Κάθε φορά που ανατρέχω περιοδικά στην πρόσφατη «μνημονιακή» ιστορία
μας νιώθω να εγκλωβίζομαι στον ίδιο ατέρμονα, φαύλο κύκλο της αγχώδους
προσπάθειας της Ελλάδας να επιβιώσει και του κράτους μας να αγωνίζεται
να αποδείξει την ανύπαρκτη ύπαρξή του, την οποία επιβεβαίωσε το 2015 και
ο μισητός σε μας τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ
Σόιμπλε (2015) μιλώντας ρεαλιστικά:
•Η Ελλάδα είναι ένα αδύναμο και δυσλειτουργικό κράτος. Οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος...
Και δεν είμαστε. Δεν ήμασταν ποτέ δηλαδή, όσο κι αν αγωνιζόμασταν κυβερνητικά να αποδείξουμε το αντίθετο. Μάλλον χειροτερεύαμε την κατάσταση παρά την καλυτερεύαμε, αφού μάθαμε να ταυτίζουμε τις ανάγκες του κράτους με τις κομματικές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, που φρόντιζε για τον λόγο αυτό να μπουκώνει τις δημόσιες υπηρεσίες του αναξιοκρατικά με τα μέλη της νομενκλατούρας του, όπως μπουκώνουν στα ορεινά με προσάναμμα τις ξυλόσομπες για να κρατήσουν τη φωτιά αναμμένη...
Με την νοοτροπία αυτή και με όπλο την ολιγογραμματοσύνη μας, που αναδεικνύεται πλέον σε παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς ( PISA του ΟΟΣΑ και ΕΕ),γίναμε ευεπίφοροι στην αποδοχή και της πιο ακραίας πολιτικής προπαγάνδας, που καταλήγει ενίοτε σε συνθηκολόγηση ήττας συγκαλυμμένης από ένα παγερό και επιφανειακό κλίμα θριάμβου («Πρέσπες» με ορίζοντα... Χάγης).
Ένα κλίμα στο οποίο πρωταγωνιστούν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα που λειτουργούν ως υπηρέτες του πρώτου τη τάξει άρχοντα, που εκτελεί χρέη διαχειριστή της εξουσίας, αποκοιμίζοντας την ελληνική κοινωνία, η οποία - με τις ολέθριες προεκτάσεις του μεταναστευτικού και με τον φραγκοραγιαδισμό να έχει εισχωρήσει στα εσώψυχά της - θα καταντήσει σύντομα ελληνόφωνη, αν δεν προβάλλουν αντίσταση οι πολλοί στους γαλάζιους εθνομηδενιστές, που είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν το Καστελόριζο για ολίγη Ρόδο και Λέρο....
•Και η εθνική συνείδηση; Η μνήμη του Γένους; Η διαχρονική πολιτική του «δεν παραχωρούμε τίποτα» και η περηφάνια για την ιστορική πολιτισμική καταγωγή μας, που έλαμπε πάντα σαν φάρος ελπίδας στο Αιγαίο, πού πήγαν; θα ρωτήσει κάποιος εμβρόντητος βλέποντας την πατρίδα να προσβάλλεται και να κακοποιείται απ’ τις οθωμανόδουλες ηγεσίες της, που βάλθηκαν να εκποιήσουν κομμάτι της Επικράτειάς της (δήλωση Ν. Μπακογιάννη για ενδεχόμενη απώλεια ΑΟΖ Καστελορίζου στη Χάγη).
Και θα έχει απόλυτο δίκιο να ρωτάει, γιατί όλοι ξέραμε μέχρι τώρα ότι στα γεωπολιτικά παιχνίδια και τα οικονομικά συμφέροντα η φιλοδοξία των μικρών «παικτών» (όπως η Ελλάδα) μικρή σημασία είχε για τους Μεγάλους, αν και εδώ που τα λέμε σπάνια διέθετε η χώρα μας πολιτικές ηγεσίες που φιλοδοξούσαν για λογαριασμό της την γεωπολιτική της αναβάθμιση, σε αντίθεση με τις τουρκικές.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ίσχυε το διακομματικά ταπεινό «Δεν παραχωρούμε τίποτα και δεν διεκδικούμε τίποτα». Αυτό προφανώς έχει αλλάξει σήμερα, επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, μαζί με τη φυσιογνωμία του κόμματος που ηγείται, το οποίο φιλοδοξεί - ως φαίνεται - να μετατρέψει σε καθαρά φιλελεύθερο με ολίγη από ΚΝΕ, πολύ από «Δημοκρατική Συμμαχία», ελάχιστη από «Καραμανλική Δεξιά» και καθόλου από «Σαμαρική».
Σ’ αυτό συνηγορούν, άλλωστε, τα δια στόματος Ντόρας Μπακογιάννη λεχθέντα, που διαφοροποιούν κραυγαλέα την μέχρι τον Ιούλιο του ‘19 πολιτική της ΝΔ για το μεταναστευτικό και την Εξωτερικά θέματα, αφού έχει υιοθετηθεί πλέον η «γραμμή ΣΥΡΙΖΑ» προσαυξημένη μάλιστα σε ενδοτικότητα.
Όπερ σημαίνει αποθέωση της διασποράς των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα (στο πλαίσιο της δημογραφικής τόνωσης και για αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας δια της επιμειξίας) και ειλημμένη απόφαση - δια της Χάγης - για διχοτόμηση του Αιγαίου και συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου του με τους Τούρκους.
Το δίλημμα που θα μας θέσουν - πόλεμος ή ειρήνη με συμβιβασμούς, οι οποίοι ισοδυναμούν με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας - είναι γνωστό και ανάλογο του ψευτομακεδονικού, έστω κι αν τα Σκόπια είναι ανύπαρκτα στρατιωτικά σε σύγκριση με εμάς και την Τουρκία.
Ως εκ τούτου, ερήμην μας, η Ελλάδα θα αναγκαστεί- δια της κυβέρνησής της - να δεχτεί την επιβολή ενός... φιλειρηνικού «Αττίλα», που θα επιβάλει την «γαλάζια πατρίδα» στην άλλοτε «ελληνική λίμνη», το Αιγαίο μας.
Το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» θα το λέμε de facto, ως φαίνεται, και γι’ αυτό, αφού επίκειται η εθελούσια πανωλεθρία μας στη Χάγη δια στόματος της πρωθυπουργικής αδελφής, που είχε αποκαλύψει απ’ τον Δεκέμβριο του ‘19 ακόμα τα κυβερνητικά σχέδια ενδοτικότητας σε συνέντευξή της στο Action 24 ( «Αντιθέσεις»: 10/12/’19):
•...Πρέπει να συμφωνήσουμε στη διαδικασία με την Τουρκία, στο «συνυποσχετικό» και πιστεύω πως πρέπει να πάμε (στη Χάγη), γιατί στην εξωτερική πολιτική, το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί υπό πίεση ή υπό συνεχή δραματοποίηση. Θέλει σοβαρότητα και αυτοσυγκράτηση, γιατί όντως η κατάσταση είναι δύσκολη. Αλλά δεν μπορούμε να δραματοποιούμε συνεχώς για κρίση και θερμό επεισόδιο...
Τι σύμπτωση... Γι’ αυτό το «συνυποσχετικό» προειδοποιούσα στο άρθρο μου «Ως πρόβατα επί σφαγήν στη Χάγη για τον εθνικό ακρωτηριασμό μας...»λίγες μέρες αργότερα (28/12/19), ότι θα είναι εθνικά επικίνδυνο αν το συνυπογράψουμε με τους Τούρκους:
•... Γι’ αυτό το «τυρί» της φάκας του Τσαβούσογλου δεν πρέπει επουδενί να το πάρουμε, γιατί θα μας σύρει στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης που θα οριστεί απ’ την Χάγη, για να χάσουμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε στο Αιγαίο διπλωματικά...‟
”Το είπα και το ξαναλέω για να το ακούσουν καλά ο κ. Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών του, που άγονται και φέρονται απ’ τις υποδείξεις της εθνικά επικίνδυνης πρωθυπουργικής αδελφής, ότι «για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο απαιτείται συνυποσχετικό, επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του, όπως έχει κάνει η Ελλάδα, με εξαίρεση τον εξοπλισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου». ‟
” Αν όμως υπογράψουμε το συνυποσχετικό, αυτόματα υιοθετούμε την τουρκική πρόταση που ζητά «να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων», που εντάσσονται μάλιστα στον κυοφορούντα τις εθνικές μας απώλειες όρο: «παρεμπίπτοντα ζητήματα»...
Όμως ποιος ακούει μια ασήμαντη φωνή από έναν φάρο αντίστασης (antinews.gr), όταν περνάει η «εμπειρία» της Ντόρας απ’ την «θριαμβευτική» παρουσία της στο υπουργείο Εξωτερικών; Πολύ περισσότερο όταν τα πράγματα είναι εξαρχής δρομολογημένα, αφού ο ηγεμονικός και επικυρίαρχος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή μας - μετά την εισβολή στη Συρία - δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση...
Έτσι, επί τη ευκαιρία - σαν «γιουσουφάκια» του νεο-οθωμανισμού του άπληστου γείτονα, είμαστε έτοιμοι να τον προσκυνήσουμε- με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ρωσίας - αποχαιρετώντας για πάντα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο για χάρη του δικαίου της πυγμής του, που συμπορεύεται αξιακά με το ευεπίφορο σε εθνικές, διπλωματικές ήττες μεταπολιτευτικό μας κατεστημένο...
•Καλά, και θ’ αφήσουμε και το δεύτερο έγκλημα (μετά τις Πρέσπες) να συντελεστεί, χωρίς «τουφεκιά»; Χωρίς ν’ αντιδράσουμε; Θα αναφωνήσει κάποιος απεγνωσμένα.
•Δυστυχώς δε θα αντιδράσουμε ούτε αυτή τη φορά, θα του πω στωικά. Και δε θα αντιδράσουμε κι αν έρθουν στο κατώφλι του σπιτιού μας οι Τούρκοι. Γιατί αργά αλλά σταθερά έχουμε μετατραπεί σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία διεθνοποιημένη, που αδιαφορεί για τη γλώσσα της, αρνείται να μάθει την ιστορία της και κορδακίζεται (καυχάται) στις πλάτες των αρχαίων προγόνων της, το πνεύμα των οποίων αρνείται να εντάξει στην καθημερινότητά της.
•Τότε σε τι θα διαφέρουμε απ’ τους μη Έλληνες και τους«βαρβάρους»; Και τι νόημα θα έχει η ελληνική Παιδεία κι ο Πατριωτισμός μας; Θα με ξαναρωτήσει με λυγισμένη φωνή.
•Έτσι που πάμε, σε τίποτα δε θα διαφέρουμε πολιτισμικά από τον μέσο Ευρωπαίο, την επωνυμία του οποίου δείχνουμε ν’ αγαπάμε περισσότερο από τη δικιά μας..., θα παραδεχτώ με ειλικρίνεια. Επόμενο είναι, λοιπόν, ο τίτλος τιμής της εθνικότητάς μας («Έλληνας») να καταντήσεισυν τω χρόνω προσχηματικός, γιατί είμαστε απρόθυμοινα τον υπερασπιστούμε.‟
” Όσο για την Παιδεία μας, αυτή έχασε προ πολλού τον εθνικό της χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να ξεφτίζει και η ελληνικότητά μας μαζί της, καθώς θα γινόμαστε... προοδευτικότεροι και θα απελευθερωνόμαστε σταδιακά απ’ το ιδεαλιστικό ταμπού της φιλοπατρίας....
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
antinews.gr
•Η Ελλάδα είναι ένα αδύναμο και δυσλειτουργικό κράτος. Οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός, αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος...
Και δεν είμαστε. Δεν ήμασταν ποτέ δηλαδή, όσο κι αν αγωνιζόμασταν κυβερνητικά να αποδείξουμε το αντίθετο. Μάλλον χειροτερεύαμε την κατάσταση παρά την καλυτερεύαμε, αφού μάθαμε να ταυτίζουμε τις ανάγκες του κράτους με τις κομματικές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, που φρόντιζε για τον λόγο αυτό να μπουκώνει τις δημόσιες υπηρεσίες του αναξιοκρατικά με τα μέλη της νομενκλατούρας του, όπως μπουκώνουν στα ορεινά με προσάναμμα τις ξυλόσομπες για να κρατήσουν τη φωτιά αναμμένη...
Με την νοοτροπία αυτή και με όπλο την ολιγογραμματοσύνη μας, που αναδεικνύεται πλέον σε παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς ( PISA του ΟΟΣΑ και ΕΕ),γίναμε ευεπίφοροι στην αποδοχή και της πιο ακραίας πολιτικής προπαγάνδας, που καταλήγει ενίοτε σε συνθηκολόγηση ήττας συγκαλυμμένης από ένα παγερό και επιφανειακό κλίμα θριάμβου («Πρέσπες» με ορίζοντα... Χάγης).
Ένα κλίμα στο οποίο πρωταγωνιστούν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα που λειτουργούν ως υπηρέτες του πρώτου τη τάξει άρχοντα, που εκτελεί χρέη διαχειριστή της εξουσίας, αποκοιμίζοντας την ελληνική κοινωνία, η οποία - με τις ολέθριες προεκτάσεις του μεταναστευτικού και με τον φραγκοραγιαδισμό να έχει εισχωρήσει στα εσώψυχά της - θα καταντήσει σύντομα ελληνόφωνη, αν δεν προβάλλουν αντίσταση οι πολλοί στους γαλάζιους εθνομηδενιστές, που είναι έτοιμοι να εκχωρήσουν το Καστελόριζο για ολίγη Ρόδο και Λέρο....
•Και η εθνική συνείδηση; Η μνήμη του Γένους; Η διαχρονική πολιτική του «δεν παραχωρούμε τίποτα» και η περηφάνια για την ιστορική πολιτισμική καταγωγή μας, που έλαμπε πάντα σαν φάρος ελπίδας στο Αιγαίο, πού πήγαν; θα ρωτήσει κάποιος εμβρόντητος βλέποντας την πατρίδα να προσβάλλεται και να κακοποιείται απ’ τις οθωμανόδουλες ηγεσίες της, που βάλθηκαν να εκποιήσουν κομμάτι της Επικράτειάς της (δήλωση Ν. Μπακογιάννη για ενδεχόμενη απώλεια ΑΟΖ Καστελορίζου στη Χάγη).
Και θα έχει απόλυτο δίκιο να ρωτάει, γιατί όλοι ξέραμε μέχρι τώρα ότι στα γεωπολιτικά παιχνίδια και τα οικονομικά συμφέροντα η φιλοδοξία των μικρών «παικτών» (όπως η Ελλάδα) μικρή σημασία είχε για τους Μεγάλους, αν και εδώ που τα λέμε σπάνια διέθετε η χώρα μας πολιτικές ηγεσίες που φιλοδοξούσαν για λογαριασμό της την γεωπολιτική της αναβάθμιση, σε αντίθεση με τις τουρκικές.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ίσχυε το διακομματικά ταπεινό «Δεν παραχωρούμε τίποτα και δεν διεκδικούμε τίποτα». Αυτό προφανώς έχει αλλάξει σήμερα, επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη, μαζί με τη φυσιογνωμία του κόμματος που ηγείται, το οποίο φιλοδοξεί - ως φαίνεται - να μετατρέψει σε καθαρά φιλελεύθερο με ολίγη από ΚΝΕ, πολύ από «Δημοκρατική Συμμαχία», ελάχιστη από «Καραμανλική Δεξιά» και καθόλου από «Σαμαρική».
Σ’ αυτό συνηγορούν, άλλωστε, τα δια στόματος Ντόρας Μπακογιάννη λεχθέντα, που διαφοροποιούν κραυγαλέα την μέχρι τον Ιούλιο του ‘19 πολιτική της ΝΔ για το μεταναστευτικό και την Εξωτερικά θέματα, αφού έχει υιοθετηθεί πλέον η «γραμμή ΣΥΡΙΖΑ» προσαυξημένη μάλιστα σε ενδοτικότητα.
Όπερ σημαίνει αποθέωση της διασποράς των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα (στο πλαίσιο της δημογραφικής τόνωσης και για αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας δια της επιμειξίας) και ειλημμένη απόφαση - δια της Χάγης - για διχοτόμηση του Αιγαίου και συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου του με τους Τούρκους.
Το δίλημμα που θα μας θέσουν - πόλεμος ή ειρήνη με συμβιβασμούς, οι οποίοι ισοδυναμούν με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας - είναι γνωστό και ανάλογο του ψευτομακεδονικού, έστω κι αν τα Σκόπια είναι ανύπαρκτα στρατιωτικά σε σύγκριση με εμάς και την Τουρκία.
Ως εκ τούτου, ερήμην μας, η Ελλάδα θα αναγκαστεί- δια της κυβέρνησής της - να δεχτεί την επιβολή ενός... φιλειρηνικού «Αττίλα», που θα επιβάλει την «γαλάζια πατρίδα» στην άλλοτε «ελληνική λίμνη», το Αιγαίο μας.
Το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» θα το λέμε de facto, ως φαίνεται, και γι’ αυτό, αφού επίκειται η εθελούσια πανωλεθρία μας στη Χάγη δια στόματος της πρωθυπουργικής αδελφής, που είχε αποκαλύψει απ’ τον Δεκέμβριο του ‘19 ακόμα τα κυβερνητικά σχέδια ενδοτικότητας σε συνέντευξή της στο Action 24 ( «Αντιθέσεις»: 10/12/’19):
•...Πρέπει να συμφωνήσουμε στη διαδικασία με την Τουρκία, στο «συνυποσχετικό» και πιστεύω πως πρέπει να πάμε (στη Χάγη), γιατί στην εξωτερική πολιτική, το κάθε πέρσι και καλύτερα είναι μια πραγματικότητα. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να ασκηθεί υπό πίεση ή υπό συνεχή δραματοποίηση. Θέλει σοβαρότητα και αυτοσυγκράτηση, γιατί όντως η κατάσταση είναι δύσκολη. Αλλά δεν μπορούμε να δραματοποιούμε συνεχώς για κρίση και θερμό επεισόδιο...
Τι σύμπτωση... Γι’ αυτό το «συνυποσχετικό» προειδοποιούσα στο άρθρο μου «Ως πρόβατα επί σφαγήν στη Χάγη για τον εθνικό ακρωτηριασμό μας...»λίγες μέρες αργότερα (28/12/19), ότι θα είναι εθνικά επικίνδυνο αν το συνυπογράψουμε με τους Τούρκους:
•... Γι’ αυτό το «τυρί» της φάκας του Τσαβούσογλου δεν πρέπει επουδενί να το πάρουμε, γιατί θα μας σύρει στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης που θα οριστεί απ’ την Χάγη, για να χάσουμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε στο Αιγαίο διπλωματικά...‟
”Το είπα και το ξαναλέω για να το ακούσουν καλά ο κ. Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών του, που άγονται και φέρονται απ’ τις υποδείξεις της εθνικά επικίνδυνης πρωθυπουργικής αδελφής, ότι «για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο απαιτείται συνυποσχετικό, επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του, όπως έχει κάνει η Ελλάδα, με εξαίρεση τον εξοπλισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου». ‟
” Αν όμως υπογράψουμε το συνυποσχετικό, αυτόματα υιοθετούμε την τουρκική πρόταση που ζητά «να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων», που εντάσσονται μάλιστα στον κυοφορούντα τις εθνικές μας απώλειες όρο: «παρεμπίπτοντα ζητήματα»...
Όμως ποιος ακούει μια ασήμαντη φωνή από έναν φάρο αντίστασης (antinews.gr), όταν περνάει η «εμπειρία» της Ντόρας απ’ την «θριαμβευτική» παρουσία της στο υπουργείο Εξωτερικών; Πολύ περισσότερο όταν τα πράγματα είναι εξαρχής δρομολογημένα, αφού ο ηγεμονικός και επικυρίαρχος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή μας - μετά την εισβολή στη Συρία - δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση...
Έτσι, επί τη ευκαιρία - σαν «γιουσουφάκια» του νεο-οθωμανισμού του άπληστου γείτονα, είμαστε έτοιμοι να τον προσκυνήσουμε- με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ρωσίας - αποχαιρετώντας για πάντα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο για χάρη του δικαίου της πυγμής του, που συμπορεύεται αξιακά με το ευεπίφορο σε εθνικές, διπλωματικές ήττες μεταπολιτευτικό μας κατεστημένο...
•Καλά, και θ’ αφήσουμε και το δεύτερο έγκλημα (μετά τις Πρέσπες) να συντελεστεί, χωρίς «τουφεκιά»; Χωρίς ν’ αντιδράσουμε; Θα αναφωνήσει κάποιος απεγνωσμένα.
•Δυστυχώς δε θα αντιδράσουμε ούτε αυτή τη φορά, θα του πω στωικά. Και δε θα αντιδράσουμε κι αν έρθουν στο κατώφλι του σπιτιού μας οι Τούρκοι. Γιατί αργά αλλά σταθερά έχουμε μετατραπεί σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία διεθνοποιημένη, που αδιαφορεί για τη γλώσσα της, αρνείται να μάθει την ιστορία της και κορδακίζεται (καυχάται) στις πλάτες των αρχαίων προγόνων της, το πνεύμα των οποίων αρνείται να εντάξει στην καθημερινότητά της.
•Τότε σε τι θα διαφέρουμε απ’ τους μη Έλληνες και τους«βαρβάρους»; Και τι νόημα θα έχει η ελληνική Παιδεία κι ο Πατριωτισμός μας; Θα με ξαναρωτήσει με λυγισμένη φωνή.
•Έτσι που πάμε, σε τίποτα δε θα διαφέρουμε πολιτισμικά από τον μέσο Ευρωπαίο, την επωνυμία του οποίου δείχνουμε ν’ αγαπάμε περισσότερο από τη δικιά μας..., θα παραδεχτώ με ειλικρίνεια. Επόμενο είναι, λοιπόν, ο τίτλος τιμής της εθνικότητάς μας («Έλληνας») να καταντήσεισυν τω χρόνω προσχηματικός, γιατί είμαστε απρόθυμοινα τον υπερασπιστούμε.‟
” Όσο για την Παιδεία μας, αυτή έχασε προ πολλού τον εθνικό της χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να ξεφτίζει και η ελληνικότητά μας μαζί της, καθώς θα γινόμαστε... προοδευτικότεροι και θα απελευθερωνόμαστε σταδιακά απ’ το ιδεαλιστικό ταμπού της φιλοπατρίας....
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου