Θεολογική σχολή της Χάλκης και άλλα τινά.

Χρήσιμη και συμβολική υπήρξε και η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού  για τα «σημαντικότατα μνημεία του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας, εδώ στην Κωνσταντινούπολη, μνημεία όμως της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που ανήκουν πια σε όλη την ανθρωπότητα, οικουμενικά μνημεία»

.Άρθρο

– του Λεωνίδα Κουμάκη

Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία (5 & 6 Φεβρουαρίου 2019) πραγματοποιήθηκε όχι για λόγους ουσίας ή πρακτικής αντιμετώπισης των μόνιμων προβλημάτων που δημιουργεί μονομερώς η Τουρκία εδώ και μερικές δεκαετίες, αλλά γιατί συνέπεσε χρονικά με αμοιβαία ευνοϊκή συγκυρία εν όψει εσωτερικών εκλογικών αναμετρήσεων.

Είναι άγνωστο το τι συζητήθηκε στο τετ-α-τετ των δυόμιση ωρών μεταξύ Τσίπρα και Ερντογάν. Θα το μάθουμε κάποτε στο μέλλον, πιθανότατα από τον λαλίστατο αρχηγό της Φαμίλιας ο οποίος μετέτρεψε την Τουρκία σε μια απέραντη φυλακή για κάθε Τούρκο που αρνείται να υποκλιθεί δουλικά στο φανταστικό, νέο-οθωμανικό μεγαλείο του.

Οι ενδείξεις που προκύπτουν από την κοινή συνέντευξη τύπου σε συνδυασμό με την πρώτη επίσκεψη εν ενεργεία Έλληνα πρωθυπουργού στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης, συγκλίνουν σε ένα ανατολίτικο παζάρι που «επιτρέπει» μεν την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης απαιτώντας όμως άσχετα και αδιανόητα «ανταλλάγματα» που εδραιώνουν την Τουρκική διείσδυση στην Ελληνική Θράκη.

Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης φιμώθηκε το 1971, τρία χρόνια πριν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όταν η τότε Τουρκική εξουσία αξιοποίησε πλήρως τις ευνοϊκές για την Τουρκία συγκυρίες της εποχής εκείνης. Έκτοτε παραμένει αδικαιολόγητα κλειστή, με διαφορετικές «δικαιολογίες» που ανανεώνονται και εμπλουτίζονται συνεχώς. Η φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης αποτελεί μια ακόμα «ζωντανή», διαχρονική και απροκάλυπτη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία η οποία έχει και το απόλυτο θράσος να την επικαλείται, όποτε νομίζει πως την βολεύει! (Σχετικό άρθρο μας Συνθήκη της Λωζάνης: Οι Τούρκοι μιλάνε για σκοινί στο … σπίτι του κρεμασμένου!).

Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης είχε πρωτο-λειτουργήσει το 1844 στην Βυζαντινή Μονή της Αγίας Τριάδας – η σημερινή της θέση εγκαινιάστηκε στις 6 Οκτωβρίου 1896. Στα 127 χρόνια της λειτουργίας της, η Σχολή παρείχε εξειδικευμένη θρησκευτική μόρφωση υψηλού επιπέδου. Από τους 930 απόφοιτους της Σχολής οι 12 έγιναν Οικουμενικοί Πατριάρχες (μεταξύ των οποίων και ο κ.κ. Βαρθολομαίος), 2 έγιναν Πατριάρχες Αλεξάνδρειας, 2 Πατριάρχες Αντιοχείας, 4 Αρχιεπίσκοποι Αθηνών και Πάσης Ελλάδος και ένας Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, Τιράνων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας.

Ο σημερινός, πονηρός ψευτο – σουλτάνος της Τουρκίας ισχυρίστηκε ότι «δεν φταίμε εμείς» που παραμένει κλειστή η Θεολογική Σχολή της Χάλκης προσθέτοντας πως «όποτε μου λέτε για τη Σχολή, εγώ απαντώ να λυθεί και το θέμα των Μουφτήδων». Έτσι απλά, ανατολίτικα και εξωφρενικά!

Δεν ήταν βέβαια δυνατόν για τον Έλληνα πρωθυπουργό να τινάξει την επίσκεψη στον αέρα θυμίζοντας του πως η επαναλειτουργία της σχολής είναι υποχρέωση της Τουρκίας απέναντι σε ένα θρησκευτικό θεσμό 17 αιώνων που αποτελεί την πνευματική ηγεσία εκατοντάδων εκατομμυρίων χριστιανών σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι θεμελιωμένη σε ρητές και απαράγραπτες υποχρεώσεις της Τουρκίας και δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνους το θρήσκευμα, που διορίζονται από το Ελληνικό κράτος για να εξυπηρετούν μια χούφτα Ελλήνων, μουσουλμάνων πολιτών που ζουν στην Ελληνική Θράκη!

Πολύ περισσότερο όταν η Ελλάδα σύρεται σε Ευρωπαϊκά δικαστήρια επειδή έχει απλόχερα παραχωρήσει όχι μόνο θρησκευτικές αλλά και νομικές αρμοδιότητες στους λειτουργούς αυτούς (μουφτήδες), οι οποίοι είναι Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα κατόπιν επιμονής της ίδιας της Τουρκίας κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης!

Σήμερα βέβαια η Τουρκία μονομερώς και αυθαίρετα, βαφτίζει όλους τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους το θρήσκευμα, ακόμα και τους Πομάκους ή τους Ρομά, σαν Τούρκους και απαιτεί από την Ελλάδα να διορίζει αυτή τους μουφτήδες τύπου Μέτιου Παδίνκοφ μέσα στην ίδια την Ελλάδα!

Το Βαθύ Κράτος της Τουρκίας που «οικειοποιούνται» οι εκάστοτε Τουρκικές κυβερνήσεις έχει σαν διαχρονική φιλοσοφία «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου, δικά μου» και όλες οι Τουρκικές κυβερνήσεις -με τελευταία την Φαμίλια Ερντογάν- την εφαρμόζουν απαρέγκλιτα!

Το βλέπουμε στην Ανατολική Μεσόγειο όπου η πειρατεία, οι πολεμικές απειλές και οι εμπρηστικές κραυγές είναι στην ημερησία διάταξη, άσχετα αν υποχωρούν μπροστά στην αναμφισβήτητη ισχύ του Διεθνούς Δικαίου, απομονώνοντας διαρκώς την Τουρκία όχι μόνο από τον ενεργειακό πλούτο, αλλά και από τα πληθωρικά οφέλη μιας πιθανής διέλευσης του μέσα από Τουρκικό έδαφος.

Οι ομοιότητες μεταξύ του φανφαρόνου Μπενίτο Μουσολίνι και του νέο – οθωμανού ψευτο-σουλτάνου είναι πάρα πολλές. Ο πρώτος θεωρούσε τον εαυτό του «ηγέτη» της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρασύροντας στον όλεθρο την χώρα του και εκατομμύρια αθώων ανθρώπων, ο δεύτερος θεωρεί τον εαυτό του μετενσάρκωση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (1494-1566) που οφείλει να «αποκαταστήσει» την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μια από τις ομοιότητες είναι ότι και οι δύο συσπείρωσαν εναντίον τους Αμερική, Γαλλία, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες μέσα στην παράνοια των εξωφρενικών τους απαιτήσεων. Ο πρώτος βέβαια κατέληξε κρεμασμένος ανάποδα στην κεντρική πλατεία του Μιλάνου μαζί με την ερωμένη του, ενώ είναι άγνωστο ακόμα το τέλος του δεύτερου.

Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α : Η συμβολική επίσκεψη εν ενεργεία Έλληνα πρωθυπουργού στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης ήταν πολύ χρήσιμη για να υπενθυμίσει στην Τουρκική εξουσία μια ακόμα διαχρονική παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης με την αυθαίρετη και εντελώς παράνομη, ακόμα και με τους νόμους της ίδιας της Τουρκίας, φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Χρήσιμη και συμβολική υπήρξε και η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού  για τα «σημαντικότατα μνημεία του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας, εδώ στην Κωνσταντινούπολη, μνημεία όμως της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, που ανήκουν πια σε όλη την ανθρωπότητα, οικουμενικά μνημεία»…. «Όμως, δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι είναι μνημεία του Ελληνισμού, ενός Ελληνισμού και μιας ελληνικής κοινότητας, μιας ελληνικής και ορθόδοξης μειονότητας, εδώ στην Κωνσταντινούπολη, που πέρασε πολύ μεγάλες δυσκολίες. Πληγώθηκε, κυνηγήθηκε, αποδεκατίστηκε αλλά δεν έχασε τις ρίζες της. Μπορεί να μοιάζει σαν ένας κορμός δέντρου πληγωμένου, οι ρίζες όμως υπάρχουν, αναπνέουν, είναι εδώ».

Οι «μεγάλες δυσκολίες» του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου υπήρξαν οι δολοφονίες, οι βιασμοί, οι διώξεις, το βαρλίκι και οι εξορίες, το πογκρόμ του 1955, οι απελάσεις του 1964 και τόσα άλλα που οδήγησαν στην συρρίκνωση του, από 120.000 «Έλληνες χριστιανούς» κατά την ορολογία της Συνθήκης της Λωζάνης, σε μόλις λίγες χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού, σήμερα.

Αντίθετα, οι Έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, που ζουν ειρηνικά στην Ελληνική Θράκη παρά τις λυσσώδεις προσπάθειες δεκαετιών της ΜΙΤ μέσω του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής να τους μετατρέψει υποχρεωτικά σε φανατικούς «Τούρκους», αυξήθηκαν από 80.000 άτομα σε περισσότερα από 120.000 σήμερα, μέσα σε ένα Ευρωπαϊκό καθεστώς πλήρους ελευθερίας!

Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό πως ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, κάθε χρόνο Τούρκοι πράκτορες της ΜΙΤ χύνουν ποταμούς από κροκοδείλια δάκρυα σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΑΣΕ, για δήθεν αφόρητη καταπίεση «Τούρκων» μέσα στην Ελλάδα!

Όταν λοιπόν μιλάμε ή ανταλλάσσουμε επισκέψεις με τους γείτονες μας, όλα αυτά -μαζί με πάρα πολλά άλλα- πρέπει να βρίσκονται πάντοτε πάνω στο τραπέζι των συνομιλιών για να αντικρούουν τις συνήθως εξωφρενικές απαιτήσεις που επιβάλλει το πανίσχυρο Βαθύ Κράτος στις εκάστοτε Τουρκικές κυβερνήσεις.

Η ελπίδα για το μέλλον των ελληνο-τουρκικών σχέσεων βρίσκεται στο γεγονός ότι οι «απαιτήσεις» της εκάστοτε Τουρκικής εξουσίας βρίσκονται σε τεράστια απόσταση, σε μεγάλη δυσαρμονία με την βούληση της πλειοψηφικής γνώμης Τούρκων πολιτών, ιδίως της νέας γενιάς, για μια μόνιμη ειρηνική, δημοκρατική συνύπαρξη και συνεργασία  για την πρόοδο και την ευημερία και των δύο λαών!

analyst.gr