Συγκλονίζει η συνέντευξη του Θέμου Αναστασιάδη πριν 3 χρόνια στο Crash.

«Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα - Ζήτησα να σωθεί δικό μου άτομο και να πάρει εμένα...»

Απέραντη θλίψη έχει προκαλέσει στον δημοσιογραφικό και όχι μόνο κόσμο ο θάνατος του Θέμου Αναστασιάδη. Ο γνωστός δημοσιογράφος είχε δώσει συνέντευξη πριν από τρια χρόνια στο περιοδικό Crash λίγο μετά την αποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, στα μέσα Ιουνίου του 2015 προβλέποντας βέβαια και την μεγάλη kolotoumba που ακολούθησε!
Είχε μιλήσει για όλα. Για την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, για πρόσωπα που μέχρι και σήμερα απασχολούν την πολιτική ζωή του τόπου και σε πολλά πράγματα σήμερα έχει επιβεβαιωθεί λέγοντας τοτε χαρακτηριστικά ότι «Γίνεται μια επίθεση απέναντι στις συνολικές ελευθερίες των Ελλήνων, στο όνομα ενός δήθεν προοδευτικού καθεστώτος. Μιλώ για το συγκεκριμένο καθεστώς το οποίο είναι βαθιά μικροαστικό και κομπλεξικό. Έχουμε μια μικροαστική, κομπλεξική Αριστερά, η οποία δεν έχει σχέση ούτε καν με τα οράματα της παλιάς. Παλιά είχαν κάποιες ιδέες. Αγώνες. Άνθρωποι θυσιάστηκαν γι’ αυτά. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι όλοι έχουμε κάνει θυσίες για να είμαστε στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα, κανείς από τους κυβερνώντες δεν έχει κάνει την παραμικρή θυσία για να είναι στη θέση που είναι».
Ο ίδιος επίσης μιλώντας και πιο προσωπικά είχε κάνει μια συγκλονιστική αποκάλυψη που προκαλεί δέος σήμερα 3 χρόνια μετά.
Ομως καλύτερα να διαβάσετε όλη την συνέντευξη που έδωσε στις δημοσιογράφους Ρούλα Κουσκουρή και Δέσποινα Παπαγεωργίου.
Αρσενικό και παλιά δαντέλα. Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που ο «θηρευτής» Θέμος Αναστασιάδης κάθεται στην απέναντι θέση, εκείνη του εξομολογούμενου και μιλάει για ΟΛΑ, για όσα είναι, για όσα έχει κάνει, για όσα πιστεύει, de profundis, με σάτιρα, δηλητήριο και στιγμές απολογητικής ευαισθησίας. Η «μαύρη τρύπα» της «Ελευθεροτυπίας», η τηλεπερσόνα του «Όλα», στην καρέκλα με τα «κέρατα» του διαβολάκου, που εκτοξεύει βέλη από όξινο και ενίοτε τοξικό για τους πολιτικούς του αντιπάλους χιούμορ, ο επιτυχημένος -και αξιοζήλευτος- εκδότης με τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα, αλλάζει ρόλους με μια sui generis άνεση. Άλλοτε κόμπρα, άλλοτε μάμπα, αλλά ποτέ άκακο φίδι. Η διάρκεια στην επιτυχία, είτε μπροστά είτε πίσω από τις αμείλικτες κάμερες, εκπλήσσει όποιον βλέπει από κοντά το μειλίχιο και χαμηλών τόνων ύφος του. Μας υποδέχεται στο «στρατηγείο» σε δημιουργική ένταση, αλλά με φιλόξενη διάθεση. Χαριτωμένα ασουλούπωτος και σε «υψηλή θεμοκρασία» από τον πρώτο μίνι καύσωνα του καλοκαιριού αλλά και τις πυρετώδεις πολιτικές εξελίξεις, με το ένα αυτί ακούει εμάς και με το άλλο παρακολουθεί τη ροή των ειδήσεων, ενώ ψάχνει με το τηλεκοντρόλ να βρει στην τηλεόραση plasma το κανάλι της νέας-παλαιάς ΕΡΤ. Tακτοποιείται σε μια πλευρά του ευρύχωρου γραφείου του, εκεί όπου βγαίνει «με τη διαδικασία γιουρούσι», όπως θα μας πει, το «Πρώτο Θέμα» και όπου στήνεται το εβδομαδιαίο τηλεοπτικό εγχείρημα «Όλα». Η οξεία του κρίση και το ιδιόρρυθμο πνεύμα του που τον ωθεί σε συνεχείς προωθημένες επιλογές έχουν φέρει το «Πρώτο Θέμα» στην κορυφή των πωλήσεων και το «Όλα» -εδώ και σχεδόν μία δεκαπενταετία- στις πρώτες θέσεις τηλεθέασης. Τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τού έχουν χαρίσει ένα τεράστιο φανατικό κοινό, αλλά και αναρίθμητους επικριτές που δεν αρέσκονται στην αισθητική του ή ακόμη και στο δημοσιογραφικό του στιλ. Ανεξάρτητα από αγάπες και μίση, συμπάθειες και αντιπάθειες, συμπλεύσεις και συγκρούσεις, τα ρίσκα και τα στοιχήματα τα έχει κερδίσει… ΟΛΑ.

Ετοιμάζουμε τα κασετοφωνάκια. Εκ πρώτης, δεν δείχνει αγχώδης, ωστόσο η έγνοια τον κυριεύει υποδόρια: έχει στον νου του και την έκδοση, που έχει αρχίσει να σχεδιάζεται. Δίνει οδηγίες, σποραδικά, στους συνεργάτες του.
Οι εξελίξεις τρέχουν. Η συνάντησή μας έρχεται λίγο μετά την αποχώρηση της ελληνικής πλευράς από τις διαπραγματεύσεις, στα μέσα Ιουνίου.
«Νομίζω ότι στο τέλος θα υπάρξει μια βασανιστική συμφωνία, γιατί δεν αντέχει κανείς τη ρήξη. Βασικά είναι καλοκαίρι, και το καλοκαίρι δεν γίνονται ρήξεις. Αυτό έχει και την πλάκα του, δηλαδή μπορεί να είναι αστείο, αλλά είναι και μία πραγματικότητα. Οι μεν ξένοι έχουν να πάνε διακοπές -για τους οποίους αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό- και είναι δύσκολο να ασχολούνται τώρα με τους Έλληνες; Οι, δε, δικοί μας νομίζω ότι, όσο κρίση κι αν έχουμε, μέσα Ιουλίου θα το διαλύσουν κι αυτοί -και οι καινούργιοι δηλαδή. Συνεπώς θα έχουμε μία λύση, η οποία δεν θα είναι λύση, θα είναι ένα μεσοβέζικο πράγμα. Και οι δύο δεν θέλουν να τα σπάσουν και οι δύο δεν θέλουν να συμφωνήσουν, αυτή είναι η γενική μου αίσθηση, τώρα. Αν αλλάξει, για άλλη μία φορά θα πέσω έξω, οπότε δεν τρέχει τίποτα. Για να μην μπερδευόμαστε, έχουμε παράταση του μνημονίου, είναι πολύ απλό, για ένα, δύο, τρία, δεν ξέρω πόσα χρόνια. Κάθε κυβέρνηση έκανε το δικό της μνημόνιο. Υπήρχε του ΠΑΣΟΚ, υπήρχε της ΝΔ και τώρα είναι το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ».

Προσπαθούν, δηλαδή, να διαπραγματευτούν ένα καλύτερο μνημόνιο;
«Όχι, θα είναι ένα χειρότερο μνημόνιο, γιατί πέρασε πολύς καιρός και δεν εμπιστεύεται ο ένας τον άλλο. Εγώ προσωπικά δεν εμπιστεύομαι κανέναν, ούτε τους Ευρωπαίους ούτε τους Αθηναίους… Αυτό που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η υπομονή και η ανθεκτικότητα των Ελλήνων. Κανονικά, δηλαδή, έπρεπε να έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος και να έχει πει “τελειώνετε, γιατί έχουμε και δουλειές”. Δυστυχώς, όμως, επειδή δεν έχουμε δουλειές και υπάρχει τόσο τρομακτική ανεργία, αυτοί που τυπικά έχουν δουλειά δεν έχουν τι να κάνουν, διότι η αγορά είναι πεθαμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που ξεκίνησε, είναι ένα απέραντο reality, το οποίο κρατά περισσότερο και από το Big Brother. Το μόνο καλό στο Big Brother ήταν ότι μας είχαν βάλει και κάμερα και βλέπαμε μέσα το τι γίνεται».
Και στις Βρυξέλλες, όμως, όλα γίνονται εν κρυπτώ.
«Εάν έβαζαν και κάμερα, νομίζω, κανείς δε θα είχε αντίρρηση να κρατήσει δυο-τρία χρόνια. Αυτοί δίνουν τυπωμένα λεφτά, εμείς τα παίρνουμε, προσλαμβάνουμε αυτής της κυβέρνησης τους φίλους, αφού οι προηγούμενοι πήραν τους δικούς τους, και πηγαίνουμε περιχαρείς κατά διαόλου».
Πώς εκτιμάτε τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ στο κυβερνητικό σχήμα;
«Το γεγονός ότι ο Τσίπρας είχε προσυμφωνήσει με τον Καμμένο δίνει και την ταυτότητα αυτής της κυβέρνησης. Είχε τη δυνατότητα να κάνει κι άλλες συμφωνίες. Δεν τις ήθελε. Ήθελε κάτι που να είναι του χεριού του, όσο κοστίζει. Αυτό έδωσε από μόνο του το στίγμα του και γιατί δεν είναι καθόλου αριστερή κυβέρνηση. Είναι ένα μυστήριο πράγμα, Greek Latin America».
Πιστεύετε ενδεχομένως στην πορεία αυτό να αλλάξει, να μην είναι οι ΑΝΕΛ δηλαδή και να προκύψει συνεργασία με ένα άλλο κόμμα;
«Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι οι ΑΝΕΛ, το πρόβλημα είναι ότι έχει γίνει μία εξαπάτηση, δηλαδή και οι δύο το ομολογούν ότι με λάθος υποσχέσεις πήραμε την κυβέρνηση. Δεύτερον, είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας και με έναν εταίρο, εν πάση περιπτώσει, πολυσυζητημένο έως χαριτωμένο, κάνει ό,τι θέλει χωρίς να έχει την πλειοψηφία. Κανονικά, πρόκειται για ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα».

Κυβερνήσεις συνεργασίας συνηθίζονται, βέβαια, τα τελευταία χρόνια.
«Ότι συνηθίζεται, ναι, αλλά δεν συνηθίζεται με το που παίρνεις μία χώρα να κάνεις του κεφαλιού σου, να την μπαινοβγάζεις από το ευρώ, έχοντας 149 βουλευτές. Είναι μεγάλες αποφάσεις αυτές, δεν είναι οι προηγούμενες».
Δηλαδή, θεωρείτε ότι έχει βάση η δήλωση Σαμαρά για κυβέρνηση εθνικής ενότητας;
«Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα, αλλά δεν νομίζω ότι και η κυβέρνηση εθνικής ενότητας να αποδώσει αυτήν τη στιγμή. Ίσως σε μεταγενέστερο στάδιο. Το βασικό, νομίζω, είναι ότι από αυτήν την επώδυνη εμπειρία η Ελλάδα βγήκε από την ΕΕ, ενώ με Σαμαρά ήταν μέσα… Δεν λέω ότι θα πήγαινε σώνει και καλά καλύτερα, δεν τα χάβω όλα τα παραμύθια, αλλά τη θεωρούσαν κομμάτι της ΕΕ. Η Ελλάδα κοινωνικά και ψυχολογικά βγήκε, τυπικά είναι μέσα. Τη συνέχεια θα τη δούμε. Οι Έλληνες νιώθουν ταπεινωμένοι και ριγμένοι. Οι Ευρωπαίοι τα έχουν πάρει στο κρανίο και δεν θέλουν να μας βλέπουν. Έχουμε γίνει ένα ανάδελφο κράτος, το οποίο δεν είναι ούτε βαλκανικό ούτε μεσανατολίτικο, είναι κάτι ενδιάμεσο και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό».
Βέβαια και πριν, που ήθελαν να μας βλέπουν, επέβαλλαν πάλι επώδυνα μέτρα, τα οποία εμείς εφαρμόζαμε, όπως έχετε κι εσείς γράψει…
«Τα μέτρα πάντα είναι επώδυνα, αλλά έχει μεγάλη διαφορά το να θέλουν να σε βλέπουν και το να μη θέλουν. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εμείς θέλουμε να τους βλέπουμε. Αν δεν είχαμε ανάγκη τον τουρισμό, θα ήταν αλλιώς».
Προβλέπετε ότι θα επιστρέψουμε στη δραχμή;
«Νομίζω ότι το έχουμε ξεπεράσει. Πλέον, συζητάμε για πενηνταράκι. Δηλαδή, αυτή η πολιτική δεν βγάζει πουθενά, το καταλαβαίνουν οι πάντες, δεν πρόκειται να αναστραφεί η οικονομία. Από εκεί και ύστερα, χωρίς να θέλω να γίνω “κασσάνδρα”, το πενηνταράκι ίσως είναι μια βάση, η οποία θα ικανοποιεί και τον Λαφαζάνη και τους άλλους. Θα λένε: “Δεν είπαμε ποτέ για δραχμή”».
Τον Γιάνη Βαρουφάκη θα τον ικανοποιούσε; Εάν ήταν προσκεκλημένος στο «Όλα», τι θα του λέγατε;
«Ο Βαρουφάκης θα ήταν όντως απολαυστικός, αλλά όχι για καλεσμένος. Θα ήταν τρομερός για παρουσιαστής του “Όλα” ή γενικά ενός ψυχαγωγικού σόου. Αντί της Δούκισσας, θα έβαζα τον Βαρουφάκη, ο οποίος βλέπω ότι έχει πολύ μεγάλη πέραση στο γυναικείο κοινό, στο οποίο θέλουμε να εμβαθύνουμε.
Δεν πιστεύω, στα σοβαρά, ότι τέτοια άτομα μπορούν να είναι σε κυβερνήσεις οι οποίες παίζουν το μέλλον μιας χώρας, κι αυτό δεν έχει να κάνει με την οντότητα του ανθρώπου, ο οποίος μπορεί να είναι ένας ενδιαφέρων πανεπιστημιακός, από αυτούς που γυρίζουν όλη τη γη, βρίσκουν χορηγούς, βρίσκουν φίλους. Είναι η δουλειά τους, τη σέβομαι, αλλά αποδείχθηκε ότι ο Τσίπρας έκανε λάθος επιλογή στο πρόσωπο. Τον πήραν, τον έβαλαν στο ψυγείο, δεν του το έλεγαν βέβαια… Έγιναν παλαβά πράγματα δηλαδή. Στην ουσία, δεν είχαμε κανέναν να κάνει διαπραγμάτευση. Άρα, σχετικά καλά τα πήγαμε, αν είμαστε ακόμα ζωντανοί την ώρα που γράφουμε αυτά».

Θεωρείτε, δηλαδή, ότι έπαιξε ρόλο και το προσωπικό του στιλ; Είδαμε, για παράδειγμα, τη μεγάλη δυσαρέσκεια του Γερούν Ντάισελμπλουμ, όταν τον παράτησαν σύξυλο οι δημοσιογράφοι για να προλάβουν τον Βαρουφάκη που μόλις είχε μπει στην αίθουσα…
«Κάναμε ό,τι μπορέσαμε για να τους σπάσουμε τ’ αρ… Αυτό ήταν καλό στην πρώτη φάση του τσαμπουκά, γιατί έπρεπε κι εμείς να κάνουμε μια δήλωση του τύπου “εδώ είμαστε”. Από ένα σημείο και μετά, όμως, όταν αρχίζει το μπρα-ντε-φερ, τα πράγματα σοβαρεύουν. Σε ένα πρόγραμμα ελαφρολαϊκό, όπως είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, στην αρχή βγαίνει ένας διασκεδαστής, δεν βγάζουν τα μεγάλα ονόματα, έτσι έβγαλαν στην αρχή τον Βαρουφάκη. Όταν άρχισε το κράξιμο, το μάζεψαν και προσπάθησαν να βγάλουν τη δεύτερη σειρά. Η δεύτερη σειρά ήταν άσ’ τα να πάνε και έγινε ό,τι έγινε».
Πιστεύετε ότι ο Βαρουφάκης έχει κλέψει την τηλεοπτική δόξα από τον Γεωργιάδη;
«Αυτό που κάνουν στον Άδωνι είναι πρόστυχο. Δεν μπορεί ο άλλος να έχει κτίσει μία καριέρα, να έχει πάει και να έχει πλακωθεί με τον Παπαδάκη, με ένα κάρο κόσμο, και να έρχεται ο Βαρουφάκης, χωρίς να πλακωθεί με κανέναν, να κάνει πασαρέλα και να του χαλά τη δουλειά. Το χειριζόταν πολύ καλά ο Άδωνις σε τοπικό επίπεδο, κι ήρθε ο άλλος και του έφαγε την γκλαμουριά μέσω BBC, “Financial Times”… Ήταν πάρα πολύ unfair αυτό που του έκαναν. Εγώ και στον Άδωνι αναγνωρίζω -παρότι διαφωνώ με τα περισσότερα που λέει- δύο πράγματα: το ένα είναι η συνέπεια σε αυτά που λέει και το άλλο ότι είναι μεροκαματιάρης, ότι βγαίνει, δηλαδή, και πουλά βιβλία. Εγώ το θεωρώ πολύ τιμητικό αυτό και τεράστια ντροπή και ύβρη να τον κοροϊδεύουν και να τον λένε βιβλιοπώλη. Εάν έχουν μείνει κάποιοι βιβλιοπώλες ακόμα στην Ελλάδα, είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που κάνουν μία έντιμη δουλειά. Δεν εξαιρώ ούτε εκείνους που βγάζουν τσόντες, γιατί κι αυτό χρειάζεται».
Σταύρος Θεοδωράκης και Ποτάμι…
«Είμαι φοβερός οπαδός του Σταύρου Θεοδωράκη γιατί έφυγε από την τηλεόραση βασικά. Ήταν η μόνη εκπομπή που μας τάραζε όταν ήταν στον ανταγωνισμό απέναντι, οπότε, με το που βγήκε, του έστειλα αμέσως συγχαρητήρια και επειδή φοβόμουν ότι κύκλοι της αντίδρασης και του ΣΥΡΙΖΑ θα τον πίεζαν να το σκεφθεί ξανά, μπορώ να σας αποκαλύψω ότι αυτός ήταν ο λόγος της θερμής υποστήριξης που του έκανε το “Πρώτο Θέμα” τον πρώτο καιρό: για να σιγουρευτούμε ότι θα μείνει στην πολιτική, είναι εξαιρετικός εκεί. Προτρέπω, επίσης, όλους τους συναδέλφους να κάνουν κινήματα ή κόμματα. Νομίζω ότι δεν επιτρέπεται ο Χατζηνικολάου να μην έχει μια μεγάλη δική του αντιμνημονιακή πατριωτική παράταξη».
Θα τη στηρίζατε εσείς ως εκδότης;
«Οτιδήποτε, αρκεί να φύγουν από την πίτα, γιατί έχει μικρύνει πάρα πολύ. Κατά τα άλλα, νομίζω ότι ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει σε αυτήν τη ζωή. Άπαξ και του ήρθε του Σταύρου η ιδέα -σοβαρά, δηλαδή- βλέπω ότι βρήκε μία μικρή ανταπόκριση στην κοινωνία. Δεν ξέρω πόσο μπορεί αυτό να τραβήξει. Τι ήθελε σώνει και καλά να μπλέξει, εκεί που ήταν χαλαρός και άνετος…».
«Φλερτάρει» και με το κυβερνητικό σχήμα για να μπει στη θέση του Καμμένου, και τον προωθούν και οι Ευρωπαίοι….
«Κοίτα, εμένα με αφορά να μην πάει στο ZDF, σε κανένα κανάλι… Είμαι πολύ απογοητευμένος, για παράδειγμα, που δεν έκανε ο Λάκης κόμμα. Επίσης, ζω μια τραγωδία, προσπαθώ να ψήσω τον Κανάκη να κάνει κόμμα, να ξεκουμπιστεί κι αυτός, γιατί είναι ο αρχηγός στην τηλεόραση…».
Εσείς σκοπεύετε να κάνετε κόμμα;
«Με τίποτα, είμαι ενάντια στα κόμματα, ενάντια στην πολιτική, δεν με ενδιαφέρει, δηλαδή, από προσωπική και πολιτική στάση, είναι καιρός τώρα που ρίχνω “λευκό”. Ή “λευκό” ή “μαύρο” ή παλαβά κόμματα. Έχω ψηφίσει μέχρι και Κουμουνιστική Δράση Ανατίναξης των Πάντων. Ό,τι βρίσκω μπροστά μου το ρίχνω. Πιστεύω ότι το “λευκό” και η αποχή, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η πιο σοβαρή ψήφος».

Μου θυμίζετε εκείνο το τρομερό μυθιστόρημα του Σαραμάγκου, στο οποίο σε μια χώρα πλειοψήφησε με 80% το λευκό…
«Ναι, είναι λευκή επανάσταση. Αγανακτώ όταν βλέπω να συκοφαντούνται το “λευκό” και η αποχή. Κατά τη γνώμη μου, είναι οι πιο σοβαροί πολίτες».
Να περάσουμε λίγο στις γυναίκες της πολιτικής; Ζωή Κωνσταντοπούλου…
«Η Ζωή είναι τοτέμ. Εγώ απορώ… Είναι μια συστηματική προσπάθεια συκοφάντησης. Οτιδήποτε κι αν πει, το παίρνουν και το διαστρεβλώνουν. Δεν ξέρω γιατί δεν έχει γίνει ακόμα άγαλμα έξω από τη Βουλή. Μόλις δω το άγαλμα, ένα μεγάλο, ωραίο άγαλμα Ζωής…».
Θα σταθείτε προσοχή μπροστά του;
«…τότε θα νιώσω ήσυχος. Επί της ουσίας, η Ζωή είναι η πιο ακίνδυνη, γιατί ό,τι έχει μέσα της το λέει, το πετάει καμιά φορά και χωρίς να το σκεφθεί, και τρέχουν μετά να μαζέψουν τις αντιδράσεις. Μπορεί να διαφωνείς, αλλά δεν τη φοβάσαι γιατί δεν κρύβει τίποτα. Εγώ φοβάμαι αυτούς που δεν τα λένε και μας κοροϊδεύουν…».
Ποια η γνώμη σας για τη Ραχήλ Μακρή, με την οποία η Ζωή Κωνσταντοπούλου φέρεται να διατηρεί μια πολιτική φιλία;
«Εγώ του χρόνου δίπλα μου θα ήθελα τη Ραχήλ… Είναι ο μόνος λόγος που βλέπω να συνεχιστεί μια εκπομπή. Μάλιστα, θέλω να με τιμωρεί σε περιπτώσεις που βγαίνω έξω από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, αν το θυμούνται, τελοσπάντων. Πρέπει, όμως, να έχουμε και έναν υποβολέα από κάτω -πιστεύω ότι θα βρεθούν δυο-τρεις από αυτούς τους κολαούζους του ΣΥΡΙΖΑ- και να λέει “Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, παράγραφος τάδε”, σαν το θέατρο, για να το πετάμε και να γελάει κι ο κόσμος».
Φώφη Γεννηματά, νέα ηγέτιδα του ΠΑΣΟΚ…
«Θέλεις να πεις τίποτα άλλο; Είναι σαν να υποφέρεις από νευρική ανορεξία και να σου φέρνουν δίαιτες».
Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη του Γιώργου Παπανδρέου για τη σημερινή κατάσταση;
«Δεν θέλω τώρα, όταν ο άλλος είναι λιώμα… Αδύναμος δεν είναι, γιατί δεν το καταλαβαίνει, νιώθει παντοδύναμος. Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι δεν είναι ο Γιωργάκης, είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Είχε τη δική του “τέτοια” σε μια πολύ λάθος στιγμή και μπορεί να μην κάνει για τη δουλειά, δεν είναι ντροπή αυτό».
Δημοσιογράφος ή εκδότης;
Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι το «Πρώτο Θέμα» κάνει αποκαλύψεις, βγάζει σοβαρά πολιτικά θέματα, άρθρα, αλλά έχει και μια καλυμμένη κάτω από ιλουστρασιόν χαρτί κουτσομπολίστικη διάθεση.
«Ο Τράγκας σε έστειλε να μου πεις τέτοια πράγματα;» σχολιάζει. «Καλά, πες του, δεν ντρέπεται; Αφού τον είχα δάσκαλο, επειδή κρύβει τα χρόνια; Τον είχα δάσκαλο, από εκεί επηρεάστηκα εγώ, ήμουν ένα καλό παιδί από την “Καθημερινή” και όταν πήγαινα στη “Βραδυνή”, που ήταν απέναντι, με επηρέαζε ο Τράγκας, είχα κακή επιρροή και θα το επικαλεστώ κάποια ώρα και στη Δικαιοσύνη».
Ο Θέμος Αναστασιάδης δημοσιογράφος γουστάρει να βγάζει αποκαλύψεις ή έχει γίνει εκδότης τώρα;
«Το αν κάποιος έχει γίνει εκδότης ή όχι φαίνεται, δεν χρειάζεται να το πούμε. Εμείς έχουμε τη χαρά να μας καταγγέλλουν και να μας βρίζουν, άρα, αν υπάρξει μία Κυριακή που δεν μας βρίζει κάποιος από την κυβέρνηση ή από τα άλλα κόμματα, ανησυχώ. Νομίζω ότι η πιο μεγάλη αποκάλυψη από τότε που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν για την αμυντική δαπάνη 500 εκατ., που προωθούσαν Καμμένος και κυβέρνηση, στα κρυφά… Αυτό ήταν που χτύπησε και την καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, σου λέει, 500 εκατ. την ώρα που πεινάμε; Και δεύτερον, μπήκε στους πάντες η υποψία ότι αυτό ήταν το τίμημα της στήριξης της κυβέρνησης. Πιστεύω ότι θα κάνει ό,τι μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να απεμπλακεί από αυτήν την ιστορία. Αποκαλύψεις σχετικά με τον Βαρουφάκη, από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Από το ότι δούλευε σε κάτι εταιρείες με bitcoins, μέχρι τα σπίτια που είχε εικονικά νοικιασμένα; Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να πει ότι δεν κάνουμε αποκαλυπτική δημοσιογραφία στο πλαίσιο τού ότι προσπαθούμε να μην τινάξουμε τα πάντα στον αέρα, ελπίζοντας ότι θα βρεθεί μία λύση, γιατί ξέρουμε και πολλά άλλα».
Ένας καχύποπτος μπορεί να πει ότι ο Θέμος βγάζει πέντε θέματα και έχει στο συρτάρι άλλα δεκαπέντε…
« Αυτό ισχύει πάντα… Για παράδειγμα, αν σου πουν τώρα ότι έχουν ήδη τυπωμένες τις δραχμές, θα έχεις δίλημμα αν πρέπει να το βγάλεις ή όχι, αν είσαι σε μια κρίσιμη φάση. Γενικά, ό,τι έρχεται το βγάζουμε. Έχω μετανιώσει μόνο για θέματα που δεν βγάλαμε, γιατί λυπηθήκαμε ανθρώπους. Αυτό νομίζω ότι αποδείχθηκε λάθος, γιατί στη συνέχεια γύρισαν και μας δάγκωσαν αντί να πουν και ένα “ευχαριστώ”, τα γαϊδούρια. Δεν ξέρω αν βλέπετε εσείς να υπάρχει άλλη εφημερίδα, πιο μαχητική… Επίσης, εμείς κάνουμε κριτική σε αυτούς που είναι στην εξουσία, όχι σε αυτούς που έπεσαν. Βρίσκω, μάλιστα, λίγο ήπια τη στάση μας απέναντι στη νέα κυβέρνηση, πρέπει να είμαστε πιο σκληροί, αλλά είναι το ότι παίζεται, υποτίθεται, η επιβίωση της χώρας, οπότε…».

Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι κάνατε το «Πρώτο Θέμα», όχι για να ενημερώνετε τον κόσμο, αλλά για να κάνετε πάρτι. Διασκεδάζετε σ’ αυτό το πάρτι όλα αυτά τα χρόνια;
«Ναι, διασκεδάζω, αλλά στη διασκέδαση υπάρχει και το χανγκόβερ, υπάρχουν και οι δηλητηριάσεις, υπάρχει και η περίπτωση να πας στο νοσοκομείο. Εγώ έχω πάει στο νοσοκομείο πολλές φορές εξαιτίας αυτής της διασκέδασης, αλλά αν δεν είναι πάρτι, δεν έχει νόημα».
Η κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να μοιράσει εκ νέου την τηλεοπτική πίτα, ότι θα δοθούν εκ νέου οι άδειες. Θεωρείτε ότι θα γίνει ή ότι έχει ειπωθεί για λαϊκή κατανάλωση;
«Αυτή η κυβέρνηση είναι μιντια-φοβική. Μισεί τα μίντια, γιατί βγάζουν όλα τα πράγματα στη φόρα, ενώ η δική της η λογική είναι πώς θα γίνει να τα λέμε μεταξύ μας. Δεν τους αρέσει η πολυφωνία, αυτοί θα ήταν ευχαριστημένοι εάν υπήρχαν τα δικά τους και η ΕΡΤ, και το δείχνουν».
Το επιχείρημα, βέβαια, είναι ότι δεν υπάρχει πολυφωνία λόγω των ολιγοπωλίων των μετόχων.
«Αυτά είναι αστεία, αυτό έχει τελειώσει εδώ και πέντε-δέκα χρόνια, από την ώρα που υπάρχει το διαδίκτυο. Υπάρχουν πέντε ΕΡΤ απ’ ό,τι ξέρω τώρα, υπάρχουν άλλα πέντε κανάλια, συν 15 περιφερειακά… Πιο πολυφωνία δεν γίνεται. Το ζήτημα είναι ότι, εκβιάζοντας και τρομοκρατώντας, το αποτέλεσμα ποιο μπορεί να είναι; Οι λεγόμενοι ολιγάρχες είναι δυο-τρεις και είναι κουρασμένοι οι άνθρωποι και, μάλιστα, θέλουν να τα πωλήσουν ο ένας στον άλλο, και να τα χαρίσουν κιόλας στην κυβέρνηση, εάν έβγαζε έναν νόμο περί δωρεάς. Τα κανάλια είναι βάρος, αυτό πρέπει να το σκεφθούν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι ξαφνικά θα βρεθούν χωρίς δουλειά και να το σκεφθεί ο κόσμος, ο οποίος του χρόνου μπορεί να βρεθεί με τα μισά προγράμματα στην τηλεόραση. Εκτός, δηλαδή, από τον άρτο… ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί και το θέαμα».
Βέβαια, έχουν και τα κανάλια χρωστούμενα.
«Είναι αστείο στην Ελλάδα να μιλάς για χρωστούμενα. Μια χώρα που βασίζεται μόνο σε δανεικά».
Ζητούν, όμως, από τον πολίτη να ξεχρεώσει τα δανεικά και τα κανάλια χρωστούν…
«Όχι, όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις ζουν χάρη στα δανεικά, όταν οι πολιτικοί κόβουν μισθούς για τον εαυτό τους δεκαπλάσιους από τον βασικό, χάρη στα δανεικά που παίρνουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και όταν τα κόμματα είναι υποχρεωμένα πιο πολύ από οποιοδήποτε κανάλι».
Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χρωστούν…
«Άμα θέτεις το ζήτημα πότε θα τα επιστρέψουν τα κόμματα και πότε τα κανάλια, είμαι σίγουρος ότι τα κανάλια έχουν πολύ περισσότερες εγγυήσεις. Ο πόλεμος που γίνεται στα κανάλια και τις εφημερίδες είναι σκόπιμος».
Εσύ θα γινόσουν καναλάρχης;
«Εάν χρειαζόταν, ναι, γιατί πιστεύω ότι θα χρειαστεί να δώσουμε μια μάχη και για τη δημοσιογραφία, αλλά και για στοιχειώδεις ελευθερίες που απειλούνται με το συγκεκριμένο καθεστώς. Εάν δούμε ότι δεν φτάνει η εφημερίδα ή αυτό στο οποίο έχουμε δώσει τώρα μεγάλη βάση, το “protothema.gr”, το οποίο έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία».
Ουζάκι με ποιους πολιτικούς θα έπινες;
«Με κανέναν, δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικοί. Κατ’ αρχήν, δεν πίνω ούζο, πίνω ρακή, άντε τσίπουρο άμα βρεθούμε σε ανομβρία. Αλλά δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για πολιτικούς. Είναι σαν να μου λες με ποιον τραπεζικό θα… Με αυτόν που θα μου δώσει δάνειο».
Με ποιες παρουσιάστριες θα έπινες τσίπουρο;
«Από όλες τις ερωτήσεις που μου έκανες, αυτή είναι η πιο δύσκολη. Μπορεί να γίνουν παρεξηγήσεις και του χρόνου να μας χαλάσεις τους καλεσμένους. Οπότε, για να γλιτώσω από αυτήν την ερώτηση-παγίδα, θα έπαιρνα την Τρέμη και τη Στάη. Θα περνούσαμε καλά, έχουμε και πολλές ιστορίες να πούμε».
Φανταζόμουν ότι θα μου πεις καμία δίμετρη ξανθιά…
«Η κρίση έχει χτυπήσει και τις ξανθιές, το βλέπετε, υπάρχει έλλειψη στην τηλεόραση. Τα κορίτσια έχουν ψηθεί από το γεγονός ότι πρέπει να διοριστούν ή τίποτε άλλο, γιατί τα κανάλια δεν πολυπληρώνουν και έχει χαθεί και το λεγόμενο μοντέλο-ρεπόρτερ, το οποίο, γνωρίζετε, ότι είναι μία πολύ ιδιάζουσα και αγαπημένη ενασχόληση στα μίντια…».
Πάντως, λένε ότι στο «Πρώτο Θέμα» εργάζονται όμορφες γυναίκες. Είναι επιλογή σου αυτό;
«Να σου πω κάτι, αλλά δεν θα το πιστέψεις, τα λιγότερα πράγματα είναι επιλογή μου… Δεν υπάρχει διοίκηση. Κάνουμε έναν ωραίο προγραμματισμό, Δευτέρα και Τρίτη, ο οποίος έχει αποτύχει παταγωδώς την Πέμπτη… Μετά εφαρμόζουμε ένα σύστημα “γιουρούσι”, το οποίο έχει μια βασική χρυσή συνταγή: δεν μπορώ να βλέπω σελίδα όπου να μην τρέμει κάποιος. Με κάθε σελίδα θέλω κάποιος να πάλλεται, να ηδονίζεται, να τρέμει».
Και όχι η Όλγα Τρέμη.
«Όχι η Όλγα. Με την Όλγα είχαμε μία-δύο -χωρίς να το θέλουμε- ατυχείς προστριβές».
Ποια Ελληνίδα παρουσιάστρια, σε κλίμακα 1 έως 10, βάζεις στην κορυφή;
«Από πλευράς εμφάνισης, τη Δούκισσα. Ειδικά, φέτος, υπάρχει εξέλιξη στη συνολική παρουσία. Πολύ ψηλά είναι η Τσαπανίδου. Έχει τρομακτική ευχέρεια, μπορεί να χειριστεί όλα τα θέματα. Έχω την εντύπωση ότι αν κάποιος την έβαζε σε ένα κεντρικό δελτίο ειδήσεων, θα τα έσπαγε. Έχει πολύ τσαμπουκά κι αυτό μου αρέσει, χωρίς να σημαίνει ότι συμφωνώ».
Ποιος καλεσμένος του «Όλα», όμως, έκλεψε τις εντυπώσεις στη φετινή σεζόν;
«Πρέπει να πούμε ότι το ρεκόρ της εκπομπής σε τηλεθέαση φέτος το κάναμε με τον Γιώργο Τράγκα, και ειδικά ορισμένα που ανέφερε για το μίνι γκολφ και κάτι άλλα, τα οποία έσπασαν τα τσιμέντα. Ο Τράγκας είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης σαν καλεσμένος. Γιατί σε ξεπερνά. Εκεί που πας να τον χειριστείς, ξεφεύγει, πάει σε άλλα επίπεδα, κάνεις βόλτες γύρω του, μόνος του, ανεβοκατεβαίνει, προσπαθείς να τον παρακολουθήσεις, να τον μαζέψεις, είναι πραγματικά ένα σόου Τράγκα. Αντικειμενικά, πέρα από τη γνωριμία μας, είναι εντυπωσιακό το πώς ο Γιώργος εξελίσσεται μέσα στα χρόνια, μεταβάλλεται με έναν ρυθμό τον οποίο δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε οι υπόλοιποι. Δηλαδή, αν δεις τον Τράγκα τού τώρα και τον Τράγκα πριν πέντε ή δέκα χρόνια που θεωρούνταν τότε ότι ήταν στην ακμή του, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το πού θα είναι σήμερα, αλλά το μαγικό με αυτό είναι ότι δεν τον πιάνεις πουθενά».
Θα έκανες μία εκπομπή μαζί του, να ήσασταν μαζί σε ένα πινγκ-πονγκ…
«Όχι, δεν θα έκανα γιατί θα με έλιωνε. Είναι τρομερός. Θα τον άφηνα μόνο του να κάνει σκουός με τον τοίχο κι εγώ θα έκανα τον διαιτητή…».
Υπάρχουν καλεσμένοι της εκπομπής που τους θεωρείς γκαντέμηδες;
«Υπάρχουν συγκεκριμένοι γκαντέμηδες, με τους οποίους έχουμε καταστραφεί, και, μάλιστα, άτομα τα οποία τα συμπαθώ και τα στηρίζω και είναι πολύ καλά και έχουν και πολλές προοπτικές, απλώς είναι γκαντέμηδες».
Τι θα εγκατέλειπες, τη δημοσιογραφία ή τον Ολυμπιακό;
«Δώσε μου να πάρω τα χάπια μου, γιατί μόνο σε “τρανς” κατάσταση μπορώ να δώσω απάντηση».
Για τις πληροφορίες που τον θέλουν να συζητά με άλλο τηλεοπτικό κανάλι, τον Alpha, για την επόμενη τηλεοπτική σεζόν, είναι κατηγορηματικός: «Εμένα με θίγουν τα δημοσιεύματα αυτά, με την έννοια ότι δεν είμαι κανένας χθεσινός ή κανένας ξεφτίλας να κοροϊδέψω τον ΑΝΤ1. Αν ο ΑΝΤ1, κάποια στιγμή, γιατί είναι και οι συνθήκες δύσκολες, κρίνει ότι δεν είναι αποδοτική η συνεργασία ή αν αλλάξουν οι επιλογές του καθενός, μπορεί εμείς να θέλουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό που να μην περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα…».
Έχεις δεχθεί, υποθέτω, προτάσεις για μετεγγραφή…
«Κατά καιρούς, όχι τώρα. Τώρα δεν με θέλει κανείς. Ίσως επιστρέψω στην ΕΡΤ, αυτή θα είναι μεγάλη έκπληξη. Μια χρονιά είχα κάνει στην ΕΡΤ εκπομπή. Η ΕΡΤ ήταν ένα πολύ φιλόξενο μαγαζί, και νομίζω ότι σωστά έκαναν που έκοψαν τον παλιό γόρδιο δεσμό, έπρεπε να κοπεί, αλλά και πολύ σωστά στη συνέχεια ξαναστήνεται κάτι καινούργιο. Φοβάμαι ότι θα είναι στραβό, αλλά θα το δούμε».
«Τη ζωή μου όλη έχω δώσει»
Και κάπου εκεί η συζήτηση γίνεται πιο χαλαρή. Από τον πληθυντικό, έχουμε περάσει στον ενικό, και σιγά σιγά ο καμβάς συμπληρώνεται με πινελιές πιο προσωπικές, πιο ανθρώπινες…
Να περάσουμε σε πιο προσωπικές ερωτήσεις;
«Δεν είμαι γκέι».
Αν ήσουν, θα το έλεγες; Στο Gay Pride θα πήγαινες;
«Στο Gay Pride με σκέφτεσαι εμένα; Θα φύγουν όλοι οι γκέι».
Για στήριξη, όχι για συμμετοχή. Είσαι υπέρ του θεσμού;
«Όχι, δεν είμαι υπέρ. Δεν είμαι υπέρ του να επιδεικνύεσαι ανάλογα με τις σεξουαλικές επιλογές σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί, ενώ θεωρούμε βλαχαδερά όσους γυρίζουν στα μπαρ με τρεις ξανθές μοντέλες ή αυτούς που θα τους δούμε στα περιοδικά ή που πηγαίνουν στα μαγαζιά, δεν είναι εξίσου δευτεράντζα το να τριγυρίζεις ξεβράκωτος με τον φίλο σου και να φιλιέσαι στην πλατεία Συντάγματος. Το θεωρώ μια φτηνή επίδειξη σε ένα θέμα που έχει λυθεί. Ξέρω πολλούς γκέι, οι οποίοι είναι κανονικοί άνθρωποι και μπορούν να κάνουν τις τρέλες τους κατ’ ιδίαν, αλλά για να βγεις και να κάνεις ένα σόου… Τι μας νοιάζει, τώρα αδελφάκι μου, τι είσαι, τι δεν είσαι;».
Πριν από χρόνια έδινες την αίσθηση ότι είσαι ένας άνθρωπος πολύ χαλαρός που θα ήθελες να κάτσεις στο γραφείο, να βάλεις τα πόδια επάνω στο γραφείο και να χαλαρώσεις.
«Η κανονική μου θέση είναι με τα πόδια στο γραφείο, απλώς τώρα τα έβγαλα για εσάς».
…έχω την αίσθηση ότι κάθεσαι στα καρφιά…
«Η αλήθεια είναι ότι την πιο περίεργη φάση τη ζούμε τώρα. Είμαστε ετοιμοπόλεμοι και θα συνιστούσα σε όλους να είναι ετοιμοπόλεμοι, είτε είναι δημοσιογράφοι είτε δεν είναι, γιατί θα πάμε σε κατάσταση μάχης, δεν είναι πλάκα δηλαδή, έχουμε απέναντί μας περίεργους ανθρώπους… Εννοώ ότι κάποιοι θέλουν να τα χάσουμε όλα, όχι να χάσουμε τις εφημερίδες ή οτιδήποτε… Γίνεται μια επίθεση απέναντι στις συνολικές ελευθερίες των Ελλήνων, αυτό πιστεύω εγώ, στο όνομα ενός δήθεν προοδευτικού καθεστώτος. Μιλώ για το συγκεκριμένο καθεστώς το οποίο είναι βαθιά μικροαστικό και κομπλεξικό. Έχουμε μια μικροαστική, κομπλεξική Αριστερά, η οποία δεν έχει σχέση ούτε καν με τα οράματα της παλιάς. Παλιά είχαν κάποιες ιδέες. Αγώνες. Άνθρωποι θυσιάστηκαν γι’ αυτά. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι όλοι έχουμε κάνει θυσίες για να είμαστε στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα, κανείς από τους κυβερνώντες δεν έχει κάνει την παραμικρή θυσία για να είναι στη θέση που είναι».
Η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει εσύ ποια είναι;
«Τη ζωή μου όλη έχω δώσει και κομμάτια της ζωής μου, τα οποία δεν τα ξέρουν. Έχουν πληγωθεί και άνθρωποι που οι ζωές τους έχουν σχέση μ’ εμένα. Όλη τη ζωή μου έχω δώσει, τι μου λένε τώρα; Κι αν χρειαστεί θα δώσω και την υπόλοιπη. Όλες τις θυσίες τις έχουμε κάνει, δεν μας ανάγκασε κανείς, αλλά για τον τσαμπουκά… Ξαφνικά βρεθήκαμε με το πιστόλι στο κεφάλι».
Πληγώθηκες όταν είδες και φίλους σου να σε προδίδουν;
«Όχι, γιατί ποτέ δεν πίστευα στην έννοια αυτή. Αυτή η δουλειά είναι μοναχική, περιβάλλεσαι από αυτούς που δηλώνουν ότι είναι φίλοι σου, αλλά και από κρυφούς ανταγωνιστές, οι οποίοι θα ήθελαν να είσαι εσύ. Συνεπώς, δεν ήταν για εμένα καμία έκπληξη, αντίθετα η έκπληξη ήταν ότι βρέθηκαν τέσσερις-πέντε άνθρωποι, στους οποίους δεν χρωστούσαμε τίποτα και δεν ήταν ούτε φίλοι μας και ήρθαν μαζί μας».
Στενοχωριέσαι όταν χαλούν οι φιλίες σου;
«Δεν προλαβαίνω. Έχω δύο-τρεις φίλους από παλιά, εκτός δημοσιογραφίας, με τους οποίους προσπαθούμε να είμαστε πάντα φίλοι και να αδιαφορούμε για τους καιρούς που περνούν, οι οποίοι καιροί επηρεάζουν βαριά τους ανθρώπους και καμία φορά -μέσα στην κρίση τώρα- έχουν χαλάσει οικογένειες. Δηλαδή, υπάρχουν οικογένειες που περιμένουν τα παιδιά και ο γιος να ζουν από τη σύνταξη του παππού, το οποίο θεωρώ ότι είναι η τελευταία ξεφτίλα, και γι’ αυτό όλοι μαζί ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Κατάλαβες; Δηλαδή, πιο κάτω δεν πάει».
Έχεις βγάλει πάρα πολλά πρωτοσέλιδα για σκάνδαλα. Πώς αισθάνεσαι όταν γίνεσαι εσύ πρωτοσέλιδο;
«Είναι μία ενδιαφέρουσα εμπειρία, γιατί νομίζω ότι έχω υπάρξει το πιο μεγάλο πρωτοσέλιδο ως δημοσιογράφος, ήμουν πρώτο θέμα στα κανάλια που μας πολεμούσαν περίπου έξι μήνες. Από ένα σημείο και μετά, τσιμπιόμουν για να δω αν ζω. Μετά το είδα σαν άσκηση πνευματική. Πώς κάνουν στο ζεν ας πούμε;».
Πώς αισθάνεσαι όταν ο κόσμος λέει «έλα τώρα, ο Θέμος είναι φοροφυγάς, κινεί μαύρο χρήμα»…
«Όλο το ψέμα κατασκευάστηκε, όπως ξέρουμε όλοι, από τους ανταγωνιστές μας, σε συνεργασία με την τότε κυβέρνηση, με σκοπό να κλείσει το “Θέμα”, και για τον λόγο αυτόν ήθελαν να με κλείσουν ακόμα και στη φυλακή, όπως έχουν παραδεχτεί, ενώ ακόμα και στη Βουλή, στα πορίσματα όλων των κομμάτων, και του ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώθηκε ότι ο άνθρωπος που έκλεψε τη Λίστα Λαγκάρντ, ο Παπακωνσταντίνου, συνωμοτούσε με την Εφορία εναντίον μου.
Παρ’ όλα αυτά, και πλήρωσα 1,5 εκατομμύριο πρόστιμο για αδικήματα που δεν υπάρχουν, αφού πουθενά δεν βρέθηκε φοροδιαφυγή, και παρέμειναν το ψέμα και οι συκοφαντίες, όπως τα είπατε.
Όμως το “Θέμα” κρατήθηκε ζωντανό και πιο δυνατό. Έπειτα, είναι αστείο να στοχεύεται σαν φοροφυγάς στην Ελλάδα κάποιος ο οποίος εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον δηλώνει περισσότερα από 500.000 ευρώ τον χρόνο. Αυτό έχω να πω. Ρώτησα το ΣΔΟΕ και μου λέει “πρέπει να είσαι μέσα στους 1.000 Έλληνες που δηλώνουν τέτοια ποσά”. Μακάρι, να είχαμε τέτοιους φοροφυγάδες».
Το τελευταίο αθωωτικό βούλευμα έβγαλε τη ρετσινιά από πάνω σου;
«Όχι, δεν αισθάνομαι κάτι τέτοιο. Πρώτα απ’ όλα δεν με απασχολεί η ρετσινιά, το έχω ξεπεράσει. Δεύτερον, δεν αισθάνομαι δικαιωμένος, γιατί μένει το κακό… Μακάρι, να είχαν πολλούς που να δήλωναν 500.000 ευρώ τον χρόνο, κι ας έκαναν και τέτοια. Αυτή είναι η αλήθεια, και όποτε έτυχε να βρεθώ σε δικαστές και σε δικαστήρια, ουκ ολίγες φορές, μόλις είπα αυτό το επιχείρημα, κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Μάλιστα, σε ένα δικαστήριο ρώτησαν: “Αυτός ο άνθρωπος λέει αλήθεια ότι δηλώνει αυτά τα εισοδήματα;”, “Ναι”, λέει. “Κι εσείς τον κυνηγάτε;”, “Ναι”, λέει, ο εφοριακός. “Εντάξει”, απαντούν, “καταλάβαμε”. Δηλαδή, όταν φτάσεις στον άλλον και του λες κατά πρόσωπο ότι “εγώ, αδελφέ, να τα, αλλά δυστυχώς…”».
Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να πάρεις τα μπογαλάκια σου και να φύγεις από την Ελλάδα;
«Αυτό το κάνει κάποιος όταν δεν έχει υποχρεώσεις. Δεν τραβώ κανένα ζόρι να ζήσω σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αλλά την ώρα της μάχης δεν τα παρατάς. Τώρα είναι η μάχη. Πραγματικά το λέω -και δεν με πιστεύει κανείς- ότι θα δούμε πόλεμο στην Ελλάδα, κοινωνικό πόλεμο».
Φοβάσαι για τα παιδιά σου;
«Όπως όλοι οι Έλληνες σήμερα, φοβόμαστε για τα παιδιά μας γιατί δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει αυτή η ιστορία και κυρίως το γεγονός ότι η Ελλάδα περιθωριοποιείται. Για πολλά χρόνια, το όνειρο του μέσου Έλληνα ήταν να τα δώσει όλα για το παιδί του και να μπορέσει το παιδί του να σπουδάσει στο εξωτερικό… Τώρα αυτό το όνειρο του μέσου Έλληνα το κατέστρεψαν γιατί του πήραν τη δυνατότητα να σπουδάσει το παιδί του -είτε εδώ είτε έξω- και, επίσης, έχασε την περηφάνια του να πει ότι ήρθε μετά το παιδί μου και βρήκε δουλειά εδώ κι εκεί, και τον ανάγκασαν να σέρνεται και να γλείφεται, γελοία κομματόσκυλα οιασδήποτε αποχρώσεως. Υπό αυτήν την έννοια, δηλαδή, θεωρώ ότι έχω αγωνία για τα παιδιά, αλλά έχω και μια βαθιά πίστη στο DNA του Έλληνα, το οποίο το θεωρώ διαφορετικό από τους άλλους, είμαι λίγο του “This is Sparta” από τους “300”. Νομίζω ότι στο τέλος θα κερδίσει το DNA του Έλληνα, θα κερδίσει και τους μέσα και τους έξω εχθρούς».
Τελευταία φορά πότε έκλαψες;
«Μία φορά που υπήρχε ένα πρόβλημα υγείας σε ένα πολύ κοντινό μου πρόσωπο, τότε μόνο. Δόξα τω Θεώ ξεπεράστηκε. Αλλά τότε τελείωσε ο κόσμος. Εκεί ήταν η ώρα που…».
Το πρόσωπό του συσπάται. Βουρκώνει. Η ανάμνηση πονάει. Παύση. Προσπαθεί να ανασυνταχθεί για να συνεχιστεί η κουβέντα μας. Δυσκολεύεται πολύ. Είναι συντετριμμένος. Φαίνεται να ξαναζεί τις στιγμές εκείνες…
Αναθεώρησες τις προτεραιότητές σου;
«Τα ισοπέδωσα όλα. Ό,τι πίστευα. Για πρώτη φορά πήγα σε εκκλησία και γονάτισα. Ζήτησα να σωθεί το άτομο αυτό και να πάρει εμένα. Ήταν και ένας παπάς εκεί, ο οποίος δεν με ήξερε, γιατί ήταν σε μία ελληνική εκκλησία πριν πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Μου λέει “δεν έχω δει τόσο συντετριμμένο άνθρωπο”».
Είναι ένας τρόπος το χιούμορ για να αμύνεσαι;
«Έχω μία δική μου θεωρία και θα στην πω: τρόποι επιβίωσης. Τι κάνουν οι ισλαμιστές; Παίρνουν ένα χαλάκι και προσεύχονται τρεις φορές την ημέρα στον Αλλάχ. Τρεις φορές την ημέρα πρέπει να κλείνεις τα μάτια σου και να κάνεις μία άλλη γνωστή χαρακτηριστική κίνηση, η οποία λέει… σας έχω όλους γραμμένους. Κάντε το, ειλικρινά, τρεις φορές την ημέρα, για όλους τους πολιτικούς, για όλους με τα μεγάλα λόγια, για όποιον σας εκβιάζει, για όποιον σας καταπιέζει. Κάντε το παλαιό, αυτό που στην ουσία είπε ο Λεωνίδας, αυτό που είπε ο Διογένης όταν πέρασε ο άλλος και του έκανε τον μεγάλο στρατηλάτη, όπως μας κάνει τώρα η Μέρκελ, και όταν οποιοσδήποτε τύραννος από αυτούς που πέρασαν κατά καιρούς από την Ελλάδα, είτε Έλληνα.

Διαβάστε  όλη τη συνέντευξη εδώ
crashonline.gr