Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Θα ξεκινήσω με κάποια γνωρίσματα των Ελλήνων. που είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Το νόμισμα έχει δύο πλευρές και εμείς – σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο – έχουμε τις παραξενιές μας, πέρα απ’ τις αρετές και τα ελαττώματα των προγόνων μας τα οποία διαιωνίζουμε.
Το ότι αποδείξαμε ιστορικά πως είμαστε λαός φιλότιμος, εργατικός, συναισθηματικός, αλληλέγγυος, με αγάπη θυσιαστική για την πατρίδα τη θρησκεία και την οικογένεια και ότι γινόμαστε μια γροθιά απέναντι σε συλλογικές δυσκολίες, δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Και αυτή είναι η θετική μας πλευρά, πολύτιμο μέρος της βαριάς, αρχαιοελληνικής κληρονομιάς μας.
Ωστόσο, εκ παραλλήλου με τη θετική πλευρά, έχουμε στο DNA μας τη γκρίνια ως αρνητικό χαρακτηριστικό μας. Τη γκρίνια και τον διχασμό που γιγαντώνει τον εγωισμό, τη φιλαυτία, τη ζηλοφθονία και την αρχομανία μας πυροδοτώντας ταυτόχρονα αδελφοκτόνα πάθη. Κι αυτά αποτελούν αρνητικά εθνικά χαρακτηριστικά μας.
Χαρακτηριστικά που μας έχουν χορτάσει – δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα – από αγανάκτηση και πίκρα την τελευταία δεκαετία, αν σκεφτούμε ενδεικτικά τη διαταραγμένη περίοδο από την κυβίστηση της κυβέρνησης Τσίπρα το ’15 (λόγω αναίρεσης της βούλησης του λαού στο δημοψήφισμα) και την εθνικά ζημιογόνα ”Συμφωνία των Πρεσπών” το ’18 για το Σκοπιανό, ως το lock down και τον εμβολιασμό λόγω της πανδημίας (covid-19).
Κι από εκεί ως τα ”σκάνδαλα” που ακολούθησαν (μέρος σκανδαλολογίας τα πιο πολλά), με τελευταία αρνητική αποτίμηση το δραματικό αφήγημα σε συνέχειες του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματων των Τεμπών το ’23, το οποίο θόλωσε τη θέαση της μεγάλης εικόνας για όσα θετικά συντελούνται στη χώρα μας.
Η θέαση, θα μου πείτε, της μεγάλης εικόνας είχε θολώσει – σε εθνικό επίπεδο και όχι μόνο – πολύ πριν απ’ την 50ετία κα βάλε. Απ’ την αρχή της δικτατορίας το 1967 (που έφερε την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο) μέχρι το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, την αντικατάστασή του (με παρέμβαση της Χούντας του Ιωαννίδη) από τον Σαμψών και την τουρκική εισβολή το 1974 (χρονιά επανόδου της δημοκρατίας στην Ελλάδα συνοδευόμενη από εθνικές περιπέτειες και οδύνες).
Έκτοτε ήταν δύσκολο να γίνει μια αντικειμενική κοινωνικοπολιτική και διπλωματική αποτίμηση των επιμέρους ”κεφαλαίων” της περιόδου της Μεταπολίτευσης (η οποία μετράει πλέον πάνω από μισό αιώνα ζωής), καθώς μεσολάβησαν βραχυχρόνια κριτήρια και παράγοντες που άφησαν πίσω τη μεγάλη εικόνα των σημαντικών γεγονότων στη διάρκειά της, με προσανατολισμό το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι εντός του Ελληνικού κράτους και της διπλωματίας του.
Με προσανατολισμό τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας, κράτους-πολίτη, παράλληλα με την ποιοτική διαβάθμιση των δημοκρατικών αρχών και των πολιτικών ηγεσιών στην Ελλάδα, οι οποίες – στην πλειοψηφία τους, δυστυχώς, αναλώθηκαν στα κομματικά συμφέροντα και την προπαγάνδα αφήνοντας υπανάπτυκτες τις προδιαγραφές της πολιτικής υπόστασης και του ρόλου των πολιτών σε καθεστώς δημοκρατίας.
Θα μου πείτε, υπήρχε πάγκος με εμπνευσμένες ηγεσίες για να γίνουν πραγματικότητα αυτά που ονειρευόμασταν; Πλην δυο-τριών εξαιρέσεων, όχι ασφαλώς. Όμως και ”πολλούς Περικλήδες” να είχαμε με πολιτική παιδεία και όραμα, δύσκολα θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην εθνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, αν δεν υπήρχαν πολίτες με πολιτική παιδεία.
Πολίτες που να μπορούν να επηρεάζουν όχι μόνο τη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων στα θέματα βελτίωσης της ποιότητας ζωής και ασφάλειάς τους, αλλά και την ευημερία, την ακεραιότητα και βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους.
Το λέω αυτό όχι λόγω απαισιόδοξης οπτικής, αλλά ρεαλιστικής έχοντας υπόψη μου ότι – καθ’ όλη της διάρκεια της Μεταπολίτευσης μέχρι τις μέρες μας, δεν έπαψαν να επιπλέουν στον δημόσιο βίο οι κομματικοί φατριασμοί, η κακοδιαχείριση και οι σπατάλες του δημόσιου χρήματος λόγω διαφθοράς, αναξιοκρατίας και ψηφοθηρίας (πελατειακό κράτος).
Λόγοι που μας οδήγησαν στην παρ’ ολίγο χρεοκοπία και τα μνημόνια αναγκάζοντας την Ελλάδα να ξεπουληθεί στην Ε.Ε (βλ. υποθήκη για 99 χρόνια της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου στους Ευρωπαίους από την κυβερνώσα Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα και μετατροπή της πατρίδας μας σε προτεκτοράτο των ισχυρών κρατών και τραπεζών της Ευρώπης)…
Αυτά όμως τα αφήσαμε πίσω μας, ευτυχώς, και κάνουμε βήματα μπροστά τα τελευταία χρόνια, όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες σε πολιτικό επίπεδο. Και το ”όσο” δεν είναι τυχαίο, γιατί η διαχρονική ”γκρίνια” μας εκδηλώνεται συχνά ως κομματική τοξικότητα, πράγμα που αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την εθνική ανόρθωση της χώρας.
Κι αυτό σε μια εποχή που πατρίδα και έθνος χρειάζονται τους εκπροσώπους του Ελληνισμού (Ελλαδίτες, Ελληνοκυπρίους,Έλληνες μειονοτικούς) ενωμένους σαν μια γροθιά και όχι διχασμένους, σε μια εποχή όπου εκτυλίσσονται μεγάλης κλίμακας γεωπολιτικές ανακατατάξεις (βλ. ρωσοουκρανικό πόλεμο στην Ουκρανία και εχθροπραξίες Ισραηλινών με Παλαιστινιακές τρομοκρατικές οργανώσεις στη Γάζα και γενικότερα τη Μέση Ανατολή).
Σε μια εποχή όπου εντείνονται η στρατηγική συμμαχιών (με βάση γεωπολιτικές εξελίξεις), η ανακατανομή μεταναστών, η πολιτική ηλεκτρικής διακίνησης γειτονικών χωρών (Ελλάδας-Ιταλίας, λ. χ, και σύντομα Ελλάδας-Κύπρου & Αιγύπτου), καθώς και η καταπολέμηση διακινητών ναρκωτικών ουσιών και μεταναστευτικών ροών (σ.σ: από τον Λίβανο στην Ελλάδα αυξήθηκαν ήδη κατά 134%).
Σε εσωτερικό επίπεδο (επίπεδο εσωτερικής πολιτικής) διανύουμε ήδη στην Ελλάδα δύο φάσεις: 1. Φάση αναδιοργάνωσης των δικτύων πολιτισμού και της Παιδείας (θεσμικό πλαίσιο αξιολόγησης υπήρχε και πριν, αλλά η εφαρμογή ”μέτρησης” της επίδοσης και λογοδοσίας στην πράξη απαιτούν σισύφειο προσπάθεια), της Υγείας (σε επίπεδο χώρου, πρόσληψης και ανακατανομής προσωπικού για αναβάθμιση κυρίως της επιχειρησιακής ικανότητας του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας [ΕΟΔΥ] ), της Οικονομικής πολιτικής (αναδιοργάνωση των φορολογικών υπηρεσιών με στόχο υψηλότερες επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας (αύξηση των αποθεματικών του κράτους [ΑΕΠ], με παράλληλη οικονομική ενίσχυση των πολιτών), προγραμματισμό πρόωρης – κατά δέκα χρόνια – αποπληρωμής δανείων των μνημονίων) και γενικότερα φάση πλήρους αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου.
2. Φάση αναδιάρθρωσης των κρατικών υποδομών, όπως συνέβη και συμβαίνει με ΔΕΗ & οδικό δίκτυο (βλ. Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης [ΒΟΑΚ]) και θα συμβεί (με μοντέλο την πρώτη) στο σιδηρόδρομο (βλ. μνημόνιο ελληνοϊταλικής συνεργασίας μεταξύ του ελληνικού υπουργείου Μεταφορών-Υποδομών-Hellenic Train, με ρήτρες για τα χρονοδιαγράμματα, ώστε να αποκτήσουμε αξιόπιστο σιδηροδρομικό δίκτυο), αλλά και σε έργα που σχετίζονται με την κλιματυική αλλαγή.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευθύνες που επωμίζεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη για την αναδιάρθρωση του κράτους είναι μεγάλες, καθώς καλείται να αποκαταστήσει τη φθορά του χρόνου, τις αβαρίες και τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων και τα δικά της, ώστε να μη χαθεί η ευκαιρία του μέλλοντος για την Ελλάδα προς διασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας και της καλύτερης ζωής των Ελλήνων.
Προς διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας, της αναβάθμισης (σε επίπεδο ποιότητας και διαφάνειας) των θεσμών της δημοκρατίας, της αποκατάστασης των ανισοτήτων των πολιτών και της οντότητας του ελληνικού κράτους (κυβέρνησης-κοινοβουλίου-κρατικών υπηρεσιών). Κάτι που προϋποθέτει και τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων μας (σε επίπεδο πολιτικό, στρατιωτικό-εξοπλιστικό, γεωστρατηγικό και διπλωματικό).
Η εθνική συγκρότηση, ασφαλώς, δεν είναι ούτε απλή ούτε περιορισμένου χρόνου υπόθεση, αφού εμπλέκονται σ’ αυτήν η εθνική στρατηγική (σε διακρατικό και γεωστρατηγικό επίπεδο), η δημόσια διαβούλευση για το εθνικό συμφέρον και ο ρόλος κυβέρνησης και κομμάτων του Κοινοβουλίου σε επίπεδο πολιτικής και διαχείρισης των εθνικών μας υποθέσεων.
Ως εκ τούτου, η ανευθυνότητα, η ιδεοληψία, ο καιροσκοπισμός, η επιπολαιότητα και ο διχασμός δεν επιτρέπονται σ’ αυτούς που έχουν την εξουσία και τους άλλους που τη διεκδικούν. Δεν επιτρέπονται γιατί ο πραγματικός εχθρός που επιβουλεύεται την κυριαρχία και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα είναι έξω απ’ τα σύνορά μας και συνεχίζει να μας απειλεί την ίδια στιγμή που παρουσιάζεται διεθνώς ως ειρηνοποιός.
Ως διαπραγματευτής στο ρωσο-ουκρανικό (σ.σ: υπάρχει μια πιθανότητα να καθίσουν σε Τραπέζι Ειρήνης στην Κωνσταντινούπολη την προσεχή Πέμπτη ]15/5/’25] ο Πούτιν [που το πρότεινε, χωρίς να δείχνει διάθεση για εκεχειρία], ο Ζελένσκι και ο Τραμπ), ενώ ο Ταγίπ Ερντογάν έχει πετύχει (χάρη και σε μας…) την απόσβεση των σύγχρονων εγκλημάτων της χώρας του, με πρώτο εκείνο της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο το 1974.
Κι αυτό το τελευταίο της ”απόσβεσης” είναι σοβαρό πρόβλημα για μας, γιατί γινόμαστε επιλήσμονες του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας και των προαιώνιων ελληνοτουρκικών διαφορών, με αποτέλεσμα να επιτρέπουμε να ασκούν επιρροή στην εξωτερική πολιτική μας (σαν αντίδραση, ίσως, στα επιπόλαια ξεπετάγματα της ρωσόφιλης λαϊκοδεξιάς & ακροδεξιάς. που έχει προσβάσεις και σε στρατιωτικούς κύκλους) αμφιλεγόμενες προσωπικότητες ”Ανανιστών” της αθηναϊκής ελίτ.
Προσωπικότητες διακομματικές από τον χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της διπλωματίας, της πανεπιστημιακής κοινότητας και της γεωπολιτικής, οι οποίες προωθούν μια ”γραμμή” αδράνειας (στα όρια αποχρωματισμού των κόκκινων γραμμών μας) στα ελληνοτουρκικά.
”Γραμμή” υπερβάλλουσας ανεκτικότητας και υποχωρητικότητας η οποία εξυπηρετεί κατ’ ουσίαν τα τουρκικά συμφέροντα και δεν αποκλείεται να κάνει κάποια στιγμή δεκτά (προς χάριν των ”ήρεμων νερών”) τα τουρκικά τετελεσμένα στο θέμα της διχοτόμησης της Κύπρου (περί δύο ανεξάρτητων κρατών) και του Αιγαίου (περί ”συνεκμετάλλευσής” του)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου