Εδώ και αρκετά χρόνια η Ευρώπη αλλάζει πρόσωπο. Όχι τόσο εξαιτίας της
παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε το 2008 και οδήγησε στον
κλυδωνισμό του ευρώ, τον κίνδυνο διάλυσης της ΕΕ, στην οικονομική
δυσπραγία των λαών της (ειδικά του Νότου) και στην αθρόα «πληθυσμιακή
αλλαγή» που συντελέστηκε λόγω της μαζικής μετανάστευσης Μουσουλμάνων
(κυρίως) «προσφύγων» και μη.
Μετανάστευση που οφείλεται εν μέρει στην περίφημη «αραβική άνοιξη» που οδήγησε στην εμφύλια σύρραξη στη Συρία, η οποία επιδεινώθηκε μετά από το 2015, με την παρέα του Τσίπρα να ανοίγει διάπλατα τα «ευρωπαϊκά σύνορα» στον κάθε πικραμένο, παίζοντας το παιχνίδι του Ερντογάν, που άλλο που δεν ήθελε.
Αυτή η σταδιακή μετάλλαξη της Ευρώπης, που έπαψε προ πολλού να είναι αμιγώς λευκή και χριστιανική, οδηγεί σιγά σιγά σε μια ακόμη μετάλλαξη, αυτή τη φορά πολιτική, προς μια Ευρώπη συντηρητική, εθνικιστική, ξενοφοβική και ίσως ακροδεξιά.
Την περασμένη Κυριακή είδαμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του μελλοντικού προσώπου της Ευρώπης με την νίκη στην Αυστρία του Sebastian Kurz. Ο οποίος έκανε καριέρα (σύντομη μάλιστα) οδηγώντας το ήδη συντηρητικό κόμμα του ακόμη πιο δεξιά, υποστηρίζοντας σκληρές πολιτικές στον τομέα της μετανάστευσης, των σχέσεων με την ΕΕ, τους συνοριακούς ελέγχους και στα επιδόματα προνοίας προς τους ξένους της χώρας του. Ζήτησε ακόμη και την απαγόρευση της μπούρκας. Πολιτικές που προσέλκυσαν πάρα πολλούς ψηφοφόρους, άσχετα με τις κομματικές ή ιδεολογικές προελεύσεις τους.
Εν ολίγοις ο Kurz μυρίστηκε τις εξελίξεις και κατάφερε να τις εκμεταλλευτεί, αντιλαμβανόμενος έγκαιρα την νέα πορεία προς την οποία κατευθύνεται η γηραιά ήπειρος. Κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι μεγαλόσχημοι της ΕΕ, εγκλωβισμένοι στις «ιδεοληψίες»τους, απομονωμένοι στα γραφεία των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, χωρίς καμιά επαφή με την στυγνή πραγματικότητα που βιώνουν οι απλοί πολίτες της Ευρώπης.
Η νίκη του Kurz, άσχετα αν η χώρα του δεν είναι κάποια οικονομική ή πολιτική «υπερδύναμη» της Ευρώπης, είναι σημαδιακή κυρίως διότι δείχνει το μέλλον. Ένα μέλλον που καλώς ή κακώς απομακρύνεται από τα οράματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του «φεντεραλισμού» και τείνει προς την επαναφορά των εθνών κρατών και της εθνικής κυριαρχίας.
Η περίπτωση της Αυστρίας είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς εδώ και μερικά χρόνια έχει «πλημμυρίσει» από μετανάστες και «πρόσφυγες», οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις εκμεταλλεύονται στυγνά το προνοιακό σύστημα της χώρας, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από πλευράς των πολιτών, οι οποίοι αποφάσισαν να πουν πως «δεν πάει άλλο».
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα κι αυτές τις αντιδράσεις εκμεταλλεύτηκε ο νεαρός Kurz, καθιστώντας το μεταναστευτικό ζήτημα Νο1 στην πολιτική του ατζέντα, βάζοντας έτσι στην άκρη τους Σοσιαλδημοκράτες, αποδεικνύοντας ότι όπως και να το κάνουμε, λόγω των τεκτονικών μετατοπίσεων και των αλλαγών που έχουν προκύψει, η κεντροαριστερά δεν έχει μέλλον στην Ευρώπη, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Κάποιοι πιο ανυπόμονοι είχαν προβλέψει πως αυτό που έγινε στην Αυστρία, θα γίνονταν πιο πριν στην Ολλανδία, όπου ο ακραίος Geert Wilders είχε εντοπίσει το «πρόβλημα» πολύ πιο νωρίς. Μάλιστα προέβλεπαν πως με την ανάδυση των ξενοφοβικών ακόμη και «εξτρεμιστικών» ακροδεξιών κομμάτων στην εξουσία, ο «φασισμός» είναι και πάλι προ των πυλών της Ευρώπης.
Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Γαλλία, γεγονός που εφησύχασε τα «μεγάλα καπέλα» της ΕΕ, οι οποίοι συνέχισαν τις «φιλάνθρωπες» πολιτικές τους, με τους λαούς όμως να σιγοβράζουν αρνούμενοι να μετατραπούν σε θύματα εγκληματικών ενεργειών μέσα στις ίδιες τους τις χώρες ή ακόμη και μια μειονότητα.
Να μη ξεχνάμε αυτό που είχε πει κάποτε ο Τζορτζ Όργουελ, ότι ο μέσος άνθρωπος αν κληθεί να επιλέξει μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, πάντα θα επιλέγει το δεύτερο. Δυστυχώς, αν και το στοιχείο του φυλετικού ρατσισμού υπάρχει σε έναν πολύ μικρό βαθμό όσον αφορά τις διαθέσεις απέναντι στους «πρόσφυγες» από το Μάγκρεμπ, την Μ. Ανατολή, κλπ, εκείνο που φοβίζει πιο πολύ και που τροφοδοτεί την ξενοφοβία είναι η ανομία και η εγκληματικότητα που συνοδεύει την μαζική αυτή μετανάστευση.
Το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να σε σφάξει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι κάποιος τρελαμένος Αφγανός ή να σε βιάσει κάποιος στερημένος Πακιστανός. Αυτή είναι η ουσία. Χώρια η άρνηση της πλειονότητας των Μουσουλμάνων να προσαρμοστούν στις συνθήκες της Δύσης, επιμένοντας στην δική τους εμμονή για επικράτηση της Σαρίας και των ισλαμικών ηθών.
Έτσι, στην Αυστρία, όπως συνέβη πιο πριν στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, ο λαός μπούχτισε και δείχνει να αφήνει πίσω του το φιλελεύθερο, το σοσιαλδημοκρατικό ή ακόμη και το αριστερό αφήγημα, καθώς κι αυτό της πολυπολιτισμικότητας και των ανοιχτών συνόρων, στρεφόμενος ξανά προς τον εθνικισμό και την εθνική κυριαρχία, κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση, με το ιδιαίτερο ιστορικό παρελθόν της εν λόγω χώρας, σημαίνει πολλά.
Εν ολίγοις η Αυστρία είναι ο προπομπός του τι μέλλει γενέσθαι στο εγγύς μέλλον. Του δρόμου προς τον οποίον νομοτελειακά θα βαδίσει η Ευρώπη, με τους υποστηρικτές και τους οπαδούς της ολοκλήρωσης, της ενσωμάτωσης και των ανοιχτών συνόρων να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, οι οποίες όμως είναι μάταιες.
Η ΕΕ δεν την... βρήκε από το ευρώ, αλλά θα την... βρει από το μεταναστευτικό. Και οι λαϊκιστές, δημοκόποι, ξενοφοβικοί, εθνικιστές πολιτικοί βρήκαν μάλλον το κουμπί για να περάσουν επιτέλους τις δικές τους ατζέντες, οι οποίες επί δεκαετίες για πάρα πολλούς λόγους ήταν στο περιθώριο.
Ο εθνικιστικός λαϊκισμός δηλαδή φαίνεται πως θα επικρατήσει και το «ευρωπαϊκό» φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα που ήταν κυρίαρχα τόσο καιρό σιγά σιγά θα εκλείψουν. Για πόσα τέρμινα… κανείς δεν ξέρει.
Όσον αφορά στην ιδιάζουσα περίπτωση της δικής μας χώρας, όπου ένας ολόκληρος καλομαθημένος λαός αποφάσισε εν έτει 2015(!) να στραφεί προς την «ριζοσπαστική αριστερά», αυτό θα αποτελέσει στο μέλλον θέμα μελέτης πολιτικών επιστημόνων, αλλά και ψυχιάτρων.
Δυστυχώς όμως, όπως πάντα από το 1830 και μετά, έτσι και τώρα, η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας ουραγός και «λαθρεπιβάτης» της Δύσης, συρόμενη μονίμως και εκτός φάσης από τις διεθνείς εξελίξεις και τα παγκόσμια τεκταινόμενα.
Είμαστε, όπως έχει πει κάποιος προ πολλού, το σκυλί που κάποτε (πάρα πολύ παλιά) οδηγούσε το καραβάνι του πολιτισμού, αλλά που εδώ και καιρό το καραβάνι έχει προχωρήσει μπροστά με τον σκύλο να έχει μείνει πίσω μόνος του στην σκοτεινή έρημο, γλείφοντας τα αχαμνά του, ουρλιάζοντας προς το φεγγάρι, ψάχνοντας να βρει το καραβάνι μπας και το ακολουθήσει ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας…
antinews.gr
Μετανάστευση που οφείλεται εν μέρει στην περίφημη «αραβική άνοιξη» που οδήγησε στην εμφύλια σύρραξη στη Συρία, η οποία επιδεινώθηκε μετά από το 2015, με την παρέα του Τσίπρα να ανοίγει διάπλατα τα «ευρωπαϊκά σύνορα» στον κάθε πικραμένο, παίζοντας το παιχνίδι του Ερντογάν, που άλλο που δεν ήθελε.
Αυτή η σταδιακή μετάλλαξη της Ευρώπης, που έπαψε προ πολλού να είναι αμιγώς λευκή και χριστιανική, οδηγεί σιγά σιγά σε μια ακόμη μετάλλαξη, αυτή τη φορά πολιτική, προς μια Ευρώπη συντηρητική, εθνικιστική, ξενοφοβική και ίσως ακροδεξιά.
Την περασμένη Κυριακή είδαμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του μελλοντικού προσώπου της Ευρώπης με την νίκη στην Αυστρία του Sebastian Kurz. Ο οποίος έκανε καριέρα (σύντομη μάλιστα) οδηγώντας το ήδη συντηρητικό κόμμα του ακόμη πιο δεξιά, υποστηρίζοντας σκληρές πολιτικές στον τομέα της μετανάστευσης, των σχέσεων με την ΕΕ, τους συνοριακούς ελέγχους και στα επιδόματα προνοίας προς τους ξένους της χώρας του. Ζήτησε ακόμη και την απαγόρευση της μπούρκας. Πολιτικές που προσέλκυσαν πάρα πολλούς ψηφοφόρους, άσχετα με τις κομματικές ή ιδεολογικές προελεύσεις τους.
Εν ολίγοις ο Kurz μυρίστηκε τις εξελίξεις και κατάφερε να τις εκμεταλλευτεί, αντιλαμβανόμενος έγκαιρα την νέα πορεία προς την οποία κατευθύνεται η γηραιά ήπειρος. Κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι μεγαλόσχημοι της ΕΕ, εγκλωβισμένοι στις «ιδεοληψίες»τους, απομονωμένοι στα γραφεία των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, χωρίς καμιά επαφή με την στυγνή πραγματικότητα που βιώνουν οι απλοί πολίτες της Ευρώπης.
Η νίκη του Kurz, άσχετα αν η χώρα του δεν είναι κάποια οικονομική ή πολιτική «υπερδύναμη» της Ευρώπης, είναι σημαδιακή κυρίως διότι δείχνει το μέλλον. Ένα μέλλον που καλώς ή κακώς απομακρύνεται από τα οράματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του «φεντεραλισμού» και τείνει προς την επαναφορά των εθνών κρατών και της εθνικής κυριαρχίας.
Η περίπτωση της Αυστρίας είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς εδώ και μερικά χρόνια έχει «πλημμυρίσει» από μετανάστες και «πρόσφυγες», οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις εκμεταλλεύονται στυγνά το προνοιακό σύστημα της χώρας, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από πλευράς των πολιτών, οι οποίοι αποφάσισαν να πουν πως «δεν πάει άλλο».
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα κι αυτές τις αντιδράσεις εκμεταλλεύτηκε ο νεαρός Kurz, καθιστώντας το μεταναστευτικό ζήτημα Νο1 στην πολιτική του ατζέντα, βάζοντας έτσι στην άκρη τους Σοσιαλδημοκράτες, αποδεικνύοντας ότι όπως και να το κάνουμε, λόγω των τεκτονικών μετατοπίσεων και των αλλαγών που έχουν προκύψει, η κεντροαριστερά δεν έχει μέλλον στην Ευρώπη, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Κάποιοι πιο ανυπόμονοι είχαν προβλέψει πως αυτό που έγινε στην Αυστρία, θα γίνονταν πιο πριν στην Ολλανδία, όπου ο ακραίος Geert Wilders είχε εντοπίσει το «πρόβλημα» πολύ πιο νωρίς. Μάλιστα προέβλεπαν πως με την ανάδυση των ξενοφοβικών ακόμη και «εξτρεμιστικών» ακροδεξιών κομμάτων στην εξουσία, ο «φασισμός» είναι και πάλι προ των πυλών της Ευρώπης.
Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Γαλλία, γεγονός που εφησύχασε τα «μεγάλα καπέλα» της ΕΕ, οι οποίοι συνέχισαν τις «φιλάνθρωπες» πολιτικές τους, με τους λαούς όμως να σιγοβράζουν αρνούμενοι να μετατραπούν σε θύματα εγκληματικών ενεργειών μέσα στις ίδιες τους τις χώρες ή ακόμη και μια μειονότητα.
Να μη ξεχνάμε αυτό που είχε πει κάποτε ο Τζορτζ Όργουελ, ότι ο μέσος άνθρωπος αν κληθεί να επιλέξει μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, πάντα θα επιλέγει το δεύτερο. Δυστυχώς, αν και το στοιχείο του φυλετικού ρατσισμού υπάρχει σε έναν πολύ μικρό βαθμό όσον αφορά τις διαθέσεις απέναντι στους «πρόσφυγες» από το Μάγκρεμπ, την Μ. Ανατολή, κλπ, εκείνο που φοβίζει πιο πολύ και που τροφοδοτεί την ξενοφοβία είναι η ανομία και η εγκληματικότητα που συνοδεύει την μαζική αυτή μετανάστευση.
Το γεγονός δηλαδή ότι μπορεί να σε σφάξει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι κάποιος τρελαμένος Αφγανός ή να σε βιάσει κάποιος στερημένος Πακιστανός. Αυτή είναι η ουσία. Χώρια η άρνηση της πλειονότητας των Μουσουλμάνων να προσαρμοστούν στις συνθήκες της Δύσης, επιμένοντας στην δική τους εμμονή για επικράτηση της Σαρίας και των ισλαμικών ηθών.
Έτσι, στην Αυστρία, όπως συνέβη πιο πριν στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, ο λαός μπούχτισε και δείχνει να αφήνει πίσω του το φιλελεύθερο, το σοσιαλδημοκρατικό ή ακόμη και το αριστερό αφήγημα, καθώς κι αυτό της πολυπολιτισμικότητας και των ανοιχτών συνόρων, στρεφόμενος ξανά προς τον εθνικισμό και την εθνική κυριαρχία, κάτι που στην συγκεκριμένη περίπτωση, με το ιδιαίτερο ιστορικό παρελθόν της εν λόγω χώρας, σημαίνει πολλά.
Εν ολίγοις η Αυστρία είναι ο προπομπός του τι μέλλει γενέσθαι στο εγγύς μέλλον. Του δρόμου προς τον οποίον νομοτελειακά θα βαδίσει η Ευρώπη, με τους υποστηρικτές και τους οπαδούς της ολοκλήρωσης, της ενσωμάτωσης και των ανοιχτών συνόρων να δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, οι οποίες όμως είναι μάταιες.
Η ΕΕ δεν την... βρήκε από το ευρώ, αλλά θα την... βρει από το μεταναστευτικό. Και οι λαϊκιστές, δημοκόποι, ξενοφοβικοί, εθνικιστές πολιτικοί βρήκαν μάλλον το κουμπί για να περάσουν επιτέλους τις δικές τους ατζέντες, οι οποίες επί δεκαετίες για πάρα πολλούς λόγους ήταν στο περιθώριο.
Ο εθνικιστικός λαϊκισμός δηλαδή φαίνεται πως θα επικρατήσει και το «ευρωπαϊκό» φιλελεύθερο και σοσιαλδημοκρατικό αφήγημα που ήταν κυρίαρχα τόσο καιρό σιγά σιγά θα εκλείψουν. Για πόσα τέρμινα… κανείς δεν ξέρει.
Όσον αφορά στην ιδιάζουσα περίπτωση της δικής μας χώρας, όπου ένας ολόκληρος καλομαθημένος λαός αποφάσισε εν έτει 2015(!) να στραφεί προς την «ριζοσπαστική αριστερά», αυτό θα αποτελέσει στο μέλλον θέμα μελέτης πολιτικών επιστημόνων, αλλά και ψυχιάτρων.
Δυστυχώς όμως, όπως πάντα από το 1830 και μετά, έτσι και τώρα, η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας ουραγός και «λαθρεπιβάτης» της Δύσης, συρόμενη μονίμως και εκτός φάσης από τις διεθνείς εξελίξεις και τα παγκόσμια τεκταινόμενα.
Είμαστε, όπως έχει πει κάποιος προ πολλού, το σκυλί που κάποτε (πάρα πολύ παλιά) οδηγούσε το καραβάνι του πολιτισμού, αλλά που εδώ και καιρό το καραβάνι έχει προχωρήσει μπροστά με τον σκύλο να έχει μείνει πίσω μόνος του στην σκοτεινή έρημο, γλείφοντας τα αχαμνά του, ουρλιάζοντας προς το φεγγάρι, ψάχνοντας να βρει το καραβάνι μπας και το ακολουθήσει ασθμαίνοντας και κουτσαίνοντας…
antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου