Ανθρωπότητα: Μια μεγάλη απάτη διαπράττεται σε μια σε μεγάλο βαθμό χωρίς αντίσταση
ανθρωπότητα, από “σκοτεινούς σκλάβους” σύμφωνα με τον Julian Rose. οι οποίοι όπως λέει ο ίδιος, “θα φτάσουν σε κάθε σημείο για να πετύχουν τους σκοπούς τους”. Οι “σκοποί” τους είναι η ατζέντα του αποπληθυσμού και ο ολοκληρωτικός έλεγχος όσων έχουν απομείνει. Γνωρίζουμε ότι κυβερνιόμαστε από μη εκλεγμένους πράκτορες του βαθέως κράτους που έχουν μια σκοτεινή ατζέντα, και γνωρίζουν ότι το γνωρίζουμε, όμως καθημερινά υπάρχει μια έντονη υπενθύμιση ότι αυτή η σκοτεινή αίρεση εξακολουθεί να υλοποιεί αυτά που έχουν σχεδιάσει για το μέλλον μας, και εμείς εξακολουθούμε να είμαστε γονατισμένοι.της Patricia Harrity
Το γεγονός ότι δεν υπήρξε εξέγερση είναι ένα “δώρο στους σκοτεινούς σκλαβωτές”, σύμφωνα με τον Julian που διερευνά.
Ο πόλεμος, σε οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα τοπικό επίπεδο διαμάχης, είναι ένα κατασκευασμένο και προσχεδιασμένο γεγονός που βασίζεται σε απώτερο κίνητρο.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ο πόλεμος χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει έναν αντιπερισπασμό από κάτι πιο μόνιμης σημασίας, το οποίο οι πρωταγωνιστές θέλουν να εισάγουν υπό την κάλυψη του καπνού και της φωτιάς που κυριαρχούν στις εικόνες και τη ρητορική του πεδίου της μάχης. Κάτι που θα υποδουλώσει περαιτέρω ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας ώστε να συμμορφωθεί με το επιθυμητό τελικό παιχνίδι – και μάλιστα με πολύ ταχύτερο ρυθμό απ’ ό,τι θα αποδεικνυόταν διαφορετικά δυνατό.
Ο πόλεμος υποκινείται επίσης από την επιθυμητή οικονομική ανάκαμψη για την τύχη του στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος και, φυσικά, ως προάγγελος του χάους.
Το χάος αποτελεί ζωτικό παράγοντα που ωθεί τους τραυματισμένους πληθυσμούς να ζητούν έναν μεγάλο αδελφό σωτήρα για να τερματίσει τη σύγκρουση. Η σύγκρουση στην οποία οι ίδιοι αυτοί “σωτήρες” που προωθούν τον έλεγχο της ελίτ είχαν σημαντικό ρόλο στην έναρξη της εξ αρχής.
Δεδομένου ότι τα παγκόσμια γεγονότα χειραγωγούνται πολιτικά και οικονομικά για να δώσουν όλο και μεγαλύτερη εξουσία σε όλο και λιγότερους θεσμούς και σε αυτούς που τους διοικούν, οι “εχθροί του λαού” εντοπίζονται εύκολα.
Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ ενός εχθρού του 21ου αιώνα και ενός εχθρού προηγούμενων εποχών, είναι ότι η εκδοχή του 21ου αιώνα χρησιμοποιεί προηγμένη ψυχολογική χειραγώγηση ως το κύριο όπλο ενός ολοένα και πιο εικονικού οπλοστασίου.
Επομένως, ο σημερινός δημόσιος εχθρός αριθ. 1 – είναι ένας μάστορας της εξαπάτησης.
Η κατανόηση αυτού του γεγονότος σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε μια νέα διάσταση που πρέπει να κατανοήσουμε, προκειμένου να αναπτύξουμε μια στρατηγική ικανή να ξεσκεπάσει αυτή την εξαπάτηση και να εξουδετερώσει την ψυχολογική της επιρροή στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από εκείνους που διαθέτουν τη διορατικότητα και την επίγνωση που τους επιτρέπει να αναγνωρίζουν τα πρότυπα συμπεριφοράς και τα κίνητρα που είναι κοινά για τους κύριους πράκτορες πίσω από τη διαδικασία της ανθρώπινης υποδούλωσης.
Περιλαμβάνει την αναγνώριση των κύριων αιτιωδών στοιχείων πίσω από τη μαζική ύπνωση της ανθρωπότητας. Η πρόκληση μιας κατάστασης του νου (και της ύπαρξης) που οδηγεί τους καλούς ανθρώπους να “μην ενεργούν” όταν όλα γύρω τους απαιτούν ενστικτωδώς την άμεση ανάληψη δράσης.
Εξετάζοντας περαιτέρω αυτή τη δεινή κατάσταση πραγμάτων, γίνεται φανερό ότι υπάρχει κάτι που μπλοκάρει το ευρύτερο ένστικτο επιβίωσης ενός μεγάλου μέρους του ανθρώπινου πληθυσμού.
Με τον όρο “κατάσταση επιβίωσης” εννοώ κάτι περισσότερο από το να καταφέρνει κανείς να παραμείνει ζωντανός σε μια κρίση όπου κινδυνεύει η σωματική του υπόσταση. Η κατάσταση που μπλοκάρεται δεν είναι αυτή, αλλά στο ψυχικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτή η κατάσταση που ενστικτωδώς δίνει σε κάποιον την αίσθηση του τι είναι σωστό και τι λάθος – και μια σύνδεση με τους άλλους καθώς και με το φυσικό περιβάλλον που μας τρέφει.
Όταν αυτή η συνδεδεμένη κατάσταση είναι υγιής, αισθανόμαστε αμέσως εξοργισμένοι που οποιοδήποτε μέρος αυτής της συλλογικής ζωντανής οντότητας της οποίας είμαστε μέρος, απειλείται από τις κατάφωρες πράξεις άλλων ανθρώπων.
Αλλά όταν δεν είναι υγιής – όταν είναι άρρωστη – αυτή η ενστικτώδης οργή δεν καταφέρνει να παρέμβει. Αντ’ αυτού, το κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό της απόσυρσης και της παθητικής αυτοσυντήρησης. Και είναι αυτή η υποχώρηση σε ένα εγωιστικό αδιέξοδο αδιαφορίας για την τύχη της οικογένειας του ανθρώπου και της φύσης – που είναι η πραγματική πανδημία της εποχής μας.
Έχω περιγράψει σε προηγούμενα άρθρα πώς ο τεχνοβιομηχανικός ψηφιοποιημένος θεός της μαζικής αφαίρεσης, σε συνδυασμό με την υπόσχεσή του για “μια κουλτούρα ευκολίας”, έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην απομάκρυνση της ανθρωπότητας από κάθε προσπάθεια να συνδεθεί με τη βαθύτερη φύση της, να ανταποκριθεί στο κάλεσμα ενός ανώτερου στόχου και μιας καθοδηγητικής ψυχής.
Η εγωιστική ενασχόληση με την προσωπική προτίμηση συνοδεύεται από την επιείκεια σε ουσιαστικά καλλωπιστικές ανησυχίες. Και αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή που ο κόσμος διαλύεται από προσχεδιασμένους και σκληρά επιβαλλόμενους διαχωρισμούς, οι οποίοι βρωμίζουν τις ανθρώπινες αξίες και προετοιμάζουν το έδαφος για να γίνει το κεντρικό σύστημα ελέγχου πλήρως δεσποτικό.
Όσοι μπορούν να αντέξουν την ψευδή πολυτέλεια του εγωιστικού συμφέροντος σε μια τέτοια εποχή, ξεχωρίζουν βάναυσα ως κορυφαία παραδείγματα της πλήρους κατάρρευσης των ανθρωπιστικών και πνευματικών ευαισθησιών που παρέχουν στη ζωή την αληθινή της απήχηση και το πραγματικό της νόημα.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε κάπου στην αντιμετώπιση αυτής της διάχυτης κρίσης, είναι να εντοπίσουμε την πηγή και τη φύση αυτής της μεγάλης απάτης που διαπράττεται σε μια σε μεγάλο βαθμό μη ανθεκτική ανθρωπότητα. Όχι μόνο την τεχνολογία – αλλά και αυτό που βρίσκεται πίσω από την τεχνολογία και το οποίο έχει υπνωτίσει τα έμβια όντα ώστε να ακολουθήσουν το δηλητηριώδες πρόγραμμα επιτήρησης και ελέγχου.
Εδώ, όταν κοιτάξουμε αρκετά βαθιά, θα βρούμε την ατζέντα κατά της ζωής που ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ανθρώπινων ασθενειών που γνωρίζουμε ως ψυχωτικές, ψυχοπαθητικές και σαδιστικές. Μια τέτοια κατάσταση ανθρώπινης κατάντιας υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει Θεός. Ότι ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι υπεύθυνος για το σύμπαν – ή θα έπρεπε να είναι – και ότι όποιες δυνάμεις κι αν υπάρχουν “εκεί έξω”, μόνο εκείνες που βοηθούν στην επίτευξη των ακαθάριστων φιλοδοξιών των γήινων αξίζουν να ασχοληθούν μαζί τους.
Πρόκειται για μια λατρευτική πεποίθηση. Είναι η επικρατούσα θέση που κατέχει σήμερα η πλειονότητα των παγκόσμιων “ηγετών”. Η κυρίαρχη κατάσταση της ύπαρξής τους, όχι λιγότερο. Οι νεότεροι έχουν εκπαιδευτεί από τον Klaus Schwab και τους μπράβους του να είναι αδιαπέραστοι και απρόσβλητοι στα ανθρώπινα συναισθήματα. Αυτό θεωρείται επιτακτική ανάγκη για την υπόθεση της πλήρους τεχνο-ψηφιακής κατάληψης της καθημερινής ζωής.
Η δουλειά μας λοιπόν είναι να το καταλάβουμε αυτό. Όχι να το στείλουμε σε ένα κουτί με την ένδειξη “ασθένεια του 2%” και να το βάλουμε στο περβάζι του παραθύρου για να ξεχαστεί. Εναπόκειται σε εμάς να αναγνωρίσουμε το ρόλο μας στην αποδοχή και την άδεια αυτής της λατρευτικής πολιορκίας της ζωής στη γη.
Εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε τουλάχιστον το 90% του προβλήματος. Σε κάθε ιστορικό σημείο, όταν οι συνθήκες προσέφεραν την ευκαιρία να σπάσουμε τα σκοτεινά μάγια, εμείς επιλέξαμε να μην το κάνουμε. Αποτύχαμε να αναλάβουμε δράση και να πάρουμε τον έλεγχο της μοίρας μας ως συνάνθρωποι που εκτιμούν την αλήθεια, τη σοφία και τη δικαιοσύνη πάνω απ’ όλα.
Αντ’ αυτού, επιτρέψαμε να στρωθεί το κόκκινο χαλί για τους “νέους ηγέτες” του WEF και άλλους ψυχωτικούς αναζητητές εξουσίας να κάνουν τα χειρότερά τους. Με τη βοήθεια δισεκατομμυριούχων εγωιστών, εταιρικών βασιλιάδων, βασιλισσών και τραπεζιτών-γύπες.
Και αν μια γενναία ομάδα ξεσηκωθεί και μπλοκάρει το κέντρο της κατασταλτικής εξουσίας, όπως στον Καναδά για παράδειγμα, τότε το χειροκρότημα “εμείς, ο λαός” είναι πληθωρικό. Ωστόσο, σε ατομική βάση, οι περισσότεροι λένε “Μπράβο τους!”, αλλά παρ’ όλα αυτά επιστρέφουν σε μια απαθή κατάσταση απομόνωσης, στέλνοντας το δυνητικό γεγονός που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή τους στο ίδιο κουτί στο πρεβάζι του παραθύρου, ενώ παράλληλα λυπούνται για τη χαμένη ευκαιρία να ξεσηκωθούμε όλοι μαζί και να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας.
Είναι αναμφίβολα γεγονός ότι κάθε μία από αυτές τις “μη εξεγέρσεις” είναι ένα δώρο στους σκοτεινούς σκλάβους μας. Κάθε καταστολή που ακολουθεί είναι πιο διάχυτη και πιο βίαιη από την προηγούμενη.
Ο επακόλουθος φόβος, το άγχος και η σύγχυση που συνεπάγεται αυτό, είναι το καύσιμο που χρειάζεται η αίρεση για να διατηρήσει το σατανικό καθεστώς της.
Αυτό δεν είναι κενό γράμμα. Όσοι προσκυνούν στο βωμό του Μπαφομέτ (Baphomet) δεσμεύονται να εξασφαλίσουν ότι ο αφέντης τέρας τους θα τρέφεται καλά. Μασονικοί ναοί υπάρχουν μέσα στη βρετανική Βουλή των Αντιπροσώπων. Όπου η φιλοδοξία περιλαμβάνει την καταπάτηση άλλων για την επίτευξη των επιθυμητών στόχων, εμπλέκονται δαιμονικές δυνάμεις.
Η Ουάσινγκτον, η Καμπέρα (πρωτεύουσα της Αυστραλίας) και το Βατικανό στη Ρώμη είναι αρχιτεκτονικά σχεδιασμένα σύμφωνα με τον σατανιστικό συμβολισμό που αγκαλιάζει και λατρεύει το χρήμα και την εξουσία ως τον υπέρτατο στόχο της ζωής. Το “τετραγωνικό μίλι” του City του Λονδίνου υιοθετεί την ίδια εμμονή και αναμφίβολα το ίδιο κάνει και η Wall Street – και άλλα τέτοια κέντρα αχαλίνωτης λατρείας του Μαμωνά.
Οι πράκτορες του βαθέος κράτους δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν το παγκόσμιο καθεστώς επιβολής τους χωρίς άμεση σύνδεση με τα κέντρα της σκοτεινής ενέργειας. Εκείνοι που είναι πιο αποφασισμένοι να είναι το κορυφαίο σκυλί θα φτάσουν σε κάθε σημείο για να επιτύχουν τους σκοπούς τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καταφεύγουν στην παιδοφιλία και τη θυσία παιδιών μέσα στους πολιτικούς κύκλους και τους κύκλους της “ελίτ”, των οποίων ο υπολογισμένος τρόπος ζωής εξαρτάται από την αιώνια άντληση της αθώας δύναμης των άλλων. Να βιώνουν την αγνή ενέργεια των αθώων παιδιών και να τη μετατρέπουν σε σκοτεινές πράξεις παγκόσμιας καταπίεσης.
Τι είναι λοιπόν αυτό που κρατάει την ανθρωπότητα γονατισμένη μπροστά σε εκείνους που επιδίδονται ελεύθερα σε συνεχείς πράξεις δολοφονίας;
Ο φόβος; Ο σκεπτικισμός; Η υπερβολική άνεση; Η κυνική ικανοποίηση από το “ευκαιριακό δουλεμπόριο της ημέρας”;
Αναμφίβολα κάτι από το καθένα. Αλλά περισσότερο από όλα μαζί, υποστηρίζω ότι το κλειδί είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Και αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει “μεγάλος εγωισμός”, ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει ότι κάποιος γνωρίζει ότι ανταποκρίνεται σε αυτό που του προσφέρει καθοδήγηση στο βαθύτερο επίπεδο της ύπαρξής του.
Οι ενέργειες που προέρχονται από αυτή την πηγή είναι οι μόνες ενέργειες που θα καταστρέψουν τελικά τους δράστες του βαθύτατου κακού. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση για την επίτευξη της χειραφέτησης της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει άλλη δύναμη ικανή να εκτονώσει και να νικήσει τους σατανικούς αλήτες, των οποίων η έκδηλη κακοήθεια που μισεί τη ζωή εξαπλώνεται – σχεδόν ανεξέλεγκτα – σε ολόκληρο τον κατεστραμμένο από τον πόλεμο κόσμο σήμερα.
Το αληθινό μας έργο, εδώ και τώρα, είναι να ενδυναμώσουμε αυτόν τον δεσμό που ο καθένας μας έχει με τον Δημιουργό μας και έτσι να γίνουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι πνευματικοί πολεμιστές, προετοιμασμένοι για την αντιπαράθεση με εκείνο που σκοπεύει να μας καταστρέψει και κάθε ίχνος εκείνης της Θεϊκής Σπίθας που ανακινεί τις ψυχές μας και μας κάνει αληθινά Ανθρώπινα Όντα.
Η καλλιέργεια αυτής της σπίθας για να εξελιχθεί σε μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ – αυτή είναι η πραγματική μας πρόκληση σήμερα. Το κάλεσμα προς όλους μας που θα είναι ο πραγματικός καταλύτης για να διώξουμε τα παράσιτα και να επιφέρουμε τη γέννηση ενός Νέου Πολιτισμού.
Κουράγιο, αγαπητοί φίλοι, κουράγιο. Η νίκη είναι δική μας, αν τη θέλουμε πραγματικά – και είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε γι’ αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου