερδίζουν. Την ίδια στιγμή οι Ρώσοι πωλούν εξαιρετικά φθηνά το φυσικό αέριο στην Τουρκία, επιδοτώντας της τουρκική ανάπτυξη με πάμφθηνη ενέργεια. Αυτό το λέμε για να σταματήσουν οι όποιες “αυταπάτες”.
Το ενδιαφέρον όμως των ΗΠΑ δεν σταματά εκεί. Η Αλεξανδρούπολη έχει κι άλλον ένα σημαντικό ρόλο να παίξει στην Ισορροπία Δυνάμεων στη περιοχή. Κι αυτός δεν είναι άλλος, από το βασικό λιμάνι που θα φτάσουν οι αμερικανικές ενισχύσεις για την Ανατολική Ευρώπη; Ποιες ενισχύσεις; ποια Ανατολική Ευρώπη;
Η Ρωσία, έχει φυσικά Plan B για την περίπτωση που το ρωσικό αέριο πάψει να είναι μοχλός πίεσης για την Ευρώπη. Αν οι Ευρωπαίοι δεν παίρνουν από “λόγια” μέσω της ενέργειας, θα το καταλάβουν μέσω της στρατιωτικής ισχύος. Η Ευρώπη είναι πλέον σχεδόν αποστρατιωτικοποιημένη. Δύσκολα οι Ευρωπαϊκές χώρες αθροίζουν 1000 άρματα μάχης ή αντίστοιχο αριθμό μαχητικών. Η Γερμανία έχει τρομερά προβλήματα διαθεσιμοτήτων, δεν είναι υπερβολή όταν λέμε πως αν το αποφασίσει ο Πούτιν, θα φτάσουν τα Τ-90 στον Ατλαντικό… Οκ, υπερβολές, αλλά την Ανατολική Ευρώπη μπορεί να την σαρώσει σχεδόν χωρίς σοβαρή αντίσταση.
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη διεξάγει ασκήσεις μεταφοράς στρατευμάτων στη Βόρεια Ευρώπη, κυρίως από λιμάνια της Βαλτικής. Το θέμα είναι, πως μετά την αποβίβαση από τα πλοία, το αμερικανικό υλικό πολύ δύσκολα μπορεί να προωθηθεί στο “Μέτωπο”. Οι γέφυρες και το οδικό δίκτυο ειδικά της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορεί να σηκώσει τα βαρέα δυτικά άρματα μάχης. Έτσι, χώρες όπως η Ρουμανία δύσκολα θα λάβουν ενισχύσεις σε περίοδο κρίσης.
Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος άλλος “δρόμος” που θα φέρει το βαρύ υλικό των ΗΠΑ στα σύνορά τους. Ο δρόμος αυτός πρέπει να ξεκινά από λιμάνι, και να φτάνει όπου πρέπει. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο δρόμος αυτός ξεκινά από την Αλεξανδρούπολη. Από εκεί, δυο ή τρεις MEU (Marine Expeditionary Unit) μπορούν σε λίγες ώρες να βρεθούν στη Μαύρη Θάλασσα, στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία ή ακόμη ανατολικότερα, στην Ουκρανία.
Κι όλα αυτά, χωρίς να χρειαστεί οι Αμερικανοί να περάσουν τα -προφανώς εχθρικά πλέον- Στενά του Βοσπόρου. Η Αλεξανδρούπολη είναι η μεγάλη “παράκαμψη” των Στενών. Το Αιγαίο, μια θάλασσα που ελέγχεται από την Ελλάδα, μπορεί να είναι ένας ασφαλής διάδρομος για τα αμερικανικά πλοία. Και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης ένα ασφαλές λιμάνι για την αποβίβαση αμερικανικών δυνάμεων. Και ο δρόμος μέχρι το Σβίλενγκραντ, που σχεδόν εφάπτεται των ελληνοτουρκικών συνόρων, εξίσου σημαντικός για τις ΗΠΑ. Και είναι ένας δρόμος, που σχεδιάστηκε προσεκτικά, με τις απαραίτητες παρακαμπτηρίους, για να σηκώσει τους ελιγμούς των τεθωρακισμένων ενός ολόκληρου Σώματος Στρατού.
Πρέπει να είμαστε λίγο προσεκτικοί βέβαια, και να μην δημιουργούμε λανθασμένες εντυπώσεις. Τα σενάρια αυτά και οι εναλλακτικές δεν γράφονται τόσο για να γίνουν πράξη. Δημιουργούνται για να μην γίνουν πράξη, απλά, αν χρειαστεί θα γίνουν πράξη.
Αν ο αντίπαλος γνωρίζει πως μπορείς να “μπλοκάρεις” κάθε του ενέργεια, τότε δεν την ξεκινά καν. Για παράδειγμα, σε μια τεταμένη κατάσταση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, η Ρωσία καταλάμβανε με κάποια πρόφαση κομμάτια της Ουκρανίας, τότε θα είχε το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθούσαν.
Αν και όλοι σκέφτονται πως υπάρχει περίπτωση χρήσης πυρηνικών όπλων, κανείς μάλλον δεν θα ήθελε να δει την έκρηξη μιας πυρηνικής κεφαλής σε ευρωπαϊκό έδαφος. Απλά, η στρατιωτική ισχύς θα ήταν το μακρύ χέρι της διπλωματίας. Όπως δεν έγινε πόλεμος για την Κριμαία, έτσι δεν θα γίνει και για πολλά ακόμη σενάρια. Αν όμως, οι ΗΠΑ ή η Δύση είχε αναπτύξει στρατό στην Κριμαία, δεν θα είχαν εμφανιστεί τα “πράσινα ανθρωπάκια” που κατέλαβαν την περιοχή χωρίς να πέσει σφαίρα.
Φανταζόμαστε πως έχουμε γίνει σαφής, και γιαυτό είναι ανόητες οι όποιες ιδέες περί αποστρατιωτικοποίησης, “διακινδύνευσης” και άλλων “αντιπολεμικών” silly walks. Οι Σοβιετικοί είχαν προσπαθήσει τη δεκαετία του ’80 και είχαν καταφέρει να γιγαντώσουν ένα αντιπολεμικό κίνημα εναντίον των “Πέρσινγκ και των Κρουζ” απλά και μόνο γιατί δεν είχαν τρόπο να αντιμετωπίσουν την απειλή, και οι πύραυλοι αυτοί ήταν το απόλυτο αντίδοτο στην σκακιέρα των πολεμικών παιγνίων που σχεδίαζαν τα σοβιετικά επιτελεία.
Κάπως έτσι, οι ΗΠΑ κάνουν διάφορες κινήσεις που τους επιτρέπουν να “ακυρώνουν” πιθανά σχέδια των Ρώσων. Η Αλεξανδρούπολη είναι ίσως το σημαντικότερο από αυτά στην περιοχή, ειδικά σε συνδυασμό με την παρουσία τους σε Στεφανοβίκειο και Λάρισα. Απλά ελπίζουμε να μην έχουμε πάλι επανάληψη των φαινομένων “Πέρσινγκ και Κρουζ” στην περίπτωση αυτή. Γιατί, όσο κι αν “κοροϊδεύουμε” για την βυθυκόρο, η τελευταία εμπόδιζε το δέσιμο μεγάλων πλοίων σε ικανό αριθμό στο λιμάνι. Και δεν είναι σημαντική για τις ΗΠΑ μόνο η Αλεξανδρούπολη, αλλά όλος ο δρόμος που οδηγεί στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Που όλως τυχαίως είναι και η γραμμή άμυνας του Ελληνικού Στρατού…
Αυτοί, με λίγα λόγια είναι οι λόγοι ανέλκυσης της βυθυκόρου. Οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν ένα λιμάνι 100% έτοιμο για τα σενάρια που έχουν δημιουργήσει. Τώρα, πολλοί θα πουν πως οι ΗΠΑ θα μας “εγκαταλείψουν” σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία. Όπως άλλωστε έκαναν και με τους Κούρδους, σωστά; Εδώ πρέπει να πούμε πως κανείς, μα κανείς, δεν θα έρθει να πολεμήσει για εμάς, κι εμείς θα παρακολουθούμε από τις οθόνες τον πόλεμο, πίνοντας καφέ. Δεν θα υπάρξει ανακοινωθέν “αι ημέτεροι σύμμαχοι αμύνονται του Πατρίου Εδάφους”. Μόνοι μας θα κάνουμε ότι πρέπει να κάνουμε.
Ας κόψουμε λοιπόν την “κλάψα”, και ας αποφασίσουμε πως πρέπει να θυσιάσουμε μερικά επιδόματα υπέρ της Εθνικής Άμυνας.
ptisidiastima.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου