Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε πως πρέπει να ζούμε συλλογικά σε μια
παραίσθηση σε ότι αφορά τις Ένοπλές μας Δυνάμεις. Χωρίς να ξέρουμε
πολλά, βλέπουμε πως σε κάθε περίπτωση οι αριθμοί” ευημερούν! Ας δούμε το
ΠΝ, με 13 κύριες μονάδες στόλου, δηλαδή περισσότερα πλοία από τις
περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ. Ταχέα σκάφη, επίσης διψήφιο νούμερο.
Πολεμική Αεροπορία με 200+ αεροσκάφη! Εκεί βέβαια που δίνουμε “ρέστα” σε
ότι αφορά τους αριθμούς, είναι ο Στρατός Ξηράς.
Ο Ελληνικός Στρατός έχει χιλιάδες άρματα μάχης, ΤΟΜΠ, πυροβόλα, όλμους, αυτοκινούμενα πυροβόλα κοκ. Μιλάμε πως για κάποιον που δεν ξέρει καλά τη χώρα, οι αριθμοί, των μέσων, που εύκολα μπορεί να βρει στο wikipedia, προκαλεί “ζαλάδα”. Σαν Έλληνες, κάνουμε το “λάθος” να συγκρίνουμε τους διαθέσιμος αριθμούς με τους αντίστοιχους τουρκικούς. Όταν τους “ζυγίζουμε”, παρατηρούμε μια “ισορροπία” (;;;!!!) μέσων, που προφανώς και χρειάζονται για τον εξοπλισμό όλων των ταγμάτων του Ελληνικού Στρατού. Γιατί έχουμε τόσα πολλά “μέσα”;
Τα πράγματα είναι απλά. Οι επιτελείς μας, σε τακτά χρονικά διαστήματα, “λύνουν” διάφορα “σενάρια”. Βλέπουν την ισχύ του αντιπάλου, τις μονάδες του και τις δυνατότητες των μέσων, τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής, και βάζουν τις τουρκικές μονάδες απέναντι στις ελληνικές μονάδες. Μετά, δοκιμάζουν σε ΤΑΑΣ (Τακτική Άσκηση Άνευ Στρατευμάτων) τις δυνατότητες των εχθρικών δυνάμεων να “σπάσουν” την ελληνική άμυνα. Τα σενάρια είναι ατελείωτα, και φυσικά όλα αυτά επαναλαμβάνονται και με τις διακλαδικές δυνατότητες.
Έτσι λοιπόν, μετά από δεκαετίες ΤΑΑΣ στον Έβρο και τα Νησιά, ο ΕΣ έχει το σαφή αριθμό μέσων που πρέπει να υπάρχουν στις μονάδες των περιοχών αυτών. Στο Έβρο, οι δυνάμεις αυτές πρέπει να είναι τόσες ώστε να μπορούν να σταματήσουν την πλημμυρίδα των τουρκικών τεθωρακισμένων που θα προσπαθήσουν να περάσουν το ποτάμι με πλωτές γέφυρες σε πολλά -γνωστά- σημεία. Και το καλύτερο μέσο για την αντιμετώπιση των αρμάτων μάχης, είναι πάντα το άρμα μάχης.
Αντίστοιχα, στα νησιά ο Ε.Σ πρέπει να έχει ικανές αρματικές δυνάμεις που θα περισφύξουν και θα τελειώσουν το όποιο προγεφύρωμα ή αεροπρογεφύρωμα. Τα άρματα μάχης στα νησιά θεωρούνται σαν πλεονέκτημα του αμυνόμενου, καθώς δύσκολα θα περάσουν, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης, τουρκικά αρματαγωγά το θαλάσσιο εμπόδιο και θα βρεθούν να κάνουν κλασικές αποβάσεις επιπέδου D-Day. Θυμίζουμε πως το κατάφεραν στην Κύπρο, γιατί εκεί έκαναν απλή αποβίβαση, όχι απόβαση.
Έτσι στον Έβρο έχουμε ικανές αρματικές δυνάμεις, εφάμιλλες αυτών που υπήρχαν κάποτε στη Δυτική Ευρώπη και περίμεναν να συγκρουστούν με τα σοβιετικά άρματα. Αντίστοιχα, στα μεγάλα νησιά υπάρχει τουλάχιστον από μια επιλαρχία αρμάτων, καθώς και ικανός αριθμός αρμάτων σε Επιλαρχίες Αναγνώρισης (ναι, εν έτει 2020 ο ΕΣ πρωτοπορεί και εξοπλίζει τις μονάδες αναγνώρισης με άρματα μάχης, ή αλλιώς πενία τέχνας κατεργάζεται).
Πέρα όμως από την όποια “πλάκα”, ο ΕΣ έχει αυτή τη στιγμή έναν τεράστιο αριθμό αρμάτων μάχης, χωρισμένο σε τρεις ή μάλλον τέσσερις κατηγορίες. Εκεί λοιπόν θα βρούμε φυσικά τα 170 Leo2HEL, που αποτελούν το κορυφαίο άρμα στην ευρύτερη περιοχή, ενώ τα 183 Leo2A4, αν και έχουν πυροβόλο 120 χιλιοστών, εντούτοις είναι παλαιότερης γενιάς (σε ισχύ πυρός, ΣΕΠ και σκοπευτικά).
Τους αριθμούς συμπληρώνουν τα περίπου 500 Leo1A5, με πλήρως σταθεροποιημένο πυροβόλο και προηγμένα σκοπευτικά (σε σχέση με τα παλαιότερα Leo1), τα οποία έχουν σχεδόν το ίδιο ΣΕΠ με τα 400 σε υπηρεσία M48A5 MOLF. Ο ΕΣ διατηρεί σε υπηρεσία και έναν αριθμό Μ60Α3 (τα υποδεέστερα τεχνολογικά άρματα μάχης στο ελληνικό οπλοστάσιο), ενώ έχει αποσύρει τα περισσότερα Μ60Α3, όλα τα Μ60Α1 και τα “απλά” Μ48Α5, ενώ επίσης έχουν αποσυρθεί και τα Leo1V και Leo1A3GR.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας, πως η Ελλάδα καταφέρνει να διατηρεί σε υπηρεσία ένα τόσο μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης, ειδικά αν αναλογιστούμε και τις οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε σα χώρα εδώ και περίπου 12 χρόνια. Το άρμα μάχης, ακόμη και αν μιλάμε για παλαιότερους τύπους όπως τα Leo1A5, απαιτούν άψογη συντήρηση, καθώς ενσωματώνουν προηγμένα ηλεκτρονικά και σκοπευτικά συστήματα. Δεν μπορείς να βγάλεις ένα άρμα να πολεμήσει αν δεν είναι 100% λειτουργικό.
Αντίστοιχα, δεν μπορείς να βγάλεις ένα άρμα μάχης να πολεμήσει με μη/ελλιπώς εκπαιδευμένο πλήρωμα. Τα πληρώματα των αρμάτων μάχης πρέπει να είναι δεμένα, άριστα εκπαιδευμένα και να ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν και πότε. Η Ελλάδα λοιπόν, και ειδικά ο ΕΣ πρέπει να διατηρεί πληρώματα για 1000+ άρματα μάχης, που προφανώς δεν είναι κάτι τόσο εύκολο. Με τη θητεία στους 9 μήνες, και η τελευταία πρόσληψη ΕΠΟΠ να έχει γίνει πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, ποια μπορεί να είναι η στελέχωση των τεθωρακισμένων μας;
Αν και όλα αυτά είναι θέμα ευρύτερο, που πρέπει να συζητήσουμε εκτενέστερα (ποιες είναι οι δυνατότητές μας να αν τελικά πρέπει να διατηρούμε όλους αυτούς τους αριθμούς), εστιάζουμε ειδικά στα άρματα μάχης, προκειμένου να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για τα μέσα, που ευημερούν πάντα οι αριθμοί. Ο ΕΣ μπορεί να τεκμηριώσει εύκολα τις ανάγκες του σε μεγάλους αριθμούς αρμάτων για τα μέτωπα που υπάρχουν, δείχνοντας απλά τις αποστολές του. Αλλά ειλικρινά, πιστεύουμε πως θα έχουμε την βέλτιστη χρησιμοποίηση μέσων και πόρων αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε τώρα;
Χώρες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες στρατιωτικές προκλήσεις με τις ελληνικές διατηρούν ίδιους ή μεγαλύτερους αριθμούς αρμάτων. Μια ματιά στους αριθμούς αρμάτων μάχης που διατηρεί η Αίγυπτος και το Ισραήλ (που σημειωτέον είναι πλέον σύμμαχοι), θα μας δώσει να καταλάβουμε πως οι χώρες που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να έχουν και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Απλά, η ελληνική περίπτωση είναι διαφορετική, κι οφείλουμε να κάνουμε τα περισσότερα με τα λιγότερο δυνατόν χρήματα.
Είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως πράγματι χρειαζόμαστε τόσα πολλά άρματα μάχης, ίσως και περισσότερα. Απλά, μήπως θα έπρεπε να δούμε τη λύση της ενίσχυσης των δυνατοτήτων αυτών που ήδη έχουμε; Ικανότερα άρματα μάχης, θα σημαίνει και μικρότερες απώλειες για εμάς και υψηλότερες για τον αντίπαλο. Για παράδειγμα τα 170 άρματα Leo2HEL μήπως αξίζουν για 200 ή 250 ή και 300 αν τα εξοπλίσουμε με ένα σύστημα αντίστοιχο του Trophy;
Τα Leo2A4 είναι προφανώς 183, αλλά φυσικά η μαχητική τους ισχύ δεν φτάνει ούτε για αστείο αυτή των 170 Leo2HEL. Υποδεέστερο πυροβόλο, παλαιότερα ηλεκτρονικά, μειωμένη θωράκιση, μειονεκτήματα που τα έμαθαν οι Τούρκοι στη Συρία με άσχημο τρόπο. Μήπως πρέπει να δούμε τη λύση του εκσυγχρονισμού τους; μήπως 183 άρματα μάχης Leo2A7GR αξίζουν περισσότερο από 400+ M1A1 Abrams που σκεφτόμασταν να πάρουμε, κάνοντας την λογιστική υποστήριξή των Τεθωρακισμένων Μονάδων χειρότερη κόλαση από ότι ήδη είναι;
Αντίστοιχα, ποια είναι η μαχητική αξία των 501 Leo1A5; Μήπως, λέμε μήπως, αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποιον ελληνικής έμπνευσης εκσυγχρονισμό; Το μεγάλο μειονέκτημα του άρματος είναι η ισχνή θωράκιση, ειδικά από τα πλάγια, που δεν το έλυσε η επιπλέον στρώση χάλυβα.
Μήπως, αξίζει τον κόπο, τα άρματα να ξεκινήσουν τα άρματα να πηγαίνουν σε κάποιο ΠΕΒ, να προσθέτει σύγχρονη θωράκιση κάποια εταιρεία σαν την EODH, να τοποθετεί νέες πλακέτες στο ΣΕΠ πχ η IDE και να τοποθετεί προηγμένους θερμικούς αισθητήρες η THEON, και διάφορες άλλες εργασίες από άλλους σημαντικούς υποκατασκευαστές; Δεν λέμε να αλλάξει κάτι άλλο, ο κινητήρας και τα μηχανικά θα συντηρηθούν από το ΠΕΒ, και δεν χρειάζεται να αλλάξει και το πυροβόλο.
Αν κάναμε αυτές τις κινήσεις, τότε η μαχητική αξία των Leo1A5 θα πολλαπλασιαζόταν ή όχι; και μάλιστα με 100% ελληνική προστιθέμενη αξία! Τα 500 άρματα μάχης θα άξιζαν σαν 500 ή σαν 800 ή 1000; Δεν μιλάμε για το ενδεχόμενο να τοποθετούσαμε και κάποιο χαμηλού κόστους σύστημα ενεργής προστασίας όπως πάλι το Trophy.
Μπορεί να ακούγεται ότι ένα κόστος πχ 3 εκ. ευρώ ανά άρμα μάχης, σαν πολύ υψηλό (μιλάμε για 1,5 δις για το στόλο των Leopard 1A5), αλλά…. υπάρχουν πολλά “αλλά”. Καταρχάς όλα τα χρήματα θα ξοδευτούν μέσα στη χώρα μας, ενώ θα ενισχυθεί ο κρίσιμος κλάδος της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Η ισχύς πυρός του ΕΣ θα αυξηθεί κατακόρυφα, και το βασικότερο, αν ποτέ συμβεί το απευκτέο, οι έμψυχες απώλειες θα είναι πολύ μικρότερες. Ή μήπως ξεχνάμε πως τις μηχανές τις χειρίζονται άνθρωποι;
H παραπάνω πρόταση δεν βασίζεται σε wishful thinking, αφορά λύσεις που έχει ήδη η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Αν το ξεκινήσουμε, μπορούμε να σκεφτούμε πως θα μπορέσουμε να “μαζέψουμε” Leo 1 από όλο τον κόσμο, και να τα εκσυγχρονίζουμε ή μεταπουλάμε με σημαντικό όφελος για τους αναδόχους. Τέλος, δεν χρειάζεται όλα αυτά να γίνουν μέσα σε 18 μήνες. Μπορούμε να “μοιράσουμε” τα άρματα μέσα σε μια 10ετία (50 άρματα το χρόνο ή και λιγότερα, δεν είναι τόσο πρόβλημα), δίνοντας θέσεις εργασίας για πολλλα πολλά χρόνια. Και ας αφήσουμε τους γείτονες να παλεύουν να φτιάξουν Altay. Χρειαζόμαστε κάτι άλλο;
ptisidiastima.com
Ο Ελληνικός Στρατός έχει χιλιάδες άρματα μάχης, ΤΟΜΠ, πυροβόλα, όλμους, αυτοκινούμενα πυροβόλα κοκ. Μιλάμε πως για κάποιον που δεν ξέρει καλά τη χώρα, οι αριθμοί, των μέσων, που εύκολα μπορεί να βρει στο wikipedia, προκαλεί “ζαλάδα”. Σαν Έλληνες, κάνουμε το “λάθος” να συγκρίνουμε τους διαθέσιμος αριθμούς με τους αντίστοιχους τουρκικούς. Όταν τους “ζυγίζουμε”, παρατηρούμε μια “ισορροπία” (;;;!!!) μέσων, που προφανώς και χρειάζονται για τον εξοπλισμό όλων των ταγμάτων του Ελληνικού Στρατού. Γιατί έχουμε τόσα πολλά “μέσα”;
Τα πράγματα είναι απλά. Οι επιτελείς μας, σε τακτά χρονικά διαστήματα, “λύνουν” διάφορα “σενάρια”. Βλέπουν την ισχύ του αντιπάλου, τις μονάδες του και τις δυνατότητες των μέσων, τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής, και βάζουν τις τουρκικές μονάδες απέναντι στις ελληνικές μονάδες. Μετά, δοκιμάζουν σε ΤΑΑΣ (Τακτική Άσκηση Άνευ Στρατευμάτων) τις δυνατότητες των εχθρικών δυνάμεων να “σπάσουν” την ελληνική άμυνα. Τα σενάρια είναι ατελείωτα, και φυσικά όλα αυτά επαναλαμβάνονται και με τις διακλαδικές δυνατότητες.
Έτσι λοιπόν, μετά από δεκαετίες ΤΑΑΣ στον Έβρο και τα Νησιά, ο ΕΣ έχει το σαφή αριθμό μέσων που πρέπει να υπάρχουν στις μονάδες των περιοχών αυτών. Στο Έβρο, οι δυνάμεις αυτές πρέπει να είναι τόσες ώστε να μπορούν να σταματήσουν την πλημμυρίδα των τουρκικών τεθωρακισμένων που θα προσπαθήσουν να περάσουν το ποτάμι με πλωτές γέφυρες σε πολλά -γνωστά- σημεία. Και το καλύτερο μέσο για την αντιμετώπιση των αρμάτων μάχης, είναι πάντα το άρμα μάχης.
Αντίστοιχα, στα νησιά ο Ε.Σ πρέπει να έχει ικανές αρματικές δυνάμεις που θα περισφύξουν και θα τελειώσουν το όποιο προγεφύρωμα ή αεροπρογεφύρωμα. Τα άρματα μάχης στα νησιά θεωρούνται σαν πλεονέκτημα του αμυνόμενου, καθώς δύσκολα θα περάσουν, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες της σύγκρουσης, τουρκικά αρματαγωγά το θαλάσσιο εμπόδιο και θα βρεθούν να κάνουν κλασικές αποβάσεις επιπέδου D-Day. Θυμίζουμε πως το κατάφεραν στην Κύπρο, γιατί εκεί έκαναν απλή αποβίβαση, όχι απόβαση.
Έτσι στον Έβρο έχουμε ικανές αρματικές δυνάμεις, εφάμιλλες αυτών που υπήρχαν κάποτε στη Δυτική Ευρώπη και περίμεναν να συγκρουστούν με τα σοβιετικά άρματα. Αντίστοιχα, στα μεγάλα νησιά υπάρχει τουλάχιστον από μια επιλαρχία αρμάτων, καθώς και ικανός αριθμός αρμάτων σε Επιλαρχίες Αναγνώρισης (ναι, εν έτει 2020 ο ΕΣ πρωτοπορεί και εξοπλίζει τις μονάδες αναγνώρισης με άρματα μάχης, ή αλλιώς πενία τέχνας κατεργάζεται).
Πέρα όμως από την όποια “πλάκα”, ο ΕΣ έχει αυτή τη στιγμή έναν τεράστιο αριθμό αρμάτων μάχης, χωρισμένο σε τρεις ή μάλλον τέσσερις κατηγορίες. Εκεί λοιπόν θα βρούμε φυσικά τα 170 Leo2HEL, που αποτελούν το κορυφαίο άρμα στην ευρύτερη περιοχή, ενώ τα 183 Leo2A4, αν και έχουν πυροβόλο 120 χιλιοστών, εντούτοις είναι παλαιότερης γενιάς (σε ισχύ πυρός, ΣΕΠ και σκοπευτικά).
Τους αριθμούς συμπληρώνουν τα περίπου 500 Leo1A5, με πλήρως σταθεροποιημένο πυροβόλο και προηγμένα σκοπευτικά (σε σχέση με τα παλαιότερα Leo1), τα οποία έχουν σχεδόν το ίδιο ΣΕΠ με τα 400 σε υπηρεσία M48A5 MOLF. Ο ΕΣ διατηρεί σε υπηρεσία και έναν αριθμό Μ60Α3 (τα υποδεέστερα τεχνολογικά άρματα μάχης στο ελληνικό οπλοστάσιο), ενώ έχει αποσύρει τα περισσότερα Μ60Α3, όλα τα Μ60Α1 και τα “απλά” Μ48Α5, ενώ επίσης έχουν αποσυρθεί και τα Leo1V και Leo1A3GR.
Είναι πραγματικά άξιο απορίας, πως η Ελλάδα καταφέρνει να διατηρεί σε υπηρεσία ένα τόσο μεγάλο αριθμό αρμάτων μάχης, ειδικά αν αναλογιστούμε και τις οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε σα χώρα εδώ και περίπου 12 χρόνια. Το άρμα μάχης, ακόμη και αν μιλάμε για παλαιότερους τύπους όπως τα Leo1A5, απαιτούν άψογη συντήρηση, καθώς ενσωματώνουν προηγμένα ηλεκτρονικά και σκοπευτικά συστήματα. Δεν μπορείς να βγάλεις ένα άρμα να πολεμήσει αν δεν είναι 100% λειτουργικό.
Αντίστοιχα, δεν μπορείς να βγάλεις ένα άρμα μάχης να πολεμήσει με μη/ελλιπώς εκπαιδευμένο πλήρωμα. Τα πληρώματα των αρμάτων μάχης πρέπει να είναι δεμένα, άριστα εκπαιδευμένα και να ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν και πότε. Η Ελλάδα λοιπόν, και ειδικά ο ΕΣ πρέπει να διατηρεί πληρώματα για 1000+ άρματα μάχης, που προφανώς δεν είναι κάτι τόσο εύκολο. Με τη θητεία στους 9 μήνες, και η τελευταία πρόσληψη ΕΠΟΠ να έχει γίνει πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, ποια μπορεί να είναι η στελέχωση των τεθωρακισμένων μας;
Αν και όλα αυτά είναι θέμα ευρύτερο, που πρέπει να συζητήσουμε εκτενέστερα (ποιες είναι οι δυνατότητές μας να αν τελικά πρέπει να διατηρούμε όλους αυτούς τους αριθμούς), εστιάζουμε ειδικά στα άρματα μάχης, προκειμένου να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για τα μέσα, που ευημερούν πάντα οι αριθμοί. Ο ΕΣ μπορεί να τεκμηριώσει εύκολα τις ανάγκες του σε μεγάλους αριθμούς αρμάτων για τα μέτωπα που υπάρχουν, δείχνοντας απλά τις αποστολές του. Αλλά ειλικρινά, πιστεύουμε πως θα έχουμε την βέλτιστη χρησιμοποίηση μέσων και πόρων αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε τώρα;
Χώρες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες στρατιωτικές προκλήσεις με τις ελληνικές διατηρούν ίδιους ή μεγαλύτερους αριθμούς αρμάτων. Μια ματιά στους αριθμούς αρμάτων μάχης που διατηρεί η Αίγυπτος και το Ισραήλ (που σημειωτέον είναι πλέον σύμμαχοι), θα μας δώσει να καταλάβουμε πως οι χώρες που σέβονται τον εαυτό τους οφείλουν να έχουν και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Απλά, η ελληνική περίπτωση είναι διαφορετική, κι οφείλουμε να κάνουμε τα περισσότερα με τα λιγότερο δυνατόν χρήματα.
Είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως πράγματι χρειαζόμαστε τόσα πολλά άρματα μάχης, ίσως και περισσότερα. Απλά, μήπως θα έπρεπε να δούμε τη λύση της ενίσχυσης των δυνατοτήτων αυτών που ήδη έχουμε; Ικανότερα άρματα μάχης, θα σημαίνει και μικρότερες απώλειες για εμάς και υψηλότερες για τον αντίπαλο. Για παράδειγμα τα 170 άρματα Leo2HEL μήπως αξίζουν για 200 ή 250 ή και 300 αν τα εξοπλίσουμε με ένα σύστημα αντίστοιχο του Trophy;
Τα Leo2A4 είναι προφανώς 183, αλλά φυσικά η μαχητική τους ισχύ δεν φτάνει ούτε για αστείο αυτή των 170 Leo2HEL. Υποδεέστερο πυροβόλο, παλαιότερα ηλεκτρονικά, μειωμένη θωράκιση, μειονεκτήματα που τα έμαθαν οι Τούρκοι στη Συρία με άσχημο τρόπο. Μήπως πρέπει να δούμε τη λύση του εκσυγχρονισμού τους; μήπως 183 άρματα μάχης Leo2A7GR αξίζουν περισσότερο από 400+ M1A1 Abrams που σκεφτόμασταν να πάρουμε, κάνοντας την λογιστική υποστήριξή των Τεθωρακισμένων Μονάδων χειρότερη κόλαση από ότι ήδη είναι;
Αντίστοιχα, ποια είναι η μαχητική αξία των 501 Leo1A5; Μήπως, λέμε μήπως, αξίζει τον κόπο να κάνουμε κάποιον ελληνικής έμπνευσης εκσυγχρονισμό; Το μεγάλο μειονέκτημα του άρματος είναι η ισχνή θωράκιση, ειδικά από τα πλάγια, που δεν το έλυσε η επιπλέον στρώση χάλυβα.
Μήπως, αξίζει τον κόπο, τα άρματα να ξεκινήσουν τα άρματα να πηγαίνουν σε κάποιο ΠΕΒ, να προσθέτει σύγχρονη θωράκιση κάποια εταιρεία σαν την EODH, να τοποθετεί νέες πλακέτες στο ΣΕΠ πχ η IDE και να τοποθετεί προηγμένους θερμικούς αισθητήρες η THEON, και διάφορες άλλες εργασίες από άλλους σημαντικούς υποκατασκευαστές; Δεν λέμε να αλλάξει κάτι άλλο, ο κινητήρας και τα μηχανικά θα συντηρηθούν από το ΠΕΒ, και δεν χρειάζεται να αλλάξει και το πυροβόλο.
Αν κάναμε αυτές τις κινήσεις, τότε η μαχητική αξία των Leo1A5 θα πολλαπλασιαζόταν ή όχι; και μάλιστα με 100% ελληνική προστιθέμενη αξία! Τα 500 άρματα μάχης θα άξιζαν σαν 500 ή σαν 800 ή 1000; Δεν μιλάμε για το ενδεχόμενο να τοποθετούσαμε και κάποιο χαμηλού κόστους σύστημα ενεργής προστασίας όπως πάλι το Trophy.
Μπορεί να ακούγεται ότι ένα κόστος πχ 3 εκ. ευρώ ανά άρμα μάχης, σαν πολύ υψηλό (μιλάμε για 1,5 δις για το στόλο των Leopard 1A5), αλλά…. υπάρχουν πολλά “αλλά”. Καταρχάς όλα τα χρήματα θα ξοδευτούν μέσα στη χώρα μας, ενώ θα ενισχυθεί ο κρίσιμος κλάδος της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Η ισχύς πυρός του ΕΣ θα αυξηθεί κατακόρυφα, και το βασικότερο, αν ποτέ συμβεί το απευκτέο, οι έμψυχες απώλειες θα είναι πολύ μικρότερες. Ή μήπως ξεχνάμε πως τις μηχανές τις χειρίζονται άνθρωποι;
H παραπάνω πρόταση δεν βασίζεται σε wishful thinking, αφορά λύσεις που έχει ήδη η ελληνική αμυντική βιομηχανία. Αν το ξεκινήσουμε, μπορούμε να σκεφτούμε πως θα μπορέσουμε να “μαζέψουμε” Leo 1 από όλο τον κόσμο, και να τα εκσυγχρονίζουμε ή μεταπουλάμε με σημαντικό όφελος για τους αναδόχους. Τέλος, δεν χρειάζεται όλα αυτά να γίνουν μέσα σε 18 μήνες. Μπορούμε να “μοιράσουμε” τα άρματα μέσα σε μια 10ετία (50 άρματα το χρόνο ή και λιγότερα, δεν είναι τόσο πρόβλημα), δίνοντας θέσεις εργασίας για πολλλα πολλά χρόνια. Και ας αφήσουμε τους γείτονες να παλεύουν να φτιάξουν Altay. Χρειαζόμαστε κάτι άλλο;
ptisidiastima.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου