Καπιταλισμός με Κινέζικα Χαρακτηριστικά.

Η άγνωστη σχέση του ΚΚ Κίνας με το Great Reset.

Το ζητούμενο της Μεγάλης Επανεκκίνησης φαίνεται να είναι η καθιέρωση ενός συστήματος κινεζικού κομμουνιστικού τύπου, που περιλαμβάνει τον εξαιρετικά αυξημένο κρατικό έλεγχο της οικονομίας, την συνέργεια και τον στενό συντονισμό μεταξύ κυβερνήσεων και ιδιωτικού τομέα, και την έντονη ποδηγέτηση του πληθυσμού.

Η Κίνα είναι το πρότυπο για την Μεγάλη Επανεκκίνηση. Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα της Κίνας, ο «κομουνισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά», είναι το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών για τη Δύση. Εκτός από πρότυπο, είναι άραγε η Κίνα συνεργάτης ή ανταγωνιστής της ατζέντας του Great Reset; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα εξαρτάται, εν μέρει, από την κατανόηση των σχέσεων μεταξύ της Κίνας και των δυτικών παγκοσμιοποιητών. Οι όροι αυτών των σχέσεων μπορούν να προκύψουν από τις δυτικές επενδύσεις στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα της Κίνας και από την συμμετοχή Κινέζων αξιωματούχων, και άλλων αξιωματούχων με έδρα την Κίνα, σε δυτικές παγκοσμιοποιητικές ΜΚΟ, διεθνείς οργανισμούς διακυβέρνησης, εταιρείες, τράπεζες και πανεπιστήμια.

Καπιταλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά.

Πριν από αρκετές δεκαετίες, όταν η αυξανόμενη εξάρτηση της Κίνας από τους κερδοσκοπικούς τομείς της οικονομίας της δεν μπορούσε πλέον να αμφισβητηθεί αξιόπιστα από το ΚΚΚ, η ηγεσία του ενέκρινε το σύνθημα «σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» για να περιγράψει το κινεζικό οικονομικό σύστημα. Διατυπωμένη από τον Deng Xiaoping, η φράση έγινε ένα ουσιαστικό συστατικό της προσπάθειας του ΚΚΚ να εξορθολογίσει την κινεζική κερδοσκοπική ανάπτυξη υπό ένα σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό πολιτικό σύστημα. Ο «καπιταλισμός» θα υποστήριζε τον σοσιαλισμό, μέχρι να επιτευχθεί ο κομμουνισμός.

Σύμφωνα με το κόμμα, η αυξανόμενη ιδιωτικοποίηση της κινεζικής οικονομίας επρόκειτο να είναι μια προσωρινή φάση -που θα διαρκούσε έως και εκατό χρόνια, σύμφωνα με ορισμένους ηγέτες του κόμματος!- στον δρόμο προς μια αταξική κοινωνία πλήρους σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Οι ηγέτες του κόμματος ισχυρίζονταν, και εξακολουθούν να ισχυρίζονται, ότι ο σοσιαλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά ήταν απαραίτητος στην περίπτωση της Κίνας, επειδή η Κίνα ήταν μια «οπισθοδρομική» αγροτική χώρα όταν εισήχθη ο σοσιαλισμός/κομμουνισμός -πολύ νωρίς, όπως υποστηρίζεται. Η Κίνα χρειαζόταν μια καπιταλιστική ενίσχυση.

Είτε οι ηγέτες του ΚΚΚ πιστεύουν στην ρητορική τους, είτε όχι, η ιδεολογική γυμναστική που επιδεικνύουν είναι θεαματική. Το σύνθημα ενσωματώνει και συγκαλύπτει μια φαινομενικά έκδηλη αντίφαση, με στόχο τον καθαγιασμό ή την «επανακομμουνιστικοποίηση» της κινεζικής κερδοσκοπικής ανάπτυξης ως προϋπόθεση του πλήρους σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Με την φράση μου «καπιταλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά» δεν είμαι ο πρώτος που έπαιξα με τον «σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά». Οι Yasheng Huang, et al., έχουν γράψει ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο.

Αλλά για τους σκοπούς του κειμένου, στο «Τι είναι ο καπιταλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά;» ο Κινέζος μελετητής Wei Zhao χαρακτηρίζει εύστοχα το κινεζικό σύστημα:

«Η κινεζική κοινωνική δομή είναι ένα είδος σχεσιακής αγοράς, η οποία έχει στην κορυφή ένα κράτος στο οποίο είναι όλοι φόρου υποτελείς και το υπόλοιπο μέρος αποτελείται από μικρούς έμπορους καπιταλιστές, χωρίς καμία μεσαία τάξη στο ενδιάμεσο. Επομένως, δεν υπάρχει χωριστή σφαίρα «οικονομίας» ή «αγοράς» εκτός από το πολιτικό Κράτος ή την κοινοτική κοινωνία.»

Σύμφωνα με την παραπάνω διατύπωση, το «κράτος στο οποίο είναι όλοι υποτελείς» πρέπει να περιλαμβάνει τους ευνοούμενους εταιρικούς γίγαντες, τις τράπεζες και τις εταιρείες επενδύσεων.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση, στην ουσία αποτελεί την ανάπτυξη του κινεζικού συστήματος στην Δύση, αντίστροφα όμως. Ενώ η κινεζική πολιτική τάξη ξεκίνησε με ένα σοσιαλιστικό οικονομικό και πολιτικό σύστημα και εισήγαγε τον «καπιταλισμό» (ή την ιδιωτική κερδοσκοπική παραγωγή) αργότερα, η Δύση ξεκίνησε με κάποιο βαθμό καπιταλισμού και τώρα στοχεύει να εφαρμόσει ένα σοσιαλιστικό/κομουνιστικό πολιτικό σύστημα που να κατευθύνει την οικονομία. Λες και η δυτική ολιγαρχία κοίταξε τον «σοσιαλισμό» που εμφανίζεται στην Κίνα και είπε, «ναι, το θέλουμε»!!

Αυτή η μοντελοποίηση της Δύσης στο πρότυπο της Κίνας επιβεβαιώνεται από πολυάριθμα στοιχεία. Ένα από τα πρώτα πρόσωπα ήταν ο Maurice Strong, ο αείμνηστος περιβαλλοντολόγος, Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, πρώτος εκτελεστικός διευθυντής του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP) και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF). Σε μια συνέντευξη του 2010 στον The Guardian, ο Strong είπε:

«Γνωρίζουμε ότι ο καθαρός καπιταλισμός δεν λειτούργησε. Στην Κίνα, χρησιμοποιούν το σύστημά τους -το οποίο αποκαλούν σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς- για να επιτύχουν τους στόχους τους. Είναι επίσης σε μια συνεχής διαδικασία εξέλιξης. Είχα εργασιακή σχέση με την Κίνα σχεδόν σε όλη την ενήλική μου ζωή. Έχω δει την αξιοσημείωτη πρόοδο που έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν. Μαθαίνουν γρήγορα. Τείνουν να είναι από τους καλύτερους, όσον αφορά τις επιχειρήσεις και της βιομηχανία. Έχουν μάθει πώς να χρησιμοποιούν τις μεθόδους του καπιταλισμού για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους του σοσιαλισμού. Η Κίνα συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών με την καλύτερη [καπιταλιστική] διαχείριση σήμερα.»

Ο Maurice Strong ήταν ένας από τους μέντορες του Klaus Schwab, του ιδρυτή και προέδρου του WEF. Ο άλλος μέντορας του Schwab ήταν ο Henry Kissinger. Φυσικά, ήταν ο Κίσινγκερ, ο οποίος, σε μια σειρά από μυστικές τότε συναντήσεις στο Πεκίνο, «ομαλοποίησε» τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα. Αυτή η εξομάλυνση ήταν η προϋπόθεση για την άνθηση του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά, που ενισχύθηκε από τις δυτικές επενδύσεις. Ο Κίσινγκερ, [σήμερα έχει πεθάνει] ήταν μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Λέσχης Bilderberg, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), ιδρυτικό μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, μέλος του WEF και προστατευόμενος του Ντέιβιντ Ροκφέλερ.

Στους New York Times, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ επαίνεσε την μαοϊκή Κίνα μετά την επίσκεψή του στην κομμουνιστική χώρα:

«Όποιο κι αν είναι το τίμημα της Κινεζικής Επανάστασης, προφανώς πέτυχε όχι μόνο να δημιουργήσει μια πιο αποτελεσματική και αφοσιωμένη διοίκηση, αλλά και να ενισχύσει το υψηλό ηθικό και την αίσθηση της κοινότητας γύρω από κάποιους σκοπούς. Η γενική οικονομική και κοινωνική πρόοδος είναι εξίσου εντυπωσιακή. Μόλις πριν από 25 χρόνια, η πείνα και η άθλια φτώχεια λέγεται ότι ήταν περισσότερο ο κανόνας παρά η εξαίρεση στην Κίνα. Σήμερα, σχεδόν όλοι φαίνεται να απολαμβάνουν επαρκή, αν και σπαρτιατική, τροφή, ρουχισμό και στέγαση.»

Έχετε υπόψη σας πως ο Ροκφέλερ έκανε αυτές τις δηλώσεις το 1973, μετά το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός, κατά το οποίο πάνω από 40 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα. Και αυτά τα δήλωσε εν μέσω της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν δολοφονήθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι επιπλέον. Σίγουρα, όσο καλά κι αν ζούσε, ο Ροκφέλερ δεν αγνοούσε αυτά τα γεγονότα. Μετά το θάνατο του Μάο, ο Ροκφέλερ ενθάρρυνε τον Κίσινγκερ να εξομαλύνει τις σχέσεις με την Κίνα.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στο CTGN TV, το κρατικό ξενόγλωσσο ειδησεογραφικό κανάλι με έδρα το Πεκίνο, ο Schwab παρατήρησε σχετικά με την Κίνα: «Νομίζω ότι είναι πρότυπο για πολλές χώρες». Ο Schwab συνέστησε επίσης να εφαρμοστεί παγκοσμίως ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων, το πνευματικό τέκνο του:

«Πρέπει να ορίσουμε τα συγκεκριμένα στοιχεία του παγκόσμιου συστήματος…Τώρα έχει διαμορφωθεί η βάση. Πρέπει όμως να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Πρέπει να έχουμε στρατηγική διάθεση. Πρέπει να κατασκευάσουμε τον κόσμο του αύριο. Είναι ένας συστημικός μετασχηματισμός του κόσμου. Λοιπόν, πρέπει να ορίσουμε πώς θα πρέπει να μοιάζει ο κόσμος, στον οποίο θέλουμε να βγούμε μετά από αυτήν την περίοδο μεταμόρφωσης…

Τώρα, ρωτάτε πώς να το κάνουμε; Νομίζω ότι χρειάζεται αυτό που νιώθουμε στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ότι είναι μια προσέγγιση των κοινωνικών εταίρων. Σίγουρα οι κυβερνήσεις είναι που πρέπει να πρωτοστατήσουν, αλλά οι επιχειρήσεις… οι περισσότερες από τις λύσεις θα έρθουν μέσω των καινοτομιών από τις επιχειρήσεις. Και πρέπει να ενσωματώσουμε τον μεγάλο πληθυσμό. Και, πρέπει να γίνουμε οι μέντορες για τον πληθυσμό, για να δείξουμε, μέσω των καλών μας παραδειγμάτων, ότι το μέλλον απαιτεί αυτήν την αλλαγή και ότι αυτή η αλλαγή, τελικά, θα είναι επωφελής για εκείνους.»

Το ζητούμενο της Μεγάλης Επανεκκίνησης φαίνεται να είναι η καθιέρωση ενός συστήματος κινεζικού τύπου, που περιλαμβάνει τον εξαιρετικά αυξημένο κρατικό έλεγχο της οικονομίας, την συνέργεια και τον στενό συντονισμό μεταξύ των κυβερνήσεων και του ιδιωτικού τομέα (αλλιώς: τον οικονομικό φασισμό) και την «καθοδήγηση» και ποδηγέτηση του πληθυσμού.

Αυτή η «καθοδήγηση» περιλαμβάνει απαραιτήτως το είδος των αυταρχικών μέτρων και των τεχνολογιών επιτήρησης που χρησιμοποιεί η κινεζική κυβέρνηση για να ελέγξει τον πληθυσμό της, γι’ αυτό ο Schwab προαναγγέλλει τις τεχνολογίες της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης (4-IR): ατομική παρακολούθηση αποτυπώματος εκπομπών άνθρακα, ένα πανταχού παρόν Διαδίκτυο, έξυπνες πόλεις των 15 λεπτών, αλγόριθμοι που αναλαμβάνουν κυβερνητικές εργασίες, επαυξημένη πραγματικότητα (AR), εικονική πραγματικότητα (VR), μικτή πραγματικότητα (MR), το metaverse, το σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης, ψηφιακές ταυτότητες, ψηφιακά νομίσματα της κεντρικής τράπεζας (CBDC), νανορομποτικές διεπαφές εγκεφάλου-ψηφιακού σύννεφου (cloud), ψυχολογικές τεχνικές ώθησης… κ.ά.

Θα μπορούσε άραγε αυτό το μοντέλο στα πρότυπα της Κίνας να εξηγήσει επίσης την πολιτιστική επανάσταση που μοιάζει με μαοϊκή, η οποία έχει σαρώσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου με την πολιτικά ορθή «αφύπνιση» (woke); Είναι η woke επανάσταση ο πρόδρομος του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά στην Δύση;

Σε μια αποκαλυπτική κίνηση, το WEF προσπάθησε να διακρίνει τον «καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων» από τον «κρατικό καπιταλισμό» της Κίνας. Στο άρθρο τους, «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του κοινωνικού καπιταλισμού, του μετοχικού καπιταλισμού και του κρατικού καπιταλισμού;» ως μέρος της ατζέντας του Νταβός, οι Klaus Schwab και Peter Vanham υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων δεν είναι ούτε ο «κρατικός καπιταλισμός» της Κίνας ούτε ο «μετοχικός καπιταλισμός» του μεγαλύτερου μέρους του δυτικού κόσμου.

Αφήνοντας κατά μέρος την προβλέψιμη κριτική τους για τον μετοχικό καπιταλισμό -πως υποτίθεται ότι αποτυγχάνει να καλύψει τις ανάγκες όλων των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων στην κοινωνία- θα αναφερθώ στην αντιμετώπιση του κρατικού καπιταλισμού. Ο κρατικός καπιταλισμός, όπως ισχυρίζονται:

«…Λύνει ένα σημαντικό μειονέκτημα του μετοχικού καπιταλισμού, επειδή υπάρχουν μηχανισμοί που διασφαλίζουν ότι τα ιδιωτικά και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα δεν επισκιάζουν τα ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα. Το κράτος το κάνει αυτό με τρεις τρόπους: Πρώτον, διατηρεί έναν ισχυρό έλεγχο στην διανομή τόσο των πόρων όσο και των ευκαιριών. Δεύτερον, μπορεί να παρέμβει σχεδόν σε κάθε κλάδο. Και τρίτον, μπορεί να κατευθύνει την οικονομία μέσω έργων υποδομής μεγάλης κλίμακας, έρευνας και ανάπτυξης, εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης ή στεγαστικών έργων…»

Ωστόσο, υπό τον κρατικό καπιταλισμό, όπως παραδέχονται, «η κυβέρνηση κατέχει πάρα πολλή εξουσία». Συνιστούν τον καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων ως εναλλακτική λύση, τόσο στον κρατικό όσο και στον μετοχικό καπιταλισμό. Υπό τον καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων, όπως διατείνονται:

«…Όλοι όσοι έχουν μερίδιο στην οικονομία μπορούν να επηρεάσουν την λήψη των αποφάσεων και οι μεταβλητές που βελτιστοποιούνται για τις οικονομικές δραστηριότητες ενσωματώνουν ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα».

Ακριβώς πώς «ενσωματώνονται» αυτά τα κοινωνικά συμφέροντα; Μέσω των Περιβαλλοντικών, Κοινωνικών και Διακυβερνητικών δεικτών (ESG). Ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων ισχυρίζεται ότι μας εκπροσωπεί, χωρίς να μας επιτρέπει να έχουμε λόγο. Είναι ένα σχέδιο «καλοπροαίρετης» δικτατορίας.

Σχήμα 1: Κοινωνικός καπιταλισμός εναντίον μετοχικού και κρατικού καπιταλισμού.

Αναπαριστούν την σύγκριση των τριών συστημάτων σ’ έναν πίνακα.

Όπως γνωρίζουμε από το βιβλίο του Schwab και τον ιστότοπο του WEF, το κράτος είναι ένας από τους σημαντικότερους εταίρους στον καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων. Οι Schwab και Malleret έγραψαν τα εξής στο βιβλίο Covid-19: The Great Reset:

«Ένα από τα σπουδαία διδάγματα των τελευταίων πέντε αιώνων στην Ευρώπη και την Αμερική είναι το εξής: οι οξείες κρίσεις συμβάλλουν στην ενίσχυση της ισχύος του κράτους. Συνέβαινε πάντα και δεν υπάρχει λόγος να γίνει διαφορετικά με την πανδημία της COVID-19.»

Ο Schwab και η παρέα του ζητούν επανειλημμένα «την επιστροφή του μεγάλου κράτους». Και ένας από τους λόγους για τον καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων, διατείνονται οι Schwab και Vanham, είναι η αποτροπή της περιβαλλοντικής καταστροφής, την οποία θεωρούν «οξεία κρίση». Αυτό που λένε για τον κρατικό καπιταλισμό δεν ισχύει λιγότερο για τον καπιταλισμό των κοινωνικών εταίρων:

«…H κυβέρνηση διατηρεί έναν ισχυρό έλεγχο στην διανομή των πόρων και των ευκαιριών… μπορεί να παρέμβει σχεδόν σε κάθε κλάδο και μπορεί να κατευθύνει την οικονομία μέσω μεγάλης κλίμακας υποδομών, έρευνας και ανάπτυξης, έργα εκπαίδευσης, υγειονομικής περίθαλψης ή στέγασης.»

Το WEF εισηγείται τέτοιες βαριές παρεμβάσεις σε αμέτρητες σελίδες που έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπό του. Όπου ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων είναι πιο κοντά στον κρατικό καπιταλισμό, παρά στον καπιταλισμό των μετόχων. Ωστόσο, το κράτος απουσιάζει εμφανώς από το τραπέζι τους. Αυτό οφείλεται στο ότι ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων και ο κρατικός καπιταλισμός είναι ελάχιστα, αν όχι καθόλου, διακριτοί μεταξύ τους;

Ο καπιταλισμός των κοινωνικών εταίρων είναι κρατικός καπιταλισμός συν περιβαλλοντισμός, με τον περιβαλλοντισμό να μπαίνει κρυφά από την κερκόπορτα των επιχειρηματικών κοινωνικών εταίρων. Τα περιβαλλοντικά μέτρα παραδίδονται στους «κοινωνικούς εταίρους» μέσω των Περιβαλλοντικών, Κοινωνικών και Διακυβερνητικών δεικτών (ESG). Οι δείκτες ESG υπαγορεύουν την παραγωγή και την κατανάλωση σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια. Αλλά δεν είναι ότι ο πληθυσμός γενικά έχει κάποιο λόγο στην βαθμολογία ESG ή τις επιπτώσεις της.

Το WEF επαινεί τα θαύματα του κρατικού καπιταλισμού της Κίνας, στα κείμενα «Γεω-οικονομία με κινεζικά χαρακτηριστικά» και «8 πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για την οικονομία της Κίνας», μεταξύ πολλών άλλων.

Παρά τις αδύναμες προσπάθειες του WEF να διακρίνει τον «κοινωνικό» καπιταλισμό από τον κρατικό καπιταλισμό, ο κρατικός «καπιταλισμός» της Κίνας φαίνεται να είναι το μοντέλο για το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που προωθείται για την Δύση, και η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι η πιο ειλικρινής έκφραση αυτού του συστήματος – αν και η διατύπωση κάθε άλλο παρά απολύτως ειλικρινής είναι.

Τα «κινεζικά χαρακτηριστικά», που στοχεύει να αναπαράγει η Μεγάλη Επανεκκίνηση σε σχέση με τον δυτικό καπιταλισμό, συνεπάγονται έναν εξαιρετικά αυξημένο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, μια σοβαρή παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας για την πλειοψηφία, και μια τεχνοκρατική κυριαρχία επί του πληθυσμού – μαζί με μια νεο-Μαλθουσιανή ατζέντα. Ο νέο-Μαλθουσιανός έλεγχος του πληθυσμού και των πόρων είναι η βάση της λεγόμενης «αειφόρου ανάπτυξης», του περιβαλλοντιστικού ήθους του κοινωνικού καπιταλισμού.

Εταιρικός Σοσιαλισμός.

Ένας άλλος όρος για την περιγραφή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που επιφέρει η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι ο «εταιρικός σοσιαλισμός». Αυτός ο όρος μας βοηθά επίσης να καταλάβουμε γιατί οι παγκοσμιοποιητές προτιμούν κάποια μορφή σοσιαλισμού και πώς κατάφεραν να εντάξουν στο πλάνο τους κορυφαίες εταιρείες, εμπορικές τράπεζες, διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων και κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο. Με τον όρο εταιρικός σοσιαλισμός, δεν εννοώ αυτό που μπορεί να εννοούν οι Δημοκρατικοί σοσιαλιστές και άλλοι αριστεροί με αυτόν τον όρο: «εταιρική ευημερία», φορολογικές περικοπές και διασώσεις για εταιρείες σε βάρος των εργαζομένων κ.λπ. Η χρήση μου ακολουθεί αυτή του αείμνηστου ιστορικού και Υπότροφου του Ινστιτούτου Χούβερ, Antony C. Sutton:

«Ο γέρος John D. Rockefeller και οι καπιταλιστές σύντροφοί του τον 19ο αιώνα ήταν πεπεισμένοι για μια απόλυτη αλήθεια: ότι κανένας μεγάλος χρηματικός πλούτος δεν μπορούσε να συσσωρευτεί υπό τους αμερόληπτους κανόνες μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας laissez faire. Ο μόνος σίγουρος δρόμος για την απόκτηση τεράστιου πλούτου ήταν το μονοπώλιο: εκδιώξτε τους ανταγωνιστές σας, μειώστε τον ανταγωνισμό, εξαλείψτε το laissez-faire και προπάντων λάβετε κρατική προστασία για τον κλάδο σας μέσω συμμορφούμενων πολιτικών και κυβερνητικών κανονισμών. Αυτή η τελευταία οδός αποδίδει ένα νόμιμο μονοπώλιο, και ένα νόμιμο μονοπώλιο οδηγεί πάντα στον πλούτο.

Αυτό το σχήμα των βαρώνων-ληστών είναι επίσης, με διαφορετικές ετικέτες, το σοσιαλιστικό σχέδιο. Η διαφορά μεταξύ ενός εταιρικού κρατικού μονοπωλίου και ενός σοσιαλιστικού κρατικού μονοπωλίου είναι ουσιαστικά μόνο η ταυτότητα της ομάδας που ελέγχει τη δομή εξουσίας… Ονομάζουμε αυτό το φαινόμενο του εταιρικού νομικού μονοπωλίου -τον έλεγχο της αγοράς που αποκτάται με την χρήση πολιτικής επιρροής- εταιρικό σοσιαλισμό».

Ο εταιρικός σοσιαλισμός βοηθά να εξηγηθεί γιατί οι δυτικές τραπεζικές ελίτ και οι διεθνείς επιχειρηματίες επένδυσαν στην επανάσταση των Μπολσεβίκων και γιατί μετέφεραν την βιομηχανική τεχνολογία στην Σοβιετική Ένωση, ακόμη και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επρόκειτο για μονοπωλητές που έβλεπαν στον σοσιαλισμό -που είναι ένα μονοπωλιακό σύστημα, αν πότε υπήρξε κάτι τέτοιο- ένα μέσο για την ίδρυση μιας αιχμάλωτης αποικίας από την οποία θα μπορούσαν να επωφεληθούν, αφού η Ρωσία είχε αποτραπεί από το να εξελιχθεί σε μια οικονομία της αγοράς, της οποίας οι παίκτες θα μπορούσαν, σε διαφορετική περίπτωση, να ανταγωνίζονται με τις δυτικές εταιρείες και τράπεζες. Δηλαδή, ενώ η Σοβιετική Ένωση έγινε ο φαινομενικός εχθρός των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης, τα ανώτερα στρώματα του δυτικού χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κατεστημένου επένδυσαν στο σοσιαλιστικό κράτος, εξαπατώντας επίσης τους υπέρμαχους του Ψυχρού Πολέμου.

Ο εταιρικός σοσιαλισμός εξηγεί επίσης γιατί παρόμοιοι, αν όχι οι ίδιοι, παράγοντες επένδυσαν και συνεχίζουν να επενδύουν στην Κίνα και γιατί οι ηγέτες της παγκοσμιοποίησης προωθούν το κινεζικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα σε άλλο επίπεδο, το εθνικό πολιτικό σύστημα και διάφοροι άλλοι αναφέρονται στην Κίνα δήθεν ως απειλή για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και την εθνική ασφάλεια.

Για να επικαιροποιηθεί και να επεκταθεί η διατριβή του Sutton σε σχέση με την παράλληλη τροχιά της Κίνας, μπορεί κανείς να διερευνήσει τις επενδύσεις από αμερικανικές εταιρείες, τράπεζες και διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων στην Κίνα αμέσως μετά το θάνατο του Μάο και την άνοδο του Ντενγκ Σιαοπίνγκ στην εξουσία. Αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι, όπως ακριβώς οι ελίτ της δυτικής παγκοσμιοποίησης υποστήριξαν την Σοβιετική Ένωση πριν και κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ίδιο έκαναν και στην περίπτωση της Κίνας, ξεκινώντας από το 1979, αν όχι νωρίτερα. Όπως γράφει ο Michel Chossudovsky στο Towards Capitalist Restoration:

«Την επίσκεψη του 1979 του Deng Xiaoping στις ΗΠΑ ακολούθησε τον Ιούνιο του 1980 η εξίσου σημαντική συνάντηση στη Wall Street του Rong Yiren, προέδρου της CITIC, και του David Rockefeller. Στην συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε στο ρετιρέ του συγκροτήματος Chase Manhattan Bank, συμμετείχαν ανώτερα στελέχη σχεδόν 300 μεγάλων αμερικανικών εταιρειών. Επετεύχθη μια σημαντική συμφωνία μεταξύ της Chase, της CITIC και της Τράπεζας της Κίνας, η οποία περιελάμβανε την ανταλλαγή ειδικών και τεχνικού προσωπικού για να προσδιορίσουν και να καθορίσουν τους τομείς της κινεζικής οικονομίας που είναι πιο δεκτικοί στην αμερικανική τεχνολογία και εισροή κεφαλαίων».

Η CITIC, παρεμπιπτόντως, είναι επί του παρόντος συνεργάτης του WEF.

Το 2012, σε ένα άρθρο με τίτλο «Οι κληρονόμοι των συντρόφων του Μάο αναδύονται ως η νέα καπιταλιστική αριστοκρατία», το Bloomberg News ανέλυσε τις πρώτες επενδύσεις των αμερικανικών και άλλων δυτικών συμφερόντων στον σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά. Το άρθρο ανιχνεύει τις τύχες των νέων Κινέζων ευγενών, γνωστών ως οι Οκτώ Αθάνατοι. Αυτοί οι «αθάνατοι» επέζησαν της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, αποκαταστάθηκαν στις υψηλές θέσεις τους στο ΚΚΚ μετά το θάνατο του Μάο, και εφάρμοσαν τον σοσιαλισμό του Ντενγκ Σιαοπίνγκ με κινεζικά χαρακτηριστικά:

«Αναδύθηκαν από την Πολιτιστική Επανάσταση μετά το θάνατο του Μάο το 1976, κατά την διάρκεια της οποίας πολλοί από αυτούς βρίσκονταν σε εσωτερική εξορία, για να βρουν κατόπιν μια οικονομία ερειπωμένη. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν το 1978 ήταν 165 δολάρια κατά κεφαλήν, σε σύγκριση με τα 22.462 δολάρια στις ΗΠΑ. Με την Ιαπωνία, την Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ να ευημερούν, οι Αθάνατοι περιβάλλονταν από ιστορίες καπιταλιστικής επιτυχίας… Ο Τσεν Γιουν, [ένας από τους αθάνατους] ο αρχιτέκτονας της σχεδιασμένης οικονομίας της Κίνας, ήθελε να κρατήσει τον έλεγχο του κράτους στα χέρια των βετεράνων του Κόμματος και των οικογενειών τους, και ο Ντενγκ συμφώνησε…

Μέσα σε λίγους μήνες, ο Wang Jun, ο γιος του στρατηγού, έγινε επικεφαλής των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στην νεοσύστατη Citic, γνωστή τότε ως China International Trust & Investment Corp. Ο όμιλος, που ιδρύθηκε από τον Rong Yiren, δημιουργήθηκε για να προσελκύσει ξένες επενδύσεις σε μια εποχή όταν τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας ήταν 840 εκατομμύρια δολάρια. Τον μετέτρεψε σε μια εκτεταμένη αυτοκρατορία, για να καθοδηγήσει την ανάπτυξη της Κίνας. Η Citic διευθύνει τώρα την μεγαλύτερη εισηγμένη εταιρεία κινητών αξιών της Κίνας, υποστηρίζει μια ποδοσφαιρική ομάδα του Πεκίνου και αναπτύσσει έργα πολυτελών ακινήτων. Τα αποθεματικά της Κίνας σήμερα [σ.σ. 2012] ανέρχονται σε 3,3 τρισεκατομμύρια δολάρια.»

Στην πραγματικότητα, οι δυτικές παγκοσμιοποιητικές παρεμβάσεις στην Κίνα ξεκίνησαν ακόμη νωρίτερα. Το 1914, το Ίδρυμα Rockefeller δημιούργησε και χρηματοδότησε το China Medical Board, ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Και, όπως δείχνω στο βιβλίο ‘The Great Reset and the Struggle for Liberty: Unraveling the Global Agenda’, ως νεαρός άνδρας, ο Μάο είχε προωθηθεί στο ξεκίνημα της κομμουνιστικής του καριέρας από το Πανεπιστήμιο Yale μέσω του Yale-in-China.

Όπως ανέφερε η Yale Daily News τον Φεβρουάριο του 1972, το φοιτητικό σωματείο του Yale-in-China πρόσφερε στον Μάο την σύνταξη της εφημερίδας του, μια θέση που αποδέχτηκε ο Μάο, μετατρέποντας την εφημερίδα σε όργανο «αναπροσανατολισμού της σκέψης» σε μαρξιστικές ατραπούς. Το σωματείο πρόσφερε αργότερα στον Μάο χώρο για το «πολιτιστικό βιβλιοπωλείο» του. Ο Μάο ίδρυσε υποκαταστήματα του βιβλιοπωλείου, όπου πωλούσε μαρξιστική βιβλιογραφία, και χρησιμοποίησε τα έσοδα για να ιδρύσει πολλές σοσιαλιστικές οργανώσεις νεολαίας και να χρηματοδοτήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Χάρη στην επιτυχία του, ο Μάο επιλέχθηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους στο πρώτο Εθνικό Συνέδριο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην Σαγκάη το 1921. «Από εκεί ήταν μόνο ένα μικρό βήμα για να γίνει ένας από τους ιδρυτές του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα του», σημείωσε η Yale Daily News. Ομοίως, οι δυτικοί παράγοντες δεν ήταν μόνο υπεύθυνοι για το ότι βοήθησαν στην ανάπτυξη του σοσιαλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά: Bοήθησαν επίσης εξαρχής στην εγκαθίδρυση του κινεζικού κομμουνισμού.

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε τις δραστηριότητες των ανατρεπτικών ελίτ με τους όρους της εγελιανής-μαρξιστικής διαλεκτικής, δηλαδή με τους όρους του παραδείγματος θέση-αντίθεση-σύνθεση. Πρώτα εγκαθιδρύεις τον σοσιαλισμό και μετά τον αντιπολιτεύεσαι με τον καπιταλισμό. Η αντιπολίτευση αυτή αποδίδει έναν τρίτο όρο: σοσιαλισμός ή καπιταλισμός με κινεζικά χαρακτηριστικά, αλλιώς γνωστός ως εταιρικός σοσιαλισμός. Για την Δύση, απλώς αντιστρέφεστε την θέση και την αντίθεση, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η Κίνα ως συμμέτοχος στην Μεγάλη Επανεκκίνηση.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι ένα σχέδιο που στοχεύει στην εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού/καπιταλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, είναι το αποκορύφωμα των προσπαθειών πολλών οργανισμών που έχουν υποστηρίξει και συνεισφέρει στο WEF και στην ατζέντα του εδώ και δεκαετίες. Αυτοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τον ΟΗΕ αλλά και ένα δίκτυο ΜΚΟ που ιδρύθηκε πάνω στις ίδιες αρχές με το WEF και με το οποίο έχουν κοινά μέλη. Δεν είναι ότι εμφανίστηκε το WEF από το πουθενά και άρχισε να εκδίδει διατάγματα για την παγκόσμια οικονομία και την παγκόσμια διακυβέρνηση. Αντίθετα, όπως τόνισα στην τελευταία διάλεξη της AFA, το WEF είναι ο κληρονόμος μιας μακράς σειράς παγκοσμιοποιητικών ιδεών και πολιτικών που εκτείνονται πίσω, στις αρχές του εικοστού αιώνα.

Στην πραγματικότητα, το WEF έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με το πρότυπο της Rhodes Society, που ιδρύθηκε το 1903. Προέρχεται από τους διαδόχους των Στρογγυλών Τραπεζών του Λόρδου Άλφρεντ Μίλνερ. Αυτοί οι διάδοχοι περιλαμβάνουν το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (RIIA, αλλιώς γνωστό ως Chatham House, που ιδρύθηκε το 1920), το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR, που ιδρύθηκε το 1921), την Λέσχη Bilderberg (ιδρύθηκε το 1954) και την Λέσχη της Ρώμης (ιδρύθηκε το 1968). Το WEF (που ιδρύθηκε το 1971) είναι ουσιαστικά ένα δίδυμο αδελφάκι της Τριμερούς Επιτροπής (που ιδρύθηκε το 1973).

Μπορούμε να εντοπίσουμε μια άμεση γραμμή διαδοχής από κάθε οργανισμό στον επόμενο. Κάθε ένας από αυτούς τους οργανισμούς συγκαλεί συναντήσεις επιφανών κυβερνητικών αξιωματούχων, ηγετών επιχειρήσεων, μεγιστάνων των μέσων ενημέρωσης και ακαδημαϊκών. Κάθε οργανισμός συντάσσει διεθνείς πολιτικές συνθήκες και πολιτικές παγκόσμιας διακυβέρνησης και καταρτίζει σχέδια για την παγκόσμια οικονομία. Και αυτοί οι οργανισμοί -αν και το WEF αποτελεί κάπως εξαίρεση εδώ- πραγματοποιούν τις συναντήσεις τους σύμφωνα με τον Κανόνα του Chatham House. Αυτός ο κανόνας απορρήτου ορίζει ότι οι ιδέες που συζητούνται κατά την διάρκεια των συναντήσεων μπορούν να διαδοθούν, αλλά οι πηγές τους και οι συμμετέχοντες σε αυτές πρέπει να παραμείνουν απόρρητες.

Στο The Great Reset and the Struggle for Liberty, τουλάχιστον 67 μέλη του WEF ήταν επίσης μέλη ενός ή περισσότερων από αυτούς τους προκατόχους των Στρογγυλών Τραπεζών. Πολλά από αυτά τα μέλη του WEF/Στρογγυλής Τραπέζης κατείχαν επίσης θέσεις σε έναν ή περισσότερους οργανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης. Το WEF έχει βαθιές ρίζες σε αυτές τις παλαιότερες ομάδες Στρογγυλής Τραπέζης και υποστηρίζεται από αυτές. Αυτές οι φιλοσοφικές και οργανωτικές διασυνδέσεις καθιστούν σαφές ότι η Μεγάλη Επανεκκίνηση βρίσκεται σε εξέλιξη για πολλά χρόνια, αν όχι δεκαετίες.

Σήμερα, αρκετές προσωπικότητες της Κίνας είναι μέλη σε αυτές τις ΜΚΟ Στρογγυλής Τραπέζης και τους οργανισμούς παγκόσμιας διακυβέρνησης, και συνδέονται με το WEF, είτε μέσω των εταιρικών εταίρων του WEF, είτε ως συνεισφέροντες στο WEF είτε με άλλο τρόπο. Και πολλές εταιρείες με έδρα την Κίνα είναι μεταξύ των εταίρων του WEF.

Ίσως ο πιο εξέχων από αυτούς τους Κινέζους υπηκόους είναι ο Fred Hu, ιδρυτής και πρόεδρος της Primavera Capital Group. Ως μέλος της Παγκόσμιας Συμβουλευτικής Επιτροπής του CFR, ως συνεισφέρων στην ατζέντα του WEF και έχοντας εργαστεί στο ΔΝΤ, ο Hu είναι βαθιά εμπλεκόμενος στις δυτικές παγκοσμιοποιητικές οργανώσεις. Μεταξύ των εταιρειών στο χαρτοφυλάκιο της Primavera είναι ο Όμιλος Alibaba και η Palantir Technologies του Peter Thiel, που είναι και οι δύο συνεργάτες του WEF. Ο Hu ήταν πρόεδρος της Greater China, συνεργάτης της Goldman Sachs και είναι ο μη εκτελεστικός πρόεδρος της Yum China Holdings Inc. Η Goldman Sachs είναι εταίρος του WEF.

Ο Hu είναι σύμβουλος πολιτικής της κινεζικής κυβέρνησης για την χρηματοοικονομική και συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, την αναδιάρθρωση των κρατικών επιχειρήσεων και τις μακροοικονομικές πολιτικές. Είναι διευθυντής πολλών εταιρικών συμβουλίων, συμπεριλαμβανομένων των Ant Group, Hong Kong Exchanges and Clearing Limited (HKEX), ICBC και UBS. Η HKEX και η UBS είναι εταιρικοί εταίροι του WEF. Η UBS, ένας σημαντικός εκφραστής της ευρετηρίασης ESG, είναι ο τρίτος μεγαλύτερος διαχειριστής περιουσιακών στοιχείων στον κόσμο, πίσω από την BlackRock και τον όμιλο Vanguard.

Η Ant Group συνεργάζεται με την Alipay της Alibaba στην διαχείριση του συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης των πολιτών της Κίνας. Ο Hu είναι μέλος της Παγκόσμιας Συμβουλευτικής Επιτροπής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Ινστιτούτου Διεθνών Επιχειρήσεων Jerome A. Chazen στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και είναι επίσης διαχειριστής του Ιατρικού Συμβουλίου της Κίνας που δημιουργήθηκε από τον Ροκφέλερ και ιδρύθηκε στην Κίνα το 1914.

Μια άλλη εξέχουσα κινεζική προσωπικότητα που σχετίζεται με τις παγκοσμιοποιητικές ΜΚΟ και τους συνδεδεμένους οργανισμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι ο Zhu Min. Ο Zhu είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του WEF και είναι ο εκτελεστικός αντιπρόεδρος του ομίλου της Τράπεζας της Κίνας, εταίρου του WEF. Ο Zhu κατείχε θέσεις στην Παγκόσμια Τράπεζα, ως αναπληρωτής διοικητής της Λαϊκής Τράπεζας της Κίνας (η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας) και ως αναπληρωτής διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ. Είναι επίσης διαχειριστής του Πανεπιστημίου Πρίνστον. Ο Zhu έλαβε MPA από την Σχολή Δημοσίων και Διεθνών Υποθέσεων Woodrow Wilson στο Πρίνστον και μεταπτυχιακό και διδακτορικό στα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, όπου και δίδαξε.

Ο Victor Chu είναι ανώτερος σύμβουλος του RIIA, ή Chatham House, σημερινός συμπροεδρεύων του Διεθνούς Επιχειρηματικού Συμβουλίου του WEF, και πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της First Eastern Investment Group, μιας κορυφαίας διεθνούς επενδυτικής εταιρείας με έδρα το Χονγκ Κονγκ και πρωτοπόρος στον τομέα των ιδιωτικών επενδύσεων σε μετοχές στην Κίνα. Ο Chu ήταν πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του University College του Λονδίνου (UCL). Είναι μέλος της Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ατλαντικού Συμβουλίου. Ο Chu είναι επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Airbus SE και της Nomura Holdings, που είναι αμφότερες εταίροι του WEF.

Ο Liming Chen είναι ο πρόεδρος του WEF για την Ευρύτερη Κίνα. Είναι μέλος του εποπτικού συμβουλίου της BASF. Πριν από την θητεία του στο WEF, ήταν πρόεδρος του Ομίλου IBM Greater China από τις αρχές του 2015 έως τα μέσα του 2022. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της BP Greater China από το 2008 έως το 2015. Η BASF, η IBM και η BP είναι εταίροι του WEF.

Η Chen Naiqing είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής και πρώην αντιπρόεδρος του Κινεζικού Λαϊκού Ινστιτούτου Εξωτερικών Υποθέσεων (CPIFA). Διετέλεσε πρέσβειρα στην Νορβηγία από το 2003 έως το 2007 και πρέσβειρα για τα θέματα της Κορεατικής Χερσονήσου από το 2007 έως το 2008. Η Πρέσβης Chen υπηρέτησε ως υπουργός σύμβουλος στην Μόνιμη Αποστολή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη από το 2008 έως το 2009, και ως σύμβουλος της Πρεσβείας της Λαϊκής Δημοκρατία της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 2009 έως το 2012. Η Chen κατείχε επίσης πολλές άλλες κρατικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένης της γενικής και της αναπληρώτριας γραμματέως της Μόνιμης Αποστολής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη.

Η Zhang Xin είναι μέλος του WEF, μέλος του CFR Global Board of Advisors και μέλος του Παγκόσμιου Συμβουλευτικού Συμβουλίου του Χάρβαρντ. Η Zhang είναι συνιδρύτρια και διευθύνουσα σύμβουλος της SOHO China, διαχειρίστρια του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στην Νέα Υόρκη, διαχειρίστρια της Asia Society και διαχειρίστρια του Asia Business Council. Η Zhang είναι μέλος της Breakthrough Energy Coalition, με επικεφαλής τον Bill Gates, η οποία χρηματοδοτεί τις τεχνολογικές εξελίξεις, για να καταστήσει εφικτό ένα ενεργειακό μέλλον μηδενικών εκπομπών ρύπων.

Ο Zhou Jinfeng είναι μέλος της νεο-Μαλθουσιανής Λέσχης της Ρώμης και γενικός γραμματέας του China Biodiversity Conservation and Green Development Foundation (CBCGDF), μιας ΜΚΟ με έδρα την Κίνα που «συμμετέχει στην αιχμή της διατήρησης της βιοποικιλότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφόρου ανάπτυξης.»

Επιγραμματικά

Μια περαιτέρω έρευνα μπορεί να δημιουργήσει συνδέσεις μεταξύ αυτών των επιφανών Κινέζων υπηκόων και των «αθάνατων» του ΚΚΚ που συζητήθηκαν προηγουμένως, για να μην αναφέρουμε άλλες συνδέσεις του ΚΚΚ. Αλλά αρκεί να πούμε ότι αντιπροσωπεύουν μερικούς από τους σύγχρονους επωφελούμενους του σοσιαλισμού/καπιταλισμού με κινεζικά χαρακτηριστικά. Η συμμετοχή τους σε παγκοσμιοποιητικές ΜΚΟ, ο ρόλος τους σε διεθνείς φορείς διακυβέρνησης και τράπεζες, και οι σχέσεις τους με τους εταίρους του WEF, υποδηλώνουν ότι έχουν εγγραφεί στην παγκοσμιοποιητική ατζέντα ως μέρος μιας προσπάθειας να βάλουν την Κίνα στην κλίκα.

Τουλάχιστον 70 εταιρείες με έδρα την Κίνα συγκαταλέγονται στους πάνω από 1.000 εταίρους του WEF. Περιλαμβάνουν, όπως αναφέρθηκε, τον όμιλο Alibaba. Η Alibaba είναι ο κορυφαίος παίκτης ηλεκτρονικού εμπορίου και πλατφόρμας cloud της Κίνας και διαχειρίζεται το Sesame Credit, μέρος του κινεζικού συστήματος κοινωνικής βαθμολόγησης. Από τις 23 Αυγούστου 2022, η BlackRock Inc. κατείχε πάνω από 500 εκατομμύρια δολάρια σε μετοχές της Alibaba. Η BlackRock είναι, φυσικά, ο μεγαλύτερος διαχειριστής περιουσιακών στοιχείων στον κόσμο και ο νούμερο ένα εκφραστής του συστήματος δεικτών ESG, και συνεπώς του καπιταλισμού των κοινωνικών εταίρων.

Η BlackRock είναι επιχειρηματικός εταίρος του WEF και ήταν η πρώτη εταιρεία εξ ολοκλήρου ξένης ιδιοκτησίας στην οποία η Κίνα επέτρεψε να δημιουργήσει μια επιχείρηση αμοιβαίων κεφαλαίων εντός των συνόρων της. Ο Διευθύνων Σύμβουλος της BlackRock, Larry Fink, συμμετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο του WEF, όπως και ο Marc Benioff, ο Διευθύνων Σύμβουλος της Salesforce, μιας εταίρου του WEF που χρηματοδοτεί και συνεργάζεται με την Alibaba. Όπως περηφανεύτηκε ο πρόεδρος της Alibaba, J. Michael Evans, στην ετήσια σύνοδο του WEF το 2020, η Alibaba εμπλέκεται στην ανάπτυξη του εντοπισμού του ατομικού αποτυπώματος εκπομπών άνθρακα.

Ο κύριος ανταγωνιστής της Alibaba είναι η Tencent Holdings, η οποία είναι επίσης συνεργάτης του WEF. Η Tencent κατέχει το WeChat, το μεγαλύτερο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης στην Κίνα. Η Tencent διαθέτει επίσης ένα σύστημα κοινωνικής βαθμολόγησης συνδεδεμένο με το WeChat. Η BlackRock κατέχει μετοχές της Tencent και επιδίωξε μια συνεργασία με τον τεχνολογικό γίγαντα το 2019.

Η Alibaba και η Tencent διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην Πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας (συγκεκριμένα στο Digital Silk Road).

Μεταξύ άλλων εταίρων του WEF με έδρα την Κίνα είναι τουλάχιστον πέντε τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων και των τεσσάρων κρατικών τραπεζών της Κίνας: η Bank of China (η τέταρτη μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο), η Agricultural Bank of China, η China Construction Bank , και τη Βιομηχανική και Εμπορική Τράπεζα της Κίνας (ICBC).

Ο προαναφερθείς όμιλος CITIC είναι επίσης εταίρος του WEF. Όπως αναφέρθηκε, η CITIC ιδρύθηκε το 1979 από τον Rong Yiren με την υποστήριξη του Deng Xiaoping για να προσελκύσει επενδύσεις από το εξωτερικό. Ήταν ένας κεντρικός παράγοντας στη στροφή προς τον σοσιαλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά, που περιελάμβανε, εν μέρει, μια συμφωνία μεταξύ της CITIC, της Chase Manhattan Bank και της Τράπεζας της Κίνας για την προσέλκυση «αμερικανικής τεχνολογίας και εισροής κεφαλαίων».

Θα μπορούσε να γίνει περισσότερη έρευνα για την διερεύνηση επιπρόσθετων διασυνδέσεων. Όμως, όπως είδαμε, άτομα και εταιρείες από την Κίνα εμπλέκονται βαθιά με το WEF και τις προκατόχους του παγκοσμιοποιητικές ΜΚΟ και τους διεθνείς φορείς διακυβέρνησης. Και οι δυτικές παγκοσμιοποιητικές οργανώσεις, οι διεθνείς φορείς διακυβέρνησης, οι εταιρείες, οι τράπεζες και οι διαχειριστές περιουσιακών στοιχείων έχουν επενδύσει πλήρως στην Κίνα.

Ένας τρόπος για να κατανοήσουμε αυτές τις διασυνδέσεις είναι με όρους συμβιωτικών σχέσεων. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, η Κίνα αναμένεται να κερδίσει μέσω των παγκοσμιοποιητικών προνομίων του σχεδίου της Μεγάλης Επανεκκίνησης, και η Μεγάλη Επανεκκίνηση έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας δεδομένης της συμμετοχής της Κίνας. Μαζί, οι παγκοσμιοποιητές από την Ανατολή και την Δύση αναλαμβάνουν την μακρά πορεία προς τον παγκόσμιο σοσιαλισμό/καπιταλισμό με κινεζικά χαρακτηριστικά, παρά τις αλληλοκατηγορίες από πολιτικά πρόσωπα και των δύο πλευρών.

***

@Michael Rectenwald /είναι συγγραφέας έντεκα βιβλίων, μεταξύ των οποίων τα Thought Criminal (2020), Beyond Woke (2020), Google Archipelago (2019), Springtime for Snowflakes (2018), Nineteenth-Century British Secularism (2016), και άλλα. Υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης από το 2008 ως το 2019. Είναι υπέρμαχος της ελευθερίας της έκφρασης και εναντίον κάθε μορφής απολυταρχισμού και ολοκληρωτισμού, όπως του σοσιαλισμού/κομμουνισμού, της «κοινωνικής δικαιοσύνης», του φασισμού, και της πολιτικής ορθότητας.

Διαβόητος ως @TheAntiPCProf στο Twitter, ο καθηγητής Rectenwald έχει εμφανιστεί σε πολλά δημοφιλή πολιτικά τοκ σόου (Tucker Carlson Tonight, Fox & Friends, Fox & Friends First, Varney & Company, The Glenn Beck Show, σε ραδιοφωνικές εκπομπές (Glenn Beck and many others), καθώς και σε YouTube shows και podcasts.

Τα δοκίμιά του έχουν φιλοξενηθεί στα Quarterly Journal of Austrian Economics, Academic Questions, Endeavour, the British Journal for the History of Science, College Composition and Communication, International Philosophical Quarterly, the De Gruyter anthologies (Organized Secularism in the United States).

terrapapers.com