Του Σάββα Καλεντερίδη.
Χωρίς να έχω καμία διάθεση διακωμώδησης ή αστεϊσμού, αυτό
είναι εθνική ανάγκη, λόγω του ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι
απολύτως προσωποκεντρικό, πρωθυπουργοκεντρικό και υπουργοκεντρικό και στην
ουσία το άτομο που κατέχει μια από τις παραπάνω θέσεις, μπορεί να υπογράψει
ότιδήποτε καταστροφικό ακόμα και προδοτικό για την Ελλάδα, χωρίς να υπάρχει
κανένας θεσμικός μηχανισμός να τον σταματήσει και να προστατέψει τα εθνικά
συμφέροντα. Η αντιπολίτευση είναι εκ των πραγμάτων θεσμικά ευνουχισμένη, οι
πολίτες σε ρόλο «γλάστρας» και η Δικαιοσύνη επίσης ευνουχισμένη αφ’ ενός μεν
λόγω του ότι ελέγχεται ασφυκτικά από την εκτελεστική εξουσία, η οποία διορίζει
και ελέγχει πειθαρχικά την ηγεσία της, και αφ’ ετέρου είναι και πρακτικά
«δεμένα» τα χέρια της, λόγω της ασυλίας των βουλευτών και του περίφημου νόμου
«Περί Ευθύνης Υπουργών».
Έτσι, λόγω αυτού του καταστροφικού πολιτικού συστήματος, που
επιτρέπει σε κάθε ένα «τσογλάνι» να αποφασίζει και υπογράφει ότι του καπνίσει,
χωρίς να έχει το φόβο της λογοδοσίας και της επιβολής ποινής, η Ελλάδα είναι
μια χώρα «χωρίς δίχτυ ασφαλείας», όπως είχα γράψει στο άρθρο για την ανάγκη
ψυχιάτρων.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (Παρασκευή μεσημέρι)
διαβάζουμε ότι ο υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου, σε συνέντευξη που θα μεταδοθεί
το βράδυ, είπε ότι «Θα πρέπει να ξεκινήσει μια πολύ σοβαρή συζήτηση με την ίδια
τη μειονότητα ως προς το θέμα της ορθολογικοποίησης της εκλογής μουφτήδων»! Και
σαν να μην έφτανε αυτή η απίστευτη πρόκληση, συνέδεσε το θέμα με την εκλογή του
Οικουμενικού Πατριάρχη και μάλιστα με όρους αμοιβαιότητας, τονίζοντας ότι τον
Πατριάρχη δεν τον εκλέγει η ρωμαίικη* κοινότητα αλλά τα μέλη της Ιεράς Συνόδου.
Και συμπλήρωσε ότι πάντα στην εκλογή θρησκευτικών ηγετών υπάρχει ένα ειδικό
εκλεκτορικό σώμα, και το ίδιο θα πρέπει να προσδιοριστεί και σε αυτή την
περίπτωση. «Το σοβαρό ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί, και νομίζω πρέπει να
εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα που υπάρχει για συζητήσεις, είναι ο προσδιορισμός
του εκλεκτορικού σώματος», εξήγησε.
Είναι προφανές ότι ο Γαβρόγλου δεν λέει ούτε κάνει του
κεφαλιού του και ότι η ανακίνηση του θέματος τώρα, είναι απότοκο της
«επιτυχημένης» επίσκεψης Ερντογάν, όπως έχουν το απίστευτο θράσος να ονομάζουν
αυτήν την κωμικοτραγική επίσκεψη τα στελέχη της κυβέρνησης και οι
προπαγανδιστές τους.
Εδώ λοιπόν τίθενται ορισμένα ζητήματα, που ζητούν
απαντήσεις.
Το πρώτο έχει να κάνει με την εκλογή του Οικουμενικού
Πατριάρχη από την Ιερά Σύνοδο. Κατ’ αρχάς αυτό είναι μια διαδικασία που φέρεται
να έχει ξεκινήσει ως θεσμός από το 330 μ.Χ., σύμφωνα με μια πρόχειρη έρευνα που
έκανα στο διαδίκτυο. Δηλαδή πριν γεννηθεί ο Μωάμεθ και η θρησκεία του, το
Ισλάμ.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη φύση του Ισλάμ, στο οποίο δεν
υπάρχει εκκλησιαστική ιεραρχία και φυσικά δεν υπάρχει κάτι που να υποκαθιστά
την ιερά σύνοδο.
Το τρίτο, έχει να κάνει με το γεγονός ότι τουλάχιστον στην
Τουρκία, κανένας μουφτής δεν εκλέγεται από κανένα εκλεκτορικό σώμα. Οι
μουφτήδες στην Τουρκία διορίζονται από το κράτος και συγκεκριμένα από την
πανίσχυρη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων.
Με ποια λογική λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση κάνει αυτά τα δυο
άλματα λογικής.
Πρώτον, για ποιο λόγο στην κυριολεξία εφευρίσκει την αρχή
της αμοιβαιότητας για το θέμα, αφού κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη Συνθήκη της
Λοζάνης.
Και δεύτερον, γιατί «καινοτομεί» και δέχεται να εκλέγονται
οι μουφτήδες, κάτι που δεν γίνεται στην Τουρκία,
συγκρίνοντας μάλιστα ανόμοια και ανισοβαρή πράγματα, δηλαδή το Οικουμενικό
Πατριαρχείο, που ως ανεξάρτητος θεσμός μετρά 1700 χρόνια ζωής και εκφράζει το
σύνολο της Ορθοδοξίας, με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης!
Μήπως δεν φτάνει το μυαλό τους να αντιληφθούν ότι με τον
τρόπο αυτό, η τουρκική κυβέρνηση στην ουσία θα είναι αυτή που θα διορίζει τους
μουφτήδες στη Θράκη, δηλαδή μέσα στο ελληνικό έδαφος, μέσω στημένων διαδικασιών
και των εγκαθέτων της που πληρώνονται αδρά απ’ αυτήν;
Γρήγορα στο λεξικό και στο λήμμα «προδοσία»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου