Είμαι ήδη 50 ετών, όπως έχω ξαναγράψει. Στα 50 χρόνια μου, δε θυμάμαι μία φορά να είπα καλή κουβέντα για δημοσιογράφο. Μία φορά ίσως, για τον Τάσο Αντωνίνη, αθλητικό ρεπόρτερ με τον οποίο συνεργαστήκαμε για ένα διάστημα στον «Athens 946» πριν αγοραστεί από τον «Sport FM». Για άλλο δημοσιογράφο, ποτέ! Και να πω την αλήθεια, καημό το είχα.
Ώσπου τελικά κατάφερε η κερκυραία δημοσιογράφος του Open Ευλαμπία Ρεβή, να με κάνει να πω μια καλή κουβέντα, βγάζοντας ένα βάρος από μέσα μου.
Όπως, πολύ πιθανόν, γνωρίζετε, η Ευλαμπία Ρεβή, βρίσκεται στο πύρινο μέτωπο της Ευβοίας κάνοντας ρεπορτάζ από χωριό σε χωριό. Στο πλαίσιο της εργασίας της, βρέθηκε στο χωριό Αβγαριά, όπου συνάντησε έναν ηλικιωμένο κύριο. Ο άνθρωπος πάλευε όλη μέρα να ρίχνει νερό γύρω από το σπίτι του, μήπως γλυτώσει τα χειρότερα. Η φωνή του έβγαινε με κόπο.
Τότε η δημοσιογράφος προσφέρθηκε να μεταφέρει με το αυτοκίνητο του σταθμού τον ηλικιωμένο κύριο σε ένα ασφαλές μέρος. Στην άρνησή του, προσφέρθηκε να του δώσει μια μάσκα προσώπου, προκειμένου να μην εισπνέει τα προϊόντα της καύσης των δέντρων.
Ο ταλαίπωρος άνθρωπος, συγκινημένος που βρέθηκε επί τέλους ένας άνθρωπος να νοιαστεί γι’ αυτόν, δάκρυσε. Το δάκρυ του συγκίνησε τη δημοσιογράφο του Open, η οποία δεν άντεξε και δάκρυσε.
Το βίντεο μιλάει από μόνο του:
Ανέτρεξα στο λογαριασμό της Ευλαμπίας Ρεβή, προκειμένου να δω τι άνθρωπος είναι πάνω κάτω. Ξέρετε ότι καμιά φορά οι αναρτήσεις μιλάνε για το ποιόν του ανθρώπου. Και ήρθα αντιμέτωπος με αυτό.
Έχοντας λάβει μέρος σε αρκετές πυρκαγιές (3 φορές στην Πάρνηθα, Γραμματικό, Μάτι και Ψαχνά Ευβοίας) υπήρχε ένα συναίσθημα που πάντα με έκανε να ταράζομαι. Τα τσιριχτά των δέντρων καθώς τα τσακίζει η φωτιά, μοιάζουν με κλάμα τόσο γοερό και τόσο πένθιμο, που ακόμα κι η σκέψη του με κάνει να υποφέρω. Η μυρωδιά του καμένου ξύλου, αναμεμειγμένη με την ξυνή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, δεν αφήνουν μόνο άσχημη αίσθηση στις αναπνευστικές οδούς. Προκαλούν και ρίγη στην ψυχή. Κι όλη αυτή η αγωνία του να σωθεί έστω κι ένα μέτρο γης πάση θυσία, κάνει την καρδιά να χτυπάει σαν τρελή.
Όταν λοιπόν ζεις σε τέτοιες συνθήκες κι έχεις ευαισθησίες, είναι λογικό να γίνεσαι πιο ευσυγκίνητος απ’ ό,τι συνήθως. Στην περίπτωση της Ρεβή, χρειαζόταν η μικρή σπίθα που θα την έκανε να ξεσπάσει. Κι αυτή ήταν τα κουρασμένα, ταλαιπωρημένα, άϋπνα μάτια ενός απόμαχου της ζωής, που πάλευε για το βιος του, το οποίο έκτισε με μόχθο, ιδρώτα και αίμα…
Κι η Ευλαμπία Ρεβή, λύγισε. Τι κι αν ήταν μπροστά στην κάμερα; Τι κι αν βρισκόταν σε ζωντανή σύνδεση με το κεντρικό δελτίο ειδήσεων; Τι κι αν την παρακολουθούσαν χιλιάδες τηλεθεατές; Για εκείνη, εκείνη τη στιγμή, υπήρχαν ο πόνος του ηλικιωμένου άντρα, η συγκίνησή της και όλο το φορτίο που σήκωνε η ψυχή της αυτές τις ημέρες…
Για το ότι δε σκέφτηκε ότι έπρεπε να κρατήσει τους τύπους επειδή ήταν σε ζωντανή σύνδεση κι επειδή άφησε τον εαυτό της να ξεσπάσει κάνοντάς μας να ζήσουμε μία συγκλονιστικά ανθρώπινη συγκινητική στιγμή… Σεβασμός! Σεβασμός κι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που μας έδειξε ότι σ’ αυτό το άθλιο και βρωμερό σινάφι των δημοσιογράφων, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι…
Και ναι! Είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλο αυτό που συνέβη, ήταν πέρα για πέρα ειλικρινές κι αληθινό. Όπως είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλοι αυτοί που θα βρεθούν να πούνε κάποια κακία, δε βρέθηκαν ποτέ στη ζωή τους σε πυρκαγιά και κρίνουν εκ του ασφαλούς και εκ του πονηρού.
Εύχομαι να μην καταφέρει κι αυτή να γίνει ίδια με το βόθρο που λυμαίνεται το δημοσιογραφικό χώρο. Ίδωμεν!
Αξίζει εδώ να τονίσουμε, ότι το Open είναι το μοναδικό κανάλι που βγάζει τις διαμαρτυρίες των πληγέντων, την ώρα που τα υπόλοιπα κανάλια, προσπαθούν να τις κουκουλώσουν. Γι’ αυτό άλλωστε δέχτηκε κι επίθεση το συνεργείο του σταθμού από παρακρατικούς, με θύματα τον Κώστα Αλατζά και την Ελευθερία Σπυράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου