Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο υλισμός ξεκίνησε με την εξατομίκευση του ανθρώπου μέσω των Σταυροφοριών, που συνεχίστηκε μέσα από την σκοτεινή εποχή στα μέσα του 13ου αι. μέχρι την εποχή του Κοπέρνικου και την υλιστική του άποψη για την σχέση του ήλιου με την γη και συνεχίστηκε από τον Δαρβίνο με την υλιστική του άποψη για τον άνθρωπο.
Ήδη από την εποχή του Κοπέρνικου ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν μπορούσε να προχωρήσει πνευματικά – η Αποκάλυψη μας λέει ότι «απεκτάνθησαν» (θανατώθηκαν πνευματικά).
Ο Ιωάννης, ο συγγραφέας του Βιβλίου της Αποκάλυψης, αποκαλεί ακρίδες τους ανθρώπους που δεν έχουν Εγώ και η λέξη που χρησιμοποιεί - «απεκτάνθησαν» - αναφέρεται σε εκείνους από τους οποίους απουσιάζει το πνευματικό Εγώ μέσα στην ψυχή.
Άπαξ και ένας άνθρωπος αποκτανθεί πνευματικά, είναι ανίκανος να ανέλθει στη συνειδητοποίηση του Πνεύματος και έτσι γίνεται θύμα των αντίπαλων δυνάμεων του Θηρίου, του Αντίχριστου.
Το Θηρίο της Αποκάλυψης είναι πραγματικά εκείνη η ώθηση που καθιστά τον άνθρωπο ένα κτήνος, ένα ον δίχως πνεύμα, ένα σώμα με μια υλιστική ψυχή. Αλήθεια, πόσους τέτοιους δεν βλέπουμε στις μέρες μας και κυρίως σε θώκους εξουσίας!...
Αυτό που έρχεται λόγω της επιρροής του Θηρίου οδηγεί στις πιο φοβερές και τρομερές ασθένειες της ψυχής αλλά και του φυσικού σώματος. Είναι η λέπρα του υλισμού που καταστρέφει άτομα, κοινωνίες, έθνη και λαούς και μας οδηγεί στην άβυσσο χωρίς επιστροφή.
Αυτοί που λυτρώνονται, σύμφωνα με τον Ιωάννη, είναι εκείνοι που έχουν την σφραγίδα του Θεού στο μέτωπό τους. Με άλλα λόγια, είναι εκείνοι που κατέχουν ένα Εγώ, το οποίο εισήλθε στην ψυχή και την πνευματοποίησε, την φώτισε με την συνείδηση του αληθινού Εαυτού της. Είναι εκείνοι που μπορούν να πουν μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Δεν ζω πια εγώ, ο Χριστός ζει μέσα μου».
Η σημερινή εποχή είναι μια εποχή απόφασης. Μας καλεί να γίνουμε πλήρως συνειδητοί για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ώστε να μπορούμε είτε να ενεργούμε είτε να παίρνουμε αποφάσεις για ό,τι βλέπουμε γύρω μας συνειδητά.
Ταυτόχρονα, αυτό που βιώνουμε στον κόσμο σήμερα έχει ως αποτέλεσμα να διαβρώνει την συνείδηση και την πρωτοβουλία μας, την ικανότητά μας να λαμβάνουμε αποφάσεις. Τα κύρια εμπόδια στον δρόμο μας είναι ο υλισμός και ο διανοητισμός.
Ο διανοητισμός χαρακτηρίζεται από όλα όσα βρίσκουμε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στον 24ωρο κύκλο των ειδήσεων, στις δημοσκοπήσεις, στο διαδίκτυο, στην αμιγώς υλιστική άποψη της ιστορίας και στην ανάπτυξη της γλώσσας με βάση τα φυσικά δεδομένα.
Ο υλισμός είναι αυτός που διδάσκεται στο σχολείο και αργότερα στο πανεπιστήμιο. Ζει στην καθαρά υλιστική άποψη του κόσμου και του ανθρώπου.
Τόσο ο υλισμός όσο και ο διανοητισμός είναι απαραίτητα στάδια στην εξέλιξη της αυτοσυνείδησης του ανθρώπου αν και αποτελούν εκτροπή της θεϊκής Νοημοσύνης.
Αρκεί να χρησιμοποιούνται σωστά. Διότι όταν χρησιμοποιούνται εσφαλμένα μας εμποδίζουν να βρούμε το εφαλτήριό μας, μπλοκάροντας την σύνδεσή μας με το (Άγιο) Πνεύμα που μας βοηθά να συνειδητοποιούμε το εφαλτήριο.
Μέσω του αποσπασμένου από την Αγία του Θεού Σοφία διανοητισμού και υλισμού, αντί μιας συνείδησης του Πνεύματος μέσα στην ψυχή, του Εγώ μέσα στην ψυχή, αυτό που βιώνεται είναι αφενός μια διάλυση της ψυχής και αφετέρου μια στερεοποίηση της ψυχής.
Και οι δυο, με τον δικό τους αντιδιαμετρικό τρόπο, προκαλούν εκεί μια σύνδεση της ψυχής όχι με το Πνεύμα μέσω χειραφέτησης από το σώμα, αλλά με το σώμα μέσω αποξένωσης από το Πνεύμα.
Προκαλούν, έτσι, μια συγχώνευση του σώματος με την ψυχή και ως εκ τούτου τον θάνατο της ίδιας της ατομικής ψυχής.
Μονάχα ψυχές που γίνονται καθαρές και διάφανες για ένα όραμα του πνεύματος είναι σε θέση να βρουν ελεύθερα το εφαλτήριό τους στο κέντρο της ίδιας τους της ύπαρξης, μέσα στην θέλησή μας, σε εκείνο το μέρος που συνδέεται με τις ηθικές ενέργειες.
Η, δε, πηγή όλων των ηθικών ενεργειών είναι ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ο μεγαλύτερος αντιπρόσωπος της Συνείδησης, Αυτός που έφερε το «Εγώ Ειμί» στον κόσμο και μας έδωσε την δυνατότητα να ξεπεράσουμε αυτό που θνήσκει μέσα μας με κάθε αντίληψη και αίσθηση.
Στη ζωή μας όλη η χαρά και η θλίψη, όλη η ευτυχία και ο πόνος θα εξαρτηθεί από το αν θα βρούμε ή δεν θα βρούμε το δικό μας ατομικό εφαλτήριο, δηλαδή την Καλή Προαίρεση που εμπνέεται από τον ίδιο τον Χριστό.
Ήρθε ο καιρός που ο άνθρωπος πρέπει να λάβει το Φώς του Πνεύματος μέσα από μια ελεύθερη, εσωτερική πράξη.
Όλη η σύγχυση και η έλλειψη σαφήνειας μέσα στην οποία ζουν σήμερα οι άνθρωποι προέρχεται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι πρέπει να λάβουν κάτι που δεν θέλουν ακόμα να λάβουν: μια εντελώς νέα κατανόηση των πραγμάτων.
Είθε να θυμηθούμε τις υποσχέσεις που έχουμε δώσει.
eleftheriskepsii.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου