Σημείωση: Τα όσα αναγράφονται στο παρόν άρθρο, αποτελούν αμιγώς υποκειμενική μου άποψη και θέση. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω απαραίτητα δίκιο και πως η οπτική του θέματος είναι καθαρά υποκειμενική.
Είχα μία κρυφή «ελπίδα» ότι δε θα χρειαζόταν να γράψω ένα τέτοιο άρθρο, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι πρέπει να το κάνω. Και πρέπει να το κάνω, διότι γύρω μας αυξήθηκε ο χορός των σωτήρων, οι οποίοι εμφανίζονται με κάθε τρόπο, κάθε μέσο και κάθε ιδεολόγημα να τάζουν σωτηρία.
Σωτήρες με πολιτικό λόγο, σωτήρες με επαναστατικό λόγο, σωτήρες με… πνευματικό λόγο. Όλοι έτοιμοι να σώσουν τους «εκλεκτούς». Αλλά ταυτόχρονα ν’ απολαύσουν και τη δόξα που απορρέει από τη σωτηρία. Λόγια φουσκωμένα, λόγια μελωμένα, λόγια βαρύγδουπα αλλά και λόγια ύπουλα. Εκείνα τα λόγια που σε κάνουν να βλέπεις έναν παράδεισο μπροστά σου. Ένα εκτυφλωτικό φως, αρκετά δυνατό ώστε να μην μπορείς να δεις τι κρύβεται από πίσω. Πίσω σ’ εκείνο το παρασκήνιο που ο «εκλεκτός» σωτήρας δε θέλει να δεις. Εκείνο το παρασκήνιο που είτε κρύβει κάποια δόλια και κρυφή συναλλαγή, είτε κρύβει την έπαρση και το ναρκισσισμό του σωτήρα.
Δε θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα, διότι σκοπός μου δεν είναι να δημιουργήσω εχθρούς. Σκοπός μου είναι να προσπαθήσω να εξηγήσω σε κάποιους το έγκλημα που διαπράττουν.
Ας μην είμαστε ονειροπόλοι. Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Κανείς μας δεν έχει το θέσφατο της υπέρτατης αλήθειας. Κανείς μας δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που βιώνει η ανθρωπότητα στην ολότητά του. Όλοι μας κατέχουμε ψήγματα μίας αλήθειας η οποία βασίζεται στην υποκειμενική παρατήρηση. Στη δική μας οπτική γωνία. Κι αυτή η γωνία, εξαρτάται από την παιδεία που έχουμε λάβει και από τα βιώματά μας.
Ωστόσο, αυτή η οπτική γωνία, έχει έναν ακόμα παράγοντα, ο οποίος είναι επικίνδυνος. Κι αυτός ο παράγων λέγεται «θέλω». Διότι στην τελική, όποια κι αν είναι τα βιώματά μας, όποια κι αν είναι η παιδεία μας, τα προσωπικά μας «θέλω» είναι εκείνα που ουσιαστικά διαμορφώνουν το αποτέλεσμα.
Η σέκτα του Charles Manson, απέφερε δεκάδες διαλυμένες ψυχές και δεκάδες νεκρούς.
Στη σημερινή εποχή, η ανιδιοτέλεια έχει γίνει -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μία ξεχασμένη πολυτέλεια. Στη χειρότερη; Μία επιταγή χωρίς αντίκρυσμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαποκαλούμενων σωτήρων, μιλάει για ανιδιοτέλεια. Τόσο πολύ, που έχει γίνει μία βασανισμένη καραμέλα. Διότι σημασία δεν έχει τι κάνεις πραγματικά, αλλά τι λες.
Αυτός ο λαός, κρίνει από τ’ αυτιά του κι όχι από τα μάτια του. Αυτή η αναθεματισμένη φράση που ακούγεται χρόνια τώρα: «ωραία τα λέει», είναι εκείνη που οδήγησε τη Χώρα στη σημερινή της κατάντια. Έχουμε γίνει ένας λαός που ακούει σαγηνεμένος τις σύγχρονες Σειρήνες, χωρίς να μπορεί να δει την πραγματικότητα. Χωρίς να βλέπει τα έργα.
Στα αρχαία χρόνια, οι Σειρήνες μαγνήτιζαν τους ανθρώπους με τις μελωδίες τους! Τι ωραία που τα έλεγαν… Όταν οι ταξιδιώτες πήγαιναν κοντά όμως, το υπέροχο άσμα των Σειρηνών, μετατρέπονταν σε ουρλιαχτό τρόμου, καθώς αποκαλύπτονταν πλέον η φρικτή πραγματικότητα, με τους ταξιδιώτες να γίνονται μεζές γι’ αυτές.
Οι σύγχρονες Σειρήνες, τάζουν! Τάζουν λαγούς με πετραχήλια! Τάζουν χρήματα! Τάζουν ασφάλεια! Τάζουν πνευματικότητα! Τάζουν ένα καλύτερο αύριο! Τι ωραία που τα λένε… Όποιοι όμως πέφτουν στην παγίδα τους, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούν ότι εξαπατήθηκαν. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι ενώ οι αρχαίες Σειρήνες καταβρόχθιζαν σάρκες, οι σύγχρονες Σειρήνες καταβροχθίζουν ψυχές!
Οι καιροί έχουν φέρει απελπισία στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι αναζητούν εναγωνίως κάποιον ν’ ανακουφίσει τον πόνο τους. Ως άλλοι ταξιδιώτες, παλεύουν να φτάσουν στη δική τους Ιθάκη, μέσα από Σκύλλες και Χάρυβδες που απειλούν την υπόστασή τους. Και τότε εμφανίζονται οι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες ως άλλες Σειρήνες να τους τάζουν αυτήν τη Ιθάκη, ανάλογα με αυτό που αναζητά ο καθ’ ένας μας. Κι ο καθ’ ένας από τους ταξιδιώτες, μαγνητίζεται από εκείνη τη Σειρήνα της οποίας το άσμα (λόγια) ηχεί καλύτερα στ’ αυτιά του.
Όμως, όλοι αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες, αδιαφορούν ή αγνοούν το βασικότερο όλων: ότι έχουν να κάνουν με ψυχές! Ψυχές ταλαιπωρημένες. Ψυχές βασανισμένες. Ψυχές που διψούν για δίκαιο και αποκατάσταση. Η κάθε ψυχή, αναζητά τη δική της λύτρωση. Κι εκείνοι, αδίστακτα, εκμεταλλεύονται την ταλαιπωρία αυτής της έρμης ψυχής, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα μικροπρεπή τους ένστικτα. Εκείνα που θα τους δώσουν το αξίωμα του «ηγέτη», του «σωτήρα», του «καθοδηγητή». Αλλά σε κάθε περίπτωση, εκείνου που «τα λέει ωραία»!
Ο λόγος του Adolph Hitler έκανε εκατομμύρια Γερμανών να τον θεοποιήσουν. Είναι ο ορισμός της πολιτικής σέκτας. Απέφερε εκατομμύρια νεκρούς και εκατομμύρια διαλυμένες ψυχές.
Ο ιερός Αριστοτέλης, έλεγε ότι υπάρχουν οι φύσει δούλοι και οι φύσει ηγέτες. Δηλαδή, εκείνοι που γεννήθηκαν να υπηρετούν κι εκείνοι που γεννήθηκαν να ηγούνται. Πόσο, μα πόσο έχει παρερμηνευτεί αυτή η φράση από πάρα πολλούς. Δεν καταλαβαίνουν οι πολλοί ότι ο ιερός Αριστοτέλης, δε μιλούσε για την κοσμική εξουσία μόνο. Μιλούσε για την πνευματική εξουσία.
Φύσει δούλος για τον ιερό Αριστοτέλη, δεν ήταν μόνο εκείνος που γεννήθηκε για να υπηρετεί έναν ηγέτη. Αλλά κι εκείνος που γεννήθηκε να υπακούει στα πάθη του.
Φύσει ηγέτης, δεν είναι εκείνος που γεννήθηκε για να ηγείται κάποιων ανθρώπων μόνο. Είναι κι εκείνος που άρχει των παθών του. Εκείνος που καταπνίγει τα πάθη του για το κοινό καλό και ενάρετο.
Και σήμερα, εκείνοι που αποκαλούν τον εαυτό τους ηγέτη, σωτήρα, καθοδηγητή και ό,τι παρόμοιο, δεν είναι ηγέτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Είναι δούλοι των παθών τους. Δούλοι της φιλαργυρίας, του ναρκισσισμού, του εγωισμού, της υπερηφάνειας, του Συνδρόμου ανωτερότητας και πολλών άλλων.
Κι αυτούς τους ξεχωρίζει άνετα ένα καθαρό μυαλό. Είναι εκείνοι που χρησιμοποιούν το «εγώ» πάρα πολύ συχνά. Είναι εκείνος που θα σου πει: «Εγώ κατάφερα αυτό…», με έναν κομπασμό υπερηφάνειας.
Υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν ανεβάσει επίπεδο. Εκείνοι που μιλούν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Θα σου πουν: «Ο Γιώργος είναι ευχαριστημένος που τον άκουσες», για παράδειγμα. Αλλά ο Γιώργος είναι αυτός ο ίδιος…
Είναι εκείνοι που θέλουν να φαίνονται. Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να συνεργαστούν με κάποιον αν δεν έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Είναι εκείνοι που θα σου μιλήσουν για τα «επικά» τους κατορθώματα, με ένα ύφος νοσταλγίας στο βλέμμα, περιμένοντας ν’ ακούσουν κάποιο επιφώνημα θαυμασμού. Είναι εκείνοι για τους οποίους τίποτα δεν είναι δύσκολο. Τα μπορούν όλα, τα ξέρουν όλα, τα κάνουν όλα! Και συμφέρουν…
Στην πραγματικότητα, είναι εκείνοι που θα σε βάλουν στο καλούπι τους, θα σε μάθουν να μιλάς με συγκεκριμένο λεξιλόγιο, και στο τέλος θα απορροφήσουν κάθε σταγόνα ενέργειάς σου και θα σε αφήσουν σα στημένη λεμονόκουπα να μαραζώνεις στον καημό της απογοήτευσης και της απελπισίας.
Και μη σας φαίνεται παράξενο. Όλοι οι ψευτοσωτήρες, λειτουργούν με τη λογική της σέκτας. Προκειμένου να κάνουν τους άλλους να νοιώθουν υπερήφανοι που τον ακολουθούν, χρησιμοποιούν συγκεκριμένο λεξιλόγιο. Τις περισσότερες φορές, ακατανόητο για τους «μη εκλεκτούς». Ακατανόητο για εκείνους που δεν ανήκουν στην ομάδα του «εκλεκτού» σωτήρα. Αυτή ακριβώς είναι η λογική της σέκτας. Δεν έχει σημασία αν είναι πολιτική, επαναστατική, πνευματική ή οτιδήποτε άλλο. Η σέκτα έχει το δικό της λεξιλόγιο. Τη δική της φρασεολογία. Σου μιλούν κι αναρωτιέσαι σε ποια γλώσσα μιλούν. Είναι ο τρόπος τους για να κάνουν τους «αμύητους» να μοιάζουν ηλίθιοι και τους «μυημένους» να δείχνουν εκλεκτοί…
Κι όλα αυτά, οδηγούν πάντα στο «ωραία τα λέει», για να καταλήξουν στο «τι κάνω τώρα», όταν αποδειχθεί ότι ο «σωτήρας» ήταν μία παραφουσκωμένη απάτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου