Αφιερώνεται στον Παλαιό!
Να του δίνει ο Θεός χρόνια, να μας τη λέει!…
…Μπάς καί ξυπνήσουμε ποτέ!
(Τώρα, αν θα τον σιτίζουμε δωρεάν στο Πρυτανείο, αυτό δεν το ξέρω. )
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
Κι όχι μόνο Μαντζικερατάδες!
Αλλά καί Μαντζικεδαρμένοι·
καί Μαντζικεχρεωμένοι.
Τελείως «λούζερζ», δηλαδή, όπως λένε καί τα πιτσιρίκια.
Τί συνέβη, όμως, καί τα πήρα τόσο άσχημα στο κρανίο;
Απλούστατα, στις 26 Αυγούστου του 1071 έγινε η λίαν καταστροφική γιά την Ελλάδα μάχη του Μαντζικέρτ, (δες κι εδώ) καί φέτος, τον μήνα που διανύουμε, συμπληρώνουμε 950 χρόνια απ’ αυτή τη θλιβερή επέτειο.
Τί είπες εσύ, ο μαλάκας, εκεί στο βάθος; «- Περασμένα καί ξεχασμένα πράγματα, ποιός δίνει σημασία;»
Νομίζεις, ηλίθιε!
- Το ποιός μεγαλώνει, ακούγοντας επί δεκαετίες ότι οι τουρκαλάδες είναι κίνδυνος,
- το ποιός πάει δυό χρόνια θητεία στα σύνορα,
- καί το ποιά χώρα καταξοδεύεται σε εξοπλισμούς,
δεν είναι ούτε περασμένα, ούτε ξεχασμένα, ούτε άνευ σημασίας.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή, λίγες μέρες πρίν την επέτειο… πρίν κάν δούμε στα ιντερνέτια τίποτε κίτς φιέστες του Ερντογάν γιά το γεγονός, καί πρίν διαβάσουμε διάφορες ιστοριοπρεπείς σάχλες ανά τα ιντερνέτια.
. . . . . . . . .
α. Ιστορικά
Το 1000 μΧ, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας της, καί το κράτος «φυσάει» σε κάθε τομέα. Αυτοκράτορας είναι μιά χαρισματική μορφή, ο Βασίλειος Β’ Βουλγαροκτόνος· η δέ Αυτοκρατορία αρχίζει σιγά-σιγά να παίρνει Ελληνικό χαρακτήρα. (Αν πάτε στο Βυζαντινό Μουσείο, στην Αθήνα, θα δήτε χειρόγραφα δημόσια έγγραφα της προγενέστερης του Βασιλείου περιόδου -επί Νικηφόρου Φωκά- στα Ελληνικά, αλλά καί στα Λατινικά! Αυτό λίγο αργότερα άλλαξε: έμειναν μόνο τα Ελληνικά.) Ο ίδιος, μάλιστα, ο Βασίλειος, έκανε το περίφημο «προσκύνημα στην Αθήνα», όπου παρέμεινε αρκετές μέρες. (Ναί, σαφώς κι ανέβηκε καί στον Παρθενώνα!)
Δυστυχώς, όμως, ο Βασίλειος δεν άφησε απογόνους· δεν παντρεύτηκε ποτέ, κατ’ αρχήν. Προφανώς είχε πάρει από φόβο τις γυναίκες… φόβο, γιά το σε ποιά σκοτεινά μονοπάτια μπορεί να τις οδηγήσει η φιλοδοξία τους. Είχε, βλέπεις, μητέρα τη διαβόητη φοβερή καί τρομερή «εστεμμένη φόνισσα», τη Θεοφανώ.
Έτσι, λίγο πρίν πεθάνει, έδωσε το στέμμα στον σαφώς λιγώτερο άξιο αδελφό του, τον Κωνσταντίνο Η’. Μετά καί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Η’, ήρθε μιά σειρά από (μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις) μέτριους αυτοκράτορες, κατά κανόνα βραχύβιας παραμονής στην εξουσία, οι χειρότεροι των οποίων κάνανε σοβαρά λάθη (όρισαν μισθοφορικό στρατό κι εξαγορά της θητείας, έβαλαν ιδιώτες να εισπράττουν τους φόρους… σας θυμίζουν τίποτε, όλ’ αυτά; ), τα οποία λάθη ροκάνισαν καί σάπισαν το κράτος.
Συνεπώς, οι δύο Αλώσεις που ακολούθησαν τους επόμενους αιώνες, συν η διάλυση της Αυτοκρατορίας, ήσαν νομοτελειακά αποτελέσματα της κακοδιαχείρισης των χρόνων εκείνων.
. . . . . . . . .
Όταν, λοιπόν, έγινε αυτοκράτορας (από σπόντα) ο Ρωμανός Δ’ Διογένης, βρήκε μιά πολύ άσχημη κατάσταση – σαραντατρία (43), μόλις, χρόνια (σας θυμίζει τίποτε αυτός ο αριθμός; ), μετά τον θάνατο του Βασιλείου Β’:
- Ο στρατός διαλυμένος.
- Λεφτά δεν υπήρχαν.
- Ο λαός, κάργα δυσαρεστημένος απ’ τη φορολόγηση των ιδιωτών… που αποδίδανε μέν τα συμφωνημένα στο αυτοκρατορικό ταμείο, αλλά κρατούσαν κι άλλα τόσα (μή προβλεπόμενα, όμως!) γιά πάρτη τους. (Γιά προσπάθησε, τώρα, αναγνώστη μου, να σκεφτείς ποιοί μπορεί να ήσαν πρόθυμοι να υπηρετήσουν αυτό το …σπόρ, της καταχρηστικής φοροσυλλογής παναπεί! Έ; Καταλαβαινόμαστε; )
- Οι κυβερνήτες των επαρχιών κάνανε του κεφαλιού τους.
- Οι εξωτερικοί εχθροί (Άραβες, Πετσενέγκοι, Νορμανδοί, Τούρκοι) κατακτούσαν τη μιά -πρώην πιά…- Βυζαντινή περιοχή μετά την άλλη.
- Καί, μέσα στην Κωνσταντινούπολη, οι συνωμοσίες δίναν καί παίρναν.
Χειρότεροι συνωμότες όλων ήσαν δύο: η σκατοφαμίλια των Δουκών (κρυπτοϊουδαίοι, ως λέγεται), κι ένας σκατοκαλόγερος… ένας όχι καλόγερος, αλλά κακόγερος του Διαβόλου, ο Μιχαήλ Φελλός. Γιά να καταλάβετε γιά τί μπουμπούκια μιλάμε, είναι ακριβώς ένας Δούκας, ένας απόγονος του σκατόσογου αυτού, αυτός, του οποίου ο Ιουστινιάνης το 1453 θέλησε να του πάρει το κεφάλι… αλλά επενέβη (κακώς! κάκιστα!) ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καί τον γλύτωσε, με το αιτιολογικό ότι δεν πρέπει να τρώγονται μεταξύ τους τέτοια ώρα, με τον Μεχμέτ Β’ έξω απ’ τα τείχη.
Δυστυχώς, ακόμη καί σήμερα οι ιστορικοί προσέχουν μή στάξ’ η ουρά του ποντικού. (Που, λίγο πρίν, κολυμπούσε ολόκληρος μέσα στο λάδι.) Καί τους μέν Δούκες, τους παίρνουν αλαφρά («- Δεν είναι σίγουρο ότι ήταν κρύπτο!», κτλ), τον δέ Φελλό αφ’ ενός τον …εξυμνούν ως ικανό λογοτεχνίζοντα…
[Ναί… συνέγραψε πολλές επιστολές, «απομιμούμενος το χαρίεν Αττικόν ύφος»… αυτό τους μάρανε, τους φιλολόγους παύλα ιστορικούς μας, η απομίμηση του Αττικού ύφους! – κι όχι τα διαρκούς αιωνίου ισχύος ούλτρα προδοτικά εγκλήματα που διέπραξε ο Φελλός.]
…αφ’ ετέρου ισχυρίζονται ότι το επίθετό του (Ψελλός, αλλά ο γράφων πάντα θα του βάζει ένα Φ μπροστά) οφείλεται στο ότι …ψέλλιζε!
Ρέ άχρηστοι, π’ ανάθεμα τα πτυχία σας, ο -κατά Κώστα Κυριαζή– «άτυπος υπερπρωθυπουργός τεσσάρων αυτοκρατόρων» δεν θα γινόταν τέτοιος, αν ψέλλιζε! Θα τον παίρναν στο ψιλό! Επειδή, όμως, «ψέλ(λ)ιον» σημαίνει βραχιόλι, Φελλός σημαίνει «βραχιολάκιας»· οπότε, μάλλον την κούναγε την αχλαδιά ο μυστήριος, καί μάλλον κατά ‘κεί πάει το πράγμα, με το επίθετό του. Ντιγκιντάγκας, δηλαδή, αλλά στο πιό κυριλάτο από διατύπωση!
Τώρα, θα μου πείς, τί σημασία έχει, που …έγερνε!
Έ, πώς;! Έ, πώς δεν έχει;! Αν κάποιος είναι -με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο- κοινωνικώς απόβλητος, τότε φέρει μέσα του βαθύτατα συμπλέγματα καί συμπιεσμένη οργή εναντίον της κοινωνίας (που τον απέρριψε), που μιά μέρα θα εκδηλωθεί ως εκδίκηση. Καταλάβατε, τώρα; (Καί με την ευκαιρία: σας θυμίζει τίποτε αυτό το μικρό ψυχογράφημα; )
. . . . . . . . .
Ξαναγυρίζουμε, όμως, στον Ρωμανό Δ’ Διογένη.
Αυτός ήταν στρατηγός, καί διείδε αμέσως τον κίνδυνο των Σελτζούκων Τούρκων – δηλαδή, το να μπούν αυτοί στη Μικρά Ασία (στα εδάφη της Αυτοκρατορίας), να κατσικωθούν εκεί… κι άντε βγάλ’ τους μετά.
[Απόλυτα σωστή εκτίμηση: ακόμη εκεί βρίσκονται σήμερα, κι από τότε μέχρι σήμερα αυτό συνεχίζουμε να το πληρώνουμε εμείς! Κατάλαβες, μαλακάκο, με τα «περασμένα ξεχασμένα, ποιός δίνει σημασία»; ]
Ωστόσο, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, αν δεν γινόταν αυτοκράτορας! Κι ο τρόπος να γίνει αυτό, ήταν είτε με πραξικόπημα (δεν ήταν, όμως, του χαρακτήρα του), είτε να παντρευτεί τη χήρα αυτοκράτειρα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. (Το επίθετο, τώρα, αυτηνής, μάλλον το παρατσούκλι, δεν είχε να κάνει με σεξουαλικά υπονοούμενα, παλούκια, τέτοια πράγματα – παρά το ότι έκανε έξι παιδιά! lol!!! Το «Μακρύ Έμβολον» ήταν μιά στεγασμένη στοά της Πόλης με μαγαζιά σ’ όλο το μεγάλο μήκος της, κι η Ευδοκία ονομάστηκε έτσι, επειδή ήταν κόρη μεγαλεμπόρου της στοάς αυτής.)
Ο Ρωμανός πράγματι παντρεύτηκε την Ευδοκία· αν καί οι γνώμες γιά το πώς, δίΐστανται: η μεν Γουΐκι λέει πως του το ζήτησε η ίδια, ο δέ Κυριαζής γράφει πως ο Ρωμανός σχεδόν έδωσε μάχη μπροστά στους ευγενείς, μπροστά στους Δούκες καί τον Φελλό, καί υποσχέθηκε «λευκό γάμο»… καί να κάνει χρήση μόνον του αυτοκρατορικού δικαιώματός του να κινητοποιήσει τον στρατό, γιά ν’ αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους – καί κανενός άλλου.
Γιά την ίδια την Ευδοκία, πάλι διΐστανται οι γνώμες: η μεν Γουΐκι την παρουσιάζει ως έξυπνη, καί μάλλον αποφασιστική γυναίκα, αλλά ο (σαφώς πιό έγκυρος) Κυριαζής περιγράφει ένα άβουλο άτομο, που φοβόταν καί τη σκιά του· καί σε μιά κρίσιμη στιγμή, ολόκληρη αυτοκράτειρα πήγε καί κρύφτηκε – υπό το ειρωνικό χαμόγελο του Φελλού, που την είχε πάρει χαμπάρι. Δε βαρυέσαι· σημασία έχει πως ο γάμος αυτός τελικά έγινε, κι ο Ρωμανός Δ’ εστέφθη αυτοκράτωρ – έστω κι από σπόντα.
Οι Δούκες, τώρα, του τη φυλάγαν, επειδή ο προηγούμενος σύζυγος της Ευδοκίας (καί αυτοκράτορας προκάτοχος του Ρωμανού) ήταν ένας απ’ τη σκατοφαμίλια τους, καί τον Ρωμανό τον θεωρούσαν σφετεριστή. (Σου λέει, τί; δεν θα γίνουν αυτοκράτορες τα δικά μας παιδιά, καί θα γίνει ο ξένος, γιά χάρη της -επίσης ξένης- νύφης μας της Ευδοκίας; ) Ο Φελλός, πάλι, ήταν άλλη κλάση συνωμότη, άφταστη, από μόνος του. Τέτοιο καθήκι, τέτοιος ανακατωσούρας, δεν ξανάγινε στα ιστορικά χρονικά!
Τέλος πάντων, η συνωμοτική βρωμιά είναι συνωμοτική βρωμιά, απ’ όπου καί να την πιάσεις. Κι ο μεν Ρωμανός παντρεύτηκε τελικά την Ευδοκία καί μπόρεσε να «σηκώσει φουσάτο», αλλά το πριόνισμα των ποδιών του απ’ τον Κωνσταντινουπολίτικο βόθρο των «ευγενών» (καί του λογοτεχνίζοντος σκατόγερου) είχε αρχίσει ευθύς αμέσως.
. . . . . . . . .
Να μην τα πολυλογούμε, ο Ρωμανός, προκειμένου να διώξει τους Σελτζούκους, έβαλε ως στρατηγικό στόχο να εισβάλει στα (κατεχόμενα απ’ αυτούς) εδάφη της Αρμενίας καί να καταλάβει μερικά στρατηγικής σημασίας φρούρια· τη στιγμή, μάλιστα, που ο αρχηγός τους, ο Άλπ Αρσλάν («Ισχυρός Λέων» μεταφράζεται) είχε εκστρατεύσει νότια.
Ωστόσο, ο Άλπ Αρσλάν ενημερώθηκε γιά τις κινήσεις του Ρωμανού κι επέστρεψε γρήγορα πίσω· κι επάνω στη σύγκρουση με τους Βυζαντινούς, μιά σειρά από λάθη καί συνωμοσίες κόστισαν του Ρωμανού τη νίκη…
…Πράγμα που το πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Πρώτον, τον παράτησαν οι ενισχύσεις που είχε ζητήσει. Αυτές όντως ξεκίνησαν από τημΜπόλιν (με καθυστέρηση, όμως), όντως πλησίασαν το κυρίως στράτευμα του Ρωμανού σε μερικές δεκάδες χιλιόμετρα, αλλά όταν αυτός έστειλε «εξπλοράτορες» να πιάσουν επαφή, οι αρχηγοί των …ενισχύσεων (προφανώς δασκαλεμένοι) διαολόστειλαν τους εξπλοράτορες, κι έφυγαν προς τελείως διαφορετική κατεύθυνση.
Καί δεύτερον, καί χειρότερον, γιά να τηρήσει τις ισορροπίες, έβαλε ως αρχηγό της οπισθοφυλακής ένα καθήκι απ’ τους Δούκες. Κατά το σούρουπο της μοιραίας 26ης Αυγούστου, λοιπόν, κι ενώι η πρώτη γραμμή των Βυζαντινών ήταν θέμα χρόνου να του πεί στ’ αυτί του Άλπ Αρσλάν, το καθήκι Δούκας σάλπισε υποχώρηση!!! Αποτέλεσμα; έμεινε μόνη της μπροστά η μαχόμενη εμπροσθοφυλακή, μ’ επικεφαλής τον Ρωμανό, κι ο Αρσλάν με μιά κυκλωτική κίνηση τον έπιασε αιχμάλωτο καί τέλειωσαν όλα. Βλέπετε, τώι καιρώι εκείνωι, άμα πιάνανε ή σκοτώνανε τον αρχηγό, η μάχη τελείωνε με παράδοση του εχθρού. Δεν συνεχίζανε τη μάχη με τον δεύτερο στην ιεραρχία (καί ούτω καθ’ εξής), όπως σήμερα.
Το κακό είναι πως, ακόμη κι έτσι, όταν ο Ήλιος έδυε, η μάχη θα σταματούσε. Έθιμο της εποχής… Κι ο Ρωμανός πάλι θα κέρδιζε!!! Έχασε, όμως, γιά μισή ώρα. Χειρότερα κι απ’ τον Ναπολέοντα, γιά τον οποίο ο καθαρευουσιάνος ποιητής Σούτσος έγραψε τον περίφημο στίχο:
«…Εντός μιάς καί μόνης ώρας,
την Γήν παίξας, την Γήν χάσας, εις του Βατερλώ την χώραν!»
. . . . . . . . .
Όταν ο Αρσλάν συνέλαβε τον Ρωμανό, του φέρθηκε πολύ ωραία. Ιπποτικώς, κι ακόμη παραπάνω.
Τον έβαλε, βέβαια, να υπογράψει ταπεινωτική συνθήκη ειρήνης με φόρου υποτέλεια (δεν αισθανόταν ακόμη τόσο ισχυρός, ώστε να σκοτώσει Βυζαντινό αυτοκράτορα καί να πεί πως δεν τρέχει τίποτε), αλλά μετά τον άφησε ελεύθερον.
Ο Ρωμανός άρχισε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στημΜπόλιν, καί στον δρόμο μάζευε οπαδούς… καί στρατό. Παρά την ήττα, ο κόσμος τον επευφημούσε! Τον αγαπούσαν! Ωστόσο, σε κάποιο σημείο της διαδρομής, τον προϋπάντησε Βυζαντινός στρατός των συνωμοτών, με τη ρητή εντολή να παραδοθεί, αλλοιώς θα επακολουθούσε μακελειό. Ο Ρωμανός είπε σ’ όλους ότι δεν ήθελε εμφύλια αιματοχυσία, οπότε παραδόθηκε κι οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη αιχμάλωτος. Οι συνωμότες, όμως, απεδείχθησαν τρίς χειρότεροι των Τούρκων!
Εκεί, λοιπόν, Δούκες καί Φελλός εξέδωσαν διαταγή να τυφλωθεί!!!
Ωστόσο, όπως γράφει ο Κυριαζής, κανένας δεν αναλάμβανε τη φοβερή αυτή πράξη. Αλλά τελικά (προφανώς γιά χάρη της αμοιβής – κ’ ίσως όχι μόνον) βρέθηκε ένας τζιού… ο οποίος, επειδή δεν ήξερε πώς γίνεται η τύφλωση…
(…είχε χρόνια να γίνει -δημόσια- τύφλωση στο Βυζάντιο, κι όλοι είχαν ξεχάσει το πώς γίνεται· γινόταν με πυρωμένο σίδερο μπροστά στα μάτια του θύματος, που μετά πάθαινε γλαύκωμα εφ’ όρου ζωής),…
…έχωσε το πυρωμένο σίδερο μέσα στα μάτια του Ρωμανού,…
…ο οποίος Ρωμανός μετά από κάμποσους μήνες, πέθανε απ’ τις φοβερές πληγές του.
4 Αυγούστου του 1072 ήταν, όταν παρέδωσε το πνεύμα… συγχωρώντας μάλιστα τους εχθρούς του όλον αυτόν τον καιρό. Στο μεταξύ διάστημα, από την τύφλωσή του μέχρι τον θάνατό του, τον είχαν σ’ ένα μοναστήρι απομονωμένον, καί στις πληγές του (που βρωμούσαν πολύ) άλλαζε πανιά ένας καλόγερος.
Ο δέ σκατόγερος Φελλός, μετά απ’ όλ’ αυτά, είχε το θράσος να του στέλνει …επιστολές!!!!! «- Απορώ επί σοί, θαυμάσιε άνθρωπε!», τού ‘γραφε.
. . . . . . . . .
Αν, αναγνώστη μου, θες να με δείς να βρίζω καί να κατεβάζω καντήλια χειρότερα από χαμάλης, αν θες να με δείς σε κατάσταση εκτός εαυτού, να θέλω να διαλύσω ό,τι άψυχο βρώ μπροστά μου καί να πιάσω Φελλό καί Δούκες (αν τους πετύχαινα μπροστά μου) να τους κάνω κομματάκια με τα χέρια μου, τότε βάλε με να ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Κυριαζή γιά τον Ρωμανό Δ’ Διογένη, τον όντως προδομένο αυτοκράτορα.
Που, όμως, τό ‘χω ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.
Στο μεταξύ, η Εκκλησία καλά θα κάνει να κατατάξει τον Ρωμανό Δ’ στη χορεία των αγίων! Όχι στο μέλλον, αλλά σήμερα. Χθές έπρεπε να τό ‘χει κάνει, ει δυνατόν!
Δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος θαύματα, γιά να γίνει άγιος· δεν περνάει εξετάσεις, ώστε ν’ αποδείξει κάτι. Αρκεί η ηθική ακεραιότητα αυτού του ανθρώπου, η οποία είναι φάρος εις τους αιώνες… καί η οποία θυμίζει εντόνως Κάποιον Άλλον…
…Κι αν η Εκκλησία (κάνει πως) δεν τα καταλαβαίνει αυτά, κακό του κεφαλιού της!
Όθεν, δεν την παρακαλάω προς τούτο. Της δίνω εντολή!
Τώρα, βέβαια, αν ακριβώς η ηθική ακεραιότητα του Ρωμανού Δ’ είναι που ενοχλεί… καταλαβαίνω. (Καί, μεταξύ μας, δεν περιμένω κάτι καλό από τους αρχιπαπάδες της «πανθρησκείας».) Αλλά η αγιοκατάταξη του αρχισφαγέα Ιουστινιανού καί της καραπουτάνας του, σε αντίθεση με την -μέχρι τώρα- μή αγιοκατάταξη του Ρωμανού Δ’, δεν θα μείνει έτσι. Θα πληρωθεί δεόντως, όταν έρθ’ η ώρα.
. . . . . . . . .
β. Ο Φελλός αποκαλύπτει κι αποκαλύπτεται
Άθελά του, βέβαια, αλλά δεν είμαστε ηλίθιοι· βλέπουμε.
Ο Φελλός ήταν χαρακτηριστική περίπτωση νάρκισσου, απ’ αυτούς που περιποιείται δεόντως ο συν-ιστολόγος Διηνέκης! Καί μόνον το γεγονός ότι αυτοκαλείτο …«Ύπατος των Φιλοσόφων», δείχνει το πόσο καλαμοκαβαλλημένος ήταν. Των φελλοσόφων, μπορεί· των φιλοσόφων, όμως, τσού. Γιόκ! Με τίποτε!
Αλαζών, αυταρχικός, είρων, αντιπαθής, εκδικητικός μέχρι σκατοψυχιάς…
…καί, παρ’ όλ’ αυτά, όλοι στεκόντουσαν σούζα μπροστά του!
Τώρα, θα με ρωτήσετε τί σας τα λέω όλ’ αυτά – τί σας πρήζω μ’ ένα άθλιο ρασοφόρο σκουλήκι (ναί, είχε καρεί μοναχός, τρομάρα του… πενία, παρθενία, υπακοή… όπως τις εννοούσε αυτός, προφανώς!), που έζησε κοντά χίλια χρόνια πρίν.
Έχουν, καί παραέχουν σημασία.
Όχι μόνον επειδή μας κατσίκωσε στην καμπούρα μας τους Τουρκαλάδες από τότε, αλλά…
…γιάααα αναρωτηθήτε:
- Πώς κι ένας σκατόγερος κυκλοφορούσε με προσωπική φρουρά;
- Από πού έπαιρνε τόση ισχύ;
- Γιατί δεν τόλμησε κανένας, ούτε κάν ο Ρωμανός, να τραβήξει το σπαθί καί να του πάρει το κεφάλι – να τελειώνουν μία καί καλή μ’ αυτόν τον βόθρο;
Λοιπόν, η προφανής απάντηση είναι πως ο σκατόγερος είχε πλάτες παραπάνω κι από αυτοκράτορα! Γι’ αυτό δεν τολμούσε κανείς να τον πειράξει.
Είναι σίγουρο πως ανήκε σε κάποια μυστική, σκοτεινή αδελφότητα! Την οποία, προφανώς, την έτρεμαν όλοι (γι’ αυτό δεν τον πείραζαν) – καί μάλλον δεν τη γνώριζαν, διότι τηρούσε αυστηρή μυστικότητα… αν κι υποψιαζόντουσαν την ύπαρξή της.
. . . . . . . . .
Δυστυχώς, όσο κι αν έψαξα γιά σοβαρές βιβλιογραφικές αναφορές γιά τις αδελφότητες στο ύστερο Βυζάντιο, δεν βρήκα τίποτε.
Δεν εννοώ κάτι αδελφότητες μετά την Άλωση καί καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, όπως πχ οι χτιστάδες γεφυριών, ή οι καλόγεροι που δημιουργούσαν αδελφότητες αγιογράφων, κηροποιών, κτλ. Εννοώ αδελφότητες μ’ ενδιαφέροντα σαφώς κοσμικά καί πολιτικών παρεμβάσεων (καλυπτόμενα πίσω από …πνευματικές αναζητήσεις! – σας θυμίζει τίποτε; ) σε χρονική περίοδο από περίπου το 1000 έως το 1453.
Εντάξει, στο πρώϊμο Βυζάντιο ξέρουμε πως υπήρχαν πχ οι Βουκελλάριοι (αναφορές: πρώτη, δεύτερη – όσο κι αν σας φανεί παράξενο, σημαίνει «μπισκοτοφάγοι»!!!), η πρώτη χρονικά αναφερόμενη ιπποτική αδελφότητα (500 καί πλέον χρόνια πρό των Ναϊτών!), στην οποία μέλος ήταν κι ο στρατηγός Βελισάριος. Αλλά στο ύστερο Βυζάντιο;
Σκότος! Τίποτις! Νάδαθ!
Το μόνο που κατάφερα να βρω (καί μάλλον ήμουν τυχερός, επειδή κάθε μέρα ρίχνω μιά επιλεκτική ματιά σε συγκεκριμένες σελίδες στα ιντερνέτια), είναι αυτό εδώ το άρθρο. Αρκετά ενδιαφέρον (αναφέρει καί τον Φελλό), άσχετο αν δεν ρίχνει στο μυστήριο τόσο φώς, όσο θά ‘θελα.
Εν πάσει περιπτώσει, σας μεταφέρω καί μιά ακόμη πληροφορία (μή επιβεβαιωμένη από μένα, αλλά εξ εγκύρου πηγής – «ο λόγος της συμβόλαιο») : ότι ο Ούγο ντέ Παγιέν, ο ένας απ’ τους τρείς αρχηγούς της Α’ Σταυροφορίας, μαθήτευσε στη «σχολή» του Φελλού!
Δεν μπορούσε νά ‘χει ως δάσκαλο τον ίδιο τον Φελλό, διότι αυτός ψόφησε, όταν ο ντέ Παγιέν ήταν μόλις εφτά χρονών. Αλλά φοίτησε στη «σχολή» του. (Γιά την Ιστορία: ο διάδοχος του Φελλού -κι επίσης …«Ύπατος των Φιλοσόφων», μή χέσω! – ήταν ο Ιωάννης ο Ιταλός. Άρα, όντως υπήρξε κάποιας μορφής «σχολή» του παπάρα αυτουνού.)
Πάντως, μιά που αναφέραμε καί τον ντέ Παγιέν, σημειώστε ότι το 1070, δηλαδή έναν χρόνο πρίν φάει ο Ρωμανός Δ’ τη σφαλιάρα στο Μαντζικέρτ, είχε δημιουργηθεί στην Τρουά ( = Τροία!) της Καμπανίας …καμπαλλιστική σχολή!!! Από ‘κεί καί μετά, καί με (μαϊμού) αφορμή το στραβοπάτημα στο Μαντζικέρτ, τα γεγονότα πήραν τον δρόμο τους: κατά τους Δυτικούς, «δεν μπορούσε» πλέον το Βυζάντιο να προστατέψει τους Αγίους Τόπους (δεν μπορούσε, ή δεν ήθελε; …ή δεν ήθελαν οι απόκρυφοι Φελλοί; ) , άρα ανάγκη γιά Σταυροφορία… με καταλλήλως δασκαλεμένους αρχηγούς, τόσο απ’ τον Φελλό, όσο κι απ’ την Καμπάλλα! Καί με τις κλίκες του Βατικανού να οργιάζουν στο παρασκήνιο.
Γιά να καταλάβετε απάνω-κάτω πώς δημιουργούνται τα ιστορικά γεγονότα.
. . . . . . . . .
γ1. Το παρελθόν
Ακόμη καί το απώτατο.
Όλα τα παραπάνω, μπορεί να είναι υλικό γιά ένα γοητευτικό ιστορικοφανές μυθιστόρημα, απ’ αυτά που είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό. (Άμα κάτι τέτοια τα διαβάζετε σε καμιά παραλία, μπορείτε να ρίξετε καί καμιά κουλτουριάρα γκόμενα! lol!!!) Πλήν όμως, δεν τ’ αναφέρω γιά να γεμίζουν τα ιντερνέτια. Δεν είμαι τόσο φτηνός.
Σκεφθήτε:
- Αν αυτά συνέβαιναν το 1071 μΧ, γιατί να μη συμβαίνουν ακόμη παλιότερα;
Σκεφθήτε:
- Ένα πρόσωπο-κλειδί, με απεριόριστη κοσμική εξουσία.
- Συν ένα σκατόσογο.
- Καί τα δυό παραπάνω μοσχομυριστά λουλούδια νά ‘χουν ενδεχομένως καί βιολογική συγγένεια μεταξύ τους.
- Συν μιά κάποια μυστική αδελφότητα με πολιτική δύναμη – ενδεχομένως καί περισσότερες της μίας αδελφότητες, η οποία / οι οποίες έπαιζε/αν πολιτικά καί γεωπολιτικά παιχνιδάκια.
Πόσες φορές συνέβη στο παρελθόν;
Έτσι, γιά δείγμα – που έχουμε καί ιστορικές αναφορές:
- Αγαμέμνων, απόγονος τόσο του Πέλοπα, όσο καί του Μίνωα. Διέλυσε επί δέκα χρόνια τον ανθό της Ελλάδας, καί σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς να κατακτήσει τίποτε απολύτως.
- Αλκμαιωνίδες.
Γόνοι των τελευταίων ήσαν τόσο ο Περικλής, όσο κι ο Αλκιβιάδης. Αλκμαιωνίδης, επίσης, ήταν εκείνη η κουφάλα, που στον Μαραθώνα έκανε σήματα στους Πέρσες, αντανακλώντας τον Ήλιο επάνω σε μιά μεταλλική ασπίδα. Αλκμαιωνίδης, ακόμη, ήταν έτερη κουφάλα, εκατό χρόνια πρίν τον Μαραθώνα, που είχε προτείνει να δηλητηριαστεί το νερό της Κρίσσας. (Οι αρχαίοι ημών γραφιάδες πάνε να μπερδέψουν τα πράγματα, αποδίδοντας την ιδέα σε πεντέξη άλλους, αλλά προσωπικά δεν ψάχνω καθόλου τον ένοχο. Δείχνω κατευθείαν!)
Όσον αφορά τα γεωπολιτικά παιχνίδια, τα καμώματα του Αλκιβιάδη δεν χρειάζονται ενίσχυση απ’ άλλο (αντι)παράδειγμα.
Κι όσον αφορά τη μυστική αδελφότητα της εποχής…
…Όταν οι Δημοκρατικοί ξαναπήραν τον έλεγχο της Αθήνας, ξέσκισαν μεν τους Ολιγαρχικούς (Τριάκοντα Τυράννους καί ρέστους οπαδούς τους), αλλά του καρα-ολιγαρχικάρα του Πλάτωνα δεν του πείραξαν ούτε τρίχα!
. . . . . . . . .
γ2. Το παρόν
Λοιπόν, σήμερα:
- Σκατόσογο έχουμε.
- Εμβληματική φυσιογνωμία (καί γόνο του σκατόσογου) έχουμε.
- Μυστική αδελφότητα που αλωνίζει, επίσης έχουμε.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θά ‘χουμε καμμία απ’ αυτές τις κοπριές στο μέλλον, καί ότι δεν θα την πληρώσει η Ελλάδα με νέο Μαντζικέρτ.
Κατά ‘κεί μας πάνε, βέβαια, αλλά εμένα μου αρκεί το παλιό! Δεν θέλω κι άλλο.
. . . . . . . . .
Επίσης, υπάρχει ένας άλλος αρνητικός παράγων, που δεν τον εξετάσαμε στα χρόνια του Ρωμανού Δ’: ο κλήρος! Αλλά θα εξετάσουμε λιγάκι τα σημερινά του καμώματα.
Είναι αλήθεια, πως ο υψηλός κλήρος σε αρκετές περιπτώσεις ήταν (πολύ) κατώτερος των περιστάσεων. Τί να πιάσεις τους Δελφούς (με τον φόνο του Νεοπτόλεμου μέσα στον ναό!), τί να πιάσεις εικονομάχους καί λατινόφρονες πατριάρχες, τί να πιάσεις τους σημερινούς δεσποτάδες, που λύσσαξαν με την «πανθρησκεία» καί θεωρούν «ευλογία» τα εμβόλια… Εντάξει, το ξέρετε πως το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι, αλλά σας εφιστώ την προσοχή ότι καί μέρος του κατώτερου κλήρου παίζει άσχημο ρόλο. (Μιλάω γιά σήμερα, όχι γι’ αρχαίες εποχές.)
Όλοι αυτοί, που γεμίζουν καθημερινά τα ιντερνέτια με «προφητείες», αν δεν είναι ηλίθιοι καί πρακτόρια, κι αν είναι πράγματι καλόγεροι, τότε καλά θα κάνουν να κοιταχτούν στον καθρέφτη – διότι είναι τα ίδια σκατά με τον Φελλό. (Κι αυτός, απλός καλόγερος ήταν. Δεν ήταν ούτε κάν παπάς.) Δοκησίσοφοι, νάρκισσοι, με τη σιγουριά πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια (ενώι αντιθέτως -κατά τη γνωμάρα τους- όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι μαλακίζονται), επειδή ασχολούνται με τα κομποσχοίνια.
Τί διάολο; Έλ-Ές-Ντή πίνουν εκεί στις σκήτες ( ; ) ;
[Αν νομίζεις, αναγνώστη μου, ότι ο οποιοσδήποτε θα δυσκολευόταν να βρεί LSD, ή ότι θά ‘πρεπε να το πληρώσει, είσαι εκτός πραγματικότητας. Το LSD υπάρχει στη Φύση, αν ξέρεις πού να το ψάξεις. Μόνο που θέλει λιγάκι προσοχή στη δόση, διότι η παραπάνω απ’ όση πρέπει σε στέλνει στο νοσοκομείο, ή στον νεκροθάφτη. Στην καλύτερη περίπτωση, σε στέλνει στον καμπινέ με ακατάσχετο τσιρλιό.
Σκέψου, τώρα, να έχεις παραισθήσεις απ’ το LSD, καί ταυτόχρονα να ψάχνεις το κωλόχαρτο! Ή, ακόμα χειρότερα, μέσα στη μαστούρα να μή θυμάσαι κάν αν όντως βρίσκεσαι στον καμπινέ, καί τί ακριβώς ψάχνεις! Καρα-lol!!!]
Ξέρεις τί μ’ ενόχλησε σφοδρώτατα, αναγνώστη μου, κι αντιδρώ έτσι;
(Δεν μας έφταναν, βλέπεις, οι μέχρι τώρα ψευδοπροφήτες, που τους είπα να βγάλουν το σκασμό, αλλ’ αυτοί συνεχίζουν απτόητοι.)
Μ’ ενόχλησε το ότι, στις πρόσφατες πορδές των πωλητικών καί των αρδ, ότι ντέ καί καλά θά ‘ρθουν εδώ τουλάχιστον τρία μύρια Αφγανοί (γιατί; γιά ποιό λόγο; τους καλέσαμε; ), κόλλησαν καί κάτι «προφητείες», ότι δήθεν αυτοί οι Αφγανοί θά ‘ρθουν εδώ γιά …να γίνουν ορθόδοξοι!!!
Καί γιατί, δηλαδή, να μην τους στείλουμε εκεί ορθόδοξα θρησκευτικά βιβλία, άμα το θέλουν τόσο πολύ;
Όπως καταλαβαίνεις, αναγνώστη μου, αυτές οι ιστορίες πάνε να σφηνώσουν στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων, ότι ντέ καί καλά θα πρέπει να λουστούμε ακόμη μερικά εκατομμύρια βαρβάρων, θέλουμε-δέ θέλουμε. Κι άμα μας σφάξουν, έ! Έτυχε! Δεν τρέχει καί τίποτε, δηλαδή.
Οπότε, από τη στιγμή που κινδυνεύει το Έθνος μας, αδιαφορώ πλήρως ποιός τα λέει αυτά – αν, δηλαδή, είναι πράκτορας, ηλίθιος, ή μαστουρωμένος· ή αν είναι λαϊκός, ή ρασοφορεμένος. ΌΛΟΙ τους είναι γιά λεπίδι, διότι την ίδια ζημιά κάνουν!
. . . . . . . . .
Επιλογικώς
Μνήμη σεπτή του Ρωμανού Δ’ Διογένους, του Μάρτυρος.
Καί σκατά στην ψυχή του Φελλού, κι όλων των σκατόσογων.
ΤΕΛΟΣ
. . . . . . . . .
. . . . . . . . .
Υγ: Σε καμμία περίπτωση δεν δικαιολογώ τον Φελλό· αυτό μας έλειπε!
Αλλά, υπάρχει μιά λεπτομέρεια… μιά μικρή ψηφίδα της όλης εικόνας (πάλι εκ της αυτής εγκύρου πηγής) : ότι ο Φελλός, υποσκάπτοντας τον Ρωμανό Δ’, επανέλαβε ένα πανάρχαιο κόλπο των Πελασγών:
Την κατασκευή εχθρού!
(Μαϊμού εχθρού, καί χειραγωγήσιμου – εννοείται.) Ώστε να σφίγγουν οι κώλοι, όποτε χρειαστεί. Βλέπε πχ ηπαπαραίους, με τα «πυρηνικά του Σαντάμ».
Εντάξει, αλλά ο κατασκευασμένος εχθρός πρέπει νά ‘ναι όντως της πλάκας, καί σε καμμία περίπτωση να μην τον αφήνεις να πάρει τ’ απάνω του, διότι θα σε καταπιεί. (Εμάς μας καταπίνει 950 χρόνια τώρα.)
Το Μαντζικέρτ, πάντως, αποδεικνύει πως ο Φελλός ήταν όντως δοκησίσοφος καί μαλάκας – εκτός από παλιάνθρωπος. Ρίξτε μιά ματιά στον χάρτη, πού βρίσκεται το Μαντζικέρτ· ο Ρωμανός Δ’ Διογένης δεν ήταν ηλίθιος, που προετοίμαζε εκστρατεία γιά τόσο μακρυνό μέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου