Κρίσεις είχαμε στη δεκαετία του 1980, 1990, 2000, 2010 και ξανά το 2020.
Ο μεγάλος οικονομικός ιστορικός, Charles Kindleberger, επεσήμανε στη δεκαετία του 1970 ότι σε αρκετούς αιώνες, η ιστορία έδειξε ότι υπήρχε μια οικονομική κρίση περίπου μία φορά κάθε δέκα χρόνια.
Και αυτή την παρατήρηση πάντα έχουν στο μυαλό τους οι μετέχοντες στις αγορές, προκειμένου να προλάβουν να προστατέψουν τα κεφάλαια τους σε περίπτωση κρίσης.
Άλλωστε, η ίδια η ιστορία επιβεβαιώνει τον Charles Kindleberger, αφού κρίσεις είχαμε στη δεκαετία του 1980, 1990, 2000, 2010 και ξανά το 2020.
Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι τι θα μπορούσε να προκαλέσει την επόμενη κρίση σε αυτή τη μακρά, επαναλαμβανόμενη σειρά;
Σύμφωνα με τους αναλυτές, επτά είναι τα πιθανά σενάρια:
1) Αυτό που κανείς δεν βλέπει να έρχεται
Ένας αξιοσημείωτος τίτλος από το 2017 ήταν όταν η J. Yellen είπε ότι δεν βλέπει μια οικονομική κρίση να έρχεται στη διάρκεια του βίου μας.
Η τότε επικεφαλής της Federal Reserve είχε δίκιο που δεν το είδε να έρχεται.
Εντούτοις, μια νέα οικονομική κρίση έφτασε το 2020, από απρόσμενες μάλιστα αιτίες.
Έχει ειπωθεί άλλωστε ότι "τα πιο επικίνδυνα πράγματα είναι αυτά που δεν βλέπει κανείς να έρχονται".
Ιδιαίτερα επικίνδυνο είναι αυτό που δεν πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό, αλλά συμβαίνει ούτως ή άλλως.
Σχετικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-09, ένας πρώην αντιπρόεδρος της Federal Reserve παρατήρησε ειλικρινά: «Όχι μόνο δεν το είδαμε να έρχεται», αλλά εν μέσω αυτού, «είχαμε πρόβλημα να καταλάβουμε τι συνέβαινε».
Ομοίως, «οι κεντρικές τράπεζες και οι ρυθμιστικές αρχές δεν κατάφεραν να δουν την πτώση να έρχεται, όπως δεν κατάφεραν να προβλέψουν το δυνητικό της μέγεθος», όπως έγραφαν τότε τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
2) Μια καθαρά κακόβουλη μακρο-εισβολή του χρηματοπιστωτικού συστήματος
Ο κόσμος συνεχίζει να μαθαίνει για το πόσο ευάλωτο είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο hacking, ειδικά από τους hackers που υποστηρίζονται από το κράτος, ακόμη και για τα πιο «ασφαλή» συστήματα.
Φυσικά σε αυτούς δεν περιλαμβάνεται το hacking που γίνεται για εκβιαστικούς λόγους, αλλά για ένα καθαρά κακόβουλο hack με μοναδικό στόχο τη δημιουργία καταστροφής και πανικού, καταρρίπτοντας τον εκπληκτικά πολύπλοκο και εντελώς εξαρτώμενα συστήματα χρηματοοικονομικής πληροφόρησης.
Αρκεί να φανταστεί κανείς έναν μακρο-χάκερ να επιτίθεται με το ίδιο καταστροφικό κίνητρο, όπως οι τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου.
Αυτό είναι το δεύτερο σενάριο κρίσης.
3) Όλες οι κεντρικές τράπεζες να κάνουν λάθος μαζί
Αν και διακηρύττουν την ανεξαρτησία τους, αλλά φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι συνεννούνται.
Και οι αποφάσεις τους υπόκεινται σε τεράστια αβεβαιότητα, και ως αποτέλεσμα, εμφανίζουν σημαντική γνωστική και συμπεριφορική ασυνέπεια.
Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κύριες κεντρικές τράπεζες κατάφεραν όλες μαζί να δημιουργήσουν έναν γιγαντιαίο παγκόσμιο πληθωρισμό των τιμών των περιουσιακών στοιχείων.
Κατάφεραν επίσης να δημιουργήσουν έναν καταστροφικό γενικό πληθωρισμό τιμών.
Τότε τελικά τα επιτόκια πρέπει να αυξηθούν και οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων να μειωθούν.
Αυτό θα συμβεί σε ένα περιβάλλον τεντωμένων τιμών περιουσιακών στοιχείων και υψηλού χρέους.
Καθώς οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων θα μειώνονται, η κερδοσκοπική μόχλευση θα τιμωρείται.
«Κάθε μεγάλη κρίση αποκαλύπτει τις υπερβολικές εικασίες πολλών οίκων για τις οποίες κανείς δεν είχε υποψιαστεί», όπως είπε ο Walter Bagehot.
Η φούσκα των πάντων της εποχής μας θα ξεσπούσε στη συνέχεια και η κρίση θα ξεσπούσε.
4) Κατέρρευση και πάλι της αγοράς στέγασης
Ένας ιδιαίτερα αξιοσημείωτος πληθωρισμός των τιμών των περιουσιακών στοιχείων επηρεάζει, για άλλη μια φορά, τις τιμές των ακινήτων, που είναι η μεγαλύτερη επένδυση που έχουν τα περισσότερα νοικοκυριά και αποτελούν την εξασφάλιση στεγαστικών δανείων για τη μεγαλύτερη αγορά δανείων στον κόσμο.
Οι τιμές των κατοικιών αυξάνονται τώρα στις ΗΠΑ με μη βιώσιμο ρυθμό άνω του 18% ετησίως, αλλά αυτό είναι επίσης παγκόσμιο πρόβλημα.
Πολλές χώρες, περίπου 20, αντιμετωπίζουν ακραίο πληθωρισμό των τιμών των κατοικιών.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι τιμές των κατοικιών εξαρτώνται από την υψηλή μόχλευση και είναι, ως γνωστόν, πολύ ευαίσθητες στα επιτόκια.
Πώς θα ήταν ένα πραγματικό επιτόκιο στεγαστικών δανείων καθορισμένο από την αγορά, αντί του επιτοκίου στεγαστικών δανείων 3% που έχουν χειριστεί η Federal Reserve, που έχουν τώρα οι ΗΠΑ;
Μια λογική εκτίμηση θα ξεκινούσε με γενικό πληθωρισμό 3%.
Το μακροπρόθεσμο επιτόκιο στεγαστικών δανείων θα είναι 1,5% πάνω από αυτό, ή 6%.
Αυτό θα διπλασιάσει τη μηνιαία πληρωμή για το ίδιο μέγεθος υποθήκης, με αποτέλεσμα οι τιμές των κατοικιών να πέσουν απότομα και η φούσκα των παγκόσμιων τιμών των κατοικιών να ξεσπάσει.
Αντιμέτωποι με αυτό το σενάριο, η επιλογή της Federal Reserve θα ήταν να συνεχίσει να αυξάνει τη φούσκα.
5) Βλάβη συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας
Ένα διαφορετικό σενάριο, παρόμοιο με εκείνο του hacking του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος, προβλέπει μια επίθεση για να καταστρέψει τα εθνικά συστήματα ηλεκτρικής ενέργειας.
Φυσικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων φυσικά όλων των μορφών ηλεκτρονικών πληρωμών, είναι ένα ηλεκτρονικό σύστημα, που εξαρτάται απόλυτα από την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.
Εάν αυτό αποτύχει, θα ήταν σίγουρα καλό να έχει κανείς κάποιο χαρτονόμισμα στο πορτοφόλι του ή πραγματικά χρυσά νομίσματα.
Οι τραπεζικοί λογαριασμοί και τα κρυπτονομίσματα δεν θα λειτουργούν τόσο καλά...
6) Η επόμενη πανδημία
Αν ο κόσμος χρειάστηκε δύο χρόνια περίπου πανδημίας του Covid 19 να ξεπεράσει την κρίση, ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλη πανδημία.
Εσχάτως ανακαλύψαμε ότι για την καταπολέμηση μιας πανδημίας, οι κυβερνήσεις μπορούν να κλείσουν τις οικονομίες και να προκαλέσουν μαζική ανεργία και οικονομική αναστάτωση.
Θα το έκαναν ξανά - ή θα σκεφτούν κάτι άλλο;
Πόσο σύντομα θα μπορούσε να συμβεί μια νέα πανδημία; Δεν ξέρουμε.
Μπορεί η νέα πανδημία να είναι πολύ πιο θανατηφόρα από τον Covid;
Όποιος απαντήσει θα ξέρει και τι θα κάνει.
7) Ένας μεγάλος πόλεμος
Μακράν, τα σημαντικότερα οικονομικά γεγονότα όλων είναι οι μεγάλοι πόλεμοι.
Και δεν είναι λίγοι αυτοί που περιγράφουν την Κίνα ως τη «Γερμανία του 1913».
Αυτό φυσικά φέρνει το μυαλό μας στο 1914.
Η απίστευτη καταστροφή που υπήρξε στη συνέχεια περιελάμβανε έναν οικονομικό πανικό και ο πόλεμος δημιούργησε τεράστια, δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα που κράτησαν μέχρι τις πολυάριθμες αθετήσεις χρέους της δεκαετίας του 1930.
Τι θα συνέβαινε αν ένας μεγάλος πόλεμος συνέβαινε ξανά στον 21ο αιώνα;
Ένας διακεκριμένος μελετητής, ο Graham Allison του Harvard, έχει γράψει: «Ένας καταστροφικός πόλεμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας τις επόμενες δεκαετίες δεν είναι απλώς δυνατός, αλλά πολύ πιθανότερο από ό,τι οι περισσότεροι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε».
Ένα ιδιαίτερο σημείο έντασης είναι ο ισχυρισμός των Κινέζων για κυριαρχία στην Ταϊβάν.
Μπορεί μια κινεζική απόφαση να τερματίσει τη βία της Ταϊβάν με τη βία να ισοδυναμεί με τη γερμανική εισβολή στο Βέλγιο το 1914;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου