Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσοι νεοδημοκράτες διάβασαν το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά, με τίτλο «Που πάμε;», στα «ΝΕΑ» (17,18.05.2025).
Ασφαλώς θα είναι αρκετοί εκείνοι, που, «οχυρωμένοι» πίσω από την απόφαση της διαγραφής του από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, στρέφονται κατά του πρώην πρωθυπουργού, με διάθεση απόλυτης κομματικής νομιμοφροσύνης και αφοσίωσης, χωρίς να κάνουν τον κόπο να θέσουν υπό την βάσανο της λογικής τους και της ιδεολογίας τους, τις θέσεις που διατυπώνει ο Αντώνης Σαμαράς για τα εθνικά μας θέματα.
Κατ’ αυτόν, όμως, τον τρόπο, έστω και αν δεν το αντιλαμβάνονται, μάλλον έρχονται σε αντίθεση με το πλαίσιο των ιδεών και των θέσεων, που, ως παράταξη ιδεολογικά ενταγμένη στην υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων, εκφράζει διαχρονικά η Νέα Δημοκρατία, όπως την οραματίσθηκε και την επέβαλε στην εθνική μας συνείδηση ο ιδρυτής της Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Υπό αυτή την έννοια, είμαι απολύτως βέβαιος ότι, ελάχιστοι νεοδημοκράτες θα μπορούσαν να διαφωνήσουν με όσα αναφέρει ο Αντώνης Σαμαράς, στο εν λόγω άρθρο του, σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα μας, αφ’ ενός μεν από την απήχηση που έχουν στον διεθνή μας περίγυρο η τουρκική αδιαλλαξία και η πολυπραγμοσύνη του Ερντογάν, ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων και ο ανθελληνισμός του Ράμα και , αφ’ ετέρου, από την τουλάχιστον υποτονική στάση της Ελλάδας, που ενισχύει την καλλιέργεια και εδραίωση αυτού του κλίματος, έναντι αυτών των συνεχών προκλήσεων.
Ο αντίλογος ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει να επιδείξει θετικό έργο στην ενίσχυση των εξοπλισμών των Ενόπλων μας Δυνάμεων, στην αντιμετώπιση των συνοριακών κινδύνων από την ανεξέλεγκτη και κατευθυνόμενη, εν πολλοίς από την Τουρκία, παράνομη μετανάστευση και στην δημιουργία ικανών συμμαχιών στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, είναι μια πλευρά του νομίσματος που, όμως, δεν καλύπτει, με την επιβαλλόμενη επάρκεια και τον αναγκαίο δυναμισμό, το κενό που προκαλεί η «πολιτική του άκρατου κατευνασμού», όπως την αποκαλεί ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο πυρήνας των σκέψεων, που υποστηρίζει και προβάλλει ο Αντώνης Σαμαράς, είναι εξαιρετικά απλός και διαυγής: Σ’ ένα κόσμο και σε μια περίοδο της ιστορίας, όπου οι αναθεωρητικές δυνάμεις, μικρές και μεγάλες, βλέπουν «παράθυρα ευκαιρίας» και προσπαθούν να υλοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, η εξωτερική μας πολιτική, όχι μόνον «αντιπαραθέτει» συστηματικά την κατανόησή της και την διαλλακτική της στάση, έναντι της προκλητικότητας των γειτόνων μας, αλλά και υπερασπίζεται, περισσότερο και από τους αδιάφορους για τα προβλήματά μας, Ευρωπαίους εταίρους μας, την ευρωπαϊκή προοπτική αυτών των χωρών.
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι, στο ίδιο φύλλο της προαναφερόμενης εφημερίδας, ο Χρήστος Ροζάκης, στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη και υπέρμαχος, αν όχι εμπνευστής, της «εκσυγχρονιστικού» τύπου προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία, επιμένει σ’ αυτή την προοπτική, που μας έχει στοιχίσει τις «γκρίζες ζώνες» και τα «ζωτικά συμφέροντα» της γειτονικής χώρας και προτείνει «να τείνουμε χέρι φιλίας, με την ελπίδα ότι αυτό θα αποτελούσε μονόδρομο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις»!…
Το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς αντιτίθεται σθεναρά και με όση ψυχική δύναμη διαθέτει σ’ αυτή την εθνοκαταστροφική αντίληψη, θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε νεοδημοκράτη, που δεν συμμερίζεται αυτή την, ακόμη ζώσα, πεισματική εμμονή του πάλαι ποτέ σημιτικού «εκσυγχρονισμού» να «τείνει χείρα φιλίας» μέχρις «εξαρθρώσεως», χωρίς την παραμικρή ένδειξη αντίστοιχης συμπεριφοράς από την πλευρά της Τουρκίας!..
Επομένως, η κομματικά «νομοταγής» κρίση για τον Αντώνη Σαμαρά, ως απότοκος συνέπεια της διαγραφής του, στην πραγματικότητα προσκρούει στην δεδομένη αντίληψη της μεγάλης πλειοψηφίας των νεοδημοκρατών για μια εξωτερική πολιτική, εξυπηρετική των «λεοντείων» επιδιώξεων γειτονικών μας χωρών (Τουρκίας, Σκοπίων, Αλβανίας), χωρίς την ελάχιστη εκ μέρους τους επίδειξη πνεύματος συνεργασίας και εγκατάλειψης των αναθεωρητικών, αλυτρωτικών και προκλητικών διαθέσεών τους.
Στην πραγματικότητα, οι απόψεις του Αντώνη Σαμαρά για την εξωτερική μας πολιτική συνιστούν έκφραση του προβληματισμού, που διακατέχει όλους όσοι βλέπουν να ενισχύεται η αδιαλλαξία των γειτονικών μας χωρών και τελικά να είναι η Ελλάδα εκείνη που «θα πρέπει» να προσαρμοστεί με τις ορέξεις τους!..
Είναι απολύτως λογικό η υποτονική και διαλλακτική στάση μας απέναντί τους να αποτελεί ισχυρή βάση για την υποστήριξή τους από φίλους και συμμάχους, οι οποίοι είναι δύσκολο να αντιληφθούν γιατί θα πρέπει εκείνοι να υποστηρίξουν θέσεις, που κανονικά θα έπρεπε να αποτελούν δική μας ασπίδα στην επιθετικότητα των γειτόνων μας. ‘Όταν εμείς υποστηρίζουμε «δογματικά» και διαλαλούμε παντού και με ακράτητο «ενθουσιασμό» την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, των Σκοπίων και της Αλβανίας, γιατί θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα την εμποδίσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι Αμερικανοί φίλοι μας;
Όλα τα ανωτέρω δικαιολογούν απολύτως τις θέσεις του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά και καθιστούν προβληματική την εμμονή κάποιων αφελών, στον ευρύτερο χώρο της νεοδημοκρατικής παράταξης, που θεωρούν ότι η κομματική απομόνωση του πρώην πρωθυπουργού απαλλάσσει τη Νέα Δημοκρατία από ένα «βαρίδι», όπως αρέσκονται να υποστηρίζουν, εξυπηρετώντας, αλλότριες κομματικές σκοπιμότητες, όσοι εξ αριστερών ενθουσιάζονται με την μετακύληση των εθνικών θεμάτων σε πρόσχημα κομματικής νομιμοφροσύνης και περιχαράκωσης.
Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, θεωρώ όλα όσα τελευταία ακούγονται για ίδρυση νέου κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά, ως αποπροσανατολιστικά για την ουσία του προβλήματος και ως ευσεβείς πόθους από εκείνους που επιδιώκουν, για τους δικούς τους προφανείς ιδιοτελείς λόγους, την αποδυνάμωση της παράταξης.
Η κομματική σκοπιμότητα της διαγραφής δεν επηρεάζει την δυνατότητα του Αντώνη Σαμαρά να διατυπώνει τον πολιτικό του λόγο, που συνιστά, επιτομή της προάσπισης των εθνικών μας συμφερόντων, όπως ιδεολογικά την έχει διακηρύξει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Αντιθέτως, μια νέα κομματική περιπέτεια, πέραν του ότι δεν ευνοείται από τις σημερινές συνθήκες, θα περιορίσει τον Αντώνη Σαμαρά στο περιθώριο της μεγάλης παράταξης, η οποία, προς το συμφέρον της χώρας και του ελληνικού λαού, δεν πρέπει να στερηθεί μιας ισχυρής φωνής, η οποία εκφράζει ανησυχίες και προβληματισμούς, που απορρέουν από τον πατριωτισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας των οπαδών της.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου