Πριν 70 χρόνια ο συγγραφέας του βιβλίου “The Worker” (o Eργαζόμενος) προέβλεψε ότι οι μάσκες θα έκαναν σεβαστό τον κονφορμισμό.
Ο Ernst Jünger προέβλεψε ότι οι μάσκες θα γίνονταν το τρέχον νόμισμα για την εκρίζωση της ατομικότητας.
Ο Γερμανός συγγραφέας Ernst Jünger προέβλεψε την πανταχού παρούσα μάσκα προσώπου για την επιβολή κομφορμισμού-συμβατότητας και ομοιομορφίας σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία σ’ ένα μυθιστόρημα με τίτλο The Worker που δημοσιεύθηκε πριν από σχεδόν 90 χρόνια..
Οι μάσκες γίνονται έκτοτε ένα στοιχείο υποχρεωτικό μιας “νέας κανονικότητας”..
Αυτό είναι ακριβώς το σενάριο που οραματίστηκε ο αινιγματικός Γερμανός συγγραφέας Ernst Jünger στο δυστοπικό κλασικό έργο του που έγραψε το 1932.
Όπως περιγράφει ο Thomas Crew στο άρθρο του The Dystopian Age of the Mask, η «εξάλειψη κάθε ατομικότητας» είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα σε όλες τις δυστοπικές λογοτεχνίες
Ο Crew εξηγεί ότι αυτό το θέμα κυριαρχεί στο «The Worker» του Jünger,
όπου «η ομοιομορφία της Νέας Εποχής συμβολίζεται… από τον ξαφνικό
πολλαπλασιασμό της μάσκας στη σύγχρονη κοινωνία».
«Δεν είναι τυχαίο», έγραψε, «ότι η μάσκα αρχίζει και πάλι να παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημόσια ζωή».
Αρχικά εμφανίζεται με ποικίλες εκδοχές.Ως αντισφυξιογόνα μάσκα αερίου, με την οποία δοκιμάζουμε να εξοπλίσουμε ολόκληρους πληθυσμούς; είτε μάσκα για σπορ και μεγάλες ταχύτητες όπως βλέπουμε στον πιλότο κούρσας,είτε ως μάσκα ασφαλείας για χώρους εργασίας που εκτίθενται σε ακτινοβολία, εκρήξεις ή ναρκωτικές ουσίες. Μπορούμε να υποθέσουμε, “συνεχίζει, μ’ένα παράξενο προαίσθημα,” ότι η μάσκα τελικά θα αναλάβει λειτουργίες που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. “
Ο Crew εξηγεί πώς το κοινό έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου για να πιστέψει ότι η επιδίωξη της ζωής, τόσο ασφυκτικής, εξατομικευμένης και εξωφρενικής όσο είναι, είναι η μόνη έγνοια.
«Δεδομένης της ξαφνικής παρουσίας της μάσκας το 2020, σε όλο τον κόσμο και σε αυξανόμενο αριθμό κοινωνικών συνθηκών, είναι αδύνατο να αποφύγουμε το συμπέρασμα ότι αυτός είναι ακριβώς ο τύπος ανάπτυξης που είχε ο Jünger στο μυαλό του. . Η επιθυμία μας να κρύψουμε το πρόσωπο αντανακλά τις απάνθρωπες τάσεις που, για τον Jünger, βασίζονται στη σύγχρονη περίοδο. Αντιπροσωπεύει ένα νέο στάδιο στην υποβάθμιση του ατόμου που έγινε σαφές κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είτε πρόκειται για ένα κομμάτι υλικού στο πεδίο της μάχης είτε για ένα γρανάζι στη μηχανή της πολεμικής οικονομίας, οι σύγχρονοι χρόνοι έχουν τη συνήθεια να μειώσουν τον άνθρωπο σε ένα λειτουργικό αντικείμενο. . Οτιδήποτε είναι “μη απαραίτητο”, δηλαδή, οτιδήποτε μας κάνει ανθρώπινους, απορρίπτεται ευτυχώς. “
Επίσης στο βιβλίο Τhe Worker (Der Arbeiter) o συγγραφέας δείχνει τις απαρχές μιας Νέας Εποχής, αυτής της πλανητικής παγκόσμιας « Κυριαρχίας » της τεχνολογίας γράφει ο Roland Bourneuf.
Aκολουθώντας τις δυστοπίες των συγχρόνων του, το πρωταρχικό θύμα αυτής της Νέας Εποχής είναι επίσης το άτομο. Για τη λογική του μηχανήματος δεν υπάρχει διαφορά. Είτε ο φυσικός κόσμος είτε ο ανθρώπινος νους, ο Jünger υποστηρίζει ότι όλα ορίζονται όλο και περισσότερο από «ένα κενό και ομοιομορφία».Το αποτέλεσμα, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Όργουελ, είναι «ένα έθνος πολεμιστών και φανατικών, βαδίζοντας προς τα εμπρός με τέλεια ενότητα, όλοι έχουν τις ίδιες σκέψεις και φωνάζουν τα ίδια συνθήματα» – εκατομμύρια άνθρωποι, προσθέτει, «όλοι με το ίδιο πρόσωπο».
Αναμφισβήτητα, το πιο ψυχρό όραμά του Jünger αποτυπώνεται σε ένα
εκτεταμένο δοκίμιο που δημοσιεύθηκε την παραμονή της ναζιστικής ανόδου
στην εξουσία το 1932. Ο Εργάτης, όπως το ονομάζει ο Jünger, στοχεύει να
σκιαγραφήσει αυτό που θεωρεί ως την νέα παγκόσμια τάξη – μια τάξη
ορίζεται από έναν ριζικά νέο τύπο ανθρώπου. Έχοντας απαλλαγεί από τις
φιλελεύθερες αξίες του παρελθόντος αγκάλιασε τη μοίρα του στα εργοστάσια
και στα πεδία μαχών των αρχών του εικοστού αιώνα, το χαρακτηριστικό του νέου ανθρώπου είναι μια ασυνήθιστη ομοιότητα – τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή – ως προς τη μηχανή. Γεννημένος από ανθρώπινους γονείς, ο «εργαζόμενος» του Jünger είναι ωστόσο παιδί της βιομηχανικής εποχής……
Ο Brave New World του Huxley(1932) διαθέτει Alpha, Betas και Epsilon Semi-Morons – γενετικά σχεδιασμένα τάξεις με ομοιόμορφα ρούχα και ομοιόμορφες απόψεις.Το 1984 του Όργουελ (1948) έχει την Αστυνομία Σκέψης και το Newspeak. Ενώ το Zamyatin’s We (1921) έχει αριθμούς αντί για άτομα – D-503, I-330, O-90: φωνήεντα για γυναίκες, σύμφωνα για άρρενες.
Εάν υπάρχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της δυστοπικής λογοτεχνίας, είναι η εξάλειψη κάθε ατομικότητας. «Η αυτοσυνειδησία», γράφει ο Zamyatin, «είναι απλώς μια ασθένεια» αναφέρει στο άρθρο του ”Η Δυστοπική Εποχή της Μάσκας” το thecritic που αναφέρεται στην πρόβλεψη του Ernst Jünger για την πανταχού παρούσα μάσκα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου