Όταν τα Χριστούγεννα πονάνε…
Γράφει η
Μαρία Αντωνογλούδη*
Χριστούγεννα! Μέρες χαράς, όμως για πολλούς συνανθρώπους μας μέρες οδύνης και θλίψης για ποικίλους λόγους. Ανάμεσά τους διακρίνω τις μητέρες που βιώνουν την τραγική απώλεια των παιδιών τους και που τις Άγιες μέρες των Χριστουγέννων η θλίψη και ο πόνος τους γίνονται δυσβάσταχτα συναισθήματα. Σ’ αυτές τις μητέρες λοιπόν αφιερώνω τις παρακάτω σκέψεις μου, επιθυμώντας να εκφράσω τη συμπαράστασή μου, να απλώσω παρηγορητικά το χέρι μου σ’ αυτές και να δηλώσω ότι είμαι κι εγώ συνοδοιπόρος στον τραχύ ανηφορικό δρόμο που κληθήκαμε να διαβούμε με την αιφνίδια, τραγική, άδικη, πρόωρη απώλεια των παιδιών μας!
Ημέρες Χριστουγέννων και σκέφτομαι τη Χρυσούλα, τη Μαρία, τη Σοφία, την Κούλα, τη Μάγδα, την Εύη και τόσες άλλες μητέρες, που είδαν αναπάντεχα την όμορφη οικογενειακή ζωή τους, την οποία οικοδόμησαν με τόση αγάπη, φροντίδα, αγωνία, να συντρίβεται, όταν ένα τηλέφωνο ήχησε και μια απόκοσμη φωνή εκστόμισε την πιο σκληρή φράση που μπορεί να ειπωθεί σε μια μάνα «Το παιδί σας είναι νεκρό!». Που συνειδητοποίησαν τόσο βίαια ότι η ζωή τους ποτέ ξανά δεν θα είναι αυτή που ήταν, πως τα Χριστούγεννα και κάθε άλλη γιορτή δεν θα έχουν ποτέ την αλλοτινή λάμψη γύρω από το οικογενειακό τραπέζι!
Σκέφτομαι τη μητέρα που από τη μια στιγμή στην άλλη πέρασε από τον Παράδεισο στην Κόλαση, από το φως στο απόλυτο σκοτάδι, που ευχήθηκε χίλιες φορές να ήταν αυτή στη θέση του νεκρού παιδιού της και να ζούσε αυτό, να χαρεί, να αγαπήσει, να ονειρευτεί, να παλέψει για μια όμορφη ζωή! Τι απελπισμένη ευχή!
Σκέφτομαι τη μητέρα που βιώνοντας τόσο πόνο, που ποτέ να μη νιώσει κανείς, δεν αναφώνησε «Γιατί, Θεέ μου, σε μένα αυτό!», αλλά ευχήθηκε ολόψυχα καμιά μάνα να μη βρεθεί στη θέση της, κανένα παιδί να μην αντικρίσει το σκοτεινό πρόσωπο του θανάτου πάνω στον ανθό της νιότης του! Τη μάνα που κοιμάται κάθε βράδυ αγκαλιά με τη φωτογραφία του χαμογελαστού παιδιού της, λαχταρώντας να ‘ρθει στα όνειρά της να το αγκαλιάσει, να το φιλήσει, να το ακούσει να της μιλά και που ξυπνά απογοητευμένη το πρωί, γιατί δεν είδε το όνειρο που τόσο επιθυμούσε! Τη μάνα που μετρά μέρα την ημέρα, για να βρεθεί και πάλι κοντά στο παιδί της!
Σκέφτομαι τη μητέρα που βρίσκει τη δύναμη, την ψυχική αντοχή να μαζέψει τα συντρίμμια της ζωής της, να βγει από το σκοτάδι της , να σταθεί στα πόδια της, να φροντίσει τον εαυτό της, να χαμογελάσει στη ζωή, να μετουσιώσει το πένθος της σε φως, προσφορά, δημιουργία για τους αγαπημένους της, που βρίσκονται δίπλα της και προσδοκούν από αυτή να τους δώσει ώθηση να συνεχίσουν να ζουν. Και που ωστόσο για την επιλογή της αυτή λοιδορείται, υβρίζεται με χυδαίους χαρακτηρισμούς από ανάλγητους ανθρώπους, οι οποίοι κρατούν πονόμετρο στο χέρι και που δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να αισθανθούν τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού.
Σκέφτομαι τη μάνα που παρά την οδύνη της και τα αποτρεπτικά λόγια των άλλων ορθώνει το ανάστημά της και με αξιοπρέπεια περισσή επιζητεί στη μνήμη του παιδιού της την αλήθεια για τα αίτια και τις συνθήκες θανάτου του, που επιζητεί δικαιοσύνη και δικαίωση, και ας χλευάζεται, γιατί την τραγική απώλεια ενός παιδιού την καθιστούν ακόμη τραγικότερη τα βασανιστικά γιατί και πώς, που ζητούν πειστικές απαντήσεις, σαφείς εξηγήσεις και που δυστυχώς δεν εκστομίζονται, αλλά αποσιωπώνται οργανωμένα.
Κλείνοντας, εύχομαι ολόψυχα σε κάθε τέτοια Μάνα υγεία σωματική, ψυχική, πνευματική, για να συνεχίσει τον σημαντικότατο ρόλο της ως μητέρας χάριν του άλλου ή των άλλων της παιδιών, για να τιμά, όπως του πρέπει το νεκρό παιδί της, για να παλέψει για αλήθεια, δικαιοσύνη και δικαίωση. Το Νέο Έτος εύχομαι να φέρει στον καθένα μας αυτό που επιθυμεί! Κι αν τα Χριστούγεννα πονάνε, είναι γιατί η αγάπη για τα παιδιά μας δεν έφυγε ποτέ — απλώς έμαθε να ζει μέσα στη μνήμη!
Με εκτίμηση
Αντωνογλούδη Μαρία
Η μητέρα του αδικοχαμένου υποσμηναγού της ΠΑ Μαντζαρούδη Βασιλείου
Υπεύθυνη λειτουργίας της σχολικής-δανειστικής βιβλιοθήκης «Βασίλειος Μαντζαρούδης» του Γυμνασίου Σκουτάρεως Σερρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου