Καλημέρα σας
Πριν από το 1989 έλεγα το φλιτζάνι του καφέ σε φίλες, χωρίς χρήματα, καθαρά φιλικά, και με πιέζανε λιγάκι καθόσον, όπως λέγανε, το φλιτζάνι ‘έβγαινε’.
Ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, σε μία αυλή, να κάθονται τρεις γυναίκες στο πεζούλι, ξαδέλφες της πεθεράς μου, εκ των οποίων την μεσαία την λέγαμε Ρηνούλα. Σε ένα μικρό ψηλό τραπέζι κάποιος νέος με ράσα μάζευε τα λειτουργικά και ένας ιερέας λίγο σκυφτός έφευγε.
Τρέχω και φωνάζω: που πάτε εμένα αντίδωρο δεν θα μου δώσετε ; και λέει η Ρηνούλα : όχι γιατί λες το φλιτζάνι.
Ξύπνησα τρομαγμένη.
Φυσικά δεν ξαναείπα φλιτζάνι και ψάχνω να βρω ποίους είδα. Έτσι ανακάλυψα την ύπαρξη των αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης.
Πέρασαν 20 χρόνια και πάντα το είχα στο μυαλό μου και σκεπτόμουν άραγε με συγχωρέσανε ή όχι?
Το 2008, Οκτώβριος, ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου να πάω στην Μυτιλήνη. Σε τρεις μέρες φεύγω από Θεσσαλονίκη με πλοίο. Κλείνω καμπίνα για το βράδυ.
Ήταν με δυο κουκέτες και ήμουν μόνη μου. Κάποια στιγμή ξύπνησα από το φως γιατί ήρθε μία κοπελίτσα και ανέβηκε στο πάνω κρεβάτι από μένα να κοιμηθεί. Όλη νύχτα στριφογύριζε και με ανησυχούσε λιγάκι αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Το πρωί που σηκώθηκα, η κοπέλα δεν ήταν πουθενά και τα σεντόνια ήταν ατσαλάκωτα. Μου έκανε εντύπωση και ρώτησα τον καμαρότο για την κοπέλα. Με διαβεβαίωσε ότι δεν ήρθε καμία κοπέλα και ότι ήμουν μόνη μου.
Ανέβηκα στο κατάστρωμα και διαπίστωσα ότι ταξιδέψαμε με άνω των 9 μποφόρ και δεν κατάλαβα τίποτα.
Αφού φτάσαμε μεσημέρι στην Μυτιλήνη, τριγύρισα στην πόλη, και έφυγα μετά τις 5 το απόγευμα για το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Φτάνοντας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, μπαίνω στο προαύλιο και πηγαίνω στην κάτω εκκλησία.
Μπαίνοντας η αδελφή με ρωτάει αν ήρθα από Θεσσαλονίκη. Αφού τριγύρισα στην κάτω εκκλησία με συγκίνηση είδα την Αγία Ειρήνη. Ήταν η κοπέλα που συνταξιδέψαμε με το πλοίο. Μετά ανεβαίνω στην πάνω εκκλησία, σχεδόν σκοτείνιασε, και έξω από την πόρτα, σε ένα τραπέζι υπήρχε ένα μεγάλο ανοξείδωτο μπολ γεμάτο αντίδωρο.
Έκοψα λίγο και έφαγα και κλαίγοντας μπήκα στην εκκλησία να προσκυνήσω. Μετά ρώτησα μία αδελφή αν έχουν συχνά αντίδωρο το βράδυ. Η απάντηση ήταν όχι, το αντίδωρο το βγάζουν μετά την λειτουργία το πρωί.
Για μένα ήταν η συγχώρεση του Αγίου Ραφαήλ για την αμαρτία του καφέ. Ευχαριστώ τον Θεό και τους Αγίους.
Στέλλα
triklopodia.gr
Πριν από το 1989 έλεγα το φλιτζάνι του καφέ σε φίλες, χωρίς χρήματα, καθαρά φιλικά, και με πιέζανε λιγάκι καθόσον, όπως λέγανε, το φλιτζάνι ‘έβγαινε’.
Ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, σε μία αυλή, να κάθονται τρεις γυναίκες στο πεζούλι, ξαδέλφες της πεθεράς μου, εκ των οποίων την μεσαία την λέγαμε Ρηνούλα. Σε ένα μικρό ψηλό τραπέζι κάποιος νέος με ράσα μάζευε τα λειτουργικά και ένας ιερέας λίγο σκυφτός έφευγε.
Τρέχω και φωνάζω: που πάτε εμένα αντίδωρο δεν θα μου δώσετε ; και λέει η Ρηνούλα : όχι γιατί λες το φλιτζάνι.
Ξύπνησα τρομαγμένη.
Φυσικά δεν ξαναείπα φλιτζάνι και ψάχνω να βρω ποίους είδα. Έτσι ανακάλυψα την ύπαρξη των αγίων Ραφαήλ, Νικολάου, Ειρήνης.
Πέρασαν 20 χρόνια και πάντα το είχα στο μυαλό μου και σκεπτόμουν άραγε με συγχωρέσανε ή όχι?
Το 2008, Οκτώβριος, ξαφνικά ήρθε στο μυαλό μου να πάω στην Μυτιλήνη. Σε τρεις μέρες φεύγω από Θεσσαλονίκη με πλοίο. Κλείνω καμπίνα για το βράδυ.
Ήταν με δυο κουκέτες και ήμουν μόνη μου. Κάποια στιγμή ξύπνησα από το φως γιατί ήρθε μία κοπελίτσα και ανέβηκε στο πάνω κρεβάτι από μένα να κοιμηθεί. Όλη νύχτα στριφογύριζε και με ανησυχούσε λιγάκι αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία.
Το πρωί που σηκώθηκα, η κοπέλα δεν ήταν πουθενά και τα σεντόνια ήταν ατσαλάκωτα. Μου έκανε εντύπωση και ρώτησα τον καμαρότο για την κοπέλα. Με διαβεβαίωσε ότι δεν ήρθε καμία κοπέλα και ότι ήμουν μόνη μου.
Ανέβηκα στο κατάστρωμα και διαπίστωσα ότι ταξιδέψαμε με άνω των 9 μποφόρ και δεν κατάλαβα τίποτα.
Αφού φτάσαμε μεσημέρι στην Μυτιλήνη, τριγύρισα στην πόλη, και έφυγα μετά τις 5 το απόγευμα για το μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ. Φτάνοντας είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, μπαίνω στο προαύλιο και πηγαίνω στην κάτω εκκλησία.
Μπαίνοντας η αδελφή με ρωτάει αν ήρθα από Θεσσαλονίκη. Αφού τριγύρισα στην κάτω εκκλησία με συγκίνηση είδα την Αγία Ειρήνη. Ήταν η κοπέλα που συνταξιδέψαμε με το πλοίο. Μετά ανεβαίνω στην πάνω εκκλησία, σχεδόν σκοτείνιασε, και έξω από την πόρτα, σε ένα τραπέζι υπήρχε ένα μεγάλο ανοξείδωτο μπολ γεμάτο αντίδωρο.
Έκοψα λίγο και έφαγα και κλαίγοντας μπήκα στην εκκλησία να προσκυνήσω. Μετά ρώτησα μία αδελφή αν έχουν συχνά αντίδωρο το βράδυ. Η απάντηση ήταν όχι, το αντίδωρο το βγάζουν μετά την λειτουργία το πρωί.
Για μένα ήταν η συγχώρεση του Αγίου Ραφαήλ για την αμαρτία του καφέ. Ευχαριστώ τον Θεό και τους Αγίους.
Στέλλα
triklopodia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου