Του Απόστολου Αποστόλου*
Διεθνολόγοι, δημοσιολόγοι, στρατιωτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, έχουν καιρό πιάσει στασίδι στα τηλεοπτικά κανάλια του βαρβαρισμού και μήνες τώρα μας βασανίζουν την ακοή μας με ηχητικά παράσιτα για σύγκρουση με την Τουρκία, για νικητές και ηττημένους, για υποθηκευμένα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, και της ΕΕ και άλλες θνητές φλυαρίες, που μάλλον μοιάζουν με βρύα σε καπέλα γυναικεία.
Είναι γεγονός ότι σ’ αυτή τη χώρα με τις κηδεμονίες και τις αποπλανητικές ελαφρότητες των λόγων, έχουμε χάσει τα αυτονόητα. Ο παροξυσμός των ειδικών για το ποιος θα καταθέσει τη μεγαλύτερη αερολογία φτάνει να τον βλέπουν οι οικείοι του στο γυαλί, ακινητοποιεί την άποψη και καθιστά την ενημέρωση αναφορικά με τις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας σε τέλμα παραπληροφόρησης και φανταστικών σεναρίων.
Η αθεράπευτη στενοκεφαλιά των ειδικευμένων/ανειδίκευτων εμπειρογνωμόνων της τηλοψίας και η φαντασία τους που τρέχει με καλπασμούς σε αγροτόπια με δράκους και κοκκινοσκουφίτσες έχει παγιδεύσει την κοινή γνώμη σε σενάρια απίθανης ασυναρτησίας. Τι επιτυγχάνεται λοιπόν; Κρατιέται ψηλά το θέατρο του πολέμου με την Τουρκία και βαθμολογούνται οι ετοιμότητες και οι κινήσεις των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών με κατευθυνόμενη πρόθεση να πείσουν ότι αν είχαμε κάνει μια ακόμη αγορά σε πολεμικό υλικό θα είχαμε υπεροχή σε ενδεχόμενη αναμέτρηση. Και η γρήγορη εξαγωγή συμπερασμάτων έρχεται ως αστραπή κεραυνού και ως καθαρή «ανάσα διαύγειας», οφείλαμε «να είχαμε ήδη προβεί σε αγορά και άλλου πολεμικού υλικού» κάτι που δεν έγινε και κρίνεται ολιγωρία ως και ανικανότητα. Η παγίδα στήνεται σαν σκηνικό θεάτρου, και καλεί τους ανυποψίαστους πολίτες να παίξουν ρόλους που έχουν γράψει κάποιοι αφανείς σεναριογράφοι, δηλαδή να δικαιολογήσουν οι πολίτες τις αγορές πολεμικού υλικού, ανώφελες πολλές φορές, και να απαιτήσουν δυναμικά και άλλες.
Η ουσία όμως παραμένει ανέγγιχτη, το ορατό αναζητείται σαν το «Κλεμμένο Γράμμα» του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Τι μας λέει ο Πόε στο συγκεκριμένο έργο του. «Ίσως να μας παραπλανά η μεγάλη απλότητα […] ίσως το μυστήριο να είναι ολοφάνερο και αρκετά αυτονόητο […] Για τ’ όνομα του θεού! […] που ακούστηκε τέτοιος παραλογισμός.»
Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα ελληνοτουρκικά. Η αλήθεια είναι επάνω στην επιφάνεια των κυμάτων του Αιγαίου. Φως χρειάζεται για να εμφανιστεί η αλήθεια. «Φως περισσότερο φως» αναφώνησε ο Γκαίτε κάποτε. Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για εισβολές σε ελληνικά εδάφη, δεν θέλει να ρίξει ούτε μια κανονιά, επιθυμεί να βάλει ένα αίτημα δικαιοσύνης κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της διπλωματίας της. Η οποία ως διπλωματία ανοιχτών οριζόντων, πρώτα καταγράφει τις αδυναμίες των γειτόνων της και μετά θέτει τις αξιώσεις που απαιτούν πάντα μια συμπληρωματικότητα στις ασάφειες και στα κενά των διεθνών συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου. Η τουρκική διπλωματία ξέρει να εμφανίζει το κενό των διεθνών συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου που υπάρχει σχεδόν πάντα, και αυτό το κενό το αναδεικνύει με δεξιοτεχνία. Πηγαίνει στις χαραματιές του δικαιολογημένου και του αδικαιολόγητου και στις μετέωρες ερμηνείες τους. Δηλαδή αναζητά τις ρήξεις και τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν στις διεθνείς συμφωνίες. Επιθυμεί τη διερώτηση και την ανακατασκευή των συμφωνιών εκεί όπου βλέπει ότι θα έχει ωφελιμότητα και κέρδος.
Για παράδειγμα τι λέει αναφορικά με το Αιγαίο. Υπάρχουν στο Αιγαίο 3.750 νησιά και βραχονησίδες κάποια δεν έχουν οριοθετηθεί δηλαδή δεν είναι περιγραφόμενα στις συμφωνίες, άρα δεν ανήκουν αποκλειστικά στην Ελλάδα. Ανάλογος ισχυρισμός εγείρεται με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Τι μας λέει: Δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί στο Καστελόριζο ένα νησί 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων, υφαλοκρηπίδα έκτασης 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, γιατί κάτι τέτοιο στερεί από την Τουρκία οποιαδήποτε υπολογισμένη έκταση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τι προτείνει η τουρκική διπλωματία; Συζήτηση με την Ελλάδα. Ο διάλογος σήμερα αποτελεί στην διεθνή διπλωματία το πρώτο και το πιο ασφαλές μέσο για επίλυση ή πιθανή επίλυση σε βάθος χρόνου των ζητημάτων φιλονικίας. Ποιος διεθνής παράγοντας θα πει όχι στον διάλογο; Έτσι η Ελλάδα θέλει δεν θέλει θα συρθεί σε διάλογο με την Τουρκία προκειμένου να επιλυθούν ζητήματα ανύπαρκτα.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα οδηγηθεί σε συνυποσχετικό και μετά σε διεθνή δικαστήρια. Αλλά το Διεθνές Δίκαιο και οι διεθνείς συμφωνίες προσαρμόζονται σε ρυθμίσεις και σε σχεδιασμούς, δηλαδή, παραβιάζουν το περιεχόμενο των αρχών που διαθέτουν, ακυρώνουν τα βεβαιωμένα τους κριτήρια και πολλές φορές τα οδηγούν σε τροποποιήσεις. Σ’ αυτά τα δεδομένα στέκεται και ελπίζει η τουρκική διπλωματία. Και να που οι προστάτες μας η ΕΕ, που αποτελεί τη βιτρίνα της Διεθνούς των αφεντικών του πλανήτη στρώνει το χαλί για να ξεκινήσει ο διάλογος Ελλάδας - Τουρκίας με τον Μηχανισμό Αποτροπής Σύγκρουσης. Όλα υπέρ της Τουρκίας.
Ένας διάλογος με την Τουρκία που πολλοί υποστηρίζουν ότι θα φέρει αποτελέσματα θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε «παθημένα παρά σε πεπραγμένα» όπως αναφέρει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα επί Κολωνώ στο 365. Όμως ο πρωθυπουργός της χώρας που καιρό τώρα έχει καβαλικεύσει το άλογο των χιμαιρών έχει πειστεί ότι η λύση είναι ο μέγας συμβιβασμός και οτιδήποτε άλλο αποτελεί μαψίδιο τρόπο αντιμετώπισης. Εξάλλου θα συμβουλεύεται και την πριμαντόνα της εξωτερικής πολιτικής κ. Ντόρα Μητσοτάκη η οποία προσφάτως μας είπε ότι η συμφωνία των Πρεσπών δημιουργεί σταθερότητα. Αλήθεια πόσο πολύ μοιάζει η πριμαντόνα της εξωτερικής μας πολιτικής με το στρατηγό της Αυστρίας που για να εξηγήσει τις ήττες από το Βοναπάρτη προσποιούταν ότι είχε αμνησία. Τελικά το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας θυμίζει τη φθίνουσα Ρώμη στη μονοκρατορική εποχή της.
Απόστολος Αποστόλου
Δρ. Φιλοσοφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου