Σχόλιο Καταχανά: μάλλον αθέτησα την υπόσχεσή μου για τα μεγάλα κείμενα αυτήν τη φορά, όμως το συγκεκριμένο είναι τρομερά σημαντικό και δε θα μπορούσα να το κόψω σε δύο κομμάτια. Θα σας ενθάρρυνα να διαβαστεί από όσους το δυνατόν περισσότερους ολόκληρο, διότι μας βοηθάει να κατανοήσουμε κάποιες διαστάσεις πολύ χρήσιμες. Το παρόν άρθρο θα πρότεινα να διαβαστεί και από ψυχολόγους.
Βρισκόμαστε τώρα σε μια άλλη καμπή της ιστορίας, όπου η αντίθεση στην πανδημική τρέλα φιμώνεται. Αν θέλουμε η ανθρωπότητα να επιβιώσει και να μην υποκύψει στον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό, πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε εναντίον του, γιατί όταν σταματήσουμε, ΤΩΡΑ θα αρχίσουν οι πραγματικές φρικαλεότητες. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Τα χειρότερα έρχονται ακόμα – αν σιωπήσουμε.
γράφει ο Dr. Joseph Mercola
Στο παραπάνω βίντεο, ο Mattias Desmet, καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο, ανασκοπεί τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ένας πληθυσμός καταλήγει να θυσιάζει πρόθυμα την ελευθερία του.
Ο Ντεσμέτ, ο οποίος έχει επίσης μεταπτυχιακό στη στατιστική, ανακάλυψε περίεργες ανωμαλίες στις στατιστικές αναλύσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID, οι οποίες τον έκαναν να συνειδητοποιήσει ότι η παγκόσμια κοινωνία μας αρχίζει να εισέρχεται σε μια κατάσταση «μαζικού σχηματισμού», ένα είδος «συλλογικής ύπνωσης» που απαιτείται για την άνοδο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Σε αυτή τη συνέντευξη στο podcast του Aubrey Marcus, ο Desmet εξετάζει βήμα προς βήμα τη φόρμουλα που οδηγεί σε αυτή τη συλλογική ύπνωση και πώς αυτή η φόρμουλα έχει αναπτυχθεί στον παγκόσμιο πληθυσμό τα τελευταία δύο χρόνια.
Είναι περιττό να πούμε ότι μας προειδοποιεί να μην συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο και παρέχει λύσεις που μπορούμε να λάβουμε, τόσο σε ατομική όσο και σε συλλογική βάση, για να αποτρέψουμε την απώλεια της ελευθερίας που σίγουρα θα ακολουθήσει αν δεν κάνουμε τίποτα.
Μη λογική μοντελοποίηση
Γύρω στα τέλη Φεβρουαρίου του 2020, ο Desmet άρχισε να εξετάζει τα ποσοστά θνησιμότητας των περιπτώσεων και άλλα στατιστικά στοιχεία, αντιλαμβανόμενος γρήγορα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τα μοντέλα που παρουσιάζονταν στο κοινό και χρησιμοποιούνταν ως δικαιολογία για το κλείσιμο «μη απαραίτητων» επιχειρήσεων και για να πούμε σε όλους να μείνουν στα σπίτια τους.
Τα μοντέλα υπερέβαλαν κατά πολύ την απειλή του SARS-CoV-2, και μέχρι το τέλος Μαΐου του 2020, αυτό είχε «αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας». Για παράδειγμα, το Imperial College του Λονδίνου προέβλεψε ότι αν η Σουηδία δεν κλείσει τις πόρτες της (lockdown), 80.000 άνθρωποι θα πεθάνουν μέχρι το τέλος Μαΐου του 2020. Λοιπόν, η Σουηδία επέλεξε να μην κλειδώσει και μέχρι το τέλος Μαΐου μόνο 6.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει με διάγνωση COVID-19.
Το πιο παράξενο απ’ όλα, λέει ο Desmet, ήταν ότι όλοι έλεγαν ότι τα μέτρα αντιμετώπισης του κοροναϊού βασίζονταν σε μαθηματικά μοντέλα και στην επιστήμη, αλλά «όταν αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τα αρχικά μοντέλα ήταν εντελώς λανθασμένα, τα μέτρα συνεχίστηκαν, σαν να μην υπήρχε κανένα πρόβλημα και τα μοντέλα να ήταν σωστά».
Προφανώς, λοιπόν, η μοντελοποίηση και η επιστήμη δεν ήταν θεμελιώδεις ή έστω μέρος της εξίσωσης. Αυτό, λέει ο Desmet, «ήταν ένα ισχυρό σημάδι ότι κάτι συνέβαινε σε ψυχολογικό επίπεδο που ήταν πραγματικά ισχυρό».
Μια άλλη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε πραγματικά καλά ήταν το γεγονός ότι κανένας από τους πολιτικούς μας ηγέτες δεν λάμβανε υπόψη του τις παράπλευρες απώλειες των αντιμέτρων τους. Δεν υπήρχε ανάλυση κόστους-οφέλους/κινδύνου-απόδοσης για κανένα από τα αντίμετρα.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποίησε ότι τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε υπερβολικούς θανάτους από πείνα. Ωστόσο, ποτέ δεν είδαμε ένα μαθηματικό μοντέλο που να λαμβάνει υπόψη και τις δύο πλευρές του νομίσματος – τον αριθμό των θανάτων από τον ιό και τις παράπλευρες απώλειες των αντιμέτρων. Και χωρίς μια τέτοια ανάλυση, δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αν τα αντίμετρα θα μπορούσαν να είναι πιο επιβλαβή από τον ιό.
Κάθε φορά που εξετάζεται ένα μέτρο δημόσιας υγείας, η ανάλυση κόστους – οφέλους είναι απαραίτητη. Δεν μπορείτε να πάρετε μια λογική απόφαση χωρίς αυτήν. Ωστόσο, εδώ, τέτοια βασικά στοιχεία αγνοήθηκαν σαν να ήταν ασήμαντες οι παράπλευρες απώλειες.
Οι τέσσερις βασικές προϋποθέσεις για τον «μαζικό σχηματισμό»
Ποιες ψυχολογικές δυναμικές και διαδικασίες μπορεί να ευθύνονται για αυτή την προφανή τύφλωση; Μετά από μερικούς μήνες, ο Desmet κατάλαβε τελικά τι συνέβαινε. Η κοινωνία βρισκόταν (και εξακολουθεί να βρίσκεται) υπό τη γοητεία μιας μαζικής ύπνωσης, μιας ψυχολογικής διαδικασίας γνωστής ως «μαζική διαμόρφωση», η οποία προκύπτει στην κοινωνία όταν πληρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Η κεντρική προϋπόθεση είναι η έλλειψη κοινωνικού δεσμού. Με άλλα λόγια, η κοινωνική απομόνωση σε μαζική κλίμακα, πράγμα που είναι ακριβώς αυτό που αφορούσε τα λουκέτα. Σε όλους μας είπαν ότι οποιαδήποτε επαφή με άλλους, συμπεριλαμβανομένων των μελών της ίδιας μας της οικογένειας, θα μπορούσε να είναι θανατική καταδίκη.
Έχω ακούσει για ανθρώπους που για πάνω από ένα χρόνο δεν έχουν συναντηθεί με κανέναν άνθρωπο, παραμένοντας κλειδωμένοι στα σπίτια τους όλο αυτό το διάστημα, από το φόβο της μόλυνσης. Αλλά η κοινωνική απομόνωση ήταν ένα ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα ακόμη και πριν από την πανδημία. Ο Marcus αναφέρει μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία το 25% των ερωτηθέντων δεν είχε ούτε έναν στενό φίλο. Επιπλέον, η πιο μοναχική ηλικιακή ομάδα ήταν οι νέοι ενήλικες, όχι οι ηλικιωμένοι, όπως συνήθως υποπτεύονταν.
Έτσι, ακόμη και πριν από την πανδημία, οι δυτικές κοινωνίες υπέφεραν από έλλειψη κοινότητας, η οποία αποτελεί βασική προϋπόθεση για να εμφανιστεί εξαρχής το σύνδρομο του «μαζικού σχηματισμού».
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι η πλειονότητα των ανθρώπων πρέπει να βιώνει τη ζωή ως ανούσια και χωρίς σκοπό. Ο Desmet παραθέτει έρευνα που δείχνει ότι οι μισοί από τους ενήλικες αισθάνονται ότι η δουλειά τους είναι εντελώς ανούσια, χωρίς να προσφέρει καμία αξία ούτε στον εαυτό τους ούτε στους άλλους.
Σε μια άλλη δημοσκόπηση, που έγινε το 2012, το 63% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι «υπνοβατούν» τις εργάσιμες ημέρες τους, χωρίς να βάζουν κανένα πάθος στη δουλειά τους. Έτσι, η προϋπόθεση αριθ. 2 για την ύπνωση μαζικού σχηματισμού είχε επίσης εκπληρωθεί, ακόμη και πριν χτυπήσει η πανδημία.
Η τρίτη κατάσταση είναι το ευρέως διαδεδομένο άγχος και η δυσαρέσκεια που αιωρούνται ελεύθερα. Το άγχος που αιωρείται ελεύθερα αναφέρεται στο άγχος που δεν έχει εμφανή ή διακριτή αιτία. Αν βρίσκεστε στη ζούγκλα και σας κυνηγάει ένα λιοντάρι, ο φόβος και το άγχος σας έχουν μια φυσική, εύκολα αναγνωρίσιμη αιτία – το λιοντάρι.
Ωστόσο, όταν είστε κοινωνικά αποκομμένοι και αισθάνεστε ότι η ζωή σας δεν έχει νόημα, τότε μπορεί να προκύψει ένα ελεύθερα αιωρούμενο άγχος που δεν συνδέεται με μια νοητική ή φυσική αναπαράσταση μιας συγκεκριμένης απειλής. Αν κρίνουμε από τη δημοτικότητα των αντικαταθλιπτικών και άλλων ψυχιατρικών φαρμάκων, η συνθήκη αριθ. 3 εκπληρώθηκε επίσης πολύ πριν από την πανδημία.
Η τέταρτη συνθήκη είναι η ελεύθερα αιωρούμενη απογοήτευση και επιθετικότητα, η οποία τείνει να ακολουθεί φυσιολογικά τις τρεις προηγούμενες. Εδώ, και πάλι, η απογοήτευση και η επιθετικότητα δεν έχουν καμία διακριτή αιτία.
Όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις, αναδύεται ο σχηματισμός μάζας
Όταν αυτές οι τέσσερις προϋποθέσεις πληρούνται από ένα αρκετά μεγάλο μέρος της κοινωνίας, είναι ώριμη για ύπνωση μαζικού σχηματισμού. Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι μια ιστορία στην οποία εντοπίζεται και διευκρινίζεται η πηγή ή η αιτία του άγχους, ενώ ταυτόχρονα παρέχεται μια στρατηγική για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση αυτής της αιτίας.
Αποδεχόμενοι και συμμετέχοντας σε όποια κι αν είναι αυτή η στρατηγική, οι άνθρωποι με ελεύθερα αιωρούμενο άγχος αισθάνονται, επιτέλους, εξοπλισμένοι με τα μέσα για να ελέγχουν το άγχος τους και να αποφεύγουν τον πανικό. Νιώθουν ότι έχουν και πάλι το πάνω χέρι.
Είναι ενδιαφέρον ότι, όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι αισθάνονται επίσης ξαφνικά επανασυνδεδεμένοι με τους άλλους, επειδή όλοι έχουν εντοπίσει την ίδια νέμεση. Έτσι, ενώνονται μαζί σε έναν ηρωικό αγώνα ενάντια στη νοητική αναπαράσταση του άγχους τους. Αυτή η νεοαποκτηθείσα αλληλεγγύη δίνει επίσης στη ζωή τους νέο νόημα και σκοπό.
Μαζί, αυτή η σύνδεση, ενώ βασίζεται σε μια λανθασμένη υπόθεση, δρα ενισχυτικά στην ψυχολογική αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Εξηγεί γιατί τόσοι πολλοί έχουν ενστερνιστεί ένα σαφώς παράλογο αφήγημα και γιατί είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν στην προδιαγεγραμμένη στρατηγική – «ακόμη και αν είναι εντελώς παράλογη», λέει ο Desmet.
«Ο λόγος που «αγοράζουν» το αφήγημα είναι επειδή οδηγεί σε αυτόν τον νέο κοινωνικό δεσμό», εξηγεί. Η επιστήμη, η λογική και η ορθότητα δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.
«Μέσω της διαδικασίας σχηματισμού μάζας, μεταβαίνουν από την πολύ οδυνηρή κατάσταση της κοινωνικής απομόνωσης στην αντίθετη κατάσταση της μέγιστης συνδεσιμότητας που υπάρχει σε ένα πλήθος ή μια μάζα.
Αυτό από μόνο του οδηγεί σε ένα είδος ψυχικής μέθης, η οποία είναι ο πραγματικός λόγος που οι άνθρωποι εμμένουν στο αφήγημα, γιατί οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν το αφήγημα, ακόμη και αν, όπως είπαμε, είναι εντελώς λάθος, και ακόμη και αν χάσουν όλα όσα είναι σημαντικά γι’ αυτούς, προσωπικά».
Οι απώλειες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν την ψυχική και σωματική τους υγεία, τα σπίτια τους, τα μέσα διαβίωσης και την υλική τους ευημερία. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία όταν βρίσκεστε κάτω από την υπνωτική γοητεία του μαζικού σχηματισμού. Και αυτό, λέει ο Desmet, είναι μία από τις πιο προβληματικές πτυχές αυτού του ψυχολογικού φαινομένου. Οι μάζες των ανθρώπων γίνονται αυτοκαταστροφικές μέσω της μυωπικής τους εστίασης.
19ος αιώνας Μαζική διαμόρφωση
Ο Γκυστάβ Λε Μπον, ένας Γάλλος κοινωνικός ψυχολόγος, γνωστός για τη μελέτη του πλήθους, είπε κάποτε:
«Οι μάζες ποτέ δεν διψούσαν για αλήθεια. Απομακρύνονται από τις αποδείξεις που δεν είναι του γούστου τους, προτιμώντας να θεοποιούν το λάθος, αν το λάθος τους παρασύρει. Όποιος μπορεί να τους εφοδιάσει με ψευδαισθήσεις είναι εύκολα ο αφέντης τους- όποιος επιχειρεί να καταστρέψει τις ψευδαισθήσεις τους είναι πάντα το θύμα τους».
Το βιβλίο του Le Bon, «Το πλήθος: Μια μελέτη του λαϊκού νου «1 , κάνει μια βαθιά κατάδυση στα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου πλήθους και στο πώς, όταν συγκεντρώνονται σε ομάδες, οι άνθρωποι τείνουν να εγκαταλείπουν τη συνειδητή διαβούλευση υπέρ της ασυνείδητης δράσης του πλήθους.
Προειδοποίησε ότι αν η κοινωνία δεν προσέξει και δεν αποτρέψει την κοινωνική απομόνωση και την αντιθρησκευτική ιδέα ότι η ζωή δεν έχει σκοπό, θα καταλήξουμε σε μια κατάσταση όπου ο μαζικός σχηματισμός θα γίνει ο κανόνας. Αυτοί οι ψυχολογικά κατεστραμμένοι άνθρωποι θα αναλάμβαναν την εξουσία, και αυτό ακριβώς συνέβη.
Ένα βασικό παράδειγμα είναι το ναζιστικό καθεστώς. Ο Desmet επισημαίνει ότι ενώ συνήθως σκεφτόμαστε δικτατορίες που προκύπτουν από τη χρήση ωμής βίας και φόβου, το ναζιστικό καθεστώς – και η ηγεσία που αντιμετωπίζουμε τώρα – ήρθε στην εξουσία χάρη σε αυτό το βαθύ ψυχολογικό φαινόμενο που είναι γνωστό ως μαζικός σχηματισμός.
Οι άνθρωποι συμμετείχαν ΠΡΟΘΕΤΙΚΑ στις ναζιστικές θηριωδίες λόγω της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν η κοινωνία, του φαινομένου της μαζικής διαμόρφωσης, όχι επειδή φοβόντουσαν τον ηγέτη τους.
Βασική διαφορά μεταξύ δικτατορίας και ολοκληρωτισμού
Είναι λοιπόν σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλασική δικτατορία και ο ολοκληρωτισμός προκύπτουν από διαφορετικές αιτίες. Κατά γενικό κανόνα, σε μια κλασική δικτατορία, ο δικτάτορας γίνεται πιο ήπιος και λιγότερο επιθετικός μόλις φιμώσουν οι αντιφρονούντες, η αντιπολίτευσή του. Μόλις καταλάβει την πλήρη εξουσία, δεν χρειάζεται να είναι πλέον επιθετικός και μπορεί να καταφύγει σε άλλα μέσα για να διατηρήσει τον έλεγχο.
Σε ένα ολοκληρωτικό κράτος, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας να το καταλάβουμε, γιατί σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, μόλις φιμωθεί η αντιπολίτευση, τότε είναι που το κράτος διαπράττει τις μεγαλύτερες και πιο σκληρές φρικαλεότητες.
Ένα παράδειγμα είναι το σχέδιο εκκαθάρισης του Στάλιν στη δεκαετία του 1930, το οποίο οδήγησε στο θάνατο περίπου 80 εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα σε μία μόνο δεκαετία. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 είναι επίσης η εποχή που το ναζιστικό καθεστώς ξεκίνησε την παράλογη εκκαθάριση, η οποία οδήγησε στο Ολοκαύτωμα. Και τα δύο συνέβησαν αφού είχε σβήσει η φωνητική αντιπολίτευση.
Βρισκόμαστε τώρα σε μια άλλη καμπή της ιστορίας, όπου η αντίθεση στην πανδημική τρέλα φιμώνεται. Αν θέλουμε η ανθρωπότητα να επιβιώσει και να μην υποκύψει στον παγκόσμιο ολοκληρωτισμό, πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε εναντίον του, γιατί όταν σταματήσουμε, ΤΩΡΑ θα αρχίσουν οι πραγματικές φρικαλεότητες. Με άλλα λόγια, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Τα χειρότερα αναμένονται – αν σιωπήσουμε.
Εδώ είναι ένα άλλο σημαντικό σημείο. Οι ολοκληρωτιστές δεν σταματούν να διαπράττουν φρικαλεότητες μόλις η αντιπολίτευση νικηθεί. Απλώς επεκτείνονται σε νέες ομάδες. Ο Ντεσμέτ αφηγείται πώς ο Στάλιν άλλαζε από τον έναν αποδιοπομπαίο τράγο στον επόμενο, καθώς του τελείωναν οι ομάδες που μπορούσε να κατηγορήσει και τις σκότωνε. Τελικά, κατέληξε να δολοφονήσει τα μισά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, παρόλο που τα περισσότερα δεν είχαν κάνει τίποτα κακό και ήταν πιστά σε αυτόν.
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αναλογιστούμε στη σημερινή μας κατάσταση. Αυτή τη στιγμή, οι «αντιεμβολιαστές» είναι η αντιπολίτευση που το ολοκληρωτικό καθεστώς επιδιώκει να καταστρέψει. Όταν δεν θα υπάρχουν πια «αντιεμβολιαστές», ας πούμε, θεωρητικά, ότι όλοι στον κόσμο έκαναν το εμβόλιο, η αντιπολίτευση που πρέπει να εξαλειφθεί θα γίνει κάποια άλλη ομάδα.
Έτσι, αν είστε «εμβολιασμένοι» και έχετε κάνει όλα τα εμβόλια σας αυτή τη στιγμή και επευφημείτε τη σταυροφορία εναντίον όσων δεν θέλουν το εμβόλιο, να ξέρετε ότι είναι μόνο θέμα χρόνου να έρθει η σειρά σας να θυματοποιηθείτε για κάτι.
Το τραγικό τέλος που περιμένει όλες τις κοινωνίες μαζικής διαμόρφωσης
Η
μοίρα εκείνων που υποκύπτουν στον μαζικό σχηματισμό και ασπάζονται τον
ολοκληρωτισμό είναι ιδιαίτερα τραγική, κατά μία έννοια, εξαιτίας ενός
άλλου περίεργου πράγματος που συμβαίνει. Οι άνθρωποι που βρίσκονται κάτω
από τη γοητεία του συχνά καταλήγουν να συμφωνούν ότι τους αξίζει να
πεθάνουν και να πηγαίνουν οικειοθελώς στο θάνατό τους. Αυτό, λέει ο
Desmet, συνέβη με πολλά από τα μέλη του κόμματος του Στάλιν που
καταδικάστηκαν σε θάνατο χωρίς προφανή λόγο.
Όπως σημειώνει ο Marcus, πρόκειται ουσιαστικά για νοητική δολοφονία, τη δολοφονία του νου. Η ψυχολογική διαδικασία της νοητικής δολοφονίας υποβαθμίζει τόσο πολύ τις διανοητικές ικανότητες που η λογική σκέψη δεν είναι πλέον δυνατή, καθιστώντας σας βαθιά αφελείς. Σε αυτή την κατάσταση, θα πιστέψετε οποιαδήποτε αφήγηση χωρίς κριτική σκέψη.
Ο μαζικός σχηματισμός καταλήγει επίσης πάντα να δημιουργεί περισσότερες από τις συνθήκες που του επέτρεψαν να εμφανιστεί εξαρχής. Έτσι, στο τέλος, οι άνθρωποι που βρίσκονται υπό ύπνωση μαζικού σχηματισμού θα αισθάνονται μεγαλύτερη κοινωνική απομόνωση από ποτέ, λιγότερο νόημα και σκοπό στη ζωή, και περισσότερο ελεύθερο άγχος και ελεύθερα αιωρούμενη επιθετικότητα από ό,τι πριν.
Ο μαζικός σχηματισμός διαγράφει επίσης την ατομικότητα. Η ομάδα γίνεται παντοδύναμη και το άτομο ασήμαντο. Ως εκ τούτου, το να σου λένε ότι εσύ, οι γονείς σου ή τα παιδιά σου ότι αξίζετε ή πρέπει να πεθάνετε για τη βελτίωση της κοινωνίας είναι αποδεκτό και ευχάριστο.
«Όλοι γίνονται εξίσου ηλίθιοι, ουσιαστικά«, λέει ο Desmet. «Δεν έχει σημασία πόσο έξυπνοι ή ευφυείς ήταν πριν. Χάνουν κάθε ικανότητα κριτικής σκέψης, χάνουν όλα τα ατομικά χαρακτηριστικά«.
Εφαρμοσμένο στο σήμερα, αυτό είναι συγκλονιστικά σχετικό. Βοηθά να εξηγηθεί πώς και γιατί οι γονείς είναι πρόθυμοι να βάλουν τα παιδιά τους στην ουρά για μια πειραματική ένεση που μπορεί να τα αχρηστεύσει ή να τα σκοτώσει. «Ο ολοκληρωτισμός είναι ένα τέρας που καταβροχθίζει ΠΑΝΤΑ τα ίδια του τα παιδιά», λέει ο Desmet.
Μαζικός σχηματισμός σε δράση
Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι ότι, τυπικά, μόνο το 30% των ανθρώπων σε μια ολοκληρωτική κοινωνία βρίσκεται στην πραγματικότητα κάτω από την υπνωτική γοητεία της μαζικής διαμόρφωσης. Φαίνεται μεγαλύτερο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν μειοψηφία.
Ωστόσο, υπάρχει τυπικά ένα άλλο 40% που απλώς ακολουθεί το πρόγραμμα, παρόλο που δεν έχει πειστεί. Δεν θέλουν να ξεχωρίσουν πηγαίνοντας ενάντια στο επικρατούν ρεύμα. Το υπόλοιπο 30% δεν έχει υπνωτιστεί και θέλει να αφυπνίσει τους υπόλοιπους.
«Μια βασική στρατηγική για να σπάσει ο μαζικός σχηματισμός και να αποτραπεί ο ολοκληρωτισμός είναι οι διαφωνούντες να ενωθούν ως μια μεγάλη ομάδα, δίνοντας έτσι στους αμφιταλαντευόμενους που δεν έχουν ακόμη υπνωτιστεί πλήρως μια εναλλακτική λύση για να μην συμφωνήσουν με τους ολοκληρωτικούς.»
Τα λεγόμενα πειράματα Ash έδειξαν σαφώς ότι πολύ λίγοι άνθρωποι, μόνο το 25%, είναι πρόθυμοι να πάνε κόντρα στο πλήθος, όσο παράλογη και προφανώς λανθασμένη κι αν είναι η γνώμη του πλήθους. Τα δύο τρίτα των ανθρώπων είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν με την «ηλιθιότητα».
Ξανά και ξανά, οι εκδηλώσεις και τα πειράματα μαζικής διαμόρφωσης μάς δείχνουν ότι υπάρχουν τρεις ομάδες ανθρώπων: αυτοί που μαγεύονται και πραγματικά πιστεύουν ότι η λάθος απάντηση είναι η σωστή- αυτοί που ξέρουν ότι η απάντηση είναι λάθος, αλλά δεν τολμούν να πουν την αλήθεια, οπότε συμφωνούν με αυτό που ξέρουν ότι είναι λάθος- και αυτοί που ξέρουν ότι η απάντηση είναι λάθος και το λένε.
Πώς να σπάσετε τον σχηματισμό μάζας
Όλα αυτά δείχνουν ποια είναι η απάντηση. Σύμφωνα με τον Desmet, αυτό που πρέπει να κάνουν οι αντιφρονούντες είναι να ενωθούν και να σχηματίσουν μια μεγάλη ομάδα. Αυτό δίνει στη μεγαλύτερη ομάδα του 40% -τους αμφιταλαντευόμενους που συμφωνούν με το πρόγραμμα μόνο και μόνο επειδή φοβούνται τον εξοστρακισμό- μια εναλλακτική πλατφόρμα κοινωνικής σύνδεσης.
Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πιθανό να ενταχθούν στην αντι-ολοκληρωτική ομάδα αντι-ολοκληρωτών παρά να ακολουθήσουν την ολοκληρωτική νοοτροπία με την οποία δεν συμφωνούν πλήρως. Σε αυτό το σημείο, ο μαζικός σχηματισμός έχει ολοκληρωθεί. Το ολοκληρωτικό κράτος έχει τελειώσει, επειδή οι ουδέτεροι διαφωνούντες, οι οποίοι επέτρεψαν στον μαζικό σχηματισμό να ριζώσει και να αναπτυχθεί, δεν συμμετέχουν πλέον σε αυτή τη διαδικασία. Και χωρίς μαζική διαμόρφωση, μια ολοκληρωτική κατάληψη δεν μπορεί να πετύχει.
Δεύτερον, πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε δυνατά. Η ομιλία μπορεί να βοηθήσει στην ελαχιστοποίηση του αριθμού των ανθρώπων που υπνωτίζονται. Μπορεί επίσης να αφυπνίσει κάποιους που βρίσκονται ήδη κάτω από το ξόρκι της μαζικής διαμόρφωσης. Σύμφωνα με τον Desmet, η ομιλία έχει επίσης αποδειχθεί ότι περιορίζει τις φρικαλεότητες που διαπράττονται.
«Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι επιλογή να σταματήσουμε να μιλάμε», λέει. «Είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε». (σ.μ. το να μιλάμε)
Δεν είναι εύκολο. Όπως συζητήθηκε από τους Marcus και Desmet, το ολοκληρωτικό καθεστώς έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να ελέγχει το αφήγημα μέσω των συγκεντρωτικών μέσων ενημέρωσης. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αποτελούν βασικό εργαλείο για την επιτυχή δημιουργία μαζικού σχηματισμού.
Ένα τρίτο στοιχείο δράσης είναι η δημιουργία παράλληλων δομών. Η δύναμη αυτής της στρατηγικής καταδείχθηκε από τον Βάτσλαβ Χάβελ, έναν πολιτικό αντιφρονούντα που τελικά έγινε πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας. Μια παράλληλη δομή είναι κάθε είδους επιχείρηση, οργανισμός, τεχνολογία, κίνημα ή δημιουργική επιδίωξη που ταιριάζει σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, ενώ ηθικά βρίσκεται εκτός αυτής.
Μόλις δημιουργηθούν αρκετές παράλληλες δομές, γεννιέται μια παράλληλη κουλτούρα που λειτουργεί ως καταφύγιο λογικής μέσα στον ολοκληρωτικό κόσμο. Ο Χάβελ εξηγεί αυτή τη στρατηγική στο βιβλίο του «Η δύναμη των ανίσχυρων». Όπως σημειώνει ο Desmet, ο ολοκληρωτισμός θα αυτοκαταστρέφεται πάντα στο τέλος. Το ψυχολογικό υπόβαθρο είναι τόσο αυτοκαταστροφικό που το σύστημα καταρρέει. Αυτά είναι τα καλά νέα.
Τα κακά νέα είναι ότι ένα ολοκληρωτικό σύστημα μπορεί να επιβιώσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα πριν εκλείψει, και τείνουν να υπάρχουν λίγοι επιζώντες στο τέλος. Τούτου λεχθέντος, ο Desmet πιστεύει ότι αυτός ο νέος παγκόσμιος ολοκληρωτισμός είναι πιο ασταθής από τα περιφερειακά ολοκληρωτικά συστήματα που καθοδηγούνται από δικτάτορες, οπότε μπορεί να αυτοκαταστραφεί ταχύτερα. Έτσι, το κλειδί είναι να επιβιώσουμε έξω από το ολοκληρωτικό σύστημα ενώ περιμένουμε να αυτοκαταστραφεί.
Ωστόσο, πρέπει να εξακολουθήσουμε να διαφωνούμε με λόγια και πράξεις, προκειμένου να περιορίσουμε τις φρικαλεότητες και να μετριάσουμε τη ζημιά.
Τελικά, όπως και στην ιατρική, η πρόληψη του ολοκληρωτισμού είναι πολύ πιο εύκολη από το να προσπαθείς να απελευθερωθείς αργότερα. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αποτρέψουμε τις τέσσερις βασικές αιτίες της μαζικής διαμόρφωσης της κοινωνίας: την κοινωνική απομόνωση, την έλλειψη σκοπού, την ελεύθερα αιωρούμενη δυσαρέσκεια/άγχος και την ελεύθερα αιωρούμενη απογοήτευση/επιθετικότητα. Αυτό θα είναι το καθήκον εκείνων που θα παραμείνουν όταν αυτό το πείραμα του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού αποτύχει και πέσει.
Πηγές και παραπομπές άρθρου:
The Crowd: A Study of the Population (PDF)
Μετάφραση από το πρωτότυπο: Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
πηγή: PDF από Dr. Joseph Mercola
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου