Το δίλημμα των εκλογών.

Ασφαλώς υπάρχουν κόμματα που διατηρούν την πολιτική τους ιδεολογία, τάσσονται εναντίον του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, έχουν ρεαλιστικές προτάσεις και αντιδρούν στην υφαρπαγή/κατοχή της χώρας. Εν τούτοις, όταν η μεσαία τάξη έχει σχεδόν εξαφανισθεί, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι βυθισμένο στα χρέη, κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και αγωνίζεται καθημερινά για την επιβίωση του, είναι δύσκολο να πείσουν.

.

Επικαιρότητα

Χωρίς καμία αμφιβολία ο πρωθυπουργός πέτυχε πάρα πολλά πράγματα – όπως ήταν η δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων να αποφύγουν τη γερμανική κατοχή, παράλληλα με τη λεηλασία των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών τους στοιχείων, η παράνομη αντιστροφή του πρώτου δημοψηφίσματος που επετράπη στους Πολίτες μετά την κατάργηση της βασιλείας, η αποφυγή της λύσης της παραίτησης που είχε στη διάθεση του, η υφαρπαγή του ΣΥΡΙΖΑ από τα ιδρυτικά του στελέχη, η συνεργασία της δικής του αριστεράς με τη δεξιότερη δεξιά (ΑΝΕΛ), η κατοχύρωση των δύο προηγουμένων μνημονίων με την ψήφιση του τρίτου από σχεδόν 230 βουλευτές, ο αφελληνισμός των τραπεζών, η μεταφορά του κρατικού πλούτου στο ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, η διαιώνιση των μνημονίων χωρίς χρηματοδότηση, η εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας γνωρίζοντας πως όταν παραδίδεις όνομα παραδίδεις έδαφος, η μετατροπή της Ελλάδας σε οικονομική αποικία της Γερμανίας και σε στρατιωτική των Η.Π.Α., η απορρόφηση σήμερα του παλαιού ΠΑΣΟΚ κοκ.

Έτσι οδήγησε στο συμπέρασμα του ιδιοκτήτη της εταιρείας δημοσκόπησης «MRB», σύμφωνα με τον οποίο δεν υφίσταται πλέον το δίλημμα «Αριστερά – Δεξιά», αφού η Αριστερά συγκυβέρνησε με τη Δεξιά. Επίσης πως δεν υπάρχει το δίλημμα «Παλαιό – Νέο», επειδή ήδη κυβερνά το «Νέο» (παρά το ότι το δήθεν «Νέο» είναι παλαιότερο του παλαιού) – ούτε το δίλημμα «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο», λόγω του ότι νίκησε οριστικά το Μνημόνιο.

Με απλά λόγια πιθανολογούμε πως εννοεί ότι, όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν την Ελλάδα μετά το 2009, στηριζόμενα από τις άλλες ελίτ (οικονομική εξουσία, ΜΜΕ κλπ.) «πρόδωσαν» τους Έλληνες, μαζί με τις ιδεολογίες και τις προεκλογικές τους υποσχέσεις – ενώ επέβαλαν τα μνημόνια και τη γερμανική κατοχή, εξουδετερώνοντας όλες τις άλλες εναλλακτικές λύσεις και δένοντας χειροπόδαρα τους Έλληνες (ανάλυση). Ως εκ τούτου οι μη κομματικά εξαρτημένοι Πολίτες δεν εκφράζονται πια από καμία ισχυρή πολιτική παράταξη – οπότε κατέληξε στο ότι, το δίλημμα των επομένων εκλογών θα είναι «ελίτ vs κοινωνία».

Από μία άλλη οπτική γωνία τώρα, υπενθυμίζοντας πως κατά τη δική μας άποψη τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα της Ελλάδας την έχει η οικονομική, πολιτική και πνευματική της ελίτ (ανάλυση), αναφέρονται τα εξής:

«Αυτό που προσπαθεί τόσα χρόνια η άρχουσα ελληνική ελίτ να αποφύγει, δηλαδή να πληρώσει το τίμημα της χρεοκοπίας που η ίδια προκάλεσε, έφτασε η ώρα να βγει στην επιφάνεια. Μέχρι τώρα, παρατηρήσαμε διάφορες ειδικά επιλεγμένες περιπτώσεις ξεπεσμένων οικονομικά μελών της ελίτ, να ρίχνονται από την ίδια βορά στο πλήθος προς ικανοποίηση της κοινωνίας και αδρανοποίησής της. Αλλά αυτό δεν είναι πλέον αρκετό.

Όμως, όπως είπαμε η ελίτ, όχι μόνο δεν μείωσε τα πλούτη της στα χρόνια των μνημονίων, αλλά αντίθετα τα αύξησε. Επομένως αυτή τη στιγμή είναι απόλυτα ισχυρή και προετοιμασμένη για την σύγκρουση που η ίδια προσπαθούσε να αναβάλει για αργότερα. Ως εκ τούτου είναι οικονομικά παντοδύναμη, με απόλυτο έλεγχο των ανδρεικέλων της πολιτικής εξουσίας, των ΜΜΕ, των δημοσκόπων κλπ., δηλαδή όλων εκείνων των όπλων που ετεροκαθορίζουν τις αποφάσεις των ανθρώπων στις κάλπες.

Όπως και να έχει το πράγμα αυτό είναι το δίλημμα που επικρατεί πλέον και αυτή είναι η σύγκρουση που θα ξεσπάσει. Μια σύγκρουση μεταξύ της σκληρά δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας και της παρασιτικής και διεφθαρμένης κρατικοδίαιτης ελίτ, η οποία σύγκρουση δεν έχει γίνει ποτέ μέχρι σήμερα στα 200 σχεδόν χρόνια του νεότερου ελληνικού κράτους και ειδικά μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. Θα γίνει τώρα ή θα καταφέρει η ελίτ να στρέψει και πάλι αλλού την προσοχή της κοινωνίας; Σε δήθεν φασισμούς, ρατσισμούς, εθνικισμούς και άλλα τέτοια;» (πηγή)

Περαιτέρω, ασφαλώς υπάρχουν μικρότερα πολιτικά κόμματα που διατηρούν την πολιτική τους ιδεολογία, τάσσονται εναντίον του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, έχουν ρεαλιστικές προτάσεις διακυβέρνησης, αντιδρούν στην υφαρπαγή της χώρας ή/και εκφράζουν μεγάλο μέρος της απογοητευμένης κοινωνίας – αυτής που δεν βλέπει διέξοδο από το τέλμα, ούτε προοπτική για το μέλλον της, ιδίως δε το μέλλον των παιδιών της.

Ευρίσκονται όμως πλειοψηφικά εκτός της Βουλής, με πολύ μικρότερες δυνατότητες να επηρεάσουν την κοινή γνώμη – αφού δεν διαθέτουν τα μέσα των υπολοίπων, όπως στο παράδειγμα της «ΕΚ» που έχοντας μόλις περί το 3% εκλογική δύναμη, επιχορηγείται με περίπου 50.000 € μηνιαία από το κράτος, καθώς επίσης με σχεδόν 300.000 € για τις εθνικές εκλογές, συν άλλα χρήματα για τις ευρωεκλογές (εκτός από τους βουλευτικούς μισθούς που δεν είναι καθόλου αμελητέοι). Πώς να τα ανταγωνιστούν λοιπόν;

Από την άλλη πλευρά δεν διαπιστώνονται κινήσεις «κίτρινων γιλέκων» στην Ελλάδα, αφού η μεσαία τάξη έχει σχεδόν εξαφανισθεί, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι βυθισμένο στα χρέη, κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του και αγωνίζεται καθημερινά για την επιβίωση του – μη έχοντας φυσικά τη δυνατότητα να ασχοληθεί ενεργητικά με τα πολιτικά δρώμενα ή/και να αντιδράσει απέναντι στα μαρτύρια που υφίσταται. Ως εκ τούτου είναι μάλλον δεδομένη η ήττα του και σε αυτές τις εκλογές, όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο – ακόμη χειρότερα, η μάχη «ελίτ vs κοινωνία» δεν πρόκειται να διεξαχθεί, αφού οι ελίτ την έχουν ήδη κερδίσει.

analyst.gr