Κάθε φορά, η κάλυψη των ΜΜΕ δείχνει σοκ, αγνοώντας τα σήματα που είναι ορατά για τις τοπικές κοινωνίες.
Η πολιτική σκηνή της Ευρώπης συνεχίζει να διαψεύδει τις προσδοκίες, αφήνοντας τους αναλυτές και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να προσπαθούν να εξηγήσουν αποτελέσματα που, εκ των υστέρων, φαίνονται αναμενόμενα.
Από την ψήφο για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι την άνοδο της Giorgia Meloni στην Ιταλία, την έκρηξη του Alternative für Deutschland (AfD) στη Γερμανία, τις εξεγέρσεις των Ολλανδών αγροτών και την άνοδο της Marine Le Pen στη Γαλλία, κάθε εξέλιξη πυροδοτεί μία σειρά από σοκαρισμένες αντιδράσεις “Κανείς δεν το είδε να έρχεται”.
Ωστόσο, εκατομμύρια Ευρωπαίοι το είχαν προβλέψει.
Η ευρωπαϊκή κάλυψη των πολιτικών αλλαγών.
Η συνεχής έκπληξη μπορεί να προέρχεται από έναν λανθασμένο φακό—κυριαρχούμενο από τα μέσα ενημέρωσης στα αγγλικά, ιστορικές υπερδιορθώσεις και περιορισμένη κάλυψη επί του πεδίου—που παραμορφώνει την κατανόησή μας.
Καθώς αυτές οι αλλαγές εξαπλώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, η παρανόηση της Ευρώπης θέτει στρατηγικούς κινδύνους που δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε.
Η αντίφαση.
Η Ευρώπη έχει παρουσιαστεί ως ένα σταθερό, φιλελεύθερο προπύργιο—με κεντρώες συμμαχίες να οδηγούν δράση για το κλίμα και την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενσαρκώνοντας ένα προοδευτικό ιδεώδες.
Ωστόσο, η πραγματικότητα αποκλίνει: το Ηνωμένο Βασίλειο εξήλθε από την ΕΕ το 2016, η Meloni έγινε Πρωθυπουργός της Ιταλίας το 2022, το AfD στη Γερμανία κατέγραψε δεύτερη θέση στις εκλογές του 2025, οι Ολλανδοί αγρότες απέκλεισαν δρόμους λόγω της πολιτικής μείωσης του αζώτου και το κέντρο της Γαλλίας κατέρρευσε το 2024, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της Le Pen.
Κάθε φορά, η κάλυψη των ΜΜΕ δείχνει σοκ, αγνοώντας τα σήματα που είναι ορατά για τις τοπικές κοινωνίες.
Ο ρόλος των αγγλόφωνων ευρωπαϊκών ΜΜΕ.
Αυτή η ασυνέπεια ξεκινά με το κρίσιμο φίλτρο των μέσων ενημέρωσης.
Τα αγγλόφωνα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως τα κρατικά χρηματοδοτούμενα France 24, Deutsche Welle, Politico Europe και κεντροαριστερές εκδόσεις όπως το Le Monde, εξυπηρετούν ένα αστικό, πανεπιστημιακά εκπαιδευμένο και διεθνώς προσανατολισμένο κοινό.
Αυτές οι πηγές είναι κυρίως αξιόπιστες και επαγγελματικές, αλλά αντανακλούν μία στενή μερίδα της κοινωνίας, υποεκπροσωπώντας συντηρητικές και αγροτικές απόψεις.
Η διαφορά μεταξύ συντηρητικών και κεντροαριστερών ΜΜΕ.
Μια βασική ανισότητα εντείνει αυτή την προκατάληψη: Ενώ τα κυρίαρχα φιλελεύθερα ΜΜΕ δημοσιεύουν τακτικά εκδόσεις στα αγγλικά, συντηρητικά και δεξιά μέσα στην Ευρώπη—όπως η Junge Freiheit στη Γερμανία ή το Il Giornale στην Ιταλία—σπάνια το κάνουν.
Αυτή η επιλογή οφείλεται σε διάφορους λόγους: την έλλειψη αντιληπτής ζήτησης στις αγορές των αγγλόφωνων, την καχυποψία απέναντι στην εχθρική αγγλο-αμερικανική κάλυψη και τη στρατηγική εστίαση στις τοπικές βάσεις.
Η πολιτική αλλαγή στην Ιταλία.
Στην Ιταλία, η νίκη της Giorgia Meloni το 2022, η οποία συχνά χαρακτηρίζεται ως "νεοφασιστική" λόγω των μεταφασιστικών ριζών του κόμματός της, ερμηνεύτηκε λανθασμένα από τα αγγλικά μέσα.
Ωστόσο, η πλατφόρμα της—χαμηλότεροι φόροι, ισχυρότερα σύνορα και εθνική περηφάνια—αντανακλούσε την απογοήτευση με τους διορισμένους τεχνοκράτες και τους δημοσιονομικούς κανόνες των Βρυξελλών.
Διαμόρφωσε μια συμμαχία με τη Lega του Matteo Salvini και το Forza Italia, εξασφαλίζοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 44% των ψήφων, απευθυνόμενη σε εκατομμύρια απογοητευμένων από τα χρόνια αστάθειας, και όχι από εξτρεμιστές.
Η κυβέρνησή της (2022-2025) επικεντρώθηκε στην οικονομική ανάκαμψη.
Η Άνοδος του AfD στη Γερμανία.
Στη Γερμανία, η άνοδος του AfD σε ποσοστά άνω του 20% στις κρατικές εκλογές και η εκλογή δημάρχου το 2025 αντανακλούν την απογοήτευση για τις αυξανόμενες τιμές ενέργειας μετά το κλείσιμο των πυρηνικών σταθμών και τις πιέσεις από τη μετανάστευση.
Παρόλα αυτά, παρουσιάζεται ως μια επικίνδυνη ανωμαλία, αγνοώντας τις ρίζες του στα αγροτικά και ανατολικά εκλογικά σώματα.
Η εξέγερση των αγροτών στην Ολλανδία.
Στην Ολλανδία, το κυβερνητικό σχέδιο μείωσης του αζώτου του 2019, το οποίο επέβαλε εξαγορές αγροτικών εκμεταλλεύσεων, πυροδότησε αποκλεισμούς δρόμων από αγρότες που αντιμετώπιζαν υπαρξιακές απειλές για τα οικογενειακά τους επαγγέλματα.
Το Κίνημα Αγροτών-Πολιτών, που δημιουργήθηκε ως απάντηση, έγινε το μεγαλύτερο κόμμα στη Γερουσία της Ολλανδίας μέχρι το 2023, με την επανάσταση να διαβάζεται λανθασμένα ως μία απλή πλευρική εξέλιξη.
Η ανάδυση της Marine Le Pen στη Γαλλία.
Στη Γαλλία, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης από τον Πρόεδρο Emmanuel Macron το 2024 ακολούθησε την ήττα του κόμματός του στις ευρωπαϊκές εκλογές, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της Marine Le Pen και του Εθνικού Συναγερμού.
Το κίνημά της, που προσελκύει ψηφοφόρους από την εργατική τάξη και τη νεολαία που απογοητεύτηκαν από τα αριστερά συνδικάτα, έχει μαλακώσει τη ρητορική του—μετατοπίζοντας το από μια σκληρή αντι-μεταναστευτική γραμμή σε οικονομικό λαϊκισμό—κανονικοποιώντας την έλξη της, καθώς το κέντρο καταρρέει.
Χρειάζεται διαύγεια.
Για να κατανοήσουμε πραγματικά την Ευρώπη, πρέπει να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε σαν ιστορικοί.
Δεν πρέπει να περιμένουμε την "Αλήθεια" να φτάσει με μία δήλωση, αλλά να ξεκινήσουμε να χτίζουμε το δικό μας ψηφιδωτό.
Αυτό σημαίνει να διαβάζουμε και να ακούμε πέρα από τα ιδεολογικά φάσματα, να χρησιμοποιούμε την τεχνητή νοημοσύνη για τη μετάφραση μη αγγλικών συντηρητικών πηγών, να παρακολουθούμε τάσεις στις δημοσκοπήσεις και να ακούμε πέρα από τις πρωτεύουσες.
Αυτό δεν αφορά την υποστήριξη δεξιών ή συντηρητικών κομμάτων έναντι φιλελεύθερων ή προοδευτικών ιδεολογιών, αλλά τονίζει ότι η πλοήγηση με έναν ελαττωματικό χάρτη—που στερείται της πλήρους αληθινής εικόνας—βλάπτει την απόδοση όλων.
Η κατανόηση των πολιτικών ρευμάτων της Ευρώπης, των προοδευτικών επιτευγμάτων και των συντηρητικών αναδράσεων, μειώνει τον κίνδυνο ακριβών εκπλήξεων.
Από την ψήφο για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι την άνοδο της Giorgia Meloni στην Ιταλία, την έκρηξη του Alternative für Deutschland (AfD) στη Γερμανία, τις εξεγέρσεις των Ολλανδών αγροτών και την άνοδο της Marine Le Pen στη Γαλλία, κάθε εξέλιξη πυροδοτεί μία σειρά από σοκαρισμένες αντιδράσεις “Κανείς δεν το είδε να έρχεται”.
Ωστόσο, εκατομμύρια Ευρωπαίοι το είχαν προβλέψει.
Η ευρωπαϊκή κάλυψη των πολιτικών αλλαγών.
Η συνεχής έκπληξη μπορεί να προέρχεται από έναν λανθασμένο φακό—κυριαρχούμενο από τα μέσα ενημέρωσης στα αγγλικά, ιστορικές υπερδιορθώσεις και περιορισμένη κάλυψη επί του πεδίου—που παραμορφώνει την κατανόησή μας.
Καθώς αυτές οι αλλαγές εξαπλώνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, η παρανόηση της Ευρώπης θέτει στρατηγικούς κινδύνους που δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε.
Η αντίφαση.
Η Ευρώπη έχει παρουσιαστεί ως ένα σταθερό, φιλελεύθερο προπύργιο—με κεντρώες συμμαχίες να οδηγούν δράση για το κλίμα και την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενσαρκώνοντας ένα προοδευτικό ιδεώδες.
Ωστόσο, η πραγματικότητα αποκλίνει: το Ηνωμένο Βασίλειο εξήλθε από την ΕΕ το 2016, η Meloni έγινε Πρωθυπουργός της Ιταλίας το 2022, το AfD στη Γερμανία κατέγραψε δεύτερη θέση στις εκλογές του 2025, οι Ολλανδοί αγρότες απέκλεισαν δρόμους λόγω της πολιτικής μείωσης του αζώτου και το κέντρο της Γαλλίας κατέρρευσε το 2024, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της Le Pen.
Κάθε φορά, η κάλυψη των ΜΜΕ δείχνει σοκ, αγνοώντας τα σήματα που είναι ορατά για τις τοπικές κοινωνίες.
Ο ρόλος των αγγλόφωνων ευρωπαϊκών ΜΜΕ.
Αυτή η ασυνέπεια ξεκινά με το κρίσιμο φίλτρο των μέσων ενημέρωσης.
Τα αγγλόφωνα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως τα κρατικά χρηματοδοτούμενα France 24, Deutsche Welle, Politico Europe και κεντροαριστερές εκδόσεις όπως το Le Monde, εξυπηρετούν ένα αστικό, πανεπιστημιακά εκπαιδευμένο και διεθνώς προσανατολισμένο κοινό.
Αυτές οι πηγές είναι κυρίως αξιόπιστες και επαγγελματικές, αλλά αντανακλούν μία στενή μερίδα της κοινωνίας, υποεκπροσωπώντας συντηρητικές και αγροτικές απόψεις.
Η διαφορά μεταξύ συντηρητικών και κεντροαριστερών ΜΜΕ.
Μια βασική ανισότητα εντείνει αυτή την προκατάληψη: Ενώ τα κυρίαρχα φιλελεύθερα ΜΜΕ δημοσιεύουν τακτικά εκδόσεις στα αγγλικά, συντηρητικά και δεξιά μέσα στην Ευρώπη—όπως η Junge Freiheit στη Γερμανία ή το Il Giornale στην Ιταλία—σπάνια το κάνουν.
Αυτή η επιλογή οφείλεται σε διάφορους λόγους: την έλλειψη αντιληπτής ζήτησης στις αγορές των αγγλόφωνων, την καχυποψία απέναντι στην εχθρική αγγλο-αμερικανική κάλυψη και τη στρατηγική εστίαση στις τοπικές βάσεις.
Η πολιτική αλλαγή στην Ιταλία.
Στην Ιταλία, η νίκη της Giorgia Meloni το 2022, η οποία συχνά χαρακτηρίζεται ως "νεοφασιστική" λόγω των μεταφασιστικών ριζών του κόμματός της, ερμηνεύτηκε λανθασμένα από τα αγγλικά μέσα.
Ωστόσο, η πλατφόρμα της—χαμηλότεροι φόροι, ισχυρότερα σύνορα και εθνική περηφάνια—αντανακλούσε την απογοήτευση με τους διορισμένους τεχνοκράτες και τους δημοσιονομικούς κανόνες των Βρυξελλών.
Διαμόρφωσε μια συμμαχία με τη Lega του Matteo Salvini και το Forza Italia, εξασφαλίζοντας κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 44% των ψήφων, απευθυνόμενη σε εκατομμύρια απογοητευμένων από τα χρόνια αστάθειας, και όχι από εξτρεμιστές.
Η κυβέρνησή της (2022-2025) επικεντρώθηκε στην οικονομική ανάκαμψη.
Η Άνοδος του AfD στη Γερμανία.
Στη Γερμανία, η άνοδος του AfD σε ποσοστά άνω του 20% στις κρατικές εκλογές και η εκλογή δημάρχου το 2025 αντανακλούν την απογοήτευση για τις αυξανόμενες τιμές ενέργειας μετά το κλείσιμο των πυρηνικών σταθμών και τις πιέσεις από τη μετανάστευση.
Παρόλα αυτά, παρουσιάζεται ως μια επικίνδυνη ανωμαλία, αγνοώντας τις ρίζες του στα αγροτικά και ανατολικά εκλογικά σώματα.
Η εξέγερση των αγροτών στην Ολλανδία.
Στην Ολλανδία, το κυβερνητικό σχέδιο μείωσης του αζώτου του 2019, το οποίο επέβαλε εξαγορές αγροτικών εκμεταλλεύσεων, πυροδότησε αποκλεισμούς δρόμων από αγρότες που αντιμετώπιζαν υπαρξιακές απειλές για τα οικογενειακά τους επαγγέλματα.
Το Κίνημα Αγροτών-Πολιτών, που δημιουργήθηκε ως απάντηση, έγινε το μεγαλύτερο κόμμα στη Γερουσία της Ολλανδίας μέχρι το 2023, με την επανάσταση να διαβάζεται λανθασμένα ως μία απλή πλευρική εξέλιξη.
Η ανάδυση της Marine Le Pen στη Γαλλία.
Στη Γαλλία, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης από τον Πρόεδρο Emmanuel Macron το 2024 ακολούθησε την ήττα του κόμματός του στις ευρωπαϊκές εκλογές, ανοίγοντας το δρόμο για την άνοδο της Marine Le Pen και του Εθνικού Συναγερμού.
Το κίνημά της, που προσελκύει ψηφοφόρους από την εργατική τάξη και τη νεολαία που απογοητεύτηκαν από τα αριστερά συνδικάτα, έχει μαλακώσει τη ρητορική του—μετατοπίζοντας το από μια σκληρή αντι-μεταναστευτική γραμμή σε οικονομικό λαϊκισμό—κανονικοποιώντας την έλξη της, καθώς το κέντρο καταρρέει.
Χρειάζεται διαύγεια.
Για να κατανοήσουμε πραγματικά την Ευρώπη, πρέπει να σκεφτούμε και να ενεργήσουμε σαν ιστορικοί.
Δεν πρέπει να περιμένουμε την "Αλήθεια" να φτάσει με μία δήλωση, αλλά να ξεκινήσουμε να χτίζουμε το δικό μας ψηφιδωτό.
Αυτό σημαίνει να διαβάζουμε και να ακούμε πέρα από τα ιδεολογικά φάσματα, να χρησιμοποιούμε την τεχνητή νοημοσύνη για τη μετάφραση μη αγγλικών συντηρητικών πηγών, να παρακολουθούμε τάσεις στις δημοσκοπήσεις και να ακούμε πέρα από τις πρωτεύουσες.
Αυτό δεν αφορά την υποστήριξη δεξιών ή συντηρητικών κομμάτων έναντι φιλελεύθερων ή προοδευτικών ιδεολογιών, αλλά τονίζει ότι η πλοήγηση με έναν ελαττωματικό χάρτη—που στερείται της πλήρους αληθινής εικόνας—βλάπτει την απόδοση όλων.
Η κατανόηση των πολιτικών ρευμάτων της Ευρώπης, των προοδευτικών επιτευγμάτων και των συντηρητικών αναδράσεων, μειώνει τον κίνδυνο ακριβών εκπλήξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου