Hi, παίδες! Παρ’ ολίγον να με χάσετε. Κλαψ, κλαψ! Πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα. Και όχι, μη χαρείτε. Δεν έχω τίποτε επιθανάτιες εμπειρίες, να σας περιγράψω. Οι εμπειρίες μου είναι τραγικές μεν, εκ του κόσμου τούτου δε. Αρρωσταίνω λοιπόν, που λέτε, σαν άνθρωπος κι εγώ και ως τέρας ψυχραιμίας δε δίνω την πρέπουσα σημασία ούτε και πανικοβάλλομαι: “΄Ιωση είναι, λέω, θα περάσει!” Και μετά κάτι μέρες ακατέβατα σαραντάρια και αφού πήγαινα από το κακό στο χειρότερο, νιώθω ότι σβήνω, λιώνω, τελειώνω και κάνω τη διάγνωση: “Πάω για μικροβιαιμία, σηψαιμία, τέλος!”
Και επικοινωνώ με δυο φίλες γιατρούς που αντιλήφθηκαν αμέσως τη σοβαρότητα της κατάστασης και αν και Σαββατόβραδο (χωρίς φωτιές, ουισκάκια, ξηροκάρπια και τα συναφή) πλακώθηκαν, να μου κάνουν όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, για να βγάλουμε άκρη! Και όντως: σοβαρή λοίμωξη στα νεφρά που το πήγαινε για μικροβιαιμία, σηψαιμία, καπούτ! Και μου είπαν να πάρω επειγόντως μια συγκεκριμένη αντιβίωση, γιατί αν περίμενα από Δευτέρα κλάψε με μάνα, κλάψε με, τη νύχτα με φεγγάρι.
Κι εδώ είναι που ερχόμαστε στον τίτλο, γιατί βρέθηκα αντιμέτωπη με τη χειρότερη συνέπεια της “πανδημίας”, που είναι, ποια άλλη;
ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΠΩΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΟΥ!
Τι εννοώ; Ξαμολιέται ο σύζυγός μου να βρει φαρμακείο και όπου πήγαινε έτρωγε πόρτα:
– Δεν μπορούμε, να δώσουμε αντιβίωση χωρίς ηλεκτρονική συνταγή!
– Μα επικοινωνείστε με τη μικροβιολόγο, εδώ είναι το τηλέφωνό της. Τη Δευτέρα θα μας δώσει και τη συνταγή.
– Τη Δευτέρα που θα μας φέρετε τη συνταγή θα σας δώσουμε κι εμείς την αντιβίωση. Αυτές τις εντολές έχουμε.
– Μα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου! Αν περιμένουμε ως τη Δευτέρα, ποιος ξέρει, τι θα συμβεί.
– Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα, όχι δικό μας. Εμείς εκτελούμε εντολές!
ΤΕΛΕΙΑ! Μετά τους μπ@τσους (που έχουν ξεχάσει, τι σημαίνει ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ), τους εκπαιδευτικούς (που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ΔΑΣΚΑΛΟΣ), τη Σάρρα και τη Μάρα, τώρα και το κακό συναπάντημα (βλ. φαρμακοτρίφτες) ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ!
Και το συμπέρασμα προφανές: Η “πανδημία” πέτυχε το στόχο της:
Μετέτρεψε τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ σε άνθρωπο του Εωσφόρου, απ-άνθρωπο, υπ-άνθρωπο, άνθρωπο 2.0: ένα ανελεύθερο, τρομοκρατημένο, ιδιοτελές, μισάνθρωπο ρομποτάκι που έχει ως μότο του το εξής:
“Εγώ εκτελώ εντολές, αδιαφορώ για το συνάνθρωπο, κοιτάζω τον
εαυτούλη μου και τη ζωούλα μου! Και ακόμα και αν πεθαίνει ο άλλος
μπροστά μου δε θα ενδιαφερθώ, να τον βοηθήσω, γιατί σέρνεται και φονική
πανδημία…”
(΄Οντως στην πρώτη καραντίνα φίλη μου διηγήθηκε περιστατικό που
ηλικιωμένη έπεσε καταμεσίς του δρόμου και αντί να τρέξουν να τη
σηκώσουν, έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις φοβούμενοι, μην τους
κολλήσει κορωνοϊό!!!)
Και βέβαια δεν ήταν μόνο οι φαρμακοτρίφτες! Από τη στιγμή που νόσησα, άνθρωποι “δικοί μου”, που στην ανάγκη τους πρώτα τη δική μου πόρτα χτυπάνε, εξαφανίστηκαν, λες και είχα σύφιλη, χτικιό και λέπρα altogether ή μήπως ακόμα χειρότερα το γιο της κορώνας; Ουάου! ΄Οχι δυο μέτρα απόσταση κράτησαν αλλά δυο χιλιόμετρα και ούτε και αυτό το τηλέφωνο δε σήκωσαν, γιατί έπαιζε, να χρειάζομαι και καμιά σούπα και που να με πλησίαζαν την κινητή υγειονομική βόμβα!
Και θυμήθηκα ένα όνειρο που μου είχε περιγράψει μια ηλικιωμένη ασθενής μου, πριν βδομάδες:
“Είδα ένα μεγάλο φίδι, που είχε το στόμα του ανοιχτό και
πολλά μικρά φιδάκια κατευθύνονταν προς αυτό και τα κατάπινε. Και τα
φιδάκια δεν τελείωναν ποτέ! Γίνονταν όλο και περισσότερα! Και κάποια
έκαναν προσπάθεια, να κρατηθούν από κάπου για να γλυτώσουν από το στόμα
του φιδιού αλλά μάταια. Αυτό τα τραβούσε σαν μαγνήτης και σωτηρία δεν
υπήρχε για κανένα…”
Και τότε είχα σκεφτεί, ότι τα μικρά φιδάκια ήταν οι εμβολιασμένοι,
που οικειοθελώς, με τη συναίνεση και την υπογραφή τους πήγαιναν προς το
στόμα του “λύκου”. ΄Ομως ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ο οποίος έχει απωλέσει
την ανθρωπιά του, μάλλον έχει χαράξει ανεξίτηλα και χωρίς γυρισμό το
δρόμο και την πορεία του. Γιατί;
…ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ
ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ
περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με…
ΑΣΘΕΝΗΣ ΗΜΗΝ ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΠΙΣΚΕΨΑΣΘΕ ΜΕ;;; ΟΥΑΟΥ!!!
Και όσοι δεν το έχουν καταλάβει και το παίζουν και Χριστιανοί τρομάρα
τους (λαϊκοί ή κληρικοί με τις μασκούλες, τα τεστ, τα αντισηπτικούλια
και τα μπόλια), που αντί να προστρέξουν στη βοήθεια του ασθενούς αδελφού
τους, τον αποφεύγουν σαν την άδικη κατάρα, ας συνέλθουν πριν είναι αργά
για εκείνους, όχι για εμάς! Εμείς ελπίζουμε και θα ελπίζουμε στο έλεος
της Μεγαλόχαρης και του Μεγαλοδύναμου!
Γιατί εννοείται, ότι κατά τη διάρκεια όλης αυτής της δοκιμασίας δε σταμάτησα, να προσεύχομαι στη ΧΑΡΗ ΤΗΣ και όπως και σε προηγούμενες ασθένειες (βλ. καρκίνο) ή ατυχήματα ΔΕ ΜΕ ΑΦΗΣΕ! Και μετά από αρκετά ρομποτάκια, βρέθηκε και ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ, ο οποίος μας εξυπηρέτησε άμεσα και άρχισε πλέον η αντίστροφη μέτρηση…
Και ξυπνάω το επόμενο πρωινό με το κεφάλι επιτέλους καθαρό,
χωρίς εκείνο το βασανιστικό πονοκέφαλο, που είναι σαν να σου χτυπάνε το
κεφάλι με εκατό σφυριά και με το μυαλό ακόμα πιο καθαρό και πιάνω το
ψαλτήρι. Και φτάνω κάποια στιγμή στον ψαλμό 40 κι εκεί αντελήφθηκα τα
πάντα:
Μακάριος είναι ο άνθρωπος που συμπονά και βοηθά τον πτωχό και πένητα, γιατί και ο Κύριος θα βοηθήσει αυτόν στη δυσκολία του. Ο Κύριος θα τον διαφυλάξει από κάθε κίνδυνο, θα του χαρίσει ευτυχία στη γη και δε θα τον παραδώσει ποτέ στα χέρια των εχθρών του. Ο Κύριος θα τον βοηθήσει να σηκωθεί από την αρρώστια του. Σε όλες τις ασθένειές του θα τον ανακουφίζει. Εγώ κατά το διάστημα της ασθένειάς μου είπα προς τον Θεόν: Κύριε, ελέησέ με. Γιάτρεψε την ψυχή μου γιατί εξαιτίας της αμαρτίας μου ασθένησα.
Αυτά τα ολίγα και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! Προσωπικά πάντως κατάλαβα πολλά!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΕΣΚΑΣΑΝ ΚΑΙ
ΠΛΑΝΤΑΞΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΥΣΣΑΞΑΝ, ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΑΛΛΑ:
ΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ, ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ…
ΟΥΤΟΙ ΕΝ ΑΡΜΑΣΙ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΕΝ ΙΠΠΟΙΣ, ΗΜΕΙΣ ΔΕ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΚΥΡΙΟΥ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ ΜΕΓΑΛΥΝΘΗΣΟΜΕΘΑ…
ΑΝΝΑ ΠΑΓΚΡΑΤΗ
annapan1966@hotmail.com
ΜΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου