Τα μηνύματα που φθάνουν -μέσω και των συστημικών δημοσκοπήσεων- στο Μέγαρο Μαξίμου- καταδεικνύουν ότι στις ευρωεκλογές που έρχονται η “ψήφος διαμαρτυρίας” θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και ο φόβος της μετατροπής της σε ψήφο τιμωρίας είναι
που ωθεί από τώρα τον Κ. Μητσοτάκη να διαλαλεί με αγωνία ότι “οι κάλπες
του Ιουνίου δεν είναι κάλπες που προσφέρονται μόνο για κομματική
καταγραφή ισχύος, ούτε για αποστολή ανέξοδων μηνυμάτων διαμαρτυρίας προς
εσωτερική κατανάλωση”...
Δεν χρειάζονται βέβαια οι μετρήσεις για να γίνει αντιληπτό ότι μεγαλώνουν ολοένα και πιο πολύ οι ρωγμές που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση στα περισσότερα κοινωνικά μέτωπα. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών -στον απόηχο και του πανευρωπαϊκού ξεσηκωμού για τις εξοντωτικές περικοπές στην ΚΑΠ- είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου καθώς η κόπωση και η δυσαρέσκεια απλώνονται διαρκώς από τον ένα τομέα στον άλλο που μετατρέπονται έτσι σε συγκοινωνούντα δοχεία κοινωνικής αντίδρασης. Ενώ μάλιστα στην αρχή υπήρχε ο φόβος ότι το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια -που εισάγεται τώρα στην ολομέλεια της Βουλής- θα πυροδοτούσε την ένταση και γι αυτό “άνοιξαν” και τα άλλα θέματα, η τακτική αυτή γυρίζει μπούμερανγκ.
Αν κάτι “σώζει” αυτή τη στιγμή τον κ. Μητσοτάκη είναι η διαλυτική εικόνα και ο κατακερματισμός που χαρακτηρίζουν τόσο την εξ αριστερών όσο και την εκ δεξιών αντιπολίτευσή του. Μάλιστα εκτός από σωσίβιο προσπαθεί να το μετατρέψει και σε εργαλείο στρατηγικής προκειμένου, σε ένα πολιτικό σύστημα ερειπίων και συντριμμιών, η ΝΔ υπό τον ίδιο να είναι η μόνη που θα ξεχωρίζει.
Κάπως έτσι παρατηρείται το αξιοσημείωτο φαινόμενο να κινδυνεύει πλέον η ΝΔ με ελεύθερη πτώση αλλά να έχει απλωθεί από κάτω ένα ευρύ δίχτυ ασφαλείας χωρίς να υπάρχει κανένα άλλο “μεγάλο” κόμμα που να την απειλεί. Και αντί η συζήτηση να αφορά τις επιδόσεις της κυβέρνησης περιστρέφεται γύρω από τα πόσα και ποια κόμματα θα ξεπεράσουν στις ευρωεκλογές τον πήχη του 10% καθώς και ποια θα είναι η σειρά κατάταξής τους. Η “κυοφορία” ασφαλώς είναι δύσκολη ένθεν κακείθεν στην αντιπολίτευση, αλλά το “διαίρει και βασίλευε” είναι παράλληλα μια προτεραιότητα την οποία δεν παραμελεί με τίποτε στο παρασκήνιο ο κ. Μητσοτάκης.
Υπό άλλες συνθήκες, τα ευρήματα που καταγράφονται για το κυβερνητικό έργο θα είχαν σημάνει συναγερμό ή τουλάχιστον θα χτυπούσαν κάποια καμπανάκια. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πυρήνας όσων εμφανίζονται “ικανοποιημένοι”, γενικά, με την κυβέρνηση δεν ξεπερνά πλέον το 25% που αποτελεί αυτή τη στιγμή και το ποσοστό που συγκεντρώνει (χωρίς τις στρεβλωτικές πολλές φορές αναγωγές) η ΝΔ για ευρωεκλογές, έχοντας μια εντυπωσιακή απώλεια σε σχέση με το 41% του Ιουνίου. Τώρα πάντως φαίνεται να συνοδεύει μια εσωτερική αφωνία την κατιούσα που έχει πάρει το κυβερνητικό σκάφος, είτε γιατί άλλοι αντιμετωπίζουν με πολιτική μοιρολατρία τα πράγματα είτε γιατί άλλοι περιμένουν να έρθει πρώτα ο “λογαριασμός” της ευρωκάλπης για να δρομολογηθούν εξελίξεις.
Στο μεταξύ αυξάνονται εκείνοι που βλέπουν ότι οι ευρωεκλογές απειλούν να μετατραπούν για τη ΝΔ σε οδυνηρή συνέχεια του ...β’ γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών του περασμένου Οκτωβρίου. Μπορεί η αναμέτρηση αυτή να “αναγνώστηκε”, με το απαραίτητο επικοινωνιακό περιτύλιγμα, ως νικηφόρα -συνολικά- για το κυβερνών κόμμα, αλλά στην πραγματικότητα τέσσερις μήνες μετά προκύπτει πως μεγαλώνει σταδιακά η “διαμαρτυρία” που είχε εκφραστεί ακόμη και με την πανωλεθρία των υποψηφίων ΝΔ στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Θεσσαλία καθώς και άλλες περιοχές της χώρας. Τότε ο κ. Μητσοτάκης για να αμβλύνει τις εντυπώσεις είχε υποστηρίξει ότι «τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν την πρώτη Κυριακή» διαβεβαιώνοντας παράλληλα ότι «η κυβέρνηση οφείλει να πορεύεται με τα πόδια καλά γειωμένα στη γη». Μόνο που αποδείχθηκε ενδιαμέσως ότι δεν το εννοούσε...
Στις σαράντα πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλο και πιο έντονα τα πυρά της ελληνικής κοινωνίας για όλα τα κρίσιμα θέματα και κυρίως αυτά που έχουν σχέση με την καθημερινότητα. Μάλιστα το ζήτημα της ακρίβειας εξελίσσεται στην αχίλλειο πτέρνα της αφού σχεδόν στο σύνολό τους οι πολίτες, βιώνοντας καθημερινά στο πετσί τους την εκτόξευση των τιμών και την αισχροκέρδεια και κάνοντας τις συγκρίσεις με άλλες χώρες, ζητούν τη λήψη και άλλων μέτρων προστασίας τα οποία ωστόσο, όπως η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, δεν λαμβάνονται. Καθώς επίσης διαψεύδεται το αφήγημα περί “εισαγόμενης ακρίβειας” και για μια ακόμη χρονιά η κυβέρνηση αρκείται σε μέτρα – ασπιρίνες, η άρνησή της να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα των καρτέλ της αγοράς (όπως ανάλογα κάνει και στον τομέα της ενέργειας) διογκώνει την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Ανάλογες αρνητικές τάσεις από το κοινωνικό σύνολο αποτυπώνονται ακόμη και απέναντι στα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής που δεν θεωρούνται αποτελεσματικά, ή σε αποφάσεις όπως του Άδωνι Γεωργιάδη για την καθιέρωση επί πληρωμή απογευματινών χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία ενώ εντυπωσιακό χαρακτηρίζεται και το γεγονός ότι -σε αντίθεση ίσως και με το παρελθόν- η κοινωνία συντάσσεται με τον αγώνα των αγροτών.
Αυτό φέρνει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό εν όψει της συνάντησης που ανακοινώθηκε ότι θα έχει με αντιπροσωπεία του αγροτικού κόσμου την Τρίτη. Έως τώρα η κυβέρνηση, ποντάροντας και στον κοινωνικό αυτοματισμό, διαμήνυε πως “ό,τι δώσαμε δώσαμε”, αλλά είναι προφανές ότι η εμμονή σε μια αδιάλλακτη γραμμή χωρίς υποχωρήσεις απειλεί να ανάψει το φιτίλι μιας γενικότερης ανάφλεξης.
Για τον κ. Μητσοτάκη τα περιθώρια μιας στείρας επίδειξης ισχύος έχουν στενέψει και το τυχόν αδιέξοδο του ραντεβού στο Μέγαρο Μαξίμου αυτή τη φορά δεν θα το χρεωθούν οι αγρότες. Άλλωστε την ίδια ώρα βράζουν και άλλα μέτωπα όπως των φοιτητών που βρίσκονται ήδη στους δρόμους για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Και μπορεί τα διακυβεύματα σε αυτές τις κινητοποιήσεις να είναι διαφορετικά αλλά, με συσσωρευμένη τη δυσφορία και την απογοήτευση, το ενδεχόμενο ενός εκρηκτικού κοινωνικού κοκτέιλ είναι ορατό περισσότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια.
Από την άλλη πλευρά, εάν ο κ. Μητσοτάκης “δώσει” τώρα κι άλλα στους αγρότες, θα ακολουθήσουν διεκδικήσεις και από νέα μέτωπα. Υπάρχουν εξάλλου και άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι που είναι με το “όπλο παρά πόδα”
ενώ καθώς η αντιπολίτευση δεν έχει τις δεξαμενές για να απορροφήσει
τους κραδασμούς ο κίνδυνος να χαθεί ο έλεγχος σε κοινωνικό επίπεδο
ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή.
Ανδρέας Καψαμπέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου