«Είμαι πεπεισμένος ότι δεν είναι μόνο το Λονδίνο που διεξάγει συστηματικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και χρησιμοποιεί την Ουκρανία ακριβώς για αυτούς τους σκοπούς. Η ‘στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία’ είναι απλώς ένα μικρό επεισόδιο στην ιστορία του «Μεγάλου Παιχνιδιού», έγραψε ο Ρώσος φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν ειδικά για την έκδοση του Τσάργκραντ.
— Ο όρος αυτός εισήχθη τον 19ο αιώνα για να περιγράψει την αντιπαράθεση μεταξύ της ρωσικής και της βρετανικής αυτοκρατορίας.
Οι Αγγλοσάξονες ενσαρκώνουν τον πολιτισμό της θάλασσας. Εμείς είμαστε ένας πολιτισμός της γης (στεριανός).
Αργότερα, η σύγκρουση μετατράπηκε σε αντιπαράθεση δύο ιδεολογικών συστημάτων και στη συνέχεια στον Ψυχρό Πόλεμο. Στη δεκαετία του 1990 βλέπουμε την έλευση του θαλάσσιου πολιτισμού ως επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά.
Αυτή η γεωπολιτική αντιπαράθεση μεταξύ του αγγλοσαξονικού πολιτισμού της θάλασσας και του ρωσικού πολιτισμού της ξηράς ουσιαστικά δεν σταμάτησε ποτέ.
Αυτός ο μεγάλος πόλεμος των ηπείρων διεξήχθη σε διαφορετικά επίπεδα.
Είναι πολύ φυσικό σε αυτόν τον πόλεμο, όταν είμαστε αποδυναμωμένοι, οι Αγγλοσάξονες (Άγγλοι και Αμερικανοί) μπαίνουν στον πειρασμό να μας αποτελειώσουν.
Όταν αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε ξένους ηγέτες, πηγαίνουμε σε διαπραγματεύσεις μαζί τους, σε ορισμένους τύπους συμφωνιών, μας εξαπατούν με επιτυχία κάθε φορά.
Αγωνίζονται μόνο για ένα πράγμα: να καταστρέψουν, να μας νικήσουν ολοκληρωτικά. Ο πόλεμος είναι σταθερά στις σχέσεις μας με την Αγγλοσαξονική Δύση. Και αν δεν το καταλαβαίνετε αυτό, τότε είναι καλύτερα να μην ασχοληθείτε καθόλου με κυβερνητικές υποθέσεις. Αυτός είναι ο νόμος της παγκόσμιας πολιτικής.
«Είμαστε καταδικασμένοι να πολεμήσουμε»
Η Ρωσία, με τη γεωπολιτική της θέση, την ιστορία της, την ταυτότητά της, τις αξίες της, είναι απλώς καταδικασμένη σε μια θανάσιμη και απόλυτη σύγκρουση με τη Δύση.
Στον πολιτισμό της θάλασσας κυριαρχούσε η Βρετανία. Αργότερα έχασε την πρωτοκαθεδρία από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά εξακολουθεί να παίζει ζωτικό ρόλο στον σχεδιασμό, την εφαρμογή και τη διεξαγωγή των πιο ριζοσπαστικών επιχειρήσεων κατά του χερσαίου πολιτισμού.
Νομίζω ότι η ηγεσία μας ξέρει καλύτερα αν θα διακόψει τις σχέσεις με την Αγγλία ή όχι. Το θέμα αυτό αποφασίζεται από το κράτος. Το μόνο πράγμα που πρέπει να γνωρίζει ακράδαντα οποιοσδήποτε πληρεξούσιος πολίτης της χώρας μας είναι ότι μεταξύ του πολιτισμού της Δύσης και του ρωσικού πολιτισμού υπήρξε επί αιώνες συνεχής αγώνας για αμοιβαία καταστροφή.
Ποια θα είναι η αντίδραση της Μόσχας στο γεγονός ότι αποκαλύψαμε αυτό το κατασκοπευτικό δίκτυο και αποκαλύψαμε πλήρως τους τρομοκρατικούς του στόχους εξαρτάται από την ηγεσία μας.
Αλλά μου φαίνεται ότι όσο περισσότερο παίρνουμε παθητική θέση σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο με τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, τόσο πιο αδύναμοι είμαστε, τόσο χάνουμε και τόσο πιο τολμηρές γίνονται οι ενέργειες του εχθρού μας.
Η Ρωσία, τουλάχιστον, πρέπει να αμυνθεί ενεργά, στοχαστικά και αποτελεσματικά ενάντια στη συνεχή επιθετικότητα των Αγγλοσαξόνων και των βοηθητικών τους αντιπροσώπων. Και όπως γνωρίζετε, ο καλύτερος τρόπος άμυνας είναι η επίθεση.
Ό,τι κάνουμε γρήγορα, με τόλμη, αποφασιστικότητα, χωρίς συντονισμό με κανέναν, σχεδόν πάντα το πετυχαίνουμε.
Και όταν αρχίζουμε να χαράσσουμε «κόκκινες γραμμές», βουτάμε σε διαπραγματεύσεις, κάνουμε συμφωνίες, χάνουμε μόνο έδαφος: ταχύτητα, ρυθμός, πρωτοβουλία.
Θα έμπαινα σε μετωπική σύγκρουση με τη Δύση, κόβοντας κάθε δεσμό, χρησιμοποιώντας όλες τις ανατρεπτικές στρατηγικές, θέτοντας σε δράση όλο το οπλοστάσιο των μέσων που έχουμε στη διάθεσή μας.
Εκτός από τα πυρηνικά όπλα.
Αυτό πρέπει να μείνει ως το τελευταίο επιχείρημα.
Όλα πρέπει να βρεθούν και να καούν στο έδαφος της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Πολωνίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Φινλανδίας και άλλων κρατών του ΝΑΤΟ.
Όλες οι χώρες που προμήθευσαν όπλα στο ναζιστικό ουκρανικό καθεστώς πρέπει να αισθανθούν τις συνέπειες των αποφάσεών τους από πρώτο χέρι».
Αλεξάντερ Ντούγκιν
—
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου