Η συμπόνια πονάει.
Μερικές φορές απελπιστικά.
Όταν νοιώθεις άμεσα συνδεδεμένος με τα πάντα τότε, νοιώθεις υπεύθυνος και για όλα.
Δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σε αυτά για τα οποία νοιώθεις υπεύθυνος. Αδύνατον να απομακρυνθείς.
Σαν να είναι η μοίρα σου συνδεδεμένη με την μοίρα των άλλων.
Ο κίνδυνος βρίσκεται στο ότι θα κουβαλάς ολόκληρο τον κόσμο στου ώμους σου και ανά πάσα στιγμή αυτός ο κόσμος μπορεί να πέσει πάνω σου να σε συντρίψει.
Μία ισορροπία απαιτείται για να τα βγάλεις πέρα. Μία αρμονία που δεν νοείται να είναι λεπτή κι ευαίσθητη. Αντιθέτως, είναι βαριά και χοντροκομμένη γιατί, ανάλογα με τις περιστάσεις, οι όροι αντιστρέφονται, το καλό και το κακό παίζουν μονόζυγο με τους δικούς τους κανόνες και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το αν αντέχεις ή όχι.
Κι εδώ βρίσκεται η πραγματική δύναμη. Ναι. Να αγαπάς τον κόσμο. Να νοιώθεις υποχρεωμένος να σηκώσεις το βάρος που σου αναλογεί κι ας είναι πολλές φορές δυσανάλογο. Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται να είσαι και άδειος, ψυχρός, και ρεαλιστής, για να μπορέσεις να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με την δυστυχία, την αδικία, τη φρίκη. Αλλιώς θα πέσει αυτός ο κόσμος, που λόγω της συμπόνιας που βγάζει η ψυχή σου, να σε πλακώσει.
Είναι αυτονόητο πως δεν αλλάζει ο χαρακτήρας σου, ούτε η συμπεριφορά σου.
Άλλωστε η συνείδηση σου είναι αυτή που σε ωθεί. Κι αυτή είναι που σε έκανε συμπονετικό...
26/09/22-ΑΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου