Άρθρο στο bankingnews του
οικονομολόγου και πρώην αντιπροέδρου ΕΛΙΣΜΕ, Δημήτρη Ζακοντίνου
Σύμφωνα με αυτά που έχουν
διαρρεύσει μέχρι σήμερα, έχει γίνει γνωστό ότι υπήρξαν εκτιμήσεις του
Αμερικανικού State Department, που επί της ουσίας αντιπροσωπεύει τα
ενεργειακά συμφέροντα των ΗΠΑ και τα υλοποιεί με εργαλείο το ναυτικό της
χώρας αυτής, που προέβλεπαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ από τις αρχές της
10ετίας του 80.Αναμφίβολα η εξέλιξη αυτή επέφερε μια αποδυνάμωση
όλων των Δημοκρατιών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης με συνέπεια, τα πρώτα
χρόνια μετά τη διάλυση της ο αμερικανικός παράγοντας να αποκτήσει επ’
αυτών μια σχετική επιρροή.
Στις δε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας σε κοινή προσπάθεια με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επιρροή του ήταν απόλυτη, πράγμα που οδήγησε στην ένταξη των χωρών αυτών στο Βορειοατλαντικό σύμφωνο.
Ωστόσο η κύρια επιδίωξη του Αμερικανικού παράγοντα ήταν και είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω μιας αντιρωσικής κυβέρνησης που θα εναντιωνόταν ανοιχτά στη Μόσχα για την εξέλιξη αυτή.
Οι επιδιώξεις
Η κίνηση αυτή έχει τριπλή επιδίωξη.
α: τον έλεγχο των διερχομένων από την Ουκρανία αγωγών δυναμικότητος 160m3 / έτος, που μεταφέρουν Ρωσικό φυσικό αέριο προς τις Ευρωπαικές χώρες με ότι αυτό συνεπάγεται. δλδ: έλεγχο και της Ρωσίας και των Ευρωπαϊκών χωρών.
(εξ ου και ο αγωγός north stream 2 πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι η σημερινή Γερμανική κυβέρνηση δεν θα επιθυμούσε αυτήν την εξάρτηση.)
β: εκμεταλλευόμενοι τη γεωγραφία της περιοχής θα απέβαλαν σε πρώτη φάση από τη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης το Ρωσικό στόλο της Μαύρης θάλασσας, περιορίζοντας απελπιστικά τις δυνατότητές του να στηρίζει τις χερσαίες δυνάμεις αλλά και τους Ρωσόφωνους πληθυσμούς στην Ουκρανία, που ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν εχθρική συμπεριφορά από το καθεστώς του Κιέβου.
γ: κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ρωσία θα καθίστατο απλή περιφερειακή δύναμη χωρίς ουσιαστική επιρροή.
Το σχέδιο αυτό ετέθη σε εφαρμογή το 2014 και πράγματι μέσω μια «χρωματιστής» επανάστασης εγκαταστάθηκε μια επί της ουσίας εχθρική προς τη Ρωσία Κυβέρνηση.
Η συνέχεια είναι γνωστή, η Ρωσία με μια κεραυνοβόλα επιχείρηση στην οποία χρησιμοποιήθηκαν ειδικές δυνάμεις αλλά έχοντας και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, κατέλαβε τη στρατηγικής σημασίας χερσόνησο της Κριμαίας όπου βρίσκεται και η ναυτική βάση της Σεβαστούπολης.
Με την κίνηση αυτή αφενός ασφάλισε το Ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας αφ ετερου κατόπιν δημοψηφίσματος ενέταξε τη χερσόνησο στη Ρωσία.
Μέσα σαυτήν τη σύγχιση οι ανατολικές Ρωσόφωνες επαρχίες της Ουκρανίας έχουν επί της ουσίας αυτονομηθεί παρά την αντίδραση του Κιέβου.
Οι εν συνεχεία οι προσπάθειες ηγετών της ΕΕ και της Ρωσίας κατέληξαν το 2015 στη συμφωνία του Μινσκ η οποία ουδέν απέδωσε και η εκκρεμότητα αυτή συνεχίζεται, πράγμα που εκδηλώθηκε πρόσφατα με συγκέντρωση στρατευμάτων ένθεν και ένθεν των Ρωσοουκρανικών συνόρων.
Οι ρητορικές απειλές των αμερικανών.
Με αφορμή την πρόσφατη ένταση στα Ρωσοουκρανικά σύνορα και τις ρητορικές απειλές των αμερικανών μπορούμε να παρατηρήσουμε τα κάτωθι.
Η πολιτική του νέου προέδρου των ΗΠΑ κου Biden γεννά επιφυλάξεις για αν έχει εκτιμήσει σωστά τις δυνατότητες της Ρωσίας και τούτο γιατί:
Εκ των πραγμάτων η Ρωσία εξαρτάται πολύ λιγότερο από τις ΗΠΑ από ότι οποιαδήποτε στιγμή μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ η στρατιωτική της ισχύς δείχνει να είναι τουλάχιστον εφάμιλλη αυτής των ΗΠΑ.
Οι δε Δυτικές εν γένει κυρώσεις έχουν δημιουργήσει μια ισχυρή δυναμική που έκανε τη Ρωσία να εστιάσει και ως προς τα μέσα παραγωγής και στην in-house ανάπτυξη.
Παράλληλα έχει αναπτύξει σχέσεις με αντίθετες προς τη Δύση χώρες δημιουργώντας γραμμές με την Κίνα αλλά και με πολλές άλλες χώρες ανά την Υδρόγειο.
Τελικά μπορούμε να εικάσουμε ότι: αυτή η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας αποτυπώνει τον ανταγωνισμό των δύο δυνάμεων για τον ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης ενω οι συνέπειές της θα φανούν σύντομα.
Δημήτρης Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MSc stragetic & defense analyst
Μέλος & π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
Στις δε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας σε κοινή προσπάθεια με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επιρροή του ήταν απόλυτη, πράγμα που οδήγησε στην ένταξη των χωρών αυτών στο Βορειοατλαντικό σύμφωνο.
Ωστόσο η κύρια επιδίωξη του Αμερικανικού παράγοντα ήταν και είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω μιας αντιρωσικής κυβέρνησης που θα εναντιωνόταν ανοιχτά στη Μόσχα για την εξέλιξη αυτή.
Οι επιδιώξεις
Η κίνηση αυτή έχει τριπλή επιδίωξη.
α: τον έλεγχο των διερχομένων από την Ουκρανία αγωγών δυναμικότητος 160m3 / έτος, που μεταφέρουν Ρωσικό φυσικό αέριο προς τις Ευρωπαικές χώρες με ότι αυτό συνεπάγεται. δλδ: έλεγχο και της Ρωσίας και των Ευρωπαϊκών χωρών.
(εξ ου και ο αγωγός north stream 2 πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι η σημερινή Γερμανική κυβέρνηση δεν θα επιθυμούσε αυτήν την εξάρτηση.)
β: εκμεταλλευόμενοι τη γεωγραφία της περιοχής θα απέβαλαν σε πρώτη φάση από τη ναυτική βάση της Σεβαστούπολης το Ρωσικό στόλο της Μαύρης θάλασσας, περιορίζοντας απελπιστικά τις δυνατότητές του να στηρίζει τις χερσαίες δυνάμεις αλλά και τους Ρωσόφωνους πληθυσμούς στην Ουκρανία, που ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν εχθρική συμπεριφορά από το καθεστώς του Κιέβου.
γ: κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ρωσία θα καθίστατο απλή περιφερειακή δύναμη χωρίς ουσιαστική επιρροή.
Το σχέδιο αυτό ετέθη σε εφαρμογή το 2014 και πράγματι μέσω μια «χρωματιστής» επανάστασης εγκαταστάθηκε μια επί της ουσίας εχθρική προς τη Ρωσία Κυβέρνηση.
Η συνέχεια είναι γνωστή, η Ρωσία με μια κεραυνοβόλα επιχείρηση στην οποία χρησιμοποιήθηκαν ειδικές δυνάμεις αλλά έχοντας και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, κατέλαβε τη στρατηγικής σημασίας χερσόνησο της Κριμαίας όπου βρίσκεται και η ναυτική βάση της Σεβαστούπολης.
Με την κίνηση αυτή αφενός ασφάλισε το Ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας αφ ετερου κατόπιν δημοψηφίσματος ενέταξε τη χερσόνησο στη Ρωσία.
Μέσα σαυτήν τη σύγχιση οι ανατολικές Ρωσόφωνες επαρχίες της Ουκρανίας έχουν επί της ουσίας αυτονομηθεί παρά την αντίδραση του Κιέβου.
Οι εν συνεχεία οι προσπάθειες ηγετών της ΕΕ και της Ρωσίας κατέληξαν το 2015 στη συμφωνία του Μινσκ η οποία ουδέν απέδωσε και η εκκρεμότητα αυτή συνεχίζεται, πράγμα που εκδηλώθηκε πρόσφατα με συγκέντρωση στρατευμάτων ένθεν και ένθεν των Ρωσοουκρανικών συνόρων.
Οι ρητορικές απειλές των αμερικανών.
Με αφορμή την πρόσφατη ένταση στα Ρωσοουκρανικά σύνορα και τις ρητορικές απειλές των αμερικανών μπορούμε να παρατηρήσουμε τα κάτωθι.
Η πολιτική του νέου προέδρου των ΗΠΑ κου Biden γεννά επιφυλάξεις για αν έχει εκτιμήσει σωστά τις δυνατότητες της Ρωσίας και τούτο γιατί:
Εκ των πραγμάτων η Ρωσία εξαρτάται πολύ λιγότερο από τις ΗΠΑ από ότι οποιαδήποτε στιγμή μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ η στρατιωτική της ισχύς δείχνει να είναι τουλάχιστον εφάμιλλη αυτής των ΗΠΑ.
Οι δε Δυτικές εν γένει κυρώσεις έχουν δημιουργήσει μια ισχυρή δυναμική που έκανε τη Ρωσία να εστιάσει και ως προς τα μέσα παραγωγής και στην in-house ανάπτυξη.
Παράλληλα έχει αναπτύξει σχέσεις με αντίθετες προς τη Δύση χώρες δημιουργώντας γραμμές με την Κίνα αλλά και με πολλές άλλες χώρες ανά την Υδρόγειο.
Τελικά μπορούμε να εικάσουμε ότι: αυτή η διαμάχη μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας αποτυπώνει τον ανταγωνισμό των δύο δυνάμεων για τον ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης ενω οι συνέπειές της θα φανούν σύντομα.
Δημήτρης Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
MSc stragetic & defense analyst
Μέλος & π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου