Του Σάββα Καλεντερίδη
Την ώρα που γραφόταν το άρθρο της Παρασκευής,
που στην ουσία αναδεικνύει και αποδεικνύει την ανάγκη της αναγνώρισης
της Γενοκτονίας διεθνώς, για να υποχρεωθεί τελικά και η Τουρκία να την
αναγνωρίσει, για να κοπεί –στα πρότυπα της Γερμανίας– το νήμα της μνήμης
του τουρκικού κράτους που αναπαράγει γενοκτονικές και εθνοκτόνες
πολιτικές μέχρι σήμερα, βιώναμε στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και την Ελλάδα, άλλον έναν τραγέλαφο, άλλον έναν εθνικό και διεθνή διασυρμό.Τη στιγμή που
τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν εξασφαλίσει μια ελάχιστη συναίνεση για το
θέμα της Γενοκτονίας, ειδικά φέτος, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από
την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό, οπότε άρχισε η τελευταία
και πιο βάρβαρη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, όπως είχαν
εξασφαλίσει εθνική συναίνεση το 1994 και το 1998, όταν όλα τα κόμματα
του Κοινοβουλίου υπερψήφισαν τους νόμους για την αναγνώριση της
Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, στο ζήτημα αυτό
επικρατεί στην κυριολεξία ένα χάος και απίστευτη σύγχυση στο πολιτικό
σκηνικό.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής Νότης Μαριάς έκανε
εκ μέρους της πολιτικής ομάδας του ECR πρόταση για την αναγνώριση της
Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου το 1914-1923 και αίτημα να
ολοκληρωθεί με ψήφισμα, στο πλαίσιο των εργασιών της συνόδου ολομέλειας
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Η πρόταση απορρίφθηκε με 79
ψήφους υπέρ, 199 κατά και 18 λευκά.
Υπέρ της πρότασης του Νότη Μαριά ψήφισαν οι ευρωβουλευτές Νίκος Χουντής,
Κωνσταντίνος Παπαδάκης, Κωνσταντίνα Κούνεβα, Γιώργος Επιτήδειος,
Λάμπρος Φουντούλης, Ελευθέριος Συναδινός.
Μετά την εξέλιξη αυτή ακολούθησε πλημμυρίδα δημοσιευμάτων και άρθρων, τα οποία ήταν υβριστικά κατά των ευρωβουλευτών που δεν ψήφισαν την πρόταση Μαριά ενώ ταυτοχρόνως παρουσίαζαν ως προδομένους τους Ποντίους.
Ήταν όμως έτσι;
Γιά να δούμε τι λέει για το θέμα η Ελένη Θεοχάρους,
Ελληνίδα ευρωβουλευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία κανείς δεν
μπορεί να κατηγορήσει ότι εμπλέκεται σε ελλαδίτικα μικροπολιτικά
παιχνίδια:
«Διάβασα πολλά κατά των ευρωβουλευτών γιατί δήθεν δεν ψήφισαν πρόταση
για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Πρόκειται
για παραπληροφόρηση με σκοπό τα μικροκομματικά και προσωπικά οφέλη. Η
πραγματικότητα είναι ότι Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι ευρωβουλευτές
καταθέσαμε το κάτωθι κοινό ψήφισμα πριν από τρεις εβδομάδες στις
πολιτικές μας ομάδες για να εγκριθεί από αυτές, να αχθεί στη σύνοδο των
προέδρων και να ακολουθηθεί η διαδικασία έγκρισής του από την ολομέλεια.
Η δική μου πολιτική ομάδα ECR το ενέκρινε και αναμέναμε τις αποφάσεις
και των υπολοίπων πολιτικών ομάδων. [...] Αίφνης την περασμένη Δευτέρα
ένας ευρωβουλευτής κατέθεσε δικό του ψήφισμα χωρίς να ενημερώσει κανέναν
και χωρίς να λάβει υπ' όψιν τη συλλογική προσπάθεια των υπολοίπων
Ελλαδιτών και Ελλήνων βουλευτών εκ Κύπρου. Φυσικά, ενώπιον άδειου
Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ούτε καν το ⅓ των ευρωβουλευτών δεν ήσαν
παρόντες, λόγω της ώρας και μέρας που κατέθεσε ο κύριος συνάδελφος το
ψήφισμά του). Δεν μπόρεσε να το περάσει. Εμείς έχουμε το δικό μας και θα
το περάσουμε».
Δηλαδή τι συνάγεται από τα
παραπάνω; Ότι ακόμα και σε μια ιερή υπόθεση, όπως είναι το ζήτημα της
αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, που αφορά 353.000
νεκρούς, εμάς τους ζωντανούς αλλά και τους αγέννητους, αφού από την
αναγνώριση της Γενοκτονίας διεθνώς και από την Τουρκία θα εξαρτηθεί αν
ζήσουμε ειρηνικά και σε συνθήκες καλής γειτονίας τον 21ο αιώνα ή αν θα
υποστούμε πολιτικές που θα θυμίζουν εκείνες της δεύτερης δεκαετίας του
20ού αιώνα, τα κόμματα δεν
στάθηκε δυνατό να συνεννοηθούν, να αναπτύξουν μια κοινή εθνική θέση, να
επηρεάσουν στη συνέχεια τα ευρωπαϊκά κόμματα στα οποία ανήκουν και μετά
να πετύχουν την αναγνώριση από το Ευρωκοινοβούλιο.
Αντ’ αυτού γίναμε μάρτυρες απίστευτου οπορτουνισμού και ανευθυνότητας και στο Στρασβούργο, τις Βρυξέλλες και την Ελλάδα, με αλληλοκατηγορίες και υβριστικές συμπεριφορές από αυτούς που μας ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε.
Οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο στα πρόσωπα, ανήκουν στις ηγεσίες των κομμάτων που δεν συγκρότησαν και στο ζήτημα αυτό ένα εθνικό μέτωπο, το οποίο θα επηρέαζε στη συνέχεια τη συμπεριφορά των βουλευτών και στο εθνικό και στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Μετά από όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς τι άλλο πρέπει να περιμένουμε να συμβεί σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα.
Κρίμα για τους Έλληνες, κρίμα για την Ελλάδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου