Οι Βρετανοί δε κρύβονται πλέον! Το "ουκρανικό" χτύπημα στη Μόσχα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από Βρετανούς ειδικούς! Ο Πούτιν πάντως δείχνει...Οδησσό ό,τι και να γίνει!
Όταν η πρόκληση παύει να είναι μήνυμα και γίνεται μηχανισμός κέρδους, η απάντηση δεν είναι χτύπημα.Είναι απόφαση. Και το όνομά της είναι "Οδησσός"! Η Βρετανία παίζει με τη φωτιά ενώ η Ρωσία με τον χάρτη, η Μαύρη Θάλασσα ως χρηματοκιβώτιο και η Οδησσός ως τελεσίδικη πράξη...
Υπάρχει ένα κράτος που εδώ και αιώνες συμπεριφέρεται σαν να μην ισχύουν γι’ αυτό οι νόμοι της Ιστορίας. Σαν να πιστεύει ότι η γεωγραφία, η ισχύς των άλλων, η τεχνολογία, ακόμη και η ίδια η καταστροφή, είναι προβλήματα που αφορούν πάντα κάποιον τρίτο. Αυτό το κράτος είναι η Βρετανία. Όχι η Βρετανία των ποιητών και των λαών της. Η Βρετανία του Σίτι, του Στάρμερ, των Διεθνιστών συμμοριτών, των ναυάρχων χωρίς στόλο, των μυστικών υπηρεσιών που έμαθαν να πολεμούν χωρίς να φαίνονται και να σκοτώνουν χωρίς να λογοδοτούν.
Η Βρετανία σήμερα προκαλεί μια τεράστια υπερδύναμη χωρίς να βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου μαζί της. Προκαλεί συστηματικά, μεθοδικά, ψυχρά. Δεν στέλνει μεραρχίες. Στέλνει σήματα. Δεν κηρύσσει πόλεμο, αλλά καλλιεργεί κίνδυνο. Δεν εμφανίζεται στην πρώτη γραμμή, αλλά κρύβεται - ως συνήθως - πίσω από πληρεξούσιους, πίσω από "συμμάχους", πίσω από τεχνικούς όρους, πίσω από ασφαλιστικές ρήτρες και θαλάσσιες γκρίζες ζώνες.
Κι όμως, η πρόκληση είναι πραγματική, βαριά, υπαρξιακή.
Το ερώτημα δεν είναι αν το Λονδίνο γνωρίζει τι κάνει. Το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ το κάνει. Διότι δεν μπορεί να ισχυριστεί άγνοια. Γνωρίζει ότι παίζει με τη φωτιά. Γνωρίζει ότι η Ρωσία δεν είναι περιφερειακή δύναμη, αλλά πυρηνική υπερδύναμη με στρατηγικό βάθος, τεχνολογική αυτάρκεια και δόγμα αποτροπής που δεν στηρίζεται σε δηλώσεις αλλά σε πράξεις.
Γνωρίζει ότι τα νέα οπλικά συστήματα που έχουν ήδη παρουσιαστεί δεν είναι απλώς εξελιγμένα, αλλά σχεδιασμένα για να ακυρώνουν την έννοια της αντίδρασης. Γνωρίζει ότι υπάρχουν ρωσικά όπλα τα οποία, αν χρησιμοποιηθούν, δεν αφήνουν χρόνο για σκέψη, για διαπραγμάτευση, για διπλωματία, ούτε καν για πανικό.
Γνωρίζει ότι μια άμεση σύγκρουση δεν θα ήταν απλώς καταστροφική, αλλά τελική. Ότι δεν θα υπήρχε δεύτερη πράξη. Ότι δεν θα υπήρχε περιθώριο "εξήγησης". Ότι όποιος βρεθεί στο στόχαστρο τέτοιων συστημάτων, δεν προλαβαίνει ούτε να διαμαρτυρηθεί, ούτε να εκλιπαρήσει, ούτε να απαντήσει.
Το Λονδίνο τα γνωρίζει όλα αυτά. Και όμως συνεχίζει.
Άρα δεν πρόκειται για παραφροσύνη. Πρόκειται για υπολογισμό. Έναν υπολογισμό βαθιά ριζωμένο στη βρετανική ιστορική εμπειρία. Την πεποίθηση ότι ο αντίπαλος πάντα θα συγκρατηθεί. Ότι πάντα κάποιος άλλος θα βάλει φρένο. Ότι η κλιμάκωση μπορεί να ελέγχεται εσαεί. Ότι η πυρηνική ισχύς υπάρχει για να τρομάζει, όχι για να χρησιμοποιείται. Ότι η άλλη πλευρά θα επιλέξει τη σύνεση, ακόμη κι όταν αυτή η σύνεση ισοδυναμεί με υποχώρηση.
Η Βρετανία, από το 1945 και δώθε, ποντάρει στη ...φιλευσπλαχνία του αντιπάλου. Έτσι και τώρα. Ποντάρει στο ότι ο Πούτιν δεν θα τολμήσει. Όχι επειδή δεν μπορεί, αλλά επειδή δεν θέλει να τινάξει τον κόσμο στον αέρα.
Ποντάρει στο ότι η ευθύνη θα λειτουργήσει ως αυτοδέσμευση. Ποντάρει στο ότι ο φόβος της παγκόσμιας καταστροφής θα είναι πάντα ισχυρότερος από την ανάγκη επιβολής κόκκινων γραμμών.
Αυτό όμως δεν είναι στρατηγική. Είναι καθαρός πολιτικός τζόγος. Και μάλιστα τζόγος με πυρηνικά.
Η Βρετανία συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει ότι η Ιστορία της χρωστά μια εξαίρεση. Σαν να θεωρεί ότι μπορεί να κινεί τα νήματα, να ανάβει φωτιές, να κλείνει θαλάσσιες αρτηρίες, να τιμωρεί οικονομίες, να εκβιάζει ροές ενέργειας και να προκαλεί στρατηγικά νεύρα, χωρίς ποτέ να πληρώσει το τελικό τίμημα.
Σαν να πιστεύει ότι οι άλλοι υπάρχουν για να συγκρατούνται, ενώ εκείνη υπάρχει για να πιέζει.
Αυτή η αμετανόητη Βρετανία είναι το πραγματικό πρόβλημα. Όχι γιατί είναι ισχυρή στρατιωτικά, αλλά γιατί είναι επικίνδυνη στρατηγικά. Γιατί έχει μάθει να λειτουργεί στο όριο, να ζει από την κρίση, να κερδίζει από τον φόβο, να επιβιώνει μέσα στο χάος που η ίδια συντηρεί. Γιατί μετατρέπει τον πόλεμο σε οικονομικό εργαλείο και την αστάθεια σε επιχειρηματικό μοντέλο.
Και εδώ ακριβώς αρχίζει το κατηγορητήριο. Διότι όταν ένα κράτος παίζει με την παγκόσμια ανάφλεξη, όχι από ανάγκη άμυνας αλλά από ψυχρό υπολογισμό κέρδους και επιρροής, τότε δεν είναι απλώς προκλητικό.
Είναι επικίνδυνο για όλους.
Και όταν το κάνει γνωρίζοντας ότι η άλλη πλευρά κρατά όπλα που μπορούν να τελειώσουν τα πάντα πριν ακουστεί η πρώτη σειρήνα, τότε δεν μιλάμε για θάρρος. Μιλάμε για ύβρη.
Και η ύβρις, στην Ιστορία, σπάνια μένει ατιμώρητη.
Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι «μέτωπο». Είναι το ...χρηματοκιβώτιο!
Υπάρχουν στιγμές που ένα γεγονός φαίνεται στρατιωτικό, αλλά στην ουσία του είναι οικονομικό.
Φαίνεται πολεμικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι ...ασφαλιστικό, όσο αυτό κι αν ακούγεται κάπως.
Φαίνεται ουκρανικό, αλλά πίσω του ακούς καθαρά τον ήχο μιας ξεπεσμένης αυτοκρατορίας (Βρετανία) που δεν κυβερνά πλέον με στρατούς, αλλά με συμβόλαια, ναύλους, επιτόκια και πανάκριβες "εγγυήσεις κινδύνου".
Αυτή η στιγμή είναι τώρα, και το όνομά της είναι Μαύρη Θάλασσα.
Διότι εδώ δεν κρίνεται απλώς ποιος θα κερδίσει μια ναυμαχία. Εδώ κρίνεται ποιος θα ελέγξει την κυκλοφορία της ενέργειας, ποιος θα φορολογήσει τον κίνδυνο, ποιος θα επιβάλει τιμές στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο, ποιος θα κάνει τις αγορές να τρέμουν και ποιος θα τις “ηρεμήσει” όταν θα έχει ήδη πληρωθεί για τον τρόμο που ο ίδιος καλλιέργησε.
Και αν κάποιος θέλει να καταλάβει γιατί οι επιθέσεις απλώνονται από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στην ενδοχώρα έως τα ναυτικά μη επανδρωμένα μέσα στα διεθνή ύδατα, τότε ας μη χαζεύει μόνο τον καπνό. Ας κοιτάξει ποιος κρατά το σπίρτο, και ειδικά, ΠΟΙΟΣ κρατά το ταμείο!
Από την άλλη, όταν ακούει κάποιος να ζητείται "ενεργειακή εκεχειρία" την ίδια στιγμή που αυξάνονται οι επιθέσεις σε ενεργειακές και βιομηχανικές υποδομές, δεν έχει μπροστά του μια ειρηνευτική πρόταση. Έχει μπροστά του μια προσπάθεια να παγώσει μια δυναμική που γίνεται αβάσταχτη, και να μετατραπεί η ανάγκη σε ηθικό αίτημα.
Η λογική είναι κλασική και κυνική. Προκαλείς, τραβάς την αντίδραση, και μετά εμφανίζεσαι ως ο άνθρωπος που "θέλει να προστατεύσει τους αμάχους", ζητώντας αναστολή των πληγμάτων εκεί ακριβώς που πονάς περισσότερο.
Δεν μιλάμε για μια ρομαντική εκεχειρία. Μιλάμε για μια διαπραγμάτευση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των Βρετανών και του Ζελένσκι που είναι μπροστινός τους, πάνω στο ποιος θα σβήσει το φως στον άλλον, και με ποια τιμή θα το ξανανάψει.
Η ενέργεια εδώ δεν είναι απλώς δίκτυα και σταθμοί. Πρόκειται ουσιαστικά για πολιτική νομιμοποίηση, κοινωνική αντοχή, χειμερινή επιβίωση, και τελικά η ικανότητα ενός κράτους να στέκεται όρθιο όταν ο χρόνος δουλεύει εναντίον του.
Γι’ αυτό και ο πόλεμος υποδομών δεν είναι "παράπλευρος". Είναι το κύριο έργο, και ο χειμώνας είναι ο φυσικός σύμμαχος όποιου μπορεί να επιβάλει διακοπές, ελλείμματα, ακινησίες, καθυστερήσεις, πανικό. Στο σημείο αυτό, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις δεν είναι παρά ο μοχλός για να χτυπηθούν οι αλυσίδες εφοδιασμού, τα λιμάνια, η ναυτιλία, η ασφάλιση. Μ' άλλα λόγια, η ίδια η οικονομία.
Η επιλογή λοιπόν στο να στοχευθεί η ρωσική πρωτεύουσα με μαζική χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών έχει πρωτίστως συμβολική αξία. Δεν είναι το χτύπημα που θα γκρεμίσει τον αντίπαλο. Είναι το χτύπημα που θέλει να δείξει ότι “μπορούμε να φτάσουμε παντού”, ώστε να δημιουργηθεί ψυχολογική πίεση, πολιτική ένταση, και κυρίως ένα κλίμα αβεβαιότητας που μεταφράζεται άμεσα σε οικονομικό κόστος. Αυτή ακριβώς ήταν και η έννοια της χτεσινής επίθεσης (11η Δεκεμβρίου 2025) των Βρετανο-ουκρανών. Μάλιστα η εντολή όριζε ως στόχο και την πρωτεύουσα της Ρωσίας, με αποτέλεσμα για 11 ώρες οι Ουκρανοί να εκτοξεύουν drones κατά της Μόσχας! Ευτυχώς για τους Ρώσους, το αντιεροπορικό τους σύστημα λειτούργησε χωρίς το παραμικρό λάθος.
Και αυτή ήταν μόνο η νυχτερινή επιδρομή – κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα ουκρανικά drones συνέχισαν να προσπαθούν να πλήξουν την πρωτεύουσα της Ρωσίας.
Το κλείσιμο όμως του εναέριου χώρου, οι καθυστερήσεις πτήσεων, οι διαταραχές, τα πρωτοσέλιδα, το αίσθημα ότι ακόμη και η ...κανονικότητα τρυπιέται, όλα αυτά είναι το πραγματικό κέρδος μιας τέτοιας επιχείρησης, ακόμη και όταν στρατιωτικά η αναχαίτιση είναι επιτυχής. Διότι στη σύγχρονη σύγκρουση δεν πληρώνει πάντα όποιος χάνει στόχους. Πληρώνει και όποιος αναγκάζεται να ζει με υψηλότερο κόστος λειτουργίας, με υψηλότερο κόστος ασφάλειας, με υψηλότερο κόστος ρίσκου.
Και το ρίσκο, στη θάλασσα ειδικά, δεν είναι αφηρημένη έννοια. Το ρίσκο είναι χρήμα.
Η Μαύρη Θάλασσα ως κόμβος ελέγχου, και η “πειρατεία” ως εργαλείο αναδιάταξης.
Η Μαύρη Θάλασσα δεν είναι απλώς μια γεωγραφική τοποθεσία. Είναι το πέρασμα, ο διάδρομος, ο σιωπηλός πνεύμονας που ενώνει παραγωγή, μεταφορά, εξαγωγή και διεθνή τιμολόγηση.
Όποιος μπορεί να κάνει τα πλοία να φοβηθούν, μπορεί να κάνει τις εταιρείες να πληρώσουν. Όποιος μπορεί να κάνει τα ασφάλιστρα να εκτοξευθούν, μπορεί να κάνει την παγκόσμια αγορά να μετακινήσει χρήμα προς την πλευρά του.
Όποιος εν τέλει, μπορεί να στήσει ένα περιβάλλον όπου τα εμπορικά πλοία νιώθουν ότι κυνηγιούνται, μπορεί να επιβάλει νέους όρους, νέες διαδρομές, νέες συνεργασίες, νέα μερίδια.
Κι αυτός ο...κάποιος, δεν είναι άλλο από το City of London. Οι Ρόθτσάιλντ. Τα ανθρωπόμορφα αυτά κτήνη, που νομίζουν πως μπορούν να παίξουν με τη τύχη και τη...λογική των άλλων. Αυτά τα κτήνη που θέλουν να μειώσουν πάση θυσία τον πληθυσμό της Γής. Αυτά τα κτήνη που θέλουν να επιβάλλουν ντε και καλά μια Παγκόσμια Κυβέρνηση και να χρήσουν ως ...μέγα κυβερνήτη του Πλανήτη, τον ίδιο τον Εωσφόρο και τον γιό του, τον Αντίχριστο. Ακόμη και παίρνοντας το ρίσκο για το ότι ο πόλεμος αυτός να είναι ο τελευταίος για την ιστορία της ανθρωπότητας όπως τη ξέρουμε.
Εδώ εμφανίζεται ο πυρήνας του κατηγορητηρίου.
Διότι δεν μιλάμε για τυχαίες επιθέσεις, ούτε για "αυθόρμητες πράξεις". Μιλάμε για ένα μοντέλο επιχειρήσεων που ακουμπά πάνω στην ατιμωρησία, πάνω στην ασάφεια των διεθνών υδάτων, πάνω στην πολιτική κάλυψη, και πάνω στην αξιοποίηση μιας χώρας ως εκτελεστικού βραχίονα.
Όταν χτυπιούνται δεξαμενόπλοια, όταν ο κίνδυνος γίνεται μόνιμος, όταν η θάλασσα γίνεται πεδίο "ασύμμετρου κυνηγιού", τότε το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ένα πλοίο που παθαίνει ζημιά. Το αποτέλεσμα είναι ότι αλλάζει ο χάρτης της ναυτιλίας. Και όποιος ελέγχει την ασφάλιση της ναυτιλίας, δεν παρακολουθεί απλώς αυτό το αποτέλεσμα. Το εισπράττει.
Το Λονδίνο ως ωφελημένος, ως διαχειριστής, και ως σκηνοθέτης κινδύνου. Εδώ δεν χρειάζονται κραυγές, χρειάζεται απλή λογική. Η Βρετανία δεν είναι μια τυχαία χώρα που "συμπαθεί" ή "αντιπαθεί" κάποιον. Η Βρετανία είναι ιστορικά μια θαλάσσια και χρηματοπιστωτική δύναμη που γνωρίζει να μετατρέπει τη θάλασσα σε μηχανισμό ελέγχου, και το εμπόριο σε μηχανισμό επιρροής. Το Λονδίνο δεν έμαθε να κυβερνά με μέτωπα, αλλά με θαλάσσιες λωρίδες, με ναυτικούς κόμβους, με ασφαλιστικά κέντρα, με νομικά πλαίσια, με υπηρεσίες πληροφοριών, και με ένα δίκτυο που κάνει τη βία να μοιάζει "ατύχημα", ενώ στην πραγματικότητα είναι σχεδιασμός.
Όταν η ναυτιλιακή ασφάλιση συγκεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό σε πλατφόρμες και θεσμούς που έχουν ως καρδιά το Λονδίνο, τότε κάθε αύξηση κινδύνου μετατρέπεται σε έσοδο, σε έλεγχο, σε μοχλό διαπραγμάτευσης. Και όταν τα ασφάλιστρα τριπλασιάζονται, δεν πρόκειται για φυσική καταστροφή. Πρόκειται για πολιτική κατασκευή κινδύνου που πληρώνεται. Δεν θα πει κανείς ότι ένας ασφαλιστής χαίρεται με μια επίθεση. Αλλά θα πει κανείς ότι ένα σύστημα που κερδίζει από την αύξηση του ρίσκου, έχει δομικό κίνητρο να ζει μέσα σε ρίσκο. Και να το διαχειρίζεται. Και να το "πουλά".
Έτσι χτίζεται μια νέα αυτοκρατορία του εικοστού πρώτου αιώνα. Όχι με αποικίες, αλλά με ασφαλιστικά συμβόλαια, με ρήτρες, με premium κινδύνου, με "συστάσεις" προς ναυλωτές που καταλήγουν να είναι πολιτικές εντολές. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Πιο απλό δε γίνεται.
Ο αγωγός της Κασπίας και η οικονομία της Μαύρης Θάλασσας ως λεία.
Η ιστορία με τον αγωγό της Κασπίας δεν είναι τεχνική λεπτομέρεια. Είναι ο σφυγμός ενός ολόκληρου δικτύου.
Όταν χτυπιούνται ή απειλούνται υποδομές που συνδέουν το πετρέλαιο της Κασπίας με λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, τότε δεν απειλείται μόνο μια χώρα. Απειλείται η σταθερότητα μιας αγοράς και η δυνατότητα ορισμένων παικτών να τιμολογούν, να εξάγουν, να ελέγχουν.
Όποιος δημιουργεί αστάθεια σε αυτό το σημείο, παίζει με δισεκατομμύρια, σωστά; Σωστά.
Και εδώ το παιχνίδι γίνεται ακόμη πιο σκοτεινό. Διότι μέσα στην ίδια αναταραχή, ξεπροβάλλουν συμφέροντα που θέλουν να αγοράσουν μερίδια, να αναδιανείμουν συμμετοχές, να επαναχαράξουν επιρροές.
Η πολεμική αστάθεια γίνεται εργαλείο οικονομικής αναδιάταξης. Η φωτιά δεν είναι ατύχημα. Είναι πίεση για αλλαγή ιδιοκτησίας, αλλαγή όρων, αλλαγή ελέγχου.
Αν σε κάποιον από εσάς τους αναγνώστες μου, αυτό ακούγεται υπερβολικό, ας θυμηθεί ότι στη σύγχρονη εποχή η μεγαλύτερη αρπαγή δεν γίνεται με στρατό που μπαίνει στην πρωτεύουσα. Γίνεται με αναγκαστικές εξαγορές, με "αναδιάρθρωση", με αλλαγή ρίσκου που κάνει κάποιον να πουλήσει, με διακοπές λειτουργίας που κάνουν κάποιον να υποχωρήσει. Γίνεται με τρόπο που μοιάζει νόμιμος, αλλά μυρίζει εκβιασμό.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και τον "αμερικανό διαχειριστή" στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζιε ως ...διπλωματική μάσκα συμφερόντων!
Η ιδέα ότι ένας "αμερικανός διαχειριστής" θα εμφανιστεί ως ...ουδέτερος(!) τεχνικός παράγοντας σε έναν πυρηνικό σταθμό που βρίσκεται σε περιοχή που ελέγχεται στρατιωτικά από τη Ρωσία, δε τη λες και τεχνοκρατική λύση. Στην ουσία, πρόκειται για διπλωματική μάσκα.
Είναι ένας τρόπος να εισαχθεί η αμερικανική επιρροή σε έναν κόμβο που, μετά τον πόλεμο, θα καθορίσει ενεργειακές ισορροπίες, ροές ηλεκτρισμού, τιμές, και κυρίως πολιτικό έλεγχο.
Αυτό δείχνει κάτι που πολλοί δεν θέλουν να πουν καθαρά. Η "ειρήνη" που συζητείται, δεν είναι ειρήνη δικαιοσύνης. Είναι ειρήνη διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων. Είναι "ειρήνη" όπου η ενέργεια γίνεται μετοχή, και ο πόνος γίνεται διαπραγματευτικό χαρτί, για να μη πω τίποτε χειρότερο.
Η Ουκρανία ως εκτελεστής, η Αγγλία ως μηχανισμός, η ενέργεια ως τρόπαιο.
Το συμπέρασμα είναι σκληρό, αλλά η Ιστορία δεν γράφεται για να είναι ευχάριστη.
Η Ουκρανία εμφανίζεται να ενεργεί, αλλά συχνά λειτουργεί ως εκτελεστικός βραχίονας ενός ευρύτερου σχεδιασμού.
Η Βρετανία δεν παρουσιάζεται απλώς ως σύμμαχος, αλλά ως δύναμη που γνωρίζει να μετατρέπει τον πόλεμο σε θαλάσσια και οικονομική πίεση. Παλιά της τέχνη κόσκινο.
Και η ενέργεια δεν είναι "παράπλευρο πεδίο", αλλά ο κεντρικός στόχος, διότι όποιος ελέγχει την ενέργεια ελέγχει το κράτος, την κοινωνία, την παραγωγή, την αντοχή, και τελικά την ίδια την ιστορία.
Γι’ αυτό η Μαύρη Θάλασσα δεν πρέπει να διαβάζεται σαν μια ακόμη γεωπολιτική "γραμμή" στον χάρτη. Πρέπει να διαβάζεται σαν το σημείο όπου η πολεμική κλιμάκωση συναντά την ασφαλιστική κερδοφορία, όπου οι επιθέσεις σε πλοία συναντούν την αύξηση ασφαλίστρων, όπου η "πειρατεία" συναντά την γεωπολιτική, όπου το City of London δεν φαίνεται πάντα στην πρώτη εικόνα, αλλά φαίνεται καθαρά στο τελικό ταμείο.
Και όταν οι Βρετανοί - στην ουσία - ζητούν "εκεχειρία στην ενέργεια" μέσα στον χειμώνα, την ίδια ώρα που παίζουν με τη θάλασσα, με τα λιμάνια, με τις ροές, με τους αγωγούς, με τα δεξαμενόπλοια, τότε δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε ποιος θέλει ειρήνη. Πρέπει να αναρωτιόμαστε ποιος θέλει χρόνο. Και ποιος θέλει να παγώσει το μέτωπο όχι επειδή συμπονεί, αλλά επειδή δεν αντέχει.
Η Μαύρη Θάλασσα είναι ο καθρέφτης. Και ο καθρέφτης δείχνει ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι μόνο για εδάφη.
Είναι για ροές.
Είναι για ασφάλιση.
Είναι για ναύλους.
Είναι για έλεγχο. Είναι για το δικαίωμα μιας ξεπεσμένης, για να μη πώ "τελειωμένης" "αυτοκρατορίας" να συνεχίζει να ζει από το εμπόριο του φόβου.
Αυτό είναι το κατηγορητήριο. Και δεν πολεμιέται εύκολα. Δεν έχει χαρακώματα. Έχει γραφεία. Έχει συμβόλαια. Έχει υπογραφές. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να γεμίζουν τα ταμεία των σατανιστών Ρόθτσάιλντ - εκτός από πτώματα - και με χρήμα.
Η Οδησσός ως τελεσίδικη πράξη.
Το χτύπημα που δέχθηκε η Ρωσία δεν την αιφνιδίασε, ούτε την αποσταθεροποίησε, ούτε την έβγαλε από τον στρατηγικό της ρυθμό. Το απορρόφησε, το κατέγραψε και το ενέταξε στη μεγάλη εικόνα.
Οι ζημιές ήταν υπαρκτές αλλά περιορισμένες, διαχειρίσιμες, χωρίς να προκαλέσουν ρήγμα στη λειτουργία του κράτους ή κατάρρευση κρίσιμων υποδομών. Το ρωσικό σύστημα άμυνας λειτούργησε, η εσωτερική συνοχή δεν κλονίστηκε και η ισορροπία ισχύος δεν μεταβλήθηκε. Αυτό που άλλαξε δεν ήταν η υλική κατάσταση, αλλά η πολιτική βεβαιότητα ότι ο αντίπαλος δεν έχει πια στρατηγική νίκης, παρά μόνο στρατηγική φθοράς και παράτασης.
Εδώ ακριβώς τελειώνουν τα ερωτήματα περί ανταπόδοσης και αρχίζει η ουσία.
Το ζητούμενο για τη Μόσχα δεν είναι να απαντήσει συμμετρικά, ούτε να επιδοθεί σε έναν ατέρμονο κύκλο χτυπημάτων και αντιχτυπημάτων. Αυτό θα ήταν παιχνίδι που ευνοεί εκείνον που ζει από την αστάθεια. Το ζητούμενο είναι να κλείσει το ζήτημα δομικά, αφαιρώντας από τον αντίπαλο το ίδιο το πεδίο πάνω στο οποίο στηρίζεται η πρόκληση.
Αυτό το πεδίο έχει όνομα και δεν κρύβεται. Οδησσός.
Η Οδησσός δεν είναι απλώς μια μεγάλη πόλη ή ένα ακόμη λιμάνι, το έχουμε ξαναπεί άπειρες φορές. Είναι η τελευταία θαλάσσια ανάσα της Ουκρανίας, το σημείο όπου η γεωγραφία της επιτρέπει να συνδέεται με την παγκόσμια οικονομία.
Είναι ο κόμβος μέσω του οποίου περνούν ροές εμπορίου, ενέργειας και πολιτικής επιρροής. Είναι το κλειδί που κρατά ανοιχτή τη δυτική παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα.
Χωρίς την Οδησσό, η Ουκρανία παύει να είναι κανονικό κράτος και μετατρέπεται σε περίκλειστη ενδοχώρα, εξαρτημένη από τρίτους, ευάλωτη σε κάθε μορφή πίεσης.
Αυτό το γνωρίζουν και οι Ρώσοι αλλά και - άριστα - οι Βρετανοί. Γι’ αυτό και όσα συμβαίνουν στη Μαύρη Θάλασσα δεν είναι τυχαία, ούτε αποσπασματικά.
Οι επιθέσεις σε εμπορικά πλοία, η μετατροπή των διεθνών υδάτων σε γκρίζα ζώνη, η αύξηση του ασφαλιστικού κινδύνου, η καλλιέργεια αβεβαιότητας γύρω από τις θαλάσσιες μεταφορές, όλα συγκλίνουν σε έναν σκοπό. Να καταστεί η Οδησσός ασταθής, επικίνδυνη, δύσκολη στη λειτουργία και ακόμη δυσκολότερη στην υπεράσπιση. Να προηγηθεί η οικονομική και ναυτιλιακή αποδυνάμωση της στρατιωτικής σύγκρουσης.
Εδώ όμως αποκαλύπτεται η μεγάλη αυταπάτη του Λονδίνου.
Κάθε τέτοια ενέργεια δεν αποτρέπει τη ρωσική απόφαση. Τη νομιμοποιεί. Δεν καθυστερεί μ' άλλα λόγια την τελική κίνηση. Την καθιστά αναπόφευκτη.
Διότι όταν ένας αντίπαλος βλέπει ότι του αφαιρούν τη θάλασσα όχι μόνο με στρατιωτικά μέσα αλλά με οικονομικό στραγγαλισμό, πειρατεία και θεσμικά συγκαλυμμένη βία, τότε η απάντηση παύει να είναι αμυντική. Γίνεται γεωπολιτική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Ρωσία δεν έχει λόγο να κυνηγά επ’ άπειρον drones, πλοία και προβοκάτσιες. Αυτό θα ήταν πόλεμος φθοράς χωρίς τέλος. Έχει λόγο να αφαιρέσει το ίδιο το εργαλείο της πρόκλησης. Να κλείσει την έξοδο προς τη θάλασσα. Να αφαιρέσει την Οδησσό από τον χάρτη των διαπραγματεύσεων και να τη μετατρέψει σε δεδομένο.
Αν αυτό συμβεί, και όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για θεωρητικό σενάριο, τότε ο πόλεμος στη Μαύρη Θάλασσα τελειώνει πριν αποκτήσει πραγματική διάρκεια.
Χωρίς Οδησσό δεν υπάρχει ουκρανική ναυτιλιακή παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα. Δεν υπάρχει αξιόπιστος κόμβος για δυτικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει βάση για ασύμμετρες επιχειρήσεις. Και το κυριότερο, δεν υπάρχει πλέον αγορά κινδύνου που να μπορεί να ασφαλιστεί, να τιμολογηθεί και να μετατραπεί σε κέρδος. Το παιχνίδι του φόβου παύει να αποδίδει όταν το ίδιο το πεδίο του φόβου εξαφανίζεται.
Εδώ βρίσκεται και ο πραγματικός φόβος της Βρετανίας. Όχι η άμεση ανταπόδοση μεμονωμένων χτυπημάτων, αλλά η στιγμή που η Ρωσία θα πάψει να απαντά σε προκλήσεις και θα αρχίσει να αφαιρεί γεωγραφία. Η στιγμή που η κρίση δεν θα μπορεί πια να διαχειριστεί με συμβόλαια, ασφάλιστρα και γκρίζες ζώνες. Η στιγμή που η αστάθεια δεν θα είναι πλέον προϊόν, αλλά παρελθόν.
Γι’ αυτό η πρόκληση συνεχίζεται. Όχι επειδή αγνοούν τη φωτιά, καθόλου θα έλεγα. Αλλά επειδή τζογάρουν ότι δεν θα ανάψει. Τζογάρουν στην αυτοσυγκράτηση του αντιπάλου, στη φιλευσπλαχνία, στον φόβο της γενικευμένης σύγκρουσης. Ποντάρουν στο ότι η ευθύνη θα μετατραπεί σε μόνιμο φρένο. Αυτό όμως δεν το λες και στρατηγική. Για την ακρίβεια, είναι ύβρις μεταμφιεσμένη σε ρεαλισμό!
Η Ιστορία μας δείχνει ότι όταν μια δύναμη καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο αντίπαλος δεν επιδιώκει λύση αλλά χάος, τότε δεν απαντά με δηλώσεις ούτε με συμβολικά χτυπήματα. Απαντά με πράξεις που αλλάζουν τον χάρτη.
Και η Οδησσός δεν είναι απλώς στόχος επιχειρήσεων. Είναι η τελεσίδικη πράξη που κλείνει τον κύκλο.
Αυτή είναι η προειδοποίηση. Όχι γιατί απειλεί, αλλά γιατί περιγράφει με ακρίβεια τι συμβαίνει όταν ο πόλεμος παύει να είναι διαπραγμάτευση και γίνεται απόφαση.
Και όποιος δεν το βλέπει, δεν κινδυνεύει επειδή δεν ξέρει. Κινδυνεύει επειδή νομίζει ότι το παιχνίδι θα κρατήσει για πάντα...
Πύρινος Λόγιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου