Ονειρεύομαι μια Ελλάδα με πολίτες ελεύθερους, δημιουργικούς,
αισιόδοξους, συμπονετικούς, γενναίους, ειλικρινείς, χαμογελαστούς,
μορφωμένους, που σέβονται ο ένας τον άλλο, που είναι πατριώτες χωρίς να
είναι εθνικιστές, που είναι πολιτικοποιημένοι αλλά όχι
κομματικοποιημένοι, που έχουν την δική τους ιδεολογία αλλά σέβονται τις
απόψεις των άλλων, που μπορούν να συζητάνε χωρίς να καυγαδίζουν.
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι ονειρεύομαι πολύ αλλά ευτυχώς τα όνειρα είναι ακόμα ελεύθερα και ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που φροντίζει για την ουσιαστική και ολόπλευρη εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών της από τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο μέχρι την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και τις μεταπτυχιακές σπουδές. Και επειδή η προσπάθεια για προσπέλαση στην γνώση δεν σταματάει ποτέ, ονειρεύομαι την παροχή αυτής της εκπαίδευσης και στους ενήλικες είτε σαν δεύτερη ευκαιρία είτε σαν δυνατότητα επιμόρφωσης σε οποιονδήποτε τομέα και όχι υποχρεωτικά στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση. Ονειρεύομαι την παροχή της ελληνικής παιδείας σε όλους τους φιλοξενούμενους (μετανάστες ή πρόσφυγες) αλλά και αλλοδαπούς που θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την περιπέτεια της γνώσης με εφόδιο και εργαλείο την ελληνική γλώσσα αρχαία και νέα αλλά και την ξενόγλωσση διδασκαλία όπου κρίνεται απαραίτητο.
Ονειρεύομαι την ανασύσταση του ελληνικού πολιτισμικού και πολιτιστικού ρόλου στα παγκόσμια πνευματικά δρώμενα. Ονειρεύομαι να γίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια πόλος έλξης για αλλοδαπούς φοιτητές και να σταματήσει η μαζική εξαγωγή ελλήνων φοιτητών σε ξένα πανεπιστήμια.
Ονειρεύομαι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προάγει την αξιοκρατία τόσο στους εκπαιδευόμενους όσο και στους εκπαιδευτές που επιβραβεύει την προσπάθεια, την εργατικότητα, την αποτελεσματικότητα. Ονειρεύομαι την κατάργηση της παραπαιδείας σαν απαραίτητου εργαλείου για την συμμετοχή στις πανεπιστημιακές σπουδές ή για την εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Ονειρεύομαι την οργάνωση και αναβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών και σχολών ώστε να γίνει ο πολιτισμός ο άλλος μεγάλος πυλώνας της μόρφωσης και της καλλιέργειας τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους φιλοξενούμενους. Η μουσική, ο χορός, οι εικαστικές τέχνες, το θέατρο είναι χώροι που έχουμε διαπρέψει και μπορούμε πάλι να δημιουργήσουμε μεγάλα πράγματα με προφανή οφέλη για την κοινωνία και την οικονομία. Ονειρεύομαι την ανάδειξη των νέων καλλιτεχνών και δημιουργών με βάση το έργο τους και την αξία του και όχι τα «κολητιλίκια» και τις διασυνδέσεις.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς….
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που διασφαλίζει στους πολίτες της μια αξιοπρεπή και κατά το δυνατόν σταθερή εργασία που να εξασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος. Ονειρεύομαι μια χώρα που η οικονομία της παράγει, προάγει και δημιουργεί και δεν βασίζεται στις παρασιτικές δραστηριότητες και στην υπόγεια ή άμεση διασύνδεση με τον δημόσιο – κρατικό τομέα.
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι ονειρεύομαι πολύ αλλά ευτυχώς τα όνειρα είναι ακόμα ελεύθερα και ο καθένας έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που φροντίζει για την ουσιαστική και ολόπλευρη εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση της νεολαίας της και για τον ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό πριν από το λύκειο. Που φροντίζει για την συνεχή και δια βίου μάθηση και ενημέρωση όλων των εργαζομένων ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται τόσο τοπικά όσο και στην παγκόσμια οικονομία. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που αποκαθιστά ένα λογικό θεσμικό πλαίσιο για την εργασία και την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που δεν κυριαρχεί η μαύρη και αδήλωτη εργασία, η απλήρωτη εργασία, η αμοιβή μισθωτών με δελτία παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκια). Ονειρεύομαι εργοδότες που σέβονται και συνεργάζονται με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους ώστε να μεγιστοποιούνται τα οικονομικά αποτελέσματα από την μια μεριά αλλά και να βελτιώνονται οι ηθικές και υλικές απολαβές των εργαζομένων από την άλλη.
Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τα τυχόν κενά του σε θέσεις εργασίας τα καλύπτει με αδιάβλητα και αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με βάση τις κομματικές επετηρίδες ή άλλες διασυνδέσεις. Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τις προμήθειες του τις κάνει με διαφανή τρόπο και δεν αγοράζει από τους κολλητούς, τους γνωστούς και όσους δίνουν την μεγαλύτερη μίζα. Ονειρεύομαι ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και έργων με αξιοκρατική, αντικειμενική και κοινωνικά δίκαιη ιεράρχηση και που κατανέμεται στους αναδόχους – εργολήπτες με ισοτιμία και αξιοκρατία. Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τους προμηθευτές του, τους συνεργάτες και τους πολίτες τους πληρώνει γρήγορα, εγκαίρως και χωρίς να τους ταλαιπωρεί με γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Ονειρεύομαι ένα πρωτογενή τομέα που να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού και όπου είναι εφικτό να κάνει και εξαγωγές. Ονειρεύομαι αγρότες γης και κτηνοτρόφους ενημερωμένους, καταρτισμένους, συνεταιρισμένους που εργάζονται με σχέδιο και όραμα, με την ουσιαστική υποστήριξη του κράτους και δεν στηρίζονται στις επιδοτήσεις. Ονειρεύομαι την επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη στον αγροτοδιατροφικό τομέα να αναπτύσσεται και να κατακτά παγκόσμια επιτεύγματα.
Ονειρεύομαι μια ναυτιλία που δεν θα προσφέρει μόνο ή κυρίως στα κέρδη των εφοπλιστών αλλά θα κατανέμει τον δημιουργούμενο πλούτο όσο το δυνατόν ευρύτερα σε όλη την εθνική οικονομία. Ονειρεύομαι μια αμοιβαία επωφελή και ισότιμη συνεργασία πολιτείας και εφοπλιστών για την ανάπτυξη και διαφύλαξη αυτής της ιδιαίτερης δραστηριότητας των Ελλήνων.
Ονειρεύομαι μια τουριστική βιομηχανία που θα αναδεικνύει την ομορφιά του ελληνικού φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος και του ελληνικού πολιτισμού. Ονειρεύομαι η προσπάθεια για παραπέρα ανάπτυξη να αποτελέσει το τρένο που θα σύρει όλη την οικονομία σε μια σειρά επενδύσεων στις υποδομές και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Ονειρεύομαι μια νέα ελληνική βιομηχανία που θα στηρίζεται στις υπάρχουσες δραστηριότητες (πχ. βωξίτες, αλουμίνα, προϊόντα αλουμινίου) αλλά και στην αναβίωση ιστορικά αξιόλογων δραστηριοτήτων όπως η κλωστοϋφαντουργία, η εριουργία, η υαλουργία, η βιομηχανία ξύλου, η ναυπήγηση σκαφών και πλοίων, η χημική βιομηχανία, η φαρμακοβιομηχανία που για διάφορους λόγους συρρικνώθηκαν ή εξαφανίστηκαν.
Ονειρεύομαι μια οικονομία που δοκιμάζει τις δυνάμεις της στα γνωστά και οικεία αλλά ταυτόχρονα ξανοίγεται σε νέα πεδία όπως την βιοτεχνολογία, την παραγωγή λογισμικού και εφαρμογών, τις τηλεπικοινωνίες, τον βιομηχανικό σχεδιασμό.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς….
Μέντωρ.
antinews.gr
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι ονειρεύομαι πολύ αλλά ευτυχώς τα όνειρα είναι ακόμα ελεύθερα και ο καθένας έχει το δικαίωμα να προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που φροντίζει για την ουσιαστική και ολόπλευρη εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών της από τον παιδικό σταθμό και το νηπιαγωγείο μέχρι την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και τις μεταπτυχιακές σπουδές. Και επειδή η προσπάθεια για προσπέλαση στην γνώση δεν σταματάει ποτέ, ονειρεύομαι την παροχή αυτής της εκπαίδευσης και στους ενήλικες είτε σαν δεύτερη ευκαιρία είτε σαν δυνατότητα επιμόρφωσης σε οποιονδήποτε τομέα και όχι υποχρεωτικά στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση. Ονειρεύομαι την παροχή της ελληνικής παιδείας σε όλους τους φιλοξενούμενους (μετανάστες ή πρόσφυγες) αλλά και αλλοδαπούς που θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την περιπέτεια της γνώσης με εφόδιο και εργαλείο την ελληνική γλώσσα αρχαία και νέα αλλά και την ξενόγλωσση διδασκαλία όπου κρίνεται απαραίτητο.
Ονειρεύομαι την ανασύσταση του ελληνικού πολιτισμικού και πολιτιστικού ρόλου στα παγκόσμια πνευματικά δρώμενα. Ονειρεύομαι να γίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια πόλος έλξης για αλλοδαπούς φοιτητές και να σταματήσει η μαζική εξαγωγή ελλήνων φοιτητών σε ξένα πανεπιστήμια.
Ονειρεύομαι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προάγει την αξιοκρατία τόσο στους εκπαιδευόμενους όσο και στους εκπαιδευτές που επιβραβεύει την προσπάθεια, την εργατικότητα, την αποτελεσματικότητα. Ονειρεύομαι την κατάργηση της παραπαιδείας σαν απαραίτητου εργαλείου για την συμμετοχή στις πανεπιστημιακές σπουδές ή για την εκμάθηση ξένων γλωσσών.
Ονειρεύομαι την οργάνωση και αναβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών και σχολών ώστε να γίνει ο πολιτισμός ο άλλος μεγάλος πυλώνας της μόρφωσης και της καλλιέργειας τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους φιλοξενούμενους. Η μουσική, ο χορός, οι εικαστικές τέχνες, το θέατρο είναι χώροι που έχουμε διαπρέψει και μπορούμε πάλι να δημιουργήσουμε μεγάλα πράγματα με προφανή οφέλη για την κοινωνία και την οικονομία. Ονειρεύομαι την ανάδειξη των νέων καλλιτεχνών και δημιουργών με βάση το έργο τους και την αξία του και όχι τα «κολητιλίκια» και τις διασυνδέσεις.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς….
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που διασφαλίζει στους πολίτες της μια αξιοπρεπή και κατά το δυνατόν σταθερή εργασία που να εξασφαλίζει ένα ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος. Ονειρεύομαι μια χώρα που η οικονομία της παράγει, προάγει και δημιουργεί και δεν βασίζεται στις παρασιτικές δραστηριότητες και στην υπόγεια ή άμεση διασύνδεση με τον δημόσιο – κρατικό τομέα.
Ίσως κάποιοι σκεφτούν ότι ονειρεύομαι πολύ αλλά ευτυχώς τα όνειρα είναι ακόμα ελεύθερα και ο καθένας έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να προσπαθεί να τα κάνει πραγματικότητα.
Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που φροντίζει για την ουσιαστική και ολόπλευρη εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση της νεολαίας της και για τον ουσιαστικό επαγγελματικό προσανατολισμό πριν από το λύκειο. Που φροντίζει για την συνεχή και δια βίου μάθηση και ενημέρωση όλων των εργαζομένων ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται τόσο τοπικά όσο και στην παγκόσμια οικονομία. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που αποκαθιστά ένα λογικό θεσμικό πλαίσιο για την εργασία και την ασφάλεια και υγιεινή των εργαζομένων. Ονειρεύομαι μια Ελλάδα που δεν κυριαρχεί η μαύρη και αδήλωτη εργασία, η απλήρωτη εργασία, η αμοιβή μισθωτών με δελτία παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκια). Ονειρεύομαι εργοδότες που σέβονται και συνεργάζονται με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους ώστε να μεγιστοποιούνται τα οικονομικά αποτελέσματα από την μια μεριά αλλά και να βελτιώνονται οι ηθικές και υλικές απολαβές των εργαζομένων από την άλλη.
Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τα τυχόν κενά του σε θέσεις εργασίας τα καλύπτει με αδιάβλητα και αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με βάση τις κομματικές επετηρίδες ή άλλες διασυνδέσεις. Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τις προμήθειες του τις κάνει με διαφανή τρόπο και δεν αγοράζει από τους κολλητούς, τους γνωστούς και όσους δίνουν την μεγαλύτερη μίζα. Ονειρεύομαι ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και έργων με αξιοκρατική, αντικειμενική και κοινωνικά δίκαιη ιεράρχηση και που κατανέμεται στους αναδόχους – εργολήπτες με ισοτιμία και αξιοκρατία. Ονειρεύομαι ένα δημόσιο τομέα που τους προμηθευτές του, τους συνεργάτες και τους πολίτες τους πληρώνει γρήγορα, εγκαίρως και χωρίς να τους ταλαιπωρεί με γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Ονειρεύομαι ένα πρωτογενή τομέα που να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του ελληνικού λαού και όπου είναι εφικτό να κάνει και εξαγωγές. Ονειρεύομαι αγρότες γης και κτηνοτρόφους ενημερωμένους, καταρτισμένους, συνεταιρισμένους που εργάζονται με σχέδιο και όραμα, με την ουσιαστική υποστήριξη του κράτους και δεν στηρίζονται στις επιδοτήσεις. Ονειρεύομαι την επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη στον αγροτοδιατροφικό τομέα να αναπτύσσεται και να κατακτά παγκόσμια επιτεύγματα.
Ονειρεύομαι μια ναυτιλία που δεν θα προσφέρει μόνο ή κυρίως στα κέρδη των εφοπλιστών αλλά θα κατανέμει τον δημιουργούμενο πλούτο όσο το δυνατόν ευρύτερα σε όλη την εθνική οικονομία. Ονειρεύομαι μια αμοιβαία επωφελή και ισότιμη συνεργασία πολιτείας και εφοπλιστών για την ανάπτυξη και διαφύλαξη αυτής της ιδιαίτερης δραστηριότητας των Ελλήνων.
Ονειρεύομαι μια τουριστική βιομηχανία που θα αναδεικνύει την ομορφιά του ελληνικού φυσικού και οικιστικού περιβάλλοντος και του ελληνικού πολιτισμού. Ονειρεύομαι η προσπάθεια για παραπέρα ανάπτυξη να αποτελέσει το τρένο που θα σύρει όλη την οικονομία σε μια σειρά επενδύσεων στις υποδομές και στην προστασία του περιβάλλοντος.
Ονειρεύομαι μια νέα ελληνική βιομηχανία που θα στηρίζεται στις υπάρχουσες δραστηριότητες (πχ. βωξίτες, αλουμίνα, προϊόντα αλουμινίου) αλλά και στην αναβίωση ιστορικά αξιόλογων δραστηριοτήτων όπως η κλωστοϋφαντουργία, η εριουργία, η υαλουργία, η βιομηχανία ξύλου, η ναυπήγηση σκαφών και πλοίων, η χημική βιομηχανία, η φαρμακοβιομηχανία που για διάφορους λόγους συρρικνώθηκαν ή εξαφανίστηκαν.
Ονειρεύομαι μια οικονομία που δοκιμάζει τις δυνάμεις της στα γνωστά και οικεία αλλά ταυτόχρονα ξανοίγεται σε νέα πεδία όπως την βιοτεχνολογία, την παραγωγή λογισμικού και εφαρμογών, τις τηλεπικοινωνίες, τον βιομηχανικό σχεδιασμό.
Δεν είναι κακό να ονειρεύεται κανείς….
Μέντωρ.
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου