Τα κινεζικά πολεμικά πλοία στα ανοικτά της Νέας Υόρκης!

Norman POLLACK*      (μτφ. Κριστιάν)

Έκτακτο!  Ο Πρόεδρος Ξi, της Κίνας, σε δήλωση που έκανε στο Foreign Affairs, ανακοίνωσε την πολυαναμενόμενη ατλαντική του στρατηγική, βάσει της οποίας μια μεγάλη ομάδα μάχης με μεγάλα αεροπλανοφόρα θα πλεύσουν τακτικά στα ύδατα μεταξύ του Πόρτσμουθ και του Τσάρλεστον, που έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει μετά την υπογραφή μιας αμοιβαίας συνθήκης ασφάλειας με τις Βερμούδες, όπου τα αεροπλανοφόρα έδεσαν σήμερα, φέροντα βομβαρδιστικά  μεγάλης ακτίνας δράσης με πυρηνικό εξοπλισμό.

Αυτός ο «κόμβος», που απαίτησε σημαντικά στρατιωτικά μέσα και διπλωματικές πρωτοβουλίες (περιλαμβανομένης της προσφοράς κοινών ασκήσεων), παρουσιάζει ένα νέο πλαίσιο της περιφερειακής διείσδυσης και γεωπολιτικού σχεδιασμού, και είναι το αποτέλεσμα υπερ-μυστικών συναντήσεων των συμβούλων εθνικής ασφαλείας του Ξι με την αφρόκρεμα των εμπειρογνωμόνων των υπηρεσιών πληροφοριών της κινέζικης NSA και CIA, οργανισμοί που έλαβαν εν λευκώ εξουσιοδότηση από τον Πρόεδρο να ενεργήσουν στα πλαίσια του δόγματος του διαρκούς πολέμου.

Ορισμένοι Κινέζοι εμπειρογνώμονες της άμυνας είναι δύσπιστοι με την έννοια ότι θα προτιμούσαν μια πιο άμεση σύγκρουση παρά το αποτέλεσμα μιας πολιτικής περιορισμού ευρέως ερμηνεύσιμη, άποψη με την οποία ο ίδιος ο πρόεδρος συμφωνεί.

Αλλά όλα τα μέρη του πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου συμφωνούν ότι μια εμπόλεμη στάση είναι θετική, και ίσως απαραίτητη, τόσο για να εξασφαλισθεί μια  εσωτερική συμμόρφωση όσο και να προκαλέσει ένα οικονομικό κίνητρο για να αποφευχθεί η στασιμότητα και να αποκρουστεί η ύφεση. 

Ο Ξι έχει πολλές πιθανότητες να εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική αποδοχή στην πατριωτική και ψυχικά αντιδραστική εθνοσυνέλευση, ολοκληρωτικά παραδομένη στις πολιτικές παρέμβασης, στοχευόμενων δολοφονιών, εγχώριας κατασκοπείας, ανεκτική για τη μη ύπαρξη κανονιστικού πρωτοκόλλου για την εύνοια προς τα  μονοπώλια, προπαντός, ίσως, μια ικανότητα   -ακόμα λίγο σχηματική-    να διαθέτουν όραμα για την καθολική αντι-επανάσταση μεταβλητής γεωμετρίας, ξεκινώντας ήδη να βάλουν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε τάξη, ήτοι να αποδεχθούν την ηγεσία και την κυριαρχία της Κίνας στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Σας φαίνεται γνώριμο; 

Πήρα απλά τη στρατηγική του Ομπάμα για τον Ειρηνικό και αντίστρεψα την απεικόνιση για να υπονοήσω, καλύτερα, αυτό που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες με την Κίνα, ενώπιον της οποίας υιοθετήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες μια συγκρουσιακή προσέγγιση στα στρατιωτικό, διπλωματικό, οικονομικό και ιδεολογικό επίπεδα, όλα σε ένα, για να την περιορίσουν, απομονώσουν, και, στο βαθμό που θεωρείται κρατικιστική οντότητα, να την απελευθερώσουν, έτσι ώστε να είναι ελεύθερη να απολαύσει τους καρπούς του καπιταλισμού α-λα-αμερικάνικα, γεγονός το οποίο θα μεταφραστεί, με μεγαλειώδη λόγια, ως «φιλελεύθερος ανθρωπιστικός παρεμβατισμός».

Η ειδικότητα του Ομπάμα, που συνδυάζει τις πολιτικές του «δίκαιου πολέμου» του Brennan, τη ρητορική του  Rhodes, το νέο παρεμβατικό παράθυρο με τους διορισμούς της Rice και του Power, την επέκταση της αποστολής της αρμοδιότητας της CIA, είναι, ξεδιάντροπα, η παγκόσμια κυριαρχία, όπως ελέω Θεού, ή, τουλάχιστον, η αυτο-τεκμηριωμένη απόδειξη της Αμερικανικής Εξαίρεσης, σε συνδυασμό με μια κουταλιά εκσυγχρονισμένων πυρηνικών όπλων και τη χρήση παραστρατιωτικών δυνάμεων ( JSOC: Joint Special Operations Command ) για την υποστήριξη του συστήματος.

Η παγκόσμια κυριαρχία δεν είναι απαραίτητα  χιτλερικού τύπου, κάτι αδιανόητο για τον νικητή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, ακόμα και αν περίεργα πράγματα έχουν συμβεί. 

Παρ 'όλες τις προσπάθειες για να κατανοήσουμε την ψυχολογία του Ομπάμα, κατάφερε μέχρι σήμερα, και με επιδέξιο τρόπο, να ξεφύγει από κάθε ανάλυση. 

Αλλά διαθέτουμε έναν φάκελο, όχι όπως ελπίζουν οι υποστηρικτές του, μια δέσμη αντιφάσεων που μπορούν να πέσουν εύκολα στην παγίδα, (π.χ., η ρεπουμπλικανική κωλυσιεργία), αλλά μια και μόνο κατεύθυνση: προ-παρέμβαση, προ-πλούσιων, αντι-περιβαλλοντική, αντι-ρύθμιστικη (anti-regulation), και, εάν o φάκελος του για την ανακούφιση της υποθήκης, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, και, γενικά, το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας παρέχει κάποια ένδειξη, μπορούμε να προσθέσουμε αντι-φτωχών, αντι-εργαζόμενων, όλα μαζί, ένας αρκετά κατάπτυστος ελιτισμός εμποτισμένος με στρατιωτικο-αυταρχικές αξίες της κοινωνικής και οικονομικής ιεραρχίας και ένας πουριτανικός φονταμενταλισμός της αγοράς πού αντικατοπτρίζει τη ανεμπόδιστη συσσώρευση του πλούτου. 

Αυτό το ευγενές σύνολο αρετών πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε κόστος, όχι μόνο κατά της Κίνας, αλλά και κατά των Αμερικανών πολιτών στο εσωτερικό και για τον Ομπάμα, η καλύτερη άμυνα, μετά τη στρατιωτική δύναμη, είναι τα μυστικά της κυβέρνησης.

Καμία κυριαρχία α-λα-Χίτλερ, λοιπόν, αλλά μια εσωτερική αυτο-ειρήνευση. 

Πώς;

Μια τεχνική αποτελεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις έτσι ώστε το πολιτικό σώμα να υποπτεύεται το κάθε τι ριζοσπαστικό (όχι απαραίτητα τον μαρξιστικό κολεκτιβισμό, αλλά απλώς την αμφισβήτηση της εξουσίας, είτε για την πολιτική του πόλεμου, η τα δικαίωματα των εταιρειών πετρελαίου, και ο κατάλογος είναι μακρύς ...).

Ολοένα και περισσότερο, η κυβέρνηση Ομπάμα συγχέει τον ριζοσπαστισμό με την τρομοκρατία. 

Το ατού του είναι να εμποτίσει στους Αμερικανούς μια ψυχολογία του πολέμου που επιτρέπει όχι μόνο τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», αλλά και τη στρατηγική του για τον Ειρηνικό και την μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία στην περιοχή. 

Η Κίνα είναι τρομερά σημαντική για τους σκοπούς της Αμερικής. 

Όπως στην εποχή του Dulles σε όλο το μεγαλείο της, ο Ομπάμα κάνει μια επιστροφή στο παρελθόν, η Κίνα είναι η απόλυτη πρόκληση για μια Αμερική ερωτευμένη με την ελευθερία, μια έμμεση αναφορά στην τρομοκρατία σχεδιασμένη ως γενετική και πάντα λανθάνουσα. 

Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, διότι πώς αλλιώς να προετοιμάσει τις ΗΠΑ για μια πολιτική σκληρής γραμμής που μπορεί να οδηγήσει σε σύγκρουση; 

Έχοντας κατά νου ότι υπάρχει λόγος να συνδεθεί η κινεζική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών με τη γενίκευση των παρακολούθησεων, και ως επακόλουθο, μια ευρεία πρακτική υπερβολικής κατάταξης των κυβερνητικών εγγράφων, και στις δύο περιπτώσεις, μια αυτοκρατορική κάμψη  της μυϊκής πολιτικής τους θα χρησιμεύσει για να ενημερώσουν παντού με κέρατα και κραυγές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια μόνιμη θέση στην κορυφή της πυραμίδας των παγκόσμιων δυνάμεων. 

Κατά μία έννοια, εντός των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτοί οι ψυχολογικοί και ιδεολογικοί ελιγμοί δεν είναι απαραίτητοι, γιατί λίγοι Αμερικανοί επικρίνουν την ηγεμονία και τις επιχειρήσεις της κυβέρνησής τους στον κόσμο.  
Αλλά γιατί να ρισκάρουν; Έτσι, η παρακολούθηση είναι πολύ της μόδας, λιγότερο για να αποφευχθεί η αναζωπύρωση των ριζοσπαστικών κινημάτων, παρά για να προωθηθεί η εσωτερίκευση της συμμόρφωσης (δηλαδή, η κοινωνική πειθαρχία).

Οι πρόσφατες συναντήσεις Ξi-Ομπάμα στο Sunnylands ήταν ένα έργο κοινωνικού θέατρου, μια pro forma συνάντηση που, ειδικά για το θέμα του κυβερνοπολέμου, δεν θα μπορούσε να καταλήξει σε συμφωνίες, ενώ την ίδια ημέρα, αποκαλυπτόταν ο κυβερνοπόλεμος του Ομπάμα εναντίον του ίδιου του λαού του. Γνωρίζουμε πλέον, αν δεν το γνωρίζαμε ήδη, ότι δεν ντρέπεται εύκολα. 

Στοχευμένες δολοφονίες; Τίποτα. Οι μαμούθ προϋπολογισμοί για την άμυνα. Το ίδιο.  Γκουαντάναμο; Μας γράφει. Οι ακραίες ανισότητες του πλούτου και της εξουσίας στην Αμερική; Ούτε λέξη. 

Αλλά όταν πρόκειται για την προσέγγιση του ζητήματος της παρουσίας της Κίνας στις διεθνείς υποθέσεις, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες βασίζονται σε ένα παγκόσμιο σύστημα στρατιωτικών βάσεων, παραμένουν εμπλεκόμενες σε στρατιωτικές επεμβάσεις, διατηρούν τον στόλο τους στα ανοικτά των ακτών της Κίνας ή στην περιοχή, απαιτεί πολλή κυνισμό, πλήρως διαφανή για τους Κινέζους, οι οποίοι δεν μπορούν παρά να θαυμάσουν το θράσος τους. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιμείνουν στην απαίτησή τους για παγκόσμια κυριαρχία, αλλά η δομή του κόσμου μεταμορφώνεται σε ένα πολυπολικό σύστημα, μια αποκέντρωση της εξουσίας, στο οποίο η Κίνα είναι μια απειλή για την αμερικανική ηγεμονία, αλλά μπορούμε να ζήσουμε με αυτό, και την οποία φαίνεται να γεύεται η Κίνα, διότι, ελλείψει της μονομερούς αμερικανικής κυριαρχίας να διοικήσει το διεθνές εμπόριο και τις επενδύσεις, η Κίνα είναι σε θέση, όπως σήμερα στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική, να αναζητήσει τη δική της ευημερία   -όπως η Ρωσία, η Ιαπωνία, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Βραζιλία και οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, που αναλαμβάνουν τον δικό τους εκσυγχρονισμό και εκβιομηχάνιση.

Η Αμερική λέει «ΟΧΙ!» στην ακαταμάχητη πορεία της Ιστορίας, και παρά το μιλιταρισμό, ή ίσως εξαιτίας του, κινδυνεύει να μείνει έξω.

Περισσότερες επεμβάσεις, περισσότερες παρακολουθήσεις, τελικά, περισσότερη «επιστροφή του μπαστουνιού»,  κατά της οποίας οι φωνές των στερημένων και των θυμάτων θα ακουστούν.

Ο Norman Pollack είναι συγγραφέας του “The Populist Response to Industrial America” (Harvard) and “The Just Polity” (Illinois), Guggenheim Fellow, και Ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας, Michigan State University.

Μετάφραση αγγλικά-γαλλικά: Avic

Πηγή: http://www.counterpunch.org/

RÉSEAU INTERNATIONAL                                  http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/07/blog-post_12.html