Φαίνεται ότι ο επόμενος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι για το νερό, αλλά για τον έλεγχο του φυσικού αερίου της περιοχής και τους τρόπους παροχής του στην Ευρώπη.
Το νερό ήταν πάντα καταλύτης στη Μέση Ανατολή και εξακολουθεί να είναι. Η σημασία του νερού έχει αυξηθεί λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, των ετών ξηρασίας και της αύξησης του πληθυσμού. Η αραβική άνοιξη στη Συρία ξέσπασε εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας στις αγροτικές περιοχές που ήταν αποτέλεσμα ξηρασίας.
Αλλά τώρα φαίνεται ότι το αέριο έχει αντικαταστήσει το νερό ως την κύρια πηγή περιφερειακών εντάσεων. Η ανακάλυψη τεράστιων υπεράκτιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στη Μεσόγειο προκάλεσε ελπίδες για τεράστια κέρδη, τα οποία θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις οικονομίες όλων των χωρών της περιοχής. Θεωρητικά, η διακυβερνητική συνεργασία θα μπορούσε να επιτρέψει σε όλα αυτά τα έθνη να επωφεληθούν από τις ανακαλύψεις φυσικού αερίου, αλλά σε αυτά τα μέρη, το συναίσθημα ξεπερνά το λόγο.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους στίβονται τα ξίφη είναι ότι τα αποθέματα βρίσκονται κυρίως κάτω από τη Μεσόγειο Θάλασσα, μια περιοχή που δεν έχει οριοθετηθεί ποτέ προς ικανοποίηση των χωρών που την συνορεύουν. Η κυβέρνηση του Λιβάνου, για παράδειγμα - προφανώς υπό την πίεση της Χεζμπολάχ - διεκδικεί την κατοχή κάποιων αποθεμάτων φυσικού αερίου που βρίσκονται στα θαλάσσια σύνορά της με το Ισραήλ, περιορίζοντας έτσι την παραγωγή στις καταθέσεις που ευρίσκονται ευκρινώς στο έδαφος του Λιβάνου και δεν αμφισβητούνται.
Είναι όμως η Τουρκία υπό τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που αποτελεί σήμερα την κύρια απειλή για την περιφερειακή σταθερότητα και τα βήματα που κάνει μπορούν να μεταφέρουν ολόκληρη την περιοχή σε μια σύγκρουση. Το 1974, η Τουρκία κατέλαβε τη Βόρεια Κύπρο και έκτοτε αντιμετώπισε το βόρειο τμήμα του νησιού σαν κυρίαρχη τουρκική επικράτεια. Στα μάτια της Τουρκίας, αυτό το επιτρέπει να διεκδικήσει την κυριότητα ορισμένων από τα χωρικά ύδατα της Κύπρου και να κρατήσει τις προσπάθειές της να ασκήσει ή να παράγει φυσικό αέριο εκεί.
Τώρα ο Ερντογάν έρχεται προς την κατεύθυνση της Λιβύης. Επωφελήθηκε από τον εμφύλιο πόλεμο εκεί και σε αντάλλαγμα υποσχέσεων να βοηθήσει την κυβέρνηση στην Τρίπολη υπέγραψε με τους Λίβυους μια συμφωνία που έδωσε στην Τουρκία οικονομικό έλεγχο ολόκληρης της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας. Αυτό επιτρέπει στην Άγκυρα να εμποδίσει το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα να δημιουργήσουν έναν αγωγό που θα τους επιτρέψει να εξάγουν φυσικό αέριο στην Ευρώπη.
Οι Τούρκοι θέλουν ο αγωγός να περάσει από το έδαφός τους, αλλά έπειτα κλείνει συνομιλίες με το Ισραήλ για πολιτικούς λόγους. Το Ισραήλ αποκρούει να επιτύχει οποιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία. Η Κύπρος και η Ελλάδα βρίσκονται ήδη αντιμέτωπες με την Τουρκία σε αυτό το ζήτημα και ενώνονται με την Αίγυπτο, η οποία βλέπει τον Ερντογάν ως ισλαμιστή και εχθρό. Τώρα το Κάιρο έχει ανακοινώσει ότι δεν θα δεχθεί την τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, η οποία βρίσκεται στο κατώφλι της, και δεν θα επιτρέψει στην Τουρκία να ενεργήσει για τις εδαφικές της διεκδικήσεις στη Μεσόγειο Θάλασσα.
Ένας συνδυασμός του εγώ, της πολιτικής και της προοπτικής των δισεκατομμυρίων δολαρίων ξεκινά τώρα από την ένταση στη γειτονιά μας και θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια στρατιωτική σύγκρουση με σαφείς διακλαδώσεις για το Ισραήλ.
Επανεκτύπωση με άδεια του συγγραφέα από το Εβραϊκό News Syndicate
ΑΠΟΔΟΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BREAKING ISRAEL NEWS : Corfiatiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου