Την Τρίτη, τα γεμάτα βροχή ουάντι έγιναν αιματοβαμμένα στο νησί Ορμούζ του Ιράν, μετατρέποντας τον συνήθως μπλε Περσικό Κόλπο σε ένα σκηνικό που θυμίζει την πρώτη πανώλη που οδήγησε στην Έξοδο των Εβραίων από την Αίγυπτο.
Η βροχή μετέτρεψε ένα ήσυχο ιρανικό νησί σε ένα viral θέαμα αυτή την εβδομάδα. Στο νησί Ορμούζ, οι βροχοπτώσεις έστειλαν ρυάκια κόκκινου εδάφους πλούσιου σε σίδηρο να κυλούν από τους γκρεμούς και κατά μήκος της ακτογραμμής, βάφοντας τα ρηχά νερά με ένα βαθύ πορφυρό χρώμα και μετατρέποντας για λίγο την περίφημη Κόκκινη Παραλία σε κάτι που φαινόταν σχεδόν εξωπραγματικό. Οι εικόνες και τα βίντεο εξαπλώθηκαν γρήγορα, αλλά το ίδιο το φαινόμενο δεν είναι ούτε μυστηριώδες ούτε πρωτοφανές. Είναι ένα ετήσιο γεγονός που συνδέεται με τη γεωλογία, τον καιρό και μια τοποθεσία που έχει σημασία για τις αυτοκρατορίες εδώ και χιλιετίες,αναφέρει το israel365news.com
Το νησί Ορμούζ βρίσκεται στο Στενό του Ορμούζ, το στενό θαλάσσιο πέρασμα που συνδέει τον Περσικό Κόλπο με τον Κόλπο του Ομάν, περίπου 1.080 χιλιόμετρα νότια της Τεχεράνης. Η βροχή είναι σπάνια στο άνυδρο νησί και πέφτει κυρίως τον χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης. Όταν συμβαίνει αυτό, η απορροή μεταφέρει λεπτά σωματίδια οξειδίου του σιδήρου από τις εκτεθειμένες πλαγιές του νησιού στη θάλασσα. Το έδαφος, που τοπικά ονομάζεται gelak , είναι πλούσιο σε αιματίτη, το ορυκτό που δίνει στο σιδηρομετάλλευμα το κόκκινο χρώμα του. Σε μορφή σκόνης, ο αιματίτης αντανακλά τα κόκκινα μήκη κύματος του φωτός ενώ απορροφά το μπλε και το πράσινο, παράγοντας την εντυπωσιακή αιματοκόκκινη απόχρωση όταν αναμιγνύεται με το νερό της βροχής και το θαλασσινό νερό.
Η ασυνήθιστη χημεία του νησιού αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών. Στρώματα σχιστόλιθου, αργίλου, ηφαιστειακού πετρώματος και περισσότερων από εβδομήντα αναγνωρισμένων ορυκτών συμπιέζονται σε μια μικρή χερσαία μάζα. Το κόκκινο έδαφος δεν είναι μόνο φωτογενές. Περιορισμένες ποσότητες εξάγονται για χρήση σε χρωστικές ουσίες, καλλυντικά και παραδοσιακά προϊόντα. Ο τουρισμός έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτά τα τοπία και κάθε βροχόπτωση ανανεώνει την παγκόσμια προσοχή σε ένα μέρος που βρίσκεται ήδη στο επίκεντρο της σύγχρονης γεωπολιτικής λόγω της θέσης του πάνω σε μια από τις πιο κρίσιμες ναυτιλιακές οδούς στον κόσμο.
Η Βίβλος χρησιμοποιεί επανειλημμένα το νερό που μετατράπηκε σε αίμα ως σημάδι κρίσης και αναταραχής, όχι ως ποίηση αλλά ως διακήρυξη ότι η πολιτική εξουσία και η φυσική τάξη μπορούν να ανατραπούν σε μια στιγμή. Στην αφήγηση των πληγών στην Αίγυπτο, το κείμενο αναφέρει: «Και όλα τα νερά που ήταν στον ποταμό μετατράπηκαν σε αίμα. Και τα ψάρια που ήταν στον ποταμό πέθαναν, και ο ποταμός βρωμούσε, και οι Αιγύπτιοι δεν μπορούσαν να πιουν νερό από τον ποταμό· και υπήρχε αίμα σε όλη τη γη της Αιγύπτου» (Έξοδος 7:20-21). Το εδάφιο είναι ωμό και φυσικό. Περιγράφει την οικολογική κατάρρευση ως θεϊκή απάντηση στην τυραννία.
Οι Σοφοί έπαιρναν αυτή τη γλώσσα στα σοβαρά. Δίδασκαν ότι όταν η Βίβλος περιγράφει την ίδια τη φύση να επαναστατεί, σηματοδοτεί μια στιγμή που η ανθρώπινη αλαζονεία έχει φτάσει στα όριά της. Η μεταμόρφωση του νερού, του πιο βασικού στοιχείου της ζωής, σηματοδοτεί την κατάρρευση της υποτιθέμενης μονιμότητας. Στις εβραϊκές πηγές, μια τέτοια εικονοποιία δεν αφορά το θέαμα αλλά την προειδοποίηση. Η γεωγραφία έχει σημασία. Τα ποτάμια, οι θάλασσες και τα σύνορα δεν είναι ουδέτερα σκηνικά. είναι όργανα μέσω των οποίων κατευθύνεται η ιστορία.
Από εβραϊκή οπτική γωνία, το μάθημα είναι πιο έντονο και λιγότερο εικοτολογικό. Η Βίβλος επιμένει ότι η στεριά και η θάλασσα ανταποκρίνονται στην ηθική πραγματικότητα. Το Στενό του Ορμούζ δεν είναι μόνο μια σύγχρονη ναυτική οδός ή ένα σημείο ανάφλεξης διεθνούς έντασης. Βρίσκεται μέσα σε έναν ευρύτερο βιβλικό χάρτη στον οποίο η άνοδος και η πτώση των εθνών είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη συμπεριφορά εκείνων που τα κυβερνούν. Όταν το νερό γίνεται κόκκινο, έστω και για λίγο, θυμίζει ένα συνεπές βιβλικό μοτίβο: η κυριαρχία είναι προσωρινή και η ίδια η φύση μαρτυρά πότε γίνεται κατάχρηση εξουσίας.
Το τμήμα της Τορά που περιγράφει τη μετατροπή του Νείλου σε αίμα (Έξοδος 6:2–9:35), γνωστό ως Βαέιρα, θα διαβαστεί σε έξι εβδομάδες.Ο Μωυσής και ο Ααρών έκαναν ακριβώς όπως τους πρόσταξε ο Κύριος· σήκωσε τη ράβδο του και χτύπησε το νερό του Νείλου μπροστά στα μάτια του Φαραώ και των αυλικών του, και όλο το νερό του Νείλου μετατράπηκε σε αίμα. Έξοδος 7:20
Η τοποθεσία είναι αραιοκατοικημένη και απέχει μίλια από την ηπειρωτική χώρα του Ιράν, γνωστή στους ντόπιους ως Ασημένια και Κόκκινη Παραλία. Δεν είναι άγνωστη σε αυτό το ετήσιο φαινόμενο . Το ηφαιστειακό έδαφος του νησιού περιέχει υψηλή περιεκτικότητα σε οξείδια του σιδήρου, παράγοντας μια κοκκινωπή χρωστική ουσία που ονομάζεται Γκόλακ από τους ιθαγενείς. Το Γκόλακ μετατρέπεται σε μια κοκκινωπή ώχρα που χρησιμοποιείται για καλλιτεχνικούς και μαγειρικούς σκοπούς.
Εβραϊκές πηγές προβλέπουν ότι οι δέκα πληγές θα επανεμφανιστούν στην τελική Λύτρωση, αλλά σε ακόμη πιο ισχυρές μορφές. Στο Midrash Tanchuma, κηρύγματα που συλλέχθηκαν γύρω στον πέμπτο αιώνα, είναι γραμμένο ότι «όπως ο Θεός χτύπησε τους Αιγύπτιους με 10 πληγές, έτσι θα χτύπησε και τους εχθρούς του εβραϊκού λαού κατά τη στιγμή της Λύτρωσης».
Ο Ναχμανίδης, ένας εξέχων μελετητής της Τορά του 12ου αιώνα από την Ισπανία, έγραψε στο σχόλιό του για τις πληγές ότι ο κύριος λόγος που ο Θεός τιμώρησε τους Αιγύπτιους δεν ήταν επειδή υποδούλωσαν τον ισραηλιτικό λαό, αλλά επειδή απέρριψαν τον Θεό και την επιρροή Του στη ζωή τους.
Αυτή η έννοια εξηγήθηκε από τον Ραβίνο Μπαχία μπεν Άσερ, έναν Ισπανό σχολιαστή του 13ου αιώνα, ο οποίος έγραψε: «Στην Αίγυπτο, ο Θεός χρησιμοποίησε μόνο ένα μέρος της δύναμής Του. Όταν έρθει η τελική λύτρωση, ο Θεός θα δείξει πολύ περισσότερο από τη δύναμή Του».
Οι Χριστιανοί αναγνώστες συχνά βλέπουν την περιοχή μέσα από το πρίσμα της μεταγενέστερης αποκαλυπτικής λογοτεχνίας, ιδιαίτερα της ιδέας ότι τα γεγονότα ανατολικά του Ευφράτη σηματοδοτούν μια ευθυγράμμιση δυνάμεων στο τέλος του χρόνου. Χωρίς να παραθέτουμε τα κείμενά τους, είναι ακριβές να πούμε ότι πολλοί Χριστιανοί ερμηνευτές συνδέουν τις δραματικές αλλαγές στα νερά της Μέσης Ανατολής με τη θεία κρίση και την στρατιωτική αναδιάταξη. Η εστίαση δεν είναι στη χημεία αλλά στη γεωγραφία και το χρονοδιάγραμμα, με το Ιράν να τοποθετείται συχνά σε έναν ανατολικό συνασπισμό σε αυτές τις ερμηνείες.
Η ισλαμική παράδοση αποδίδει επίσης συμβολική σημασία σε ασυνήθιστα φυσικά σημάδια, ειδικά όταν εμφανίζονται σε ιστορικά φορτισμένες τοποθεσίες. Στην ισλαμική εσχατολογία, οι διαταραχές στη φύση ερμηνεύονται ως προειδοποιήσεις που προηγούνται της κρίσης, δίνοντας έμφαση στον θεϊκό έλεγχο επί της δημιουργίας και στην ευθραυστότητα της ανθρώπινης δύναμης. Ενώ τα κόκκινα νερά του Ορμούζ εξηγούνται επιστημονικά, η επανεμφάνισή τους σε μια περιοχή κεντρικής σημασίας για την ισλαμική ιστορία αναπόφευκτα προκαλεί και θρησκευτικό προβληματισμό μεταξύ του μουσουλμανικού κοινού.
Η εικόνα ενός αιματοβαμμένου ποταμού έχει έντονες συνδηλώσεις για όσους έχουν βιβλική νοοτροπία, αλλά είναι επίσης σημαντική και για τους Μουσουλμάνους. Στο Ισλάμ, υπάρχουν πέντε πληγές, δηλαδή πλημμύρες, ακρίδες, ψείρες, φρύνοι και η μετατροπή του πόσιμου νερού σε αίμα. Συγκριτικά, στη Βίβλο, υπάρχουν δέκα πληγές, δηλαδή νερό σε αίμα, βάτραχοι, ψείρες, άγρια ζώα, άρρωστα ζώα, σπυράκια, καταιγίδες φωτιάς, ακρίδες, σκοτάδι και θάνατος του πρωτοτόκου. Σύμφωνα με το Κοράνι, οι πληγές ήρθαν από τον Μωυσή (Μουσά), έναν από τους πέντε πιο εξέχοντες προφήτες του Ισλάμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου