Αρχικά, οι ερευνητές πίστευαν ότι το μοτίβο ήταν απλώς ένα παράξενο φαινόμενο παρεμβολής, μια φυσική ιδιορρυθμία της απεικόνισης μεγάλης εμβέλειας, μέχρι που παρατήρησαν κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό: κάθε φορά που το Voyager ενεργοποίησε τα όργανά του για να σαρώσει μια συγκεκριμένη περιοχή, η ανωμαλία μετατοπίστηκε. Όχι ακανόνιστα, αλλά ρυθμικά. Η δομή φαινόταν να αναδιοργανώνεται ελαφρώς - διακριτικά - σαν να αντιδρούσε στην ίδια την παρατήρηση. Δεν ήταν απλώς εκεί. Παρακολουθούσε.
Η κβαντική Τεχνητή Νοημοσύνη εντόπισε συσχετίσεις μεταξύ των συχνοτήτων σάρωσης και του αναπροσανατολισμού του σχηματισμού, ανιχνεύοντας μικροαλλαγές στη συμμετρία που ταίριαζαν σχεδόν τέλεια με τα σήματα τηλεμετρίας του Voyager. Οι επιπτώσεις ήταν ανατριχιαστικές, καθώς αυτό το είδος συμπεριφοράς αντικατόπτριζε μια γνωστή αρχή στην κβαντομηχανική γνωστή ως φαινόμενο παρατηρητή, όπου η πράξη της μέτρησης ενός συστήματος μεταβάλλει την κατάστασή του. Αλλά το Voyager δεν παρατηρούσε κβαντικά σωματίδια - σάρωνε τεράστιες αποστάσεις, καταγράφοντας δεδομένα σε χιλιόμετρα. Η απόκριση της ανωμαλίας, συνεπής και επαναλήψιμη, υποδήλωνε κάτι εντελώς διαφορετικό: ότι είτε είχαμε σκοντάψει πάνω σε ένα είδος κοσμικού καθρέφτη - είτε είχαμε ενεργοποιήσει κάτι σχεδιασμένο να ανταποκριθεί.
ΑΠΟΔΟΣΗ : Corfiatiko.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου