Κωνσταντινούπολη. Η σκηνή, με τον Έλληνα κυβερνητικό αξιωματούχο να μιλά τη γλώσσα της χώρας που αμφισβητεί ευθέως την κυριαρχία μας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, μόνο ως προσβολή μπορεί να εκληφθεί – όχι απλώς προς τους θεσμούς, αλλά προς την ίδια την εθνική αξιοπρέπεια.
Δεν πρόκειται για «ευρωπαϊκή αβρότητα». Δεν είναι καν επικοινωνιακή αστοχία. Είναι ευθεία πράξη συμβολικής υποτέλειας. Διότι όταν ένας Έλληνας υφυπουργός απευθύνεται δημοσίως στους Τούρκους όχι μέσω διερμηνέα, όχι με μια φράση ευγένειας, αλλά με ολόκληρη τοποθέτηση στα τουρκικά, τότε το μήνυμα δεν αφορά την καλή γειτονία – αφορά την πειθήνια προσαρμογή σε μια ξένη ατζέντα.
Μια Ελλάδα που σέβεται τον εαυτό της, δεν έχει τίποτα να αποδείξει υποχωρώντας. Δεν έχει ανάγκη να υποκλίνεται για να “κερδίσει” πόντους καλής θέλησης από το τουρκικό ΥΠΕΞ. Αντιθέτως, σε μια περίοδο όπου η Άγκυρα κλιμακώνει λεκτικά και επιχειρησιακά τις προκλήσεις της, τέτοιες εικόνες μόνο ως πολιτικό ατόπημα μπορούν να εκληφθούν – αν όχι ως ντροπή.
Η χρήση της τουρκικής από εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης σε επίσημο δημόσιο λόγο, σε τουρκικό έδαφος, είναι μια κίνηση που προσβάλλει τη μνήμη, την ιστορία και το εθνικό συμφέρον. Όσο και αν επιχειρηθεί να παρουσιαστεί ως «διπλωματική ευελιξία», πρόκειται για ξεκάθαρη ένδειξη πολιτικής δουλοπρέπειας.
Και φυσικά, το ερώτημα που πλανάται είναι ένα: Ποιος του το επέτρεψε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου